του Παντελή Τζαβέλλα *
Οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί της Αθήνας-Πειραιά είναι, απ΄όσο γνωρίζω, οι μόνοι που έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά για την ελευθερία τους και αντικειμενικά για την ελευθερία όλων μας. Πέντε μήνες στερούνται το μισθό τους και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, αντιμετωπίζουν δε την απειλή της απόλυσης. Στο διάστημα αυτό συγκροτήθηκαν σε σώμα και προχώρησαν με αμεσοδημοκατικές διαδικασίες σε συνελεύσεις και διαβούλευση για το δέον γενέσθαι.
Η προσπάθεια τους απέδωσε 16 μαζικές συγκεντρώσεις, στο πάρκο Ελευθερίας, μία από αυτές στο Θησείο, και 50 πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Ταυτόχρονα έχει αποκαλυφθεί η εκδικητικότητα του κράτους απέναντι τους από 2 αναντίρρητα γεγονότα: τη μεταδοτικότητα από τους εμβολιασμένους που υπηρετούν στα νοσοκομεία και τη πανθομολογούμενη αδυναμία του συστήματος να ανταποκριθεί στις ανάγκες των νοσηλευόμενων ασθενών λόγω του αποδεκατισμού του (αναστολές εργασίας, νοσηλείες- μεταδοτικότητα των εμβολιασμένων, εργασιακή κόπωση, παραιτήσεις).
Παράλληλα πρέπει να σημειωθεί η στάση των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, υπέρμαχων κατά τα άλλα του δικαιώματος στην εργασία και των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που χαρακτηρίζεται από σιωπή, απουσία από τις κινητοποιήσεις τους και απροθυμία ακόμα και να αναφερθούν σε αυτό το μείζον κοινωνικό-υγεινομικό θέμα που βρίσκεται και στη καρδιά των συνταγματικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας.
Ιδιαίτερη και οδυνηρή εντύπωση επίσης προκαλεί η απουσία της μικρής μερίδας οργανώσεων της αριστεράς και του αντίστοιχου τύπου, που υποστηρίζουν την άρση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, από τις ανωτέρω κινητοποιήσεις και τη συμπαράταξη με αυτό το δίκαιο αγώνα. Όλα αυτά, αποτελούν φυσικά αιτία προβληματισμού.
Ορμώμενος από τις ανωτέρω διαπιστώσεις οδηγούμαι στον παρακάτω προβληματισμό: Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός έχει μία γενεαλογία, αποτελεί ένα ενδιάμεσο στάδιο της επιχείρησης σοκ και δέος που καταλήγει στον εξ αρχής στόχο της “μεγάλης επανεκκίνησης”, δηλαδή της τεράστιας αναδιάρθρωσης της οικονομίας, των εργασιακών και εν γένει ανθρώπινων σχέσεων, και αυτού ακόμα του ανθρωπολογικού τύπου (1).
Χρονολογικά προηγήθηκε η κατασκευή του κινδύνου από τον ιό και με αυτό το εργαλείο εφαρμόστηκαν τα πειραματικά εμβόλια με ενδιάμεσο στόχο τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Ο τελευταίος υπηρετεί ταυτόχρονα την εμπέδωση της υπακοής των ανθρώπων, αφ΄ετέρου την αποδοχή της εξάρτησής τους στο εξής από τις φαρμακευτικές σε μία σχέση που αντιγράφει την εξάρτηση των αγροτών από τους σπόρους των εταιρειών και τη παραλυσία μπρος στις αλλαγές που επαγγέλλεται η “μεγάλη επανεκκίνηση”. Και κάτι ακόμα, την εξαφάνιση των ανεμβολίαστων που αποτελούν την ομάδα ελέγχου των παρενεργειών και θανάτων των εμβολιασμένων.
Δυστυχώς αυτή η συζήτηση δεν έγινε, δεν αξιολογήθηκε αυτή η παγκόσμια επιχείρηση ως τομή στήν εξέλιξη τού καπιταλισμού, ως νέα ποιότητα, παρά ως συνέχεια του καί απλώς αφορμή κερδοφορίας γιά τίς φαρμακευτικές εταιρείες. Μια τέτοια ρηχή αντίληψη συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει λόγος αναστοχασμού ούτε για τον τρόπο που είχαμε θεωρήσει τα πράγματα αλλά ούτε και για τον εαυτό μας. Το μόνο που έμενε ήταν να αποδυθούμε σε ένα νέο αγώνα ενάντια στον αυταρχισμό και τα οικονομικά βάρη που σηκώνουν οι εργαζόμενοι και να συνεχίσουμε με τον τρόπο που ξέραμε: την εμμονή στα λάβαρα καί τα συνθήματα που μας οριοθετούν. Έτσι δεν μένει χώρος για έγνοια για ένα κίνημα που δεν υπακούει σε δεδομένο πολιτικό πρόταγμα, που λειτουργεί αυτόνομα και επικίνδυνα για την ασφάλεια των παραδοσιακών απόψεών μας. Ένα κίνημα που η ταυτότητά του θα καθοριστεί από όσους συμμετέχουν και το στηρίζουν, που τα αιτήματα και οι μορφές δράσης του θα καθοριστούν από όσους συμμετέχουν σε αυτό. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές και ελάχιστες οργανωμένες δυνάμεις πού ομνύουν στήν αυτονομία των κινημάτων. Ιδού η Ρόδος και εμπρός για το πήδημα.
Η προσπάθεια τους απέδωσε 16 μαζικές συγκεντρώσεις, στο πάρκο Ελευθερίας, μία από αυτές στο Θησείο, και 50 πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Ταυτόχρονα έχει αποκαλυφθεί η εκδικητικότητα του κράτους απέναντι τους από 2 αναντίρρητα γεγονότα: τη μεταδοτικότητα από τους εμβολιασμένους που υπηρετούν στα νοσοκομεία και τη πανθομολογούμενη αδυναμία του συστήματος να ανταποκριθεί στις ανάγκες των νοσηλευόμενων ασθενών λόγω του αποδεκατισμού του (αναστολές εργασίας, νοσηλείες- μεταδοτικότητα των εμβολιασμένων, εργασιακή κόπωση, παραιτήσεις).
Παράλληλα πρέπει να σημειωθεί η στάση των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, υπέρμαχων κατά τα άλλα του δικαιώματος στην εργασία και των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που χαρακτηρίζεται από σιωπή, απουσία από τις κινητοποιήσεις τους και απροθυμία ακόμα και να αναφερθούν σε αυτό το μείζον κοινωνικό-υγεινομικό θέμα που βρίσκεται και στη καρδιά των συνταγματικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας.
Ιδιαίτερη και οδυνηρή εντύπωση επίσης προκαλεί η απουσία της μικρής μερίδας οργανώσεων της αριστεράς και του αντίστοιχου τύπου, που υποστηρίζουν την άρση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, από τις ανωτέρω κινητοποιήσεις και τη συμπαράταξη με αυτό το δίκαιο αγώνα. Όλα αυτά, αποτελούν φυσικά αιτία προβληματισμού.
Ορμώμενος από τις ανωτέρω διαπιστώσεις οδηγούμαι στον παρακάτω προβληματισμό: Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός έχει μία γενεαλογία, αποτελεί ένα ενδιάμεσο στάδιο της επιχείρησης σοκ και δέος που καταλήγει στον εξ αρχής στόχο της “μεγάλης επανεκκίνησης”, δηλαδή της τεράστιας αναδιάρθρωσης της οικονομίας, των εργασιακών και εν γένει ανθρώπινων σχέσεων, και αυτού ακόμα του ανθρωπολογικού τύπου (1).
Χρονολογικά προηγήθηκε η κατασκευή του κινδύνου από τον ιό και με αυτό το εργαλείο εφαρμόστηκαν τα πειραματικά εμβόλια με ενδιάμεσο στόχο τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Ο τελευταίος υπηρετεί ταυτόχρονα την εμπέδωση της υπακοής των ανθρώπων, αφ΄ετέρου την αποδοχή της εξάρτησής τους στο εξής από τις φαρμακευτικές σε μία σχέση που αντιγράφει την εξάρτηση των αγροτών από τους σπόρους των εταιρειών και τη παραλυσία μπρος στις αλλαγές που επαγγέλλεται η “μεγάλη επανεκκίνηση”. Και κάτι ακόμα, την εξαφάνιση των ανεμβολίαστων που αποτελούν την ομάδα ελέγχου των παρενεργειών και θανάτων των εμβολιασμένων.
Δυστυχώς αυτή η συζήτηση δεν έγινε, δεν αξιολογήθηκε αυτή η παγκόσμια επιχείρηση ως τομή στήν εξέλιξη τού καπιταλισμού, ως νέα ποιότητα, παρά ως συνέχεια του καί απλώς αφορμή κερδοφορίας γιά τίς φαρμακευτικές εταιρείες. Μια τέτοια ρηχή αντίληψη συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει λόγος αναστοχασμού ούτε για τον τρόπο που είχαμε θεωρήσει τα πράγματα αλλά ούτε και για τον εαυτό μας. Το μόνο που έμενε ήταν να αποδυθούμε σε ένα νέο αγώνα ενάντια στον αυταρχισμό και τα οικονομικά βάρη που σηκώνουν οι εργαζόμενοι και να συνεχίσουμε με τον τρόπο που ξέραμε: την εμμονή στα λάβαρα καί τα συνθήματα που μας οριοθετούν. Έτσι δεν μένει χώρος για έγνοια για ένα κίνημα που δεν υπακούει σε δεδομένο πολιτικό πρόταγμα, που λειτουργεί αυτόνομα και επικίνδυνα για την ασφάλεια των παραδοσιακών απόψεών μας. Ένα κίνημα που η ταυτότητά του θα καθοριστεί από όσους συμμετέχουν και το στηρίζουν, που τα αιτήματα και οι μορφές δράσης του θα καθοριστούν από όσους συμμετέχουν σε αυτό. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές και ελάχιστες οργανωμένες δυνάμεις πού ομνύουν στήν αυτονομία των κινημάτων. Ιδού η Ρόδος και εμπρός για το πήδημα.
(1) Από όσο γνωρίζω η πρωιμότερη και πληρέστερη παρουσίαση στα ελληνικά του βιβλίου του Klaus Schwab “μεγάλη επανεκκίνηση” στην ιστοσελίδα sarayevomag.net πατάτε στην “υποστήριξη-επικοινωνία” και μετά search όπου αναζητάτε ¨αναδιάρθρωση 29/10/2020”1,2,3
* Ο Παντελής Τζαβέλλας είναι συνταξιούχος γιατρός (αναισθησιολόγος, πρώην διευθυντής ΕΣΥ)
Πηγή: diktioenkat.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου