Τα φιλοκυβερνητικά μέσα επαναλαμβάνουν ότι η Συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου ακυρώνει το «παράνομο» Τουρκολιβυκό Μνημόνιο. Πρόκειται περί ανοησίας φυσικά – η Τουρκία προσχώρησε στον καθορισμό ΑΟΖ με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης, οπότε το Τουρκολυβικό Σύμφωνο είναι τόσο έγκυρο και νόμιμο όσο και η Ελληνο-Αιγυπτιακή Συμφωνία.
Η δεύτερη... απλώς δίνει ένα διαπραγματευτικό ατού στην Ελλάδα, όταν μπει σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, ακριβώς όπως έκανε το πρώτο για τους γείτονες.
Με βαρύ αντάλλαγμα ωστόσο, για τον εγχώριο εθνικισμό: η Ελλάδα αναγνώρισε το προφανές, ότι τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση εκατοντάδων μιλίων από τον ηπειρωτικό κορμό και πιο κοντά στις ακτές τρίτων χωρών, δεν δικαιούνται πλήρους ΑΟΖ. Ακόμη και τα μεγαλύτερα από αυτά, όπως η Κρήτη, ενώ τα πιο μικρά, όπως η Γαύδος, από ελάχιστη έως καθόλου. Το ίδιο είχε κάνει και στη Συμφωνία με την Ιταλία πριν μερικές βδομάδες.
Ο ελληνικός μαξιμαλισμός δεκαετιών στην Ανατολική Μεσόγειο πήγε περίπατο και αργά ή γρήγορα θα μας αφήσει χρόνους και στο Αιγαίο (που θεωρείται ελληνική λίμνη, κόντρα σε οποιαδήποτε λογική, διεθνές δίκαιο ή συσχετισμό δυνάμεων). Το ότι αυτό συνέβη δίχως να ανοίξει μύτη, χωρίς εξαλλοσύνες και συλλαλητήρια από τους γνωστούς ελλαδέμπορους, οφείλεται στο ότι η υποχώρηση έγινε από μια δεξιά κυβέρνηση και προφανώς, στην αποτελεσματική προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Η ΝΔ έκανε ό,τι και ο Νίξον το 1973, που ανακήρυξε εαυτόν νικητή στο Βιετνάμ και απέσυρε τον αμερικανικό στρατό. Δύο χρόνια μετά, οι κομμουνιστές είχαν καταλάβει όλη τη χώρα. Η κυβέρνηση και τα μήντια πανηγυρίζουν για τη Συμφωνία με την Αίγυπτο και ως απόδειξη ανεμίζουν τις αναμενόμενες αντιδράσεις της Τουρκίας, η οποία την υποδέχτηκε όπως ακριβώς η Ελλάδα το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο.
Τα δε εθνικιστικά ορκ, αντί να βγουν στους δρόμους με ρωμαϊκές περικεφαλαίες, όπως έκαναν για τη Μακονία και τον Μέγα Αλέξανδρο, εκστασιάζονται με τη μεγάλη εθνική νίκη που «απομονώνει» την Τουρκία! Ανέκαθεν ο εθνικισμός συσπείρωνε δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους επαγγελματίες απατεώνες και τους εθελοντές ηλίθιους.
Για τους φίλους της ειρήνης και του διεθνισμού είναι αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη. Είναι απείρως προτιμότερο οι Μεγάλες Ιδέες να καταρρέουν σαν διπλωματικές φάρσες, αθόρυβα και αναίμακτα, όπως σήμερα, παρά ως πολεμικές τραγωδίες με εκατόμβες νεκρών και ξεριζωμένων, όπως το 1922. Μπράβο λοιπόν στην κυβέρνηση, πάντα τέτοιες εθνικές επιτυχίες!
Με βαρύ αντάλλαγμα ωστόσο, για τον εγχώριο εθνικισμό: η Ελλάδα αναγνώρισε το προφανές, ότι τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση εκατοντάδων μιλίων από τον ηπειρωτικό κορμό και πιο κοντά στις ακτές τρίτων χωρών, δεν δικαιούνται πλήρους ΑΟΖ. Ακόμη και τα μεγαλύτερα από αυτά, όπως η Κρήτη, ενώ τα πιο μικρά, όπως η Γαύδος, από ελάχιστη έως καθόλου. Το ίδιο είχε κάνει και στη Συμφωνία με την Ιταλία πριν μερικές βδομάδες.
Ο ελληνικός μαξιμαλισμός δεκαετιών στην Ανατολική Μεσόγειο πήγε περίπατο και αργά ή γρήγορα θα μας αφήσει χρόνους και στο Αιγαίο (που θεωρείται ελληνική λίμνη, κόντρα σε οποιαδήποτε λογική, διεθνές δίκαιο ή συσχετισμό δυνάμεων). Το ότι αυτό συνέβη δίχως να ανοίξει μύτη, χωρίς εξαλλοσύνες και συλλαλητήρια από τους γνωστούς ελλαδέμπορους, οφείλεται στο ότι η υποχώρηση έγινε από μια δεξιά κυβέρνηση και προφανώς, στην αποτελεσματική προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Η ΝΔ έκανε ό,τι και ο Νίξον το 1973, που ανακήρυξε εαυτόν νικητή στο Βιετνάμ και απέσυρε τον αμερικανικό στρατό. Δύο χρόνια μετά, οι κομμουνιστές είχαν καταλάβει όλη τη χώρα. Η κυβέρνηση και τα μήντια πανηγυρίζουν για τη Συμφωνία με την Αίγυπτο και ως απόδειξη ανεμίζουν τις αναμενόμενες αντιδράσεις της Τουρκίας, η οποία την υποδέχτηκε όπως ακριβώς η Ελλάδα το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο.
Τα δε εθνικιστικά ορκ, αντί να βγουν στους δρόμους με ρωμαϊκές περικεφαλαίες, όπως έκαναν για τη Μακονία και τον Μέγα Αλέξανδρο, εκστασιάζονται με τη μεγάλη εθνική νίκη που «απομονώνει» την Τουρκία! Ανέκαθεν ο εθνικισμός συσπείρωνε δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους επαγγελματίες απατεώνες και τους εθελοντές ηλίθιους.
Για τους φίλους της ειρήνης και του διεθνισμού είναι αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη. Είναι απείρως προτιμότερο οι Μεγάλες Ιδέες να καταρρέουν σαν διπλωματικές φάρσες, αθόρυβα και αναίμακτα, όπως σήμερα, παρά ως πολεμικές τραγωδίες με εκατόμβες νεκρών και ξεριζωμένων, όπως το 1922. Μπράβο λοιπόν στην κυβέρνηση, πάντα τέτοιες εθνικές επιτυχίες!
ΥΓ του blog: …..το να κολλάς ταμπέλλες, ετικέτες και τσιτάτα στον πραγματικό ή φαντασιακό σου συνομιλητή ή αναγνώστη είναι ενδεικτικό ή της δικής σου άγνοιας κι ανεπάρκειας ή της δικής σου έπαρσης στο θέμα που καταπιάνεσαι….. παραδέχεται ο αρθρογράφος ότι το Τουρκολυβικό Σύμφωνο είναι έννομο με βάση το διεθνές δίκαιο… όμως ούτε ο καθηγητής Ροζάκης, ειδικός του δικαίου και δικαστής, στην εμφάνιση του στο TV Creta ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα…. είναι κι αυτός εθνικιστής και μαξιμαλιστής; Όπως βέβαια κι ένα σωρό άνθρωποι κι ακαδημαϊκοί της γνώσης (Κοτζίας, Μαργαρίτης Τσάλτας, Καρυώτης, Μάζης, Συρίγος, Φίλης, Μαυρομάτη, Λαμπρόπουλος κ.ά.) ….ισχυρίζεται ο αρθρογράφος με άκρατη βεβαιότητα ότι νησιά μακριά της ηπειρωτικής χώρας δεν έχουν ΑΟΖ ή έχουν μειωμένη …..γνωρίζει άραγε ότι η Σαρδηνία (147 μίλια), η Κορσική (108), η Πάλμα ντε Μαγιόρκα (128) απέχουν πολλαπλάσια από την ηπειρωτική τους χώρα απ’ ότι ο Κάβο Μαλλιάς από την Κρήτη (60), χωρίς να υπολογίζονται τα ενδιάμεσα Κύθηρα κι Αντικύθηρα, και το Καστελόριζο από την Ρόδο (76 χωρίς την Ρώ και την Στρογύλλη), εκτός κι αν η Πελοπόννησος λογίζεται νησί κι αν ηπειρώτικη χώρα εννοούμε μόνο την Αθήνα… ο ελληνικός ‘μαξιμαλισμός’ στηρίζεται στο δίκαιο της θάλασσας του Montego Bay το 1982, ο τουρκικός μαξιμαλισμός σε ποιο δίκαιο και γραφή στηρίζεται ή μήπως δεν υπάρχει; ….υποστηρίζει ο δημοσιογράφος σχολιαστής ότι με της ενέργειες της κυβέρνησης δεν άνοιξε μύτη ….αφενός αυτό είναι προς στιγμή γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι αφετέρου πόσο τον ενοχλεί ότι ο ΥΠΕΞ μας πήγε για συνομιλίες στο Κάϊρο και βρέθηκε ξαφνικά χωρίς να το ξέρει να υπογράφει συμφωνία καθ’ υπόδειξη και προτροπή Πομπέο; …δεν ότι οι ελλαδέμποροι και τα εθνικιστικά όρκ αποδέχτηκαν την υποχώρηση επειδή έγινε από δεξιά κυβέρνηση και ΜΜΕ αλλά γιατί η άλαλη κι αδέξια αριστερά συνεχίζει να βλέπει μεταφυσικά το παρελθόν ενώ αδυνατεί ταυτόχρονα να αφουγκραστεί και να αναλύσει το παρόν, τα ζητούμενα, τα θέλω και το μέλλον του λαού μας, αδυνατεί να τον συνεγείρει και να τον εκφράσει …..οι σημερινοί φίλοι της ειρήνης και του διεθνισμού μπορεί να χάρηκαν κατά δήλωση του γράφοντος αλλά ξεχνά ότι οι κάποιοι άλλοι διεθνιστές το ’40 όρθωσαν τοίχος κι έστησαν μεγάλο πατριωτικό πόλεμο ενάντια στον φασισμό και τον παραλογισμό της ισχύος…. κι εδώ στην χώρα μας οι όμοιοι τους με το τουφέκι τους στον ώμο, ακρίτες ειτ’ αρματολοί, αντάρτες, κλέφτες, παλικάρια πήραν τα βουνά φρουροί μαζί κι εκδικητές όπου η πατρίδα τους καλούσε να την υπερασπίσουν ….κι έκαναν αντίσταση χωρίς κανείς να τους κατηγορήσει για πολεμοκάπηλους και πολεμοχαρείς πλην ίσως τους κατακτητές που ακόμη και σήμερα δια του καθηγητή κ. Heinz Richter το επικαλούνται ….μπερδεύει ο λογογράφος την Μεγάλη Ιδέα και την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 με το σήμερα…..εκεί η Ελλάδα έκανε εκστρατεία απελευθερωτική ή επεκτατική δεν είναι του παρόντος, σήμερα όμως η Ελλάδα βρίσκεται, ύστερα από μακροχρόνια λάθη και παραλείψεις αυτών που την κυβέρνησαν, να αμύνεται και να αντιδρά στον αφανισμό της από τον μεγαλοϊδεατισμό και την επεκτατικότητα της απέναντι όχθης που απειλεί να μακελέψει όλους τους λαούς της περιοχής όπως ανάλογα έκανε ο ναζισμός κι ο αρχηγός του το 1939…κανείς δεν θέλει τον πόλεμο αλλά άμυνα κι αντίσταση καλείται να κάνει η Ελλάδα κι η υποχώρηση δεν είναι λύση γιατί το θεριό που τρέφεται με σάρκα κι αίμα θέλει κι άλλη σάρκα κι άλλο αίμα …κι όπως γράφει κι ο Ρούντι Ρινάλντι (πολεμοκάπηλος, εθνέμπορος και εθνοφρικιό είναι κι αυτός;) στο τελευταίο άρθρο του «Η λογική των πραγμάτων» «….μόνο μια αποφασιστική και σθεναρή στάση μπορεί να ανακόψει τη φόρα του καθεστώτος της Άγκυρας και να απομακρύνει τον πόλεμο..» ….τέλος όταν χωρίζεις ένα γήπεδο με φιλέ και δίχτυ στην μέση, επαγγελματίες απατεώνες και εθελοντές ηλίθιοι υπάρχουν και στα δύο τερέν εκτός κι αν δεν έχεις καθρέφτη να δεις την δική σου μεριά ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου