Ζούμε πλέον σε μία δημοκρατία αφρικανικού τύπου. Ο ηγέτης, μία φωνή, και η αντιπολίτευση φιμωμένη – όχι τύποις αλλά στην ουσία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ότι υπάρχουμε «καμιά δεκαριά» που αντιδράμε δεν είναι δείγμα αγωνιστικότητας. Είναι, απλά, δείγμα τρέλας.
του Νίκου Μωραΐτη
Δεν ξέρω πια αν έχει νόημα αυτό που κάνουμε. Ότι, δηλαδή, καμιά δεκαριά άνθρωποι, με τεράστιο προσωπικό και επαγγελματικό κόστος, υπερασπιζόμαστε δημόσια την «άλλη άποψη» (δε θα πω τη «σωστή», τη «δημοκρατική» κλπ, απλώς την «άλλη») σε ένα μιντιακό και κυβερνητικό σύστημα της μίας γνώμης και της μίας θέσης.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα που καμιά δεκαριά άνθρωποι βάζουμε το κεφάλι μας στον ντορβά ενθυμούμενοι τα φαγωμένα λεφτά της Ηλείας, τον διορισμό του αρχηγού της Αστυνομίας στο Μάτι ως Γενικού Γραμματέα Δημοσίας Τάξης επί Μητσοτάκη, που ρωτάμε για ποιο ακριβώς πράγμα επιβραβεύτηκε αν όχι επειδή στο Μάτι έκανε ακριβώς αυτό που κάποιοι ήθελαν;
Δεν ξέρω αν έχει νόημα που θυμόμαστε ακόμα πόσο διεφθαρμένη είναι η οικογένεια, πόσο παθιασμένος για χρήμα ο περίγυρος, πόσο ναρκοθετημένο το τοπίο.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα, γιατί εμείς δεν είμαστε ανώνυμοι στο διαδίκτυο ώστε να έχουμε ένα είδος προφύλαξης. Ο Βαξεβάνης, για παράδειγμα, ή η Γιάμαλη, φλερτάρουν καθημερινά με τον εξοστρακισμό, τον οποίον ήδη βιώνει η Ακριβοπούλου, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις.
Και απέναντι από αυτούς τους καμιά δεκαριά ανθρώπους που δεν κάθονται ήσυχοι, δεν υπάρχει καμία παιδική χαρά. Υπάρχει ένα οργανωμένο, σκοτεινό παρακράτος που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε τσακίσει επαγγελματικά, προσωπικά, ανθρώπινα.
Το ότι τον Πέτσα τον κούρεψε μοναδικά η σύζυγός του, το ότι ο πρωθυπουργός πήρε το βραβείο της καλύτερης μάσκας στη σύνοδο της Ε.Ε. ή το ότι ένα φασιστοειδές ουρλιάζει για μηνύσεις είναι μόνο η τρεγελαφική πλευρά ενός εκδικητικού, γεμάτου μίσος, πανίσχυρου μηχανισμού που δε θα συγχωρήσει κανέναν ο οποίος πάει κόντρα στις εντολές του. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας υπάρχει ένα τόσο συντεταγμένο παρακρατικό, παραδικαστικό, παραμιντιακό δίκτυο, απέναντι στο οποίο όποιος υψώσει τη φωνή του, συνθλίβεται.
Είναι, δε, τόσο ισχυρό το παρακράτος της Δεξιάς, που αποδεικνύεται ότι ακόμα και όταν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθούσε και κατέγραφε τους κυβερνώντες. Με άλλα λόγια, αυτοί εκλέχτηκαν, εκείνο εξουσίαζε!
Δεν ξέρω αν έχει νόημα πια, ιδίως όταν η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση αδυνατεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Δεν έχουν τα Μέσα, σίγουρα, αλλά πόση άγνοια κινδύνου πρέπει να έχει κανείς για να αφήνει τον εαυτό του να δέχεται δημόσιο μαστίγωμα επί πέντε ημέρες για το Μάτι, χωρίς καμία αντίδραση;
Και μη μου πείτε «η Γεροβασίλη αντέδρασε», διότι εδώ μιλάμε για την ανάγκη μίας αντίδρασης που να σπάσει την ομερτά και να περάσει απέναντι, στους πολίτες. Να γίνει η άλλη όψη, άποψη, γνώμη και να ακουστεί.
Ζούμε πλέον σε μία δημοκρατία αφρικανικού τύπου. Ο ηγέτης, μία φωνή, και η αντιπολίτευση φιμωμένη – όχι τύποις αλλά στην ουσία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ότι υπάρχουμε αυτοί οι «καμιά δεκαριά» που επιμένουμε να αντιδράμε δεν είναι δείγμα αγωνιστικότητας. Είναι, απλά, δείγμα τρέλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου