«Τοπόσημο διχασμού». Η φράση που χρησιμοποίησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο μήνυμα του για τα Θεοφάνεια για να περιγράψει τον Άη Στράτη «χτύπησε» σε όσους το άκουσαν... Σε άλλους θετικά και σε άλλους άσχημα. Από ότι φαίνεται, αυτή ήταν και η πρόθεση του πρωθυπουργού.
Γιατί αφορούσε το νησί που εξορίστηκαν, ως κομμουνιστές, ο Κώστας Βάρναλης, ο Δημήτρης Γληνός, ο Μάνος Κατράκης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μενέλαος Λουντέμης και χιλιάδες άλλοι. Πολλοί ανώνυμοι, αλλά όχι με μικρότερη προσφορά στις σημαντικότερες στιγμές των κοινωνικών και απελευθερωτικών αγώνων, προπολεμικά και μεταπολεμικά.
Στον Άη Στράτη εξόρισαν τα καθεστώτα της χώρας από το 1920 έως και το 1962, όσους θεωρούσαν «επικίνδυνους» για την κυριαρχία τους. Πρωτίστως τους κομμουνιστές. Αφού αύτη ήταν η βασική κατηγορία εναντίον όσων βρέθηκαν σε αυτό τον τόπο μαρτυρίου.
Το νησί αυτό χρησιμοποίησε ώς τόπο εξορίας ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο δικτάτορας που σύμφωνα με δήλωση του νύν υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στις 11 Φεβρουαρίου του 2016 στην Βουλή, «ανεξάρτητα από την ιστορική του πορεία και τα σκαμπανεβάσματά του, είναι αυτός ο οποίος πρόφερε το «ΟΧΙ» στον ναζισμό».
Το παράδειγμά του Μεταξά ακολούθησαν τόσο οι κατοχικές κυβερνήσεις όσο και οι πρώτες μεταπολεμικές και μετεμφυλιακές. Τότε που οι διωγμοί εναντίον των κομμουνιστών έφθασαν στο απόγειό τους. Με το «κράτος της δεξιάς» να πηγαίνει παρέα με το παρακράτος και τον «ξένο παράγοντα».
Είναι απολύτως κατανοητή η πρόθεση του Κυριάκου Μητοστάκη να μην στενοχωρήσει την παράταξή του και συνολικά το πολιτικό του ακροατήριο. Ιδίως μάλιστα την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Αυτό, το τελευταίο θα ήταν…ανεπίτρεπτο όταν 3 από τους κυριότερους εκπρόσωπούς της, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και ο Θανάσης Πλεύρης κατέχουν κομβικά υπουργεία στην κυβέρνησή.
Τίποτε όμως δεν δικαιολογεί μια τόσο κυνική προσπάθεια να ξαναγραφτεί η νεώτερη ελληνική ιστορία. Με όρους, μάλιστα, νεοφιλελεύθερου αναθεωρητισμού. Μια τάση που διαπιστώνεται γενικότερα τα τελευταία χρόνια, εκπροσωπούμενη από συγκεκριμένα «think tanks» του εν λόγω πολιτικού χώρου.
Ενα πρωθυπουργικό μήνυμα είναι γνωστό πως δεν συνιστά μια «χαλαρή αναφορά» και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σε αυτό δεν είναι ποτέ τυχαίες. Οπότε δεν μιλάμε για κάποιο φραστικό καπρίτσιο ενός λογογράφου στο Μεγάρου Μαξίμου. Άς μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτός που δήλωνε πρίν μερικά χρόνια ότι έναν 17χρονο δεν τον ενδιαφέρει η δολοφονία Λαμράκη και όσα έγιναν το 1963.
Ίσως όμως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό που έγινε. Ένας πρωθυπουργός που προσπαθεί να μας πείσει ότι με 50.000 κρούσματα Covid 19 την ημέρα «όλα πάνε καλά» και απλά θα έχουμε κάποιους «κυμματισμούς», θέλει προφανώς να διαμορφώσει όπως επιθυμεί το παρόν.
Στο παρελθόν και στην ιστορική μνήμη θα κολλήσει;
Γιατί αφορούσε το νησί που εξορίστηκαν, ως κομμουνιστές, ο Κώστας Βάρναλης, ο Δημήτρης Γληνός, ο Μάνος Κατράκης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μενέλαος Λουντέμης και χιλιάδες άλλοι. Πολλοί ανώνυμοι, αλλά όχι με μικρότερη προσφορά στις σημαντικότερες στιγμές των κοινωνικών και απελευθερωτικών αγώνων, προπολεμικά και μεταπολεμικά.
Στον Άη Στράτη εξόρισαν τα καθεστώτα της χώρας από το 1920 έως και το 1962, όσους θεωρούσαν «επικίνδυνους» για την κυριαρχία τους. Πρωτίστως τους κομμουνιστές. Αφού αύτη ήταν η βασική κατηγορία εναντίον όσων βρέθηκαν σε αυτό τον τόπο μαρτυρίου.
Το νησί αυτό χρησιμοποίησε ώς τόπο εξορίας ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο δικτάτορας που σύμφωνα με δήλωση του νύν υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στις 11 Φεβρουαρίου του 2016 στην Βουλή, «ανεξάρτητα από την ιστορική του πορεία και τα σκαμπανεβάσματά του, είναι αυτός ο οποίος πρόφερε το «ΟΧΙ» στον ναζισμό».
Το παράδειγμά του Μεταξά ακολούθησαν τόσο οι κατοχικές κυβερνήσεις όσο και οι πρώτες μεταπολεμικές και μετεμφυλιακές. Τότε που οι διωγμοί εναντίον των κομμουνιστών έφθασαν στο απόγειό τους. Με το «κράτος της δεξιάς» να πηγαίνει παρέα με το παρακράτος και τον «ξένο παράγοντα».
Είναι απολύτως κατανοητή η πρόθεση του Κυριάκου Μητοστάκη να μην στενοχωρήσει την παράταξή του και συνολικά το πολιτικό του ακροατήριο. Ιδίως μάλιστα την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Αυτό, το τελευταίο θα ήταν…ανεπίτρεπτο όταν 3 από τους κυριότερους εκπρόσωπούς της, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και ο Θανάσης Πλεύρης κατέχουν κομβικά υπουργεία στην κυβέρνησή.
Τίποτε όμως δεν δικαιολογεί μια τόσο κυνική προσπάθεια να ξαναγραφτεί η νεώτερη ελληνική ιστορία. Με όρους, μάλιστα, νεοφιλελεύθερου αναθεωρητισμού. Μια τάση που διαπιστώνεται γενικότερα τα τελευταία χρόνια, εκπροσωπούμενη από συγκεκριμένα «think tanks» του εν λόγω πολιτικού χώρου.
Ενα πρωθυπουργικό μήνυμα είναι γνωστό πως δεν συνιστά μια «χαλαρή αναφορά» και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σε αυτό δεν είναι ποτέ τυχαίες. Οπότε δεν μιλάμε για κάποιο φραστικό καπρίτσιο ενός λογογράφου στο Μεγάρου Μαξίμου. Άς μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτός που δήλωνε πρίν μερικά χρόνια ότι έναν 17χρονο δεν τον ενδιαφέρει η δολοφονία Λαμράκη και όσα έγιναν το 1963.
Ίσως όμως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό που έγινε. Ένας πρωθυπουργός που προσπαθεί να μας πείσει ότι με 50.000 κρούσματα Covid 19 την ημέρα «όλα πάνε καλά» και απλά θα έχουμε κάποιους «κυμματισμούς», θέλει προφανώς να διαμορφώσει όπως επιθυμεί το παρόν.
Στο παρελθόν και στην ιστορική μνήμη θα κολλήσει;
Υ.Γ: Κάποιος που υποστηρίζει ότι υπήρξε «πολιτικός εξόριστος» στο Παρίσι, δεν θα έπρεπε να κάνει τέτοιο «λάθος». Έτσι δεν ειναι;...
ΥΓ του blog: ....όσο κι αν προσπαθείς να σβήσεις την ιστορία, να την αλλοιώσεις και να την αναθεωρήσεις τα φαντάσματα σε στοιχειώνουν...υπάρχει η ιστορική μνήμη, η ρημάδα η ιστορία που μεταφέρεται βουβά κι υπόγεια από στόμα σε στόμα, από ανθρώπους και λαούς, που δεν μπορείς να την νικήσεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου