Ένας από τους αρχιτέκτονες της νίκης του Brexit στο δημοψήφισμα, ο Boris Johnson, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του, που φυλάσσεται από την αστυνομία, ενώ ένα μικρό πλήθος θυμωμένων Λονδρέζων διαμαρτύρεται μπροστά από τη βεράντα του.
Από το 2008 έως το Μάιο του 2016 ο Johnson ήταν δήμαρχος του Λονδίνου. Τον διαδέχθηκε στις 8 Μαΐου ο Εργατικό Sadiq Khan, ο οποίος τον νίκησε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Το Λονδίνο, επίσης, ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία (60%) υπέρ της παραμονής της ΕΕ. Αλλά ο «ξανθός» κ. Μπόρις Τζόνσον μπορεί να έχασε το Μάιο στο Λονδίνο, κατήγαγε όμως εθνικό θρίαμβο στο δημοψήφισμα, εκδικούμενος τους Λονδρέζους, όντας από τους βασικούς πρωτεργάτες της εκστρατείας υπέρ του «Brexit». Η νίκη του βασίστηκε στις ψήφους του βορείου τμήματος της χώρας, των μικρών πόλεων, των μακρινών προαστίων και της επαρχίας. Με άλλα λόγια, η αγγλική περιφέρεια και ο Μπόρις Τζόνσον επιβλήθηκαν του κέντρου, δηλαδή του Λονδίνου. Οι κάτοικοι του τελευταίου κατηγορούν τον πρώην δήμαρχο για λαϊκισμό και ατιμία. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η εκπεφρασμένη εκλογικά διαφορά καταδεικνύει την αντίθεση και δη τις ανισότητες κέντρου-περιφέρειας που αξιοποίησαν οι οπαδοί του Brexit αλλά και οι εφημερίδες, ειδικά οι ταμπλόιντ, του μεγιστάνα Μέρντοχ.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Τζόνσον και Φάραζ εκμεταλλεύθηκαν τις οικονομικές ανισότητες και μια ορισμένη πολιτιστική και πολιτική καθυστέρηση των τοπικών κοινωνιών της περιφέρειας που συνέχονται από το αυτοκρατορικό –παλαιό- κλέος του βασιλείου και όχι από κάποια ευρωπαϊκή ιδέα. Η τελευταία, μάλιστα, έχει υπερκαλυφθεί από τον γερμανικό επεκτατισμό, προκαλώντας τη σχετική αντίδραση από τον παλαιάς κοπής αγγλικό εθνικισμό, που κατοικεί στα κεφάλια κυρίως των συνταξιούχων. Κατά μία ερμηνεία, οι τελευταίοι διατηρούν τη νοσταλγία της αυτοκρατορίας, όπως ο πατέρας του Simon Schelvis, 41 ετών, ιδιοκτήτη μιας μικρής κατασκευαστικής εταιρείας. Ο συνταξιούχος πατέρας του Schelvis μένει στο Essex και είναι και ο ίδιος πρώην πρόσφυγας, που έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο από το Βέλγιο κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. «Αγαπά τη χώρα που τον φιλοξένησε και θέλει να την προστατεύσει από τους νέους μετανάστες που δεν αξίζουν τη θέση τους σ’ αυτή» λέει ο γιος του. Γιατί, άραγε, ένας πρώην πρόσφυγας είναι ο πιο φανατικός ρατσιστής και εθνικιστής; Γιατί ο «ξένος» τον κατοικεί, όπως θα έλεγε η Τζούλια Κρίστεβα. Γιατί θέλει να φωνάξει πως ο ίδιος δεν είναι ξένος πια, αλλά ένας βρετανός. Ο ξένος ως «αγχογόνο αντικείμενο» του προκαλεί ένταση, καθώς φέρνει στην επιφάνεια την απωθημένη –ως ταγικό υπόλειμμα- δική του ξενότητα. Γι’ αυτό μισεί, γι’ αυτό δηλώνει και ψηφίζει κατά των «ξένων», κατά των μεταναστών, γιατί μισεί εκείνη την ταπεινωτική, απάνθρωπη και εξαθλιωμένη πλευρά του εαυτού του. Η στάση εξάλλου της ΕΕ στη μεταναστευτική κρίση δεν έδωσε μία άλλη διάσταση στην ξενότητα, αντίθετα όξυνε την επιθετική και κολασμένη εκδοχή της με το να σηκώνει διπλούς και τριπλούς αγκαθωτούς φράχτες. Τα σύρματα τροφοδοτούν τους εθνικισμούς. Γιατί λοιπόν διαπορούν και θυμώνουν οι ευρωπαϊκές ελίτ των Βρυξελλών και του Βερολίνου που οι Άγγλοι -οι πιο συντηρητικοί έστω- ψήφισαν εθνικιστικά; Τι θα ψηφίσουν αύριο στην Αυστρία; Τι ψηφίζουν στην Ουγγαρία και την Πολωνία; Ποιος ενισχύει με τη συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική –πέρα από τον γερμανικό επεκτατισμό- τους εθνικισμούς; Ακόμα ακόμα τι φουσκώνει τα πανιά της ακροδεξιάς στην ίδια τη Γερμανία;
Και για να επιστρέψουμε στη Βρετανία, τώρα ο Τζόνσον βρίσκεται σε αδιέξοδο. Είναι εύκολο μετά τη νίκη του να διαδεχθεί τον Οκτώβριο τον Ντέιβιντ Κάμερον στην αρχηγία του Συντηρητικού κόμματος και στην πρωθυπουργία (αν δεν υπάρξουν εκλογές). Αλλά πια πολιτική θα ακολουθήσει; Ήδη διαβλέπει τα δύσκολα και ζητάει να μη γίνει γρήγορα η αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ! Αυτό που έγινε με την ομάδα ποδηλατών που ακινητοποίησαν το αυτοκίνητό του βάζοντας πέτρες στο καπό, είναι μόνο η αρχή.
Αλλά αν σκεφτούμε την επιφαινόμενη ιστορία, αυτοί οι άνθρωποι, οι Τζόνσον και Φάραζ, με το φτηνό ακροδεξιό σόου τους και υπηρετώντας τις φιλοδοξίες τους, δουλεύουν για την πραγματική ιστορία, που θα είναι η διάλυση της ΕΕ με τη μορφή τουλάχιστον που έχει σήμερα.
Ήδη ο Simon Schelvis, ο γιος του πρώην πρόσφυγα από το Βέλγιο και νυν ξενοφοβικού, μιλάει για «Καταστροφή». Το θέμα είναι τι είδους «καταστροφή» και για ποιον θα είναι αυτή; Θα είναι "δημιουργική" για τις επιχειρήσεις, όπως θα έλεγε ο Σουμπέτερ, ή θα είναι μία καταστροφή του orgy and cannibalism εναντίον των "κάτω" και των λαών του κόσμου που ισχύει σήμερα; Αν μιλάμε για την τελευταία περίπτωση, τότε η "καταστροφή" είναι καλοδεχούμενη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου