Αν όπως έχουν πει “η μαγεία είναι η τέχνη της εξαπάτησης”, κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολιτική.
Ο μεγαλύτερος φόβος -ίσως- ακόμη και του πιο έμπειρου ταχυδακτυλουργού, είναι η παρατήρηση από εξίσου έμπειρο μάτι. Κι αν όπως έχουν πει “η μαγεία είναι η τέχνη της εξαπάτησης”, κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολιτική.
Μόνο που το κυβερνητικό μοτίβο μετακύλησης των ευθυνών της στους πολίτες για τα δικά της λάθη και παραλήψεις στην προσπάθεια αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης, είναι τόσο προβλέψιμο ώστε έχει γίνει μανιέρα.
Τις τελευταίες μέρες, άνοιξε με ιδιαίτερη ένταση ένα κεφάλαιο της πανδημίας, το οποίο σχεδόν όλοι περίμεναν ότι θα ανοίξει: Εμβολιασμός των εργαζομένων και ανεμβολίαστοι στους χώρους εργασίας.
Και δημιουργήθηκε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο θολό τοπίο, το οποίο σχεδόν όλοι περίμεναν ότι θα δημιουργηθεί…
Οι πολιτικοί ακροβατισμοί και σε αυτό το θέμα, δυστυχώς, αποτέλεσαν την φυσική συνέχεια όσων βιώσαμε κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα με την κυβέρνηση να καλεί τους πολίτες να επιλέξουν (όπως εκείνη βολεύει) μεταξύ ατομικής και συλλογικής ευθύνης.
Κυβερνητικά στελέχη, σε δημόσιες τοποθετήσεις τους, προαναγγέλλουν απολύσεις για τους ανεμβολίαστους εργαζόμενους, άλλα το διαψεύδουν, στελέχη καθησυχάζουν δήθεν αναφερόμενα σε μέτρα όπως η αναστολή σύμβασης εργασίας χωρίς αποδοχές και ασφάλιση (!), για να επιστρέψουμε στην αφετηρία όπου κατισχύει η λύση των απολύσεων.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, το παιχνίδι παίζεται μεταξύ των εργαζομένων. Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι.
Είναι, όμως, τόσο προβλέψιμο, όπως τα… αειθαλή διλήμματα των “βολεμένων και των ανέργων”, των ‘κηφήνων του Δημοσίου και των αναξιπαθούντων του ιδιωτικού τομέα”, των “συντεχνιών που απεργούν και της κοινωνίας που θέλει να δουλέψει”, “των νοικοκυραίων και των βανδάλων”.
Αν -δεδομένων των συνθηκών -δεν ήταν τραγικό, θα ήταν κωμικό.
Μπορεί ο Άδωνις Γεωργιάδης να υποστηρίζει ότι «η κείμενη νομοθεσία καλύπτει τις επιχειρήσεις που κρίνουν ότι εργαζόμενος που αρνείται να εμβολιαστεί εμποδίζει την λειτουργία της επιχείρησης. Αν μπορεί να γίνει με τηλεργασία, το δικαστήριο θα κρίνει ότι δεν δικαιολογείται η απόλυση. Αν δεν μπορεί να γίνει με τηλεργασία, το δικαστήριο θα κρίνει ότι δικαιολογείται»…
Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται ότι κατ΄αντιστοιχία το ίδιο θα συμβεί και στον Δημόσιο τομέα…
Όμως εργατολόγοι και συνδικαλιστές επισημαίνουν ότι για να εφαρμοστούν τέτοιου είδους μέτρα, η κυβέρνηση θα πρέπει είτε να νομοθετήσει είτε να προχωρήσει σε διασταλτική ερμηνεία και εφαρμογή διατάξεων της κείμενης νομοθεσίας, μετατρέποντας την χώρα σε απέραντο Εργατοδικείο.
Κι αυτό, γιατί:
1. Δεν υπάρχει διάταξη η οποία να προβλέπει τον μη εμβολιασμό ως λόγο απόλυσης στον Ιδιωτικό και τον Δημόσιο τομέα.2. Δεν προβλέπεται η αναστολή σύμβασης του εργαζόμενου χωρίς αποδοχές με παράλληλη στέρηση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, διότι δεν εμβολιάστηκε.3. Ο εργοδότης δεν μπορεί να θέσει μονομερώς τον εργαζόμενο σε αναγκαστική άδεια.
Με αυτά τα δεδομένα, το ΠΑΜΕ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καλεί τους εργαζόμενους σε επαγρύπνηση, τονίζοντας ότι:
- Η κυβέρνηση έχει την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση του υγειονομικού συστήματος της χώρας, καθώς και για την καθυστέρηση στο εμβολιαστικό πρόγραμμα. Η δήλωση του πρωθυπουργού ότι έχουμε περισσότερα νοσοκομεία από όσα χρειαζόμαστε, στην αρχή μάλιστα του 4ου και σφοδρότερου κύματος της πανδημίας, είναι πρόκληση.
- Η κυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της για την αντιμετώπιση της πανδημίας, οι οποίες αναδείχθηκαν από την πρώτη στιγμή από τους μαχόμενους υγειονομικούς και τα συνδικάτα και είχαν να κάνουν με την διαχρονική απαξίωση και εμπορευματοποίηση του δημόσιου συστήματος υγείας, από όλες τις κυβερνήσεις.
- Η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή ακολούθησε την τακτική της μεταφοράς των ευθυνών στην κοινωνία, στους νέους, στην ατομική ευθύνη.
- Η πολιτική της κυβέρνησης στρώνει το έδαφος στην εργοδοσία να ξεσαλώσει, αφού σε πολλές μεγάλες επιχειρήσεις οι εργοδότες απειλούν με μηνύσεις και με απολύσεις όσους εργαζόμενους δεν εμβολιάζονται και δεν κάνουν διαγνωστικά τεστ, τα οποία καλούν τους εργαζόμενους να τα πληρώσουν από την τσέπη τους.
* Ο γράφων είναι εμβολιασμένος, αποπαρασιτωμένος, δεν είναι ιδεολογικά και βιολογικά στειρωμένος και επιθυμεί να είναι καλός φίλος του ανθρώπου.
Δημήτρης Κωστάκος: Δεν ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία επειδή έγραφε καλές εκθέσεις, ούτε είχε αναλάβει την σχολική εφημερίδα. "Τράκαρε" με αυτήν, τον Οκτώβριο του 1991 (ευτυχώς, μόνο με υλικές ζημιές). Καλύπτει θέματα εργασίας, ασφάλισης, πρόνοιας και συνδικάτων. Πιστεύει, ίσως λανθασμένα -αλλά με επιμονή- ότι η δημοσιογραφία είναι λογοτεχνία υπό πίεση και κοινωνικό εργαλείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου