Είναι η πρώτη φορά που σου απευθύνομαι στον ενικό. Και πώς αλλιώς δικέ μας Θόδωρε Αγγελόπουλε.
Ελένη Γερασιμίδου
Ποιός θα μου το έλεγε όταν μαγευόμουν από τον “Θίασό” σου, νέα ηθοποιός ακόμα, κι από τις “Μέρες του 36” και από την “Αναπαράσταση” πιο πριν, πως θα ερχόταν η στιγμή να με καλέσεις σε κείνο το σχεδόν σκοτεινό γραφείο σου στη Σολωμού. Και λέω σκοτεινό μια κι ένα μικρό μεταλλικό φωτιστικό, έδειχνε μόνο το στοχαστικό σου πρόσωπο.
Δε με ρώτησες τίποτα, μιλούσες συνέχεια για τον Μαστρογιάνι που είχε ήδη φύγει. Σε άκουγα χωρίς λέξη. Με κέρασες καφέ, κάτι που έκανε φοβερή εντύπωση στους συνεργάτες σου. Είχε ήδη αποφασιστεί η συμμετοχή μου στην “Αιωνιότητα”, κι αυτή η συνάντηση ήταν σ υ ν ά ν τ η σ η γ ν ω ρ ι μ ί α ς όπως με πληροφόρησε ο Τάκης Κατσέλης (βοηθός σου και φίλος μου πιο ομιλητικός από σένα). Χρόνια αναρωτιόμουν τί σόι γνωριμία ήταν αυτή που εγώ στεκόμουν σιωπηλή και μαγεμένη. Καλοθελητές μου είπαν πως θα κακοπέσω κι ίσως δεν δω την αφεντομουτσουνάρα μου καθόλου στην ταινία.
Η ταινία έγινε σε δυο δόσεις για να πετύχεις τις περιβόητες ομίχλες σου στην παραλία της Σαλονίκης. Αυτές που θα διακρίνονταν από τη μπαλκονόπορτα ή θα γκριζάριζαν τη σκηνή του γάμου στο λιμάνι. Έστησες την κάθε σκηνή με ροή, χωρίς αποσπασματικά πλάνα. Διαδικασία αποδεκτή κυρίως για τις ερμηνευτικές δυνατότητες εμάς των ηθοποιών.
Κάθε Δευτέρα χάραμα, έπαιρνα το αεροπλάνο απ’ την Αθήνα και ανέβαινα στην πατρίδα να δουλέψω. Να συγκινηθώ με μέτρο -όπως ήθελες και μπορούσα… Μιλήσαμε ελάχιστα σε όλη αυτή τη διαδικασία. Ένα απόγευμα στην Τσιμισκή -πριν τη σκηνή με τον Μπρούνο Γκαντς, όπου μου αποκαλύπτει την αρρώστια του- με παρακάλεσες να χρησιμοποιήσω προσωπική εμπειρία.
“Θα σας ζητήσω κάτι σκληρό” μου είπες κι εγώ συγκατένευσα με τη βεβαιότητα ότι η συγκρατημένη αντίδραση είναι η πιο αληθινά δυνατή.
Όταν γυρνούσες με το Χρυσό Φοίνικα με ειδοποίησαν για την επιθυμία σου να είμαι κι εγώ στο αεροδρόμιο για την υποδοχή σου. Πώς θα μπορούσα να μην είμαι. Ήμουν και την ίδια μέρα -σαν σήμερα- πριν 10 χρόνια κι από τότε που σε αποχαιρετίσαμε, κάθε μέρα μας λείπεις για όσα ακόμα είχες να πεις με το μοναδικό σου τρόπο Μεγάλε μας Ποιητή.
Είναι η πρώτη φορά που σου απευθύνομαι στον ενικό. Και πώς αλλιώς δικέ μας Θόδωρε Αγγελόπουλε.
Δε με ρώτησες τίποτα, μιλούσες συνέχεια για τον Μαστρογιάνι που είχε ήδη φύγει. Σε άκουγα χωρίς λέξη. Με κέρασες καφέ, κάτι που έκανε φοβερή εντύπωση στους συνεργάτες σου. Είχε ήδη αποφασιστεί η συμμετοχή μου στην “Αιωνιότητα”, κι αυτή η συνάντηση ήταν σ υ ν ά ν τ η σ η γ ν ω ρ ι μ ί α ς όπως με πληροφόρησε ο Τάκης Κατσέλης (βοηθός σου και φίλος μου πιο ομιλητικός από σένα). Χρόνια αναρωτιόμουν τί σόι γνωριμία ήταν αυτή που εγώ στεκόμουν σιωπηλή και μαγεμένη. Καλοθελητές μου είπαν πως θα κακοπέσω κι ίσως δεν δω την αφεντομουτσουνάρα μου καθόλου στην ταινία.
Η ταινία έγινε σε δυο δόσεις για να πετύχεις τις περιβόητες ομίχλες σου στην παραλία της Σαλονίκης. Αυτές που θα διακρίνονταν από τη μπαλκονόπορτα ή θα γκριζάριζαν τη σκηνή του γάμου στο λιμάνι. Έστησες την κάθε σκηνή με ροή, χωρίς αποσπασματικά πλάνα. Διαδικασία αποδεκτή κυρίως για τις ερμηνευτικές δυνατότητες εμάς των ηθοποιών.
Κάθε Δευτέρα χάραμα, έπαιρνα το αεροπλάνο απ’ την Αθήνα και ανέβαινα στην πατρίδα να δουλέψω. Να συγκινηθώ με μέτρο -όπως ήθελες και μπορούσα… Μιλήσαμε ελάχιστα σε όλη αυτή τη διαδικασία. Ένα απόγευμα στην Τσιμισκή -πριν τη σκηνή με τον Μπρούνο Γκαντς, όπου μου αποκαλύπτει την αρρώστια του- με παρακάλεσες να χρησιμοποιήσω προσωπική εμπειρία.
“Θα σας ζητήσω κάτι σκληρό” μου είπες κι εγώ συγκατένευσα με τη βεβαιότητα ότι η συγκρατημένη αντίδραση είναι η πιο αληθινά δυνατή.
Όταν γυρνούσες με το Χρυσό Φοίνικα με ειδοποίησαν για την επιθυμία σου να είμαι κι εγώ στο αεροδρόμιο για την υποδοχή σου. Πώς θα μπορούσα να μην είμαι. Ήμουν και την ίδια μέρα -σαν σήμερα- πριν 10 χρόνια κι από τότε που σε αποχαιρετίσαμε, κάθε μέρα μας λείπεις για όσα ακόμα είχες να πεις με το μοναδικό σου τρόπο Μεγάλε μας Ποιητή.
Είναι η πρώτη φορά που σου απευθύνομαι στον ενικό. Και πώς αλλιώς δικέ μας Θόδωρε Αγγελόπουλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου