Στη χριστιανική πίστη υπάρχει φυσικά ένα «happy end» αν θεωρήσουμε το Πάσχα ως τη γιορτή της αγάπης.
Τι είναι η αγάπη; Τι σημαίνει «σε αγαπώ»; Υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που θα τον κάνουν όχι μόνο να αμφισβητήσει το αν αγαπά κάποια ή κάποιον άλλον (όπως και αν αγαπιέται) αλλά τι σημαίνει ο όρος αυτός καθ’ εαυτός.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια κάπως βοηθητική ταξινόμηση: «φιλία», «έρως», «αγάπη». Η εξήγηση του τι σημαίνει ο κάθε ένας όρος είναι αρκετά σαφής. Η ψυχανάλυση μας βοήθησε να διακρίνουμε μεταξύ των σταδίων του έρωτα και της αγάπης στην οποία εξελίσσεται. Ο ρομαντισμός μας έδωσε την ιεραρχία στην οποία ο έρωτας βρίσκεται στην κορυφή και βάσει της αποτύπωσης της στιγμής (σε πίνακες, ταινίες, σειρές, κόμικς) κρατάει για πάντα, παρότι κάτι τέτοιο ξέρουμε όλοι ότι δεν ισχύει δεδομένης της παρόδου του χρόνου και των μετασχηματισμών που λαμβάνουν χώρα.
Τα συναισθήματα και μεταξύ αυτών η αγάπη δεν μπορεί παρά να μετασχηματίζονται. Δύσκολο να γίνει αποδεκτό κάτι τέτοιο και αναμφιβόλως επώδυνο, ουκ ολίγες φορές. Η άρνηση του μετασχηματισμού δημιουργεί την εντύπωση της αγάπης που τελειώνει ωστόσο κάτι που είναι καταφανώς χειρότερο και συνήθως χωρίς λόγο επιζήμιο.
Ωστόσο το κυριότερο ερώτημα εν προκειμένω συνίσταται στο τι σημαίνει η αγάπη; Τι περιέχει η αγάπη; Ο χριστιανισμός την εισάγει ως ένα οικουμενικό μέτρο και υπ’ αυτήν την έννοια πράττει κάτι το ιδιοφυές: εισάγει ένα μαθηματικό μέτρο, αντιληπτό και υπαρκτό σε κάθε γλώσσα και πολιτισμό. Στην πράξη, η ίδια η αγάπη είναι «γλώσσα» ή τουλάχιστον έχει δική της «γλώσσα» και λογική. Αποτελεί ένα σύστημα με δική του εσωτερική ζωή. Ως συναίσθημα που βιώνεται, δε χρειάζεται απαραιτήτως πολλές εξηγήσεις προκειμένου να εκφραστεί και να γίνει αντιληπτό.
Ωστόσο, η αλήθεια της αγάπης είναι πολύ συνθετότερη και ειδικότερα αυτή της ερωτικής αγάπης. Τι ακριβώς σημαίνει αγαπώ; Εκτιμώ; Θαυμάζω; Νοιάζομαι να είναι υγιής και χαρούμενος; Μοιράζομαι; Εμπιστεύομαι; Προσφέρω; Λαμβάνω; Επικοινωνώ; Επιθυμώ; Όλα μαζί; Δύσκολο να υπάρξει τέτοιος συνδυασμός και μάλιστα για πολύ. Η αγάπη στην πραγματικότητα είναι μια διαρκής επιλογή, μια αέναη μάχη, μια επισφαλής ποσόστωση, μια ασταθής ισορροπία. Μπορεί να μη φαίνεται έτσι τον περισσότερο καιρό αλλά αυτή είναι η πραγματικότητά της.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αγάπη είναι «αιματηρή». Αν κάποιος θέλει να τη «διαβάσει» μπορεί να αφήσει για λίγο τους «coaches» του internet,το ευγενές μεν, ενίοτε δε καταθλιπτικό έντεχνο και να ασχοληθεί με άλλους καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα με τον Λέοναρντ Κοέν. Την έχει περιγράψει σε όλες τις διαστάσεις της. Επίσης μπορεί να βυθιστεί στο λαϊκό τραγούδι.
Η εξιδανίκευση αποτελεί συστατικό στοιχείο αγάπης αλλά η ίδια η αγάπη ως τέτοια δε συγχωρεί την εξιδανίκευση και δεν αντέχει κανενός είδους «πίστη». Η αγάπη μας πείθει ότι όλα τα μπορεί βεβαίως αλλά προϋποθέτει ότι όποιος μετέχει σε αυτό το παιχνίδι έτοιμος για λογής κινδύνους προκειμένου να αποπειραθεί να τα μπορέσει όλα.
Στη χριστιανική πίστη υπάρχει φυσικά ένα «happy end» αν θεωρήσουμε το Πάσχα ως τη γιορτή της αγάπης. Η αγάπη μετεωρίζεται μεταξύ «happy end» και δραματικού φινάλε σε κάθε στιγμή. Είναι ο κινητήριος μοχλός ενός κοσμικού δράματος το οποίο εκτυλίσσεται ανά τους αιώνες, κάνοντας κάθε μικρή ιστορία, μεγάλη.
Ο ύστερος καπιταλισμός ξέρει πώς να συντηρεί και να «πουλάει» και αυτήν τη «βιομηχανία». Ξέρει ακόμα και πώς να υποκαθιστά την αγάπη για τον άλλον άνθρωπο με αγάπη για οτιδήποτε. Το τέλος είναι η αφαίρεση από την αγάπη μιας σειράς στοιχείων, προκειμένου να μείνουν μέσα της όσα περισσότερα, ευχερώς διαχειρίσιμα συστατικά της. Η επιθυμία, διόλου περιέργως είναι το πιο εύκολο από αυτά. Η επιθυμία μπορεί εύκολα να ανακατευθύνεται και να αναζωπυρώνεται μέσα από την εναλλαγή ερεθισμάτων, τα οποία μπορούν να προσφέρονται ασταμάτητα.
Η αγάπη λοιπόν των πολλών διαστάσεων. Των σχεδόν ανεξάντλητων διαστάσεων που μάχονται μεταξύ τους και την εμφανίζουν άλλοτε αθώα και άλλοτε ένοχη, άλλοτε εύκολη και άλλοτε δύσκολη, μεταξύ πολλών άλλων χαρακτηριστικών. Η αγάπη που σιωπά και που μιλά, που δίνει και που παίρνει. Η αγάπη και απέναντί της ο καπιταλισμός που θέλει να τη βάλει σε πακέτα (και την βάζει εδώ που τα λέμε) για να την πουλήσει, όπως και τα στερεότυπα, οι αστοχίες, τα λάθη. Το κοσμικό παιχνίδι που θα συνεχίζεται και θα εκπλήσσει στο τέλος ευχάριστα και μόνο από το γεγονός ότι συνεχίζεται και ότι εξακολουθεί να δίνει συγκινήσεις σε όλους τους παίκτες, κακούς και καλούς. Άλλωστε, ποιος δεν κουβαλά τραύματα από την αγάπη, απλώς και μόνο για να αναστηθεί κατόπιν;
ΦΩΤ: Steve Gamba
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου