Έβαλες την ψήφο σου στην κάλπη του Μητσοτάκη και την απόφαση σου σε εμφανές σημείο, πάνω στο τραπεζάκι του καθιστικού, απέναντι από την τηλεόραση.
Τον Ιούλιο του 2019 πήρες μιαν απόφαση αφού πρώτα άκουσες, ύστερα σύγκρινες και μετά ζύγισες. Άλλωστε πάντα έτσι έκανες και έτσι πορευόσουν, χωρίς να είσαι έξαλλος οπαδός, χωρίς να είσαι δεμένος στην εξυπηρέτηση συμφερόντων και μισθοφόρος κανενός. Ήσουν και παραμένεις μετριοπαθής και μετρημένος.
Πίστεψες όμως ότι ήταν η απόφαση του μικρότερου κακού, ότι ήταν η απόφαση που πήγαινε με το ρεύμα, ότι ήταν η απόφαση που υπάκουε στην λογική “και τα μισά να κάνουν πάλι το διάφορο το ‘χουμε”.
Έβαλες την ψήφο σου στην κάλπη του Μητσοτάκη και την απόφαση σου σε εμφανές σημείο, πάνω στο τραπεζάκι του καθιστικού, απέναντι από την τηλεόραση.
Από την πρώτη ώρα άκουγες στην αγορά (γιατί η τηλεόραση δεν έλεγε τίποτα) ότι γινόταν επέλαση (κομματαρχών και συγγενών) επιτελών χωρίς πτυχία, χωρίς εμπειρία, χωρίς ειδικά προσόντα.
Σκέφτηκες “και τι μ’ αυτό; Πάντα έτσι γίνεται. Δεν μπορείς να κάνεις επιτελείο χωρίς να επιλέξεις τους επιτελείς σου”.
Ύστερα άκουσες τον πρωθυπουργό να εξάρει την «Συμφωνία των Πρεσπών», να την παρουσιάζει ως δικό του επίτευγμα που αλλάζει τις ισορροπίες στα Βαλκάνια και θέτει στην γωνία τον Τουρκικό επεκτατισμό του Ερντογάν. Προβληματίστηκες είναι η αλήθεια έντονα, αφού θυμήθηκες τις εμφυλιοπολεμικές συγκεντρώσεις για την “Μακεδονία που είναι μία και Ελληνική” και τον “προδότη Τσίπρα που θα τον στήσουν στο Γουδί” αλλά είπες μέσα σου “οι διεθνείς συμφωνίες είναι δεσμευτικές, γι’ αυτό προσπαθεί να παρουσιάσει την κωλοτούμπα σαν δική του επιτυχία. Μικρό το κακό”. 
Ακολούθησε το ταξίδι του αμίλητου «αξιόπιστου και προβλέψιμου σύμμαχου» στον Τραμπ, τα σουλάτσα του Ερντογάν στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα που έληξαν όταν τα ρεύματα παρέσυραν τα καλώδια του Oruc reis, η επέκταση των 12 ναυτικών μιλίων στο Ιόνιο που μεγαλώνει την επικράτεια αλλά η επέκταση ήταν λάθος μήνυμα στην Τουρκία επί ΣΥΡΙΖΑ και ένοιωσες άβολα αλλά σκέφτηκες “δεν βαριέσαι, τα ‘χει αυτά η διπλωματία, σημασία έχει να ‘χουμε ειρήνη”.
Μετά ήρθε η πανδημία με το lockdown που ανέδειξε τον Μωυσή (που μόνο η χώρα μας ευλογήθηκε να έχει), το “φαντάσου να κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ”, αλλά συνάμα ήρθαν και τα «σκόιλ ελληκικού», τα ψίχουλα στους έγκλειστους εργαζόμενους, οι εξαιρέσεις των περισσοτέρων από κάθε οικονομική στήριξη, τα εκατομμύρια στους καναλάρχες, ο πτωχευτικός κώδικας των πλειστηριασμών, η κατάργηση των επιδομάτων αλληλεγγύης, η -με νόμο- ακύρωση της 13ης σύνταξης, τα εκατομμύρια των απευθείας αναθέσεων σε αλουμινάδες φίλους που πληρώνονταν τις μάσκες προστασίας για μεταξωτά αλεξίπτωτα.
Αγανάκτησες και το μόνο που σκέφτηκες ήταν να μετακινήσεις την απόφαση σου από το καθιστικό στο κάτω μέρος στο παλιό σεντούκι της γιαγιάς.
Αναπόφευκτα οι καταστροφικές πολιτικές οδηγούν σε πτώση στον γκρεμό, που υπακούει απολύτως στο νόμο της βαρύτητας.
Έτσι η δημόσια υγεία παρέμεινε ανοχύρωτη κερκόπορτα, η ιδιωτική παρέμεινε απόρθητο φρούριο, η οικονομία μετατράπηκε σε «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου», τα εκατομμύρια δεν “πετάχτηκαν στις ΜΕΘ” αλλά στους φίλους της Νικολάου, οι εμβολιασμοί άργησαν (ακόμα) μια μέρα, οι διασωληνωμένοι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, ο ΣΥΡΙΖΑ διασπείρει τον ιό, η Πάρνηθα διαδέχεται την Ικαρία, ο Άδωνης γίνεται νονός, τον Ινδαρέ ακολουθεί η Νέα Σμύρνη και ο καθημερινός μας βιασμός δεν γίνεται από τον Λιγνάδη.
Πήρες μιαν απόφαση, αλλά (πλέον) δε θυμάσαι που την έχεις βάλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου