Παντελής Μπουκάλας
Πάντα πρόθυµη να συνθέτει λέξεις η πρόθεση «μετά», έχει θαμπώσει με την αίγλη της όλα τα λοιπά μέλη του σογιού της. Αφησε πίσω της ακόμα και την αδερφούλα της την «ανά», που διατηρούσε για καιρό τα πρωτεία χρήσης στην πολιτική ορολογία, ιδίως προεκλογικά, όταν έδινε (πλαστά) οράματα κι έπαιρνε (αυθεντικές) ψήφους: «αναγέννηση» (της πατρίδας, ποιας άλλης), «αναδημιουργία», «αναζωογόνηση» (των ελπίδων βέβαια)…
Μετανεωτερική υποτίθεται η... εποχή μας και λογικό είναι να θριαμβεύει το «μετά». Μέχρι και ο τρανός Μαρκ Ζούκερμπεργκ το κορφολόγησε για να αναβαπτίσει το φέισμπουκ σε «Meta». Ενόχλησε όμως τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη, που έστειλε στον Αμερικανό μεγιστάνα σκληρό μήνυμα: «Κοντά τα χέρια κ. Zuckerberg από το όνομα του mέta, του Κέντρου Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού». Ενας σχολαστικός ίσως ισχυριζόταν ότι η σύνταξη «κοντά τα χέρια σου από…» έλκεται μεν από τη συνθηματολογικώς οικεία σύνταξη «κάτω τα χέρια από…», αλλά δεν είναι απολύτως ορθή.
Ψιλά γράμματα. Αλλωστε εδώ το θέμα μας είναι το «μετά» και η αποθέωσή του στους ψηφιακούς καιρούς μας. Το πιστοποιεί και η περιγραφή της ύλης που περιέχει το χαρτοφυλάκιο του κ. Κυριάκου Πιερρακάκη, επικεφαλής του νεοπαγούς υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης: «ψηφιακή μετάβαση», «ψηφιακή μεταρρύθμιση», «ψηφιακός μετασχηματισμός». Ακόμα κι εγώ που ασκώ τη δημοσιογραφία, σαράντα χρόνια τώρα, σαν συνώνυμη της γκρίνιας, δεν μπορώ να μη συμφωνήσω ότι με την «ψηφιοποίηση του Δημοσίου» εξοικονομούμε πολύτιμα πράγματα, όπως ο χρόνος και η ψυχική ηρεμία, και λιγότερο πολύτιμα, όπως το χρήμα.
Γλιτώνουμε χρόνο και χρήμα, γιατί πολλές γραφειοκρατικές ανάγκες μας, τη φορολογική ενημερότητα λ.χ., τις ικανοποιούμε πια από το σπίτι· δεν χρειαζόμαστε ταξί, δεν τρώμε τα νύχια μας στην ουρά κ.ο.κ. Και δεν φτάνουμε θυμωμένοι στο γκισέ, όπου ισχύει ο πανάρχαιος νόμος: Η ηρεμία σπανίως είναι μεταδοτική, η δυσθυμία όμως είναι πάντα κολλητική.
Ενα πράγμα πάντως παραμένει στενάχωρο: το γνήσιον της υπογραφής. Πας στην εφορία για μια δωρεά ας πούμε και υποχρεώνεσαι να υπογράψεις πρώτα υπευθύνως σε ειδικό χαρτί ότι η υπογραφή που βάζεις είναι η γνήσια. Κι ύστερα, πάντα μπροστά στον υπάλληλο, υπογράφεις και τη δωρεά. Εντάξει, η Γαλλική Επανάσταση ηττήθηκε και δεν ισχύει ότι ο πολίτης είναι αυτός που λέει ότι είναι. Αλλά τόσος φόβος πια ότι ισχύει για όλους το δόγμα του Αρθούρου Ρεμπώ, «εγώ είναι ένας άλλος»;...
Μετανεωτερική υποτίθεται η... εποχή μας και λογικό είναι να θριαμβεύει το «μετά». Μέχρι και ο τρανός Μαρκ Ζούκερμπεργκ το κορφολόγησε για να αναβαπτίσει το φέισμπουκ σε «Meta». Ενόχλησε όμως τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη, που έστειλε στον Αμερικανό μεγιστάνα σκληρό μήνυμα: «Κοντά τα χέρια κ. Zuckerberg από το όνομα του mέta, του Κέντρου Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού». Ενας σχολαστικός ίσως ισχυριζόταν ότι η σύνταξη «κοντά τα χέρια σου από…» έλκεται μεν από τη συνθηματολογικώς οικεία σύνταξη «κάτω τα χέρια από…», αλλά δεν είναι απολύτως ορθή.
Ψιλά γράμματα. Αλλωστε εδώ το θέμα μας είναι το «μετά» και η αποθέωσή του στους ψηφιακούς καιρούς μας. Το πιστοποιεί και η περιγραφή της ύλης που περιέχει το χαρτοφυλάκιο του κ. Κυριάκου Πιερρακάκη, επικεφαλής του νεοπαγούς υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης: «ψηφιακή μετάβαση», «ψηφιακή μεταρρύθμιση», «ψηφιακός μετασχηματισμός». Ακόμα κι εγώ που ασκώ τη δημοσιογραφία, σαράντα χρόνια τώρα, σαν συνώνυμη της γκρίνιας, δεν μπορώ να μη συμφωνήσω ότι με την «ψηφιοποίηση του Δημοσίου» εξοικονομούμε πολύτιμα πράγματα, όπως ο χρόνος και η ψυχική ηρεμία, και λιγότερο πολύτιμα, όπως το χρήμα.
Γλιτώνουμε χρόνο και χρήμα, γιατί πολλές γραφειοκρατικές ανάγκες μας, τη φορολογική ενημερότητα λ.χ., τις ικανοποιούμε πια από το σπίτι· δεν χρειαζόμαστε ταξί, δεν τρώμε τα νύχια μας στην ουρά κ.ο.κ. Και δεν φτάνουμε θυμωμένοι στο γκισέ, όπου ισχύει ο πανάρχαιος νόμος: Η ηρεμία σπανίως είναι μεταδοτική, η δυσθυμία όμως είναι πάντα κολλητική.
Ενα πράγμα πάντως παραμένει στενάχωρο: το γνήσιον της υπογραφής. Πας στην εφορία για μια δωρεά ας πούμε και υποχρεώνεσαι να υπογράψεις πρώτα υπευθύνως σε ειδικό χαρτί ότι η υπογραφή που βάζεις είναι η γνήσια. Κι ύστερα, πάντα μπροστά στον υπάλληλο, υπογράφεις και τη δωρεά. Εντάξει, η Γαλλική Επανάσταση ηττήθηκε και δεν ισχύει ότι ο πολίτης είναι αυτός που λέει ότι είναι. Αλλά τόσος φόβος πια ότι ισχύει για όλους το δόγμα του Αρθούρου Ρεμπώ, «εγώ είναι ένας άλλος»;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου