Στις διεθνείς σχέσεις, ακόμη και όταν ανάμεσα σε συγκεκριμένες χώρες υπήρχαν ή/και υπάρχουν προβλήματα, είθισται η γλώσσα που χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς και τους λοιπούς κρατικούς λειτουργούς να είναι, κατά το κοινώς λεγόμενο, «διπλωματική», κοινώς να αποφεύγονται οι ακραίες εκφράσεις ακόμη και σε κρίσιμες καταστάσεις.
Η συνέντευξη του Προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν την Τετάρτη 17/03 στο τηλεοπτικό κανάλι ABC και τον «δικό μας» (μη βράσω...) Τζορτζ Στεφανόπουλο, όπου στην προβοκατόρικη ερώτηση «εάν πιστεύει ότι ο (Πρόεδρος της Ρωσίας) Βλαντίμιρ Πούτιν είναι φονιάς (killer η αγγλική λέξη)» έγνεψε καταφατικά και είπε «ναι, το πιστεύω», εγκαινιάζει - με τον τρόπο της - μία νέα ρητορική από πλευράς ΗΠΑ (τουλάχιστον) σε ό,τι αφορά τη διεθνή πολιτική: μια γλώσσα όχι απλώς ωμή και κυνική, αλλά χωρίς την αίσθηση του μέτρου και των συνεπειών που μπορούν να επιφέρουν τα λεγόμενα κάποιου, ειδικά εάν κατέχει οποιαδήποτε θέση ευθύνης, πόσω μάλλον, όταν η θέση αυτή είναι του Προέδρου της φερόμενης ως «μίας και μοναδικής υπερδύναμης στον κόσμο».
Ακόμη και οι παρίες των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση έφριξαν με την κυνικότητα των λεγομένων του Μπάιντεν, κάτι που φάνηκε και στις αντιδράσεις ακόμη και του συστημικού ευρωπαϊκού Τύπου. Μέσα που ουδείς μπορεί να κατηγορήσει ως «φιλορωσικά», τέτοια όπως η γαλλική Le Figaro ή η γερμανική Die Welt, επισημαίνουν σε αδρές γραμμές ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ «το πήγε πολύ μακριά» και τώρα θα πρέπει να αναρωτηθεί για το πώς θα μπορέσει να έρθει σε μια στοιχειώδη συμφωνία με τη Ρωσία ακόμη και για μη ευθέως πολιτικά ζητήματα (πχ περιβάλλον, συνεργασία στο Διάστημα κοκ), όταν δημόσια έχει αποκαλέσει τον Ρώσο ομόλογό του ως «φονιά»...
Βεβαίως, η απάντηση από πλευράς Βλαντίμιρ Πούτιν δεν άργησε να έλθει και ήλθε ακριβώς στο στιλ του Ρώσου Προέδρου: ψύχραιμα και με ακρίβεια.
Ο Πρόεδρος Πούτιν καταρχάς ευχήθηκε στον ομόλογό του των ΗΠΑ «υγεία», επισημαίνοντας ότι το εννοεί απολύτως σοβαρά και δίχως ίχνος ειρωνείας. Στη συνέχεια χαρακτήρισε τα λεγόμενα του Τζο Μπάιντεν με μια φράση από ρωσικό παιδικό παιχνίδι του δρόμου, που αποδίδεται περίπου ως: «Ό,τι αποκαλεί κανείς τους άλλους, είναι ο ίδιος» («Кто как обзывается - тот так и называется» η πρωτότυπη φράση στα Ρωσικά). Σε ελεύθερη νοηματική απόδοση στα Ελληνικά θα το λέγαμε «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης», ή «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα». Και στη συνέχεια παρέθεσε σειρά γεγονότων από τη γέννηση του σύγχρονου κράτους των ΗΠΑ μέχρι σήμερα, όπου ο εκάστοτε Πρόεδρος της χώρας και το πολιτικό της προσωπικό συμπεριφέρθηκαν ως κοινοί φονιάδες: από την εξολόθρευση του γηγενούς πληθυσμού κατά την περίοδο του αποικισμού μέχρι τη δουλοκτησία και από τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έως τις ημέρες μας, με τις δεκάδες τοπικούς πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη δια χειρός ΗΠΑ...
Το σημαντικότερο, όμως, κατά την προσωπική μου άποψη, πράγμα που είπε ο Πρόεδρος Πούτιν αφορούσε τη στάση της Ρωσίας από εδώ κι εμπρός απέναντι στις ΗΠΑ: ανέφερε, λοιπόν, ότι η χώρα και επιθυμεί και γνωρίζει πώς να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα και ότι θα συνεργαστεί με τις ΗΠΑ σε όσους τομείς αυτό είναι εφικτό με βασικό γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Και ότι οι ΗΠΑ θα χρειαστεί να αναμετρηθούν με αυτά τα (εθνικά) συμφέροντα, υπονοώντας σαφέστατα ότι οι τελευταίες θα πρέπει ν' αναλάβουν, είτε το θέλουν είτε όχι, το κόστος των επιλογών τους και της «στρατηγικής της έντασης» που ακολουθούν σταθερά εδώ και μιάμιση, περίπου, δεκαετία, στις σχέσεις τους με τη Ρωσία.
Η πρώτη πρακτική αντίδραση της Ρωσίας απέναντι στις προκλητικές, το λιγότερο, δηλώσεις Μπάιντεν, ήταν η ανάκληση του Ρώσου πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον Ανατόλι Αντόνοβ και η κλήση του ομολόγου του των ΗΠΑ στη Μόσχα για επίδοση νότας διαμαρτυρίας. Η Ρωσία μετά και τις τελευταίες δηλώσεις Μπάιντεν είναι, πλέον, πεπεισμένη ότι οι ΗΠΑ υπό οποιανδήποτε πολιτική ηγεσία στις παρούσες συνθήκες όχι απλώς δεν επιθυμούν να βελτιώσουν τις σχέσεις μαζί της, αλλά και ότι κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση, επιχειρώντας την επιδείνωσή τους σε όλα τα επίπεδα. Οι δημόσιες φραστικές προσβολές, η επιβολή οικονομικών και πολιτικών κυρώσεων, η δαιμονοποίηση και η καλλιέργεια κλίματος φοβίας απέναντι στη Ρωσία έχουν γίνει, πλέον, trend στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ και, εν πολλοίς, τρόπος «επιβίωσης» για σημαντικό τμήμα του πολιτικού τους κατεστημένου. Η ρωσική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία κατανοεί, πλέον, ότι απέναντί της δεν έχει απλώς μια υπερδύναμη που προσπαθεί να υπερασπιστεί τα απανταχού «εθνικά» της συμφέροντα, αλλά για μια δύναμη που έχει θέσει ως στόχο τη φυσική και πολιτική εξαφάνιση της Ρωσίας από τον παγκόσμιο χάρτη. Και οι Ρώσοι (με την ευρεία έννοια της λέξης, россияне-ρασιγιάνιε και όχι русские-ρούσκιγε, για όσους καταλαβαίνουν τη διαφορά αυτών των δύο όρων), όταν τίθεται ζήτημα ύπαρξης της ίδιας τους της πατρίδας, είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα, ακόμη και τους ίδιους τους εαυτούς τους, αλλά εντέλει καταφέρνουν να νικήσουν. Ρωτήστε και το Ναπολέοντα και τον Αδόλφο να σας εξηγήσουν...
ΥΓ: Η Ρωσία χτες (18/03) γιόρτασε την 7η επέτειο από την επίσημη επανένωση της Κριμαίας με τη «μητέρα-πατρίδα» της. Με 100 χιλιάδες κόσμο στο στάδιο «Λουζνικί» και με παρουσία-ομιλία του ίδιου του Βλαντίμιρ Πούτιν. Η Ρωσία ανοίγει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), όταν η «δημοκρατική» Δύση κλείνεται ολοένα και περισσότερο στο «καβούκι» της και επιβάλλει την αστυνομοκρατία και την καταπάτηση θεμελιωδών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η Ρωσία επιδεικνύει στην πράξη ότι τα συμφέροντά της (που, διόλου τυχαία, είναι και συμφέροντα πολλών άλλων χωρών και λαών) ξέρει και μπορεί να τα υπερασπιστεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου