Ο Μεγάλος Θυμός…

 

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

 

Δυστυχώς αυτό δεν είναι «τρολιά» ούτε κατασκευασμένη είδηση στα εργαστήρια και τις μονταζιέρες της διαπλοκής …

Είναι η άγρια πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες φορολογούμενους, των οποίων κατάσχονται απροειδοποίητα, μισθοί, συντάξεις και άλλα εισοδήματα από τους τραπεζικούς λογαριασμούς…

Από τις 19 Μαΐου οι τράπεζες πήραν εντολή από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, να αυξήσουν κατά 50% τις καθημερινές κατασχέσεις, ώστε τα ηλεκτρονικά κατασχετήρια να φτάνουν στον αριθμό των 2.400 κάθε 24ωρο, που θα πει 10.000 κατασχέσεις κάθε μέρα, δεδομένου ότι η επιστολή της ΓΓΔΕ  απευθύνεται στις τέσσερις συστημικές τράπεζες, Πειραιώς, Εθνική, Alpha και Εurobank!

Έχω προσωπικό παράδειγμα και γνωρίζω πως είναι να έχεις μείνει με 10 ευρώ, να περιμένεις με αδημονία να πληρωθείς και μόλις πας στο ΑΤΜ να βλέπεις το νούμερο της εξόντωσης σου…

Ο λογάριθμος της καταστροφής μ ένα κλικ… Χρειάζονται μόλις  60 δευτερόλεπτα για να ενεργοποιηθεί η εντολή κατάσχεσης… Χωρίς  προειδοποίηση, χωρίς καμία δυνατότητα για δεύτερη ευκαιρία,  ακόμη και αν έχεις μπει σε ρύθμιση και δεν έχεις καταφέρει να καλύψεις δύο δόσεις …

Είναι  χαρακτηριστική η περίπτωση φορολογούμενης, η οποία τραυματίστηκε πολύ σοβαρά σε τροχαίο, χαροπάλευε επί ένα μήνα στο νοσοκομείο, βγήκε τελικώς ανάπηρη και της έγινε κατάσχεση μισθού, επειδή δεν εξυπηρέτησε τη δεύτερη δόση…

Ή η καρκινοπαθής συνταξιούχος των 520 ευρώ που της πήραν τη σύνταξη για τον ίδιο λόγο… Δεν είχε δηλώσει το λογαριασμό ως ακατάσχετο, όπως και οι περισσότεροι συνταξιούχοι και μισθωτοί που θεωρούν αυτονόητο ότι οι λογαριασμοί μισθοδοσίας και συντάξεων, είναι εκ προοιμίου ακατάσχετοι …

Το μόνο ακατάσχετο είναι το τσουνάμι που έχει ξεκινήσει από τις 18 Μαΐου με προοπτική να εξαπλωθεί μέχρι το Σεπτέμβριο σε περίπου 1.000.000 οικογένειες,αν ληφθεί υπόψη ότι ένας στους δύο φορολγούμενους,έχει ληξιπρόθεσμα χρέη στο Δημόσιο…

Από μεθαύριο ξεκινούν και οι πλειστηριασμοί για χρέη προς τις Τράπεζες! Στην καλύτερη δηλαδή αν γλυτώσεις από το δημόσιο, δεν θα γλυτώσεις από την Τράπεζα και στη χειρότερη θα υποστείς και τα δύο σοκ…

Πρέπει να βγουν τα νούμερα σου λένε, αλλά για ποιόν και μέχρι πού,  μέχρι να βγει η ψυχή σου;

Μπορεί η κυβέρνηση  να κερδίζει στα μεγάλα με το μενού να έχει πέσει βαρύ τις τελευταίες ημέρες για το «φιλελευθεριστάν», το οποίο επιχειρεί επικοινωνιακή αντεπίθεση  με ψεύδη και διαστρεβλώσεις που αναπαράγονται ασυστόλως …

Συμφωνία αντί για ναυάγιο, ελάφρυνση  του χρέους που μέχρι  πέρυσι ήταν βιώσιμο, η Ειδομένη άδειασε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και πάνε, χάθηκαν οι χιλιάδες τζιχαντιστές που καραδοκούσαν να μας σφάξουν εξ αιτίας της Τασίας, ο Πούτιν στην Αθήνα με ισχυρά μηνύματα και ακόμη πιο ισχυρούς συμβολισμούς και στο καπάκι η ανακοίνωση για το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα, στις αρχές Ιουλίου …

Επιτυχίες και επιτεύγματα που κινδυνεύουν να ακυρωθούν πάραυτα, πλέον όχι από τους αντιπάλους, αλλά από τον ίδιο το λαό, αν συνεχιστεί η δυναμική της αναλγησίας που καλπάζει εδώ και κάποιες μέρες…

Με την αντιπολίτευση να παραπαίει ανάμεσα στη στρατηγική της ήττα και την αδιέξοδη αδυναμία της να «διαβάσει» τις εξελίξεις, τυφλωμένη από την εθελόδουλη πολιτική μυωπία της, οι συνέπειες μπορεί σύντομα να αποδειχθούν απρόβλεπτες και αναπότρεπτες…

Ο κίνδυνος να κατευθυνθεί ο Μεγάλος Θυμός του κόσμου προς χρυσαυγίτικα μονοπάτια, ελλοχεύει σε κάθε αριθμό λογαριασμού που κατάσχεται, ενώ έχει ήδη κατασχεθεί η ζωή…

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Το μεγαλύτερο πολιτικό πλεονέκτημα αυτής της κυβέρνησης είναι το λαϊκό έρεισμα που συνεχίζει να έχει ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, παρά την απογοήτευση και την κόπωση που βυθίζει τον κόσμο σε αδράνεια λειτουργίας…

Αν χαθεί και αυτό το τελευταίο όπλο, θα έχουν χαθεί όλα…

www.altsantiri.gr

 

ΥΓ του blog:....η 'Αυγή' του την πέφτει με τις off shore, οι δικοί του ΄μουρμουρίζουν και τα πετσιά του οι δημοσιογράφοι του την λένε απροκάλυπτα πια για την γενοκτονία και την υποδούλωση που συνεχίζει και αυξάνει κι αυτός με κρεμάσμένο το ηλίθιο χαμόγελο, που κάποτε θεωρήθηκε προσόν, βαδίζει ανήξερος ή αδιάφορος κατευθείαν στα βράχια που έρχονται με ταχύτητα πάνω του και πάνω μας......νομίζει ότι θα σωθεί;

Το νόμιμο, το ηθικό και η δικαίωση Βουλγαράκη

 

Η κυβέρνηση επέλεξε την εποχή των Panama Papers, την εποχή δηλαδή των αποκαλύψεων για το ρόλο των offshore εταιρειών και το ποιοι τις χρησιμοποιούσαν ως εργαλεία απόκρυψης χρήματος, για να επιτρέψει με νόμο της, την κατοχή τέτοιων εταιρειών από πολιτικά πρόσωπα.

Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Ο λόγος που το κάνει δεν έχει καμία πειστική απάντηση. Το γεγονός πως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι οι πολιτικοί χώροι καταγωγής των οφσορούχων της διαφθοράς και των οφιούχων της διαπλοκής, δεν είναι εξήγηση στο γιατί μια κυβέρνηση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε ένα τέτοιο νόμο. Δεν είναι επιχείρημα, πως δεν μπορεί να κατηγορεί την κυβέρνηση η ΝΔ με τον Παπασταύρου και ο Θέμος με τις πέντε offshore. Το θέμα είναι αν η κυβέρνηση έκανε κάτι για το οποίο πρέπει να κατηγορηθεί.

Οι νομικοφανείς εξηγήσεις σε πολιτικά θέματα συνήθως δίνονται για να δημιουργούν σύγχυση και όχι για να εξηγούν. Όταν ένας νόμος χρειάζεται το μεταφραστή του, όταν αφορά ένα απλό θέμα ηθικής και πολιτικής τάξης, τότε ο νόμος δεν υπαγορεύεται από κοινωνικές ανάγκες αλλά από παρεκτροπή από τις ανάγκες αυτές.

Πάμε τώρα στην ουσία. Οι offshore εταιρείες, είτε είναι σε χώρες που συνεργάζονται φορολογικά, είτε σε μη συνεργαζόμενες, έχουν στην πλειοψηφία τους μία λειτουργία. Την απόκρυψη μαύρου χρήματος και του κατόχου του. Το 90 % των offshore, δεν έχουν καμιά παραγωγική, ουσιαστική λειτουργία, αλλά γίνονται για να δημιουργούνται και να κινούνται χαρτοφυλάκια χρηματοοικονομικών τίτλων και παράνομου χρήματος. Όποιος έχει αμφιβολίες ας ρωτήσει τον Άκη και τον Παπασταύρου

Με το επιχείρημα πως οι χώρες είναι συνεργαζόμενες φορολογικά, η κυβέρνηση δίνει το δικαίωμα σε βουλευτές, υπουργούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων να έχουν offshore ακόμη και αν οι συνεργαζόμενες χώρες είναι φορολογικοί παράδεισοι. Δηλαδή, αν κάποιος υπουργός έχει μια τέτοια offshore, τότε τη δηλώνει και είναι νόμιμος. Την ίδια ώρα κανένας δεν θα ξέρει και δεν θα μπορεί να μάθει, ποια είναι τα περιουσιακά στοιχεία αυτής της offshore, όσο συνεργαζόμενη φορολογικά και αν είναι η χώρα που είναι η έδρα της. Θα δηλώνει δηλαδή την εταιρεία σα να δήλωνε το όνομα ενός κατοικίδιου και θα επέρχεται η νομιμοποίηση.

Παράδειγμα: ο υπουργός, μπορεί να έχει την offshore σε μια συνεργάσιμη φορολογική χώρα. Αυτή η εταιρεία κατέχει μετοχές μιας άλλης εταιρείας, η οποία είναι σε μια άλλη χώρα, μη συνεργάσιμη φορολογικά. Και αυτή με τη σειρά της μπορεί επίσης να έχει μετοχές άλλων εταιρειών σε άλλες χώρες. Όπως δηλαδή οι ρώσικες κούκλες μπάμπουσκες, οι εταιρείες βρίσκονται η μία μέσα στην άλλη και μπορεί να καταλήγουν στη διαχείριση μιας παράνομης περιουσίας. Ο υπουργός όμως θα είναι νόμιμος, γιατί δηλώνει το περιουσιακό του στοιχείο που είναι η πρώτη εταιρεία.

Όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχει κανένα περιουσιολόγιο για τις offshore εταιρείες. Έτσι το γεγονός πως ο κύριος υπουργός δηλώνει την εταιρεία του δεν σημαίνει πως δηλώνει και την (παράνομη) περιουσία του. Αλλά είναι νόμιμος. Ο κάθε υπουργός ή βουλευτής, γίνεται δηλαδή Σταύρος Ψυχάρης, ο οποίος έχει όλη του την περιουσία σε offshore εταιρείες, αλλά είναι νόμιμος δηλώνοντας τις εταιρείες αυτές, χωρίς να κινδυνεύει να ελεγχθεί για το πού βρήκε την περιουσία την οποία κατέχουν οι εταιρείες. Αν το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να γίνουν οι υπουργοί του Ψυχάρηδες σε περιουσία και πρακτικές, τότε μια χαρά τα πάει.

Στο σχετικό νόμο όμως υπάρχει και ένα τεράστιο ηθικό θέμα. Τα πολιτικά πρόσωπα έχουν δικαίωμα να έχουν εταιρείες σε φορολογικούς παραδείσους αρκεί να είναι συνεργάσιμοι φορολογικά παράδεισοι. Όπως είναι γνωστό, ο πολιτικός, προσέρχεται στην πολιτική εθελοντικά με σκοπό να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον. Δεν τον αναγκάζει κανένας. Πώς είναι δυνατόν, αυτός ο εθελοντής πολιτικός, από τη μία να ψηφίζει νόμους που επιβάλουν για τους πολίτες φορολογία 40%, αλλά ο ίδιος να κατέχει εταιρείες που φορολογούνται με 3 %, μόνο για αυτό το λόγο της φορολογίας; Πόσο ηθικό και έντιμο είναι αυτό; (Αποφεύγω συνειδητά το ερώτημα για το πόσο Αριστερό είναι)

Η επιχειρηματολογία πως αυτή η νομική επιλογή είναι εναρμόνιση με τις απαιτήσεις του ΟΟΣΑ και τη GRECO, δεν φαίνεται να ισχύει, αφού φαίνεται πως στις κοινές συναντήσεις σημειώνονται οι αντιφάσεις του υπάρχοντος νομικού πλαισίου για τους πολιτικούς και όχι η ανάγκη επιβολής νόμου υπέρ των offshore τους. Ακόμη και αν υπήρχε επιβολή από τον ΟΟΣΑ, η ελληνική κυβέρνηση, όφειλε ακριβώς την εποχή που σε διεθνές επίπεδο υπάρχει μια συζήτηση για το ρόλο των offshore, να ηγηθεί μιας πρωτοβουλίας για την πολιτική εξυγίανση.

Είναι η δεύτερη νομική ρύθμιση, μετά από αυτή για τα καρτέλ και τα «συρρέοντα εγκλήματα» με την οποία η κυβέρνηση νομοθετεί σε απόσταση από την κοινωνική απαίτηση αλλά και από την πολιτική της φύση. Πρέπει πρώτα να εξηγήσει την «αστοχία» στον εαυτό της και μετά στον κόσμο. Να απαντήσει δηλαδή πρακτικά, αν θεωρεί ως αναγκαίο μέτρο για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, την άδεια για offshore στους πολιτικούς. Είναι επίσης προκλητικό, οι ρυθμίσεις για τους πολιτικούς και την φοροαπαλλαγή τους (στην καλύτερη περίπτωση γιατί στη χειρότερη πρόκειται για τη διαφθορά τους), να γίνεται σε ένα νομοσχέδιο που προβλέπει φόρους για την κοινωνία και περικοπές.

Έχει επίσης σημασία να ξέρουν οι «αδιάβαστοι» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, πως ιστορικά, κανένας δεν μπαίνει στην πολιτική για να καταλήξει διεφθαρμένος. Διεφθαρμένο τον κάνουν οι σιωπηλές συμφωνίες ανοχής και τελικώς επιβολής της διαφθοράς. Και επειδή πιστεύω πως κανένας βουλευτής στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε χρειάζεται offshore, άρα και κάλυψη, οφείλουν να ζητήσουν να παρθεί πίσω αυτός ο νόμος, γιατί το επιχείρημα πως «οι άλλοι ήταν χειρότεροι», δεν μπορεί να διαρκεί για πολύ. Εκτός αν σύστημα σύγκρισής τους θέλουν να είναι ο Βουλγαράκης.

www.koutipandoras.gr

 

ΥΓ του blog: ....πάρτε πίσω αυτή την διάταξη ΧΘΕΣ...γιατί το φύλο συκής του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς θα εξαφανηστεί ανεπιστρεπτί ......θα κάνει γεννιές και χρόνια να ξαναεμφανιστεί και ποτάμια αίμα για να δομηθεί απ' την αρχή....ούτε ο χειρότερος δεξιός, καπιταλιστής κι ορκισμένος νεοφιλελέ δεν θα έκανε τέτοιο κακό.....

Μπίχλες δεν θα γίνουμε ποτέ

 

Καρτέσιος

 

Βγαίνει ο Κυρίτσης και δηλώνει ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι η μετακύλιση ενός κομματιού του βάρους από τους ασθενέστερους στους ευπορότερους. Σαν ιδρωμένη πατούσα στα μούτρα μας. Λες και το ΕΚΑΣ το έπαιρναν οι εύποροι, λες και οι έμμεσοι φόροι επιβαρύνουν τους εύπορους, λες και ο κόφτης θα κόψει τον κώλο των εύπορων.
Βγαίνει η Βαγενά και δηλώνει ότι «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε». Μια βρωμερή πατούσα αφήνει σημάδια στα σοκάκια του μυαλού μας. Ωμή παραδοχή ότι η χώρα εάλω και θα μείνει σκλαβωμένη επί 99 χρόνια με την υπογραφή τής βουλευτού. Κι επειδή όσοι την έκριναν «δεν ήταν ευφυείς, αλλά φαρμακερά φίδια» ίσως να μας τιμωρήσει ψηφίζοντας κατοχή της χώρας επί άλλα 301 χρόνια για να μάθουμε να μην κρίνουμε.
Βγαίνει ο Κατρούγκαλος και λέει ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να διασφαλίζει τους πιο φτωχούς και τους πιο αδύναμους. Μια μπίχλα τρομερή από το σαπισμένο πτώμα του «νέου» τρυπάει τα ρουθούνια μας. Λες και δεν ξέρουμε ότι σύμφωνα τουλάχιστον με όσα παραδέχθηκαν στις δηλώσεις τους, κορυφαίοι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν περιουσίες εκατομμυρίων. Ποιοι είναι οι πλούσιοι που θα «αγωνιστούν για το καλό των φτωχών», καρικατούρες του Ρομπέν των Δασών;
Αυτοί και πάνω απ’ όλους ο Τσίπρας, έδωσαν το δικαίωμα στον Καρακούση να γράφει στο «ΒΗΜΑ» άρθρα με τίτλο «Καιρός για ειρήνευση κ. Τσίπρα» όπου μεταξύ άλλων διαπιστώνει ότι: «η διαίρεση των προηγούμενων ετών μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», τεχνητή, απολύτως κατασκευασμένη για σκοπούς αμιγώς πολιτικούς, δεν υφίσταται πλέον. Διαλύθηκε στην κυριολεξία, δεν στέκει, δεν μπορεί να υποστηριχθεί, ούτε καν από τους ιδεοληπτικούς της άκρας Αριστεράς ή εκείνους της Άκρας Δεξιάς».
Δεν ξεπλένεται, όμως, έτσι η μπίχλα, ούτε κυρίως μπορείς να τους τσουβαλιάσεις όλους στο βόθρο της. Ναι, ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και οι βουλευτές του έδωσαν το δικαίωμα στον μνημονιακό συρφετό να λέει σήμερα ότι οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί δεν είχαν ποτέ ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους, ότι η επιλογή στρατοπέδου δεν είχε ποτέ και ταξική αφετηρία, ότι φτωχοί και πλούσιοι, εργάτες, βιομήχανοι και τραπεζίτες πατήθηκαν και λεηλατήθηκαν μαζί και το ίδιο από τα μνημόνια, ότι η «διαμάχη μνημονιακών – αντιμνημονιακών» επρόκειτο απλώς για ένα ακόμη πεδίο ανάπτυξης πολιτικής καριέρας.
Σωστό! Αυτό το δώρο τούς το έκανε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τους έδωσαν το δικαίωμα να βλέπουν αποκλειστικά ένα οπαδικό στοιχείο στο διαχωρισμό μνημονιακών – αντιμνημονιακών, σαν οπαδοί δύο ομάδων ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι που μαζεύτηκαν σε φιλικό σπίτι να δουν τον αγώνα και με το σφύριγμα της λήξης έφυγαν μονιασμένοι. Μπίχλες!
Λοιπόν, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε όλοι μπίχλες. Ούτε όλοι μνημονιακοί. Ούτε όλοι «δε γαμιέται το σύμπαν, η πάρτη μας να’ναι καλά». Ούτε έχουμε καμιά σχέση με τις Βασούλες του ΣΥΡΙΖΑ που «με πόνο ψυχής και τα λοιπά…». Ούτε έχουμε παρτίδες με τις Κατριβάνου. Ούτε ψαρώνουμε με τη δήθεν εσωκομματική αντιπολίτευση των «53», ας πάρουν και τα 3 τα δικά μου να γίνουν 56.
Υπάρχουμε κι εμείς που θεωρούμε ότι η χώρα εάλω δίχως να χρειαστεί πολιορκία, δίχως να υπάρξει αντίσταση. Σημίτης και Καραμανλής έριξαν τα τείχη. ΓΑΠ, ΣαμαροΒενιζέλοι και Τσίπρας υποδέχτηκαν τους κατακτητές και μας πρόσφεραν στο δίσκο σαν κέρασμα. Μαζί με τον δίσκο και όλα τα ασημικά.
Ο σκοπός τους είναι ένας. Να σβήσουν τους μικρομεσαίους, να φτάσουν τον μισθό στα 100 ευρώ, να χαρίσουν τα πάντα. Αν το έκαναν με την πρώτη προσπάθεια, θα είχαν πέσει και τα δέντρα να τους πλακώσουν. Γι’ αυτό και όλα γίνονται με τρόπο. Μέσω «δημοκρατικών διαδικασιών». Οι εκλογές είναι το μεγάλο τους άλλοθι. «Ήξεραν τι ψήφιζαν». Όλοι αυτό είπαν για να δικαιωθούν κι αυτό θα λένε στη συνέχεια. Με χαμόγελο κι ευγένεια θα μας γαμήσουν ώσπου να ξυπνήσουμε σε Νταχάου και ν’ αναρωτιόμαστε σαν ναρκοληπτικοί «πως φτάσαμε ως εδώ;».
Ψηφίζοντας, στηρίζοντας και σιωπώντας θα έχουμε φτάσει ως εκεί. Και θα μας πάνε γαμιώντας. Είτε από τον Τσίπρα, είτε από τον Κούλη, είτε από κάποιον άλλον στημένο, κάποιον άλλον έτοιμο από καιρό να μας δώσει στεγνά και δίχως τον φόβο της παραμικρής τιμωρίας.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι γουρούνια που κρύβουν το λίπος τους κάτω από τα στρώματα. Υπάρχουν πολλά τέτοια γύρω μας. Κυκλοφόρησε πολύ 500ευρω μόλις ανακοινώθηκε ότι θα καταργηθεί. Θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτό το λίπος, όμως τα γουρούνια θα μείνουν γουρούνια, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα τους δοθεί πάλι η ευκαιρία να σεντουκιάσουν μαύρο χρήμα. Μάταιη η αναμονή. Το χρήμα θα μαζευτεί στους λίγους για να μείνει στους λίγους.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όχι επειδή δε μπορούμε να γίνουμε σαν τους μπίχλες ή τα γουρούνια, αλλά επειδή δεν θελήσαμε ποτέ να γίνουμε. Επειδή τα «όχι» μας είναι όρκος. Γι’ αυτό και ποτέ δε θα ντραπούμε που ζούμε. Ναι, ξέρω, ούτε οι μπίχλες και τα γουρούνια ντρέπονται που ζουν. Όμως ντρέπεται η ζωή γι’ αυτούς. Κι αυτή είναι μια από τις μεγάλες μας διαφορές.

kartesios.com

Mε πόνο ψυχής...

Δυο χιλιάδες χρόνια δούλοι... μέχρι το μεδούλι

 

Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου 

 

Η άποψη της Αννας Βαγενά ότι 99 χρόνια εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου, δεν διεκδικεί εύσημα πρωτοτυπίας. Σε διαφορετικές μορφές η ίδια έκφραση διατυπώνεται από εκατοντάδες Ελληνες πολιτικούς και κυβερνώντες από τα χρόνια της... ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

Tη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή, σου τηνε πλάσανε οι Δυνατοί Κώστας Βάρναλης

Γερούν γερά, σπάστου τον τσαμπουκά» (Λιαρόπουλος). «Ελπίζω το ΔΝΤ να αντέξει γερά απέναντι στην Ελλάδα» (Παπαδημητρίου). «Μέρκελ τράβα την πρίζα, ούτε ένα ευρώ στα λαμόγια» (Τζήμερος).

Το ανθολόγιο της υποτέλειας απέναντι στην οικονομική κυριαρχία ξένων δυνάμεων εμπλουτίζεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Από ανθρώπους που τάσσονται ανοιχτά στο πλευρό των δανειστών μέχρι αυτούς που εμφανίζονται διατεθειμένοι να ανεχτούν έναν αιώνα ξένης κηδεμονίας προκειμένου να διασώσουν το ευρώ, η λίστα δεν σταματά να διευρύνεται. Και η αφετηρία της δεν βρίσκεται στα χρόνια του μνημονίου αλλά χάνεται στα βάθη των αιώνων.

Αν και συνήθως η τυπική εικόνα της υποτέλειας σε ξένους κατακτητές συνδέεται με τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, η ιστορία της ολοκληρωτικής υποταγής μάς φέρνει πίσω στα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Οι «ρωμαιόδουλοι» Ελληνες, όπως τους αποκαλούσε ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Ξενοκρατία, μισελληνισμός και υποτέλεια», όχι μόνο ανέχονταν τους Ρωμαίους εισβολείς αλλά έφταναν στο σημείο να τους θεοποιούν, χτίζοντας γι’ αυτούς ανδριάντες.

Με τον τρόπο αυτό μετατρέπονταν σε πελάτες (clientes) των Ρωμαίων μεγιστάνων και στρατιωτικών πατρόνων (patroni) οι οποίοι τους προσέφεραν προστασία και τους χρησιμοποιούσαν σαν εντολοδόχους για τη διαιώνιση της εξουσίας τους.

Οπως αναφέρει ο Σιμόπουλος, «το ρωμαϊκό σύστημα της “πελατείας” θα εφαρμόσουν με επιτυχία οι ευρωπαϊκές δυνάμεις στην οθωμανική αυτοκρατορία για να καλύψουν τους πράκτορές τους και να διασφαλίσουν τα αφοσιωμένα όργανα της πολιτικής τους...

Ηταν οι λεγόμενοι μπαρατάριοι, φιρμανλήδες, προτέττοι ή πετενταρλήδες» οι οποίοι απολάμβαναν ένα είδος διπλωματικής ασυλίας αλλά και φορολογικές απαλλαγές από τις τουρκικές αρχές.

Πολύ πιο διαδεδομένη φυσικά ήταν η απευθείας υποταγή στην οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία παρουσιαζόταν σαν μια φυσική και αδιατάρακτη κατάσταση. Αντίθετα, η προετοιμασία της ελληνικής επανάστασης αποτελούσε για τους ίδιους ανθρώπους μια τρέλα που μόνο ένας σχιζοφρενής θα μπορούσε να επιδιώκει.

Οπως αναφέρει ο Γιάννης Κορδάτος στη μελέτη του «Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία», ο Κοραής «εξόρκισε την επανάσταση από το Παρίσι με τα εξής λόγια: “Μια επανάστασις των Ελλήνων υπό τας σημερινάς συνθήκας, κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι κάτι αδιανόητον”… «Ζώντας μακριά από την Βαλκανική, δεν πιστεύει πως είναι δυνατό μονομιάς να ιδρυθεί ανεξάρτητο Γραικικό Κράτος…».

Παρεμφερής ήταν και η στάση του Καποδίστρια απέναντι στην ελληνική επανάσταση, η οποία συνοψίστηκε στην απάντηση που έδωσε στον απεσταλμένο της Φιλικής που του μετέφερε την πρόταση να ηγηθεί της επανάστασης:

Αία να σκέπτεται κανείς, κύριε, περί τοιούτου σχεδίου, πρέπει να είναι τρελός. Διά να τολμήσει δε να μου ομιλήσει περί τούτου εις τον οίκον τούτον, όπου έχω την τιμήν να υπηρετώ έναν μέγα και κραταιό αυτοκράτορα, πρέπει να είναι νέος όστις μόλις εξήλθεν από τους βράχους της Ιθάκης… Πρέπει να αφήσουν τας επαναστατικάς σκευωρίας των και να ζουν όπως πριν υπό τας κυβερνήσεις υφ’ ας ευρίσκονται, έως ότου η θεία πρόνοια ευδοκήσει άλλως

Στην πρώτη γραμμή της υποτέλειας βρισκόταν συνήθως και η ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με αποκορύφωμα τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε'. Ο ορκισμένος εχθρός του Ρήγα Φεραίου έγραφε στην «Πατρική Διδασκαλία»:

«Ο αποστάτης διάβολος, κατανοήσας διά να εκτραχηλίσει και αύθις και φέρη εις απώλειαν τους εγκαταλειφθέντας πιστούς, εμεθοδεύθη εις τον τρέχοντα αιώνα μίαν άλλην πονηρίαν και απάτην ξεχωριστήν, δηλαδή, το νυν θρυλλούμενον σύστημα της ελευθερίας, το οποίον κατ’ επιφάνειαν φαίνεται τάχα καλόν, όσον διά να απατήση ει δυνατόν και τους εκλεκτούς, υπάρχει όμως ένα δέλεαρ του διαβόλου και φαρμάκι ολέθριον διά να κατακρημνίσει τους λαούς εις την απώλειαν και ακαταστασίαν… Αδελφοί κλείσατε τ’ αυτιά σας εις αυτάς τας νεοφανείς ελπίδας της Ελευθερίας…»

Η υποτέλεια και η καλλιέργεια της αντίληψης ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ξένους προστάτες θα συνεχιστούν και μετά την επανάσταση του 1821. Το 1883 ο Χαρίλαος Τρικούπης έλεγε χαρακτηριστικά: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν θα μπορέσει να αξιώσει ποτέ την άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Αλ. Κουμουνδούρος (προς τιμήν του οποίου ονομάστηκε η πλατεία όπου διατηρεί τα γραφεία του το κυβερνών κόμμα) ήθελε εξάρτηση όχι από μία αλλά από όλες τις ισχυρές δυνάμεις της εποχής. Γι' αυτό προωθούσε την πολιτική «ίσης ευγνωμοσύνης προς τα Τρεις Ευεργέτιδας Δυνάμεις». Πιο «μονομερής» στην υποτέλειά του ο Ελευθέριος Βενιζέλος αρκούνταν στην πρόσδεση στο αγγλικό άρμα.

Δυστυχώς για αυτούς τους πολιτικούς ηγέτες, τους clients και τους φιρμανλήδες, που ήταν πάντα έτοιμοι να αποδεχθούν κάθε μορφή ξένης κατοχής (φυσικής ή οικονομικής) η Ιστορία γραφόταν και από τους από κάτω – με το αίμα, τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις τους.

www.efsyn.gr

H εποχή των τεράτων.

Του Χρήστου Λάσκου

 

Η φράση του τίτλου έχει πολυχρησιμοποιηθεί μετά το ξέσπασμα της Μεγάλης Κρίσης. Συνήθως, μάλιστα, συνδέεται με τον Αντόνιο Γκράμσι, ο οποίος τότε και εκεί, στον καιρό μιας προηγούμενης Μεγάλης Κρίσης και του εγκατεστημένου πια φασισμού, έγραψε, αποτιμώντας συνοπτικά της εποχή του:

«Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων».

Νομίζω πως το ελληνικό έτος 2016 θα μείνει στην ιστορία ως ο χρόνος που αποκάλυψε τι συγκεκριμένα μπορεί να σημαίνει αυτή η αναφορά στα τέρατα.

Αναρωτηθήκαμε πολλές φορές, τα προηγούμενα χρόνια, για τα τέρατα, που κυοφορεί η εποχή. Η άγρια, δολοφονική, οικονομική ακροδεξιά, στην κεντροαριστερή ή κεντροαριστερή παραλλαγή της, μας φάνηκε καλή υποψήφια. Στη συνέχεια ήταν οι ναζιστές, με την πραγματικά εντυπωσιακή δυναμική τους στην πρώτη φάση της ανάδειξής τους, που στοίχειωσαν τους εφιάλτες μας. Να, όμως, που το 2016 ήρθε να μας δείξει πως η κυβερνώσα αριστερά ταιριάζει περισσότερο στο πνεύμα της γκραμσιανής ρήσης.

Θέλω να πω, οι αρχικοί υποψήφιοι, με την πολιτική τους, τις στοχεύσεις και την αγριότητά τους δεν παραβίασαν καμιά στιγμή την «φύση» τους. Αυτό που έκαναν ήταν να υπερακοντίσουν χαρακτηριστικά της πολιτικής και κοινωνικής τους ιδιοπροσωπίας.

Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση πορεύεται απολύτως «παρά φύσιν». Η ασκούμενη πολιτική είναι από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα τερατογένεσης στην σύγχρονη ιστορία.

Να κάνεις όλα όσα επί χρόνια κατήγγειλες ως εγκληματικά.

Να εφαρμόζεις όλα όσα επικαλούσουν ως δείκτες της εκμεταλλευτικής αντίληψης των «άλλων».

Να επιχειρείς να διαχύσεις, με ύφος, μάλιστα, την ιδέα πως δεν μειώνεις το λαϊκό εισόδημα με ένα κάρο έμμεσους φόρους και «εξοικονομήσεις» από τη συνταξιοδοτική δαπάνη.

Να μην κατανοείς, δηλαδή, ούτε κατ’ ελάχιστον, πόσο, όχι «δύσκολο», αλλά πραγματικά ακραία βασανιστικό είναι για τον μισό και παραπάνω πληθυσμό να μην έχει αρκετό εισόδημα, για να βγάλει το μισό μήνα. Κάθε μήνα –και κάθε μήνα και χειρότερα.

Να μην συλλαμβάνεις –ως άλλη μια απόδειξη του μαρξικού «το είναι καθορίζει την συνείδηση»;- την εκτεταμένη δυστυχία, που δεν είναι, όπως νομίζεις, αποτέλεσμα ποσοτικής έλλειψης, αλλά μιας ποιοτικής καταστροφής του βίου εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτά είναι που, περισσότερο από ο,τιδήποτε, κάνουν την εποχή να παίρνει επαξίως το γκραμσιανό της όνομα. Αυτή η φρικώδης μεταλλαγή ενός πολιτικού χώρου είναι, νομίζω, που θα χαρακτηρίσει την εποχή μας περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.

Λένε, βέβαια, πολλοί: μα, είναι δυνατόν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αυτό το πολιτικό προσωπικό να συμμετέχει σε κάτι τέτοιο; Να πω, λοιπόν, για να είναι καθαρό. Ένα μέρος της σημερινής κυβερνητικής ηγεσίας δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως είναι έτοιμο να κάνει πραγματικά τα πάντα.

Ένα άλλο τμήμα είναι, επίσης, σίγουρο πως κινείται, όπως κινείται, στο πλαίσιο ενός αντικειμενικού εγκλωβισμού. Είτε γιατί δεν μπορεί να επωμιστεί κάποια «ζημία» στην κυβέρνηση είτε γιατί η υποχώρηση απέναντι στον αρχικό εκβιασμό του Ιουλίου 2015 διαμόρφωσε μια κατάσταση πραγματικά χωρίς επιστροφή. Είναι, επομένως, αναγκασμένο να εκλογικεύει την πρακτική του βάσει της διακήρυξης: «με τους άλλους θα ήταν χειρότερα». Μόνο που αυτό δεν είναι αποδείξιμο, ιδίως αν θυμηθούμε τη ρήση του Ανιέλι πως «σήμερα, στη χώρα μας, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της Δεξιάς». Αναλογιστείτε μόνο τι θα συνέβαινε αν η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων επιχειρούσε να περάσει τα μισά από όσα γίνονται σήμερα. Γινόταν; Αμφίβολο, πολύ.

Δεν πρόκειται, όμως, μόνο για αυτά που δεν θα μπορούσαν να γίνουν και γίνονται. Σημαντικότερα είναι αυτά που γίνονται για πρώτη φορά –που είναι, δηλαδή, από ποιοτική άποψη πρωτοποριακά.

Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον κόφτη. Είμαι βέβαιος πως κάποιοι μέσα στην κυβέρνηση θεωρούν πως ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν το συγκεκριμένο θέμα ήταν ο καλύτερος δυνατός, «τούτων δοθέντων». Δοθέντων, δηλαδή, του συσχετισμού, της ήττας, των μεθοδεύσεων ΔΝΤ και γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών κλπ, κάτι σώσαμε πάλι! Εκεί που θα έπρεπε να νομοθετηθούν, εξαρχής, προληπτικά μέτρα επιπλέον 3.6 δισ. ευρώ εμείς τα παραπέμψαμε στο μέλλον –και αν χρειαστεί. Δεν θα μείνω στην πεποίθησή μου πως «θα χρειαστεί και θα παραχρειαστεί», στο μέτρο που, όπως έχει υποστηρίξει αυτή η στήλη πολλές φορές, τα περί ανάπτυξης, ανάστασης, εκτόξευσης και άλλων μεταφυσικο-πυραυλικών είναι επιβλαβέστατες για τη ζωή μας ανοησίες.

Θα μείνω λίγο σε αυτό που διαφεύγει εντελώς από τους καλών προθέσεων ανθρώπους του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, λοιπόν, που δεν κατανοούν καθόλου είναι πως ο κόφτης δεν είναι άλλο ένα περιοριστικό δημοσιονομικό εργαλείο.

Ο κόφτης, δια της «παρουσίας» του εγκαθιστά μια νέα, ακόμη δυσμενέστερη, βιοπολιτική συνθήκη. Εκατομμύρια άνθρωποι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, κουρδίζονται ώστε να παρακολουθούν διαρκώς, με μεγαλύτερη εγρήγορση την άνοιξη κάθε χρόνου, τα δημοσιονομικά στοιχεία προκειμένου να αντιληφθούν αν, τι και πόσο θα περικοπούν τα εισοδήματά τους. Σκεφτείτε το: ο μέσος εργαζόμενος θα απασχολείται, πλέον, θέλοντας και μη με την «πορεία της δημοσιονομικής προσαρμογής». Η «δημοσιονομική προσαρμογή» γίνεται μέρος της καθημερινότητας όλων μας. Διαρκώς και αδιαλλείπτως. Αν αυτό δεν είναι βιοπολιτική τερατωδία, δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει η διακριτή λέξη «βιοπολιτική».

Μπορώ ακόμη να νιώσω συμπάθεια για ανθρώπους, που ασκούν αυτήν την πολιτική. Μπορώ να μπω στον κόπο να αντιληφθώ τον εγκλωβισμό τους. Μπορώ να προσπαθήσω για αυξημένη «ενσυναίσθηση». Είμαι εναντίον οποιασδήποτε επιλογής ad hominem επιθέσεων.

Αυτό που δεν μπορώ, όμως, με τίποτε είναι να μου βγαίνουν και επιθετικά. Ας σκεφτούν και ας ξανασκεφτούν την πιθανότητα πως η συγκεκριμένη δράση τους δεν είναι ένα ακόμη επεισόδιο στη «μακρά πορεία», αλλά, ίσως, η απόλυτη καταστροφή οποιασδήποτε δυνατότητας ανάταξης μιας αριστερής προοπτικής για πολλά χρόνια.

Και ας σταματήσουν να στηρίζουν «αντικειμενικά» κάποιους αχαρακτήριστους, που μπορούν, μέσω της «Εποχής», να γράφουν τέτοια: «[Ο] ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι (δεν δικαιούται) πια να είναι κόμμα διαμαρτυρίας. Δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν περιθώριο επιστροφής στην χορεία των κομμάτων που αμφισβητούν τον δημοκρατικό πλουραλισμό και το κράτος δικαίου». Ποσώς με ενδιαφέρει το μόρφωμα (sic), που, ελέω Πρωτοδικείου, έχει κρατήσει το όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Κάτω, όμως, τα χέρια από την ιστορία των «κομμάτων διαμαρτυρίας», την ιστορία, δηλαδή, των κομμάτων που άλλαξαν τον κόσμο απείρως περισσότερο από ό,τι όλα μαζί τα κυβερνώντα γκρουπούσκουλα. Των κομμάτων, επιπλέον, που, όχι μόνο δεν «αμφισβητούν» τον δημοκρατικό πλουραλισμό και το κράτος δικαίου, αλλά, ακριβώς αντίθετα, χωρίς και τους δικούς τους αγώνες, ο δημοκρατικός πλουραλισμός και το κράτος δικαίου δύσκολα θα είχαν εγκαθιδρυθεί και προ πολλού, ίσως, θα είχαν ολοκληρωτικά εκλείψει.

Ξέρω πως είναι πολλοί όσοι θέλουν να δίνουν διαρκώς διαπιστευτήρια. Αφού το είπε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, «τέλος με το αριστεροχώρι». Μόνο που αν κάτι μπορεί να επαναφέρει την ελπίδα δεν είναι παρά οι «μικροί άνθρωποι», παίρνοντας τη ζωή στα χέρια τους, και, μαζί το «αριστεροχώρι», που πάντοτε υπήρχε ακριβώς γι’ αυτούς, όντας τμήμα τους. Και όσοι απαξιώνουν τα «κόμματα διαμαρτυρίας» και το «αριστεροχώρι» μπορούν να βασιστούν στο παλαιοπασοκικό κράτος. Ή, τουλάχιστον, μπορούν να το νομίζουν.

Δεν ξέρω αν ξέρουν τι κάνουν, ξέρω, όμως, πως καλό δεν κάνουν. Και, νομίζω, δεν είμαι ο μόνος που το ξέρει.  

*Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού στην Εφημερίδα των Συντακτών 20.5.2016

www.alterthess.gr

Το πιο θετικό αποτέλεσμα της χρεοκοπίας της Ελλάδας

 

Η χρεοκοπία της Ελλάδας είχε πολλά αρνητικά σημεία -τα βλέπουμε και τα βιώνουμε- αλλά είχε και πολλά θετικά. Αυτά είναι πιο δύσκολο να τα αντιληφθεί κάποιος στον παρόντα χρόνο. Συνήθως, τα συνειδητοποιεί αργότερα. 

Πέρα από το γεγονός ότι η χρεοκοπία της χώρας ανάγκασε πολλούς Έλληνες να επανεξετάσουν τη ζωή τους, να αποκτήσουν -με το ζόρι- κάποια φιλοσοφία ζωής, να αντιληφθούν τις πραγματικές τους ανάγκες και να κάνουν συνειδητές πια επιλογές, υπάρχει και ένα σημείο που είναι καθοριστικό για την ελληνική κοινωνία και τον Ελληνισμό.

Από την ημέρα που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, με μια σειρά από εθνικούς μύθους χτίστηκε στους Έλληνες η αντίληψη πως είναι ο περιούσιος λαός που υπερέχει όλων των άλλων.

Μόνο και μόνο που γεννιόσουν Έλληνας ήταν ένδειξη υπεροχής και πιστοποιητικό αθωότητας.

Η εκμάθηση της υπεροχής των Ελλήνων έναντι των άλλων ξεκινούσε από το σχολείο και απλωνόταν μέσα στη ζωή.

Αυτό εξηγεί πάρα πολλά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα.

Αντί να γίνεται ένας ψύχραιμος και ειλικρινής διάλογος για το ποια είναι η Ελλάδα, ποιες είναι οι δυνάμεις της, ποιες είναι οι δυνατότητές της και τι μπορεί να πετύχει, όλα αυτά καλύπτονταν από μια γενικευμένη αίσθηση ελληνικού μεγαλείου και υπεροχής.

Η Ελλάδα δεν είχε δρόμους αλλά «εμείς χτίσαμε Παρθενώνες».

Τα νοσκομεία ήταν αχούρια αλλά «ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου».

Η Ελλάδα ήταν ένα προτεκτοράτο αλλά «εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία».

Η Ελλάδα ήταν ένα προτεκτοράτο αλλά οι Έλληνες είχαν την εντύπωση πως ήταν το κέντρο του κόσμου και όλα γυρνούσαν γύρω της.

Φυσικά, όλα αυτά βόλευαν την πολιτική οικονομική ελίτ της χώρας που την περνούσε φίνα, δίνοντας το σανό του ελληνικού μεγαλείου στην πλέμπα. (σ.σ. επειδή γίνεται πολύ λόγος για το σανό σήμερα, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως είναι παραδοσιακό έδεσμα ο σανός στην Ελλάδα και το προσφέρουν πάντα οι ελίτ της χώρας στο πόπολο, το οποίο γουστάρει σανό με τρέλα.)

Και ήρθε η χρεοκοπία, και φάνηκε η γύμνια της Ελλάδας.

Ήρθε η χρεοκοπία και η Ελλάδα είναι γυμνή κάτω από τον λαμπερό της ήλιο.   

Οι Έλληνες αρχικά θύμωσαν, κάποιοι το έριξαν στις μαγκιές, στις Χρυσές Αυγές και στα «θα σας γ@μήσουμε» αλλά σιγά-σιγά αναγκάζονται πια να δουν την πραγματικότητα.

Η Ελλάδα είναι και επίσημα πια ένα προτεκτοράτο. Και με τη βούλα.

Και αυτό δεν προβλέπεται να αλλάζει σύντομα.

Τα περί ελληνικού μεγαλείου και υπεροχής της φυλής, έρχονται πια σε ευθεία σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Μπορούν οι Έλληνες να επιμείνουν στο ελληνικό μεγαλείο, στους Παρθενώνες, στους ατελείωτους ήρωες της Ελληνικής Ιστορίας -προδότη στην Ελλάδα έχουμε να δούμε από την εποχή του Εφιάλτη- και στα «εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία».

Βέβαια, αυτά μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.

Από την άλλη, μπορούν να δουν την πραγματική κατάσταση της Ελλάδας και να οργανωθούν για να την αλλάξουν και να την βελτιώσουν.

Τώρα που το πρόβλημα παρουσιάστηκε σε όλες του τις διαστάσεις μπροστά στα μάτια μας, μπορούμε και να το λύσουμε.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ευκαιρία να λύσουμε το πρόβλημα της Ελλάδας -και να μην το κουκουλώσουμε ξανά με ψέματα και μύθους- είναι τώρα.

Ας την αρπάξουμε αυτήν την ευκαιρία.

 

(Πάντως, ό,τι κι αν κάνουν οι Έλληνες, εγώ θα τους αγαπάω. Γιατί σημασία έχει ν’ αγαπάς.)

pitsirikos.net

Σσσσσσ, οι Έλληνες κοιμούνται

 

Κώστας Εφήμερος

 

Βρισκόμαστε μόνο λίγες ώρες μετά το Eurogroup που υποτίθεται ότι θα έβαζε ένα τέλος στην αβεβαιότητα αλλά τελικά μάλλον έφερε περισσότερη. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης κάνουν λόγο για μικρή αναβολή του ελληνικού δράματος, το ΔΝΤ επανέρχεται επισημαίνοντας ότι δεν πρόκειται να προσφέρει χρήματα για το ελληνικό πρόγραμμα και η ελληνική κυβέρνηση αναζητά τρόπους να περάσει τα νέα προαπαιτούμενα χωρίς τη δημοκρατική βάσανο της ψήφισης από τη Βουλή. Για ποιο λόγο παίχτηκε λοιπόν αυτό το θρίλερ; Μα για τον ίδιο λόγο που παίζεται πάντα

 

Θέλω από την αρχή να σημειώσετε ότι δεν είμαι οικονομολόγος και άρα ότι θα περιγράψω παρακάτω αποτελεί απλά μια θεώρηση την οποία καταθέτω προς συζήτηση. Το σημερινό κείμενο είναι λίγο μεγαλύτερο από αυτά που συνηθίζω αλλά ο στόχος μου είναι να έχει μορφή εξωδίκου, δηλαδή να περιέχει στην αρχή τις διαπιστώσεις βάσει των οποίων θα καταλήξω στο όχι και τόσο πρωτότυπο συμπέρασμα μου. Σας ζητώ προκαταβολικά υπομονή, όπως με τα εξώδικα.

Σύντομο ιστορικό τις ελληνικής κρίσης

Η οικονομική κρίση της Ελλάδας ονομάζεται «δημοσίου χρέους». Σύμφωνα δηλαδή με τις αναλύσεις των οικονομικών οργανισμών Ευρώπης και ΔΝΤ το ελληνικό κράτος παράγει περισσότερο χρέος απ' ότι μπορεί να αποπληρώσει με αποτέλεσμα το οικονομικό μοντέλο της χώρας να κινδυνεύει από κατάρρευση. Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο η Ευρώπη δημιούργησε μια σειρά από διαδοχικούς μηχανισμούς «σωτηρίας» με τελευταίο παιδί τον ESM (European Stability Mechanism). Βρισκόμαστε σήμερα στο «3ο πακέτο σωτηρίας» της ελληνικής οικονομίας και νομίζω ότι έχουμε πλέον αρκετή εμπειρία να κρίνουμε την αποδοτικότητά τους. Θα ξεκινήσω λοιπόν ανάποδα δηλώνοντας από την αρχή ότι τα προγράμματα έχουν πετύχει 100% τον στόχο τους. Και ορίστε γιατί:

Όταν η Ελλάδα ζήτησε και πήρε το 1ο πρόγραμμα υποστήριξης είχε ένα δημόσιο χρέος που άγγιζε το 120% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Το σκεπτικό του προγράμματος ήταν ότι θα δινόταν ένα νέο δάνειο που θα αύξανε μεν το δημόσιο χρέος, ωστόσο με μια σειρά από μεταρρυθμίσεις η ελλειμματική ελληνική οικονομία θα μετατρεπόταν σε πλεονασματική και σε συνδυασμό με περιστολή των ανεξέλεγκτων δημοσίων δαπανών το χρέος θα ήταν πλέον βιώσιμο. Αυτά στα λόγια.

Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβαινε στο τέλος του 2009 ήταν ότι οι τράπεζες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και πρωτίστως της Γερμανίας και της Γαλλίας ) ζούσαν πιο απερίσκεπτα ακόμα και από τις ελληνικές κυβερνήσεις αγοράζοντας τυφλά τα ελληνικά ομόλογα για να τα σορτάρουν στις αγορές. Μην ξεχνάτε ότι ως χώρα της Ευρωζώνης η Ελλάδα είχε ανώτατη αξιολόγηση και τα ομόλογά της βελτίωναν πολύ την εικόνα των χρηματοπιστωτικών πακέτων στα οποία συμμετείχαν. Όταν λοιπόν ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε ένα έλλειμμα της τάξης του 15% μεγάλα και παχιά σύννεφα συγκεντρώθηκαν πάνω από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Το πρόβλημα ήταν πλέον δυσεπίλυτο και ο μοναδικός οργανισμός που είχε το know how για την εκπόνηση ενός περίπλοκου προγράμματος σωτηρίας (των ξένων τραπεζών) ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Το ΔΝΤ ήρθε και ξεκίνησε την εφαρμογή του σχεδίου που επίσημα λέγεται «σωτηρίας». Σύμφωνα με αυτό, το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν ο τεράστιος δημόσιος τομέας, η αλόγιστη σπατάλη του δημοσίου χρήματος και το απαρχαιωμένο καπιταλιστικό (μη ανταγωνιστικό) σύστημα της ελληνικής αγοράς. Έτσι το πρόγραμμα που «πούλησε» το Ταμείο περιλάμβανε μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, ιδιωτικοποίηση του κράτους, οριζόντια περικοπή δαπανών και απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Ακούγεται λογικό αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην διαπίστωση.

Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό δημόσιο δεν ήταν ακριβώς όπως το παρουσίαζαν. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ η Ελλάδα βρισκόταν ακριβώς στον μέσο όρο μεταξύ των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων ενώ οι δαπάνες του προϋπολογισμού για τομείς όπως της Υγείας ή της Παιδείας ήταν πάντοτε από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη. Οι μεγάλες σπατάλες του ελληνικού κράτους γίνονταν στα εξοπλιστικά προγράμματα και στα δημόσια έργα υποδομής, εκεί δηλαδή που οι μίζες των μεγάλων ευρωπαϊκών εταιριών έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των δαπανών.

Όσον αφορά τα κλειστά επαγγέλματα, εκεί οι ισχυρισμοί των διεθνών πιστωτών ακούγονται ως σύντομο ανέκδοτο. Η ελληνική οικονομία δεν χώλαινε εξαιτίας των φαρμακείων ή των ταξί, κλάδων που ανθούσαν πριν την επιδρομή των μνημονίων. Το άνοιγμα του κλειστού επαγγέλματος των μεταφορών όπως αποδείχτηκε δεν μείωσε το κόστος των τροφίμων (το αντίθετο) ενώ το ελληνικό δικαστικό σύστημα δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα εξαιτίας των δικηγόρων.

 

Ο (εσκεμμένος) κύκλος της ύφεσης

Η Ελλάδα μπήκε λοιπόν σε έναν μεγάλο κύκλο λιτότητας καταδικασμένο από την αρχή να αποτύχει ως προς τους υποτιθέμενους στόχους του. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Έπειτα από 5 χρόνια εφαρμογής δύο προγραμμάτων «σωτηρίας» η οικονομία συρρικνώθηκε κατά ένα τέταρτο, σαν χώρα που ηττήθηκε σε πόλεμο, ο κοινωνικός ιστός διαλύθηκε, η ανεργία εκτινάχθηκε κατά 20 μονάδες μετατρέποντας τη χώρα σε χώρα ανέργων και οι ελληνικές τράπεζες μετατράπηκαν σε ζόμπι που εξαρτώνται απόλυτα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Έπεσαν έξω οι αναλυτές του Ταμείου; Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις τους υπήρχαν δύο προβλήματα στα προγράμματα που εκπόνησαν. Το πρώτο είχε να κάνει με κάτι λάθος μαθηματικούς υπολογισμούς σε αριθμητές και παρανομαστές. Το δεύτερο, υποστηρίζουν, είχε να κάνει με την αδυναμία (ή και απροθυμία) των ελληνικών κυβερνήσεων να εφαρμόσουν τις γενναίες μεταρρυθμίσεις που απαιτούσαν τα προγράμματα. Αλλά είναι αλήθεια αυτό;

Στην πραγματικότητα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα έχουν πολλές φορές επιχειρήσει να προτείνουν ισοδύναμα μέτρα στους εκπροσώπους των δανειστών αλλά κανένα από αυτά δεν τους ικανοποίησε. Οι ίδιοι τεχνοκράτες που υποστηρίζουν ότι τα φορολογικά μέτρα προκαλούν ύφεση και άρα προσχώματα στην επιτυχία των προγραμμάτων αρνούνται οποιαδήποτε παραμετρικά σχήματα τους έχουν προταθεί με την δικαιολογία ότι το ελληνικό κράτος είναι σε τέτοιο βαθμό διαβρωμένο και αποσαθρωμένο που δεν θα καταφέρει να έχει αποτελέσματα με οποιονδήποτε άλλο τρόπο πέραν της φορολογίας των φτωχότερων στρωμάτων. Προχωράνε μάλιστα ακόμα ένα βήμα παραπέρα υποστηρίζοντας δημόσια ότι οι έλληνες πολιτικοί είναι είτε διεφθαρμένοι, είτε ανίκανοι να εφαρμόσουν οποιαδήποτε διαφορετική ιδέα. Αν και δεν έχω διάθεση να υποστηρίξω πραγματικά κανένα έλληνα ηγέτη αξίζει να σημειώσουμε για ποιους τεχνοκράτες μιλάμε: Για τον Στρος Καν που προσπαθούσε να βιάσει φτωχές γυναίκες κατ εξακολούθηση (εδώ το σχόλιο δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλική του ζωή αλλά με το ότι ήταν εκτεθειμένος σε εκβιασμούς), που τον διαδέχτηκε η Λαγκάρντ για την οποία ακόμα τρέχουν δικαστήρια για χρηματισμό της στη Γαλλία, τον Γιούνκερ που ελέγχεται από την ίδια την επιτροπή φοροδιαφυγής της Ε.Ε. ως ο άνθρωπος  που εφεύρε τον νόμιμο μηχανισμό φοροαποφυγής στο Λουξεμβούργο και τον Ντάισεμπλουμ που με δική του υπογραφή ως υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας η γνωστή μας Eldorado Gold στέλνει τα χρήματα που θα έπρεπε να πληρώνει ως φόρους στην ελληνική κυβέρνηση στα νησιά Μπαρμπέιντος.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι προφανώς η αδυναμία εφαρμογής των μέτρων αλλά τα ίδια τα μέτρα που επιβάλλονται. Το παραμύθι περί μείγματος πολιτικών είναι ξεπερασμένο και αφελές ακόμα και για παιδιά του δημοτικού. Ας είμαστε τότε ειλικρινείς: Τα προγράμματα δεν απέτυχαν εξαιτίας μαθηματικών προβλημάτων ή αδυναμίας εφαρμογής σοβαρών μεταρρυθμίσεων. Τα προγράμματα δεν απέτυχαν. Αντιθέτως, θα έλεγα, πέτυχαν απόλυτα το σκοπό τους.

Τι θέλουν στα αλήθεια οι πιστωτές

Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να είσαι αναγνωρισμένος οικονομολόγος για να αντιληφθείς ότι και το 3ο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που τώρα εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει όπως και τα δύο προηγούμενα. Η συνταγή παραμένει η ίδια: αιματηρή λιτότητα και αύξηση του δημοσίου χρέους.

Οι δανειστές μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα πάρουν πίσω όλα τους τα χρήματα. Όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο (είτε ευρωπαίος, είτε κάτι τζιμάνια έλληνες που επιμένουν ότι εμείς στην Ελλάδα έχουμε καθαρό κούτελο και πλερώνουμε) απλά ψεύδεται εν γνώσει του. Τα στοιχεία είναι τόσο συντριπτικά που πλέον ακόμα και ο Σόιμπλε δυσκολεύεται να χαρακτηρίσει το ελληνικό δημόσιο χρέος βιώσιμο. Μπορεί για λόγους καταστατικών να αναγκάζονται να κάνουν μαθηματικές αλχημείες αλλά η αλήθεια είναι ότι η ελληνική υπόθεση αντιμετωπίζεται ως μηχανισμός damage control.

Οι πιστωτές γνωρίζουν ότι όσο αυξάνουν το χρέος μέσω δανεισμού και συνεχόμενων ανακεφαλαιοποίησεων πτωχευμένων τραπεζών η βιωσιμότητά του πάει περίπατο. Για αυτό και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να είναι εξυπηρετήσιμο. Μας δίνουν δηλαδή όσα ακριβώς χρήματα χρειαζόμαστε προκειμένου να πληρώνουμε τις δόσεις και στο μεταξύ προχωράνε στην εκποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, αλλάζουν τις δομές της αγοράς ευνοώντας τις γερμανικές βιομηχανίες σε τομείς που δυσκολεύονταν να ανταγωνιστούν τις ελληνικές (φαρμακοβιομηχανία, χημικές βιομηχανίες κ.λπ.), ξεφορτώνονται τα τοξικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου φορτώνοντάς τα στις κεντρικές τράπεζες και μοιράζονται μεταξύ τους τις πηγές ενέργειας, το νερό και τα φιλέτα της ελληνικής περιουσίας. Δημιουργούν ένα σύστημα απόλυτης εξάρτησης και χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως πιόνι στις γεωστρατηγικές τους διαμάχες με τη Ρωσία, την Τουρκία και όπου αλλού.

 

Ένα συμπέρασμα

Λέγεται συχνά ότι η Ελλάδα αποτέλεσε τον πειραματικό σωλήνα άσκησης της πιο νεοφιλελεύθερης πολιτικής αλλά αυτό το βγάλαμε μάλλον μόνοι μας για να νιώθουμε καλύτερα μέσα στην αγωνία μας. Η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια άλλωστε που έφτανε ένας φρουρός στο Άουσβιτς για να οδηγήσει στο κρεματόριο 1000 ανθρώπους χωρίς να κινδυνεύει ότι θα του επιτεθούν λίγα μόλις λεπτά πριν χάσουν τη ζωή τους. Ο άνθρωπος αντέχει, δυστυχώς, τα πάντα.

Πριν από λίγες ημέρες με κάλεσαν στη δημόσια τηλεόραση σε ένα πάνελ με θέμα συζήτησης το νέο μνημόνιο. Σε κάποια στιγμή διαφωνίας με έναν συνάδελφο σχετικά με το οικονομικό μοντέλο του Μνημονίου η παρουσιάστρια της εκπομπής επεσήμανε ότι είναι φυσιολογικό να έχουμε διαφορετική άποψη επειδή εγώ είμαι γνωστός υπέρμαχος της εξόδου από το ευρώ και της επιστροφής στη δραχμή. Αυτό είναι πέρα για πέρα αναληθές.

Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι πάρα πολύ την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα για χίλιους λόγους που δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω σε ένα ήδη μακροσκελές κείμενο. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάνω διαφορετική ανάλυση, εφόσον πιστεύω ότι το σχέδιο επιστροφής στη δραχμή είναι το δικό τους σχέδιο. Θεωρώ δηλαδή ότι τα (εσκεμμένως) ανεδαφικά προγράμματα «σωτηρίας» που ακολουθούμε έχουν ημερομηνία λήξης και ότι στο τέλος τους είναι ήδη γραμμένη και αποφασισμένη η εξώθηση της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση, όταν πλέον δεν θα έχουν κάτι άλλο να πάρουν από αυτή και όταν η επιστροφή στη δραχμή θα τους συμφέρει.

Γιατί συν τω χρόνω οι αναλυτές των χρηματοπιστωτικών οργανισμών σίγουρα προετοιμάζονται για αυτό το ενδεχόμενο (το έχουν παραδεχτεί άλλωστε αρκετές φορές) και είμαι σίγουρος ότι όταν θα έρθει η ώρα, θα είναι πάλι οι διεθνείς πιστωτές που θα κερδίσουν από την αλλαγή.

Για τους παραπάνω λόγους ακούω με πραγματικό ενδιαφέρον  (χωρίς μάλιστα να είμαι πεισμένος) όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να αναλάβουμε εμείς την πρωτοβουλία και να θέσουμε εμείς τους όρους της σωτηρίας της χώρας.

Δεν είμαι σίγουρος λοιπόν ότι έξοδος από το ευρώ είναι η ιδανική λύση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλωστε πλέον ιδανική λύση. Είμαι όμως για κάτι απόλυτα σίγουρος

 

Και μια πρόταση

Αυτές τις ημέρες κλείνουμε 5 χρόνια από το κίνημα των αγανακτισμένων. Ένα κίνημα που εν πολλοίς θεωρείται αποτυχημένο στην Ελλάδα. Προσωπικά είμαι περισσότερο επιεικής και πιστεύω ότι όπως οι εξεγέρσεις των 15χρονων το 2008 μετά το θάνατο του Γρηγορόπουλου ήταν η μαγιά του κινήματος των αγανακτισμένων έτσι και αυτοί με τη σειρά τους μπορούν να δώσουν τη σκυτάλη σε κάτι ουσιαστικότερο.

Η έλλειψη αγωνιστικότητας που είναι εμφανής τους τελευταίους μήνες οφείλεται ξεκάθαρα στο στραπάτσο που έφαγε η κοινωνία των αγανακτισμένων των πλατειών, η οποία μετατράπηκε σε ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που αγκάλιασε το κίνημα και του υποσχέθηκε ότι μπορεί να το εκπροσωπήσει. Το πρόβλημα λοιπόν, σύμφωνα πάντα με την μη ακαδημαϊκή μου ανάλυση, δεν βρίσκεται στους αγανακτισμένους αλλά στο ότι πόνταραν στο λάθος άλογο. Κάτι που μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό.

Επειδή λοιπόν κάθε φορά που γράφω τις δυσάρεστες οικονομικές αναλύσεις μου εμφανίζονται στα σχόλια αυτοί που πίστεψαν στην TINA (There Is No Alternative) και μου λένε «είναι εύκολο να κάνεις αναλύσεις αλλά δεν αξίζουν μία όσο δεν έχεις να προτείνεις μια πρακτική εναλλακτική λύση» αυτή τη φορά έχω κάτι πολύ συγκεκριμένο να προτείνω:

Υπάρχει κάτι που μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια: Ένα νέο κίνημα ανυπακοής. Το παράδειγμα της Γαλλίας προσφέρεται για πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Ένα κίνημα που μετέτρεψε τις πλατείες του Nuit Debout σε εργατικό ξεσηκωμό (μέσω φυσικά των πανίσχυρων συνδικάτων)  και προκαλεί ασφυξία στον Ολάντ για ένα νομοσχέδιο μάλιστα που έχει ήδη περάσει.

Ένα κίνημα που θα έκανε διεθνώς αίσθηση (όπως έκαναν οι αγανακτισμένοι του ’11), που θα τους έκανε να φοβούνται για την εξάπλωση του στις χώρες τους, που θα ήταν αποτελεσματικός μοχλός πίεσης για να αρθούν τα σκληρά αντισυνταγματικά μέτρα που εφαρμόζουν διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις υπό ευρωπαϊκή επιτροπεία και που προκαλούν καθημερινή ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας θα ήταν ένα ισχυρότατο όπλο.

Ένα τέτοιο κίνημα θα μπορούσε να επιβάλει και μια ουσιαστική συζήτηση για το μέλλον μας εντός ή εκτός της ευρωζώνης, αφού για διάφορους λόγους είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να ξεκινήσει από κόμματα εξουσίας. Μόνο εντός ενός τέτοιου κινήματος που θα θέσει ως πρωταρχικό του στόχο την ακρόαση όλων των εισηγήσεων υπέρ ή κατά της παραμονής μας στην Ευρωζώνη μπορεί να επιτευχθεί ένας σημαντικός διπλός στόχος: Η ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών και η εξασφάλιση του απαραίτητου χρόνου για να σχηματιστεί μια νέα δυναμική στην κοινωνία, αφού η ύπαρξη του και μόνο θα δυσχεράνει την εκτέλεση των προγραμμάτων που απεργάζονται οι πιστωτές.

Πριν από έξι χρόνια ένα πανό των Indignados στη Μαδρίτη που έγραφε «Σσσσσ, οι Έλληνες κοιμούνται» ήταν αρκετό για την έκρηξη των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος. Αυτή τη φορά το μήνυμα έρχεται από τη Γαλλία. Το μήνυμα είναι το ίδιο. Μένει μόνο να δούμε αν αυτή τη φορά έχουμε τη δύναμη να πάρουμε τα πόδια μας.

www.thepressproject.gr

Γιατί ο Κυρίτσης έχει δίκιο αλλά είναι μάλλον ψεύτης

 

Άρης Χατζηστεφάνου

 

Μπράβο στον Κυρίτση που υποστήριξε ότι το κόμμα του έλαβε την ψήφο των πολιτών για κάνει αναδιανομή από αυτούς που ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα σε αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ.

Το δημοψήφισμα, όπως απέδειξε η ανάλυση της εκλογικής ανθρωπογεωγρφίας, αποτέλεσε τη σημαντικότερη αποκρυστάλωση των ταξικών αντιθέσεων που έχει παρατηρηθεί σε αυτόν τον τόπο από την εποχή του εμφυλίου πολέμου: Οι πλούσιοι ψήφισαν ΝΑΙ και οι φτωχοί ψήφισαν ΟΧΙ (εξαίρεση αποτέλεσαν μόνο ορισμένοι εύποροι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ που πίστεψαν ότι η ηγεσία του κόμματός τους στήριζε το ΟΧΙ ενώ στην πραγματικότητα στήριζε το ΝΑΙ).

Με δεδομένο λοιπόν ότι κάθε αριστερό, προοδευτικό κόμμα έχει καθήκον να μεταφέρει πόρους από τους πλούσιους προς τους φτωχούς – ειδικά σε περιπτώσεις κρίσης όπως η σημερινή, οι οποίες λειτουργούν σαν μηχανισμοί συσσώρευσης κεφαλαίου για τους λίγους – είναι σαφές ότι πρέπει να κάνουμε αναδιανομή από τους ψηφοφόρους του ΝΑΙ προς τους οπαδούς του ΟΧΙ.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο μάλιστα, τα στελέχη της ΝΔ – που πάντα υπηρετούν τους λίγους και πλούσιους – σκύλιασαν με τη συγκεκριμένη δήλωση – όπως ακριβώς όφειλαν να κάνουν για να υπερασπιστούν την τάξη που τους χρηματοδοτεί από το τέλος της δικτατορίας. Για τον ίδιο λόγο αφηνίασαν τα ΜΜΕ που ελέγχονται από εργολάβους σαν τον Μπόμπολα, εφοπλιστές σαν τον Αλαφούζο, πετρελαιάδες σαν τον Βαρδινογιάννη κ.ο.κ.
Το πρόβλημα είναι ότι αν ο Κυρίτσης πιστεύει αυτό που λέει, μάλλον βρίσκεται σε λάθος κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (ήδη από την εποχή του Συνασπισμού) στήριξε με όλες του τις δυνάμεις τη δημιουργία της Ευρωζώνης, δηλαδή τον κατεξοχήν μηχανισμό που οικοδόμησαν οι οικονομικές ελίτ για να επιταχύνουν την μεταφορά κεφαλαίων από τους φτωχούς προς τους πλούσιους (οχι για να διαφημιστούμε αλλά εξηγούμε πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός στο νέο μας ντοκιμαντέρ This is not a coup).

Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 αυτό δεν ήταν απόλυτα κατανοητό από ορισμένους, στις αρχές της 21ου αιώνα δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Το ευρώ, μεταξύ άλλων χαρακτηριστικών του, στερούσε από τις μικρότερες οικονομίες τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος, που (υπό ορισμένες προϋποθέσεις – όπως η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) επιτρέπει σε μια κυβέρνηση να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της, χωρίς να επιβάλλει απάνθρωπα μέτρα λιτότητας.

Αντίθετα μέσα στην ευρωζώνη η μόνη επιλογή είναι η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση, η οποία εφαρμόζεται με συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κτλ. Ουσιαστικά δηλαδή οδηγεί αναπόδραστα σε μια κούρσα μείωσης μισθών με απώτερο στόχο την εξισορρόπηση όλων στα επίπεδα της… Κίνας.

Πιο απλά (και ίσως ελαφρώς απλουστευτικά) έξω από την ευρωζώνη μια κυβέρνηση μπορεί θεωρητικά να ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική ενώ μέσα σε αυτή είναι πρακτικά αδύνατο.

Αυτό όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του το γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες. Η ταύτισή τους με τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του ευρωπαϊκού κεφαλαίου είναι δεδομένη και δεν προκύπτει ούτε από κάποιο ατύχημα ούτε από κάποιο εξωτερικό πραξικόπημα (ξέρετε… This is not a coup).

Ο Κυρίτσης λοιπόν είτε είναι αδαής και δεν γνωρίζει τι πρεσβεύει το κόμμα του, είτε είναι ψεύτης.

Και για αδαής δεν μας φαίνεται.

 

Υ.Γ Aν δεν θυμάστε η κάνετε ότι δεν θυμάστε τα ταξικά χαρακτηριστικά των μενουμευρωπαίων να σας θυμίσουμε ένα παλαιότερο φωτογραφικό αφιέρωμα του Infowar

info-war.gr

Οι καπιταλιστές ζούνε πάνω από τις δυνατότητές μας

 

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν θα έγραφα τόσο σύντομα -γιατί τα ίδια και τα ίδια λέμε όσον αφορά την Ελλάδα- αλλά βλέπεις με παρακίνησαν οι τεράστιες κινητοποιήσεις σε Βέλγιο και Γαλλία.   

Ειδικά στη Γαλλία τα πράγματα δείχνουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο της θλιβερής κυβέρνησης σοσιαλδημοκρατών του Φρανσουά Ολάντ.

Και φαίνεται να άνοιξε η όρεξη και στους Βέλγους, να ορμήξουν στην δικιά τους κεντροδεξιά κυβέρνηση του Σαρλ Μισέλ.

Ο Ολάντ, είχε διαμηνύσει ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει στους «μπαχαλάκηδες».

Βλέποντας ότι -παρά τις αλλαγές- το νομοσχέδιο για την «εργασία» δεν επρόκειτο να περάσει από τη Βουλή, έκανε χρήση του άρθρου 49-3 και το υιοθέτησε, παρακάμπτοντας το γαλλικό κοινοβούλιο και τους… «μπαχαλάκηδες».

Δηλαδή, τα εκατομμύρια Γάλλων που βγήκαν στους δρόμους είναι «μπαχαλάκηδες», τι βολικό.

‘Ολα τα γουρούνια, τελικά, έχουν την ίδια μούρη και το ίδιο γρύλισμα.

Από πότε οι πολίτες δεν έχουν το δικαίωμα να ρίξουν την κυβέρνηση τους;

Δικιά τους είναι, ότι θέλουν την κάνουν.

Οι πολιτικοί, εν τέλει, υπηρετούν τους πολίτες ή τις αγορές;

Κάποτε όλα αυτά πρέπει να προβληματίσουν το σύνολο των ανθρώπων, δηλαδή πώς γίνεται διαφορετικές κυβερνήσεις σε διαφορετικές χώρες να αντιδρούν με την ίδια βία απέναντι στις κοινωνικές απαιτήσεις.

Πάντως, Φρανσουά, σου εύχομαι να αποδειχθούν οι Γάλλοι αυτό που τσαμπουνάνε οι ‘Ελληνες πως είναι εδώ και 6 χρόνια.

Σου εύχομαι να σε χτυπήσουν μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.

Στην πράξη.

Να σε περάσουν λουκάνικο και να σε κεράσουν στα αφεντικά σου, ανθρωπάκι.

‘Ηδη, τρεις μήνες τώρα, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των πολιτών που παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, αντιστεκόμενος στον εργασιακό Μεσαίωνα που ετοιμάζουν και στη Γαλλία οι αγορές -θα το κάνουν μάλιστα και στον υπόλοιπο κόσμο, μην γελιόμαστε.

‘Ενα υπέροχο πανό στη Γαλλία τα λέει όλα: «Οι καπιταλιστές ζούνε πάνω από τις δυνατότητές μας».

Στην προσπάθεια του να εκμεταλλευτεί τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, ο Ολάντ παρατείνει συνεχώς την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για να δικαιολογήσει μέχρι τότε την απίστευτη καταστολή και την παράκαμψη κάθε έννοιας δημοκρατίας.

Βέβαια, λίγο βλαμμένο να μιλάς για δημοκρατία σε έναν κόσμο που κυβερνούν οι αγορές, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και εκείνοι που έχουν συσσωρεύσει τον πλούτο στα χέρια τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να σιωπείς.

Μόνο που ο κόσμος στην Γαλλία δεν κάνει πίσω, μέχρι τώρα.

‘Εχει καταλάβει τα 5 από τα 8 διυλιστήρια της χώρας, όλο και περισσότεροι κλάδοι έχουν προχωρήσει σε απεργία διαρκείας -γατάκια ‘Ελληνες- και έχουν καταληφθεί μέχρι και πυρηνικά εργοστάσια.

‘Εχουν κλείσει δρόμοι, λιμάνια και σιδηροδρομικοί σταθμοί.

Βενζίνη με δελτίο, πολύωρες διακοπές ρεύματος, αλλά η αντίσταση γιγαντώνεται.

Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής είναι όλο και πιο βίαιες και σε πολλές περιπτώσεις οι διαδηλώσεις γίνονται μέσα στη νύχτα!

Η αστυνομία σπάει τα οδοφράγματα και αυτά ξαναφυτρώνουν.

Τεράστιο πλήγμα για τον τουρισμό της χώρας (sic) το σκηνικό που στήθηκε από τους «μπαχαλάκηδες».

Μάλλον ο Ολάντ επιδιώκει να τρενάρει την εξέγερση μέχρι το ποδοσφαιρικό Euro, μήπως η μπάλα καταφέρει ότι δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα οι χωροφύλακες.

Θα το καταφέρει, όμως;

Και όλα αυτά για μια εργασιακή «μεταρρύθμιση».

Τα λέω επιγραμματικά γιατί δεν τα ξέρω τόσο καλά (επικρατεί σκοτάδι από τα ΜΜΕ του κόσμου με ελάχιστες αναφορές, ενώ δεν ήμουν ποτέ γνώστης της γαλλικής κοινωνίας).

Η δήλωση του Γιούνκερ προ ημερών τα λέει όλα: «Δεν μπορώ να φανταστώ ποια θα ήταν η αντίδραση (με διαδηλώσεις) σε Παρίσι και Μασσαλία, εάν η Γαλλία έπρεπε να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που επιβλήθηκαν στους Έλληνες.»

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά μας είπε χάπατα.

Και την ίδια ώρα, σήμερα, Ελληνίδα βουλευτής, η Άννα Βαγενά, κάνει την εξής δήλωση: «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε. Έχουμε ως λαός μεγάλες αντοχές.»

Πςςς, τι είπε πάλι η Αννούλα.

Και φυσικά, δεν άνοιξε ρουθούνι -και ούτε πρόκειται.

Από τη Γαλλία πήγαμε πάλι στην Ελλάδα, αλλά ως εδώ πια με τους ‘Ελληνες και τον μικρόκοσμο τους.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την φας όλη με το προτεκτοράτο.   

Αν τώρα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν που αποσκοπούν αυτά τα λεγόμενα και τι ακριβώς προσβάλλουν, ας κάθονται να ασχολούνται με γραπτά ανθρώπων που δεν ορίζουν τις ζωές τους, αντί να ασχολούνται με αυτούς που τις ορίζουν και που τους βρίζουν κατάμουτρα καθημερινά.

Εξάλλου αυτοί που θέλουν την ελευθερία τους τα βάζουν με τις αλυσίδες τους.

Οι δούλοι, από την άλλη, τα βάζουν μια ζωή με τον ελεύθερο ή τον άλλο δούλο.

Δεν θέλουν να είναι εξίσου ελεύθεροι, αλλά να είναι και οι υπόλοιποι δούλοι σαν αυτούς.

Ε, όχι, τέρμα οι ευγένειες, όταν η χώρα έχει υποταχθεί πλήρως χωρίς καμιά σχεδόν αντίδραση.

Και ξέρω τις ευθύνες μου σ’ αυτό, αλλά δεν θα γίνω και αυτό που μισώ.

‘Οπως και δεν θα σηκώσω όλες τις ευθύνες των άλλων στις πλάτες μου.

Οι καθρέφτες ακόμα εκεί είναι, όπως και οι δρόμοι.

‘Οχι επιμένω, εμείς που είμαστε;

Οέο;

‘Ασε που αυτές τις μέρες που ξαναβρίσκομαι στην Ελλάδα, συνειδητοποιώ ότι η ζωή συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Θα ήθελα να ήξερα ποιος θα σώσει τη χώρα, σύμφωνα με το σκεπτικό των περισσότερων.

Αν όχι εγώ, εσύ, ο διπλανός, όλοι εμείς, τότε ποιος;

Α ναι… ξέχασα.

Ο Κούλης.

Από τον cool (Αλέξη), στον κουλό αδερφό της Ντόρας, μέχρι που πάθαμε ταράκουλο.

Το ωραίο είναι πως αν προχωρήσουν μπροστά οι υπόλοιποι λαοί, θα αντιμετωπίζουν τους ‘Ελληνες ως σκουπίδια.

Δηλαδή αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, μην περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι για σένα.

Γιατί για τον ελεύθερο άνθρωπο δεν υπάρχει κάτι πιο μισητό από τον δούλο.

Και το ανάποδο -ειδικά αυτό το βλέπουμε καθημερινά.

Αλλά ας προσέχαμε.

Ποτέ η Ιστορία δεν αντάμειψε τον ήσυχο άνθρωπο και αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.

Ο Θουκυδίδης, που τον μαθαίνουν όλοι οι ‘Ελληνες, είχε πει:

«Ή Ελευθερία, ή ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Ή θα είσαστε ελεύθεροι, ή θα είσαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε γίνονται.»

Οι Γάλλοι, λοιπόν, συγκρούονται για ένα νομοσχέδιο -πραγματικά, χάδι σε σχέση με αυτό που υποθήκευσε την δημόσια περιουσία της Ελλάδας για 99 χρόνια- και οι ‘Ελληνες ασχολούνται με τα πλαστά πτυχία και το MEGA, άντε και την επόμενη 24ωρη απεργία που θα συντρίψει το σύστημα,

venceremos.

Τελικά δεν είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, το πρόβλημα στην Ελλάδα.

Είναι η μαλακία που μας δέρνει.

Και η ζωή είναι πολύ μεγάλη για να την κάνεις καρναβάλι.

Αλλά είναι και πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, χάπατο μου.

Ας πρόσεχες και c’est la vie, που λένε και οι Γάλλοι…

Με εκτίμηση

Άρης

 

(Αγαπητέ Άρη, η Γαλλία έχει διαφορετική παράδοση από την Ελλάδα και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Βέβαια, να μην ξεχνάμε πως οι όροι εθνικισμός και σοβινισμός γεννήθηκαν στην Γαλλία. Αλλά ακόμα κι αυτό μπορεί να αποδειχτεί θετικό στην αντίδραση των Γάλλων. Την ώρα του πολέμου, όλα τα όπλα καλά είναι. Την ώρα του πολέμου, και ο Στάλιν στον εθνικισμό το έριξε. Άρη, δεν είναι πρώτη φορά που ο Γιούνκερ λέει τους Έλληνες χάπατα. Να σου θυμίσω την απίστευτα ειρωνική φράση του Γιούνκερ «Δεν υπάρχει τόσο σοφός λαός που να λέει ΝΑΙ σε μια τέτοια σφαγή, όπως το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα». Μεταξύ μας, δεν έχει και άδικο. Αλλά κάποιοι παρεξηγιούνται όταν γράφεις ή γράφω πως οι Έλληνες είναι χάπατα. Οπότε, θέλω να πω πως όλοι οι Έλληνες είναι αδικημένες και παρεξηγημένες μεγαλοφυΐες και γίνεται παγκόσμια συνωμοσία σε βάρος τους.

pitsirikos.net

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

 

Πώς να αποκτήσει επαναστατική συνείδηση ο σύγχρονος προλετάριος; Και πώς να επαναστατήσει;

 

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

 

Σε προηγούμενο σημείωμα (Δρόμος, 14 Μαΐου) επισήμανα την αισχρή στάση των κυβερνήσεων των «ανεπτυγμένων» καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης απέναντι στις στρατιές των προσφύγων, θυμάτων των πολέμων της Νέας Τάξης, στο Αφγανιστάν, στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Ορισμένες από τις κυβερνήσεις αυτές μετέχουν άμεσα ή έμμεσα σ’ αυτούς τους πολέμους. Εντούτοις, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρκέστηκαν στο ρόλο του θλιμμένου παρατηρητή της τραγωδίας, χωρίς ποτέ να θίξουν τις αιτίες που αναγκάζουν τους πρόσφυγες να εγκαταλείψουν εστίες και πατρίδα και να ριχτούν στους δρόμους προς την άγνωστη Γη της Επαγγελίας. Αλλά δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις. Και οι λαοί, στο μεγάλο ποσοστό τους, παρέμειναν απαθείς ή θεώρησαν εχθρούς τους ικέτες.

Ο Ξένιος Δίας έχει εξορισθεί από την «ουμανιστική» Ευρώπη. Στο προηγούμενο σημείωμα επιχείρησα μια σκιαγραφία του φαινομένου, με αφετηρία την άποψη ότι η ιστορικά διαμορφωμένη ουσία του ανθρώπου εκκενώνεται από τα θετικά διαμορφωμένα στοιχεία της, στις αγοραίες καπιταλιστικές κοινωνίες. Ποιοι, όμως, παρ’ όλη την κρίση, υποδέχτηκαν με ζεστασιά τους πρόσφυγες; Οι Έλληνες, με εξαίρεση τους διαποτισμένους με τις ρατσιστικές αντιδραστικές ιδέες.

Ας πάμε, τώρα, εβδομήντα πέντε χρόνια πίσω. Ποιοι αντιστάθηκαν πρώτοι στους κατακτητές ναζί; Ο Γλέζος και ο Σάντας, πρώτοι από ατομική παλικαριά. Τον ίδιο καιρό, Μάιο του 1941, ο κρητικός λαός: αγρότες, βοσκοί, λαϊκοί άνθρωποι, παπάδες, μορφωμένοι και κομμουνιστές, πήραν αυθόρμητα ό,τι όπλα διέθεταν και τσάκισαν τους «εκλεκτούς» αλεξιπτωτιστές του Χίτλερ, φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και στη συνέχεια, ποιοι οργάνωσαν μαζική αντίσταση εναντίον των κατακτητών; Οι Έλληνες και οι Γιουγκοσλάβοι! Βεβαίως, και στις άλλες χώρες της κατακτημένης Ευρώπης, αλλά και στην ίδια τη Γερμανία του Χίτλερ, υπήρξαν πράξεις και κινήματα αντίστασης, κινήματα μειοψηφικά σε σχέση με το ποσοστό και με τις πράξεις αντίστασης των αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, δηλαδή των μαχητών της εργατοαγροτικής συμμαχίας που κύριος οργανωτής της ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας.

Γιατί, λοιπόν, οι «ανεπτυγμένοι» και μορφωμένοι (;) λαοί της καπιταλιστικής Ευρώπης έμειναν απαθείς μπροστά στη σημερινή τραγωδία; Και γιατί στην Κατοχή η συμμετοχή τους στην Αντίσταση ήταν σχετικά αναιμική; Στο προηγούμενο σημείωμα επιχείρησα μια σκιαγραφία ερμηνείας, με αφετηρία τις δύο διαλεκτικά αλληλοεξαρτημένες κατηγορίες, συστατικές του ανθρώπινου όντος, την ανθρώπινη φύση και την ανθρώπινη ουσία.

Η ανθρώπινη φύση, προϊόν της μακράς εξελικτικής πορείας των μορφών ζωής, είναι βασικά βιολογική. Η ανθρώπινη φύση, αν και προϊόν της εξέλιξης, παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητη από την εποχή των αρχαϊκών, πρώτων μορφών κοινωνικής συμβίωσης. Η ανθρώπινη ουσία, αντίθετα είναι ιστορική κατηγορία, δηλαδή καθορίζεται από το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και αναδραστικά είναι παράγων του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Κατά τον Μαρξ, η ανθρώπινη ουσία είναι το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Είναι. Αλλά οι σχέσεις δεν είναι η ουσία. Καθορίζουν, και όχι άμεσα και γραμμικά, και με πλήθος ιστορικά διαμορφωνόμενες διαμεσολαβήσεις, την ανθρώπινη ουσία. Αν ορίσουμε την ανθρώπινη ουσία ως το αποτέλεσμα του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων και των σχέσεων της κοινότητας με τη φύση, και δοθέντος ότι οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται στην πορεία της Ιστορίας, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε της ιστορικότητα αυτής της ανθρωπολογικής κατηγορίας. Μπορούμε να κατανοήσουμε τη μεταβολή των αντιλήψεων για τον κόσμο, τη ζωή και το θάνατο, τις αξίες τις οποίες ενσωματώνει το άτομο ως κοινωνικό ον (αλληλεγγύη, φιλία, εντιμότητα, συνείδηση του μέλους του κοινωνικού συνόλου και των αντίστοιχων σχέσεων και καθηκόντων που φθάνουν μέχρι την αυτοθυσία).

Σημειώσαμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι ο πρωτόγονος διέθετε ήδη αξιοπρέπεια, περηφάνια και αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στο γένος ή τη φυλή. Αλλά ταυτόχρονα, ο πρωτόγονος, φορέας ενός ανιμιστικού ιδεολογικού σύμπαντος, είχε αίσθηση της ατομικότητάς του και μπορούσε να είναι ατομιστής και σκληρός ως κοινωνικό ον. Οι αντεκδικήσεις ήταν μία πρακτική, καθήκον για την ενότητα του γένους. Οι ανθρωποθυσίες, ακραία μορφή βαρβαρότητας, προϊόν της ανάγκης για να καρπίσει η γη κ.λπ. ή να βοηθήσουν οι θεοί, να νικήσει ένας στρατός σε ένα ληστρικό πόλεμο (θυμηθείτε τη θυσία της Ιφιγένειας για να φυσήξει ούριος άνεμος, αναγκαίος για την καταλήστευση και την καταστροφή της Τροίας).

Συνολικά, κατά τον Αριστοτέλη, όπως έχουμε σημειώσει, ο άνθρωπος είναι το καλύτερο από τα ζώα, αλλά και δυνάμει το χειρότερο. Οι σημερινές επιστήμες του ανθρώπου έχουν επιβεβαιώσει την κοινωνική φύση του και τις δυνάμει αντιφατικές ιδιότητές του. Στις αρχέγονες κοινότητες δέσποζαν οι σχέσεις συνεργασίας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, η αίσθηση του καθήκοντος, αλλά και ένας φυσιολογικός ατομισμός αλληλένδετος με την αίσθηση της συμμετοχής, «του ανήκειν» στην κοινότητα.

Οι σχέσεις στις αρχέγονες κοινότητες ήτανε προϊόν της ανάγκης. Η θρησκεία, συνολικά η ανιμιστική κοσμοαντίληψη, εξέφραζαν, διαμεσολαβημένα, αυτές τις ανάγκες και διασφάλιζαν τη συνοχή της κοινότητας.

Αλλά «τα πάντα ρει». Τα μέσα για την επιβίωση της κοινότητας εξελίσσονταν, νέα επαγγέλματα και νέος καταμερισμός εργασίας δημιουργούνταν και οι διαφορές υπονόμευαν την αρχική ενότητα. Η εξάρθρωση των αρχαϊκών κοινοτήτων ήταν το τελικό αποτέλεσμα.

Στις νέες συνθήκες της κυριαρχίας της ατομικής ιδιοκτησίας και της δουλείας, κυριάρχησαν ο ατομισμός, το προσωπικό συμφέρον, η κτηνωδία της δουλοκτητικής κοινωνίας, οι ληστρικοί πόλεμοι, οι πόλεμοι για την αρπαγή δούλων, πρακτική η οποία αναβίωσε και τελειοποιήθηκε στη χριστιανική Αμερική σε βάρος των ιθαγενών και των εισαγόμενων μαύρων. Τώρα, ο δούλος είχε μία δυστυχισμένη συνείδηση της υπαρκτής του κατάστασης, ενώ ο δουλοκτήτης εξωράιζε τη βάρβαρη ουσία του με την ιδεολογία του χριστιανού δουλοκτήτη.

Και ο σύγχρονος προλετάριος; Αυτός ζει σε ένα κόσμο τον οποίο δημιουργεί και ο οποίος του είναι ξένος. Δεν είναι κάτοχος μέσων παραγωγής. Δεν ορίζει το προϊόν της εργασίας του. Δεν κατανοεί το πλέγμα των σχέσεων που καθορίζει την ανθρώπινη ουσία του. Νιώθει «στο πετσί του» την εκμετάλλευση. Ζει μέσα στη στέρηση και την αβεβαιότητα. Ανέστιος, ξεριζωμένος, συχνά μέτοικος, πρόσφυγας ή νομάδας, αγωνίζεται να επιβιώσει ως ξένος σ’ αυτό τον άκαρδο, ανταγωνιστικό κόσμο.

Ο σύγχρονος προλετάριος βιώνει και συνειδητοποιεί την κατάστασή του, αλλά, καταρχήν, δεν κατανοεί τις αιτίες αυτής της κατάστασης. Τι επιδιώκει, λοιπόν; Πρώτον να επιβιώσει. Την ίδια στιγμή, να ανεβεί στην κατάσταση του μικροαστού και, ει δυνατόν, του αστού. Ο γενικευμένος ατομισμός καθορίζει και τις επιδιώξεις του σύγχρονου προλετάριου.

Καθορίζει. Αλλά, όπως γράφει ο Λένιν, ο σύγχρονος προλετάριος τείνει αυθόρμητα προς το σοσιαλισμό. Τείνει, αλλά πώς η αλλοτριωμένη του συνείδηση θα συλλάβει τα αίτια της δυστυχίας του; Πώς το αυθόρμητο θα μετατραπεί σε συνειδητό; Κυρίαρχη ιδεολογία, συνολικά ατομιστική ιδεολογία που διαποτίζει την κοινωνία, αλλοτριωμένη συνείδηση που καλλιεργείται από τα φοβερά ΜΜΕ, φόβος αν σηκώσει κεφάλι, όλα αυτά ενισχύουν την τάση μοιρολατρίας και υποταγής. Και την ίδια στιγμή ο φόβος: η απόλυση, η ανεργία, η φυλακή, η δολοφονία, για όσους σηκώσουν κεφάλι και αγωνίζονται για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά των ταξικών κοινωνιών.

Σήμερα, «τα δεσμά είναι από νάιλον». Αλλά όταν χρειαστεί χρησιμοποιούνται και τα καρφιά του Προμηθέα και η σταύρωση των εξεγερμένων δούλων της αρχαιότητας (επανάσταση της πολιτείας του ήλιου και επανάσταση των δούλων της Ρώμης με επικεφαλής τον Σπάρτακο και τις χιλιάδες των σταυρωμένων κατά μήκος της Απίας Οδού).

Πώς να αποκτήσει επαναστατική συνείδηση ο σύγχρονος προλετάριος; Και πώς να επαναστατήσει; Μπορούμε, λοιπόν, να κατανοήσουμε την απάθεια και τη στροφή προς την Ακροδεξιά μεγάλου μέρους των προλετάριων της Ευρώπης. Συνολικά, η ανάπτυξη του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Πάλι λάθος του Μαρξ; Αλλά ο Μαρξ στη Γερμανική Ιδεολογία, στο Κεφάλαιο και αλλού, ανέλυσε, εκτός από το ρόλο της οικονομίας, και το βασικό ρόλο της ιδεολογίας και του συνόλου των συνθηκών ζωής του προλεταριάτου.

Η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας είναι θεμελιακή. Θα έρθει ή με την επανάσταση ή με την κυριαρχία μιας σύγχρονης καθολικής βαρβαρότητας. Να ελπίζουμε;

www.e-dromos.gr

Ψυγείο να υπάρχει!!

 

Λάκης Λαζόπουλος

 

Όντως ένας κύκλος έκλεισε για την Ελλάδα. Αλλά φοβάμαι για τον καινούργιο που άνοιξε. Γιατί και στον καινούργιο κύκλο που μπαίνουμε με το ίδιο χρέος δεν θα μπούμε; Το να αλλάζεις κύκλους κρατώντας το ίδιο χρέος στα χέρια, είναι αυτό που λέει και το τραγούδι «η ζωή μου κύκλους κάνει». 

Είναι σαν να κρατάς μια βόμβα στα χέρια σου, απλά σου παραχωρούν ένα μεγαλύτερο δωμάτιο για να σκάσει. Δεν σου παίρνουν την βόμβα από τα χέρια. 

Που πας λοιπόν μ’ αυτό το χρέος, ρε Καραμήτρο; Που πας μ’ αυτό το χρέος, που μετά από έξι χρόνια μας είπαν ότι δεν είναι βιώσιμο. Αφού πρώτα μας έκαναν τον βίο αβίωτο. Αντί για λύση στο χρέος μας δόθηκε ένας οδικός χάρτης. 

Οδικός χάρτης!!!

Μου θύμισε μία σκηνή από τα χρόνια του πανεπιστημίου. Είχαμε πάει φοιτητές από την Κομοτηνή εκδρομή στο Σουφλί. Δεν ξέρω ποιον δρόμο πήραμε και πως βρεθήκαμε σε κάτι χωράφια στο πουθενά. Είχαμε προφανώς χαθεί, αλλά συνεχίσαμε να πηγαίνουμε επειδή ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο και επειδή υπήρχε βενζίνη και επειδή ελπίζαμε ίσως ότι στο τέλος των χωραφιών θα ξεπροβάλει από μόνος του ο προορισμός μας. Ώσπου κάποια στιγμή πετάχτηκε η φίλη μας από τα πίσω καθίσματα φωνάζοντας «Σταματήστε ρε παιδιά, που πάμε; βγάλτε έναν χάρτη να δούμε που είμαστε». 

Έτσι λοιπόν και οι δανειστές μας. Μας έδωσαν έναν οδικό χάρτη αναγνωρίζοντας τουλάχιστον ότι έχουμε χαθεί. Ότι πηγαίναμε στα τυφλά μέχρι τώρα. Ότι πληρώναμε, πληρώναμε, πληρώναμε και πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε. 

Η κατάσταση έχει αγριέψει . Η εκτίναξη των τιμών στα ύψη, η φρικτή αυτή υπερφορολόγηση, η αβάσταγη, η δίχως άλλο, δεν ξέρω τι ελπίδες μπορεί να γεννήσει σε έναν άνθρωπο, έστω κι αν αυτός έχει μπει σε έναν καινούργιο κύκλο.

Μικρές, μηδαμινές. Και πως μπορείς να μιλάς για ελπίδα βράζοντας σ’ αυτό το μεγάλο καζάνι της απαισιοδοξίας.

Η αξιολόγηση έκλεισε, χωρίς να κλείσει εντελώς και κλείνοντας άφησε κάποιες χαραμάδες ανοιχτές. Η δόση θα μας δοθεί και ευτυχώς που θα μας δοθεί και θα δοθούν επιτέλους χρήματα από το κράτος στους άπειρους που χρωστάει και μια ανάσα μικρή, υποτυπώδης, θα δοθεί στην αγορά.

Ικανή όμως για να ξεκινήσει η οικονομία να κινείται; Ουδείς γνωρίζει. Η χώρα ζει ακόμα με δόσεις. 

Ο εκλεκτός κύριος Τόμσεν έκανε το έγκλημα του αριστοτεχνικά. Διαφώνησε με τους Ευρωπαίους για τον οδικό χάρτη προς το χρέος λέγοντας ότι πρέπει να γίνει κάτι πιο συνταρακτικό σε σχέση με το χρέος. Έτσι φάνηκε καλός. 

Επιφυλάχτηκε λοιπόν, εξ αυτού του λόγου, για τον Σεπτέμβριο. Να δει και να κρίνει. Έτσι άφησε την συμφωνία σε μία εκκρεμότητα. Αυτό ακριβώς ήθελε. Να αφήσει τον Σεπτέμβρη ανοιχτό για να δει τι και πως θα πράξει.

Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για αδίστακτο άνθρωπο. Είναι ένας άνθρωπος που βλέπεις στο βλέμμα του την εκπαίδευση και την επιθυμία να σκοτώνει κοινωνίες, ανθρώπους και χώρες.

Γεννιούνται μερικοί άνθρωποι έτσι. Είναι οι νουμεράνθρωποι. Αυτοί που διαβάζουν μόνο νούμερα και αριθμούς. Δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει απελπισία. Δεν υπάρχει πόνος. Υπάρχει ένα πρόγραμμα που πρέπει να το ακολουθήσεις. Κι όταν το ακολουθείς στο τέλος σου λένε «έχεις πολλά να κάνεις ακόμα». 

Ακριβώς όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών. Τα λόγια είναι ίδια. Οι εποχές αλλάξανε. Αυτοί λοιπόν είναι οι νουμεράνθρωποι που συνεχίζουν να βασανίζουν την χώρα μας και τους πολίτες. Τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα για τους δείκτες της οικονομίας. Οι άνθρωποι όμως παραμένουν εξαγριωμένοι, το μίσος απλώνεται στην Ευρώπη και γεννάει Χιτλερίσκους. Η Ευρώπη έχει διαλυθεί από τον Σόιμπλε και βαδίζουμε προς μία μεγάλη εσωτερική ευρωπαϊκή ρήξη. Έκρηξη. 

Ο Βορράς θα κλείσει τις πόρτες, θα σφραγίσει τα μάτια, θα βουλώσει τα αυτιά. Θα έρθει η ώρα που θα μοιάζει προτιμότερο να ζει κανείς με το εθνικό του νόμισμα, φοβισμένος και περιχαρακωμένος, παρά σε μία Ευρώπη ως υπηρέτης μιας υπέρβαρης και άφρονης Γερμανίας η οποία έχει εκτροχιαστεί από κάθε δημοκρατική συμπεριφορά απέναντι στους μη Γερμανούς πολίτες .

Κακά τα ψέματα. Η ισοτιμία του ευρώ ωφελεί μόνο τις εξαγωγές της Γερμανίας και κάποιες χώρες του Βορρά. Όλους τους υπόλοιπους τους έχει διαλύσει. Αγωνιζόμαστε λοιπόν σαν υπηρέτες που φοβούνται μην τους πετάξει απ’ το σπίτι ο πλούσιος κ. Σόιμπλε και βρεθούνε στον δρόμο χωρίς δουλειά. Κι έτσι αναγκαζόμαστε και καταπίνουμε στεναχώριες και καημούς για να μην μας πετάξει από το σπίτι ο κύριος. Ο κύριος Σόιμπλε.

Ήμουνα στην Πάρο για κάποιες μέρες και κάποια στιγμή βγήκαν από ένα σκάφος , ντυμένοι με κόκκινες μπλούζες, ένα γκρουπ από Γερμανούς, πιάσαν ένα μεγάλο κεντρικό τραπέζι περίπου 20-25 άνθρωποι και παρήγγειλαν μεγάλα, μεγαλύτερα, μικρότερα ψάρια. Χαρούμενοι τρώγαν και πίνανε. Οι Έλληνες τους κοιτάζανε. Δεν είχαν καμία επαφή, δεν υπήρχε κάποια ανταλλαγή βλεμμάτων, δεν έδιναν σημασία στο ποιοι υπήρχαν γύρω τους. Δεν ενοχλούσαν. Ήταν ασφαλώς πολύ ευγενική η συμπεριφορά τους στους ανθρώπους του μαγαζιού. Έχουν ευγένεια, έχουν πολιτισμό. 

Σκεφτόμουν απλώς ότι αν αυτή η παρέα ήταν ελληνική και τρώγαν αυτά τα φοβερά εδέσματα, αυτά τα πανάκριβα ψάρια πως θα τους κοιτούσαν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες. Έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε εξαιρετικά με αποικία. Έρχονται οι ξένοι, τρώνε, πίνουν, αγοράζουν τα σπίτια μας , μας πετάνε έξω κι εμείς παρακολουθούμε πως ζούνε οι ξένοι καλά στον τόπο μας και καυχιόμαστε που έχουμε ωραίες θάλασσες και δυνατό ήλιο. Μοιάζει σαν ο ήλιος πήρε τα κλειδιά αυτής της χώρας, έγινε ρεσεψιονίστ, και μεις άβουλοι θιασώτες μιας χώρας που βουλιάζει χωρίς να μπορεί να παράγει οτιδήποτε. Η ελληνική ελιά είναι πιο παραγωγική από τον Έλληνα. Έτσι κάπως αισθάνονται οι Έλληνες. Σαν να τους έχουν πάρει τα σπίτια, τους έχουν πετάξει από τα τραπέζια που τρώγανε, σαν να τους πήραν την χαρά. Σαν να σκορπίσαν δάκρυα και πόνο και θυσίες. Είναι ένα αίσθημα που το νοιώθεις καθημερινά παντού. Ανοίγεις το στόμα σου να αναπνεύσεις κι αναπνέεις μια απελπισία, μια στεναχώρια.

Γυρνώντας προς το σπίτι μέσα στα σοκάκια κάποια στιγμή, από μια πόρτα ανοιχτή είδα ένα ζευγάρι, ήταν καθισμένο, η πόρτα του ψυγείου τους ήταν ανοιχτή. Χαιρετηθήκαμε , η γυναίκα μου είπε να περάσω να με κεράσουν έναν καφέ. Κοντοστάθηκα εκεί στην πόρτα, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και μου λέει «Του λέω του άντρα μου, θα βρεις καμιά δουλειά να βάλουμε τίποτα στο ψυγείο γιατί έχει μείνει μόνο του κι αυτό χωρίς ούτε ένα φρούτο να του κάνει παρέα. Κι αυτός τι μου λέει; Ψυγείο να υπάρχει! Όσο υπάρχει το ψυγείο υπάρχει και η ελπίδα να έρθει το φρούτο».

Έτσι ακριβώς μοιάζει και η Ελλάδα ολόκληρη. Σαν ένα ψυγείο που περιμένει. 

Ψυγείο να υπάρχει!!

 

Υ.Γ.: Συζητείται, έμαθα, ότι αυτοί που βρέθηκαν με πλαστά πτυχία θα δώσουν εξετάσεις για να παραμείνουν στο δημόσιο. Αν είναι ας ειδοποιήσει κάποιος και τους νέους ανθρώπους που κάθονται και σπουδάζουν ότι δεν χρειάζεται να παλεύουν για πραγματικά πτυχία. Ας πάρουν ένα πλαστό να κάνουν την δουλειά τους κι αργότερα θα βρεθεί μια κυβέρνηση να τους τα νομιμοποιήσει.

www.altsantiri.gr

Συριζαίοι μην παραιτήστε… είναι αργά.

Άρης Χατζηστεφάνου

Μετά την παραίτηση της Βασιλικής Κατριβάνου (η οποία ψήφισε το νέο μνημόνιο και δεν παραιτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ) αυξήθηκαν οι φωνές που προβλέπουν και νέες παραιτήσεις βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Προφανώς υπάρχουν ακόμη πολιτικοί που πιστεύουν ότι το να ψηφίσεις ένα – δυο μνημόνια δεν αποτελεί πρόβλημα. Νομίζουν ότι ο λαός ξεχνά και ένα μελλοντικό πολιτικό όχημα θα τους ξεπλύνει από την ντροπή της ολοκληρωτικής προδοσίας μιας ολόκληρης χώρας.

Και  μέχρι σήμερα είχαν κάθε λόγο να το πιστεύουν. Πρότυπό τους ήταν πιθανότατα ο Παναγιώτης Κουρουπλής και άλλα πασοκογενή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία αφού ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο πίστεψαν ότι θα ξεπλυθούν στην μεγάλη κολυμβήθρα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συνεχίσουν να τα ψηφίζουν από νέα πολιτικά μετερίζια.

Μόνο που η συγκεκριμένη πολυτέλεια της ύστερης μεταπολίτευσης τερματίστηκε οριστικά. Όσοι ψήφισαν μνημόνια θα πρέπει να το πάρουν απόφαση – αυτή είναι η πολιτική τους παρακαταθήκη, αυτό είναι το στοιχείο της πολιτικής τους καριέρας το οποίο θα τους χαρακτηρίζει μέχρι το τέλος της ζωής τους. Τίποτα άλλο.

Γιατί και ένα μνημόνιο να ψηφίσεις δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Φυσικά θα μπορούν να λένε πάντα, στα σαλόνια των διανοούμενων που συχνάζουν, ότι αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους. Αυτοί εκμεταλεύτηκαν, λέει, ένα παράθυρο ευκαιρίας για να βοηθήσουν την τάδε ή τη δείνα μειονότητα, τον τάδε ή τον δείνα αναξιοπαθούντα. Έκαναν, όπως λένε, identity politics (πολιτική ταυτότητας) γνωρίζοντας ότι το οικονομικό παιχνίδι (όσα δηλαδή υπόσχονταν στον κόσμο για να τους ψηφίσει) έχει ήδη χαθεί.

Το συγκεκριμένο επιχείρημα θα ακούγεται όλο και συχνότερα καθώς αρκετά στελέχη θα θέλουν να εγκαταλείψουν το πλοίο – όταν πια δεν θα μπορούν να περπατήσουν στο δρόμο χωρίς να τους φτύνει ο κόσμος.

Identity politics βέβαια έκανε και ο Ομπάμα: Μπορεί να βομβάρδισε όσες χώρες δεν είχε ονειρευτεί ο Τζορτζ Μπους και να διέσωζε την Wall Street με τα λεφτά των Αμερικανών φορολογούμενων αλλά φέρθηκε καλά στους gay. Ήταν λιγότερο σκληρός με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες απ’ ότι θα ήταν ένας ρεπουμπλικάνος.

Έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κραδαίνει το σύμφωνο συμβίωσης και το νόμο περί ιθαγένειας (δηλαδή δυο ρυθμίσεις που θα μπορούσε να είχε περάσει και το ΠΑΣΟΚ) όταν γύρω μας οι άνθρωποι θα αυτοκτονούν από την πείνα, όταν οι δανειστές θα πάρουν και το τελευταίο φιλέτο δημόσιας περιουσίας και όταν οι Ισραηλινοί πιλότοι, που σήμερα εκπαιδεύονται στην Ελλάδα, θα βομβαρδίζουν και πάλι αμάχους στη Γάζα.

Υπό αυτή την έννοια τα περίφημα identity politics καταλήγουν να αποτελούν μια μορφή αντεστραμμένου ρατσισμού: Παύεις να ενδιαφέρεσαι για τον άλλο σαν άνθρωπο και σαν εργαζόμενο αλλά ασχολείσαι μόνο με τη διαφορετικότητά του. Τον εξανδραποδίζεις πλήρως, στερώντας του το δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση, για να τους προσφέρεις την επαγγελματική σου βοήθειά σε τομείς που (σίγουρα δεν είναι ασήμαντοι) αλλά δε καθορίζουν την επιβίωσή του.

Ερευνητές όπως ο Αντολφ Ριντ, που μελέτησαν για χρόνια τη ρητορική και την πολιτική πράξη της διακυβέρνησης Ομπάμα, έχουν επισημάνει ότι αυτού του είδους τα identity politics, ακόμη και όταν ξεκινούν από καλές προθέσεις, αποτελούν την «αριστερή εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού». Είναι όπως έλεγε ο ίδιος μια προσπάθεια να φτιασιδωθεί η δεξιά νεοφιλελεύθερη ιδεολογία με έναν αριστερό μανδύα.

Για να επιστρέψουμε λοιπόν στα δικά μας.. Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα.

Όσοι πρόδωσαν δυο σαφείς εντολές του ελληνικού λαού – των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015 για διαγραφή του χρέους και του δημοψηφίσματος για τερματισμό της λιτότητας – ας απολαύσουν απλώς το μισθό του υπουργού, του βουλευτή ή του μετακλητού υπαλλήλου. Δεν υπάρχει λόγος να παραιτούνται και να χάνουν τα οφίτσια τους. Η γνώμη μας δεν θα αλλάξει ποτέ γι’ αυτούς. 

info-war.gr