Νόρα Ράλλη
Ο πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Κένεντι. Ο Τζον Φιτζέραλντ, του Κένεντι ο γιος, αυτού που πλήρωνε τους πάντες για να μη βγουν τα σκάνδαλα του γιου του παραέξω και που φυσικά είχε κόψει και μισθό (κανονικό και με υπερωρίες) στην Τζάκι, ώστε να μην πολυθυμώνει με τη Μέριλιν και χαλάσει τον γάμο της και χαθεί η προεδρία. Αυτής της Τζάκι, το γένος Μπουβιέ, αργότερα Ωνάση (α ρε... κατακαημένη Κάλλας), της οποίας να ψωνίζει πολύ της άρεσε και σε φουστάνια πολλά ξόδευε και σε καπέλα ακόμη περισσότερα και που πολύ έκλαψε, πολύ όμως, σαν δίπλα της δολοφονήθηκε ο Τζον, το 1963, Νοέμβρης ήταν και γάντια φόραγε και καπέλο ασορτί και το ταγέρ της, ροζ ήταν, πολύ λερώθηκε, αίματα, μυαλά, δάκρυα, όλα ανάκατα και σε ειδικές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας το έχουν ακόμα και το φυλάνε αλλά δεν το δείχνουν στον κόσμο γιατί, λέει, «δεν κάνει».
Κάνει δεν κάνει, το ταγέρ καθαριστήριο ποτέ δεν πήγε, η Τζάκι έκλαψε, πένθησε, συνήλθε, ξαναπαντρεύτηκε, πρότυπο φινέτσας έγινε και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Ιστορία που ποτέ δεν γράφτηκε, γιατί ποτέ τι έγινε δεν μάθαμε. Μόνο τι απέγινε μάθαμε και ώς εκεί.
Προσωπικά ποτέ δεν με πολυένοιαξε ποιος δολοφόνησε τον Τζον. Η φορά της σφαίρας - αυτή με προβλημάτιζε. Που τόσα χρόνια πέρασαν και κανείς δεν μπόρεσε να βρει από πού ακριβώς ερχόταν.
Κάνει δεν κάνει, το ταγέρ καθαριστήριο ποτέ δεν πήγε, η Τζάκι έκλαψε, πένθησε, συνήλθε, ξαναπαντρεύτηκε, πρότυπο φινέτσας έγινε και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Ιστορία που ποτέ δεν γράφτηκε, γιατί ποτέ τι έγινε δεν μάθαμε. Μόνο τι απέγινε μάθαμε και ώς εκεί.
Προσωπικά ποτέ δεν με πολυένοιαξε ποιος δολοφόνησε τον Τζον. Η φορά της σφαίρας - αυτή με προβλημάτιζε. Που τόσα χρόνια πέρασαν και κανείς δεν μπόρεσε να βρει από πού ακριβώς ερχόταν.
Ο δεύτερος που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Παναγούλης. Ο Αλέξανδρος, γιος του Βασιλείου και αδερφός του Γεωργίου που είχε πέσει θύμα της χούντας των συνταγματαρχών. Ηταν 13 τ' Αυγούστου του 1968 όταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος ξεκίνησε απ' το Λαγονήσι, απ' τη βίλα που του είχε παραχωρήσει για να μένει δωρεάν ο Ωνάσης, που λίγο μετά παντρεύτηκε την Τζάκι. Εκείνη τη μέρα του Αυγούστου, ο Παναγούλης έκανε απόπειρα εναντίον του δικτάτορα. Απέτυχε. Λίγα χρόνια μετά, Πρωτομαγιά ήταν, ο Αλέξανδρος σκοτώνεται μυστηριωδώς σε αυτοκινητικό δυστύχημα, λίγες μέρες πριν από την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της χούντας. Η αποκάλυψη ποτέ δεν έγινε, αλλά το τι έγινε για να πείσουν την κοινή γνώμη πως από μόνος του σκοτώθηκε δεν λέγεται. Μέχρι και αναπαράσταση του δυστυχήματος έκαναν.
Εκαναν δεν έκαναν, το μυστήριο ποτέ δεν λύθηκε, ο Παναγούλης σκοτώθηκε, ο Ωνάσης πέθανε λίγο μετά, η Τζάκι πολύ αργότερα, ο Παπαδόπουλος επίσης και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Ιστορία που ποτέ δεν γράφτηκε, γιατί ποτέ τι έγινε δεν μάθαμε. Μόνο τι απέγινε μάθαμε και ώς εκεί.
Προσωπικά ποτέ δεν με πολυένοιαξε ποιος σκότωσε τον Παναγούλη. Η πορεία της Ιστορίας μετά - αυτή με προβλημάτιζε. Που τόσα χρόνια πέρασαν και οι περισσότεροι κάνουν πως δεν βλέπουν πού αυτή οδήγησε και τι φορά πήρε.
Παρόμοια μέθοδος, παρόμοια αποτελέσματα, σε ίσως όχι και τόσο παρόμοιες καταστάσεις, σίγουρα όχι παρόμοιους ανθρώπους αλλά η μέθοδος, μέθοδος. Χτυπάμε, συγκαλύπτουμε, πείθουμε (πείθουμε;), κερδίζουμε. Πάντα κερδίζουμε και μάλιστα πολλά.
«Δεν αφήνουν ούτε τη γειτόνισσα να 'ρθει για καφέ» λέει τις προάλλες κύριος που νοίκιαζε δωμάτια στην περιοχή. «Μόνο όσοι μένουν εδώ επιτρέπεται. Λόγω κορονοϊού». Την ίδια στιγμή, στην ίδια περιοχή, ο δήμαρχος ενορχηστρώνει την κατασκευή εργοστασίου RDF - ενός πολύ επικίνδυνου καυσίμου. Ηδη, εξαιτίας της καύσης του από άλλο εργοστάσιο που υπάρχει στην πόλη, βρομάει ο τόπος. Και δεκάδες πεθαίνουν από καρκίνο του εγκεφάλου. «Μεγάλη μίζα. Πολλά τα λεφτά» ψιθυρίζουν. «Να δεις που θα φύγει νύχτα με το χρήμα κι εμείς θα μείνουμε εδώ για να πεθάνουμε». Εν τω μεταξύ, κανείς δεν παραδέχεται ότι τον ψήφισε. Αόρατοι οι ψηφοφόροι. Η κυβέρνηση ξέρει. Συγκαλύπτει. Κερδίζει. Κατά τ' άλλα, να μην πιει καφέ η γειτόνισσα τη μάρανε.
Δεν μας ήρθε απ' τα εξωτερικά, δεν προέρχεται από μυστικές υπηρεσίες, ο ελληνικός κινηματογράφος την ανέδειξε και η ελληνική κοινωνία την κατοχύρωσε. Είναι αλάνθαστη. Είναι διαχρονική. Είναι η Μέθοδος Γκρούεζα! Για δημαρχέους, μητσοταρχέους και λοιπούς λωποδυταρέους.
Ειδικά σεμινάρια, καθημερινά στις ειδήσεις των 8. Αν και κάτι μού λέει πως όλοι μας έχουμε ήδη αποφοιτήσει.
Προσωπικά ποτέ δεν με πολυένοιαξε ποιος σκότωσε τον Παναγούλη. Η πορεία της Ιστορίας μετά - αυτή με προβλημάτιζε. Που τόσα χρόνια πέρασαν και οι περισσότεροι κάνουν πως δεν βλέπουν πού αυτή οδήγησε και τι φορά πήρε.
Παρόμοια μέθοδος, παρόμοια αποτελέσματα, σε ίσως όχι και τόσο παρόμοιες καταστάσεις, σίγουρα όχι παρόμοιους ανθρώπους αλλά η μέθοδος, μέθοδος. Χτυπάμε, συγκαλύπτουμε, πείθουμε (πείθουμε;), κερδίζουμε. Πάντα κερδίζουμε και μάλιστα πολλά.
«Δεν αφήνουν ούτε τη γειτόνισσα να 'ρθει για καφέ» λέει τις προάλλες κύριος που νοίκιαζε δωμάτια στην περιοχή. «Μόνο όσοι μένουν εδώ επιτρέπεται. Λόγω κορονοϊού». Την ίδια στιγμή, στην ίδια περιοχή, ο δήμαρχος ενορχηστρώνει την κατασκευή εργοστασίου RDF - ενός πολύ επικίνδυνου καυσίμου. Ηδη, εξαιτίας της καύσης του από άλλο εργοστάσιο που υπάρχει στην πόλη, βρομάει ο τόπος. Και δεκάδες πεθαίνουν από καρκίνο του εγκεφάλου. «Μεγάλη μίζα. Πολλά τα λεφτά» ψιθυρίζουν. «Να δεις που θα φύγει νύχτα με το χρήμα κι εμείς θα μείνουμε εδώ για να πεθάνουμε». Εν τω μεταξύ, κανείς δεν παραδέχεται ότι τον ψήφισε. Αόρατοι οι ψηφοφόροι. Η κυβέρνηση ξέρει. Συγκαλύπτει. Κερδίζει. Κατά τ' άλλα, να μην πιει καφέ η γειτόνισσα τη μάρανε.
Δεν μας ήρθε απ' τα εξωτερικά, δεν προέρχεται από μυστικές υπηρεσίες, ο ελληνικός κινηματογράφος την ανέδειξε και η ελληνική κοινωνία την κατοχύρωσε. Είναι αλάνθαστη. Είναι διαχρονική. Είναι η Μέθοδος Γκρούεζα! Για δημαρχέους, μητσοταρχέους και λοιπούς λωποδυταρέους.
Ειδικά σεμινάρια, καθημερινά στις ειδήσεις των 8. Αν και κάτι μού λέει πως όλοι μας έχουμε ήδη αποφοιτήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου