[Ειδοποίηση εξ αρχής: το κάτωθι κείμενο είναι έμπλεο εκφράσεων που διά κανέναν λόγο δεν συνάδουν με τη γράφουσα, το ύφος, την αισθητική, το γραπτό ή τον προφορικό της λόγο. Ωστόσο θα αναγραφούν όπως ακριβώς ειπώθηκαν, καθώς πρόκειται για... αμιγώς πολιτικές ρήσεις από εκλεγμένους ή αποδεκτούς ως τέτοιους ηγέτες ή πολιτικούς ή πρόθυμους υπηρέτες των ανωτέρω (που είναι εντελώς κατωτέρω). Οπότε αν παρεμπιπτόντως ξεπέσει κάποια εφημερίδα στο σπίτι και γίνει σαββατιάτικα το θαύμα της Κυριακής του Λαζάρου και κάποιο ανήλικο τη σηκώσει και αρχίζει να τη διαβάζει (καλά, μιλάμε για όλα τα θαύματα της Μεγάλης Βδομάδας μαζωμένα!), εγώ προειδοποιάω: αν με ρωτήσει, θα του πω «ναι παιδάκι μου, αυτή είναι η γλώσσα της πολιτικής σήμερα. Αν δεν σ' αρέει, να βάλεις έμπλαστρο, γιατί είναι πολύ πιθανόν να πάσχεις κι εσύ από οξεία αριστεροπλευρίτιδα».]
Ετσι έλεγε ο Χρυσόστομος. Αντάρτης στο αλβανικό μέτωπο, μετά στις μάχες με τον ΕΛΑΣ, μπήκε με τα φισεκλίκια νικητής πάνω στ' άλογό του στη Σαλονίκη, μετά πάλι στα βουνά με τον Εμφύλιο. Και σαν αρχές του '60, όπου καθόλου δεν είχε ακόμα «γυρίσει ο ήλιος», τον ρωτούσαν «τι έχεις, Χρυσόστομε; Αρρώστησες;», εκείνος απαντούσε: «Τι τα θες, τι τα γυρεύεις... πάσχω από αριστεροπλευρίτιδα».
Σκληρές εποχές τότε. Δεν τολμούσες να πεις και πολλά πολλά. Η ελληνική κατοχή από τη Δεξιά στη χώρα ήταν σκληρότερη ίσως και αυτής των συμμάχων της των Γερμανών. Είχαν κερδίσει... αλλά δεν είχαν καταφέρει να σε κάνουν σαν και δαύτους. Οχι, δεν τα κατάφεραν. Δεν γίναν όλοι σαν τον δικό μας, τον σημερινό υπουργό που ούρλιαζε από το γραφείο του σε ένα πολύ ωραίο κτίριο (κάπου στην Ηρώδου Αττικού θαρρώ πως είναι): «Τελειώνετε με το μπάζωμα γιατί θα σας γαμήσω όλους!» αναφερόμενος φυσικά στα Τέμπη λίγες ώρες μετά το έγκλημα. Οχι, δεν 'γίναν όλοι σαν και δαύτον. Ούτε σαν τους άλλους έγιναν. Κάτι τυχάρπαστους, αμόρφωτους πρώην χωροφύλακες που αξιώματα έλαβαν σαν έγινε η Επανάστασις της 21ης Απριλίου του 1967.
Λίγους μόλις μήνες μετά έπιασαν τον 20χρονο τότε γιο του Χρυσόστομου. Είχε ήδη αναλάβει αντιστασιακή δράση, είχαν και την οικογένεια στην μπούκα, τον έπιασαν και τον είχαν σε ένα δωματιάκι στην ταράτσα ενός κτιρίου στη Σαλονίκη. Σαν φέρετρο ήταν: στενό, μπετονιένο, με μια σιδερένια πόρτα, που γινόταν κολαστήριο από τη ζέστη μες στο καλοκαίρι. Ο νεαρός ίσα που χώραγε να ξαπλώσει στο καυτό πάτωμα, αφήνοντας το αποτύπωμα του κορμιού του απ' το δρωτάρι. «Δεν κοιμόσουν -έπεφτες σε έναν περίεργο λήθαργο από την κούραση, τον φόβο, τη ζέστη και τον πόνο» μου λέει. «Κάθε μέρα με ξύπναγαν μετά τα μεσάνυχτα για ανάκριση -έβραζε ο τόπος. Μια νύχτα ήρθαν ξανά. Ημουν ξαπλωμένος με το εσώρουχο. Μπαίνει ο ασφαλίτης, κάνει μια και μου το κατεβάζει. Με κοιτάει και μου λέει γελώντας: "Με αυτό θα γαμήσεις το καθεστώς, ρε μπάσταρδε;" Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε πειράξει εκείνο το γέλιο του».
Κι όμως. Σαν αυτούς δεν έγινε. Ούτε σαν τον άλλο, δεκαετίες μετά, που βγήκε και είπε: «Αυτές οι χώρες (σ.σ. εννοεί και την Ευρώπη) με παίρνουν τηλέφωνο και μου φιλάνε τον κώλο για να μην τους θέσω δασμούς». Αυτό είπε επί λέξει ο Τραμπ προχθές σε εκδήλωση των Ρεπουμπλικανών στην Ουάσινγκτον, με αυτό ως το πολιτικό του επιχείρημα για τις διαπραγματευτικές του ικανότητες. Μιλάμε για βαθύ πολιτικό λόγο, που ξεπερνάει τις πολυπλοκότητες της μεταπολιτικής και συνυπάρχει στο ακέραιο με την πλήρη έλλειψη ακεραιότητας στο πλαίσιο ανάξιων άξιων. Εγώ πάλι άλλο θέλω να ρωτήσω: εκλέγεις έναν πρωθυπουργό. Το να φιλάει τον κώλο του προέδρου των ΗΠΑ είναι στα καθήκοντά του; Γι' αυτό τον εξέλεξες; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει νέα ρητή και έγγραφη εξουσιοδότηση για κάτι τέτοιο από τον λαό του; Μήπως να βγάλουμε μια αγγελία στο κάτω κάτω της γραφής: «Ζητείται γόνος, ειδικός στο κωλογλείψιμο, ιδανικά με μαλακή γλώσσα, μη καπνιστής. Θέση: πρωθυπουργός. Μισθός: ανικανοποιητικός».
Κι όμως. Ανάμεσά μας κανέναν τέτοιον δεν θα βρεις. Γιατί κάποιοι, τέτοιοι δεν γίναμε ποτέ.
Ετσι έλεγε ο Χρυσόστομος. Αντάρτης στο αλβανικό μέτωπο, μετά στις μάχες με τον ΕΛΑΣ, μπήκε με τα φισεκλίκια νικητής πάνω στ' άλογό του στη Σαλονίκη, μετά πάλι στα βουνά με τον Εμφύλιο. Και σαν αρχές του '60, όπου καθόλου δεν είχε ακόμα «γυρίσει ο ήλιος», τον ρωτούσαν «τι έχεις, Χρυσόστομε; Αρρώστησες;», εκείνος απαντούσε: «Τι τα θες, τι τα γυρεύεις... πάσχω από αριστεροπλευρίτιδα».
Σκληρές εποχές τότε. Δεν τολμούσες να πεις και πολλά πολλά. Η ελληνική κατοχή από τη Δεξιά στη χώρα ήταν σκληρότερη ίσως και αυτής των συμμάχων της των Γερμανών. Είχαν κερδίσει... αλλά δεν είχαν καταφέρει να σε κάνουν σαν και δαύτους. Οχι, δεν τα κατάφεραν. Δεν γίναν όλοι σαν τον δικό μας, τον σημερινό υπουργό που ούρλιαζε από το γραφείο του σε ένα πολύ ωραίο κτίριο (κάπου στην Ηρώδου Αττικού θαρρώ πως είναι): «Τελειώνετε με το μπάζωμα γιατί θα σας γαμήσω όλους!» αναφερόμενος φυσικά στα Τέμπη λίγες ώρες μετά το έγκλημα. Οχι, δεν 'γίναν όλοι σαν και δαύτον. Ούτε σαν τους άλλους έγιναν. Κάτι τυχάρπαστους, αμόρφωτους πρώην χωροφύλακες που αξιώματα έλαβαν σαν έγινε η Επανάστασις της 21ης Απριλίου του 1967.
Λίγους μόλις μήνες μετά έπιασαν τον 20χρονο τότε γιο του Χρυσόστομου. Είχε ήδη αναλάβει αντιστασιακή δράση, είχαν και την οικογένεια στην μπούκα, τον έπιασαν και τον είχαν σε ένα δωματιάκι στην ταράτσα ενός κτιρίου στη Σαλονίκη. Σαν φέρετρο ήταν: στενό, μπετονιένο, με μια σιδερένια πόρτα, που γινόταν κολαστήριο από τη ζέστη μες στο καλοκαίρι. Ο νεαρός ίσα που χώραγε να ξαπλώσει στο καυτό πάτωμα, αφήνοντας το αποτύπωμα του κορμιού του απ' το δρωτάρι. «Δεν κοιμόσουν -έπεφτες σε έναν περίεργο λήθαργο από την κούραση, τον φόβο, τη ζέστη και τον πόνο» μου λέει. «Κάθε μέρα με ξύπναγαν μετά τα μεσάνυχτα για ανάκριση -έβραζε ο τόπος. Μια νύχτα ήρθαν ξανά. Ημουν ξαπλωμένος με το εσώρουχο. Μπαίνει ο ασφαλίτης, κάνει μια και μου το κατεβάζει. Με κοιτάει και μου λέει γελώντας: "Με αυτό θα γαμήσεις το καθεστώς, ρε μπάσταρδε;" Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε πειράξει εκείνο το γέλιο του».
Κι όμως. Σαν αυτούς δεν έγινε. Ούτε σαν τον άλλο, δεκαετίες μετά, που βγήκε και είπε: «Αυτές οι χώρες (σ.σ. εννοεί και την Ευρώπη) με παίρνουν τηλέφωνο και μου φιλάνε τον κώλο για να μην τους θέσω δασμούς». Αυτό είπε επί λέξει ο Τραμπ προχθές σε εκδήλωση των Ρεπουμπλικανών στην Ουάσινγκτον, με αυτό ως το πολιτικό του επιχείρημα για τις διαπραγματευτικές του ικανότητες. Μιλάμε για βαθύ πολιτικό λόγο, που ξεπερνάει τις πολυπλοκότητες της μεταπολιτικής και συνυπάρχει στο ακέραιο με την πλήρη έλλειψη ακεραιότητας στο πλαίσιο ανάξιων άξιων. Εγώ πάλι άλλο θέλω να ρωτήσω: εκλέγεις έναν πρωθυπουργό. Το να φιλάει τον κώλο του προέδρου των ΗΠΑ είναι στα καθήκοντά του; Γι' αυτό τον εξέλεξες; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει νέα ρητή και έγγραφη εξουσιοδότηση για κάτι τέτοιο από τον λαό του; Μήπως να βγάλουμε μια αγγελία στο κάτω κάτω της γραφής: «Ζητείται γόνος, ειδικός στο κωλογλείψιμο, ιδανικά με μαλακή γλώσσα, μη καπνιστής. Θέση: πρωθυπουργός. Μισθός: ανικανοποιητικός».
Κι όμως. Ανάμεσά μας κανέναν τέτοιον δεν θα βρεις. Γιατί κάποιοι, τέτοιοι δεν γίναμε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου