FORUM2020.GR
(Part 1)
Η Ελλάδα, πατρίδα της Δημοκρατίας κυβερνήθηκε, στη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία της από το 1821 έως το 1974 διαδοχικά από:
1.Τον Καποδίστρια (1827-1831) ο οποίος δολοφονήθηκε από τους Μαυρομιχαλέους και επικρίνεται από τους αναθεωρητές ενδοτικούς ιστορικούς μας ως «δικτάτωρ/αυταρχικός» κ.ά.2.Τους Βασιλείς με πρώτο τον Βαυαρό Όθωνα και την Αμαλία όταν το 1833 εγκαθιδρύθηκε ως πολίτευμα η μοναρχία.3. Μια σειρά Προέδρων και Πρωθυπουργών από το 1974 και μετά (με την εποπτεία των αντι-Νταβατζήδων της Μεταπολίτευσης).4. Από τους δημοσκόπους (από το 2010 και μετά) (αντικείμενο του part 3).
O Καποδίστριας «έκανε του κεφαλιού του», ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα είχαμε γίνει ποτέ κράτος και, δυστυχώς, το πλήρωσε με αίμα, γιατί δεν έκανε τα χατίρια των κοτζαμπάσηδων.
Ο Όθωνας έκανε ό,τι του έλεγε η Αμαλία και του υπαγόρευαν οι Βαυαροί αυλοκόλακες.
Υπήρχε μια εξαίρεση κοινωνικής συλλογικότητας και λαϊκής αναφοράς στην επιρροή της αυλής.
Ενδιαφέρον αστερίσκος στην ιστορία το καφενείο η «Ωραία Ελλάς» και λόγω της επετείου της 25ης Μαρτίου αξίζει μια ξεχωριστή αναφορά.
Βρισκόταν στη διασταύρωση Αιόλου και Ερμού, κοντά στο Μοναστηράκι. Οι θαμώνες ήταν ένα αμάλγαμα των opinion makers της μετεπαναστατικής εποχής: διπλωμάτες, αριστοκράτες, παλατιανοί και παλιοί αγωνιστές. Αποτέλεσε για 45 χρόνια το κέντρο της πολιτικής ζωής του νεοσύστατου κράτους (Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης, Real News, 3.1.21, σελ. 26).
Από δημοσίευμα της εφημερίδας «Παλιγγενεσία» μαθαίνουμε ότι εκεί «συνήρχοντο, έμποροι, δικηγόροι, δικασταί, καθηγηταί, φοιτηταί, βουλευταί, γερουσιασταί, δημοσιογράφοι και υπάλληλοι στρατιωτικοί τε και πολιτικοί». Εκεί, λοιπόν συνέρρεαν για να μάθουν τα νέα της ημέρας. Μάλιστα, μετά από κάθε κρίσιμη συζήτηση στη Βουλή, οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν από τα θεωρεία τις συζητήσεις κατηφόριζαν τη σημερινή οδό Κολοκοτρώνη και δια της οδού Μητροπόλεως κατέληγαν στο καφενείο και ενημέρωναν τους άλλους θαμώνες για το τί συζητήθηκε, ποιός φώναζε περισσότερο και ποιός τσακώθηκε. Και άρχιζαν κατόπιν οι συζητήσεις μεταξύ τους, σχόλια, προτάσεις για λύση προβλημάτων και υποδείξεις προς τους πολιτικούς για το δέον γενέσθαι. Οι πολιτικοί που παρευρίσκοντο στο καφενείο πολλές φορές αδυνατούσαν να πάρουν το λόγο, γιατί οι θερμόαιμοι θαμώνες τους αφόπλιζαν με τη φράση «εσείς έχετε βήμα τη Βουλή να τα πείτε. Πείτε τα εκεί και όχι εδώ». Πράγματι, εκεί διαμορφωνόταν η κοινή γνώμη και οι άνθρωποι του παλατιού άκουγαν και μετέφεραν στο βασιλιά της απόψεις».
Δημοσκοπικές εταιρίες δεν υπήρχαν, ούτε σύμβουλοι δημοσίων σχέσεων. Οι καλοθελητές μετέφεραν τις απόψεις του κόσμου στον Βασιλιά, ο οποίος όμως, σπάνια μάθαινε τις αντιδράσεις στις αποφάσεις του και στα μέτρα που ελάμβανε με την κυβέρνησή του.
Κάποτε αποφάσισε να μάθει από πρώτο χέρι τις αντιδράσεις και τις απόψεις των υπηκόων του. Έπαιρνε, λοιπόν, ο Όθων την άμαξά του και περνούσε επιδεικτικά έξω από το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς», μετά από κάθε υπουργική μεταβολή ή μετά από διάλυση της Βουλής ή λήψη κάποιων μέτρων. Από την αντίδραση των θαμώνων καταλάβαινε και τις προθέσεις των υπηκόων του. Δηλαδή την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία των βασιλικών πράξεων. Εάν οι θαμώνες έβγαζαν τα καπέλα του και τον επευφημούσαν, τότε όλα πήγαιναν μια χαρά. Αν, όμως, ήταν παγερά αδιάφοροι ή του γύριζαν την πλάτη, τότε οι πράξεις είχαν δυσαρεστήσει το κοινό και η εικόνα αυτή διαδιδόταν σε όλη την Αθήνα. Τη θεωρούσαν, με άλλα λόγια, κακό οιωνό για το θρόνο. Η δυσαρέσκεια αυτή του κοινού ανάγκαζε τον Όθωνα να αλλάξει τις αποφάσεις του.
Η «Ωραία Ελλάς» εξελίχθηκε στην πορεία σε άντρο αντιβασιλικών και γι’ αυτό Βαυαροί στρατιώτες και «αγανακτισμένοι πολίτες» ή τραμπούκοι, όπως λέγονταν, εισέβαλαν συχνά και ξυλοκοπούσαν απροειδοποίητα τους θαμώνες, ειδικά όσους φορούσαν ψάθινα καπέλα (σκιάδια), τους λεγόμενους σκιαδιστές. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του, ο Όθων περνούσε ακόμη πιο συχνά από την Αιόλου. Την τελευταία φορά, μάλιστα, οι παρευρισκόμενοι του γύρισαν την πλάτη, όπως και οι αριστοκράτες που μπαινόβγαιναν στο παλάτι. Μετά από λίγες ημέρες, έγινε η επανάσταση του 1862, που είχε ως αποτέλεσμα την έξωση του Όθωνα.
Η «Ωραία Ελλάς» λοιπόν ήταν το πρώτο καφενείο δημοσκοπήσεων. Μια μετεξέλιξη των ιστορικών Δελφών. Έκτοτε δεν υπήρξε ένας αντίστοιχος ή άτυπος θεσμός για να μετράει ο εκάστοτε μονάρχης την κοινή γνώμη και τις αντιδράσεις της.
Εκεί ακόμη και οι απόψεις του καφετζή και των σερβιτόρων επηρέαζαν τους decision makers και αυτοί με τη στάση τους, ή το γύρισμα της πλάτης τους- περνούσαν τα μηνύματα!
(Part 2)
Αυτά στη θεωρία.
Γιατί στην πράξη τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Με αφορμή τον «επείγοντα χαρακτήρα της πανδημίας, έχουμε εισέλθει στην Εποχή της Μετα-δημοκρατίας, πιο γρήγορα, πιο βίαια και πιο πονηρά (για να μην πω «ύπουλα») από όσο σχεδίαζε ακόμη και ο πιο ευφάνταστος μεταλλάκτης αρχών και αξιών της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (για να δώσω και ένα συνωμοσιολογικό χαρακτήρα στο κείμενο και να αυξηθούν τα clicks).
Ο Πρωθυπουργός σκέφτεται πόσο χρόνο άραγε έχει η μέρα του και τα προλαβαίνει όλα; 36 ώρες;
Είναι ένα είδος Κυβερνήτη-Πατερούλη που τα ξέρει όλα (ελέω του τριγώνου με τρεις γωνίες Κολλέγιο-Harvard-Stanford).
Τσεκάρει τη σκέψη του με την Άγκελα (Μέρκελ) και τον Αλβέρτο (Μπουρλά) και μετά καλεί στο Μαξίμου τον Γιώργο (Γεραπετρίτη) και τον Άκη (Σκέρτσο), τους εκτελεστικούς. [Ο «εκτελεστής» είναι άλλος. Δεν συμμετέχει συνήθως σε συσκέψεις. Είναι μια σύσκεψη μόνος του. Αυτός έχει συμβούλους της πιάτσας και του πεζοδρομίου τους οποίους συναντά τα Σαββατοκύριακα, όταν στο Μέγαρο πέφτει η κίνηση].
Η σκέψη του Υπέρτατου Μυαλού μετατρέπεται σε ΠΝΠ (που υπογράφει πριν καν τα διαβάσει η Κατερίνα -μη μου βάζετε δίπλα μου σημαίες- Hogan), ή καμιά φορά και νόμο, τον οποίο διαβάζουν prima-vista οι εξ Αρίστων προερχόμενοι Υπουργοί στη Βουλή. Εκεί τα 155 «προβατάκια» σηκώνουν το χέρι τους για να μη χάσουν τη θεσούλα τους. (Εξαιρώ 3 «λυκάκια», τον Κώστα, τον Αντώνη και τη Ντόρα, που έχουν δική τους ατζέντα και εμφανίζονται όποτε και αν θέλουν οι ίδιοι).
Οι εκλεγμένοι από τον (παραπλανημένο) λαό -Βουλευτές/Υπουργοί- είναι για τον Βενιζέλο (όχι τον Ευάγγελο -μόνο με τον συντοπίτη μας Απελευθερωτή Ελευθέριο συγκρινόμαστε) αναγκαίο κακό (32/57), γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται ως τηλε-μαϊντανοί στα πρωινάδικα, ή τα μεταμεσονύκτια πια political talk shows.
Άρα ποιό είναι το decision making process (ο μηχανισμός λήψεως αποφάσεων) θα ρώταγε ο εκ του LSE προερχόμενος -και κατά καιρούς σύμβουλος των Σημιτικών κυβερνήσεων- Kevin Featherstone;
Ενός ανδρός αρχή!
Αφού έχουμε τον πιο μορφωμένο -πολυπτυχιούχο- Πρωθυπουργό στον κόσμο. [«Μην ξαναδώ να κυκλοφορεί στο κακό διαδίκτυο το άρθρο του Dr. Γιάννη Ιωαννίδη, που λέει ότι άλλοι 200.000 Έλληνες διαθέτουν εξίσου ή και καλύτερους τίτλους με τους δικούς μου! Κατεβάστε το ΑΜΕΣΩΣ!»]. Τί να τους κάνουμε τους συμβούλους; «Μικρό και ευέλικτο κράτος» δεν υποσχεθήκαμε; Ορίστε. Ένας για όλους και για όλα! Κυριάκος σκέφτεται, Κυριάκος αποφασίζει. Και Κυριάκος διατάζει.
[Να θυμηθώ να στείλει η Κύρα ένα σημείωμα κύρους στον Klauss Schwab να με συμπεριλάβει ως Κυβερνήτη/Πρότυπο στην επανέκδοση του “Great Reset”].
Ο Τρότσκι έλεγε: «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν». Πιστεύω πως είχε δίκιο ο Λέων. Μαζί του (και μαζί μου προφανώς) διαφωνούσε ο Στάλιν. Απέλασε τον θεωρητικό της 4ης Διεθνούς. Δεν τον ξέχασε ακόμη και στο Μεξικό που βρισκόταν. Έστειλε τον Ραμόν Μερκαντέρ, πράκτορα της NKVD (μετέπειτα KGB) στο Κογιοακάν και τον εκτέλεσε. Ελπίζω τώρα που έφυγε ο «Μαύρος» να μην έχει αναλάβει ανάλογες αποστολές κανένας διάδοχός του… Θα είμαι στη Μύκονο για δύο εβδομάδες.
Πιστεύετε πως μας ταιριάζει ο Κυριάκος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου