Πρόσφυγες είναι και οι νυν ρατσιστές των Γιαννιτσών

 

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Οι σημερινοί ρατσιστές στα Γιαννιτσά, αυτοί που καίνε χώρους υποδοχής προσφύγων, αγνοούν προφανώς ότι οι πρόγονοί τους πρόσφυγες είχαν υποστεί τα ίδια από τους... γηγενείς. Δεν γνωρίζουν την ιστορία. 

Γιατί ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν είναι τωρινά φαινόμενα στην Ελλάδα. Αν σήμερα κάποιοι στρέφονται εναντίον των προσφύγων που έρχονται από την Ανατολή, χθες στρέφονταν εναντίον των προσφύγων -των Ελλήνων προσφύγων-, που είχαν την ίδια προέλευση. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, των προγόνων μεταξύ άλλων και των κατοίκων των Γιαννιτσών, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων. Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι»(φασιστική ομάδα). Οι παρακρατικοί αυτοί εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων. Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών». Εκείνη την εποχή, όμως, οι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαιναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη», κατά τι δηλαδή χειρότερα από τον χαρακτηρισμό «υπάνθρωποι» της Χρυσής Αυγής. Αλλά το ίδιο απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς! Το ίδιο προτείνουν κάποιοι και στην... πολιτισμένη βόρεια Ευρώπη σήμερα!Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Θυμίζουμε τον ξεσηκωμό των βρετανικών συνδικάτων εναντίον των μεταναστών. Συνεπώς, ο ρατσισμός είναι ενοφθαλμισμένος παντού, κυρίως εκεί όπου υπάρχει ανεργία και φόβος. Γιατί η χειρότερη απειλή και το έδαφος όπου φύεται ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι ο φόβος του Άλλου.          

Ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», είναι οι πρώην πρόσφυγες, οι κατιόντες των παλιών προσφύγων καθώς βλέπουν στο πρόσωπο των σημερινών προσφύγων τον εαυτό τους(αγχογόνο αντικείμενο). Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία μέθοδος για να μετατίθεται η σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της στη δευτερεύουσα. Η νομιμοποιητική βάση του «πολέμου» είναι πως για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Συγχρόνως, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν εξιλαστήριο θύμα, σαν ένα αποδιοπομπαίο τράγο όπου κρύβει τη χρεοκοπία του.

Αλλά το ξένο εμάς τους ίδιους κατοικεί, καθώς τα παιδιά μας παίρνουν ξανά το δρόμο της ξενιτιάς. Η ξενότητα γίνεται εκ νέου η κρυμμένη πλευρά της ταυτότητάς μας, καθώς ερημώνεται το σπίτι μας. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της πλανητικής οικονομικής και πολιτικής αναδιάταξης διαμορφώνονται νέες μορφές ετερότητας και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς την εξάλειψη των διαφορών μας. Η απάντησή μας είναι καταφατική. Μπορούμε. Αρκεί να απορριφθεί διαρρήδην η θέση των νεοναζιστών που αντικατέστησαν την υψηλή έννοια της ανθρωπότητας και της αξιοπρέπειας με την αγριότητα εναντίον όλων εκείνων που δεν μοιράζονται την ίδια τοπική, εθνική και ιδεολογική ένταξη(ανωτερότητα έθνους και φυλής). Αποδεχόμενοι, συνεπώς, τον ξένο που μας κατοικεί θα μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Ο ξένος, σύμπτωμα που κατά κύριο λόγο καθιστά ανέφικτο το «εμείς», αρχίζει να υπάρχει όταν αναδύεται η συνείδηση της διαφοράς, και χάνεται όταν αναγνωρίζουμε ότι όλοι μας είμαστε ξένοι.

www.artinews.gr

Ακέφαλη και ασώματη χώρα, απορημένη κοινωνία

Σκέψεις για το ζήτημα πολύπλευρης συγκρότησης του υποκειμένου στην Ελλάδα του 2016

Ρούντι Ρινάλντι

Το επίθετο «ακέφαλο» που χρησιμοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης για να προσδιορίσει το κοινωνικό μέτωπο που αυθόρμητα αναπτύσσεται, μπορεί να ωθήσει τη σκέψη ώστε να εντοπιστούν κι άλλες κρίσιμες διαστάσεις έλλειψης «κεφαλής» στην παρούσα πολιτική πραγματικότητα. Η έλλειψη αυτή δεν πρέπει να ταυτιστεί σε έναν πρώτο χρόνο με αυτό της «ηγεσίας», όσο με εκείνο του νοήματος, των αξιών και των στόχων που συγκροτούν μια κοινωνία, ένα λαό, μια χώρα. Το ζήτημα της διαμεσολάβησης ή ακόμα της υπηρέτησης αυτών των πλευρών από μια «ηγεσία», ένα κόμμα (όχι σαν οργανωτική υπόσταση, αλλά κάτι που να πλησιάζει την έννοια του «συλλογικού διανοουμένου») έπεται ή δεν έχει (ακόμη) τόση σημασία αφού απουσιάζει το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα.

Το ουσιαστικό, κατά συνέπεια, αυτή τη στιγμή, έγκειται στο ότι η χώρα είναι ασώματη, ασυγκρότητη, χωρίς συνοχή και ρευστοποιημένη. Ασώματη χώρα σημαίνει πρωταρχικά πως ο λαός, το έθνος και η κοινωνία δεν μπορούν να συναισθανθούν τους όρους ύπαρξής τους, την ιδιαιτερότητα και ιστορικότητα που έχουν -όχι μόνο σαν παρελθόν- αλλά σαν επίκεντρο πειραματισμών και δοκιμών που γίνονται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Η ανάγκη διεξόδου δεν μπορεί να οριστεί με νοσταλγική διάθεση ενός παρελθόντος, αλλά με όρους σύγχρονους που θα αντιμετωπίζουν τα καίρια ζητήματα που έχουν τεθεί απέναντί μας. Ας προσέξουμε τα λόγια του ποιητή: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας». (Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Eκδόσεις Ικαρος, 1992).

 

Ασώματη… χώρα

Η Ελλάδα βρίσκεται, εδώ και χρόνια, στη δίνη ενός οικονομικού στραγγαλισμού και μόλις τώρα εισέρχεται στη ζώνη των πολέμων, ως προγεφύρωμα, ως υποδοχέας των προσφυγικών ροών, ως χώρος στρατιωτικών βάσεων και επιχειρησιακών κόμβων. Αυτή η «τανάλια» οικονομικού στραγγαλισμού και εισόδου στη ζώνη του πολέμου, δημιουργεί τρομακτικό σοκ στο λαό και την κοινωνία. Τα σχήματα ηγεμονίας του συστημισμού θρυμματίζονται, οι όροι που συνάπτονται κοινωνικά συμβόλαια ανάμεσα σε τμήματα της αστικής ελίτ και των μεσοστρωμάτων τινάζονται, η κρίση αντιπροσώπευσης αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Το κυριότερο όμως στοιχείο είναι η απόλυτη αδυναμία του πολιτικού κόσμου, να χαράξει μια «γραμμή» διεξόδου από τη δίνη αυτή, να κατανοήσει στοιχειωδώς σε τι κατάσταση βρίσκεται (αυτό επιτείνεται στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Όλα τα ισχυρά χαρτιά που διέθετε το σύστημα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει την Ελλάδα ως τον θετικό εκφραστή των ευρωπαϊκών ιδεωδών, καταρρίπτεται από τον κυνισμό, την αποικιοκρατική αντίληψη, την ιμπεριαλιστική, εθνικιστική και ρατσιστική πρακτική όλων των χωρών της Ευρώπης. Μέρα με την μέρα αφού είπαν «ναι σε όλα» βλέπουν ότι ο σχεδιασμός των Ευρωπαίων για την Ελλάδα είναι να την μετατρέψουν σε γκρίζα μη ευρωπαϊκή ζώνη. Χώρα-παραπέτασμα απόκρουσης και επιβράδυνσης των προσφυγικών ροών, με περιορισμένη κυριαρχία και με παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων. Tο σύστημα δεν έχει πρόταση πέρα από την διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης και των τετελεσμένων που πέφτουν κατά ριπάς. Αδυνατεί να διατυπώσει κάποιο νόημα, κάποια ιδέα, κάποιον στόχο. Μόνο γελοία σχήματα λόγου, τύπου Τσακαλώτου «είμαστε κοντά, στην αρχή του τέλους του κακού» ή τύπου Τσίπρα «το 2016 η Ελλάδα θα αποτελέσει την έκπληξη».

Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της δεν μπορεί να δώσει κι αυτή πειστικές απαντήσεις. Η διάσταση της έννοιας «χώρα» δεν την απασχολεί, δεν μπορεί να δει την Ελλάδα ως θύμα μιας ιμπεριαλιστικής στην ουσία πολιτικής. Αντίθετα, θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, άρα δεν βλέπει την κρισιμότητα που έχει η ποιότητα «αποικία-χρέους» και η χώρα παραπέτασμα-αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων-μεταναστών. Δεν αισθάνεται ότι η χώρα απειλείται, ότι συρρικνώνεται η κυριαρχία της, δεν υπάρχει για την Αριστερά θέμα τουρκικού επεκτατισμού και αμφισβήτησης των συνόρων. Όλα αυτά είναι ανύπαρκτες φαντασιώσεις. Απομένει μόνο ο αμυντικός αγώνας για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό (σαν απόηχος του αντιμνημονιακού αγώνα) ενώ λείπουν τελείως οι πολιτικοί στόχοι. Όμως, έτσι δεν οικοδομείται μια εναλλακτική στην καθολική κρίση. Η Αριστερά ασχολείται βασικά με τα ποσοστά της και τη συμμετοχή της στο συστημικό παιχνίδι, χωρίς να συμβάλει σοβαρά, χωρίς να νοιάζεται όπως θα έπρεπε για μια πολιτική διεξόδου.

 

Απορημένη κοινωνία

Η κοινωνία βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση. Αφού πέρασε τα σοκ του καλοκαιριού, αφού έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη της στα κύματα προσφύγων, αφού άρχισε να ξαναπαίρνει μπρος με τους αγώνες αγροτών, επιστημόνων και τις γενικές απεργίες, παραμένει σε μια κατάσταση σοβαρής απορίας και διερώτησης για το πού πάμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.

Διαισθητικά, αντιλαμβάνεται ότι τα ζητήματα έχουν χοντρύνει, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποια οικονομική διευθέτηση ή δυσμενή οικονομικά μέτρα, αλλά για ζητήματα ιστορικών διαστάσεων και σημασίας που υπερβαίνουν τη συνήθη πολιτική αντιπαράθεση όπως και τους αγώνες που έγιναν μέχρι σήμερα. Τώρα, πλέον, μπαίνουν ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο, την υπόσταση, την ύπαρξη της χώρας, τη διάλυση της κοινωνίας, την ανημποριά ατομικής λύσης και επιβίωσης. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει κάτι μεγάλο, ότι πλησιάζουμε σε εθνική και κοινωνική καταστροφή, άσχετα αν δεν μπορεί να το εκφράσει με αυτούς τους όρους. Εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι και εκατομμύρια) άνθρωποι σε ολόκληρη την χώρα αναρωτιούνται για το πού πάμε, αν θα έχει τέλος ή όχι το κακό, για το πού τελικά θα φθάσουμε. Έτσι, όμως, από την απορία (πού πάμε;) και την διαπίστωση (εθνική και κοινωνική καταστροφή) προχωράμε στην περιοχή του υποκειμένου όπου τίθεται πάλι με μια σειρά ερωτημάτων: τι μπορεί να βάλει τέλος στην καταστροφή ή να την αντιμετωπίσει; Πώς μπορεί να υπάρχει η χώρα και η κοινωνία στις συνθήκες που δημιουργούνται; Υπάρχει διέξοδος και πώς οικοδομείται;

Το κύριο ερώτημα σήμερα, το κεντρικό ζήτημα είναι το πώς η κοινωνία και ο λαός μπορούν να συγκροτηθούν σε ενεργό υποκείμενο. Μέσα από μια πολύπλευρη διαδικασία κι όχι με τα στερεοτυπικά σχήματα του παρελθόντος. Αυτό το ζήτημα πρέπει να ανοίξει διάπλατα, να γίνει το κυρίαρχο, να διατρέξει όλες τις διεργασίες, να εισβάλει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, να απαιτηθεί από τη διανόηση να πάρει θέση απέναντί του, να μιλήσει ο απλός κόσμος για τις ανησυχίες και τον πόνο του, να έρθουν σε επαφή οι ζωντανές δυνάμεις του τόπου. Ο Δρόμος ανοίγει τις στήλες του σε αυτήν την διερεύνηση-συζήτηση.

www.e-dromos.gr

Το καράβι το λέγαν Γκιουλνιχάλ

 

Κατερίνα Γκαράνη

 

Πρόσφυγες, τρόμος, ρατσισμός. Τρεις λέξεις που όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται από τα γεωπολιτικά παιχνίδια των ισχυρών μένουν πάντα οι ίδιες στους λαούς ακόμα κι αν ο κόσμος "προοδεύει". Η πλειοψηφία μετά από σχεδόν έναν αιώνα του βίαιου ξεριζωμού των Ελλήνων του Πόντου θέλει να ωραιοποιεί ότι η εγκατάστασή τους στο κράτος Ελλάδα ήταν σπαρμένη με ροδοπέταλα διότι εκείνοι ήταν Έλληνες βιαίως ξεριζωμένοι από μουσουλμάνους, εκείνοι ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί, ήταν σαν εμάς.  Η αλήθεια είναι ότι εκείνοι ήταν πρόσφυγες και ως πρόσφυγες τράβηξαν άγριο κουπί για να αποδείξουν το αυτονόητο στην ίδια τους την ράτσα: Ότι ήταν απλά άνθρωποι.

Πέρασαν 18 χρόνια από εκείνον τον Μάρτιο του 1998 που ένας από τους τελευταίους πρόσφυγες του Πόντου δέχθηκε να αφηγηθεί τον ξεριζωμό και το ρίζωμα του στην Άρτα στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών. Θυμάμαι από τον Κυριάκο Παπάζογλου τρία πράγματα όταν ήρθε στην συνάντηση μας σε ένα σπίτι στον προσφυγικό συνοικισμό της πόλης: Το υπέροχο σκούρο κουστούμι του, τα διαπεραστικά του μάτια και την δυνατή χειραψία του. Παρά τα 86 του χρόνια η διαύγειά του ήταν εφήβου ενώ η φωνή του κατά την συζήτησή μας “έσπαγε” μόνο όταν πρόφερε μία λέξη: Πατέρας.

 

Κύριε Παπάζογλου.....

Παππού να με λες. Κύριος είναι μόνο ένας.

Από ποιο μέρος του Πόντου κατάγεστε;

Από την Σαμψούντα. Ήταν πολύ καλή πόλη. Μεγάλη και πλούσια. Αν σας πούνε ότι περπατάγαμε στις λίρες να το πιστέψετε.

Με τι ασχολούνταν οι άνθρωποι;

Όλοι οι Έλληνες είχαν μαγαζιά. Όσοι ζούσαν στα χωριά είχαν φυτείες καπνού.

Τι σχέση είχαν οι Έλληνες με τους Τούρκους;

Θα σου πω ένα πράγμα. Ο κόσμος δεν είναι κακός. Οι κυβερνήσεις φταίνε για όλα. Είμασταν αγαπημένοι με τους Τούρκους. Οι πατεράδες μας είχαν φίλους Τούρκους.

Το σπίτι σας το θυμάστε;

Και βέβαια το θυμάμαι. Είχε πάνω 5 ή 6 δωμάτια. Από κάτω ήταν το χαγιάτι. Εκεί ερχόταν οι εργάτες και επεξεργάζονταν τον καπνό που είχαμε σε αποθήκες στο λιμάνι. Οι εργάτες κοιμόταν εκεί σε δωμάτια. Το πρωί καθάριζαν το χαγιάτι, το ασβέστωναν και μετά έφευγαν. Όλοι οι Έλληνες εκεί είχαν μεγάλα σπίτια.

Πόσο χρονών ήσαστε όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα;

Ήμουν 10 χρονών. Τα θυμάμαι όλα.

Όταν ξεκίνησε η εκκαθάριση και ο διωγμός φύγατε αμέσως;

Όχι, μείναμε περίπου δύο μήνες στην Σαμψούντα. Είχαν αγριέψει τα πράγματα. Θυμάμαι ότι οι μανάδες μας μάς έστελναν για ψώνια. Κάποια μέρα γύρισα στο σπίτι και είπα στη μαμά ότι δεν ξαναπάω για ψώνια. “Είδα τον τάδε και τον τάδε κρεμασμένους στο δρόμο”, της είπα. Είχε αρχίσει η εκκαθάριση. Μάλιστα στον κάθε κρεμασμένο έβαζαν και μια ταινία με το όνομά του. Όλες οι οικογένειες στο τέλος έμειναν ορφανές από πατεράδες. Όταν ήρθαμε εδώ είμαστε όλοι οι άνδρες κάτω από 15 χρονών.

Ο δικός σας πατέρας πώς χάθηκε;

Ήταν ένα τάγμα θανάτου “δικό” μας. Σ' αυτό ήταν και ο πατέρας μου. Ήταν περίπου 800 άτομα. Τούς έβγαλαν έξω από την Σαμψούντα σ' ένα μέρος που το λέγαν Τσιορούμ (Çorum)*. Εκεί ήταν μια χαράδρα 80 μέτρα βάθος. Όπως έμαθα, τούς πέταξαν τέσσερις-τέσσερις δεμένους μες στην χαράδρα. Από 16 μέχρι 42 χρονών ήταν όλοι τους. Τους πέταξαν ζωντανούς και μετά έριξαν και πέτρες από πάνω τους. Το μέρος αυτό είχε πολλά νερά και βγήκε ένα ποντιακό τραγούδι που έλεγε: “Όλο αυτό είναι αίμα και δε μπορώ να πιω ένα ποτήρι νερό”.

Τι θυμάστε από την μέρα που ξεριζωθήκατε;

Εμάς μάς είπαν να φύγουμε. Όλοι οι συγγενείς είχαν φύγει, εμείς είχαμε μείνει πίσω. Η μάνα μου με τέσσερα παιδιά. Είμαστε πέντε αδέλφια αλλά το ένα είχε πεθάνει. Έπρεπε και μεις να ξεκινήσουμε να φύγουμε. Τρομάξαμε να μπούμε στο καράβι. Ένας πανικός. Οι μανάδες δεν είχαν ένα και δυο παιδιά, είχαν από τέσσερα και πάνω οι κάθε μία. Φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη με δικό μας καράβι. Το λέγαν “Γκιουλνιχάλ”. Θυμάμαι μείναμε στο καράβι αυτό είκοσι ημέρες ώσπου να στείλουν καράβι από τον Πειραιά.

Πόσοι άνθρωποι έφυγαν μαζί σας από την Σαμψούντα;

Ήρθαμε από την Σαμψούντα 2,000 οικογένειες. Μετά αλλάξαμε καράβια και μπήκαμε σ' αυτό που στείλαν απ' τον Πειραιά. Πώς το έλεγαν δεν θυμάμαι. Τα καράβια αυτά πήραν ανθρώπους από το Ορτού, την Σαμψούντα, την Τραπεζούντα, την Κερασούντα, την Κωνσταντινούπολη.

Τι κατάσταση επικρατούσε στο καράβι;

Όλος ο κόσμος καλός αλλά μας “έφαγε” η ψείρα. Και χωρίς φαγητό. Ό,τι είχαμε πάρει από τα σπίτια μας το είχαμε φάει. Άλλωστε, τι να πρωτοπάρει μια γυναίκα που έφευγε από το σπίτι της με παιδιά κάτω των 15 χρονών; Πολλά παιδιά όμως έμεινα πίσω. Ειδικά οι δικές μας οι κοπέλες ήταν πολύ όμορφες. Πολλές έζησαν καλά, έγιναν νοικοκυρές. Οι Τουρκάλες δεν ήταν όμορφες, φορούσαν φερετζέ.

Όταν ήσαστε στο καράβι εσείς αποφασίσατε πού θα πάτε;

Το Υπουργείο αποφάσισε πού θα πάει το κάθε καράβι.

Εσείς πώς φτάσατε στα δικά μας μέρη;

Μετά τον Πειραιά ήρθαμε εδώ. Δε μας δέχθηκε η Κόπραινα (σ.σ: λιμάνι του Αμβρακικού κόλπου στο νομό Άρτας). Επί δύο μήνες ταλαιπωρούμασταν μέσα στη θάλασσα. Δεν ξέρω πού μάς πήγαιναν. Μάς έστελναν στην Πρέβεζα, από δω, από εκεί, αλλά κανείς δεν μας δεχόταν. Ήταν έλεγαν “συμπληρωμένοι”. Στο τέλος μάς έστειλαν πάλι στην Κόπραινα. Εν τω μεταξύ είμαστε όλοι άρρωστοι και τρώγαμε τις ψείρες άθελά μας. Έμπαιναν στο στόμα μας σαν μυρμήγκια. Στην Κόπραινα ήρθε ο δήμαρχος, ο νομάρχης, ένας γιατρός και μια επιτροπή. Περισσότεροι από τους μισούς ήμαστε ήδη άρρωστοι. Κάθε μέρα στην διάρκεια του ταξιδιού πετάγαμε στην θάλασσα δύο με τρία άτομα. Πεθαμένοι. Πού να τους πάμε;

Τι έγινε εκείνη την φορά στην Κόπραινα;

Ήταν ένας μέσα στο καράβι, τον λέγαν Σιδηρόπουλο και φώναξε: “Θέλω να δω το νομάρχη και τον δήμαρχο. Γυρίζουμε στον Αμβρακικό μήνες. Ή θα μας βγάλετε έξω ή ρίξτε μας μια τορπίλη να τελειώνουμε. Άλλη λύση δεν υπάρχει”.

Πόσα άτομα ήσαστε στο καράβι;

Τετρακόσια-πεντακόσια άτομα θα' μασταν. Αυτό που ζητήσαμε πρώτα απ' όλα ήταν νερό και σαπούνι. Μάς άφησαν να βγούμε έξω. Όλοι κάναμε τον σταυρό μας και φιλούσαμε τη γη....Μάς είχε φάει η υγρασία και η βρώμα στο καράβι. Όσοι είχαμε έρθει ήμαστε νοικοκυραίοι. Βγάλαμε τους μπόγους και απλώσαμε τα χαλιά στην ξηρά. Έρχεται ο νομάρχης και φωνάζει: “Να επιτάξετε σπίτια, σχολεία και εκκλησίες αμέσως. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάθονται εδώ. Είναι νοικοκυραίοι”.

Πώς ήταν η Άρτα σαν πόλη εκείνο τον καιρό;

Όταν ήρθαμε εδώ δεν βρίσκαμε να φάμε. Ήταν δύο μπακάλικα όλα κι όλα. Θυμάμαι ότι πήγα να αγοράσω μια οκά ρύζι και μου είπε ο μπακάλης: “Μια οκά ρύζι τρώει όλη Άρτα, πού να το βρω;” Στις αρχές πήγαινα στην Φιλιππιάδα με τα πόδια για να πάρω ψωμί. Τέσσερις ώρες να πας και τέσσερις να γυρίσεις.

Πού σας έβαλαν να μείνετε;

Εμείς μείναμε εκεί που τώρα είναι τα ψαράδικα. Στον Άγιο Μηνά. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Εμείς και οι Γουνοπουλαίοι. Σ' ένα δωμάτιο δύο οικογένειες. Τα “σύνορά” μας ήταν τα μπαούλα μας. Καθίσαμε εκεί ένα-δύο χρόνια.

Οι υπόλοιποι;

Σε εκκλησίες, σε άλλα σχολεία, σε άδεια σπίτια. Στο μεταξύ ο καθένας έβρισκε τους συγγενείς του και έφευγε. Πολλοί πήγαν στην Καβάλα, άλλοι στην Θεσσαλονίκη κι άλλοι σε χωριά. Στα Λιβούνια (σ.σ Νέα Κερασούντα Πρεβέζης), στην Νέα Σαμψούντα....

Ποιο γεγονός θυμάστε έντονα από εκείνα τα χρόνια;

Μόλις ήρθαμε στην Άρτα βρήκαμε δυο παιδιά ίδιας ηλικίας με μένα. Τα ρώτησε η μάνα μου πού θα μπορούσαμε να χαλάσουμε μία λίρα. Με πήρα τα παιδιά και πήγαν σ' ένα μαγαζί. Του Ζάρα, ο γνωστός, ο ευεργέτης. Πρόσφυγας κι αυτός. Εγώ τότε φορούσα φέσι με φούντα. Μού λέει ο Ζάρας: “ Αυτό θα το φοράς στις Απόκριες, πάρε από μένα ένα μαθητικό καπέλο”. Και δεν ξαναφόρεσα φέσι. Στεναχωρήθηκα αλλά εδώ έπρεπε να φοράω πηλήκιο.

Η γλώσσα σας ήταν τα ποντιακά;

Στην Σαμψούντα μιλούσαμε ελληνικά. Ξέραμε και τούρκικα αλλά ο πατέρας μάς απογόρευε να μιλάμε τούρκικα στο σπίτι. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μάς έφερνε βιβλία. Σ' ένα από αυτά είχε και την Γέφυρα της Άρτας. Και μάς έλεγε ο πατέρας: “Όταν μεγαλώσετε θα σας πάω στην Άρτα να δείτε την Γέφυρα”. Περιμέναμε να μεγαλώσουμε να στην πάμε στην Άρτα. Στο τέλος ήρθαμε χωρίς αυτόν...

 

 

Πώς ζούσαν οι Αρτινοί εκείνα τα χρόνια;

Ζούσαν σε καλύβες ή σε μικρά σπίτια. Άλλος κόσμος. Εμείς όταν μπήκαμε στο καράβι για τον Πειραιά και ακούσαμε πώς έβριζαν οι Έλληνες, η μαμά μου έλεγε συνέχεια: “Θεέ μου, στην κόλαση πάμε”. Ήμαστε αλλιώς μαθημένοι. Ο παππούς μου ήταν παπάς στην Σαμψούντα. Ήταν εκεί είκοσι παπάδες. Κάθε πρωί πήγαιναν στην εκκλησία και μετά στην Μητρόπολη. Καθόταν ο καθένας στο γραφείο του. Εκεί ξάπλωναν το μεσημέρι και το απόγευμα έκαναν Εσπερινό. Μετά ερχόταν σπίτι. Τον παπά ήξερες πού θα τον βρεις: Ή στην εκκλησία ή στην Μητρόπολη.

Σάς έπιασε ποτέ το παράπονο;

Αφού είδαν τόσα τα μάτια μου στον Πόντο, φόνους, κρεμάλες, δεν είχα παράπονο που ήρθα εδώ. Δεν ξεχνιούνται αυτά Δεν τολμούσαμε να μαζέψουμε τους νεκρούς μας.

Με τι ασχοληθήκατε επαγγελματικά στην Άρτα;

Ανοίξαμε ένα μαγαζί στον Άγιο Δημήτριο (σ.σ στην κεντρική πλατεία Άρτας). Είχαμε φέρει λεφτά. Είμαι από 14 χρονών στο εμπόριο. Το μαγαζί είχε ψιλικά και στιλβωτήριο. Πήγε πολύ καλά η δουλειά και πολλά λεφτά. Όμως ήρθε ο πόλεμος κι εγώ πήγα φαντάρος. Όταν γύρισα δεν βρήκα τίποτε. Μια βόμβα τα είχε διαλύσει όλα. Τρία αδέλφια ήμαστε στρατιώτες. Η μαμά μου όμως μάς είπε: “Δεν πειράζει. Δεν είμαστε πρόσφυγες πια, γνωρίσαμε πενήντα ανθρώπους στην Άρα και στην Αθήνα”. Και ξαναδημιουργηθήκαμε. Δεν έχω παράπονο.

Υπήρξαν όμως πρόσφυγες που δεν έφεραν τίποτε απ' τον τόπο τους. 

Οι πρόσφυγες που ήρθαν απ' την πλευρά του Πόντου που βλέπει την Ρωσία είχαν πρόβλημα. Φτωχός κόσμος, άθλια κατάσταση. Απ' την δική μας πλευρά του Πόντου είχαμε φέρει λεφτά και περιουσία. Στα μέρη μας ήμαστε πλούσιοι. Τα σπίτια μας είχαν τουλάχιστον πέντε δωμάτια. Το χειμώνα είχαμε τέσσερις σόμπες.

Με τι ασχολούνταν οι υπόλοιποι πρόσφυγες στην Άρτα;

Όλοι δούλευαν. Οι περισσότεροι όμως έφυγαν μέσα σε τρία χρόνια. Κάποιοι ήταν τσαγκαράδες, κάποιοι πουλούσαν μαλλιά. Είχαν τις παράγκες τους απέναντι από τον Δεβέκο (σ.σ χάνι στην πλατεία Κιλκίς).Άλλοι που ήταν αγρότες έφτιαξαν τα προσφυγικά χωριά στην περιοχή.

Ο προσφυγικός συνοικισμός της Άρτας πότε χτίστηκε;

Δε θυμάμαι ακριβώς αλλά πολύ αργότερα. Όμως σ' εμάς φαινόταν ότι ήταν πολύ μακριά από την Άρτα και κάποιοι από εμάς δεν έζησαν εκεί πάνω.

Τι ήταν εκεί πριν γίνει συνοικισμός;

Λύκοι κατέβαιναν. Δε μπορούσες ν' ανέβεις εκεί πάνω. Ζούγκλα κι αγρίμια.

Οι πρόσφυγες της Άρτας πήραν μέρος στους αγώνας της πατρίδας;

Όλοι οι πρόσφυγες πήραν στρατιώτες και πολέμησαν. Ήταν και πρόσφυγες πολιτικοποιημένοι αλλά δεν βρήκαν έδαφος να καλλιεργήσουν εδώ και έφυγαν.

Κατά την γνώμη σας αναβάθμισαν οι πρόσφυγες την Άρτα σε κάποιο τομέα;

Βέβαια. Μάλιστα ο Γιάννης Αρκουδιάρης ήταν να γίνει δήμαρχος στην Άρτα. Μορφωμένος κόσμος. Οι περισσότεροι πρόσφυγες ήμαστε με τον Βενιζέλο.

Αθλητές είχατε;

Οι Πόντιοι έφεραν το ποδόσφαιρο στην Άρτα. Ο Ασλανίδης, ο Τομπουλίδης, ο Ρωμανός. Θυμάμαι ότι κάποιος έφτιαξε και γυμναστήριο και εμείς πηγαίναμε να γυμναστούμε. Δυστυχώς κανένας από αυτούς δεν ζει πια.

Στην Σαμψούντα αθλούσασταν;

Βέβαια, θυμάμαι ήταν μια τεράστια εκκλησία. Από τη μια μεριά ήταν δύο πτέρυγες Θηλέων και από την άλλη το Αρρένων. Σ' εκείνο το προαύλιο αθλούμαστε όλοι. Είχαμε μεγάλο αθλητισμό στον Πόντο.

Πήγατε ποτέ πίσω στην πατρίδα;

Πήγαν άλλοι, εγώ δεν πήγα ποτέ από τότε...Δεν ήμαστε και πολλοί πρόσφυγες εδώ για να κάνουμε μια ομάδα να πάμε.

Γλέντια οι πρόσφυγες κάνατε στην Άρτα;

Κάθε Κυριακή. Μια φορά στο δικό μου σπίτι, μια στον άλλον. Ωραία γλέντια. Ακούγαμε ευρωπαϊκά τραγούδια απ΄το γραμμόφωνο. Αν θέλαμε να ακούσουμε κεμεντζέ πηγαίναμε στα Λιβούνια.

Μάθατε στα παιδιά σας τις παραδόσεις σας;

Όσο ζούσε η μαμά μου, ναι. Η μαγειρική της, ας πούμε, ήταν αλλιώτικη. Μετά, όταν πέθανε, πήραμε άλλη γραμμή.

 

* Η πορεία θανάτου που έκανε το  "τάγμα εργασίας" από την Σαμψούντα μέχρι το Τσορούμ ήταν περίπου 200 χιλιόμετρα. 

Σύμφωνα με την μελέτη του καθηγητή του τμήματος Βαλκανικών Σπουδών του ΑΠΘ, Βλάση Βλασίδη, το πρώτο καράβι με πρόσφυγες ξεκίνησε από τη Σαμψούντα τον Νοέμβριο του 1922 για την Ελλάδα μέσω Κωνσταντινούπολης. Το προσφυγικό ρεύμα θα συνεχιστεί και σε όλη τη διάρκεια του 1923.

Το 1924 οι χριστιανικοί πληθυσμοί του Πόντου περιελήφθησαν στη ελληνοτουρκική σύμβαση για την ανταλλαγή των πληθυσμών. Όσοι άνδρες επέζησαν από εκείνους που είχαν συλληφθεί τα προηγούμενα χρόνια και υπηρετούσαν στα τάγματα εργασίας, πέρασαν στην Ελλάδα είτε μέσω Σαμψούντας, είτε μέσω Συρίας.

www.stontoixo.com

Oι μπράβοι του διαδικτύου

Λάκης Λαζόπουλος

Χαρακτηριστική σκηνή, αυτή που συνέβη πάλι στον Πρετεντέρη, με τον Κλέωνα Γρηγοριάδη.

Ένας αλλά Κλέων! 

Όπως λέμε Ένας αλλά Λέων.

Ο Κλέων Γρηγοριάδης, ο οποίος όπως είχα πει και σε παλαιότερο άρθρο μου, πέρασε το φράγμα του φόβου και μιλάει ανοιχτά, ξέροντας τι σημαίνει αυτό το ανοιχτά αλλά μη μπορώντας πια να ζει σε έναν κόσμο στον οποίο υποχρεούται να σιωπά, είπε στον κ. Πρετεντέρη…
 

 

…και ο Πρετεντέρης απαντώντας ή μάλλον τραυλίζοντας έκανε τον ανήξερο,  ότι δεν ήξερε.

Αυτή την τόσο σημαντική πληροφορία δεν την ήξερε. Αυτός που ξέρει τα πάντα. Μέχρι τι εισόδημα έχει κι ο  τελευταίος αγρότης που μιλάει στο κανάλι του, ξέρει τις φορολογικές δηλώσεις του, δεν ξέρει τι δουλειές κάνουν οι μέτοχοι του καναλιού του; Αν είναι δυνατόν!

Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η άγνοια

Εμείς μπορούμε να αγνοούμε γιατί δεν είμαστε δημοσιογράφοι, αλλά αυτός; Είναι αδύνατον να αγνοεί. Ασφαλώς και ήξερε.

Όμως να πω και κάτι, αστειευόμενος και μόνο. Άιντε ο Πρετεντέρης, μαγαζί του είναι, να προσπαθήσει να καλύψει ή να κρύψει ή να μην πει.

Όμως το σημαντικό στο βίντεο αυτό είναι η σιωπή των άλλων παρευρισκομένων. Με ποιον τρόπο το βουλώνουν αμέσως. Κανείς δεν βρήκε κάτι να πει, κανείς δεν ήξερε για την πληροφορία. Βγάλαν τον σκασμό αμέσως.

Γιατί πως να αντιμιλήσεις στον «προστάτη» σου,  όπως θα έλεγε και ο Πολύδωρας. Πρώτη φορά είδα να ξεφτιλίζονται δια της σιωπής οι διάφοροι «Λοβέρδοι»  που ξεσπαθώνουν και μιλούν για δικτατορίες να βγάζουν τον σκασμό σαν τα τελευταία «δουλάκια» της ιστορίας.

Δεν είχαν τίποτα να πουν για την υπόθεση αυτή; Τους ήταν άγνωστη;

Έρχεται λοιπόν μια αλήθεια, ένας Κλέων Γρηγοριάδης, να τους ξαναβάλει στην θέση τους.

Αν αύριο ο Κλέωνας έχει μια εκπομπή και μιλάει μ΄ αυτό τον τρόπο να είστε σίγουροι ότι θα βρουν τρόπο να τον σταματήσουν. Η διαπλοκή έχει αγριέψει. Χάνουν θέσεις,  εκατομμύρια λεφτά, κινδυνεύουν να πάνε φυλακή και αρπάζουν όποιον βρουν.

Είναι αδίστακτοι. Οι καιροί είναι αδίστακτοι και δεν μπορεί κανένας να σιωπά και να κάνει ότι δεν βλέπει. Ούτε βέβαια με αφορμή αυτά  να εμποδίζει την ελευθερία της γνώμης. Της γνώμης όμως, όχι της εγκάθετης και εκβιαστικής και αναφέρομαι σ' αυτό το θέμα των τριών δημοσιογράφων που εκβίαζαν, επιχειρήσεις, ανθρώπους και οργανισμούς και εισέπρατταν εκατομμύρια. Παρακολουθούμε αυτές τις ώρες τους αποκαλυπτικούς διαλόγους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε να καταλάβουμε και όλο το παρασκήνιο ή να ξέρουμε αν είναι αλήθεια όλα όσα ισχυρίζονται οι ομιλούντες.

Σημασία έχει ότι ένα διαδίκτυο το οποίο ενώνει ανθρώπους, κινητοποιεί χιλιάδες κόσμο  στην αντιμετώπιση σπουδαίων θεμάτων κοινωνικών , ένα διαδίκτυο χρήσιμο στο 90% της λειτουργίας του κινδυνεύει να λερωθεί από τέτοιες συμπεριφορές.

Σκέψου να περπατάς στον δρόμο κι από το πουθενά να σου την πέσουν εκατό  άτομα και ν΄αρχίσουν να σε βαράνε για ένα λόγο που αποφάσισαν μόνοι τους, για ένα δίκαιο όπως οι ίδιοι το καθορίζουν ή μάλλον όπως το προσδιορίζουν και το επιβάλλουν οι εντολείς τους.

Ένα  νέο είδος αυτοδικίας έχει ξεκινήσει στο διαδίκτυο και έχει στοιχεία  ιδιάζουσας μορφής εγκλήματος που δεν προσδιορίζεται επαρκώς στο υπάρχον δίκαιο και ασφαλώς τώρα είναι η ώρα που ο νομοθέτης πρέπει να το δει το κενό  και να νομοθετήσει .

Αυτό για το οποίο μιλώ είναι  εξαίρεση  στο διαδίκτυο αλλά δεν πρέπει να γίνει κανόνας.

Ηλεκτρονικές συμμορίες ανεξέλεγκτες δρουν, επιβάλλοντας ένα καινούργιο είδος εκτέλεσης. Αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας συμβόλαια «εκτέλεσης» ανθρώπων, με τους οποίους διαφωνούν ιδεολογικά ή  επιθυμούν να τους περιορίσουν την επιρροή, την σκέψη και την ελευθερία της άποψης τους.

Είναι οι σύγχρονοι τρομοκράτες οι οποίοι επειδή οι διασυνδέσεις τους είναι με το μαύρο χρήμα και την εξουσία  λειτουργούν κάτω από μία αόρατη ομπρέλα προστασίας. Έχουν μηχανισμούς οι οποίοι αναλαμβάνουν ακόμα και προστασίες διαφόρων ατόμων, οργανισμών ακόμα και προώθηση συγκεκριμένων ιδεολογιών.

Οι ηλεκτρονικές αυτές συμμορίες έχουν σε κάποιες περιπτώσεις  πληροφορίες από διεφθαρμένους ή υποθέσεις διαφθοράς σε κάποιες υπηρεσίες, πλησιάζουν τους ανθρώπους και τους απειλούν ότι θα τους διασύρουν στο διαδίκτυο και ασκώντας πίεση τους ζητούν πολλά χρήματα , πολλές φορές με την μορφή έναντι διαφήμισης στα blogs ή στα sites που διαθέτουν  και έτσι σταματούν τον διασυρμό τους. Το περίεργο είναι ότι οι συμμορίες αυτές επικοινωνούν μεταξύ τους  κι όταν αποφασίσουν να κλείσουν ένα θέμα υπάρχει απόλυτη σιωπή στο διαδίκτυο, ενώ όταν δεν πάρουν τα λεφτά  είναι ασύλληπτο πόσα sites,  twitters,  διάλογοι στο facebook,  αναπαράγουν τον εκβιασμό με διαφορετικά λόγια.

Δεν μιλώ, ασφαλώς, για την ελευθερία της γνώμης ούτε και το δικαίωμα κρίσης του καθενός.

Αναγκάζομαι να το τονίσω αυτό γιατί στην νέα ηλεκτρονική δικτατορία οφείλεις να εξηγείς με ακρίβεια λόγου το  τι λες, τι εννοείς και να απολογείσαι στην μεγάλη ανοιχτή επιτροπή λογοκρισίας  που έχει στηθεί στο διαδίκτυο  και εξορίζει ότι δεν της αρέσει.

Μιλώ καθαρά για τις συμμορίες εκβιαστών και νομίζω ότι είναι η ώρα όπου ο κ. Σφακιανάκης – ο οποίος ορθώς παρέμεινε και αναβαθμίστηκε στο πόστο του- είναι η ώρα λοιπόν να αναλάβει να χτυπήσει και αυτόν τον τομέα.

Χτυπήθηκε η παιδεραστία, αποφεύχθηκαν αυτοκτονίες αλλά οι συμμορίες εκβιαστών με τα ψεύτικα προφίλ και τις ηλεκτρονικές τους επιθέσεις είναι σήμερα ο νούμερο ένα εχθρός της δημοκρατίας.

Είδαμε τους εκβιασμούς που άσκησαν οι τρεις δημοσιογράφοι. Θα ακολουθήσουν και άλλοι φαντάζομαι. Θα δείτε ,ας πούμε, πως σε περίοδο capital controls, site που δεν το ξέρει  ούτε η μάνα του να εισπράττει 1.500.000 ευρώ από οργανισμό πολύ μεγάλης εμβέλειας!!!

Θα δείτε πρόσωπα υπεράνω υποψίας, άντρες και γυναίκες. Δημοσιογραφούντες και μη.

 Όλοι αυτοί δρούσαν ανενόχλητοι; Κανείς δεν έμαθε ποτέ γι΄αυτούς; Ή υπήρχε πέπλο προστασίας κι από που;  Υπάρχουν πολιτικοί που κρύβονται πίσω απ΄αυτές τις συμμορίες; 

Τα στοιχεία των sites  πρέπει να είναι καθαρά. Ποιος είναι, τι όνομα έχει στην αγορά, ποια είναι τα έσοδα του κι από που.

Τούτο το πράγμα του ωμού εκβιασμού έχει προχωρήσει σε μεγάλα βάθη.

Αποφασίζουν κάποιοι, ας πούμε, να εκβιάσουν επιχειρήσεις με την απειλή διασυρμού στο διαδίκτυο, να αποσύρουν την προβολή π.χ. και προς  το τσαντίρι επιχειρήθηκε κατι τέτοιο.  Ανενόχλητοι βάζουν  σε κίνδυνο την δουλειά πολλών εργαζομένων, οι οποίοι φαντάζομαι έχουν το δικαίωμα  από τον νόμο να κινηθούν νομικά  εναντίον αυτών  οι οποίοι μπορούν να ζημιώσουν την δουλειά τους.

Θα μπορούσε κατ΄αρχήν μια αντίδραση οργής στο διαδίκτυο, να είναι  μια καθαρή αντίδραση, η επιμονή όμως, η στόχευση και το σχέδιο  μπορεί να δείχνει και υποκινητές.

Ποια είναι η γραμμή; Να βρεθεί οπωσδήποτε ένας τρόπος να μην μιλάει αυτός που δεν θέλουμε. Όποιος κι αν είναι αυτός. Κλέων ή μη.

Εκτός από τις τηλεοπτικές εξορίες λοιπόν, οι οποίες είναι το καινούργιο είδος εξορίας, εκτός από την τηλε-Μακρόνησο δηλαδή, υπάρχει ένας καθαρός εκβιασμός ο οποίος ασκείται ατιμώρητος και ανενόχλητος στο διαδίκτυο. Και μ΄έναν τρόπο έρχεται και ενώνεται με τον γνωστό οχετό πολλών δημοσιογράφων οι οποίοι ασκούν καθήκοντα δημοσιογραφικής αλητείας. Ειρωνείες, χυδαιολογίες και φτήνιες κάνουν πολλούς χρυσαυγίτες ( της πρώτης γραμμής εννοώ)   να φαντάζουν πολιτισμένοι  μπροστά σε  ορισμένους δημοσιογράφους.

Επαναλαμβάνω και πάλι, δεν μιλώ για την άποψη, την διαφορετική άποψη, την κάθε άποψη και την σκληρά διατυπωμένη και με την οποιαδήποτε διατύπωση.

Μιλώ για την απειλή του οποιουδήποτε. Μιλώ για σχέδιο, μιλώ για συμμορίες.

Είναι η ώρα της εισαγγελίας, είναι η ώρα που η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος οφείλουν να πιάσουν σοβαρά δουλειά. Γιατί είναι ανεξήγητο πως φτάσαμε να έχουμε ένα τόσο ακροδεξιό διαδίκτυο, πως δεν εμφανίζονται σοβαρά προοδευτικά κείμενα, ή πως αυτά βαίνουν μειούμενα  συνεχώς,  ενώ  εμφανίζονται τόσο χυδαία, γεμάτα μίσος κείμενα.

Άσχετο! Χακάραν μέχρι και το τηλεφωνικό κέντρο του θεάτρου μας,  πριν 15 μέρες και κάθε δέκα κλήσεις μόνο οι τρεις περνούσαν στο θέατρο και οι εφτά βγαίναν σε έναν άγνωστο τηλεφωνητή.

Δεν μιλώ για τις παρακολουθήσεις κινητών τηλεφώνων, για την υποκλοπή e-mail, για την υποκλοπή στοιχείων, που αυτά πλέον είναι σαν κάτι τελείως φυσιολογικό στην ζωή μας.

Δεν μιλώ ούτε και για την υποκριτική στάση των δημοσιογράφων σε τέτοιου είδους θέματα. Απόκριες είναι και οι δημοσιογράφοι έχουν ντυθεί ευαίσθητοι. Καρναβάλι είναι θα τους σεβαστώ. Τους κατανοώ.

Έχουν σε πολλές περιπτώσεις  εντολές, δρουν κάτω από συγκεκριμένα σχέδια, αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας αποστολές τέτοιες.

Δημοσιογράφοι σε ρόλο «εκτελεστών».

Φορώντας την κουκούλα του δήθεν «πατριώτη» δρουν ανενόχλητοι σκορπίζοντας τρόμο.

Επιτέλους, η πατρίδα δεν είναι ρεζερβέ για τον κάθε επηρμένο φασίστα.

Δεν μπορεί ο καθένας επειδή βάζει μια σημαία δίπλα του να θεωρεί τον εαυτό του πιο  Έλληνα. Ποιοι είναι αυτοί που πήραν τις καινούργιες μεζούρες και μετράνε ανθρώπους, πρόσωπα και ιδεολογίες. Υπάρχει ένας τεράστιος εκνευρισμός και υπάρχει αυτή η ακροδεξιά λογική που υπήρχε επί χούντας, όπου τα πράγματα τα μετρούσαν με τις λέξεις, τα και, τους συμπλεκτικούς συνδέσμους, τα επιρρήματα, όλα. Δεν τους ένοιαζε τότε το νόημα. Τους ένοιαζε  λέξη-λέξη.

Γιατί ο μικρονοϊκός στενεύει όλους τους δρόμους του μυαλού.

Απολογείσαι σε μια αόρατη συμπεριφορά ενός αόρατου πατριώτη που είναι στην ουσία κάποιοι νταβατζήδες του διαδικτύου, ντυμένοι πατριώτες.

Ένα διαδίκτυο σε μόνιμες απόκριες όπου εκατοντάδες ψεύτικα προφίλ σου επιτίθενται αλλά παράλληλα και ένα υγιές διαδίκτυο το οποίο στηρίζει τον Κλέωνα και τον κάθε Κλέωνα.

Θεωρώ ότι πρέπει να μπουν τα πράγματα στην θέση τους χωρίς να πειραχτεί στο παραμικρό η ελευθερία του λόγου, της αντίρρησης, της αντίδρασης από τον καθένα που θέλει να εκφραστεί. Ανοιχτό , ελεύθερο διαδίκτυο χωρίς συμμορίες και εκβιασμούς. Μπορεί ακόμα ελεύθερα ο καθένας να κάνει τον ηλεκτρονικό του εμετό στα  tweeter και τα facebook.  Δικαίωμα του.

Τέτοιοι περιορισμοί δεν πρέπει να μπουν. Ξεκαθάρισμα πρέπει να γίνει, του τρόπου λειτουργίας των συμμοριών.

Πρέπει να βρεθούν οι μπράβοι της δημοσιογραφίας που απειλούν επιχειρήσεις και οργανισμούς, που αρπάζουν εκατομμύρια. Να υπάρχει καθεστώς διαφάνειας στα site και τα blogs.

Μαθαίνω σιγά-σιγά ποιοι κρύβονται πίσω  κι από δικές μου  ιστορίες. Έχω μείνει ήδη κατάπληκτος. Με υπομονή συγκεντρώνουμε στοιχεία και κανείς εκβιαστής δεν θα μείνει ατιμώρητος.

Το ηλεκτρονικό αληταριό εργάζεται με κανόνες σκιερούς, με διασυνδέσεις στο εξωτερικό και εδώ, χαίρει προστασίας πολύ υψηλών προσώπων, πολύ πλούσιοι του μαύρου χρήματος ενισχύουν αυτές τις προσπάθειες. Όλοι ξέρουν.

Ένας νέος σκοταδισμός , εξαιρετικά επικίνδυνος, έχει αρχίσει να διεισδύει προωθώντας έναν  νέο εμφύλιο.

Είναι ανάγκη, αυτή η ηλεκτρονική αλάνα να είναι ο αληθινός καθρέφτης μια κοινωνίας. Δεν μπορεί ο καθένας που έχει μαύρο χρήμα να φτιάχνει έναν ηλεκτρονικό στρατό που να επιτίθεται. Το bulling κι ο εκβιασμός είναι πράξεις που δεν μπορούν να παραμείνουν ατιμώρητες. Πρέπει να μπει τέλος στις ηλεκτρονικές κουκούλες των συμμοριών .

Έτσι θα αναπνεύσει το ωραιότερο πράγμα στην εποχή μας. Το ελεύθερο διαδίκτυο.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;  Ή μήπως τελικά το μίσος έχει μπει τόσο βαθιά στην ψυχοσύνθεση μας  που μπορεί να παράγει μόνο δηλητήριο; Τι να πω; Σκέψεις κάνω.

Αν μπορώ ακόμα να τις εκφράζω ελεύθερα.

www.altsantiri.gr

Ο Κ.Βαξεβάνης στην εκπομπή ΕΝΤΟΣ/ΕΚΤΟΣ για την υπόθεση Βγενόπουλου

O δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης μίλησε στην εκπομπή ΕΝΤΟΣ/ΕΚΤΟΣ με τους Κώστα Εφήμερο και Γεράσιμο Λιβιτσάνο για τις δραστηριότητες του Ανδρέα Βγενόπουλου, τις έρευνες που έχουν ξεκινήσει αλλά και το «δικαστικό πραξικόπημα» από εισαγγελέα στην υπόθεση της Λαϊκής

 

Αναφερόμενος στην υπόθεση της Λαϊκής Τράπεζας και την περίοδο που επικεφαλής της ήταν ο γνωστός επιχειρηματίας, ο δημοσιογράφος μίλησε για τα ρεπορτάζ που έχουν οδηγήσει σε παρέμβαση της Δικαιοσύνης, αλλά και πώς δικαστικοί παράγοντες έχουν προσπαθήσει να σταματήσουν τη διαδικασίας. Προανήγγειλε νέες αποκαλύψεις για το ζήτημα τις επόμενες μέρες.

Ο κ.Βαξεβάνης μίλησε επίσης για την επιχείρηση συγκάλυψης του σκανδάλου του Βατοπεδίου, με σειρά εκπομπών συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού.

www.thepressproject.gr

Δεν τους λένε Αψβούργους, αλλά είναι χειρότεροι

Ο Στάθης στον eniko

 

@ «Στα τέσσερα η κυβέρνηση για να γυρίσει η Τρόικα» - εφημερίδα «Τα Νέα». Μεγάλες στιγμές της δημοσιογραφίας. Ισοβαθείς με άπατους και λασπερούς πυθμένες. Και το γεγονός ότι η ίδια φράση («στα τέσσερα η κυβέρνηση») έχει χρησιμοποιηθεί άλλοτε από άλλους για άλλη κυβέρνηση, δεν συνιστά δικαιολογία για όσους τώρα διάλεξαν να τους μιμηθούν ή μάλλον το κρα του κόρακα να πιθηκίσουν. Κλαζομενιές...

@ Οχι μόνον θλιβερή, αλλά μάλλον αποκρουστική η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο περί τη δημόσια διοίκηση (συνοδευόμενο, ως συνήθως, από ένα κάρο άσχετες τροπολογίες). Προσπαθούσε να ομιλήσει η κυρία Γεννηματά από του βήματος εν μέσω οχλαγωγίας από πλευράς βουλευτικών εδράνων (σύνηθες), αλλά και υπό το κράτος ενός χαβαλέ που είχαν σηκώσει αναμεταξύ τους τα υπουργικά έδρανα (όχι και τόσον σύνηθες).

@ Ο δε κ. Τσίπρας, και πάλι κορυφαίος! αφού κατήγγειλε τον κ. Μητσοτάκη ότι δεν ήταν παρών στην Ολομέλεια ώστε να ακούσει τον κ. Πρωθυπουργό, ο ίδιος μετά την ομιλία του την έκανε, χωρίς να καθίσει κι αυτός να ακούσει τους άλλους αρχηγούς. Γενικώς ο κ. Πρωθυπουργός ήταν αυτή τη φορά στο Κοινοβούλιο στα κέφια του: αφού μπέρδεψε τα νούμερα για το αγροτικό (δυο-τρεις φορές), ύστερα (απαντώντας στην επίθεση του ΔΟΛ περί προσωρινότητας του ΣΥΡΙΖΑ) διεκήρυξε ότι «κανένας μας δεν είναι προσωρινός στη δημοκρατία» και μάλιστα το επανέλαβε δυο-τρεις φορές. Η κορυφαία στιγμή όμως του κ. Τσίπρα

@ ήταν όταν ζητούσε συναίνεση... επιτιθέμενος! Οχι για πρώτη φορά, αλλά προχθές ήταν στα πάνω του. Προφανώς αν δεν πλακώσεις κάποιον στις μάπες, αυτός ο αδιόρθωτος δεν πρόκειται να συναινέσει ποτέ να τον πλακώνεις στις μάπες. Τέλος,

@ ο κ. Τσίπρας δεν είπε ούτε λέξη για το ΝΑΤΟ. Ούτε λέξη! Ούτε μια τόση δα λεξούλα. Κατά τα άλλα, επιδόθηκε στο αγαπημένο του σπορ, να αναλώνεται σε λεονταρισμούς εναντίον εκείνων που μπροστά τους λέει και καμιά κουβέντα για να περνάει η ώρα. Ας έπαιρνε

@ γραπτές δεσμεύσεις από τους ενοίκους του λάκκου των λεόντων για το προσφυγικό, αντί να κάνει ενώπιόν τους το καλό παιδί και να αρκείται σε «συμφωνίες κυρίων». Σπουδαίοι «κύριοι»! Ο λόγος τους συμβόλαιο

θανάτου.

@ Πλην όμως, όλα αυτά δεν είναι της πλάκας, είναι πολύ σοβαρά. Σοβαρά σε δύο επίπεδα, αυτό πάνω στο οποίο κινούμεθα εμείς κι εκείνο το οποίο κινείται γύρω μας. Εμείς κινούμεθα στη φορά της πιο παράδοξης τυχαιότητας. Με τον λαό να πληρώνει τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος (λόγου χάριν η θεία μου η Φωτούλα! χρωστάει στις τράπεζες 8.000 ευρώ στη μία και 5.000 ευρώ στην άλλη! Με αυτά πρέπει να πληρώσει τα 57.000.000 δάνειο που έχει πάρει ο κ. Ροφός, της γνωστής οικογενείας των Σφυροκεφάλων). Δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Ούτε

@ με το Δ’ μνημόνιο που ετοιμάζεται ο κ. Τσίπρας να υπογράψει με το ΔΝΤ - μάλιστα στο Αγγλικό Δίκαιο. Θα μου πείτε ότι ο Αλέξης δεν υπογράφει τίποτα στο Αγγλικό Δίκαιο. Σωστόν! Γκόου μπακ, Αγγλικό Δίκαιο!..

@ Ομως, για να σοβαρευτούμε: το προσφυγικό πρόβλημα λειτουργεί καταλυτικώς. Αν τα μνημόνια έχουν φθείρει την πολιτική και το πολίτευμα, το προσφυγικό

απειλεί την υπόσταση και τη συνοχή της χώρας. Η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται αλλοπρόσαλλη.

@ Το ζήτημα της «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» έχει αρχίσει να ξεφεύγει απ’ τα χέρια του λαού (ο οποίος επ’ αυτού εκφράσθηκε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα), γλιστρώντας πλέον στους σχεδιασμούς και στα καμώματα κύκλων που στην «έκτακτη ανάγκη» βλέπουν ένα όχημα πολιτικών παρεκβάσεων και πολιτειακών εκτροπών.

@ Αδιανόητα κάτι τέτοια, θα μου πείτε, ανήκουν σε άλλες εποχές. Θα συμφωνούσα (κι εδώ πάμε στο δεύτερο επίπεδο που κινείται γύρω μας) - θα συμφωνούσα, λοιπόν, αν δεν θα ήταν απαραίτητο να αναρωτηθούμε για την όντως εποχή στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα. Μήπως έχει επιστρέψει στην εποχή των κανονιοφόρων και των αποικιακών πολέμων; Τι γίνεται με τη δημοκρατία στην Ευρώπη σήμερα; Εκπίπτει, ευτελίζεται και εκφυλίζεται. Σε πόσες χώρες ανεβαίνει η Ακροδεξιά; Γαλλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ουκρανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Δανία, Πολωνία κι άλλες. Ενώ ταυτοχρόνως «ετοιμάζονται» και οι υπόλοιπες. Διότι κι εκεί που η Ακροδεξιά ανεβαίνει λίγο, και πάλι ανεβαίνει! Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και αλλού. Στη Γαλλία επιμηκύνεται η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», ενώ ο στρατός εμφανίζεται σε σύνορα και σύνορα και σύνορα. Το ερώτημα αυτήν τη στιγμή είναι: ποιος μετακινείται ταχύτερα προς τα δεξιά; τα κράτη ή οι κοινωνίες;

@ Αυτό λοιπόν που μόλις πριν από λίγα χρόνια ήταν αδιανόητο (η εκτροπή από τη δημοκρατία), τώρα μπορεί να εμφανισθεί ως μέτρο (και μάλιστα καθόλου ως «αναγκαίο κακό», αλλά απλώς ως «αναγκαίο») εκτάκτου ανάγκης.

@ «Ας προσέχουν οι χήνες του Καπιτωλίου». Ιδιαιτέρως τώρα που η κοινωνία είναι κουρασμένη, που η ζωή μας διώκεται και που η απογοήτευση απλώνεται, όπως η σιγανή φωτιά στα ξερά χορτάρια τον Αύγουστο...

@ Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Επί έξι χρόνια ο λαός πάει από απογοήτευση σε απογοήτευση. Εξι χρόνια τώρα η Ενωση κάνει στην Ελλάδα ένα πείραμα (που μετατρέπει τη χώρα σε προτεκτοράτο) - (αλλά μετατρέπει και την Ενωση σε έναν όλο και πιο αυταρχικό μηχανισμό). Αν, έως τώρα, η

@ Ενωση δεν έχει υπολογίσει το κοινωνικό και πολιτικό κόστος μιας τέτοιας διαδικασίας, γιατί να υπολογίσει και το κόστος μιας πολιτειακής μετάλλαξης; Αλλωστε αυτή η μετάλλαξη εξελίσσεται παντού στην Ευρώπη.

@ Το προσφυγικό προς την Ευρώπη καθώς και οι πόλεμοι γύρω απ’ την Ευρώπη, για τους οποίους ευθύνεται και η Ευρώπη, εύκολα μπορούν να βάζουν τις δημοκρατίες στο κρεβάτι του Προκρούστη, σε καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης», υπό το πρόσχημα της «σωτηρίας της πατρίδας», μιας

@ πατρίδας που δεν βρίσκεται στα χέρια των λαών, αλλά των εταιρειών...

www.enikos.gr

Πώς μπορούν οι Έλληνες να βοηθήσουν τους πρόσφυγες;

Οι πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα είναι περίπου 20 χιλιάδες και αναμένεται να αυξηθούν τις επόμενες ημέρες. Αλήθεια, πώς μπορούν οι Έλληνες να βοηθήσουν τους πρόσφυγες; 
Οι Έλληνες στα νησιά του Αιγαίου βοηθούν τους πρόσφυγες γιατί δεν τους αφήνουν να πνιγούν και τους παρέχουν στέγη και τροφή.
Αλλά οι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν στα νησιά. Τα νησιά τυχαίνει να είναι στον δρόμο τους.
Οι υπόλοιποι Έλληνες τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες;
Οι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα τυχαίνει να είναι στον δρόμο τους.
Οι πρόσφυγες θέλουν να πάνε στα σύνορα και να τα περάσουν για να πάνε σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης.
Άρα, πρέπει οι Έλληνες να βοηθήσουν τους πρόσφυγες να πάνε στα σύνορα και να τα περάσουν.
Αν θέλεις να βοηθήσεις κάποιον, δεν κάνεις αυτό που θέλεις εσύ. Κάνεις αυτό που έχει ανάγκη αυτός.
Και οι πρόσφυγες έχουν ανάγκη να πάνε στα σύνορα και να τα περάσουν.
Οι Έλληνες δεν θα βοηθήσουν τους πρόσφυγες, αν τους βάλουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Αν συμβεί αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε πως και ο Χίτλερ βοήθησε πολύ κόσμο. 
Όποιος Έλληνας θέλει να βοηθήσει τους πρόσφυγες, να τους βοηθήσει να φτάσουν στα σύνορα και να τα περάσουν.
Μέχρι εκεί μπορούν οι Έλληνες να βοηθήσουν τους πρόσφυγες.
Όλες οι άλλες συζητήσεις περί «βοήθειας» στους πρόσφυγες, δεν βοηθούν καθόλου τους πρόσφυγες.
Οι πρόσφυγες δεν είναι εγκληματίες, για να τους κλείσουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Οι πρόσφυγες είναι ελεύθεροι άνθρωποι με δικαιώματα που προβλέπονται από διεθνείς συνθήκες, που έχουν υπογραφεί από τις ευρωπαϊκές χώρες.
Βοηθήστε τους πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορα και να πάνε στις χώρες που επιθυμούν.
Οτιδήποτε άλλο δεν είναι βοήθεια για τους πρόσφυγες. Είναι απάτη και εκμετάλλευση.

pitsirikos.net

Μένουμε... Άνθρωποι

 

Της Λίλα Μήτσουρα

 

Και τώρα τι κάνουμε; Μόνιμη η ερώτηση εδώ και καιρό. Την λέω ξανά και ξανά μήπως βρω απάντηση. Τίποτα. Είμαστε στο χείλος του γκρεμού; Πέσαμε; ούτε αυτό δεν ξέρω. Ένα ξέρω μόνο Ότι είμαστε μόνοι μας.

Πάντα ήμασταν μόνοι μας. Εμείς οι απλοί άνθρωποι και οι άλλοι, "οι μεγάλοι". Εμείς οι άνθρωποι και αυτοί οι απάνθρωποι. Που καταστρέφουν κράτη, ζωές, που σπέρνουν τον θάνατο, με τα αρρωστημένα τους μυαλά. Που νομίζουν ότι παίζουν ακόμα με τα παιχνίδια τους, τα στρατιωτάκια τους. Όλα ένα παιχνίδι, παιχνίδι για το χρήμα.

Σαν τα μικρά κακομαθημένα παιδιά που όλα τα θέλουν δικά τους και όταν αυτό δεν γίνεται, τότε σου σπάνε το δικό σου. Εδώ όμως δεν μιλάμε για παιχνίδια μιλάμε για χώρες και λαούς. Για ανθρώπους που οι επιλογές τους,συνειδητά η ασυνείδητα, έβαλαν στην κορφή αιμοσταγείς δολοφόνους.

Τώρα θα μου πεις εσύ "και τι μας τα λες όλα αυτά; σάμπως δεν τα ξέρουμε; Πού θα βοηθήσουν όλες αυτές οι φιλοσοφημένες αερολογίες; "Δεν ξέρω, μα την αλήθεια δεν ξέρω, τις σκέψεις μου απλά βάζω σε χαρτί και ψάχνω να βρω ΤΏΡΑ ΤΙ ΚΆΝΟΥΜΕ;;;

Ακούω προσεκτικά τον απέναντι μου που φωνάζει για όλους τους μετανάστες ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ που καταφτάνουν εδώ. Ακούω τον θυμό του, τις εξηγήσεις του και διακρίνω τον φόβο. Μα είναι λογικό ξέρεις. Όταν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης λένε με τον τρόπο που λένε τις ειδήσεις είναι λογικό. Παρατήρησε για παράδειγμα τον εκφωνητή ειδήσεων ενός καναλιού πως μεταφέρει την είδηση "Οι μετανάστες που καταφτάνουν είναι περισσότεροι από τους μόνιμους κατοίκους του νησιού"

Πες μου τι τώρα ειλικρινά, όταν τα ακούς αυτό δεν αισθάνεσαι τρόμο; Λες πάει τώρα μας πήραν "φαλάγγι" Πάει πάει κινδυνεύουμε. Και αυτός είναι ο σκοπός τους. Ο χειρισμός της μάζας. Λένε μία αλήθεια με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσουν πανικό ταραχή. Με τον φόβο χειρίζονται οι μάζες. Οι μάζες όμως αποτελούνται από ανθρώπους. Με σκέψη και λογική.

Πουθενά δεν υπάρχουν μόνο κακοί ή μόνο καλοί. Και σε εμάς εδώ και σε όσους έρχονται και έχουν χάσει όλος τους το βιός και όχι γιατί το επέλεξαν. Κοινοί θνητοί είμαστε όλοι μας με τα λάθη μας και τα σωστά μας. Και όλοι είμαστε από την ίδια όχθη του ποταμού. Και μεις και όσοι έρχονται εδώ για βοήθεια έχουμε πόλεμο. Μόνο που εμείς χάνουμε σε αυτό τον πόλεμο σπίτια δουλειές δικαιώματα και αυτοί και αυτά και την πατρίδα τους και τις ζωές τους.

Λένε την λέξη μετανάστης και από κάτω υποβόσκει μια απέχθεια. Όμως φίλε μου ο μετανάστης είναι απλά μία κατάσταση που έχει έρθει ένας ΆΝΘΡΩΠΟΣ. Δεν είναι μίασμα ούτε κάτι το απεχθές. Και που στη θέση του αύριο θα είσαι εσύ. Το να κοιτάς τα πνιγμένα παιδιά,τα ματωμένα κεφαλάκια τους, τους απελπισμένους γονείς με δήθεν λύπη ασφαλής ακόμα εσύ, ενώ από μέσα σου και φοβάσαι και τους βρίζεις, δεν σε κάνει άνθρωπο.

Δεν μπορείς να κάνεις πολλά ούτε εγώ μπορώ, όμως μη τους βρίζεις μην τους αγνοείς, μην τους υποτιμάς. Θυμήσου ότι και εμάς μας υποτιμούν με χίλιους τρόπους εδώ και χρόνια. Μη κάνεις το ίδιο. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλον τον κόσμο, δεν είναι δυνατόν αυτό. Δεν έχουμε κιόλας για να το κάνουμε. Δεν ζητώ από όλους να γίνουν ιεραπόστολοι.

Ζητώ την κατανόηση μόνο για όσους έχουν πολύ λιγότερα από μας. Ας βάλουμε στο μυαλό μας μια σειρά. Και μην κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ ανθρώπων και δικών μας. Δεν υπάρχουν οι δικοί μας άστεγοι και οι ξένοι μετανάστες. Υπάρχουν άνθρωποι και σκεφτόμαστε ποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Και αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τουλάχιστον ας συναισθανθούμε τον άλλον που αγκάλιασε τον θάνατο.

Στο ξαναλέω, είμαστε μόνοι μας. Και αυτό είναι πλέον βεβαιωμένο. Μη περιμένεις από μηχανής θεούς, ηγέτες και σωτήρες. Ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ως έχει. Ας την αποδεχτούμε για να πάμε παρακάτω. ΕΊΜΑΣΤΕ ΜΌΝΟΙ ΜΑΣ!!! μας κυβερνούν απάνθρωποι και οι δικοί μας κυβερνώντες είναι και ολίγιστοι. Μικροί άβουλοι τρισάθλιοι που εκφωνούν μόνο μεγάλα λόγια για χειρισμό της μάζας.

Μη βάζεις τον εαυτό σου εντός της μάζας. Σήκωσε το κεφάλι σου, άνοιξε τα μάτια σου και τα αυτιά σου, ύψωσε τη φωνή σου και κυρίως άπλωσε το χέρι σου να πιάσεις το χέρι του συνανθρώπου σου. Και μη τον περάσεις από το προσωπικό σου hotspot. Γιατί τότε δεν διαφέρεις από αυτούς.

Αν είναι μαύρος άσπρος κίτρινος μελαψός, αν έχει τα διαπιστευτήρια για να του μιλήσεις, αν αξίζει να του ρίξεις μια ματιά. Είναι άνθρωπος όπως και συ και αξίζει τον σεβασμό όπως και συ. Όπως και συ, που ακόμα έχεις μία πατρίδα για να βρίζεις αν θες, που αυτός δεν έχει.

Αρα στο ερώτημα "και τώρα τι κάνουμε" απαντάμε ΠΟΛΕΜΆΜΕ, μέχρι τέλους, μόνοι μας και όλοι μαζί, ΕΜΕΊΣ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΠΆΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!!

sioualtec.blogspot.gr

Αlea jacta est

 

Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης      

 

Ζουρλομανδύα θα φορέσουν δίχως άλλο οι σφουγγοκωλάριοι του Μαξίμου με τα καψώνια στα οποία τους υποβάλλει ο αρχηγός. Το μυαλό του τρέχει διαρκώς προς την έξοδο με δεκαεπτά χιλιάδες στροφές ανά δευτερόλεπτο. Υποψιάζεται ότι η αξιολόγηση θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του κι έχει βαλθεί να την κοπανήσει το ταχύτερο δυνατόν. Επειτα από την αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης με το ελικόπτερο, οι επιτελείς του τον έθεσαν υπό αυστηρά επιτήρηση. Εξαφάνισαν τα κινητά, πλην ενός, ρυθμισμένο να δουλεύει μονάχα σε ανοιχτή ακρόαση.

Απροσδιορίστου αριθμού ομάδα μετακλητών, απαρτιζόμενη ασφαλώς από τέκνα, εξαδέλφους, ανίψια και γκόμενες επιφανών συριζαίων, ανέλαβε το τιτάνιο έργο του ενδελεχούς ελέγχου των απομαγνητοφωνημένων συνομιλιών του πρωθυπουργού, μην τυχόν εμφιλοχωρούν κωδικοποιημένα μηνύματα ανάμεσα στις τετριμμένες καθημερινές φράσεις. Μπελαλίδικη δουλειά στην οποία τα σόγια αφοσιώθηκαν με αξιοσημείωτη ευσυνειδησία. Παρά ταύτα ο δαιμόνιος ΘΑλέξης κατόρθωσε να τα ξεγελάσει. Αμολούσε μελάνι στη βιβλιοθήκη απ' το πρωί εντρυφώντας στις εγκυκλοπαίδειες. Οι πονηρότεροι κοιτούσαν λαθραία τις σελίδες και ησύχασαν μόνο όταν είδαν ότι διαβάζει για ρουσφέτια, ρούχα και ρούμια.

Ρουβίκωνας. Τούτο το λήμμα αποσπούσε την προσοχή του ωστόσο. Το όνομα του μικρού ποταμού της βορείου Ιταλίας, που εκβάλλει στην Αδριατική πλημμυρίζοντάς την με σημαινόμενα και συμβολισμούς. Η παράδοση απαγόρευε διά ροπάλου στους στρατηγούς να τον διασχίσουν με τις λεγεώνες για να προστατεύεται η Ρώμη από στάσεις και εμφυλίους. Το 49 π.Χ., μολαταύτα, τον διέβη ο Ιούλιος Καίσαρας λίγο προτού αναμετρηθεί με τον Πομπήιο, εκστομίζοντας το περίφημο «Αlea jacta est», δηλαδή ο κύβος ερρίφθη, τζογάραμε τη ζαριά μας και όπου βγει. Η ατάκα υποδηλώνει έκτοτε τον αμετάκλητο δρόμο χωρίς επιστροφή.

Ιούλιο μήνα δρασκέλισε ο Τζίφρας τον δικό του, βάζοντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο τρίτο Μνημόνιο και να τώρα τ' αποτελέσματα. Φέρνει συνεχόμενα ντόρτια κι ασόδυα που τα πληρώνει το πόπολο και δημιουργούν στον ίδιο σύνδρομα φυγής. Η Μαρίνα Χρυσοβελώνη μιλούσε ζωντανά σε ραδιοσταθμό, όταν κουδούνισε το τηλέφωνό της. «Είναι ο πρωθυπουργός, πρέπει να διακόψω» παράτησε σύξυλο τον εκφωνητή. Την ξανακάλεσε κατόπιν καθότι ευγενής να της δώσει συγχαρητήρια για την προαγωγή της σε υφυπουργό και Μεταφορών και Υποδομών και Δικτύων. «Η ορκωμοσία θα γίνει στις τρεις» πανηγύρισε εκείνη. Κάποιοι ακροατές όμως, στημένοι απίκο, αποκρυπτογράφησαν εύκολα το σινιάλο. «Τρεις και τρεις, έξι».

Αργότερα στο κυβερνητικό μέγαρο βρισκόταν σε εξέλιξη ο θεσμός τελευταίας εσοδείας: απογευματινός καφές, πικρός με παξιμαδάκι της παρηγοριάς. Ο Νίκος Οφείλεις με τον όγκο του βαστούσε τσίλιες εξ ευωνύμων του ΘΑλέξη μην πάει και τους ξεγλιστρήσει. Εκ δεξιών του ο Τσάκα-λόττος και ο Επάνω Τουρλέτης, σαν πιο σβέλτοι, ήταν έτοιμοι να τον κυνηγήσουν σε περίπτωση ανάγκης. Σταθ(μ)άκης και Πολλάκις φυλούσαν καραούλι μην τους την κάνει απ' το παράθυρο κι η Γερούν Ολγοβασίλη με τον Λαβαρίδη (ΑΕΚτζήδικη εκδοχή του Φλαμπουράρη) έκλειναν την πόρτα. Στις 5.59 ακούστηκε ξάφνου έξω απ' την αίθουσα συσκέψεων μια ασυνήθιστη οχλοβοή. Μέλη του «Ρουβίκωνα», ειδοποιημένα από ραδιοφώνου, επέμεναν να διαβάσουν πολιτικό κείμενο. Στην τρίτη παράγραφο ο πρωθυπουργός ξεχύθηκε προς το παράθυρο, αλλά τον σταμάτησαν οι Κρητίκαροι που υποπτεύθηκαν εγκαίρως το κόλπο. Ισως σταθεί πιο τυχερός την επόμενη δόση.

www.efsyn.gr

Αποχαιρετισμός…

 

 Άρης Σκιαδόπουλος
        

Γεια σου Γιάννη. Φίλε και σύντροφε εν όπλοις. Φεύγεις και παίρνεις μαζί σου όλα τα ακριβά. Αφήνεις πίσω τα πιο φτηνά.

Γιάννη Κυριακίδη, έσχατε χειρώνακτα της φωτογραφίας. Φανατικέ της είδησης. Εραστή της ουτοπίας. Ονειροπόλε της δημοσιογραφίας. Τέρμα όλα κείνα πού ξερες. Τέρμα τα δύσκολα. Τώρα, ώρα για εύκολα…

Εύκολα γίνεσαι δημοσιογράφος, εύκολα μπαίνεις στη Βουλή, εύκολα γίνεσαι Πρωθυπουργός, εύκολα αυτοπροσδιορίζεσαι ως εκδότης, αρθρογράφος, σχολιογράφος. Γι αυτό κι ο κοσμάκης μας έχει γραμμένους. Άλλωστε ο πήχης κατέβηκε τόσο χαμηλά, που σκοντάφτουν πάνω του ακόμα και οι γάτες…

Ιωάννη! Πάνε εκείνα πού ξερες. Ας πούμε, κείνη η εξαιρετική έρευνα που κάματε, με το Γουσίδη στα ΝΕΑ, για τους πολιτικούς πρόσφυγες, αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Τότε που διαβάσαμε για πρώτη φορά την ακριβή κουβέντα «όπου ζεις δεν πατρίζεις»!

Από τότε μου καρφώθηκε, κάδρο αμετακίνητο στο νου, κείνη η φωτογραφία με τη μαυροφόρα Ελληνίδα, στο νεκροταφείο της Τασκένδης, να αγκαλιάζει το σταυρό στο μνήμα. Αγόρι μου, αυτή είναι η δημοσιογραφία. Το παλίμψηστο που διαμορφώνει συνείδηση, που ανακαλεί λάθη,που συγχωρεί, που συμπληρώνει την ιστορία, που αποκαθιστά αλήθειες διαχρονικές, οι οποίες ανασύρονται από τ' αραχνιασμένα υπόγεια της σκοπιμότητας.

Αυτά, όμως, δεν είναι κι ούτε ήταν υπόθεση εκδοτών, εργολάβων. Γιατί, όταν βγάζεις εφημερίδα δεν έχεις στό νου τα έργα…αποχέτευσης του Βόλου ή την Ιονία Οδό, κοινώς γιοφύρι τής Αρτας.

Όταν βγάζεις εφημερίδα σημαίνει αγώνας. Σ' όποια παράταξη κι αν ανήκει η εφημερίδα, έχει χρέος πάνω απ όλα να αγωνίζεται και να υπερασπίζεται την Αλήθεια της.

Γιατί, όταν βγάζεις μια εφημερίδα, δεν είναι κακό να σφάλεις. Αντίθετα, είναι ύποπτο το να μην σφάλεις. Τώρα, οι εφημερίδες είναι περίπτερα εταιρίες…δίσκων και βίντεο κλαμπ, εκτός από ελάχιστες που επιμένουν με ισχνές κυκλοφορίες.

Η Βίσση, ο Σβαρτζενέγκερ και τα κουπόνια σούπερ μάρκετ, αποκαθήλωσαν την είδηση και την έρευνα. Το πλέον δραστικό όπλο της εφημερίδας, η καμπάνια, είναι πλέον ανύπαρκτη.

Γιάννη, αδερφέ! Την «κάνεις» στη πιο κατάλληλη στιγμή. Όπως πολλά, έτσι κι η δημοσιογραφία, δεν απέχει πολύ από το να γίνει μια…άυλη αξία.

Οι συνεντεύξεις πάνε κι έρχονται με e-mail. Για τις φωτογραφίες, δεν απαιτείται παρουσία φωτορεπόρτερ, αφού με ένα κινητό κάνεις τη δουλειά σου και στέλνεις στο άψε σβήσε τη φωτογραφία. Άσε που μπορεί να κάνει «σέλφι» και να στη στείλει ο συνεντευξιαζόμενος…

Χάθηκε όμως, ρε Γιάννη, κι όλη εκείνη η γοητεία. Ένα μποεμιλίκι ρε αδερφέ, που όσοι το ζήσαμε, μας μπόλιασε με μια ανοσία απέναντι στο χρήμα, στους εκβιασμούς, στις κάθε είδους απειλές. Αυτό, που οδήγησε πολλούς φίλους και συντρόφους στην εξορία, η στα υπόγεια της ασφαλείας και άλλους στην ανεργία, γιατί ήταν πάντα αγύριστα κεφάλια.

Ερωτευμένοι εσαεί με την αλήθεια τους. Μεθυσμένοι από το όνειρο ο,τι κάτι θα αλλάξουν σ αυτόν τον έρμο τον τόπο, έστω κι αν οι σειρήνες γύρω τους λοιδορούσαν. Γιατί σ αυτό το ρημάδι το επάγγελμα μπήκαμε για να διεκδικήσουμε τα πάντα, έτσι ώστε να καταφέρουμε στο τέλος να κερδίσουμε τα ελάχιστα για την κοινωνία. Είχαμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι είμαστε η συνέχεια της Κοκκινιάς, της Νίκαιας, της Νέας Ιωνίας. Ότι έπρεπε να δώσουμε τη μάχη μας για ν αξιώσουμε την κάθε βήτα Περιφέρεια. Τον κάθε κοινωνικά εξόριστο.

Τελικά, χάσαμε Γιάννη. Το αμπέχονο εκτοπίστηκε από τη γραβάτα και όλοι μεμιάς γίνανε «γράφει ο…», έστω κι αν είναι ανύπαρκτοι γραφιάδες. Στα χρόνια μας «γράφει ο…» ήταν ο Ανδρουλιδάκης, ήταν ο Ψαθάς, ήταν ο Παλαιολόγος, ήταν ο Τσιφόρος, ήταν μεγάλοι μάστορες της πέννας.

Άντε, γεια σου Γιάννη… Πάντα θα θυμάμαι, εκτός από όλες τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε μαζί μια ιδιαίτερη. Τότε που συνοδεύαμε τον Πατριάρχη Δημήτριο, στην μεγάλη περιοδεία του στην Αμερική. Να σε ψάχνω στο πρες ρουμ του Λευκού Οίκου, καθώς περιμέναμε τον Μπους να βγει. Που διάολο ήσουνα…

Και με το που βγαίνει ο Μπους, ακούω από πίσω τη φωνή σου, να καλεί τον Πρόεδρο να στραφεί στον φακό : «Μίστερ πρέζιτεντ, μίστερ πρέζιτεντ…». Γυρίζω και σε βλέπω αθεόφοβε , σκαρφαλωμένο σε μια σκάλα, πάνω απ' όλους. Λέω, που διάολο βρήκε ο π…… τη σκάλα στον Λευκό Οίκο;

Στο τέλος μας διώξανε κακήν κακώς με το που φτάσαμε στη Νέα Υόρκη, επειδή λέει παραβιάζαμε τα μέτρα του FBI.

Ωραία περάσαμε Γιάννη. Δεν έχεις παράπονο. Η μόνη που θάχει παράπονα από σένα ίσως ναναι η Χρύσα. Γιατί τα περισσότερα χρόνια σου τα ‘ζησες με τη NIΚON.

Άντε γεια σου Αρκουδάκι μου…

www.imerodromos.gr

Με την ευκαιρια της συνεντευξης..

..Του ελληνα υπουργου οικονομικων στην κυριακατικη εφημεριδα Real News της 21.2.2016

 

της Μαριας Νεγρεποντη-Δελιβανη

 

Εύλογο είναι το ενδιαφέρον που συγκεντρώνει η συνέντευξη του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου, στην αποφράδα αυτήν περίοδο. Και τούτο, όχι μόνον επειδή του έχει ανατεθεί η οικονομική διευθέτηση της καταρρέουσας ελληνικής οικονομίας, αλλά επιπλέον και κυρίως, γιατί είναι ο ίδιος οικονομολόγος και μάλιστα μακροοικονομολόγος, και συνεπώς ο λόγος του έχει βαρύτητα.

 

Α. Όμως ο Ελληνας ΥΠΟΙΚ λειτουργεί σε ανθυγιεινό οικονομικό περιβάλλον

Συνειδητοποιώ τις, τεραστίων διαστάσεων, δυσχέρειες που αντιμετωπίζει, σε καθημερινή βάση ο κ. Τσακαλώτος. Με συντριβή, ωστόσο, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, για τη θέση που κατέχει, ουδόλως τον βοηθούν οι σοβαρές οικονομικές γνώσεις του. Και τούτο, επειδή ο κάθε Έλληνας ΥΠΟΙΚ, που θα δεχόταν να λειτουργήσει εντός Μνημονίων, δεν είναι παρά πιστός εκτελεστής των απλοϊκών εντολών του κουαρτέτου, και συνεπώς για το καθήκον αυτό θα έφθαναν κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις Λογιστικής. Είναι, δυστυχώς, εκτελεστής αυτών των κατά συρροή εγκληματικών μέτρων, που επιτάσσουν τα παιδάκια του κουαρτέτου, που βαθαίνουν την κρίση και που προωθούν μια μη αντιστρέψιμη, για δεκαετίες και γενιές, διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.  

Είναι βέβαιο ότι παρότι, ο κ ΥΠΟΙΚ εξαντλείται σε καθημερινές, ανούσιες αλλά όμως ατέρμονες συζητήσεις για το αν

• οι συντάξεις θα μειωθούν κατά 5% ή 10% επιπλέον, 
• ο ανώτατος συντελεστής φόρου για τα ενοίκια θα είναι 40% ή 45%, 
• οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν και άλλα περιθώρια δουλοποίησης και εξευτελισμού, 
• οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα εξουθενωθούν με λίγο πιο χαμηλή ή με λίγο πιο υψηλή φορολογία, 
• τα κόκκινα δάνεια, θα αρπαχτούν από τα αλλοδαπά κοράκια για μόνον 5% ή και λίγο περισσότερο της αρχικής τους αξίας,

γνωρίζει ωστόσο καλώς ότι όλοι αυτοί οι προβληματισμοί αφορούν απλώς και μόνον την εντελώς βραχυχρόνια πλευρά του ελληνικού δράματος. Διότι, αυτό που στραγγαλίζει την Ελλάδα, ολοένα και πιο εξοντωτικά με την πάροδο του χρόνου, είναι το σβήσιμο κάθε ελπίδας για καλύτερες ημέρες, του χρόνου, σε 5 χρόνια, σε 10 χρόνια, σε 30 χρόνια, από σήμερα. Αυτό που ισοπεδώνει την Ελλάδα είναι το πλήρες αδιέξοδο της μνημονιακής πορείας, είναι οι υπέρογκες θυσίες του λαού χωρίς ανταπόδοση. Αλλά, βέβαια, είναι και η συνωμοσία των ψευδών υποσχέσεων για την δήθεν έξοδο από την κρίση.  

Είναι, πράγματι, εντελώς ανεξήγητο το γιατί δεν αντέδρασαν οι ελληνικές κυβερνήσεις των 6 τελευταίων ετών, στις απροκάλυπτες και πολυάριθμες αποκαλύψεις, που έγιναν από αξιωματούχους του ΔΝΤ, από εκθέσεις διεθνών οργανισμών και από γνωστούς οικονομολόγους, για το ότι «το ελληνικό πρόγραμμα ήταν από την αρχή τραγικά λανθασμένο». Φυσικά, και χωρίς αυτές τις δηλώσεις των κατεξοχήν ειδικών, το σύνολο του ελληνικού λαού, και συνεπώς και οι κυβερνήσεις του, είχαν συνειδητοποιήσει πως το κάθε νέο Μνημόνιο και η κάθε πρόσθετη ομάδα μέτρων απέβλεπε στην εκ βάθρων καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.  

 

Ι. Μερικά συντριπτικά στοιχεία της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, ως υπενθύμιση:

• Η επένδυση παγίου κεφαλαίου, δημόσια και ιδιωτική εμφανίζει εικόνα πραγματικής πανωλεθρίας. Από 57,2 δις ευρώ πριν από την κρίση, είναι τώρα μόνο 18,7δις. ευρώ.
• Η ιδιωτική κατανάλωση συρρικνώθηκε κατά, περίπου, 47 δις. ευρώ στο κρίσιμο διάστημα των 6 ετών. 
• Το ελληνικό κατά κεφαλή εισόδημα που αναλογούσε στο 84, 4% του αντίστοιχου Μ.Ο. των κρατών-μελών της ΕΕ, εκτιμάται τώρα στο 53,6% αντίστοιχα. 
• Η ανεργία ήταν 7,8% πριν από την κρίση και ήδη τώρα έχει αναρριχηθεί στο 27% του ενεργού πληθυσμού. 
• Το 40% των επιχειρήσεων, με έσοδα πάνω από 10 εκατ. ευρώ θεωρούνται «τελειωμένες" εξαιτίας δανείων που δεν μπορούν να ξεπληρώσουν. 
• Το χρέος, ως ποσοστό στο ΑΕΠ ήταν γύρω στο 100 πριν από την κρίση και ήδη τώρα έχει σχεδόν διπλασιαστεί. Σε πείσμα της ανελέητης φοροκαταιγίδας, τα δημόσια έσοδα μειώνονται (εξέλιξη που όφειλε, βέβαια, να είναι αναμενόμενη). Τα δηλωθέντα εισοδήματα φυσικών προσώπων από 100,3 δις ευρώ το 2009 καταποντίστηκαν σε 73 αντίστοιχα το 2014.

Με αυτήν την πανωλεθρία (τα στοιχεία είναι ενδεικτικά και όχι εξαντλητικά) είναι λογικό να αναμένονται καλύτερες ημέρες, ανάπτυξη, έξοδος από την κρίση, επιστροφή στις αγορές, προσέλκυση επενδύσεων και όλα αυτά τα άκρως ουτοπικά, για την κατάστασή μας.;  

Οι κυβερνώντες, ωστόσο, αποστρέφοντας το βλέμμα και τη σκέψη από τα απελπιστικά αυτά στοιχεία, εμφανίζονται άνετα αισιόδοξοι και ….υπόσχονται «καλύτερες ημέρες», εκλαμβάνουν την προσεχή αξιολόγηση ως δήθεν τελευταία, ελπίζουν σε θεαματική μείωση του χρέους (παρότι οι δανειστές έχουν αποκλείσει το κούρεμα), και προετοιμάζονται να υποδεχθούν επενδυτές που….δεν θα είναι κοράκια! Προσδοκούν, ακόμη, το τέλος των δεινών μας, παρότι γνωρίζουν καλώς ότι η επιτήρηση των δανειστών με τις ολοένα και πιο αλλοπρόσαλλες απαιτήσεις, δεν πρόκειται να διακοπεί πριν η Ελλάδα αποπληρώσει το 75% του τελεσίδικα μη βιώσιμου χρέους της.

Είναι βάσιμη αυτή η αισιοδοξία των κυβερνώντων; Βεβαιότητα όχι. Παραθέτω στη συνέχεια σχετικές προβλέψεις, αφού υπενθυμίσω ότι οι δανειστές απαιτούν ήδη (προς το παρόν) 9.5 δις. ευρώ επιπλέον των συμφωνηθέντων, ως το 2018.  

 

ΙΙ. Προβλέψεις (από την εταιρία PROGNOS AG) :

• Το χρέος αναρριχάται συνεχώς, εφόσον τα νέα δάνεια πηγαίνουν αυτούσια για την πληρωμή τόκων και προστίθενται στο χρέος. Προβλέπεται, έτσι, ότι το 2022 το χρέος θα αντιπροσωπεύει το 245% του ΑΕΠ.
• Εκτιμάται ότι η ανεργία θα χρειαστεί 25 χρόνια από σήμερα για να πέσει κάτω από το 10% του ενεργού πληθυσμού. 
• Ως το 2020 η οικονομία θα συρρικνώνεται με ετήσιο ρυθμό 0.8%.
• Το 2034 η οικονομία, ελπίζεται ότι επιτέλους, θα επιστρέψει στο επίπεδο που βρισκόταν πριν από την κρίση. 
• Η Ελλάδα έχει απολέσει, ως σήμερα, 170 δις ευρώ από την φυγή εγκεφάλων
• Τα έσοδα κυρίως από άμεσους φόρους θα συνεχίσουν να μειώνονται και θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο το ποσό που διατίθεται για το κράτος πρόνοιας
• Στην Ελλάδα εγκλωβίζονται εκατομμύρια μεταναστών-προσφύγων, χωρίς να προτείνονται από την ΕΕ λειτουργικές λύσεις  

 

Β. Τα πολλά και αναπάντητα ερωτηματικά, που αναφέρονται στη συνέντευξη του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου, ενόψει του ελληνικού αδιέξοδου  

Το ξέσπασμα του Έλληνα ΥΠΟΙΚ εναντίον του ΔΝΤ είναι απολύτως δικαιολογημένο. Ωστόσο, αυτό που εκπλήσσει είναι η καθυστέρηση! Είναι δυνατόν να μην γνώριζε ο οικονομολόγος κ. ΥΠΟΙΚ τον βίο και την πολιτεία του ΔΝΤ, που έχει σωρεία καταστροφών υπανάπτυκτων οικονομιών στο ενεργητικό του; Μπορεί δηλαδή βάσιμα να υποτεθεί, ότι ο κ. ΥΠΟΙΚ. εκλάμβανε ως τώρα το ΔΝΤ, ως οργανισμό που πάσχιζε να στοιχειοθετήσει προγράμματα και μεταρρυθμίσεις για τη σωτηρία της Ελλάδας; Είναι δυνατόν, δηλαδή, να συμφωνεί με τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ που "θεωρεί εξαιρετικό το πρόγραμμα, αλλά οι ανίκανοι Έλληνες δεν το εφαρμόζουν σωστά;

Ο κ. ΥΠΟΙΚ αναφέρεται σε «κόκκινες γραμμές».... Διερωτώμαι (και πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη) σε ποιους απευθύνεται, για να τις κάνουν σεβαστές. Είναι δυνατόν να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι η πάγια τακτική των δανειστών είναι οι εκβιασμοί, και οι συνεχώς εμφανιζόμενες νέες και πιο καταστρεπτικές των προηγούμενων απαιτήσεις τους; Είναι δυνατόν, ο σοβαρός οικονομολόγος κ. Τσακαλώτος να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι τα Μνημόνια ουδόλως αποσκοπούν στη διάσωση της Ελλάδας, αλλά στο ακριβώς αντίστροφο. Είναι δυνατόν;;;

Ο κ ΥΠΟΙΚ «ελπίζει» στην επιστροφή, όσο γίνεται πιο σύντομα, του κουαρτέτου για την περίφημη αξιολόγηση"! Αλλά, τι θετικό, μπορεί να περιμένει από αυτήν; Που όπως είναι γνωστό, έπεται πολυάριθμων άλλων, και πιθανότατα προηγείται πολλών μελλοντικών (αν παραμείνουμε στα Μνημόνια), μέχρι τελικής πτώσης.

Αμήχανες, απολογητικές και άκρως απογοητευτικές είναι οι δικαιολογίες του κ ΥΠΟΙΚ, σχετικά με τον ορισμό ξένου επικεφαλής του νέου Ταμείου Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας (ορθότερα, του Ταμείου Ξεπουλήματος της Χώρας). Αλλά, και τι να πει για αυτό το νέο χτύπημα των "εταίρων" μας;

Ωστόσο, οι πιο εκπληκτικές απαντήσεις του οικονομολόγου κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου, στην περί ης συνέντευξη, αφορούν στην πεποίθησή του ότι με αυτές τις συνθήκες θα….προσελκυστούν στην Ελλάδα υγιείς/αναπτυξιακές επενδύσεις. Φρονώ, ότι είναι αδύνατον ο κ. ΥΠΟΙΚ να πιστεύει σοβαρά σε μια τέτοια εξέλιξη, εν μέσω των συνεχώς μειούμενων εισοδημάτων, της κατακόρυφης πτώσης της ζήτησης, της αλλοπρόσαλλης και συνεχούς αύξηση των φόρων και των φορολογικών συντελεστών (που αναπότρεπτα έχουν αντίθετα, των επιδιωκόμενων, αποτελέσματα), του εξανδραποδισμό όλων των κοινωνικο-επαγγελματικών τάξεων, της ξέφρενης λειτουργίας των αρνητικών πολλαπλασιαστών, της καταστροφής της δημόσιας διοίκησης και του κράτους πρόνοιας, της απτόητα εντεινόμενης στραγγαλιστικής λιτότητας και των μόνιμα εγκαταστημένων capital controls. Απλώς υπενθυμίζω, διότι αποκλείεται να μην είναι εν γνώσει του Τσακαλώτου, την αντίστροφη φορά των επενδύσεων, δηλαδή την καταστρεπτική μετεγκατάσταση στη Βουλγαρία 60.000 ελληνικών επιχειρήσεων, καθώς και τα χαιρέκακα ευχαριστήρια των γειτόνων μας για την.....προσφορά μας αυτήν.

Υπενθυμίζω, τέλος, ως ανακεφαλαίωση των παραπάνω, και την πρόσφατη δήλωση του προέδρου των Ελλήνων Βιομηχάνων, ότι για να σταθεί και πάλι στα πόδια της η ελληνική οικονομία απαιτούνται επενδύσεις τουλάχιστον της τάξης των 100 δις. ευρώ (και λίγα είναι, κατά την κρίση μου) Ε, λοιπόν, όχι, ο κ. ΥΠΟΙΚ που είναι σοβαρός οικονομολόγος, αποκλείεται να πιστεύει στην έλευση πραγματικών επενδυτών, πέραν των κορακιών. 

Κατανοητή, καταρχήν, η ανησυχία των μελών της Κυβέρνησης για την τυχόν μη ψήφιση των δραματικού περιεχομένου νομοσχεδίων. Ωστόσο, φοβούμαι ότι ο κ. ΥΠΟΙΚ υποτιμά, με τον τρόπο του, το σύνολο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνοντας ότι «Δεν εκτιμώ ότι απειλείται η συνοχή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με τα μέτρα πολιτικής που καταθέτουμε, όσο δύσκολα και αν είναι….». Φρονεί, αλήθεια, ο κ. ΥΠΟΙΚ ότι οι βουλευτές ψηφίζονται από τον ελληνικό λαό για να λειτουργούν ως νεοσύλακτα φανταράκια;  

 

Γ. Και κάποιες δικές μου γενικότερες απορίες, με αφορμή τη συνέντευξη του κ. ΥΠΟΙΚ  

1. Είναι δυνατόν να έχει πειστεί ο κ. ΥΠΟΙΚ. ότι τα Μνημόνια είναι μονόδρομος; Και αν όχι, για ποιο λόγο διαθέτει ώρες και φαιά ουσία για δήθεν «βελτιώσεις» μιας εγγενούς καταστρεπτικής και παγιωμένης κατάστασης, που αποδεκατίζει σταδιακά τον ελληνικό λαό, τη ζωή, την υγεία, την αναπαραγωγή, τις προοπτικές του; Γιατί δέχεται να γίνει συνεργός ενός ειδεχθούς εγκλήματος, και φυσικά μη αντιστρέψιμου, αλλά και γιατί εκλαμβάνει ως δεδομένη τη συνενοχή σε αυτό των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ; Πάνω από όλα, γιατί δεν χρησιμοποιεί τις πολύτιμες γνώσεις του για την εξεύρεση παράλληλων ή και κάθετων οδών στα Μνημόνια; Βεβαιότατα υπάρχουν! Και βεβαιότατα υπόσχονται να μας τραβήξουν από την τωρινή κατοχή.

2. Αναγνωρίζει, αλήθεια, ο κ. ΥΠΟΙΚ στο χρέος, που εξελίσσεται σαφώς πια ως Λερναία ΥΔΡΑ, το δικαίωμα να εξαθλιώνει ένα ολόκληρο Έθνος, παρότι αποδεδειγμένα πρόκειται για επονείδιστο χρέος από πολλές πλευρές; Γ ιατί, αλήθεια, δεν επιδιώκεται συμψηφισμός του με το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές καταστροφές; Τελικά, ο Έλληνας ΥΠΟΙΚ σε ποιους χρωστά υποταγή, στους συμπατριώτες του, που δεινοπαθούν ή στους δανειστές, που ακολουθούν εμφανώς απάνθρωπες και βάρβαρες πολιτικές;

3. Και στο θέμα των προσφύγων πως αντιμετωπίζει η H EE-Ευρωζώνη το ανήκουστο ελληνικό δράμα; Μας βοηθά να το επιλύσουμε, ή....προσποιείται ότι μας βοηθά, καταστρέφοντάς μας, παρότι δεν πρόκειται για ελληνικό, αλλά για ευρωπαϊκό πρόβλημα.;

4. Η απάντηση στα παραπάνω αγωνιώδη ερωτήματα μπορεί να είναι ο φόβος, για μεγαλύτερες καταστροφές, αν τα Μνημόνια παύσουν να εκλαμβάνονται ως μονόδρομος. Τι μπορεί, όμως να αποτελεί μεγαλύτερη καταστροφή από τη βέβαιη εξαφάνιση της Ελλάδας και των Ελλήνων; Ο φόβος είναι πάντοτε κάκιστος σύμβουλος, ειδικά για μια μικρή και αδύναμη χώρα, που καταπατιέται με μεγάλη ευκολία, αν δεν αντιδράσει. Και…για να λαϊκίσω: Αν οι πρόγονοί μας είχαν σύμβουλο το φόβο, θα ήμασταν ακόμη σκλάβοι των Τούρκων.

5. Αλλά, τι, συγκεκριμένα, μπορεί να φοβούνται οι Μνημονιακοί (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση) ; 

• Να….πάψουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, και να ….γίνουμε Βαλκάνιοι! Δεν κατανοώ τι θα πει αυτό, αλλά πάντως η ΕΕ-Ευρωζώνη δεν φαίνεται να έχει μπροστά της μεγάλη διάρκεια ζωής. Και, ακόμη, ας αναρωτηθούμε αν αυτή ήταν η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε και σε αυτήν θα θέλαμε να ζήσουμε εμείς και οι απόγονοί μας.
• Να μας τιμωρήσουν οι δανειστές για την ανυπακοή μας! Αλλά, εξυπακούεται ότι το αίτημά μας θα είναι η πληρωμή του μη επονείδιστου χρέους, αλλά με ανάπτυξη και όχι με αίμα. Με αυτήν, ακριβώς, την ανάπτυξη που οι δανειστές μας μάς αρνούνται με όλα τα μέσα, επί 6 χρόνια. 
• Να μην μπορέσουμε να αναπτυχθούμε, επειδή (εμμέσως) δεχόμαστε ότι είμαστε λαός ανίκανος για ο,τιδήποτε. Αλλά, μια τέτοια εξήγηση δεν δέχομαι σε καμιά περίπτωση ότι μπορεί να εκφράζει ελληνική θέση.

 

6. Ο κ. ΥΠΟΙΚ ορθώς υποστηρίζει ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρήκε καμμένη Γη, και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που είναι στην εξουσία, δεν θα μπορούσε να κάνει θαύματα. Έχει δίκαιο ! Όμως, αυτό που ο λαός ανέμενε από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αποφασιστική διακοπή της ολέθριας πορείας, και όχι η συνέχιση της. Η έναρξη της ανάπτυξης που είναι αδύνατη αν παραμείνουμε με τα Μνημόνια.  

Τι κρίμα, λοιπόν, που επέλεξε να λειτουργήσει τόσο άδοξα, τόσο άτολμα, τόσο αποκαρδιωτικά, η πρώτη αριστερή (σύμφωνα, βέβαια, με την ετικέτα της) ελληνική Κυβέρνηση!

                                                                                                                          www.iskra.gr