Guardian: Κ. Βαξεβάνης 'Η Ελλάδα γέννησε τη δημοκρατία. Τώρα την εκδιώκει μια ισχυρή ελίτ'

Διαβάστε το άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη στον Guardian...

 

«Όσους περισσότερους νόμους έχει μια χώρα, τόσο πιο διεφθαρμένη είναι» έλεγε ο Ρωμαίος Τάκιτος. Η Ελλάδα έχει αρκετούς νόμους. Τόσους ώστε η διαφθορά να αισθάνεται ασφαλής. Μια κλειστή ομάδα εξουσίας παρανομεί, στη συνέχεια ψηφίζει νόμους για να νομιμοποιήσει τις παρανομίες, αυτοαμνηστεύεται και στη συνέχεια δεν υπάρχουν μέσα ενημέρωσης ώστε να αποκαλύψουν το τι πραγματικά συμβαίνει.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η περιπέτεια ενός ανεξάρτητου περιοδικού, του HOT DOC, που είναι και προσωπική μου, είναι θέμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι όμως και στα εγχώρια μέσα. Πριν από μερικούς μήνες, το REUTERS και ο βρετανικός Tύπος, αποκάλυψαν σκάνδαλα των ελληνικών Τραπεζών. Τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν έγραψαν τίποτα. Στη θέση που έπρεπε να είναι τα ρεπορτάζ των αποκαλύψεων, ήταν οι πληρωμένες διαφημίσεις από αυτούς που έριξαν έξω τις ελληνικές τράπεζες.

Η υπόθεση «Λαγκάρντ» στην Ελλάδα δεν είναι παρά η βίαιη έκφραση όλου αυτού. Το 2010 η κυρία Λαγκάρντ παρέδωσε στον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Παπακωνσταντίνου λίστα με αυτούς που διατηρούσαν λογαριασμούς στο εξωτερικό. Κάποιοι από αυτούς είχαν καταθέσεις μαύρου χρήματος. Η λίστα χάθηκε. Δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο έρευνας. Ο έλληνας υπουργός την παρέδωσε στον επόμενο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αυτός κάπου την έχασε, σαν να επρόκειτο για λαθραίο CD μουσικής που αγόρασε από κάποιον πλανόδιο.

Επί 2 χρόνια η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε με ονοματολόγια ανθρώπων που πιθανολογούνταν ως καταθέτες Ελβετίας. Πολιτικοί και οικονομικοί εκβιασμοί γίνονταν στα σκοτεινά δωμάτια μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα το HOT DOC δημοσίευσε 2059, χωρίς καταθέσεις ή προσωπικά στοιχεία. ...

Και τότε η εξουσία θυμήθηκε τον εαυτό της. Τον πιο υποκριτικό εαυτό της. Αυταπάγγελτα η εισαγγελία της Αθήνας κινήθηκε και διέταξε την αυτόφωρη σύλληψη του γράφοντα. Την επιχείρηση επιλήφθηκε η Κρατική Ασφάλεια. Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα ήταν το κατηγορητήριο. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν προσωπικά δεδομένα. Απλώς το δεδομένο ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν λογαριασμό σε κάποια τράπεζα. Δεν υπήρξε ούτε ο ισχυρισμός για ενοχή αυτών των ανθρώπων. Απλώς η επίκληση για έρευνα.

Οι συναλλαγές με τις τράπεζες είναι δημόσιες δεν γίνονται με κουκούλες. Άρα δεν είναι η ύπαρξη λογαριασμού σε τράπεζα προσωπικό δεδομένο. Αντιθέτως είναι το ποσό ή το είδος της συναλλαγής. Επίσης στην Ελλάδα οι Τράπεζες στέλνουν φακέλους με τα λογότυπά τους, στους οποίους εσωκλείουν την κίνηση των λογαριασμών, άρα δηλώνουν την σχέση με τον πελάτη. Παρ όλα αυτά η δημοσιοποίηση μιας λίστας που απλώς είχε ονόματα και ζητούσε διερεύνηση, χαρακτηρίστηκε προσωπικό δεδομένο.

Μερικές μέρες πριν, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας είχε δημοσιεύσει ονόματα ελλήνων καλλιτεχνών δίπλα στις φορολογικές τους δηλώσεις. Πλήρης παράδοση προσωπικών δεδομένων. Η εισαγγελία δεν έκανε καμία κίνηση. Δεν έδωσε εντολή να ασκηθεί κάποια δίωξη.

Στους μύθους της αρχαίας Ελλάδας η Δικαιοσύνη εμφανίζεται τυφλή. Στην σύγχρονη Ελλάδα απλώς κλείνει το μάτι με νόημα σε κάποιους. Η μελέτη της λίστας Λαγκάρντ είναι αποκαλυπτική. Εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, όλο το σύστημα της εξουσίας εμφανίζεται να έχει βγάλει χρήματα στο εξωτερικό. Και είναι στοιχεία μόνο από μίας μόνο τράπεζας. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, άνθρωποι ψάχνουν για φαί στα σκουπίδια.

Αυτό που στο μυαλό των ανθρώπων ήταν μια πιθανολόγηση, από τη δημοσίευση της λίστας γίνεται πραγματικότητα. Την Ελλάδα της κρίσης δεν την έφτιαξαν όλοι. Και την κρίση δεν την πληρώνουν όλοι. Το κλειστό και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, προσπαθεί να διασωθεί εμφανιζόμενο να καταβάλει προσπάθειες να σώσει την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα οξύνει της αντιθέσεις της ,την ώρα που αυτή παραπαίει πάνω από τον γκρεμό.

Αν στην Βίβλο οι αμαρτωλοί «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο», στην Ελλάδα η αμαρτωλή εξουσία, διυλίζει συντάξεις και καταπίνει λίστες. Φυσικά για να τις εξαφανίσει. Αυτές με τους φίλους, τους γνωστούς, τους ευνοημένους και τους ομοτράπεζους.

Στη χώρα που μας αρέσει να λέμε πως γέννησε τη Δημοκρατία, η Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα υβρίδιο θερμοκηπίου. Αυτοί που την χειρίζονται φροντίζουν να εμφανίζουν ως Δημοκρατία το δικαίωμα ψήφου και την αναιρούν με τον τρόπο που χρησιμοποιούν αυτό το δικαίωμα που τους παρέχει η ψήφος. Και η Δικαιοσύνη δυστυχώς παραμένει η παράνομη ερωμένη της πολιτικής.

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

Για το κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης και τη σχέση του με τη φασιστική απειλή (8 θέσεις και ένα ερώτημα προς συζήτηση)

του Δημήτρη Μπελαντή

Κείμενο τοποθέτησης στην συζήτηση με θέμα «Η σύγχρονη ανάδυση του φασιστικού φαινομένου και η Χρυσή Αυγή», που διοργάνωσε η Πολιτική-Πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής, το Σάββατο, 20.10.2012

 

1. Η τάση προς το κράτος έκτακτης ανάγκης (κ.ε.α.) σήμερα στην Ελλάδα έχει ως καταλύτη τη νομοθεσία εφαρμογής των Μνημονίων (Πρώτο, Δεύτερο και Μεσοπρόθεσμο). Με τη νομοθεσία αυτή εισάγεται από τους κυρίαρχους μια μερική αναστολή του συντάγματος, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (με επίκεντρο τα άρθρα 22 και 23 του συντάγματος). Καταργείται, επίσης, η αρχή του κοινωνικού κράτους (άρθρο 25 Σ) και ουσιαστικά και ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία (άρθρο 106 Σ), ιδίως μάλιστα με το τελευταίο νομοσχέδιο, το οποίο ξεπουλά τελείως τη δημόσια συμμετοχή στις κοινωφελείς επιχειρήσεις και τα... δημόσια ακίνητα. Η Ελλάδα γίνεται και συνταγματικά πιλότος και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

2. Προχωράμε, έτσι, στη ριζική ανατροπή των κοινωνικών συμβολαίων, που καθόρισαν το σύνταγμα του 1975. Ενώ το κοινωνικό σύνταγμα υποχωρεί πλήρως, αναδύεται επιθετικά το ιδιοκτησιακό και επιχειρηματικό σύνταγμα. Η κοινωνική και ρυθμιστική ενότητα του συντάγματος διαρρηγνύεται.

3. Έχουμε, λοιπόν, μια δυαδική συνταγματική νομιμότητα. Ενώ η νομιμότητα που αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα παραμένει μόνο τυπικά σε ισχύ –και αυτό άγνωστο για πόσο–, ανέρχεται μια παρασυνταγματική νομιμότητα, η οποία εφαρμόζεται παρακάμπτοντας τελείως την πρώτη, με τρόπο που θυμίζει το προδικτατορικό παρασύνταγμα (απόλυτη κυριαρχία των αντικομμουνιστικών νόμων παρά τις προβλεπόμενες ελευθερίες στο Σ1952). Με τους όρους του Τζ. Αγκάμπεν, προωθείται μια κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της απονομιμοποίησης (legalisation of the deligalisation), με υποτιθέμενο σκοπό να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες όπου θα ισχύσει ξανά η τώρα εκτός ισχύος νομιμότητα.

4. Οι στρατηγικές του κράτους επιχειρούν να το στεγανοποιήσουν από την όποια ικανοποίηση και διεκδίκηση εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Αυτή η τάση, η οποία ισχύει εδώ και τρεις δεκαετίες νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, σήμερα ολοκληρώνεται. Στο επίπεδο του κοινοβουλευτισμού, αυτό γίνεται με τους εξής τρόπους:
- με τη συνεχή αναίρεση συνταγματικών δικαιωμάτων στην πράξη και με τη διαρκή κάλυψη των ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών της εκτελεστικής εξουσίας.
- με τη νομοθέτηση διαρκώς κάτω από την πίεση ενός διεθνούς πολιτικού και οικονομικού μηχανισμού του κεφαλαίου, όπου συμμετέχει ανισόμετρα και το ίδιο το ελληνικό κεφάλαιο.
- με την παράκαμψη στη βουλή του τυπικού νόμου, που ακολουθήθηκε από μια έκτακτη νομοθετική διαδικασία (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, διαδικασία κατεπείγοντος κ.λπ.).

5. Όλος ο κρατικός μηχανισμός –από το κοινοβούλιο ως το συμβούλιο της επικρατείας– κινείται με βάση το επιχείρημα της «οικονομικής έκτακτης ανάγκης». Ενώ το σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 48 μια περιορισμένη έκτακτη ανάγκη, η οποία αφορά κυρίως το ενδεχόμενο πολέμου, επανάστασης ή πραξικοπήματος, τώρα εφαρμόζεται χωρίς να προβλέπεται μια απεριόριστη κατάσταση ανάγκης, σχετική με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και τα συμφέροντα των δανειστών της. Η ακραία περίπτωση αυτή δεν έχει ούτε σαφές περίγραμμα αλλά ούτε και συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα διάρκειας (Ζίζεκ). Η καθημερινότητα προσαρμόζεται στην έκτακτη ανάγκη για απεριόριστο χρόνο. Η «έκτακτη ανάγκη» αντικαθιστά τη λαϊκή κυριαρχία θεμελιώδη νόμο του Συντάγματος (Grundnorm).

6. Η προώθηση μέτρων που σηματοδοτούν τον κοινωνικό πόλεμο οδηγεί προληπτικά στην πολύ σημαντική ένταση της κρατικής καταστολής κατά των λαϊκών τάξεων αλλά ακόμη και μεσαίων στρωμάτων, τα οποία πλήττονται από την κρίση. Εφαρμόζεται μια πολιτική προληπτικής διάλυσης των διαδηλώσεων (όπως στις 18/10), ετοιμάζεται πιθανόν μια αυταρχοποίηση του δικαίου των διαδηλώσεων (οδοστρώματα, υπεύθυνοι διαδηλώσεων, χρήση νερού, πλαστικές σφαίρες κ.λπ.), γίνονται αθρόες συλλήψεις ή προσαγωγές και χρησιμοποιούνται συστηματικά μέθοδοι βασανιστηρίων κατά των κρατουμένων. Ο ρόλος των μηχανισμών καταστολής αναβαθμίζεται καίρια εντός της κρατικής οργάνωσης. Στο στόχαστρο μπαίνουν ως «εσωτερικός εχθρός» όχι κάποιοι ακραίοι αλλά η ίδια η κοινωνική πλειοψηφία.

7. Η κατασταλτική βία του κοινοβουλευτικού κράτους συμβαδίζει και αλληλοτροφοδοτείται με την φασιστική βία της «Χρυσής Αυγής». Και αυτό σε πολλά επίπεδα. Ήδη, πρωτογενώς, δημιουργείται μια διάδραση. Έχουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια ανάπτυξη φασιστικού κινήματος, οι ρίζες του οποίου πρέπει να αναζητηθούν στην κοινωνική έρημο που δημιουργούν οι επιθετικές στρατηγικές του κεφαλαίου. Η εγκατάλειψη περιοχών και κοινωνικών ομάδων από το κράτος δημιουργεί μια ισχυρή τάση «ανομίας», οριζόντιων συγκρούσεων ανάμεσα σε πληβειακά ή και μικροαστικά στρώματα, ένα είδος «πολέμου όλων εναντίον όλων» και ιδίως πολέμου ενάντια στους πιο αδύναμους της κοινωνικής κλίμακας (όπως οι μετανάστες). Η κρατική εξουσία αναπαράγει αυτόν τον οριζόντιο πόλεμο και με τον τρόπο αυτόν δημιουργεί μια βάση μαζικής στρατολόγησης από το φασισμό, μια στενότερη βάση για την άμεση άσκηση φασιστικής βίας αλλά και μια κατάσταση –ακόμη– ελεγχόμενης εκτροπής. Ταυτοχρόνως, η κρατική και η φασιστική βία συγκλίνουν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα και στις διεκδικήσεις του, έτσι ώστε αύριο είναι πολύ πιθανό οι φασίστες να ανεβάσουν ψηλά τον πήχυ της βίας, όπου το κράτος με τη στενή έννοια δεν θέλει να εκτεθεί. Επίσης, η άνοδος του φασισμού σχετίζεται άμεσα με την αμφίδρομη ταξική πόλωση που γεννά η κρίση και η επιθετική πολιτική του κεφαλαίου (και, άρα, και με όψεις πόλωσης προς τα αριστερά, όπως εκφράστηκαν στις δίδυμες εκλογές του 2012). Δημιουργείται δηλαδή ένα παράλληλο δίκτυο κρατικής και παρακρατικής βίας.

Τέλος, το κοινοβουλευτικό κ.ε.α. και το πολιτικό σύστημα νομιμοποιούνται μέσα από την ύπαρξη και δράση της «Χρυσής Αυγής» ως «συνταγματικού φάσματος» έναντι των δυο άκρων, του φασιστικού από τη μία και του ακροαριστερού από την άλλη (παραπέμποντας είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε στην αντικαπιταλιστική Αριστερά είτε στην αναρχία κ.λπ.). Την ίδια στιγμή, απορροφά σημαντικό μέρος της πολιτικής ατζέντας της «Χρυσής Αυγής» τόσο στη χάραξη της πολιτικής του (π.χ. στρατόπεδα, επικείμενοι νόμοι για παράνομους μετανάστες κ.λπ.) όσο και στην προπαγάνδα του. Απέναντι στη «Χρυσή Αυγή» και στην Αριστερά, το κράτος, παρά τη ρητορική του, δεν φέρεται ουδέτερα. Χτυπά αμείλικτα προς τα αριστερά, ενώ «ανέχεται» παραδειγματικά τη φασιστική βία. Αυτό σχετίζεται και με τη σοβαρή διείσδυση της «Χρυσής Αυγής» στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και ιδίως στα ειδικά αστυνομικά σώματα. Το «φιλτράρισμα» αυτό καθιστά δυσχερή τον εντοπισμό των ορίων ανάμεσα στην επίσημη κρατική και τη φασιστική/παρακρατική βία. Όπως έγραφε στον Μεσοπόλεμο ο συγγραφέας Ερνστ Όττβαλτ για τη μεροληψία των κρατικών μηχανισμών προς το φασισμό, «αυτοί ξέρουν τι κάνουν». Αλλά και αξιακά ακόμη, το στοιχείο του κοινωνικού δαρβινισμού είναι εξαιρετικά κοινό ανάμεσα στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και το φασισμό (στον ένα διά του οικονομικά ικανότερου, στον άλλο μέσα από το αίμα και τη φυλή).

8. Εμείς και η Βαϊμάρη. Το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό που οικοδομείται σήμερα έχει αρκετές αναλογίες με την ύστερη Βαϊμάρη της περιόδου 1928-1932, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουμε μπει σε μια αναντίστρεπτη τροχιά εκφασισμού. Οι αναλογίες φαίνονται περισσότερο στο γεγονός ότι το κράτος αναδιαρθρώνεται κάτω από την πίεση μιας οξείας κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και μιας έντονης ηγεμονικής κρίσης, μιας ανάγκης να υπάρξει πολιτική σταθεροποίηση τόσο απέναντι σε ένα ρεφορμιστικό συνδικαλιστικό κίνημα (Rosenberg, Otto Bauer) όσο και σε ένα ενδεχόμενο συνθηκών εμφυλίου πολέμου. Πρώτα από όλα στην ίδια την ποιότητα του αστικού κοινοβουλευτισμού. Ήδη πριν από τον Χίτλερ, το γερμανικό κοινοβούλιο δεν νομοθετούσε νόμους αλλά επικύρωνε δικτατορικά διατάγματα του προέδρου Χίντενμπουργκ υπό την απειλή διάλυσης της βουλής (περίοδος 30-32 υπό τον κεντρώο καγκελάριο Μπρύνινγκ). Ήδη πριν από τον Χίτλερ, η αστυνομία πυροβολούσε τους κομμουνιστές, ενώ στήριζε και ανεχόταν την παρακρατική φασιστική βία. Παρά το γεγονός ότι η σημερινή παρακρατική βία στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη πλησιάσει καν τα όρια της Γερμανίας του Μεσοπολέμου, η ενδυνάμωση των ναζί μετά το 1928 και η επιδεικτική άσκηση βίας από αυτούς στηρίχθηκε επίσης σε ένα υπόστρωμα «ανομίας», κοινωνικής κρίσης και εξαθλίωσης και «οριζόντιου κοινωνικού πολέμου».

9. Έχουμε ακόμη αστική δημοκρατία στην Ελλάδα; Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει. Το κοινοβουλευτικό κ.ε.α. αποκλίνει σημαντικά από την αστική δημοκρατία που αναπτύχθηκε μετά το 1974 στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και αν παραβλέψουμε την απειλή άμεσου εκφασισμού. Το κοινοβουλευτικό κράτος ε.α. ως μεταβατική/ενδιάμεση μορφή ανάμεσα στο κλασσικό κ.ε.α. και την αστική δημοκρατία.

• ζήτημα κοινωνικής ισορροπίας και κοινωνικού συμβολαίου: πριν από αυτό ο αστικός κοινοβουλευτισμός δεν ήταν μαζικά δημοκρατικός.
• λειτουργία των κοινωνικών συμβιβασμών στο συνταγματικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο.
• ζήτημα ορίων της κρατικής καταστολής.
• ζήτημα της πλήρους στεγανότητας του αστικού κράτους προς τα λαϊκά συμφέροντα.
• ζήτημα πλήρους διάλυσης της προνοιακής αλλά και της όποιας οικονομικής παρεμβατικής δομής του αστικού κράτους.
• ζήτημα ανατροπής της ισορροπίας κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών.
• ζήτημα πλήρους αλλαγής της αστικής νομιμότητας ώστε να λειτουργεί διαρκώς στα όρια.
• ζήτημα σημαντικής όσμωσης με το φασιστικό ρεύμα.

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Guardian: Golden Dawn party infiltrates Greece's police, claims senior officer

ΚΟΡΟΪΔΟ!

Igor Perfilyev

Σήμερα είμαι καλοπροαίρετος. Θα υποθέσω, λοιπόν, ότι ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές βρίσκονται και δυο- τρεις άνθρωποι που πραγματικά θεωρούν ότι όλα γίνονται για να σωθεί η Ελλάδα. Δυο – τρεις που πιστεύουν ότι η οικονομία θα αναπτυχθεί κι ότι ανάμεσα στους στόχους των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι η κατάργηση του πελατειακού κράτους. Σ’ αυτούς τους δυο – τρεις θέλω να πω ότι είναι μεγάλα κορόιδα.
Λοιπόν, κορόιδα, ακούστε πώς στήθηκε το παιχνίδι κι άρχισε να παίζεται. Εδώ και λίγο καιρό, στο Δημόσιο προσλαμβάνονται υπάλληλοι με μπλοκάκι. Αφήνω στην άκρη εργασιακά δικαιώματα και άλλα ρομαντικά που δε σας αφορούν.....
Πηγαίνω στην ουσία του ζητούμενού σας. Στην κατάργηση του πελατειακού κράτους.
Λοιπόν, κορόιδα, οι προσλήψεις αυτές δεν γίνονται μέσω ΑΣΕΠ. Καλό; Δηλαδή ο κάθε βουλευτής στην περιφέρεια τού οποίου ξεκίνησαν οι προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων με μπλοκάκι, τοποθετεί όποιον γουστάρει κι αγαπάει. Μιλάμε δηλαδή για το απόλυτο πελατειακό κράτος! Αν δεν έχετε κολλητό βουλευτή θα σας φάει η αναμονή της αξιοκρατίας.
Το Δημόσιο, λοιπόν, θα συνεχίσει να υπάρχει καθώς είστε τόσο κορόιδα που πιστέψατε ότι θα μπορούσε να καταργηθεί επειδή έτσι σας λένε τα λαμόγια που σας έχουν στριμώξει. Και ξέρετε γιατί δε θα καταργηθεί το Δημόσιο στην Ελλάδα; Διαβάστε το μυστικό: Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να μην έχει δημόσιες υπηρεσίες και δημόσιους υπαλλήλους! Απίστευτο ε; Εμ κι εσείς δε σκεφτήκατε ποτέ να ρωτήσετε τον νεοφιλελεύθερο μέντορά σας αν υπάρχει χώρα στον κόσμο χωρίς δημόσιους υπαλλήλους, τεμπέληδες ή μη, διεφθαρμένους ή όχι.
Η Ελλάδα, λοιπόν, θα έχει τη χαρά να διαθέτει «ελεύθερους επαγγελματίες υπαλλήλους του Δημοσίου». Κι αυτό καλό ε; Τουτέστιν θα πληρώνουν μόνοι τους ολόκληρες τις ασφαλιστικές τους εισφορές κι αν τύχει να μη μπορέσουν να τις πληρώσουν, απλώς θα εργάζονται τζάμπα καθώς ο μισθός θα παρακρατείται. Εν τω μεταξύ, οι «ελεύθεροι επαγγελματίες υπάλληλοι του Δημοσίου», θα εργάζονται για όσο καιρό ο βουλευτής – προστάτης τους παραμένει βουλευτής. Όταν αλλάζει ο βουλευτής, θα αλλάζουν και οι υπάλληλοι στο Δημόσιο. Δηλαδή, κορόιδα, δε θα μειωθεί η ανεργία, αλλά απλώς θα ανακυκλώνεται. Επίσης, όταν θα απολύεται ο «ελεύθερος επαγγελματίας υπάλληλος του Δημοσίου», δε θα δικαιούται επίδομα ανεργίας. Όλο και καλύτερο γίνεται ε;
Έχει κι άλλο, όμως. Είναι η σύσταση εταιρειών που θα νοικιάζει υπαλλήλους στο Δημόσιο. Όπως δηλαδή είναι τώρα τα συνεργεία καθαριότητας που αναλαμβάνουν τον καθαρισμό δημόσιων υπηρεσιών, έτσι θα είναι και αυτά που θα νοικιάζουν λογιστές, νοσοκόμες, γιατρούς. Το θέμα του τρόπου επιλογής αυτών των συνεργείων που υπάρχουν σήμερα ας μην το εξετάσουμε. Πάντως, με τον ίδιο τρόπο θα παίρνουν τις δουλειές και τα υπόλοιπα συνεργεία. Φυσικά, ο κάθε βουλευτής θα τοποθετεί και πάλι τους πελάτες του ανάμεσα στα μέλη των συνεργείων, όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα με τα υπάρχοντα συνεργεία.
Κατάλαβες, λοιπόν, κορόιδο πώς σου την έφεραν; Μέσω ΑΣΕΠ, δύσκολα έως καθόλου μπορούσαν οι βουλευτές να χρησιμοποιήσουν ως δόλωμα τις θέσεις στο Δημόσιο. Τώρα όμως δημιουργείται πεδίον δόξης λαμπρόν. Εν τω μεταξύ, το Δημόσιο θα συνεχίσει να έχει τα έξοδά του και δε θα γίνει πιο «συμμαζεμένο». Απλώς αντί να πληρώνει υπαλλήλους θα πληρώνει ιδιοκτήτες συνεργείων και ουσιαστικά θα στηρίζει τη συγκέντρωση του πλούτου σε επιχειρηματίες.
Θα μου πεις, κορόιδο, ότι τουλάχιστον έτσι θα σταματήσει η διαφθορά στο Δημόσιο. Θα σου απαντήσω, κορόιδο, ότι ένα Δημόσιο χτισμένο πάνω στη διαφθορά και τη διαπλοκή δε μπορεί να είναι υγιές. Θα σου φέρω και παράδειγμα: Φαντάσου έναν «ελεύθερο επαγγελματία υπάλληλο του Δημοσίου» στη θέση υπεύθυνου προμηθειών ενός νοσοκομείου ή στο τμήμα αδειών μιας πολεοδομίας και θα καταλάβεις τι εννοώ. Αν είναι λαδιάρης, με τα μούτρα θα πέσει στη μαρμίτα γιατί απλώς ξέρει ότι δεν έχει να χάσει τίποτα. Το πολύ – πολύ να τον απολύσουν. Μα θα τον απέλυαν ούτως ή άλλως μόλις έχανε την έδρα του ο βουλευτής προστάτης του. Άλλωστε, μπροστά στα ψίχουλα που θα πληρώνεται από τον ιδιοκτήτη του συνεργείου, τα… «άλλα» είναι πολλά λεφτά. Κι έτσι, στήνονται οι νέοι κομματικοί στρατοί, κοροϊδάρα.
Μια που είπα πάντως για νοσοκομεία πριν, μάθε κορόιδο ότι διάφοροι αξιωματούχοι του υπουργείου Υγείας της Γερμανίας επισκέπτονται ελληνικά νοσοκομεία τα οποία χαρακτηρίζονται «φιλέτα» λόγων υποδομών και τοποθεσίας. Οι αξιωματούχοι αυτοί λειτουργούν μέσα στην πρώην χώρα σου ανεξέλεγκτα. Δηλαδή, δε συνοδεύονται από αντίστοιχους Έλληνες αξιωματούχους. Απλώς επισκέπτονται, αλωνίζουν και διαλέγουν. Τι διαλέγουν; Ε, όταν σου λείψει θα το καταλάβεις μόνος σου. Ελπίζω πια να μην είσαι τόσο πολύ κορόιδο!
Υγ: Κορόιδο, μεταξύ μας τώρα, αύριο μην υποκριθείς τον έκπληκτο. Η ιστορία των συναντήσεων Φούχτελ με Έλληνες δημάρχους της «ελληνογερμανικής» συμμαχίας είναι συνεχείς, προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και, κυρίως, με την … εν λευκώ απουσία του ελληνικού υπουργείου Εσωτερικών. Εν ολίγοις, οι Γερμανοί κλείνουν προσωπικές επιχειρηματικές συμφωνίες για τις υποδομές που χρυσοπλήρωσες με τους φόρους σου. Μην κάνεις τον άσχετο. Είπαμε να κάνω τον καλοπροαίρετο και να σε δεχθώ σαν κορόιδο. Δεν είπαμε να κάνω τον μαλάκα.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Τάσος Λειβαδίτης: Ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας

 Ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 1988. Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια, μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά το δικαστήριο (Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, 10 Φεβρουαρίου 1955) τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.

«Γι’ αυτό σου λέω.

Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.

Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»

 

Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.

Στο διάστημα της Χούντα των Συνταγματαρχών ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Pόκκος. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης και ανιψιός του ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης.

Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».

Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Πολιτεία» (1961), «Της εξορίας» (1976), «Πολιτεία Γ' - Οκτώβρης '78» (1976), «Τα Λυρικά» (1977), «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο» (1987), τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής» (1980), τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» (1993) με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου, τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη» (1997) και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν, τελειώσαν οι ευχές σου» (2003).

Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη[1].

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά.

Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»).

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων».

Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.

Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε». Και παρακάτω: «άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και πατερναλισμούς».

www.left.gr

Έφυγε ο Σπάθαρης, έμειναν οι καραγκιόζηδες…

 

του Στρατή Μαζίδη

 

Άδειασε σιγά σιγά αυτός ο τόπος από προσωπικότητες. Ελάχιστοι έχουν πλέον απομείνει. Ανεξάρτητα του τι πρέσβευε ο καθένας, κοινό χαρακτηριστικό είχαν ότι αγαπούσαν την Ελλάδα. Πιστεύω δε, ότι θα μπορούσαν να σηκώσουν στις πλάτες τους την Ελλάδα και να την σπρώξουν μπροστά.

Άλλοι στην ποίηση όπως ο Ελύτης, ο Γκάτσος και ο Ρίτσος, άλλοι στη ζωγραφική όπως ο Τσαρούχης, άλλοι στο τραγούδι όπως ο Καζαντζίδης, ο Χατζιδάκης, ο Λοΐζος, η Χωματά κι ο Μπιθικώτσης, άλλοι στον κινηματογράφο όπως εκείνη η εξαιρετική γενιά ηθοποιών που ακόμη μας μεγαλώνουν με τις ταινίες τους, άλλοι με τη λαϊκή τους τέχνη όπως ο Ευγένιος Σπαθάρης χαρίζοντας το γέλιο στα παιδιά περνώντας όμως παράλληλα και τις ηθικές αξίες του λαού μας παίζοντας θέατρο σκιών με ιστορικά θέματα.

Και τελικά;

Μείναμε με τους καραγκιόζηδες.

Ποιοι είναι οι καραγκιόζηδες; Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Καραγκιόζης είναι αυτός που καταγγέλλει μια πολιτική ως λάθος και μετά έρχεται να εφαρμόσει μια πολύ χειρότερη.

Καραγκιόζης είναι αυτός που πηδά από το ένα κόμμα στο άλλο, από μνημονιακός γίνεται αντι-μνημονιακός και τούμπαλιν, για να επιβιώσει πολιτικά.

Καραγκιόζης είναι αυτός που καταντά ζήτουλας και επαίτης εξευτελίζοντας το λαό του.

Καραγκιόζης είναι αυτός που σε χαρατσώνει μιλώντας για επασφάλιστρα κινδύνου.

Καραγκιόζης είναι αυτός που τον καταριέται ένας ολόκληρος λαός αλλά περιδιαβαίνει τον κόσμο πίνοντας, τρώγοντας τε και διδάσκοντας το πως να διαλύσεις μια χώρα και να διασύρεις τον περήφανο λαό της.

Καραγκιόζης είναι αυτός που και καλά διαπραγματεύεται και τσακώνεται υποτίθεται με την τρόικα καθώς και ο παπαγάλος που αναμεταδίδει τα ανδραγαθήματα αυτά.

Καραγκιόζης είναι αυτός που δε τον γνώριζε ούτε η μάνα του, έγινε μεγάλος και τρανός αλλά πλέον φτύνει εκεί που έγλυφε.

Καραγκιόζης είναι αυτός που λέει μέσα σε μια φοροθύελλα, “ε όσοι δεν μπορούν, ας κλείσουν”.

Καραγκιόζης είναι αυτός που διαθέτει μια λίστα εδώ και καιρό με πιθανούς φοροφυγάδες και αντί να την ξετινάξει, παίζει την κολοκυθιά.

Καραγκιόζης είναι αυτός που θέλει να σε σώσει αφαιμάζοντάς σε αλλά έβγαλε τα λεφτά του στο Λιχτενστάιν.

Καραγκιόζης είναι αυτός που προκαλεί την κοινή γνώμη με ηλίθιες δηλώσεις του για να προκαλέσει ντόρο γύρω από το όνομά του.

Καραγκιόζης είναι αυτός που κάνει τον επαναστάτη αριστερό αλλά έχει ένα πολύ καπιταλιστικό εισόδημα.

Καραγκιόζης είναι κι αυτός που αλλάζει κόμμα για να σώσει τη βόλεψή του.

Όταν λοιπόν φεύγουν όλοι αυτοί οι ικανοί, οι άνθρωποι του πνεύματος και των ικανοτήτων που παρά τις ιδεολογίες τους αγαπούσαν αυτή τη γη και ξεμένεις με καραγκιόζηδες (κι ας μας συγχωρέσει η μεγάλη αυτή ιστορική μορφή του 18ου αιώνα της Προύσας που τον επικαλούμαστε αρνητικά) τότε δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά πράγματα…

freepen.gr

Καχυποψία

Το να προσπαθείς να ζεις με αξιοπρέπεια, σημαίνει ότι καθορίζεις και δεν ετεροκαθορίζεσαι. Υπάρχει όμως ένας φόβος που απειλεί την αξιοπρέπειά σου, γιατί σε καθορίζει. Είναι ο φόβος ότι μπορεί η δική σου αφέλεια να γίνει σκαλοπάτι για να ανέλθουν οι επιτήδειοι. Οι Ανδρουλάκηδες, οι Δαμανάκες και τόσοι άλλοι υποστηρίχτηκαν και από τη δική μου αφέλεια. Υπέγραψα για τον Βαξεβάνη και εγώ. Αλλά υπέγραψα με ένα κόμπο στην καρδιά.

Απεγνωσμένα ψάχνω στο δημόσιο και στον ιδιωτικό βίο ανθρώπους που να ακουμπήσω την εμπιστοσύνη μου πάνω τους. Χωρίς τέτοιους ανθρώπους η ζωή είναι κόλαση.

Δεν με έκανε λοιπόν η ζήλια καχύποπτη αλλά η ζωή.

Διάβασα τη λίστα Λαγκάρντ και η πρώτη σκέψη ήταν πού είναι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι.

Πριν σχολιάσεις αφοριστικά τη δυσπιστία μου, έλα στη θέση όλων όσων τίμια δυσπιστούν.

Το ζήτημα είναι να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας, και με τη φιλοσοφική και με την κοινωνική της έννοια.

Αν διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας, η δυσπιστία δεν μπορεί να βλάψει όσους έντιμα αγωνίζονται για την αλήθεια, όσους αγωνίζονται για όλους εμάς που θέλουμε πρόσβαση σε αυτήν, για όλους εμάς που θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο όπως λέγαμε παλιότερα και νομίζαμε ότι περιέκλειε όλη τη σοφία του κόσμου.

Εύχομαι από καρδιάς ο λόγος σου να συνάδει με τη ζωή σου, μια αναγνώστριά σου που δε θέλει ούτε τα παιδιά σου ούτε τη δόξα σου αρκεί να είσαι μια τίμια φωνή.

Σ.Κ.

 

Αγαπητή φίλη, η δυσπιστία και η καχυποψία είναι δηλητήριο. Επίσης κάποιες φορές- είναι πολύ χρήσιμες.

Στην περίπτωση του δημοσιογράφου που δημοσιοποίησε τη λίστα Λαγκάρντ, τον κρίνετε για αυτό. Δεν τον κρίνετε για το αν περνάει τις γιαγιάδες απέναντι, ούτε για το αν είναι συμπαθητικός. Δεν τον κρίνετε για το τι έκανε πριν από 20 χρόνια, ούτε για το τι θα κάνει σε δέκα χρόνια.

Εδώ υπήρχε μια λίστα με μεγαλοκαταθέτες σε μια τράπεζα στην Ελβετία –και ανάμεσά τους, όπως αποδείχτηκε σε άλλες χώρες, και φοροφυγάδες- που την είχαν στην κατοχή τους επί δύο χρόνια δυο υπουργοί Οικονομικών και την απέκρυψαν, αν και υποτίθεται πως κυνηγούσαν τους φοροφυγάδες, για να σωθεί η χρεοκοπημένη χώρα.

Ο Βαξεβάνης έκανε τη δουλειά του – έκανε αυτό που πρέπει να κάνουν όλοι οι δημοσιογράφοι. Δεν είναι ήρωας, ούτε άγιος. Είναι, απλά, ένας δημοσιογράφος που έκανε τη δουλειά του. Δεν υπάρχουν ήρωες και άγιοι.

Θυμηθείτε τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Ο Σαρτζετάκης –στην υπόθεση Λαμπράκη- έκανε τη δουλειά του. Δεν ήταν ούτε επαναστάτης, ούτε ήρωας, ούτε άγιος. Απλά, τίμησε τον όρκο του. Αργότερα, όταν έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είδαμε και άλλες πλευρές της προσωπικότητάς του, πέρα από την αφοσίωσή του στο καθήκον του ως ανακριτής. Η μια συμπεριφορά δεν ακυρώνει την άλλη.

Όσο για το πού είναι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι στη λίστα, πρώτον η λίστα είναι από μια μόνο τράπεζα και δεύτερον μην βιάζεστε. Δεν βλέπετε τη μούγκα που έχει πέσει στα καθεστωτικά ΜΜΕ; Τα ονόματα του Μπόμπολα και του Τράγκα δεν τα είδατε; Κάποιοι πολιτικοί μπορεί να είναι στη λίστα αλλά να μην τους βλέπετε με την πρώτη ματιά. Κι αν υπάρξει πραγματική πρόθεση να ελεγχθούν οι πολιτικοί -κι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας δημοσιογράφος- θα μάθουμε τις πραγματικές περιουσίες και τις καταθέσεις των πολιτικών.

Για τους δημοσιογράφους, να περιμένετε τις λίστες με τα payroll από υπουργεία, πρεσβείες κλπ. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μάθουμε και για αυτές τις λίστες. Και τότε θα εξηγηθούν πολλά περίεργα φαινόμενα.

Η μικρή μου εμπειρία από τη ζωή και τους ανθρώπους με έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα πως εμείς οι άνθρωποι –μιλάω και για εμένα, βέβαια- είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο.

Είμαστε με το ένα χέρι στον ουρανό και το άλλο χέρι στη λάσπη.

Έχω δει άνθρωπο να κάνει μια μαγική κίνηση και να μου κλέβει την καρδιά και έχω δει τον ίδιο άνθρωπο να κάνει τη μεγαλύτερη γουρουνιά όλων των εποχών.

Και φυσικά, έχω κάνει κι εγώ πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Ξέρετε εσείς κάποιον που να μην έχει κάνει;

Είμαι καχύποπτος. Κι όπως κι εσάς, η ζωή με έκανε καχύποπτο. Ως μωρό, δεν είχα καμία καχυποψία.

Βέβαια, τελικά δεν ωφελεί και ιδιαίτερα να είσαι καχύποπτος. Αν είσαι καχύποπτος, βλέπεις συνέχεια όλα τα αρνητικά των ανθρώπων -και έχουμε όλοι μπόλικα μειονεκτήματα- και χάνεις τα προτερήματά τους.

Ας υποθέσουμε πως σας πουλάει ένας φίλος ή ο καλός σας. Τι θα κάνετε; Δεν θα ξανακάνετε φίλους ή σχέση;

Αν σε πουλήσει ο άλλος, μαγκιά του. Πάμε για τους επόμενους. Δεν θα χάσουμε όλους αυτούς τους ωραίους ανθρώπους που κυκλοφορούν εκεί έξω επειδή κάποιος μας την έφερε.

Ούτε θα είμαστε καχύποπτοι με τους πάντες επειδή κάποιος μας φέρθηκε άσχημα.

Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι ανθίζουν, όταν τους εμπιστεύεσαι. Όταν δεν τους δείχνεις εμπιστοσύνη, μαραίνονται. Είναι σαν τα παιδιά.

Από την άλλη, νομίζω πως πολλοί άνθρωποι είναι καχύποπτοι επειδή οι ίδιοι είναι καθίκια. Δηλαδή, επειδή αυτοί είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να «δαγκώσουν» τους πάντες, αντιμετωπίζουν τους άλλους σαν να είναι κι αυτοί έτοιμοι να κάνουν το ίδιο.

Μια και αναφέρεστε στην αφέλεια, θα έχετε προσέξει που πολλοί λένε πως οι ξένοι είναι αφελείς – το λένε πιο συχνά για τους Αμερικανούς. Οι ξένοι δεν είναι αφελείς, είναι καλοπροαίρετοι. Αν δεν τους φερθείς όμορφα και τίμια, απομακρύνονται. Άρα, δεν είναι καθόλου αφελείς. Απλά, δεν είναι πονηροί. Και η Ελλάδα έχει γεμίσει πονηρούς. Και όχι έξυπνους.

Αναφέρεστε στη Δαμανάκη. Η Δαμανάκη ήταν νέα κάποτε. Νέα και ωραία. Με τα χρόνια, αποφάσισε πως άλλα πράγματα θέλει να κάνει• ήταν άλλες οι πραγματικές της επιθυμίες. Επίσης, άλλαξε και ο κόσμος γύρω της. Ήρθε και η εξουσία –που δεν αφήνει κανέναν χωρίς να τον αλλάξει- και έγινε μια άλλη.

Βέβαια, δεν φταίει μόνο η Δαμανάκη. Φταίνε κι όσοι αποφάσισαν να την κάνουν εικόνισμα. Δεν είναι εικόνες οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Από σάρκα και αίμα. Και επιθυμίες. Ανίκητες.

Κάναμε τους αγωνιστές του ’21 εικονίσματα και μετά σοκαριστήκαμε, όταν μάθαμε πως ο Καραϊσκάκης είπε «κλάστε μου τον μπούτζον». Καλά, εγώ δεν σοκαρίστηκα• τότε τον παραδέχτηκα πραγματικά.

Κάτι κακό που συμβαίνει στους ανθρώπους που είναι διάσημοι είναι πως δεν είναι, απαραίτητα, αυτοί που αλλάζουν συμπεριφορά• τις περισσότερες φορές αλλάζει η συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων απέναντί τους. Κι όταν αλλάζει η συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου, αλλάζεις κι εσύ. Είναι αναπόφευκτο.

Μην θεοποιείτε τους ανθρώπους επειδή τυχαίνει να είναι γνωστοί λόγω της δουλειάς τους. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Και η δουλειά είναι δουλειά. Η δουλειά δεν είναι ζωή.

Δεν έχει κανένα νόημα να είστε δύσπιστη απέναντί μου. Δεν γνωριζόμαστε και –πιθανότατα- δεν θα γνωριστούμε ποτέ. Όσο για την δόξα, πού την είδατε; Στην εποχή της εικόνας, δεν με έχετε δει ποτέ στην τηλεόραση – δεν θα με αναγνωρίσετε στο δρόμο. Μόνο τον τρόπο που γράφω μπορείτε να αναγνωρίσετε.

Δεν μπορώ να σας κάνω κακό, ούτε να σας προδώσω. Αυτό μπορούν να το κάνουν άνθρωποι που είναι δίπλα σας. Δεν σε προδίδει ποτέ ένας άγνωστος. Ο φίλος θα σε προδώσει. Ο αγαπημένος θα σε προδώσει. Και υπάρχει κάτι θεϊκό σε αυτό. Γιατί πρέπει να τον συγχωρήσεις. Αργά ή γρήγορα.

Φιλικά

π.

pitsirikos.net

Πώς κατακτάται η σοβαρότητα

Tου Χρηστου Γιανναρα

 

Mε την ψυχραιμία κάποιας απόστασης από τον δημοσιογραφικό σάλαγο, οι παιδαριωδίες που εκτυλίχθηκαν έξω από θέατρο της Aθήνας, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, με αφορμή έργο του Terrens Mc Nally, βεβαιώνουν απαγοητευτικές εκτιμήσεις για τη σοβαρότητά μας των βυθισμένων σε απόγνωση Eλληνωνύμων σήμερα.

Aν ήμασταν σοβαροί, η δημοσιογραφία μας δεν θα έπαιζε στο γήπεδο των συντελεστών της παιδαριωδίας και με τους όρους που αυτοί επιθυμούσαν: Oσοι ανέβασαν το έργο περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού το σκάνδαλο και τον σάλαγο, για να κόψουν εισιτήρια. Oι ψυχοπαθείς θρησκευόμενοι ποθούσαν μανιασμένα να βγει η «διαμαρτυρία» τους στη δημοσιότητα, κυρίως την τηλεοπτική, γιατί μόνο έτσι θα κέρδιζε αξιομισθία η υστερία τους, θα τους προσπόριζε ηδονή ο ψυχολογικός μαζοχισμός τους. Tέλος, η Xρυσή Aυγή ζητούσε μια διευρυμένης δημοσιότητας ευκαιρία για να εμφανιστεί προστάτις και της «θρησκείας μας», αφού ήδη εμφανίζεται να προστατεύει τη φυλετική μας καθαρότητα και να αντιμάχεται όσους επιβουλεύονται «πατρίδα» και «οικογένεια».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσιογραφία μας στρατεύεται, με ζηλωτικό πάθος, για να υπηρετήσει όχι την πληροφόρηση των πολιτών, αλλά τον εντυπωσιασμό τους, αποβλέποντας απροκάλυπτα σε κερδοφόρα αύξηση της τηλεθέασης ή της πώλησης φύλλων. Eγινε διαβόητη η άκρως εκσυγχρονισμένη κανονιστική αρχή: «Δημοσιογραφία δεν είναι να παρουσιάσεις την αναδρομική έκθεση μεγάλου ζωγράφου, δημοσιογραφία είναι να βρεις, πόσες ερωμένες είχε στον βίο του ο μεγάλος ζωγράφος»! H ελληνική παρουσία σήμερα τελειώνει ιστορικά, επειδή ο ατοκεντρικός πρωτογονισμός της κερδολαγνείας έγινε το μοναδικό περιεχόμενο και «νόημα» ζωής στην ελλαδική κοινωνία, με πρωτοπόρους στη «μετάλλαξη» τους καπήλους της πολιτικής και τα MME.

Kαι όχι μόνο. Oι παιδαριωδίες έξω από το θέατρο, με αφορμή το έργο του Mc Nally, είχαν κορύφωμα την προσέλευση στον εισαγγελέα επισκόπου της ελλαδικής Eκκλησίας, με ευθύνες και τίτλο μητροπολίτη μεγάλου αστικού κέντρου. Συνοδευόταν ο επίσκοπος από τέσσερεις βουλευτές της Xρυσής Aυγής και κατέθεσε μήνυση ζητώντας τον ποινικό κολασμό των συντελεστών της θεατρικής παράστασης. Στο ενέργημα του επισκόπου δεν αντέδρασε ούτε η Σύνοδος των ελλαδικών επισκόπων ούτε ο πρόεδρος της Συνόδου αρχιεπίσκοπος.

Συζητούσαμε με καλό μου φίλο, πόσο σημαντικό θα ήταν (αυτή την ώρα του γενικευμένου πανικού για τη διάλυση της χώρας, την κατάρρευση κάθε ραχοκοκαλιάς θεσμών ευθύνης, αξιωμάτων διακονίας του λαϊκού σώματος) να υπήρχε μια ελάχιστη παρέμβαση του αρχιεπισκόπου στη σοβαροφανή και θορυβώδη παιδαριωδία. Mια τηλεγραφική δήλωσή του, μία και μοναδική φράση του: «Tα όσα νομίζουν ότι υπερασπίζουν η Xρυσή Aυγή και τα δυστυχή θύματα της ψυχοπαθολογικής θρησκοληψίας, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Eκκλησία – η Eκκλησία δεν είναι ιδεολογία ούτε θρησκεία».

O φίλος, σύννους, απάντησε: «O σημερινός αρχιεπίσκοπος δεν μπορεί να κάνει τέτοια δήλωση, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν την καταλαβαίνει. Δεν υποψιάζεται τη διαφορά του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία, το γιατί οι Iσλαμιστές οφείλουν να εκδικηθούν κάθε προσβολή και χλευασμό του ονόματος του Mωάμεθ, ενώ το σώμα της Eκκλησίας βεβαιώνει την πίστη-εμπιστοσύνη του στον Xριστό όταν το δικό του όνομα ατιμάζεται και βλασφημείται. Aυτό που καταλαβαίνει και προσπαθεί ο αρχιεπίσκοπος είναι να αποδείξει ότι “η επικρατούσα εν Eλλάδι θρησκεία” (όπως λέει και το ανυποψίαστο για τα στοιχειώδη της ελληνικότητας Σύνταγμά μας) έχει χρησιμότητα, μετρητή με νούμερα ωφελιμότητα: Oργανώνει συσσίτια, χτίζει αγαθοεργά ιδρύματα, προπαγανδίζει τη λυσιτελή φιλαλληλία, τον τελεσφόρο αλτρουισμό, τη χρηστική ηθικολογία.

Tο αν “ο θάνατος πατείται θανάτω” που τραγουδάει η Eκκλησία, είναι ρεαλισμός και όχι ψευδαίσθηση, δεν απασχολεί τον αρχιεπίσκοπο. Oύτε το γιατί η πραγμάτωση της Eκκλησίας είναι γιορτή και η αγάπη άθλημα ελευθερίας, “περισσόν ζωής”. Oποιος ακούσει το κήρυγμα που εκπέμπει η ελλαδική Eκκλησία κάθε Kυριακή πρωί από την τηλεόραση, καταλαβαίνει το γιατί ο αρχιεπίσκοπος είναι ανύπαρκτος για την ελληνική κοινωνία, τη βυθισμένη στον πανικό και στην απόγνωση».

H σοβαρότητα δεν είναι ιδίωμα ατομικής συμπεριφοράς ή συμπτωματικό γνώρισμα μιας συλλογικότητας. Eίναι κατάκτηση, που κερδίζεται με πάλη αιώνων για κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αλλά χάνεται μέσα στον ελάχιστο χρόνο ενός «κοινωνικού μετασχηματισμού» παπανδρεϊκά μεθοδευμένου. H χαμένη πια ικανότητα να ξεχωρίζουμε τις παιδαριωδίες από την κοινωνική διαμαρτυρία, έδωσε τη δυνατότητα στον τραμπουκισμό να διεκδικεί ρόλο στην αποκρατικοποίηση της έννομης τάξης. Mε τρόπο γκροτέσκο, κωμικό, εκφέρει απαιτήσεις ύψιστης σοβαρότητας, αυτής που απαιτείται για την προάσπιση ιερών και οσίων: Kάποιες χιλιάδες Eλλήνων έδωσαν την ψήφο τους για να είναι βουλευτής σήμερα ο άνθρωπος, που υπερασπιζόταν τη «θρησκεία» από την απειλή Mc Nally με χυδαιολογίες και βωμολοχίες επιπέδου Mεϊμαράκη. Aυτό σημαίνει Eλλαδιστάν.

Bυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην καταστροφή και ο βυθισμός μας μετριέται με βαθμούς απουσίας σοβαρότητας, δείχτες ακατάσχετης γελοιοποίησης. Θα μπορούσε η Xρυσή Aυγή να είναι ένα κόμμα έστω ακροδεξιών πεποιθήσεων, όπως θα μπορούσε και το KKE να είναι κόμμα έστω κομμουνιστικών πεποιθήσεων. Kάτι τέτοιο στο Eλλαδιστάν αποδείχνεται ανέφικτο: Kαι οι μεν και οι δε επιλέγουν να εκπροσωπούν και να μιμούνται εκείνα τα γνωρίσματα και των δυο ακροτήτων, που ολόκληρη η ανθρωπότητα, κάθε νουνεχής σε οποιοδήποτε έθνος, τα θυμάται με φρίκη, τρόμο, αποτροπιασμό. Δεν έχουν άραγε τη στοιχειώδη νοημοσύνη, ούτε η Xρυσή Aυγή ούτε το KKE, να διακρίνουν την πολιτική πρόταση που θέλουν να εκπροσωπήσουν, από το οργανωμένο έγκλημα του Xιτλερισμού και του Σταλινισμού; Eπιμένουν με τον τραμπουκισμό και τη φρίκη, τις σβάστικες και τα σφυροδρέπανα, να γοητεύσουν οπαδούς και να πετύχουν κοινωνικές κατακτήσεις;

Aπό τη γελοιοποίηση αλλοτρίωσης της Eκκλησίας σε «επικρατούσα θρησκεία» ώς τη γελοιοποίηση της πολιτικής από τη ψυχανωμαλία των άκρων, η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη για σοβαρότητα. Δηλαδή για καινούργιο Σύνταγμα. Eξ υπαρχής καινούργιο.

www.kathimerini.gr

Δυο παρεμβάσεις του Γιάννη Μακριδάκη

Η απόδειξη

Toυ Γιάννη Μακριδάκη

 

Διαβάστε την παρακάτω είδηση:

“Το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης θα παραμείνει κλειστό την Δευτέρα καθώς η αμερικανική μεγαλούπολη αναμένει το πέρασμα του τυφώνα Σάντι, ανέφεραν πηγές της Wall Street. Πιθανώς, σημειώνει το Reuters αλλά και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, το αμερικανικό χρηματιστήριο να παραμείνει κλειστό και την Τρίτη. Όπως σημείωσαν οι πηγές της Wall Street η απόφαση για το κλείσιμο της χρηματιστηριακής αγοράς των Ηνωμένων Πολιτειών, ελήφθη λόγω των ανησυχιών για την ακεραιότητα των συναλλαγών”....

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της βλακείας των κυβερνητών του κόσμου. Από τη μια φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα ανθρωπάκια που η αλαζονεία τους έχει φτάσει ήδη μέχρι το σημείο να εμπορευματοποιούν και να ιδιωτικοποιούν τη φύση και τους φυσικούς πόρους (αλήθεια, γιατί δεν ιδιωτικοποιούν και τους τυφώνες;), είναι τόσο μικρά κι ανήμπορα μπρος στην δύναμή της που θα τους σαρώσει σαν ξερά φύλλα άψυχα μια των ημερών, κι από την άλλη αποδεικνύει το ίδιο ξεκάθαρα τον κρετινισμό τους, την μετάλλαξή τους σε γρανάζια κυκλοφορίας του χρήματος, την απανθρωποίησή τους που συνεπάγεται χαμένες ζωές.

Όσα περικλείονται στην φράση “λόγω ανησυχιών για την ακεραιότητα των ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ”, αποτελούν την πιο τρανταχτή απόδειξη της βλακείας του σύγχρονου “ανθρώπου”. Ή έννοια άνθρωπος δεν υπάρχει πλέον για αυτούς. Έχει αντικατασταθεί από τις “συναλλαγές”. Που βεβαίως γίνονται μεταξύ ανθρωποειδών νεώτερης γενιάς, τα οποία όμως καμία σχέση δεν έχουν με τους προγόνους τους ανθρώπους παρά μόνο στη φυσιολογία. Ούτε καν στην εμφάνιση.

Αυτά τα κατασκευάσματα, διότι πλάσματα ή όντα δεν μπορεί κανείς να τα πει, με αυτή τη γελοία λογική και φιλοσοφία που απέκτησαν στα αδιανόητης ηλιθιότητας παγκοσμίου φήμης πανεπιστήμιά τους (δεν θα δίδασκε εξάλλου ο ΓΑΠ σ’ αυτά αν ήταν αλλιώς), κυβερνούν και οδηγούν τον κόσμο. Και ορίζουν τον βίο όσων τους ακολουθούν κατά πόδας, όσων είναι δέσμιοι και σκλάβοι τους, όσων έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν τη μία και μοναδική ζωή τους, δίνοντάς την αντιπαροχή σε τέτοιους τιποτένιους αλαζόνες για την εξασφάλιση μισθού και χρημάτων.

Όσοι ανέχονται να ξυπνούν κάθε πρωί και να χαραμίζουν άλλη μια μοναδική μέρα της μοναδικής ζωής τους για να εξυπηρετούν, ως υποχείρια, τις συναλλαγές αυτών των κρετίνων, διαπράττουν ύβρη ασυγχώρητη. Ο άνθρωπος που έχει ο καθένας μας μέσα του, θα πάρει μια μέρα εκδίκηση, θα θέσει υπεράνω όλων το συναίσθημα που θα είναι τρομακτικό. Διότι η φύση πάντα υπερέχει. Μπορεί να φέρει το βιολογικό τέλος ανά πάσα στιγμή. Και τότε το θλιβερό άτομο, ήταν ή όχι ανταγωνιστικό, θα ισοπεδωθεί από τον τρόμο του ανθρώπου που το φέρει. Τον τρόμο του τέλους σε μια ζωή που δεν υπήρξε. Διότι ήταν απλά μια συναλλαγή.

 

Αρπακτικά

Toυ Γιάννη Μακριδάκη

 

Τα αρπακτικά φεύγουν κι άλλα αρπακτικά έρχονται. Αετοί, γεράκια πεθαίνουν και παίρνουν τη θέση τους, τους βιότοπούς τους οι πολυεθνικές βιομηχανίες ανεμογεννητριών.Οι γενιές των ανθρώπων που θα ‘ρθουν μετά τον Καπιταλισμό, θα ψάχνουν για Ανανεώσιμες Πηγές Τροφής και Ζωής για να επιβιώσουν πάνω σε έναν τελείως και μη αναστρέψιμα κατεστραμμένο πλανήτη.

Η τόσο απερίσκεπτη μετατροπή του κάθε φυσικού πόρου, της κάθε πηγής ζωής σε αγοραίο αντικείμενο προς χρηματική κερδοσκοπία ανεγκέφαλων, οδηγεί τον πλανήτη στην μαζική φτωχοποίηση και λιμοκτονία.....

Θλιβερά τυπάκια όπως η Λαγκάρντ και όλοι οι υπόλοιποι κρετίνοι του πλανήτη που βρίσκονται από κάτω της στην αλυσίδα της πανεπιστημιακού επιπέδου ηλιθιότητας που κυβερνά τον κόσμο, θα τρώνε μόνο μια στεγνή σαλάτα με κομμένα σε λωρίδες χαρτονομίσματα διαφόρων χρωμάτων και θα ξινίζουν την ήδη ξινή και αποκτηνωμένη μούρη τους από την αηδία.

Τόση μα τόση βλακεία δεν το περίμενα πως θα δω στην ζωή μου, όσο ήμουν παιδί και μεγάλωνα. Δυστυχώς.

ostria-gr.blogspot.gr

Έτσι θα γίνουμε αποικία της ΕΕ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

 

Ανατριχιαστικό κυριολεκτικά είναι το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ για τη μετατροπή της Ελλάδας σε άθλια αποικία του Βερολίνου και της ΕΕ, το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος. «Εξωτερικά διαχειριζόμενος λογαριασμός καταπιστεύματος» είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος που βάζουν οι Γερμανοί, όπου «καταπίστευμα» στη νομική γλώσσα είναι περιουσιακό στοιχείο που μεταβιβάζει κανείς σε κάποιον άλλο με σκοπό τη διασφάλιση των απαιτήσεών του. Με άλλα λόγια, σε απλά ελληνικά, η ελληνική κυβέρνηση μεταβιβάζει τη διαχείριση αυτού του δεσμευμένου λογαριασμού στους ευρωπαίους δανειστές.

Ο ελληνικός λαός δηλαδή φορτώνεται με δάνεια, αλλά τα λεφτά των δανείων δεν θα τα παίρνει να τα διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση, θα διαχειρίζονται μόνοι τους και όπως θέλουν οι… δανειστές!!! Τινάζοντας στον αέρα όλα τα προπαγανδιστικά ψέματα των κυβερνήσεων των γερμανοτσολιάδων που μας κυβερνούν, το έγγραφο τονίζει ότι η ενίσχυση του ελέγχου αυτού του λογαριασμού γίνεται «για να διασφαλιστεί ότι οι πόροι του προγράμματος χρησιμοποιούνται μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους». Ούτε ένα ευρώ δηλαδή από τα χρήματα των δανείων που τα μνημόνια φορτώνουν στους Έλληνες δεν θα πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ή άλλα έξοδα του ελληνικού κράτους, όπως λένε οι πολιτικοί απατεώνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη! Ούτε ένα ευρώ! Ολόκληρα τα ποσά των δανείων θα πηγαίνουν για την εξόφληση προηγούμενων δανείων και μάλιστα κατά το δοκούν των Γερμανοευρωπαίων. Όχι μόνο τα ποσά των δανείων. Θέλουν και ποσοστό του ΦΠΑ που εισπράττεται από την ελληνική κυβέρνηση «να μεταφέρεται κάθε μήνα στον καταπιστευματικό λογαριασμό ως συνεισφορά της Ελλάδας στην εξυπηρέτηση του χρέους». Όχι μόνο δηλαδή δεν θα πέφτει ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία από τα δάνεια, αλλά θα παίρνουν και από τα έσοδα του κράτους το οποίο γδέρνει τους πολίτες για να τους προσφέρει πολύ λιγότερες παροχές από παλιά και να τους εξαθλιώνει κάθε μέρα περισσότερο.

Για όποιον δεν κατάλαβε, οι Γερμανοί το ξανατονίζουν στο έγγραφό τους: «Εάν προκύψουν περαιτέρω τρύπες στον προϋπολογισμό κατά τη διάρκεια του προγράμματος, η Ελλάδα θα καλύπτει τα κενά αυτά με δικά της μέσα» υπογραμμίζουν. Δεν αρκούνται σε αυτό. Μεθοδικοί όπως είναι θέλουν να λύσουν μια για πάντα το πρόβλημα μέσω της… αυτοματοποίησης της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού: «Ελλείμματα μετρητών (αποκλίσεις από το σχέδιο του προϋπολογισμού) οδηγούν αυτομάτως σε περικοπές δαπανών κατανεμόμενες εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών σύμφωνα με το μερίδιο τους στον προϋπολογισμό» αναφέρει το γερμανικό έγγραφο. Με άλλα λόγια, θα ξοδεύει περισσότερα λεφτά η κυβέρνηση στην κατασκευή ενός δρόμου και αυτομάτως θα κόβονται οι προϋπολογισμένες δαπάνες για την… υγεία και την παιδεία!

Επιπροσθέτως, ούτε το δάνειο δε θα μπορεί να αποφασίσει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση από πουθενά, από καμιά χώρα του κόσμου! Αυτό απαιτούν οι Γερμανοί: «Ένας εξωτερικός θεσμός σαν την Κομισιόν της ΕΕ μπορεί να ζητηθεί για να εγκρίνει γραπτώς οποιαδήποτε μορφή επιπρόσθετων δανείων» απαιτούν χωρίς περιστροφές. Η Ελλάδα δηλαδή δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα ή τη… Ζιμπάμπουε, αν δεν εγκρίνει γραπτώς η Κομισιόν το να υποβάλουμε αίτημα δανειοδότησης. Απίστευτη η αποικιοποίηση της χώρας μας, της οποίας άλλωστε οι Γερμανοί καταλύουν τον κρατικό μηχανισμό και τον αντικαθιστούν με υπαλλήλους των ξένων κατοχικών δυνάμεων. Στο έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών απαιτείται ρητά η «υποχρεωτική χρησιμοποίηση τεχνικής βοήθειας από το εξωτερικό»! Προσδιορίζονται μάλιστα και οι τομείς που θα εγκατασταθούν υποχρεωτικά οι ξένοι: Συλλογή φόρων, μείωση διαφθοράς, στατιστική, αναπτυξιακές επενδυτικές στρατηγικές, χρησιμοποίηση διαρθρωτικών πόρων, διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων…». Τα πάντα στα χέρια των δυνάμεων κατοχής. Οι Γερμανοί έχουν και πρόγραμμα εκκαθάρισης του ελληνικού κρατικού μηχανισμού από τους… Έλληνες!!! Ζητούν «να προσδιοριστούν οι θέσεις - κλειδιά εντός της ελληνικής δημόσιας διοίκησης για την δέουσα εκτέλεση και έλεγχο του προγράμματος προσαρμογής» και «να στρατολογηθούν και να σταλούν ευρωπαίοι ειδικοί ή έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι στους οποίους θα δοθεί το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς προκειμένου να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την (ελληνική) πολιτική εξουσία (σ.σ. μιλάμε δηλαδή για έλληνες «κουκουλοφόρους» που θα είναι όργανα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής) για να τοποθετηθούν στις θέσεις κλειδιά… για να αντικαταστήσουν έλληνες αξιωματούχους»!!!

Ανενδοίαστα δηλαδή το Βερολίνο απαιτεί να αναλάβουν οι ίδιοι οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι οποίοι μάλιστα θα τεθούν υπεράνω των νόμων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, τη διακυβέρνηση της Ελλάδας! Και αυτά τα κατάπτυστα ανθρωπάρια, οι πολιτικοί ηγέτες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, λένε «ναι» στην παράδοση της χώρας, από την οποία βεβαίως θα ωφεληθούν οι σύγχρονοι αδίστακτοι «μαυραγορίτες» του ελληνικού κεφαλαίου.

 

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» το Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012.

www.iskra.gr

Δημήτρης Ιατρόπουλος 'ΟΧΙ Προδότες!'

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν θα την πάρετε αυτή την πατρίδα,

δεν θα την ξεπουλήσετε,

δεν θα σας κάνουμε το χατίρι,

δεν θα περάσει το σχέδιό σας

να αφελληνίσετε τον τόπο.

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν θα σας αφήσουμε να μαστουρώσετε

τη νεολαία μας.

Δεν θα επιτρέψουμε τη διάλυση

της χώρας μας,

την κατάργηση της ιστορίας μας,

την κατασυκοφάντηση των ηρώων μας..

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν θα πεθάνουν αργά-αργά,

επειδή εσείς τους έχετε ξεγράψει,

οι απόμαχοι γέροντές μας,

Δεν θα δουλεύουνε στα ξένα αφεντικά σας,

για μια χούφτα φασόλια

οι Συνέλληνες,

Δεν θα ξανακλάψουν τα παιδιά στα συσσίτια,

Δεν θα κλείσουν οι παιδικές χαρές,

κι οι λαϊκές αγορές,

Δεν θα αδειάσουν οι κερκίδες στα στάδια,

Δεν θα σκουριάσουν οι καμπάνες στις εκκλησίες,

Δεν θα κηδεύουμε κάθε τρεις και λίγο

κι από έναν άξιο συμπατριώτη μας

που τον ρίξατε απ το μπαλκόνι,

που τον ποτίσατε δηλητήριο,

που τον πνίξατε τη νύχτα που κοιμότανε..

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν θα σας ανοίξουμε την πόρτα να το σκάσετε.

Δεν θα σας χαριστούμε,

Δεν θα συγχωρέσουμε κανέναν σας.

Δεν θα δείτε Θεού πρόσωπο,

Δεν θα αφήσουμε χλωρό κλαρί από σας,

όπου και να δραπετεύσετε,

στην άκρη της Γης θα σας βρίσκουμε

και θα σας τιμωρούμε,

μέχρι να λιώσετε στο μαύρο χώμα..

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν υπάρχει λύπηση για σας,

που δουλέψατε στα σκοτεινά υπόγεια

με τους ξένους πράκτορες,

για να ξεπουλήσετε να νησιά μας,

να μας πάρετε τα σπίτια μας,

να κατακλέψετε τον κόπο μας

μιας ολόκληρης ζωής,

να στρώσετε το χαλί

της πιο φριχτής υποδούλωσης,

για να μπούνε τα κοράκια των τοκογλύφων,

να αρμέξουνε το πετρέλαιό μας,

που κοιμάται στα σπλάχνα

των θαλασσών μας,

να βγάλουνε με τα βρώμικα νύχια τους,

το χρυσάφι που κοιμάται

στα σπλάχνα των βουνών μας,

να ξεριζώσουνε με τα άπληστα δόντια τους,

την ομορφιά που φωτίζει

εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια,

ετούτη την ευλογημένη γη,

τη δικιά μας γη,

την ΔΙΚΙΑ μας, το ακούτε προδότες;

*ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ,

κι άλλη μια φορά λοιπόν ΟΧΙ!

Δεν θα σβήσουμε κανένα και καμιά σας

από το μαύρο κατάλογο,

όπου και να βυσσοδομήσατε,

όποιο πόστο και να ανεβήκατε,

όποια πιάτσα κι αν σεργιανίσατε,

σ όποιαν αγορά κι αν ξεπουλήσατε την πατρίδα.

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν θα δείτε Θεού πρόσωπο,

Δεν θα χαρείτε άσπρη μέρα,

Δεν θα βρείτε πουθενά καταφύγιο και γλυτωμό.

Δεν θα γελάσει τ’ αχείλι σας,

Δεν θα ξαναπαίξετε με τα παιδιά σας,

Δεν θα γλυκαθείτε με τ’ αγγόνια σας,

Δεν θα υπάρξει για σας επιείκεια,

σας ξέρουμε όλοι, όλους σας και όλες σας,

έναν-έναν και μία-μία,

έχετε καταγραφεί για πάντα

στην πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας,

αυτής της πανένδοξης και πανέμορφης χώρας,

που συνωμοτήσατε να την εξαφανίσετε

από το χάρτη της Γης..

*ΟΧΙ!! Προδότες!

Δεν θα σας αφήσουμε να πάρετε ανάσα,

ποτέ και πουθενά, όσο θα ζείτε..

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν πρόκειται να μαζευτούμε κρυφά εμείς,

ούτε πρόκειται να σας επιτεθούμε ύπουλα,

ούτε κλεφτοπόλεμο θα κάνουμε,

τίποτε απ αυτά που σας δίδαξαν

στα υπόγεια σεμινάρια,

τίποτε απ αυτά που φοβόσαστε

όλη μέρα κι όλη νύχτα,

και έχετε χάσει τον ύπνο σας,

δεν θα συμβεί.

*ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ,

ιδιοκτήτες αυτής εδώ της χώρας,

ένα ωραίο πρωί,

που δεν είναι καθόλου μακριά,

 θα συντονιστούμε αστραπιαία και αυθόρμητα,

όλες και όλοι, δέκα εκατομμύρια νοματαίοι,

νοικοκυραίοι, ψυχές και πνεύματα,

και θα βγούμε από τα σπίτια μας,

με την υπόσχεση στους νεκρούς μας

παππούδες και γιαγιάδες,

και στα αγέννητα παιδιά του τόπου μας,

ότι δεν θα επιστρέψουμε πάλι,

αν πρωτύτερα δεν θα έχουμε ξαναπάρει

την πατρίδα στα χέρια μας.

*ΟΧΙ! Προδότες!

Δεν θα συμβεί αυτό περίεργα

και δύσκολα και εκκωφαντικά.

Πολύ απλά θα γίνει.

Ετσι όπως αρπάζεις το χέρι του πορτοφολά

στον ηλεκτρικό, που πήγε να σε ξαφρίσει.

*Και στον πρώτο επόμενο σταθμό,

την ώρα που ανοίγει η πόρτα,

τον πετάς στις γραμμές,

και φτύνεις στις παλάμες σου.

*Πρώτα για να καθαρίσεις από το άγγιγμά του

και μετά για να ξαναπιάσεις το φτυάρι,

τον γκασμά, την πέννα, το τιμόνι, και το ποτιστήρι..

Να ξαναμπεί μπροστά αυτή η αγαπημένη πατρίδα..

*Τόσο απλά και νοικοκυρεμένα

θα γίνουν όλα…

 

*ΠΡΟΔΟΤΕΣ!

*Ο Χ Ι !

olympia.gr

Η Πορεία προς το Μέτωπο (Οδυσσέα Ελύτη)

Η κατάρα των Ελλήνων

Οι πάντες αναζητούσαν τη λίστα Λαγκάρντ επί μήνες αλλά -τώρα που δημοσιεύτηκε στο HOTDOC- πολλοί δεν την θέλουν πια. Η υπόθεση της δημοσίευσης της λίστας Λαγκάρντ αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πραγματικό και χρόνιο πρόβλημα της Ελλάδας• που δεν είναι, βέβαια, η χρεοκοπία.

Η λίστα Λαγκάρντ είναι επί δυο χρόνια στα χέρια δυο πρώην υπουργών Οικονομικών –Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος- που την κρατούν κρυφή.

Εν τω μεταξύ, σε άλλες χώρες –Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία κλπ-, οι αρχές αξιοποίησαν τη λίστα Λαγκάρντ, για να χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή και να φέρουν χρήματα στα κρατικά ταμεία.

Στην χρεοκοπημένη Ελλάδα –που θεωρητικά χρειάζεται και το τελευταίο ευρώ για να επιβιώσει- ξεσπάει σάλος όταν αποδεικνύεται πως Βενιζέλος, Παπακωνσταντίνου και οι υφιστάμενοί τους, που υποτίθεται πως κυνηγούν τη φοροδιαφυγή, έχουν στα χέρια τους τη λίστα Λαγκάρντ με ονόματα μεγαλοκαταθετών στην Ελβετία αλλά ο ένας δεν τη διάβασε, ο άλλος την έχασε, ο τρίτος την έβαλε κατά λάθος στο πλυντήριο κλπ.

Ο Κώστας Βαξεβάνης δημοσιεύει σήμερα τη λίστα Λαγκάρντ που όλοι αναζητούν και –ενώ θα περίμενες να υπάρξει ανακούφιση, χαρά και επιβράβευση του δημοσιογράφου- συμβαίνει κάτι απίθανο.

«Γιατί δημοσίευσε ο Βαξεβάνης τη λίστα Λαγκάρντ;», «Πού την βρήκε τη λίστα;», «Και τι μας νοιάζει εμάς η λίστα Λαγκάρντ», «Είναι ατιμία να δημοσιεύεις ονόματα καταθετών», «Η λίστα δημοσιεύτηκε για να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου από τα μέτρα», «Και πού ξέρω εγώ πως αυτή είναι η πραγματική λίστα Λαγκάρντ και δεν έχουν αφαιρεθεί ονόματα;», «Και γιατί δημοσιεύτηκε Σάββατο;», «Έλα μωρέ, πλακάκια τα έχουν κάνει και έβαλαν τον Βαξεβάνη να δημοσιεύσει τη λίστα για να ξεχαστεί η υπόθεση», «Αφού η Δικαιοσύνη θα θάψει τη λίστα, τι νόημα έχει που την έβγαλε ο Βαξεβάνης;».

Αυτά είναι μερικά από τα σχόλια που διαβάζω από το πρωί σε σάιτ και μπλογκ, ενώ τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για την ώρα, κάνουν την πάπια ή υποβαθμίζουν το θέμα. Για να μην είμαι άδικος, οι απλοί πολίτες –στην πλειοψηφία τους- και κάποιοι δημοσιογράφοι (κυρίως, άνεργοι) επιβραβεύουν τον Βαξεβάνη για τη δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ.

Οι υπόλοιποι λαλίστατοι και μαχητικοί συνάδελφοι του Κώστα Βαξεβάνη έχουν βγάλει τον σκασμό. Άλλοι επειδή αυτή είναι η γραμμή που τους έχουν δώσει τα αφεντικά τους και άλλοι επειδή φοβούνται.

Ο μόνος που θα δώσει σίγουρα συγχαρητήρια στον Βαξεβάνη είναι ο Τράγκας που είναι στη λίστα Λαγκάρντ–και έπαιρνε εκατομμύρια κρατικής διαφήμισης από τις κυβερνήσεις για τα ανύπαρκτα έντυπά του- αλλά ο Τράγκας είναι γάτα και ξέρει πως τον ακούνε ηλίθιοι και καθυστερημένοι που θα πιστέψουν όποια μαλακία και να τους πει.

Υπάρχουν, βέβαια, και πολλές επιθέσεις κατά του Βαξεβάνη στα social media. Λες και είναι αυτός που χρεοκόπησε τη χώρα ή πήρε μαύρα χρήματα και τα κατέθεσε στο εξωτερικό. Μπορεί να τον βάλουν και φυλακή επειδή δημοσίευσε τη λίστα που έκρυβαν οι κυβερνήσεις και έψαχναν οι πολίτες.

Ξέρετε ποια είναι η κατάρα του Έλληνα; Ο φθόνος. Γιατί αυτός κι όχι εγώ;

Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δεν θα συγχωρήσουν στον Βαξεβάνη ότι δημοσίευσε τη λίστα Λαγκάρντ. Με τη δημοσίευση της λίστας, τους υπενθύμισε πως δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά σκλάβοι. Τους χαλάει την πιάτσα.

Κανείς δεν μπορεί να παραδεχτεί πως κάποιος άλλος Έλληνας έκανε κάτι καλό.

Το βλέπεις στους δρόμους, στις δουλειές, στο διαδίκτυο.

Σχεδόν όλοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν και να μειώσουν τις προσπάθειες, τις δουλειές, τις δημιουργίες και τις προσωπικότητες των άλλων.

Δεν θέλουν να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι· θέλουν να συκοφαντήσουν, να μειώσουν και να τραβήξουν τον άλλο στο βυθό τους.

Στο μυαλό τους είναι συνέχεια να εντοπίσουν το αδύνατο σημείο του άλλου, να βρουν μια κακή του στιγμή, αν δεν βρίσκουν κακή στιγμή να δημιουργήσουν μια ψεύτικη, να απομονώσουν μια φράση του και να την παραποιήσουν, ώστε να καταφέρουν να τον διαβάλουν, να τον κάνουν «ανάπηρο» για να δικαιολογήσουν τη δική τους «αναπηρία».

Και ενώ η Ελλάδα χρεοκόπησε, οι Έλληνες συνεχίζουν να κατηγορούν όποιον Έλληνα πάει να σηκώσει κεφάλι αλλά, από την άλλη, ψήφισαν ξανά και έκαναν κυβέρνηση αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και που τους κατηγορούσαν πριν τους ψηφίσουν, ενώ, παράλληλα, θέλουν να αλλάξει εντελώς η χώρα χωρίς να αλλάξει τίποτα – και, προπάντων, να μην αλλάξουν οι ίδιοι. Το έθνος χρειάζεται ψυχίατρο.

Προσκυνημένοι, συκοφάντες, μικρόψυχοι και φθονεροί. Αυτοί είναι –στην συντριπτική πλειοψηφία τους- οι Έλληνες σήμερα.

Και οι Έλληνες παίρνουν σήμερα αυτό που τους αξίζει.

(Και επειδή ξέρω ότι μάλλον είσαι κακομοίρης και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι «άσε, ρε πιτσιρίκο, που είσαι κολλητός με τον Βαξεβάνη και σε ταΐζει κιόλας», τον Κώστα Βαξεβάνη τον έχω συναντήσει δυο φορές –μια στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2011 ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και μία τον Δεκέμβριο του 2011 στην ΕΣΗΕΑ στην συνέντευξη Τύπου για το πρώτο τεύχος του Unfollow- και δεν έχουμε καμία οικονομική συναλλαγή. Μετά από αυτές τις διευκρινίσεις, νομίζω πως θα μου επιτρέψετε να πω «Μπράβο, Κώστα».)

(Στις 29 Δεκεμβρίου του 2011, έγραφα: «Δυο συμπεράσματα και μια πρόβλεψη για το 2012″.)

update Μόλις ανέβασα το κείμενο, έμαθα πως η Εισαγγελία ζήτησε τη σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη. Η ανακοίνωση της Αστυνομίας: «Κατόπιν παραγγελίας της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Αθηνών, διενεργούνται έρευνες από την Ελληνική Αστυνομία για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του εκδότη του περιοδικού HOTDOC., όπου δημοσιεύονται ονόματα της Λίστας Λαγκάρντ».

pitsirikos.net

 

ΥΓ του blog: Για όποιον αμφισβητεί την λίστα ή διαμαρτυρετε ότι πλαστογράφησαν το όνομα του ή ότι άλλη ένσταση έχει, υπάρχει λύση. Μια αντιπροσωπεία από την ΕΣΗΕΑ και την δικαιοσύνα να πάει στην Λαγκαρντ και να ζήτήσει αντίγραφο από την λίστα. Δεν μπορεί να μην έχει αντίγραφο ή να έχασε κι αυτή το cd.

Λαμόγια πολιτικοί δωσίλογοι, αλλά και δικαστές δωσίλογοι!

Δωσίλογοι Μερκελιστές της συγκυβέρνησης, μην νομίζετε ότι τώρα που βάλατε μπροστά τους δωσίλογους δικαστές θα ξεχάσουμε τα μέτρα και τα μνημόνια!

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Μήπως οι Ομηρος, Αισχύλος, Ηρόδοτος και Πλάτων δεν ήταν Ελληνες;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Στο διάλογό του με τίτλο «Θεαίτητος» (βλέπε Θεαίτητος 175 Β) γράφει ο Πλάτων «είναι ανόητοι εκείνοι, οι οποίοι, επειδή έχουν..
εφτά προγόνους πλούσιους εξυμνούν το γένος τους, πιστεύοντας ότι είναι ευγενικής καταγωγής. Λόγω ελλείψεως μορφώσεως δεν μπορούν να υπολογίσουν ότι καθένας μας έχει αναρίθμητες μυριάδες προγόνων και μέσα σ’ αυτές τις αναρίθμητες μυριάδες των προγόνων μας κάποιοι ήταν πλούσιοι και κάποιοι φτωχοί, κάποιοι ήταν βασιλείς και κάποιοι δούλοι, κάποιοι βάρβαροι και κάποιοι Ελληνες». (απλή Πλατωνική-Αριστοτελική λογική).
Και σήμερα υπάρχουν κάποιοι, γεννημένοι στο Κολωνάκι ή στο Μαρούσι, των οποίων οι πρόγονοι 7ης γενιάς μιλούσαν αρβανίτικα (δηλ. αλβανικά) αλλά με τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους πήραν οφίτσια, έκαναν περιουσία και πήγαν στο Παρίσι για σπουδές, οι οποίοι, λόγω ελλείψεως πραγματικής μορφώσεως, θεωρούν τους υπόλοιπους Ελληνες βλάχους, τουρκόσπορους ή βουλγάρους. (Αυτοί ή δεν διάβασαν τον Θεαίτητο ή αν τον διάβασαν θα αμφισβητούν την ελληνικότητα του Πλάτωνα. «Αλλά τι μπορείς να περιμένεις από κάποιον που τη μάνα του την λέγανε Περικτιόνη και κατά πάσα πιθανότητα γεννήθηκε στην Αίγινα»;)
Ο Ηρόδοτος πάλι, πουθενά δεν περιγράφει τους άλλους λαούς ως κατώτερους, ούτε καν τους κυριότερους εχθρούς των Ελλήνων τους Πέρσες. Όταν μάλιστα αναφέρει τους άλλους λαούς ως βαρβάρους εννοεί πως ομιλούν μια ακατανόητη γλώσσα η οποία ηχεί ως βαρ-βαρ ( στη Σουμερική διάλεκτο το Bar-bar σήμαινε ξένος). Εκτός αυτού, ο Ηρόδοτος έκανε και ένα άλλο ατόπημα, ισχυρίστηκε ότι οι Ελληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες (Οποία βλασφημία. Οι Ελληνες δεν πήραν από κανέναν μόνο έδωσαν).
Τον Αισχύλο θα μπορούσε να τον κατηγορήσει κάποιος ότι στο συγκλονιστικό του έργο «Πέρσαι» κάνει τους Ελληνεςς θεατές να κλάψουν για τη δυστυχία που επεφύλαξε η μοίρα στην κακότυχη Ατοσσα, σύζυγο του Δαρείου και μητέρα του Ξέρξη. (Αίσχος κύριε Αισχύλε. Εδώ μέχρι και ο Ιησούς χαρακτήρισε μια Συροφοινίκισσα σκυλάκι γιατί δεν ήταν από τη φυλή του Ισραήλ βλέπε: Κατά Μάρκον 7,ζ).
Οσον αφορά στον Ομηρο, ο οποίος μιλούσε για «βαρβαρόφωνους» και όχι για βαρβάρους, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την εθνικότητά του. Στην Ιλιάδα, παρουσιάζει τον αρχηγό των Ελλήνων Αγαμέμνονα σαν το πιο μισητό πρόσωπο και τους Πρίαμο, Εκάβη, Ανδρομάχη και Κασσάνδρα σαν δυστυχή θύματα της ελληνικής βαρβαρότητας και στις ξένες γλώσσες προφέρεται ως Ομέρ, δημιουργώντας περίεργους συνειρμούς με τον Ομέρ Βρυώνη, ώστε κάποιοι τρισηλίθιοι τούρκοι ιστορικοί (ηλίθιοι υπάρχουν παντού) να βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο Ομηρος δεν μπορεί να ήταν Ελληνας.
Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι οι ανιστόρητοι, είναι το εξής απλό. Οι Αρχαίοι πρόγονοί μας, ήταν τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους και για την εκ των πραγμάτων πολιτισμική υπεροχή τους, που δεν χρειαζόταν να το πουν ούτε να το επιδείξουν. Όπως ένας, πράγματι ευγενής στην αγωγή του, δεν το επιδεικνύει ούτε το λέει αφού το νιώθει μέσα του. Το ίδιο συμβαίνει με έναν αληθινό πατριώτη ή έναν αληθινό Χριστιανό. Δεν το διακηρύττει αλλά όταν χρειαστεί το δείχνει στην πράξη, ρισκάροντας ακόμη και τη ζωή του.
Το να διαλαλείς παντού, γιατί δεν κοστίζει τίποτα, ότι είσαι υπερπατριώτης, υπερχριστιανός και καθαρόαιμος Ελληνας, είναι το ευκολότερο. Στη χώρας μας, ζουν ακόμη πολλοί, που το 41 ανύψωσαν στο μπαλκόνι τους τη Βουλγαρική, τη Γερμανική
και την Ιταλική σημαία, το 43-44 τη σημαία με το σφυροδρέπανο και το 46 την Ελληνική σημαία αυτοβαπτιζόμενοι υπερπατριώτες. (σήμερα, την ελληνική σημαία αναρτημένη όλο το χρόνο, τη βλέπεις σε δημόσια κτίρια ή σε κάτι σπίτια οφθαλμοφανών καταπατητών μέσα σε δάση, που μπορεί να είναι και Αλβανοί).
Πολλοί απ’ αυτούς που μιλούν για την Ελληνική φυλετική υπεροχή, καλά θα κάνουν να ξαναδιαβάσουν την αρχαιοελληνική γραμματεία. Οι Αρχαίοι πρόγονοί μας δεν ταύτισαν ποτέ το καλό και ευγενές με τους Ελληνες και το κακό και ποταπό με τους βαρβάρους. Είχαν επίγνωση της ανωτερότητάς τους και δεν την έβγαζαν στα μπαλκόνια τους
Πολλοί απ’ αυτούς που φωνάζουν δυνατά, για να ακουστεί:«τιμή και αίμα», πλείστοι των οποίων προέρχονται από περιοχές όπου πριν αρκετούς αιώνες εγκαταστάθηκαν μαζικά Αλβανοί, Εζερίτες, Μηλιγγίτες, Σλάβοι, κ.α. και το 1832 άλλαξαν την ονομασία των χωριών και των πόλεών τους, καλά θα κάνουν να διαβάσουν τα βιβλία των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Κ. Πορφυρογέννητου και Ι. Κατακουζηνού. Μ’ αυτές τις παρατηρήσεις δεν αμφισβητώ την ελληνικότητά τους, θεωρώ όμως πως είναι άκρως επικίνδυνο και μάλιστα σήμερα, να αρχίσουμε πάλι να χωρίζουμε τους Ελληνες σε γνήσιους και μη και να διχαζόμαστε για το ποιος είναι πιο πατριώτης. Αυτό το δείχνει κανείς στην πράξη. Οποιος αγαπάει πραγματικά την πατρίδα του, το δείχνει σήμερα στα αυτονόητα απλά και εύκολα(με σεβασμό στο περιβάλλον, στους συνανθρώπους και στους θεσμούς) και όταν χρειαστεί και στα δύσκολα.
Σκοπός της φυλετικής υπεροχής δεν ήταν ποτέ να αποκλείει ανθρώπους, πολύ λιγότερο να τους εξοντώνει, αλλά να τους κρατάει μέσα στο σύστημα ως «υπανθρώπους», ώστε να υφίστανται οικονομική εκμετάλλευση και όταν το απαιτούν οι συγκυρίες, να χρησιμοποιούνται πολιτικά ως αποδιοπομπαίοι τράγοι.

taxalia.blogspot.com

Χωρίς λόγια

Νίκος Καζαντζάκης: Ακροβάτης πάνω από το χάος

Μια ταινία μεγάλου μήκους και μικτής τεχνικής (ντοκουμέντα, δραματοποιημένες σκηνές  και χρήση ψηφιακής τεχνολογίας) για τη ζωή και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη.

 

 

Ένα κινηματογραφικό έργο, που ανιχνεύει τον πυρήνα της ρωμαλέας σκέψης, την περιπετειώδη ζωή και το βαθύ ψυχισμό της πληθωρικής προσωπικότητάς του, με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από τον θάνατό του (1957).
Γυρισμένο στα βήματα του Καζαντζάκη, σε δεκάδες μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού, το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει μια άγνωστη πτυχή της πνευματικής δραστηριότητας του Καζαντζάκη, αυτήν της γραφής σεναρίου, δεδομένου - όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Λευτέρης Χαρωνίτης - ότι είναι από τους πρώτους που διείδαν τη μεγάλη εξέλιξη του κινηματογράφου, στη δεκαετία του 1920. ...
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Χαρωνίτης
Σενάριο: Λευτέρης Χαρωνίτης, Επιστημονικός Σύμβουλος: Σταμάτης Φιλιππίδης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σάκης Μανιάτης
Μοντάζ: Ανδρέας Μότσιος
Ήχος: Γιώργος Χριστοδούλου
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Παραγωγή: Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ηρακλείου & ΕΚΚ
Αφήγηση: Μαρία Τζομπανάκη, Χρήστος Τσάγκας, Αχιλλέας Κυριακίδης, Τάσσος Γουδέλης, Αγάπη Μανούρα

Οι αρχαίοι Έλληνες και η οικονομία

Τράπεζες και τοκογλύφοι στην αρχαία Ελλάδα

 

από τον Νικόλαο Φίλιππα, οικονομολόγο

 

Η συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνων στην ανάπτυξη  ιδεών, στο θέατρο, στη φιλοσοφία, στον πολιτισμό, αλλά και στην οικονομική σκέψη είναι αδιαμφισβήτητη. Ακόμη και σήμερα μας εκπλήσσει η πρωτοπορία και η διορατικότητα της σκέψης των προγόνων μας. Η ενασχόληση των αρχαίων Ελλήνων με τα οικονομικά θέματα παρουσιάζεται κυρίως κατά τη διάρκεια της Κλασικής Περιόδου με τις πρωτοποριακές οικονομικές ιδέες του Ξενοφώντα (430-355 π.Χ.), του Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) και του Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.), που σύμφωνα με κορυφαίους επιστήμονες, αποτέλεσαν πρόδρομο της μικροοικονομικής, της μακροοικονομικής και της νομισματικής πολιτικής. Πρώτος ο Σωκράτης συνέλαβε την ιδέα ότι τα οικονομικά αποτελούν επιστήμη -αυτό καταγράφηκε από τον Ξενοφώντα(1), ο οποίος ήταν και ο πρώτος συγγραφέας που χρησιμοποίησε σε σύγγραμμά του τον τίτλο «Οικονομικός», αναφερόμενος στη σωστή διαχείριση του οίκου(2). Ο Αριστοτέλης στο έργο του κάνει αναφορά στο χρήμα, υιοθετώντας την αρχή ότι ένα αγαθό έχει ρόλο χρήματος λόγω της γενικής αποδοχής του ως μέσο συναλλαγών, η οποία επιβεβαιώνεται με την έκδοση νομισμάτων από τις κρατικές αρχές και όχι λόγω της πραγματικής του αξίας, και ο Πλάτωνας... υποστήριζε ότι η πραγματική αξία του χρήματος είναι ανεξάρτητη της αγοραίας αξίας τους.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι ενσωμάτωσαν τη δικαιοσύνη στην οικονομική τους συμπεριφορά επιδιώκοντας να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη της κοινωνικής ζωής για όλους τους πολίτες3. Ήδη από την εποχή του Σόλωνα (639 - 559 π.Χ.) οι Αθηναίοι είχαν εισάγει ένα σύστημα συμμετοχής των πολιτών στις δημόσιες δαπάνες σύμφωνα με τη φοροδοτική τους ικανότητα, δίνοντας παράλληλα και κοινωνικά κίνητρα για την εθελοντική ανάληψη υψηλότερης συμμετοχής στις δαπάνες από τους πλουσίους(3). Φαίνεται λοιπόν ότι οι Αθηναίοι είχαν θέσει τις βάσεις για την αντιμετώπιση και τη μείωση των οικονομικών ανισοτήτων. Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος στην έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης διατυπώνει ότι «αδικία σημαίνει το να παίρνει κάποιος περισσότερα απ’όσα θα έπρεπε από τα αγαθά και λιγότερα από τα κακά» («Ηθικά Νικομάχεια», 1134a 30)1.

Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι η ιστορία των Αμοιβαίων Κεφαλαίων ανάγεται στην αρχαιότητα. Μετά από τη νικηφόρα για τους Έλληνες έκβαση των Περσικών Πολέμων, ιδρύθηκε η Α' Αθηναϊκή Συμμαχία ή Συμμαχία της Δήλου (478 π.Χ.) με τη συγκέντρωση μιας κοινής περιουσίας, με βασικό σκοπό την προστασία των πόλεων που συμμετείχαν στη συμμαχία από μελλοντικές επιθέσεις. Για το λόγο αυτό τα πρώτα Αμοιβαία Κεφάλαια στην Ελλάδα είχαν ονομασία από την αρχαιότητα όπως Ερμής (Εμπορική, 1972), Δήλος (Εθνική, 1973) και Δελφοί (Κτηματική, 1975)(4). Έδρα της Συμμαχίας ήταν η ιερή νήσος Δήλος, όπου βρισκόταν το συμμαχικό ταμείο μέχρι το 454 π.Χ., οπότε το κοινό ταμείο μεταφέρθηκε τελικά στην Αθήνα από τον Περικλή, μετατρέποντας ουσιαστικά τη Συμμαχία σε Αθηναϊκή Ηγεμονία. Θεωρείται δε ότι το συμμαχικό ταμείο αποτέλεσε το οικονομικό υπόβαθρο του «χρυσού αιώνα». O 5ος αιώνας π.Χ. χαρακτηρίζεται και ως ο «χρυσός αιώνας του Περικλή», με βασικούς στόχους της διακυβέρνησής του την ενίσχυση της αθηναϊκής δημοκρατίας και κυριαρχίας, αλλά και τη δόξα της πόλης. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Περικλή σημειώθηκε τεράστια πρόοδος στη διακυβέρνηση, στη φιλοσοφία, στις τέχνες, αλλά και στην ανάδειξη της δημοκρατίας, με την Αθήνα να γίνεται σπουδαίο εμπορικό κέντρο. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Περικλής έκανε πράξη το ρητό που συνήθιζε να λέει στους Αθηναίους «οι καιροί ου μενετοί»(οι ευκαιρίες δεν περιμένουν), όπως έχει καταγράψει ο ιστορικός Θουκυδίδης. Αυτήν την περίοδο η Αθήνα κυριαρχεί στον ελληνικό κόσμο, πνευματικά, στρατιωτικά, πολιτικά αλλά και οικονομικά. Οι πόροι χρηματοδότησης αυτής της ανάπτυξης προέρχονταν από φόρους, κυρίως των πιο πλούσιων και από την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρίου, όπου η παραγωγή χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων ήταν συνεχής.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη δραστηριοποίηση των τραπεζών στην αρχαία Ελλάδα εντοπίζεται τον 6ο αι. π.Χ.(5) Η ύπαρξη πλήθους ανόμοιων νομισμάτων έκανε επιτακτική την ύπαρξη των αργυραμοιβών, ατόμων που αναλάμβαναν να ανταλλάξουν τα διάφορα νομίσματα, να ελέγξουν την ποιότητά τους κ.λπ. Την ίδια περίοδο ιδιώτες συνήθιζαν να καταθέτουν χρήματα στα αρχαία ελληνικά ιερά προς φύλαξη, π.χ. στο ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς και στη Δήλο. Η κατάθεση των χρημάτων σε ιερά παρείχε μεν φύλαξη αλλά περιορίστηκε με το πέρασμα των χρόνων από την παρουσία ιδιωτών «τραπεζιτών» που προσέφεραν τόκο. Οι Τράπεζες της αρχαίας Αθήνας, αν και δεν λειτουργούσαν με τη σημερινή τους μορφή, θεωρούνται πρόδρομοι των σημερινών τραπεζών και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οικονομική ζωή. Έτσι, οι τραπεζίτες κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. αντικατέστησαν τους αργυραμοιβούς, ενώ παράλληλα δέχονταν ιδιωτικές και δημόσιες καταθέσεις, παραχωρούσαν δάνεια, διαχειρίζονταν περιουσίες, έδιναν εντολές πληρωμής προς τρίτους κ.λπ., θέτοντας τις βάσεις του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ακόμη και οι ρίζες των παραγώγων προϊόντων εντοπίζονται στην εποχή του Θαλή του Μιλήσιου. Σύμφωνα με αναφορές του  Αριστοτέλη (Πολιτικά, Ι,11, 1259α 10), ο Θαλής ο Μιλήσιος  (624 - 546 π.Χ.) χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του στην αστρολογία για να προβλέψει τις χρονιές που θα είχαν αυξημένη σοδειά τα ελαιόδεντρα, πλήρωνε προκαταβολή στα ελαιοτριβεία της Χίου και της Μιλήτου για να εξασφαλίσει το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης των ελαιοτριβείων την περίοδο της συγκομιδής(6). Σε περίπτωση που επαληθεύονταν οι προβλέψεις του, πωλούσε αυτά τα δικαιώματα σε άλλους παραγωγούς ακριβότερα λόγω της αυξημένης ζήτησης και απεκόμιζε σημαντικά κέρδη.

Παράδειγμα για τη σύγχρονη κοινωνία θα πρέπει να αποτελέσει και η διαφάνεια και η καταπολέμηση της διαφθοράς στο δημόσιο βίο. Απαραίτητη προϋπόθεση (μεταξύ άλλων) για να εκλεγεί ένας Αθηναίος πολίτης βουλευτής τον 5ο αιώνα π.Χ., ήταν να καταγραφεί όλη η περιουσία του, οικογενειακή και ιδιωτική, ακόμη και τα σανδάλια που φορούσε. Μετά τη λήξη της θητείας του ο απερχόμενος Βουλευτής λογοδοτούσε για τα πεπραγμένα του. Εάν κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε προτείνει και είχε ψηφιστεί νόμος που ήταν αποδεδειγμένα ζημιογόνος για την Αθήνα, έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του όλο το ποσό κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η πόλη και εάν δεν επαρκούσε η περιουσία του, τότε έπρεπε να καλύψει το υπόλοιπο ποσό δουλεύοντας σε δημόσια έργα.

Η πολιτική, η κοινωνική αλλά και η οικονομική ανάπτυξη της αρχαίας Ελλάδας και της Αθήνας της Κλασικής περιόδου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός σημαντικού πολιτισμού που έθεσε τις βάσεις των περισσότερων επιστημών και της δημοκρατίας γενικότερα.

--------------------------------------------------------------------------------

(1) Δούκας, Π., Οικονομικές Θεωρίες, Αρχές Διοίκησης & Αρχαία Ελληνική Σκέψη, Ε’ Έκδοση, Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2007.

(2) Δρακόπουλος, Σ. και Καραγιάννης, Α., Ιστορία της οικονομικής σκέψης, Μια επισκόπηση, Εκδόσεις Κριτική, 2003.

(3) Καραγιάννης, Α., Αρχαιοελληνική πρωτοπορία στα οικονομικά, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2007.

(4) Φίλιππας, Ν., Αμοιβαία Κεφάλαια: Η ελληνική πραγματικότητα και οι σύγχρονες διεθνείς εξελίξεις,, Ιανουάριος 2010

(5) Τιβέριος, Μ., Τράπεζες και τοκογλύφοι στην αρχαία Ελλάδα, Το Βήμα, 20/06/1999.

(6) Χριστοδούλου, Στ., Παράγωγα προϊόντα για επενδυτές με ρίσκο και ορίζοντα, ΤΑ ΝΕΑ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΒΑ, Τεύχος 40, Δευτέρα, 7/11/2005.

stoxasmos-politikh.blogspot.gr