Τα δυτικά «μέσα ενημέρωσης», πιο ελεγμένα από ποτέ άλλοτε στην ιστορία τους, γράφουν και λένε ό,τι θέλουν.
Όλος ο παγκόσμιος τύπος είναι γεμάτος άρθρα τώρα γύρω από την πιθανότητα ενός μεγάλου πολέμου στο κέντρο της Ευρώπης: άμεσα μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που όμως, από τη φύση του, πολύ εύκολα μπορεί να γίνει μια σύγκρουση της Δύσης, του ΝΑΤΟ από τη μια, της Ρωσίας και της συμμάχου της Λευκορωσίας από την άλλη – όπως μπορεί να ξεφύγει εύκολα και από οποιονδήποτε έλεγχο.
Το κλίμα της ανησυχίας ήρθε εξάλλου να ενισχύσει η σημερινή απόφαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ζητήσει από τα μέλη των οικογενειών των Αμερικανών διπλωματών στο Κίεβο και τμήμα του μη ουσιώδους προσωπικού της πρεσβείας τους να φύγει από την Ουκρανία.
Τα μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης, όπως το BBC και η Washington Post, οι New York Times και η Monde, είναι τώρα γεμάτα ψέματα και παραπληροφόρηση για το τι συμβαίνει με τη Ρωσία και την Ουκρανία, όπως ακριβώς ήταν πριν από τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, πριν από την εισβολή στο Ιράκ, πριν από την επέμβαση και καταστροφή της Λιβύης, πριν από την επέμβαση στη Συρία, ακόμα και πριν την επίθεση και καταστροφή της Ελλάδας με τα οικονομικά και πολιτικά μέσα των Μνημονίων και των Δανειακών.
Επαναλαμβάνουν μονότονα ότι οι Ρώσοι έχουν συγκεντρώσει 100.000 στρατιώτες κοντά στα σύνορά τους με την Ουκρανία, άρα ετοιμάζουν εισβολή. Και φυσικά επηρεάζουν μια κοινή γνώμη που το ακούει αυτό ένα εκατομμύριο φορές τη μέρα.
Δεν θα ακούσει ποτέ όμως η κοινή γνώμη τους ισχυρισμούς της άλλης πλευράς. Δεν θα βρείτε πουθενά σε όλο τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό τύπο, τις κατηγορίες των Ρώσων του Λουγκάνσκ ότι ο Ζελένσκι έχει ετοιμάσει ένα σύνολο στρατού και παραστρατιωτικών 120.000 ή 150.000 έτοιμων να σφάξουν τους ρωσικούς πληθυσμούς του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Εγώ δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή ψέματα. Δεν θα έπρεπε όμως να αναφερθούν έστω και αυτοί οι ισχυρισμοί, δεν θα έπρεπε οι δημοσιογράφοι-προπαγανδιστές της Washington Post και της Monde, αντί να μας σερβίρουν τις ιστορίες της CIA και της ΜΙ6 να πάνε να ψάξουν επιτόπου τι ακριβώς συμβαίνει; Τι είδος δημοσιογράφοι είναι αυτοί;
Έχει μαζέψει ο Πούτιν τον στρατό του (εντός, σημειωτέον, των ρωσικών συνόρων πάντα) για να εισβάλλει στην Ουκρανία που δεν του αρέσει γιατί είναι δημοκρατική χώρα, γράφουν οι Los Angeles Times. Γιa αυτό όμως τον έχει μαζέψει, ή για να μην κάνει ντου ο Ζελένσκι και οι νεο-ναζί φίλοι του, με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, των Εγγλέζων και των Αμερικανών, στο Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ; Ποιος Ρώσος πρόεδρος θα μπορούσε να ανεχθεί τη σφαγή των ρωσικών πληθυσμών στο Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ;
Εν πάση περιπτώσει, τα δυτικά «μέσα ενημέρωσης», πιο ελεγμένα από ποτέ άλλοτε στην ιστορία τους από το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο, από τις τράπεζες, τους φορείς του Ολοκληρωτισμού της εποχής μας, γράφουν και λένε ό,τι θέλουν. Ξεχνάνε όμως να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο για το πιο βασικό, αυτό που μας αφορά όλους μας και εντελώς ζωτικά. Ούτε καν το αναφέρουν.
Η Ρωσία δεν είναι Γιουγκοσλαβία, Ιράκ ή Λιβύη. Είναι μια πυρηνική υπερδύναμη ικανή να καταστρέψει τον πλανήτη σε μισή ώρα. Μια οποιαδήποτε σύγκρουση στην Ουκρανία εμπεριέχει εκ των πραγμάτων αυξημένο κίνδυνο να μετατραπεί σε πυρηνική καταστροφή της μισής Ευρώπης, αν όχι όλου του κόσμου. Και σήμερα βρισκόμαστε, με αφορμή την κρίση στην Ουκρανία, στο πιο επικίνδυνο σημείο που βρέθηκε η ανθρωπότητα μετά τις κρίσεις του Βερολίνου και της Κούβας.
Για αυτό λοιπόν το θέμα, για την επιβίωση δηλαδή της ίδιας της ανθρωπότητας, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έχουν βγάλει τον σκασμό. Γιατί ακόμα και αν το ανέφεραν απλώς, θα άλλαζαν απότομα όλη τη συζήτηση. Έχουν καταφέρει να συζητάμε για τη Ρωσία και την Ουκρανία λες και είναι μία υπόθεση που αφορά μόνο τους Ρώσους και τους Ουκρανούς, σα να βλέπουμε μια πολεμική ταινία στον κινηματογράφο, κάτι που δεν μας αφορά και κάτι που δεν είναι τόσο καθοριστικό για όλους μας.
Ο δυτικός τύπος προετοιμάζει με τα ψέματα και με την παραπληροφόρηση έναν παγκόσμιο πόλεμο. Όχι μόνο αποκρύπτοντας μαζικά από τους καταναλωτές των προϊόντων τους τι συμβαίνει στα αλήθεια στην Ουκρανία, αλλά και μη συζητώντας καν τι θα συμβεί στις δικές μας, τις δυτικές χώρες, αν τα πράγματα εξελιχθούν σε πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία. Δεν είναι μόνο τα ψέματα που είναι γεμάτα αυτά τα άρθρα και οι «αναλύσεις». Είναι ότι λείπει από αυτά το πιο ουσιαστικό, αν και εντελώς προφανές στοιχείο. Ένας πόλεμος με τη Ρωσία είναι εντελώς απίθανο, αν ξεσπάσει και γενικευθεί, να μείνει συμβατικός πόλεμος. Θα χρησιμοποιηθούν πιθανότατα πυρηνικά όπλα και αυτό σημαίνει τουλάχιστον την καταστροφή ενός μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής ηπείρου, πιθανώς την καταστροφή όλου του κόσμου (με τις βάσεις που τοποθετήσαμε σε όλη την επικράτειά μας, σημαίνει πιθανώς και το τέλος της Ελλάδας). Συζητάνε τα «μέσα» τα πάντα, εκτός από την υπαρκτή πιθανότητα να καταστραφεί η ανθρωπότητα, λες και είναι κάτι το αδιάφορο, το τριτεύον, το ασήμαντο. Λείπει από την αρθρογραφία κάθε αναφορά στην πιθανότητα ενός ευρωπαϊκού ή παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου γιατί αν αναφερόταν θα μετατόπιζε αναπόφευκτα τη συζήτηση στις τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να έχει στο τέλος η επιθετική πολιτική της Δύσης και του ΝΑΤΟ βαθιά μέσα στην πρώην σοβιετική επικράτεια. Δεν χρειάζεται άλλωστε να πάμε στα πιθανά αποκαλυπτικά σενάρια πυρηνικών πολέμων. Αρκεί να φανταστούμε τι θα σημαίνει ξαφνικά η διακοπή του εφοδιασμού της Ευρώπης με φυσικό αέριο.
Υποθέτουμε ότι δεν είναι ο Μπάιντεν υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή. Είναι σαφές σε όποιον παρακολουθεί προσεκτικά την αμερικανική πολιτική, ότι, εδώ και ένα χρόνο, επιχειρεί να αποκλιμακώσει και με την Ρωσία, και με το Ιράν και με την Κίνα. Είναι όμως εξίσου σαφές και πόσο δύσκολο είναι αυτό, πόσο ισχυρές είναι δηλαδή οι δυνάμεις που σπρώχνουν στην σύγκρουση με τη Ρωσία, με το Ιράν και με την Κίνα, που δεν θέλουν να παραιτηθούν από την επιδίωξη της πλήρους παγκόσμιας ηγεμονίας της Δύσης, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την ανάληψη ενός κινδύνου καταστροφής της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει καν πολιτικό και διπλωματικό προσωπικό να τον βοηθήσει, γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια όλο το δυτικό προσωπικό διαπαιδαγωγείται με την άποψη της δυτικής παντοδυναμίας και τα τελευταία είκοσι χρόνια με φανατικό και καθαρά ρατσιστικό αντιρωσισμό, που εμφανίζεται ως τάχα ενδιαφέρον για τη δημοκρατία.
Είναι ενδεικτικό ότι η Ιστορία αισθάνεται τώρα την ανάγκη, για να κάνει την απαιτούμενη «διόρθωση πορείας», να κινητοποιήσει ανθρώπους πολύ μεγάλης ηλικίας όπως ο Μπάιντεν, ο Σάντερς, ο Κόρμπιν, ο Τσόμσκι, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί οι ενδιάμεσες γενιές, αυτές που ανδρώθηκαν μετά το 1991, είναι «καμένες» από το μονοπώλιο του νεοσυντηρητισμού στη στρατηγική και του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομική σκέψη. Ο Μπάιντεν για παράδειγμα είναι ένας από τους ελάχιστους Αμερικανούς πολιτικούς που θυμάται ακόμα τι σημαίνει στρατηγική σταθερότητα, που θυμάται δηλαδή τα συμπεράσματα της αμερικανικής στρατηγικής σκέψης, την εξέλιξή της ιδίως μετά την κρίση της Κούβας και τον παρ’ ολίγον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Μια δεύτερη ομάδα ανθρώπων που τα θυμάται είναι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί (όπως και ο αρχηγός του Γερμανικού Ναυτικού που παραιτήθηκε), όσοι τουλάχιστον δεν έχουν προσχωρήσει στη νεοφασιστική δεξιά του Τραμπ.
Δεν γνωρίζουμε όμως αν αυτές οι δυνάμεις είναι επαρκείς και αν θα μπορέσει να τις ελέγξει ο Μπάιντεν. Γιατί, αν κρίνουμε μάλιστα από το γεγονός ότι ο Ζελένσκι, ένα εντελώς αδύναμο και εξαρτημένο πρόσωπο, βγαίνει κάθε μέρα και βρίζει τον Αμερικανό Πρόεδρο και τη Γερμανία, κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει χωρίς ισχυρότατες δυνάμεις να τον σπρώχνουν, να του δίνουν εντολή στην πραγματικότητα να το κάνει, υπάρχουν ισχυρότατες δυνάμεις εντός του δυτικού στρατοπέδου, και της τάσης Σόρος και της τάσης Νετανιάχου και στη CIA, και στη Βρετανία, και στους φονταμενταλιστές Εβραίους και στους Χριστιανούς Σιωνιστές (αυτοί, όπως π.χ. ο πρώην αντιπρόεδρος του Τραμπ, ο Πενς, πιστεύουν ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος θα είναι η Δευτέρα Παρουσία και θα φέρει πιο κοντά τη Σωτηρία), και στις αμυντικές βιομηχανίες. Όλες αυτές οι δυνάμεις θέλουν να πάρουν το ρίσκο της σύγκρουσης με τη Ρωσία, γιατί για αυτούς η απώλεια της κυριαρχίας είναι ό,τι για μας η απώλεια του κόσμου, ή γιατί πιστεύουν ότι ένας πόλεμος θα καταστρέψει την Ευρώπη, περιλαμβανομένης της Ρωσίας, όπως οι δύο παγκόσμιοι, αλλά όχι τους ίδιους, ή γιατί υποτιμούν την πιθανότητα της καταστροφής, ή γιατί δεν έχουν καμιά διάθεση να αναζητήσουν τρόπους συνύπαρξης με τη Μόσχα.
Μήπως πρέπει να κινητοποιηθούν όλες οι δημοκρατικές και φιλειρηνικές δυνάμεις και στην Ευρώπη, και στις ΗΠΑ αλλά και στην Ελλάδα, να ασκήσουν πίεση για να σταματήσει η πορεία προς την καταστροφή;
Μήπως πρέπει η αντιπολίτευση που (πλην ΚΚΕ) ποιεί τη νήσσα να ξεσηκωθεί και να απαιτήσει τη μη χρήση της Σούδας και της Αλεξανδρούπολης για σχέδια πολέμου κατά της Ρωσίας, όπως ήδη ζητάνε οι Αμερικανοί από την Αθήνα , σύμφωνα με τη χθεσινή «Καθημερινή»; Έχουμε περιγράψει αλλού τι μπορούν να σημαίνει για την Ελλάδα τυχόν πόλεμος με χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία.
Μήπως ήρθε η ώρα οι Αρχηγοί των Επιτελείων να επιδείξουν το θάρρος που επέδειξε, λέγοντας την αλήθεια, ο αρχηγός του Γερμανικού Ναυτικού, και να πουν στην κυβέρνηση ότι δεν έχει, ούτε αυτή, ούτε καμία άλλη, το δικαίωμα να διακινδυνεύσει την ύπαρξη του ελληνισμού για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς πάτρωνες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου