Η στροφή στον εξαναγκασμό ή η ανατροπή της σωματικής αυτονομίας σηματοδοτεί το σημείο όπου αρχίζουμε να αποτυγχάνουμε ως ελεύθερη κοινωνία. Όταν το πάσο του εμβολίου τεθεί σε ισχύ αργότερα αυτή την εβδομάδα, δεν θα μπορώ να μπω σε μπαρ ή εστιατόριο. Δεν θα μπορώ να επισκεφτώ ένα μουσείο ή να πάω σινεμά. Δεν θα μπορώ να παρακολουθήσω ζωντανή αθλητική εκδήλωση ή να παρακολουθήσω μια μουσική συναυλία.
By Gavin Mortimer*/The Spectator
Δεν θα μπορώ να πάρω ένα περιφερειακό τρένο ή να περπατήσω μέσα από ένα εμπορικό κέντρο. Και δεν θα μπορώ πλέον να κολυμπήσω στην τοπική μου πισίνα ή να κάνω τζόκινγκ γύρω από τη δημοτική πίστα τρεξίματος.
Θα μπορούσα, φυσικά, να γίνω ένα λειτουργικό μέλος της γαλλικής κοινωνίας σε μια στιγμή αν πήγαινα στο πλησιέστερο εμβολιαστικό κέντρο, σήκωνα το μανίκι και δεχόμουν ένα τρίτο τρύπημα, αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «rappel». Αλλά έχω σταθμίσει τα υπέρ και τα κατά, διάβασα άρθρα όπως αυτό στο The Spectator του Dr Steve James και αποφάσισα ότι δύο εμβόλια θα μου αρκούν. Όπως είπε εύγλωττα ο γιατρός, «η στροφή στον εξαναγκασμό ή η ανατροπή της σωματικής αυτονομίας σηματοδοτεί το σημείο όπου αρχίζουμε να αποτυγχάνουμε ως ελεύθερη κοινωνία».
Βοηθήθηκα επίσης να πάρω την απόφασή μου τη νέα χρονιά, όταν, μένοντας με τους (τριπλά εμβολιασμένους) γονείς μου στην Αγγλία, υπέκυψαν και οι δύο στο Omicron. Έφυγα από την κατανόηση του ιού παρά την εξαιρετικά μεταδοτική φύση του, ή ίσως είμαι ένας από αυτούς τους τυχερούς ασυμπτωματικούς ανθρώπους. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ως δια βίου μη καπνιστής που ασκείτο πάντα τακτικά και τρώει υγιεινά, έχω εμπιστοσύνη στο ανοσοποιητικό μου σύστημα.
Μπορεί να υπάρχουν ένας ή δύο oξύθυμοι τύποι που, διαβάζοντας αυτό, μουρμουρίζουν για τον «Mortimer the anti-vaxxer». Προφανώς, δεν είμαι κατά του εμβολίου αλλά είμαι κατά της υστερίας, και σε αυτό έχει μετατρέψει ο Μacron τη Γαλλία: ένα έθνος υστερίας. Την περασμένη εβδομάδα, επέστρεψα στη Γαλλία μετά από σχεδόν ένα μήνα στην Αγγλία. Ήταν σαν να μπήκα σε έναν άλλο κόσμο. Ένα από τα πρώτα αξιοθέατα που με χαιρέτησε ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε αυτό που με την πρώτη ματιά ήταν μια μπλε γενειάδα. Σε μια πιο προσεκτική εξέταση ήταν τέσσερις μάσκες κολλημένες μεταξύ τους, δύο οριζόντια και δύο κάθετα.
Ήταν χαρά να περάσω τόσο καιρό στην Αγγλία. Ένιωσα μια ελευθερία που δεν ένιωθα για πολλούς μήνες, όχι πριν από τον Ιούλιο του περασμένου έτους, τον μήνα που ο Μacron παρουσίασε το διαβατήριό του για τον Covid. Αυτό απαιτούσε από τους ανθρώπους να επιδείξουν απόδειξη του διπλού εμβολιασμού τους για να εισέλθουν σε κοινωνικούς χώρους ή απόδειξη αρνητικού τεστ εντός των τελευταίων 48 ωρών. Από αυτήν την εβδομάδα, αυτή η επιλογή έχει αφαιρεθεί και απαιτείται ένα τρίτο τρύπημα, παρά το γεγονός ότι τα κρούσματα Covid τώρα φαίνεται να έχουν φθίνει. Η Γαλλία, ωστόσο, έχει υιοθετήσει μια διαφορετική στρατηγική από την Αγγλία. Αντί να ανοίγει καθώς οι λοιμώξεις μειώνονται, “κλείνει” πιο πολύ.
Αν και δεν θα ενημερώσω το διαβατήριό μου, δεν θα έχει μεγάλη διαφορά. Ακόμη και όταν μπόρεσα να μπω σε τέτοιους χώρους έχοντας κάνει δύο εμβόλια, επέλεξα να μην το κάνω. Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, κάτι βαθιά παρεμβατικό και ανήθικο στην απαίτηση να αποδείξεις την κατάσταση της υγείας σου για να πιεις μια μπύρα σε ένα μπαρ.
Υπάρχει μια μειοψηφία ανθεκτικών γαλλικών ψυχών που συμφωνούν. Οι πορείες κατά του Covid εξακολουθούν να πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο και θα υπολόγιζα ότι στο Παρίσι περίπου ένας στους πέντε ανθρώπους παραβιάζει τον νόμο που ορίζει ότι οι μάσκες πρέπει να φορούν πάντα έξω. Αυτό έγινε πριν ένας δικαστής στο Παρίσι την περασμένη εβδομάδα κατάργησε τη μάσκα εντολής για εξωτερικούς χώρους επειδή ήταν υπερβολική, αν και ο νόμος έχει αποκατασταθεί από τότε, εν μέρει, σε στάσεις λεωφορείων και σε ουρές. Ωστόσο, η πλειοψηφία των Γάλλων συνεχίζει να φοράει μάσκα έξω, αλλά γιατί;
Υπάρχουν, τουλάχιστον, σημάδια ότι τα πράγματα αλλάζουν. Τα γαλλικά έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα, τα οποία επιδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από το κράτος, για να μην το ξεχάσουμε, προπαγανδίζουν με ενθουσιασμό τη μοιρολατρία της κυβέρνησης καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Μόνο ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας Sudradio τόλμησε να αμφισβητήσει την αφήγηση, μαζί με το περιστασιακό άρθρο στη Le Figaro, όπως αυτό σήμερα όπου ένας ακαδημαϊκός παρομοιάζει το πάσο του εμβολίου με το σύστημα κοινωνικής πίστης της Κίνας.
Τις τελευταίες ημέρες, τα μέσα ενημέρωσης βγάζουν ενθαρρυντικούς θορύβους που υποστηρίζουν ότι η ζωή θα μπορούσε να επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς μέχρι την άνοιξη. Ο καθηγητής Alain Fischer, ο οποίος συμμετέχει στο αντίστοιχο της γαλλικής κυβέρνησης Sage, έκανε αυτή την πρόβλεψη σε μια συνέντευξη, όπως και ο Albert Bourla, ο επικεφαλής της Pfizer:
«Σύντομα θα είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε σε μια κανονική ζωή», είπε τη Δευτέρα. «Είμαστε σε καλή θέση για να το πετύχουμε μέχρι την άνοιξη».
Δεν θα ήταν τυχαίο αν ο Μacron μπορούσε να απευθυνθεί στο έθνος την παραμονή των ψηφοφοριών στις γαλλικές εκλογές του Απριλίου και να δηλώσει ότι κέρδισε τον «πόλεμό» του κατά του Covid; Όχι άλλες μάσκες και όχι άλλα διαβατήρια εμβολίων. Όλα χάρη στον άνθρωπο που είχε το παρατσούκλι Δίας όταν έγινε πρόεδρος το 2017. Ο Δίας, φυσικά, ήταν ο Θεός του Thunder-God of Thunder, αλλά όσο αφορά τον «πόλεμό» του κατά του Covid, ο Μacron απέδειξε ότι είναι ο Θεός του Blunder-God of Blunder.
Διέδωσε παραπληροφόρηση σχετικά με το εμβόλιο AstraZeneca και αρνήθηκε την υπόσχεσή του να μην εισαγάγει διαβατήρια εμβολίων. Η κυβέρνησή του έχει κάνει επανειλημμένα λάθη στην πολιτική της για τον Covid, μερικά από τα οποία πυροδότησε μια ευρεία απεργία από τους δασκάλους την περασμένη εβδομάδα.
Με τις τιμές της ενέργειας να αυξάνονται και τον πληθωρισμό στα ύψη, το μεγαλεπήβολο όραμα του Μacron για τη Γαλλία ξεκίνησε όταν κέρδισε το αξίωμα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Νωρίτερα αυτό το μήνα, ο πρόεδρος δήλωσε περίφημα ότι ήταν πρόθεσή του να «εμποτίσει» όσους δεν είναι εμβολιασμένοι.
Το έκανε εντάξει, αλλά ο πρόεδρος έχει επίσης απογοητεύσει εκατομμύρια εμβολιασμένους Γάλλους και γυναίκες που κοιτάζουν γύρω τους μια Γαλλία που είναι πιο βίαιη, πιο διχασμένη και πιο απελπισμένη από κάθε άλλη στιγμή αυτόν τον αιώνα. Ακόμα χειρότερα, η μπερδεμένη στρατηγική της κυβέρνησης για τον Covid έχει μετατρέψει τη χώρα σε διεθνή περίγελο: «Αμπσουρντιστάν-Absurdistan», όπως ονομάστηκε από Γερμανό δημοσιογράφο. Μόνο που το αστείο δεν είναι αστείο για όσους αναγκάζονται να ζουν στη Γαλλία του Μacron.
*Gavin Mortimer is a British author who has lived in Paris for 12 years. He write about French politics, terrorism and sport
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου