Από το μπαλκόνι βλέπω την θάλασσα. Η μέρα είναι όμορφη και ηλιόλουστη. Στην παραλία είναι ήδη κάποιες ηλικιωμένες κυρίες, που πάνε νωρίς για μπάνιο, για να μην τις κάψει ο ήλιος.
Μπροστά μου το laptop. Δεξιά μου μια μαύρη αδέσποτη γάτα. Είναι πολύ όμορφη.
Με κοιτάει, την κοιτάω.
«Κάτι πρέπει να γράψω» της λέω, «μήπως έχεις καμιά ιδέα;».
Δεν απαντάει. Της δίνω κι άλλη γαλοπούλα φουαντρέ. Πρέπει να αγοράσω πάλι γαλοπούλα. Την έδωσα όλη στη γάτα.
Κοιτάω τις ειδήσεις, τις έχω ξαναδεί. Χρέη, εφορίες, μακελειά κλπ.
Εδώ δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο.
Βασικά, δεν συμβαίνει τίποτε απολύτως.
Πόσο τέλειο είναι αυτό;
Κάθε μέρα πίνω τον καφέ μου σε ένα καφέ δίπλα στην παραλία.
Από εκεί περνάνε όλοι, για να πάνε στην παραλία.
Μου αρέσει να τους κοιτάω. Είναι όμορφοι.
Χτες στην παραλία, ήμουν δίπλα σε μια Αγγλίδα γύρω στα 70. Μόνη της.
Ήθελε να μιλήσουμε, το κατάλαβα.
Της άνοιξα κουβέντα, γελάσαμε και της έδωσα ξηρούς καρπούς, που έχω πάντα μαζί μου.
Μοιραστήκαμε το μήλο της. Ο Αδάμ και η Εύα με διαφορά ηλικίας.
Μέχρι πέρσι ερχόταν με τον άνδρα της. Έρχονταν μαζί 25 χρόνια.
Ο άνδρας της πέθανε ξαφνικά τον χειμώνα. Φέτος ήρθε μόνη της. Αλλά την ξέρουν οι άνθρωποι εδώ, έχει κάνει φιλίες -μετά από τόσα χρόνια-, οπότε αισθάνεται οικεία.
«Εδώ είναι καλύτερα από το σπίτι μου» μου είπε, χωρίς κανένα δραματικό τόνο. Μένει στο Μάντσεστερ.
Κανονίσαμε να πάμε για φαγητό. Δεν έχω πάει ποτέ για φαγητό με μια ηλικιωμένη Αγγλίδα. Ωραία θα είναι. Είναι ωραίοι οι άνθρωποι. Μου αρέσουν οι άνθρωποι.
Γεμάτη η Μεσόγειος από συνταξιούχους.
Για τους συνταξιούχους από τις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες είναι η ζωή. Γάλλοι, Γερμανοί, Άγγλοι, Σουηδοί, Νορβηγοί κλπ.
Όπως μου είπε ένα ζευγάρι Βρετανών -που ψηφίζουν Εργατικούς αλλά δεν τους αρέσει ο Κόρμπιν γιατί «δεν είναι ρεαλιστής»-, μπορούν να κάνουν διακοπές στη Μεσόγειο ενάμισι μήνα τον χρόνο, ενώ έχουν και το δικό τους σπίτι στην Βρετανία και είναι μια χαρά.
Φυσικά, θα ψηφίσουν Brexit.
«Είμαι γιος ανθρακωρύχου με εφτά παιδιά» μου είπε με περηφάνια ο Βρετανός.
Τους λέω τι σημαίνει συνταξιούχος σήμερα στην Ελλάδα, το βρίσκουν λυπηρό και άδικο.
Βέβαια, σκέφτομαι πως αυτές μάλλον θα είναι οι τελευταίες γενιές Ευρωπαίων συνταξιούχων που την περνάνε φίνα. Αλλάζουν τα πράγματα.
Κοιτάω κάθε μέρα στην παραλία τους ανθρώπους να λιάζονται, να διαβάζουν, να παίζουν, να γελάνε, και σκέφτομαι τι ωραία και απλή που μπορεί να είναι η ζωή.
Έτσι θα έπρεπε να ζουν όλοι οι άνθρωποι όλο τον χρόνο, όλη τους τη ζωή.
Τις προάλλες, περπατούσα στην παραλία και ένα αγοράκι μου είπε στα αγγλικά «Συγγνώμη, κύριε, θα μπορούσατε να κουβαλήσετε τον κουβά μου;».
Κοιτάω, είχε ένα κουβαδάκι γεμάτο άμμο.
Παίρνω το κουβαδάκι και τον ακολουθώ.
Μπροστά ο μικρός, πίσω εγώ.
Πάμε, πάμε, πάμε…
«Πού πάμε;» σκέφτομαι.
Μετά από εκατό μέτρα, φτάνουμε μπροστά σε μια ξαπλώστρα. Είναι η μητέρα του.
Μας κοιτάει και σκάει στα γέλια.
Μου ζητάει συγγνώμη, της λέω πως η δουλειά μου είναι να κουβαλάω τα κουβαδάκια των παιδιών στην παραλία.
Δεν μου δίνει μήλο, οπότε φεύγω.
Για να δω τώρα το κείμενο, είναι αρκετό;
Μια χαρά είναι.
Έφυγε και η γάτα. Χόρτασε.
Τώρα πάω για καφέ δίπλα στην παραλία.
Μετά θα κουβαλάω τα κουβαδάκια των παιδιών και θα πιάνω κουβέντα με ηλικιωμένες Βρετανίδες συνταξιούχες.
Τέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου