Άρης Βελουχιώτης (27 Αυγούστου 1905 – 15 Ιούνη 1945)
Aπό την Μαρία Παρέντη
“Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ” Γιάννης Ρίτσος
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ” Γιάννης Ρίτσος
Χωράει άραγε ο Άρης σε γραμμές; Λίγες, πολλές; Αδιάφορο..Ο Άρης δε χωράει σε γραμμές. Γράφτηκαν κι ειπώθηκαν τόσα πολλά για εκείνον άλλωστε. Είναι δική μας η εμμονή είτε να τον εντάξουμε κάπου, είτε με τις γραμμές αυτές να νιώσουμε λίγο ότι τον ακουμπάμε.
Είναι Πέμπτη 15 του Ιούνη του 1945 όταν ο Βελουχιώτης διαισθανόμενος το τέλος απόφασίζει να το γράψει ο ίδιος. Αυτοπυροβολείται με το ατομικό του περίστροφο και δεν επιτρέπει σε κανέναν να σκοτώσει τον αρχηγό του ΕΛΑΣ , παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Πιστός σύντροφος κι ακόλουθός του και στο θάνατο, ο αντάρτης Τζαβέλας.
Μια ημέρα αργότερα, στις 16 Ιουνίου, την ίδια ημέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, οι εθνοφύλακες θα βρουν τους νεκρούς και θα ακολουθήσει η θηριωδία του αποκεφαλισμού. Τα κεφάλια των δύο ανδρών, αφού περιφερθούν, θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ’ ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.
Στα 39 του χρόνια μετά από τρία χρόνια λευτεριάς στο βουνό, ο Άρης θα πεθάνει λεύτερος και περήφανος, έχοντας ξεπεράσει τα ανθρώπινα. Δεν πρόδωσε παρότι προδόθηκε, δεν παρέδωσε και δεν παραδόθηκε.
Ο Αθανάσιος Κλάρας γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1905 στη Λαμία. Γιος εύπορης οικογένειας, θα περάσει τα παιδικά του χρόνια με άνεση στην επαρχιακή πόλη.Θα σπουδάσει γεωπόνος, μα η μικρή κοινωνία δε θα χωρέσει –ευτυχώς για την ιστορία- το μεγαλείο του και το 1924 θα έρθει στην Αθήνα, όπου θα μυηθεί στην κομμουνιστική ιδεολογία και θα γίνει μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας.
Ο ίδιος μιλώντας για το Κόμμα θα πει: «…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα», (από επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις 9/9/1931). «Έκτοτε – συνεχίζει – δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;». Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
Το 1928 θα γίνει αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη, ενώ η δράση του εντός του Κόμματος θα του στοιχίσει τις μετέπετια φυλακίσεις του στη Συγγρού, στην Κέρκυρα, στην Αίγινα και στη Γυάρο.
Ήταν εκείνος που επέμεινε στην ίδρυση του αντάρτικου κατά των κατακτητών και πίεζε για αυτό το ΚΚΕ.
Το 1942 , αφού ιδρύθηκε ο ΕΛΑΣ άλλαξε το όνομά του σε Άρης Βελουχιώτης ως επικεφαλής ενός μικρού ένοπλου τάγματος. Με δικές του ενέργειες το τμήμα του αναπτύχθηκε εντυπωσιακά και έγινε ο πυρήνας του ΕΛΑΣ στην κεντρική Ελλάδα.
Από το χέρι του Άρη γράφεται ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.
«Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
Τον Νοέμβριο του 1942 συμμετέχει στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, μιας επιχείρησης δολιοφθοράς από τις μεγαλύτερες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Φεβρουάριο του 1943 γίνεται καπετάνιος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Εκεί θα μείνει ως το τέλος.
Μετά την έναρξη του εμφυλίου ορίζεται διοικητής στα τμήματα του ΕΛΑΣ στην ήπειρο κατά του Ζέρβα (με το Ζέρβα είχαν συνεργαστεί στο Γοργοπόταμο ένα χρόνο μόλις πριν). Το 1944 θα διευθύνει τις επιχειρίσεις κατά των ταγματασφαλιτών στην Πελοπόννησο.
Το Μάιο της ίδιας χρονιάς θα γίνει Υποστράτηγος από την Κυβέρνηση του Βουνού ΠΕΕΑ.
Το Μάιο της ίδιας χρονιάς θα γίνει Υποστράτηγος από την Κυβέρνηση του Βουνού ΠΕΕΑ.
Στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ εκφωνεί τον περίφημο λόγο του. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:
«Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-’31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(…). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-’31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(…). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».
Η φλόγα και η αγωνιστικότητα του Άρη φουντώνει ολοένα και παρασύρει λαό και συναγωνιστές. Λατρεύεται κι ακολουθείται, όχι αδίκως. Δεν επιζήτησε ποτέ την ανάδειξη σε αξιώματα, δε θέλησε να ξεχωρίσει από προσωπική ματαιοδοξία.Είχε γίνει θρύλος όσο ζούσε, τον συζητούσαν στα χωριά οι γυναίκες και τα παιδιά, μα εκείνος μοίραζε τη σταφίδα και το τελευταίο του τσιγάρο με τους αντάρτες.
Στα Δεκεμβριανά στάλθηκε, μαζί με τον Στέφανο Σαράφη στην ‘Ηπειρο, όπου διάλυσε με ευκολία τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ. Παρότι μετά την ήττα του ΚΚΕ και την Συμφωνία της Βάρκιζας υπέγραψε την διαταγή αποστράτευσης του ΕΛΑΣ, αντιτάχθηκε στην εντολή του κόμματος για αφοπλισμό και συγκρότησε ένοπλη ομάδα από πιστούς συντρόφους του.
Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει, το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Επίκειται συζήτηση με το Νίκο Ζαχαριάδη , για τη λύση των μεταξύ τους διαφωνιών. Ο Άρης ενημερώνει τους συντρόφους του, τους αποχαιρετά και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου αντί για συντρόφους συναντά διώκτες…
Μετά από σκληρή μάχη, κι αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι. Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο.Οι μάχες είναι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου.
Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα. Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί.
Γεννημένος επαναστάτης, ήρως και τιμητής της ελευθερίας και του αγώνα,έτσι θα περάσει στην αιωνιότητα ο Άρης, επιλέγοντας ο ίδιος το δρόμο της φωτιάς από την αρχή μέχρι το τέλος.
Την ώρα που οι εχθροί πανηγύριζαν το θανατό του κι έστηναν χορό γύρω από το κεφάλι του, εκείνος ζούσε. Και θα ζει.
Στις 16 Ιουνίου 2011 το ΚΚΕ απεκατέστησε πολιτικά τον Βελουχιώτη, χωρίς όμως να αποκαταστήσει την κομματική του ιδιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου