Σε αντίθεση με την προ μηνών κατηγορηματική διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι «όχι απλά βλέπουμε φως στο τούνελ, αλλά το τέλος του τούνελ», η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Και είναι σκληρή. Το τούνελ είναι μπροστά μας, είναι σκοτεινό και, κατά τα φαινόμενα, μακρύ.
Η πραγματικότητα αυτή συντίθεται από δύο στοιχεία, αλληλένδετα:
Πρώτον, η πανδημία δεν τιθασεύεται με τους εμβολιασμούς. Οι ειδικοί εμφανίζονται πολύ ανήσυχοι για τη εξάπλωσή της και ουδεμία πρόβλεψη για το τι θα συμβαίνει το φθινόπωρο και τον χειμώνα είναι ασφαλής. Αλλωστε, όλες οι μέχρι τώρα κυβερνητικές προβλέψεις διαψεύστηκαν. Το καλοκαίρι δεν είναι καθόλου φυσιολογικό και είναι πάντα παρούσα η απειλή να πάει στράφι για τους ανθρώπους που ζουν από τον τουρισμό. Μακάρι να ισχύουν οι νέες υπουργικές διαβεβαιώσεις, αλλά και πέρσι τα ίδια ακούγαμε και διαψεύστηκαν.
Δεύτερον, αν η πορεία της πανδημίας είναι δυσμενής, τα δημόσια οικονομικά θα οδηγηθούν σε ένα είδος αδιεξόδου. Μπορεί η κυβέρνηση να διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι η οικονομική δραστηριότητα δεν θα κλείσει και οι περιορισμοί θα αφορούν μόνο τους ανεμβολίαστους, αλλά αυτό είναι περισσότερο ευχολόγιο. Όπως είδαμε στην περίπτωση της Μυκόνου, ο περιορισμός της κυκλοφορίας είναι για όλους και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Aλλωστε, αν η πανδημία προσλάβει τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων μηνών, η οικονομική δραστηριότητα θα συρρικνωθεί αφ’ εαυτής. Και δεν θα είναι καθόλου εύκολο να εργάζονται οι εμβολιασμένοι και να αποκλειστούν οι ανεμβολίαστοι. Αυτά είναι εύκολα στα λόγια, όπως το συνηθίζουν οι σημερινοί υπουργοί, αλλά θα αποδειχθεί ανεφάρμοστο στην πράξη.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, καλό είναι να πατάει τα πόδια της στη γη, να σταματήσει τις ανεφάρμοστες εξαγγελίες και υποσχέσεις και να προετοιμαστεί για το χειρότερο.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι αυτό που ζητούν από πέρσι οι άνθρωποι που ζουν από μέσα τις επιπτώσεις της πανδημίας: να ενισχυθεί ποικιλοτρόπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ώστε να μην ξαναζήσουμε φαινόμενα του χειμώνα του 2020. Θεωρητικά φέτος τα πράγματα μπορεί να είναι καλύτερα, αφού περίπου ο μισός πληθυσμός έχει εμβολιαστεί και, επομένως, οι απαιτήσεις για νοσηλείες θα είμαι λιγότερες. Ομως, όσο είναι ακόμα καιρός πρέπει να ενισχυθούν και τα νοσοκομεία και τα κέντρα πρωτοβάθμιας φροντίδας, ώστε να μην στέλνονται όλα τα περιστατικά στα νοσοκομεία και μοιραία φρακάρουν.
Στο οικονομικό πεδίο οι αντοχές σχεδόν έχουν εξαντληθεί. Οι κρατικές ενισχύσεις προς τις πληττόμενες επιχειρήσεις και τους εργαζομένους που σταμάτησαν να εργάζονται γίνονται με δανεικά. Η κυβέρνηση δανείζεται διαρκώς και διαφημίζει ότι αυτό γίνεται με πολύ ευνοϊκά επιτόκια. Εδώ, όμως, ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος. Ηδη το χρέος της χώρας έχει εκτοξευθεί στο 215% του ΑΕΠ. Και αν οι προσδοκίες για σημαντική ανάπτυξη από το 2022 δεν επιβεβαιωθούν, η κατάσταση θα θυμίζει το 2009, λίγο πριν από την ντε φάκτο χρεοκοπία της χώρας.
Γι όλα αυτά πρέπει να προετοιμάζεται η κυβέρνηση από τώρα. Να αφήσει στην άκρη για προβλέψεις που διαψεύδονται μέσα σε λίγους μήνες, να μην καλλιεργεί κλίμα χαλαρότητας και μετά να τρέχει να το μαζέψει. Και πάνω απ’ όλα να σταματήσει την καλλιέργεια απατηλών προσδοκιών, όπως αποτυπώνονται στη φράση «βγαίνουμε από το τούνελ». Δεν βγαίνουμε. Είμαστε μέσα στο τούνελ. Ας το συνειδητοποιήσουν και ας το παραδεχτούν. Για να μην πάθουν-κι εμείς μαζί τους- αυτό που λέει ο αφορισμός του Αμερικανού ποιητή Ρόμπερτ Λόουελ: «Αν βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ, είναι το φως του τρένου που έρχεται καταπάνω μας»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου