Ανίκανα και βαθιά διεφθαρμένα συστήματα εξουσίας, με το δικό μας να ξεχωρίζει μεταξύ αυτών ήταν επόμενο να αποτύχουν μέσα στις συνθήκες (άλλης μίας) κρίσης.
Ξέρω: δεν είμαστε λαός εμείς. Οι ψεκασμένοι έχουν πάρει τον έλεγχο. Όπως το 2010 νόμιζαν ότι τα μνημόνια είχαν έρθει για να σωθούν οι ξένοι τραπεζίτες και όχι επειδή μας αξίζαν εκείνα και άλλα τόσα. Όπως το 2015 ψηφίζανε “Όχι” και αμφισβητούσαν όλες τις κοινωνικές τάξεις που ήταν με το “Ναι”. Όπως αμφισβητούν το VAR κάθε Κυριακή, έτσι και εν προκειμένω, αυτές οι στρατιές ψεκασμένων που τους καθοδηγούν σατανικοί λαϊκιστές πρώτα κάνουν πορείες και έπειτα αρνούνται να εμβολιαστούν.
Δεν θέλω και δεν τολμώ να αμφισβητήσω ότι φταίμε εμείς και μόνο εμείς (αυτό το αδαές άθροισμα ιθαγενών που δεν τους αξίζει να σωθούν, αλλά έχε χάρη που χρειάζεται και γκαρσόνια η Ευρώπη) για το ότι η πανδημία δεν ξεριζώνεται. Απλώς σκέφτομαι μήπως πρέπει να σκεφτούμε αν φταίει και τίποτε άλλο για το κακό μας το ριζικό: έτσι περίπου όπως παραδέχτηκε ο Ντάισελμπλουμ πως πράγματι με τα μνημόνια σώθηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ότι δεν ήταν όλες οι κοινωνικές τάξεις με το “Ναι” κ.ο.κ.
Μεταξύ άλλων, ο δυτικός κόσμος αποφάσισε να αποδυθεί στο εσωτερικό του και κατεξοχήν προς τον υπόλοιπο κόσμο σε μια ανελέητη, εγωιστική εκστρατεία κερδοσκοπικής διαχείρισης των εμβολίων προς όφελος φυσικά και των εταιρειών του. Αντί για μια παγκόσμια προσπάθεια, χωρίς πατέντες, κοινές πρωτοβουλίες παύσης εχθροπραξιών, διακίνησης όλων των διαθεσίμων εμβολίων και οργάνωσης εμβολιαστικών δομών, έχουμε όπως φαίνεται και στον σχετικό χάρτη των New York Times, εμβολιαστικές μαύρες τρύπες στις φτωχότερες περιοχές, με αποτέλεσμα ο ιός να εξελίσσεται, να μεταλλάσσεται, να επανέρχεται και να επιτίθεται με ολοένα χειρότερο, εντονότερο, τρόπο.
Η κοινωνική ανισότητα, γιγαντωμένη και αναβαπτισμένη ως φυσική κατάσταση (σας θυμίζει καθόλου Μητσοτάκη το τελευταίο; ) σε παγκόσμια κλίμακα σκοτώνει και εμάς τους δυτικούς, που νομίζαμε ότι για άλλη μια φορά θα φτιάξουμε κάστρα ικανά να μας αποκόψουν από την παγκοσμιότητα. Εισπράττουμε τώρα κανά-δυο μεταλλάξεις στο κεφάλι και οικονομίες ερείπια προς τέρψη μερικών εκατοντάδων υπέρ- πλουσίων.
Δεύτερον, κάποιοι θεώρησαν ότι το γεγονός πως τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (διεθνώς και στο εσωτερικό) ασκούν χυδαία προπαγάνδα επί δεκαετίες, με κάποιο τρόπο θα άφηνε την αξιοπιστία τους ανέγγιχτη στο πλαίσιο μιας τέτοιας κρίσης. Φυσικά επρόκειτο για εντελώς ανόητη σκέψη. Αρκεί να σου το πει ο Πορτοσάλτε, για να ξέρεις ότι πρέπει να ψάξεις αν όντως ανέτειλε ο ήλιος. Σε πλανητική κλίμακα μιλάμε για το καλύτερο λίπασμα κάθε εξωφρενικής (επειδή υπάρχουν και αρκετά κοντινές προς την αλήθεια) θεωρίας συνωμοσίας. Δεν μπορείς να είσαι πειστικός ως σύστημα εξουσίας όταν δεν νοιάζεσαι ούτε καν να κρύψεις την διαφθορά και την κοινωνική μονομέρειά σου. Ακόμα χειρότερο, η στοχοποίηση κάθε ερώτησης και αμφιβολίας ως “ψεκ”, κατά την αργκό της λούμπεν ελίτ της χώρας και των συνοδοιπόρων της, ενέτεινε την κυβερνητική αναξιοπιστία, αλλά και συρρίκνωσε το κύρος των “ειδικών”.
Τρίτον, τα γενικά απαγορευτικά δουλεύουν μόνο για λίγο. Οι κοινωνίες δεν μπορούν ούτε μονοθεματικές να είναι (υπάρχουν και άλλα ζητήματα πέραν του Covid- 19 μερικά εκ των οποίων είναι και σημαντικότερα), ούτε να μπαίνουν στον πάγο επ’ αόριστον ή να μπαινοβγαίνουν ακόμα χειρότερα, μέσα μάλιστα από ακατανόητες και παράλογες ρυθμίσεις (βλ. Ελλάδα), ιδίως μάλιστα όταν υπάρχουν εξ ίσου καλά ή τουλάχιστον όχι πολύ χειρότερα μοντέλα διαχείρισης, με πολύ λιγότερους περιορισμούς.
Η οικονομία είναι τόσο αναγκαία όσο και η υγεία. Η υγεία δεν είναι μόνο μη μόλυνση από Covid- 19 αλλά αφορά το σύνολο της ψυχοσωματικής κατάστασης. Οι περιοριστικοί κανόνες πρέπει να είναι εφαρμόσιμοι, αιτιολογημένοι, αναγκαίοι και αναλογικοί. Η “Χαρδαλιάδα” των τελευταίων δύο ετών θυμίζει “γόπινγκ” σε στρατώνα ή με άλλα λόγια δεν τηρεί κανέναν από τους προηγούμενους αναγκαίους όρους. Το ακόμα χειρότερο: δεν προσφέρει καμία ασφάλεια δικαίου και προβλεψιμότητα. Κάθε φορά που ανακοινώνεται ότι τελειώσαμε με τις καραντίνες, λίγες μέρες μετά αρχίζει ο προγραμματισμός της επομένης. Κάθε καραντίνα τηρείται λιγότερο, αλλά αποδεικνύεται πιο καταστροφική από την προηγούμενη σε κάθε διάσταση.
Τέταρτον, σε συνθήκες κρίσης το κράτος πρέπει να προσπαθεί έστω να είναι δίκαιο και να μην επιδεινώνει τις συνθήκες διαβίωσης των περισσοτέρων, πιο πολύ από όσο οι πανδημικές συνθήκες την χειροτερεύουν έτσι και αλλιώς. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση για την οποία έγιναν ελάχιστα από πλευράς κυβέρνησης, με το βάρος μάλιστα να πέφτει σε αναστολές πληρωμών χρεών και όχι σε διαγραφές τους, παρότι προφανώς η κερδοφορία δεν πρόκειται για τους πολλούς να εκτοξευθεί τα επόμενα χρόνια. Από τα ζητήματα της καταστολής έως το εργασιακό, από τις εκπαιδευτικές ανισότητες έως τα επ’ αόριστον κλειστά πανεπιστήμια και από τις εξόφθαλμα ευνοϊκές προς τους τουρίστες ρυθμίσεις έως τα πακιστανικά κινητά των κρατικών υπηρεσιών προς όφελος VIPs επισκεπτών, το κράτος μας (και όχι μόνο) έδειξε τα χειρότερά του στοιχεία.
Πέμπτον, οι γιατροί απλώς δεν μπορούν να σταματήσουν να μιλάνε. Το σύνδρομο του Θεού επεκτάθηκε από τους λοιμωξιολόγους και τους πνευμονολόγους σε κάθε υγειονομικό. Μέχρι και ψυχίατροι ή οδοντίατροι για παράδειγμα (καθόλα σεβαστές ειδικότητες και δυστυχώς αναγκαίες) αναρτούν για την πανδημία με ταχύτητα πολυβόλου και ύφος πανεπιστήμονα, ενώ η επιτροπή λοιμωξιολόγων, υποκατασταθείσα ήδη από άλλη κυβερνητική, σκιώδη επιτροπή έχει μετατραπεί σε βασίλειο αδιαφάνειας και πονηρών αποφάσεων. Οι ειδικοί έγιναν “ειδικοί” από τότε που δέχτηκαν να ελέγχονται από τον κυβερνητικό μηχανισμό, που μετετράπησαν σε τηλεοπτικούς μαϊντανούς, αλλά και που δέχτηκαν να γνωμοδοτούν επί ζητημάτων τα οποία δεν γνωρίζουν: άλλο η φυσιολογία του ιού άλλο η διαχείριση της πανδημίας. Επιπλέον, δεν είπαν όλη την αλήθεια ούτε αυτοί, η περίπτωση του εμβολίου Astra Zeneca είναι η πλέον προφανής: είναι διαφορετικό ότι οι παρενέργειες είναι σπάνιες από το ότι δεν υπάρχουν και όσες αναφέρονται είτε δεν σχετίζονται με αυτό, είτε είναι περίπου φαντασιοπληξίες. Λέγοντας μισές αλήθειες χάνεις όλη την αξιοπιστία σου.
Έκτο, σύμφωνα με την πλέον πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, το ποσοστό των αρνητών του εμβολιασμού στην Ελλάδα είναι 12% και εκείνων που σκέφτονται να εμβολιαστούν αργότερα είναι 11%. Υπάρχει λοιπόν ένα συμπαγές 88% που θέλει να εμβολιαστεί. Λίγο δύσκολο να μας πείσουν ότι οι “ψεκασμένοι”, αρνητές φταίνε για τα δεινά μας και για το γεγονός ότι βρισκόμαστε κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. ως προς τους εμβολιασμένους. Είναι όλα τα προηγούμενα στην πραγματικότητα, επιπροσθέτως των αστοχιών του κρατικού μηχανισμού που καθυστερούν το εμβολιαστικό πρόγραμμα.
Με άλλα λόγια, η αποτυχία στην διαχείριση της πανδημίας δεν έχει να κάνει με την ανευθυνότητα του ή των λαών. Έχει να κάνει με το ότι ανίκανα και βαθιά διεφθαρμένα συστήματα εξουσίας, με το δικό μας να ξεχωρίζει μεταξύ αυτών ήταν επόμενο να αποτύχουν μέσα στις συνθήκες (άλλης μίας) κρίσης.
Δεν θέλω και δεν τολμώ να αμφισβητήσω ότι φταίμε εμείς και μόνο εμείς (αυτό το αδαές άθροισμα ιθαγενών που δεν τους αξίζει να σωθούν, αλλά έχε χάρη που χρειάζεται και γκαρσόνια η Ευρώπη) για το ότι η πανδημία δεν ξεριζώνεται. Απλώς σκέφτομαι μήπως πρέπει να σκεφτούμε αν φταίει και τίποτε άλλο για το κακό μας το ριζικό: έτσι περίπου όπως παραδέχτηκε ο Ντάισελμπλουμ πως πράγματι με τα μνημόνια σώθηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ότι δεν ήταν όλες οι κοινωνικές τάξεις με το “Ναι” κ.ο.κ.
Μεταξύ άλλων, ο δυτικός κόσμος αποφάσισε να αποδυθεί στο εσωτερικό του και κατεξοχήν προς τον υπόλοιπο κόσμο σε μια ανελέητη, εγωιστική εκστρατεία κερδοσκοπικής διαχείρισης των εμβολίων προς όφελος φυσικά και των εταιρειών του. Αντί για μια παγκόσμια προσπάθεια, χωρίς πατέντες, κοινές πρωτοβουλίες παύσης εχθροπραξιών, διακίνησης όλων των διαθεσίμων εμβολίων και οργάνωσης εμβολιαστικών δομών, έχουμε όπως φαίνεται και στον σχετικό χάρτη των New York Times, εμβολιαστικές μαύρες τρύπες στις φτωχότερες περιοχές, με αποτέλεσμα ο ιός να εξελίσσεται, να μεταλλάσσεται, να επανέρχεται και να επιτίθεται με ολοένα χειρότερο, εντονότερο, τρόπο.
Η κοινωνική ανισότητα, γιγαντωμένη και αναβαπτισμένη ως φυσική κατάσταση (σας θυμίζει καθόλου Μητσοτάκη το τελευταίο; ) σε παγκόσμια κλίμακα σκοτώνει και εμάς τους δυτικούς, που νομίζαμε ότι για άλλη μια φορά θα φτιάξουμε κάστρα ικανά να μας αποκόψουν από την παγκοσμιότητα. Εισπράττουμε τώρα κανά-δυο μεταλλάξεις στο κεφάλι και οικονομίες ερείπια προς τέρψη μερικών εκατοντάδων υπέρ- πλουσίων.
Δεύτερον, κάποιοι θεώρησαν ότι το γεγονός πως τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (διεθνώς και στο εσωτερικό) ασκούν χυδαία προπαγάνδα επί δεκαετίες, με κάποιο τρόπο θα άφηνε την αξιοπιστία τους ανέγγιχτη στο πλαίσιο μιας τέτοιας κρίσης. Φυσικά επρόκειτο για εντελώς ανόητη σκέψη. Αρκεί να σου το πει ο Πορτοσάλτε, για να ξέρεις ότι πρέπει να ψάξεις αν όντως ανέτειλε ο ήλιος. Σε πλανητική κλίμακα μιλάμε για το καλύτερο λίπασμα κάθε εξωφρενικής (επειδή υπάρχουν και αρκετά κοντινές προς την αλήθεια) θεωρίας συνωμοσίας. Δεν μπορείς να είσαι πειστικός ως σύστημα εξουσίας όταν δεν νοιάζεσαι ούτε καν να κρύψεις την διαφθορά και την κοινωνική μονομέρειά σου. Ακόμα χειρότερο, η στοχοποίηση κάθε ερώτησης και αμφιβολίας ως “ψεκ”, κατά την αργκό της λούμπεν ελίτ της χώρας και των συνοδοιπόρων της, ενέτεινε την κυβερνητική αναξιοπιστία, αλλά και συρρίκνωσε το κύρος των “ειδικών”.
Τρίτον, τα γενικά απαγορευτικά δουλεύουν μόνο για λίγο. Οι κοινωνίες δεν μπορούν ούτε μονοθεματικές να είναι (υπάρχουν και άλλα ζητήματα πέραν του Covid- 19 μερικά εκ των οποίων είναι και σημαντικότερα), ούτε να μπαίνουν στον πάγο επ’ αόριστον ή να μπαινοβγαίνουν ακόμα χειρότερα, μέσα μάλιστα από ακατανόητες και παράλογες ρυθμίσεις (βλ. Ελλάδα), ιδίως μάλιστα όταν υπάρχουν εξ ίσου καλά ή τουλάχιστον όχι πολύ χειρότερα μοντέλα διαχείρισης, με πολύ λιγότερους περιορισμούς.
Η οικονομία είναι τόσο αναγκαία όσο και η υγεία. Η υγεία δεν είναι μόνο μη μόλυνση από Covid- 19 αλλά αφορά το σύνολο της ψυχοσωματικής κατάστασης. Οι περιοριστικοί κανόνες πρέπει να είναι εφαρμόσιμοι, αιτιολογημένοι, αναγκαίοι και αναλογικοί. Η “Χαρδαλιάδα” των τελευταίων δύο ετών θυμίζει “γόπινγκ” σε στρατώνα ή με άλλα λόγια δεν τηρεί κανέναν από τους προηγούμενους αναγκαίους όρους. Το ακόμα χειρότερο: δεν προσφέρει καμία ασφάλεια δικαίου και προβλεψιμότητα. Κάθε φορά που ανακοινώνεται ότι τελειώσαμε με τις καραντίνες, λίγες μέρες μετά αρχίζει ο προγραμματισμός της επομένης. Κάθε καραντίνα τηρείται λιγότερο, αλλά αποδεικνύεται πιο καταστροφική από την προηγούμενη σε κάθε διάσταση.
Τέταρτον, σε συνθήκες κρίσης το κράτος πρέπει να προσπαθεί έστω να είναι δίκαιο και να μην επιδεινώνει τις συνθήκες διαβίωσης των περισσοτέρων, πιο πολύ από όσο οι πανδημικές συνθήκες την χειροτερεύουν έτσι και αλλιώς. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση για την οποία έγιναν ελάχιστα από πλευράς κυβέρνησης, με το βάρος μάλιστα να πέφτει σε αναστολές πληρωμών χρεών και όχι σε διαγραφές τους, παρότι προφανώς η κερδοφορία δεν πρόκειται για τους πολλούς να εκτοξευθεί τα επόμενα χρόνια. Από τα ζητήματα της καταστολής έως το εργασιακό, από τις εκπαιδευτικές ανισότητες έως τα επ’ αόριστον κλειστά πανεπιστήμια και από τις εξόφθαλμα ευνοϊκές προς τους τουρίστες ρυθμίσεις έως τα πακιστανικά κινητά των κρατικών υπηρεσιών προς όφελος VIPs επισκεπτών, το κράτος μας (και όχι μόνο) έδειξε τα χειρότερά του στοιχεία.
Πέμπτον, οι γιατροί απλώς δεν μπορούν να σταματήσουν να μιλάνε. Το σύνδρομο του Θεού επεκτάθηκε από τους λοιμωξιολόγους και τους πνευμονολόγους σε κάθε υγειονομικό. Μέχρι και ψυχίατροι ή οδοντίατροι για παράδειγμα (καθόλα σεβαστές ειδικότητες και δυστυχώς αναγκαίες) αναρτούν για την πανδημία με ταχύτητα πολυβόλου και ύφος πανεπιστήμονα, ενώ η επιτροπή λοιμωξιολόγων, υποκατασταθείσα ήδη από άλλη κυβερνητική, σκιώδη επιτροπή έχει μετατραπεί σε βασίλειο αδιαφάνειας και πονηρών αποφάσεων. Οι ειδικοί έγιναν “ειδικοί” από τότε που δέχτηκαν να ελέγχονται από τον κυβερνητικό μηχανισμό, που μετετράπησαν σε τηλεοπτικούς μαϊντανούς, αλλά και που δέχτηκαν να γνωμοδοτούν επί ζητημάτων τα οποία δεν γνωρίζουν: άλλο η φυσιολογία του ιού άλλο η διαχείριση της πανδημίας. Επιπλέον, δεν είπαν όλη την αλήθεια ούτε αυτοί, η περίπτωση του εμβολίου Astra Zeneca είναι η πλέον προφανής: είναι διαφορετικό ότι οι παρενέργειες είναι σπάνιες από το ότι δεν υπάρχουν και όσες αναφέρονται είτε δεν σχετίζονται με αυτό, είτε είναι περίπου φαντασιοπληξίες. Λέγοντας μισές αλήθειες χάνεις όλη την αξιοπιστία σου.
Έκτο, σύμφωνα με την πλέον πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, το ποσοστό των αρνητών του εμβολιασμού στην Ελλάδα είναι 12% και εκείνων που σκέφτονται να εμβολιαστούν αργότερα είναι 11%. Υπάρχει λοιπόν ένα συμπαγές 88% που θέλει να εμβολιαστεί. Λίγο δύσκολο να μας πείσουν ότι οι “ψεκασμένοι”, αρνητές φταίνε για τα δεινά μας και για το γεγονός ότι βρισκόμαστε κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. ως προς τους εμβολιασμένους. Είναι όλα τα προηγούμενα στην πραγματικότητα, επιπροσθέτως των αστοχιών του κρατικού μηχανισμού που καθυστερούν το εμβολιαστικό πρόγραμμα.
Με άλλα λόγια, η αποτυχία στην διαχείριση της πανδημίας δεν έχει να κάνει με την ανευθυνότητα του ή των λαών. Έχει να κάνει με το ότι ανίκανα και βαθιά διεφθαρμένα συστήματα εξουσίας, με το δικό μας να ξεχωρίζει μεταξύ αυτών ήταν επόμενο να αποτύχουν μέσα στις συνθήκες (άλλης μίας) κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου