Εν τέλει, θα επιβεβαιωθεί ο Κονδύλης και κάποιοι άλλοι ευάριθμοι συν αυτώ, όταν έλεγαν και προέβλεπαν ότι η σύγκρουση της Ελλάδας με την Τουρκία είναι αναπόφευκτη; Βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα θα έπρεπε να φέρεται και να προετοιμάζεται ως εάν η πρόβλεψη του Κονδύλη να ήταν βέβαιη, όπως εκείνες της Κασσάνδρας. Αυτό όμως ήταν αδύνατον, διότι η Ελλάδα διατελεί χώρα υποτελής ήδη πολλές δεκαετίες, με τη δεκαετία των μνημονίων να την έχει υποβαθμίσει σε χώρα υπό καθεστώς εντολής, σε προτεκτοράτο.
Όμως, ο γέγονε, γέγονε! Τώρα τι γίνεται; Βρισκόμαστε στην εποχή μετά την παγκοσμιοποίηση και, κατά ιστορική ειρωνεία, η Τουρκία έχει επιστρέψει στην εποχή πριν από την πρώτη παγκοσμιοποίηση (την εποχή του "ελεύθερου εμπορίου"), στην εποχή δηλαδή των κανονιοφόρων. Κι ακριβώς αυτήν την πολιτική ασκεί, εκείνη των κανονιοφόρων. Σε γενικές γραμμές, όλοι οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στην Τουρκία καθώς και τι η Τουρκία έχει καταφέρει να συμβαίνει γύρω της.
Γνωρίζουμε όμως όλοι οι ενδιαφερόμενοι τι συμβαίνει μέσα στη χώρα μας και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τι συμβαίνει γύρω μας; Εδώ πρέπει να σταθούμε στους δύο παράγοντες που προσδιορίζουν αυτό το θεώρημα: το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρώτον, και τον ελληνικό λαό, δεύτερον. Για το πολιτικό μας σύστημα (μιας εθνικής αστικής τάξης χωρίς φιλοδοξίες, κι ενός λαού καταδημαγωγημένου) λίγα χρειάζεται να πει κανείς.
Είναι πασίγνωστα: υποτέλεια στους επικυρίαρχους, δημιουργία (και διαρκής δυσλειτουργία) ενός πελατειακού κράτους, άμβλυνση (και εκφυλισμός) των ιδεολογικών διαφορών των κομμάτων στο πλαίσιο του δικομματικού μονοκομματισμού, του "εκσυγχρονισμού" και της ομογενοποιημένης σκέψης, γενικώς μια παρακμή μέσα στην οποίαν βυθίζεται η χώρα σαν σε μονόδρομο και κισμέτ.
Από την άλλη πλευρά ο λαός, μετά την επανείσοδό του στο πολίτευμα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) άρχισε να πληρώνει τα λύτρα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) αυτής της αποκατάστασης, υφιστάμενος τη δημαγωγία και το λαϊκισμό των ηγετών του, ενώ, στη συνέχεια, οδηγήθηκε στην ψευδή ευμάρεια του "εκσυγχρονισμού". Στην αποκοπή του από τον πολιτισμό του και στην αποψίλωση της εθνικής του ταυτότητας.
Όμως, ο γέγονε, γέγονε! Τώρα τι γίνεται; Βρισκόμαστε στην εποχή μετά την παγκοσμιοποίηση και, κατά ιστορική ειρωνεία, η Τουρκία έχει επιστρέψει στην εποχή πριν από την πρώτη παγκοσμιοποίηση (την εποχή του "ελεύθερου εμπορίου"), στην εποχή δηλαδή των κανονιοφόρων. Κι ακριβώς αυτήν την πολιτική ασκεί, εκείνη των κανονιοφόρων. Σε γενικές γραμμές, όλοι οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στην Τουρκία καθώς και τι η Τουρκία έχει καταφέρει να συμβαίνει γύρω της.
Γνωρίζουμε όμως όλοι οι ενδιαφερόμενοι τι συμβαίνει μέσα στη χώρα μας και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τι συμβαίνει γύρω μας; Εδώ πρέπει να σταθούμε στους δύο παράγοντες που προσδιορίζουν αυτό το θεώρημα: το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρώτον, και τον ελληνικό λαό, δεύτερον. Για το πολιτικό μας σύστημα (μιας εθνικής αστικής τάξης χωρίς φιλοδοξίες, κι ενός λαού καταδημαγωγημένου) λίγα χρειάζεται να πει κανείς.
Είναι πασίγνωστα: υποτέλεια στους επικυρίαρχους, δημιουργία (και διαρκής δυσλειτουργία) ενός πελατειακού κράτους, άμβλυνση (και εκφυλισμός) των ιδεολογικών διαφορών των κομμάτων στο πλαίσιο του δικομματικού μονοκομματισμού, του "εκσυγχρονισμού" και της ομογενοποιημένης σκέψης, γενικώς μια παρακμή μέσα στην οποίαν βυθίζεται η χώρα σαν σε μονόδρομο και κισμέτ.
Από την άλλη πλευρά ο λαός, μετά την επανείσοδό του στο πολίτευμα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) άρχισε να πληρώνει τα λύτρα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) αυτής της αποκατάστασης, υφιστάμενος τη δημαγωγία και το λαϊκισμό των ηγετών του, ενώ, στη συνέχεια, οδηγήθηκε στην ψευδή ευμάρεια του "εκσυγχρονισμού". Στην αποκοπή του από τον πολιτισμό του και στην αποψίλωση της εθνικής του ταυτότητας.
Ο λαός ενάντια στους ταγούς του
Τούτων ούτως εχόντων, τι μέλλει γενέσθαι, ώστε να αποτραπεί ο τουρκικός κίνδυνος; Τίποτε! Εκτός ίσως από ένα θαύμα – αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ιστορική αισιοδοξία μας και να πιστεύουμε στα θαύματα (όπως εκείνο του 1940). Αν ο λαός δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα δεν θα απευθυνθεί ποτέ στο λαό. Κι αν το πολιτικό σύστημα δεν απευθυνθεί στον λαό, ο τουρκικός κίνδυνος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί. Παρά μόνο από τις μεταβλητές του πολέμου.
Διότι, αν η Τουρκία οδηγήσει τα πράγματα σε πόλεμο, υπάρχει για αυτήν ο κίνδυνος να ηττηθεί. Όμως για εμάς, θα έπρεπε εδώ και καιρό οι μεταβλητές του πολέμου να είναι βεβαιότητες υπέρ μας, να μην επαφίεται δηλαδή η νίκη μας στο φιλότιμο των Ελλήνων. Αλλά στην προετοιμασία τους. Όμως, εκτός από το σύστημα, μεγάλο ρόλο στην α- προετοιμασία του λαού μας έχει παίξει και η καθ’ ημάς Αριστερά (πλην ΚΚΕ).
Η οποία παρ' ότι προέρχεται από μια παράδοση που βρίθει πολεμικών κειμένων, πολεμικής σκέψης και πολεμικής ρητορικής (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Αλιέντε, Τσε κ.ά.), η ίδια υποβάθμισε την προσέγγισή της σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας (αλλά και ταξικής πάλης) σε μια ψευτοπασιφιστική δημαγωγία (κι ενίοτε ιδεολογική τρομοκρατία), η βολική αρλουμπολογία τύπου ΜΚΟ και κυρίαρχων (νέο)φιλελευθέρων κλισέ. Αν η Ελλάδα βγει απ' αυτήν την κρίση αλώβητη και συνεχίσει λοβοτομημένη, θα λαβωθεί την επόμενη φορά, ίσως θανάσιμα.
Οι περισσότεροι εξ ημών γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Οι μόνοι που θέλουν να συνεχίσουμε στην πεπατημένη ακόμα και αν υποστούμε βαριά ήττα, είναι όσοι συναπαρτίζουν το πολιτικό μας σύστημα. Μπορεί ο λαός να στραφεί εν αιθρία εναντίον των ταγών του; Το έκανε δύο φορές, όταν ξέσπασε η κρίση των μνημονίων. Παρ’ ότι πρόλαβε να ξεπατώσει το ΠΑΣΟΚ, και τις δύο φορές προδόθηκε, μια από την Δεξιά και μία απ' την Αριστερά (που ενέδωσε). Τώρα αν προδοθεί η εθνική του υπόσταση, τι θα κάνει; Ή, κυρίως, τι μπορεί να κάνει για να μην προδοθεί η εθνική του υπόσταση; Η απάντηση στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, άδηλη. Στο δεύτερο σκέλος απρόβλεπτη…
Διότι, αν η Τουρκία οδηγήσει τα πράγματα σε πόλεμο, υπάρχει για αυτήν ο κίνδυνος να ηττηθεί. Όμως για εμάς, θα έπρεπε εδώ και καιρό οι μεταβλητές του πολέμου να είναι βεβαιότητες υπέρ μας, να μην επαφίεται δηλαδή η νίκη μας στο φιλότιμο των Ελλήνων. Αλλά στην προετοιμασία τους. Όμως, εκτός από το σύστημα, μεγάλο ρόλο στην α- προετοιμασία του λαού μας έχει παίξει και η καθ’ ημάς Αριστερά (πλην ΚΚΕ).
Η οποία παρ' ότι προέρχεται από μια παράδοση που βρίθει πολεμικών κειμένων, πολεμικής σκέψης και πολεμικής ρητορικής (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Αλιέντε, Τσε κ.ά.), η ίδια υποβάθμισε την προσέγγισή της σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας (αλλά και ταξικής πάλης) σε μια ψευτοπασιφιστική δημαγωγία (κι ενίοτε ιδεολογική τρομοκρατία), η βολική αρλουμπολογία τύπου ΜΚΟ και κυρίαρχων (νέο)φιλελευθέρων κλισέ. Αν η Ελλάδα βγει απ' αυτήν την κρίση αλώβητη και συνεχίσει λοβοτομημένη, θα λαβωθεί την επόμενη φορά, ίσως θανάσιμα.
Οι περισσότεροι εξ ημών γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Οι μόνοι που θέλουν να συνεχίσουμε στην πεπατημένη ακόμα και αν υποστούμε βαριά ήττα, είναι όσοι συναπαρτίζουν το πολιτικό μας σύστημα. Μπορεί ο λαός να στραφεί εν αιθρία εναντίον των ταγών του; Το έκανε δύο φορές, όταν ξέσπασε η κρίση των μνημονίων. Παρ’ ότι πρόλαβε να ξεπατώσει το ΠΑΣΟΚ, και τις δύο φορές προδόθηκε, μια από την Δεξιά και μία απ' την Αριστερά (που ενέδωσε). Τώρα αν προδοθεί η εθνική του υπόσταση, τι θα κάνει; Ή, κυρίως, τι μπορεί να κάνει για να μην προδοθεί η εθνική του υπόσταση; Η απάντηση στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, άδηλη. Στο δεύτερο σκέλος απρόβλεπτη…
Πηγή: slpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου