Θυμάμαι κάτι αλοιφές για το κρύωμα. Που μ’ άλειβε η μάνα μου όταν είχα λιγάκι βήχα ή ανέβαζα δέκατα. Και για ένα τέταρτο ένιωθα το στήθος μου να καίγεται και την ανάσα μου να κοχλάζει. Προσευχόμουν από μέσα μου, Θεούλη μου, μην τύχει και με πιάσει. Περδίκι την άλλη μέρα. Μπρος. Γραμμή για το σχολείο.
Όταν μπήκα στο νόημα, φρόντιζα από νωρίς να τις εξαφανίζω στα πιο απίθανα μέρη. Άρχιζα μετά τα γκούχου-γκούχου, πουθενά οι αλοιφές. Δυο φορές κατάφερα έτσι να τη σκαπουλάρω. Την τρίτη βρέθηκαν παραχωμένες στην παπουτσοθήκη. Θυμάμαι ότι έφαγα της χρονιάς μου. Συν που μου τις άλειψε. Συν που πήγα στο σχολείο.
Τις σκεφτόμουν τις προάλλες. Έτσι όπως είδα τη μάνα μου. Μισή χαψιά άνθρωπος, σαν μωρό παιδί, να πνίγεται από τον βήχα. Ο πυρετός δεν λέει με τίποτα να πέσει. Και εγώ να ανακαλώ τις παλιές μου αλοιφές. Γιατί τα ξέρω αυτά τα κόλπα. Κάνει την άρρωστη, το παλιοκόριτσο, για να γλιτώσει το σχολείο.
Αλλά ας όψονται τα παιδικά μου τραύματα. Καμία όρεξη να ψάχνω τώρα σε συρτάρια και παπουτσοθήκες. Λέω μόνο να κάτσω δίπλα της, σε μια καρέκλα. Και να πιάσω από την αρχή κάτι παλιά παραμυθάκια. Με τη Σταχτοπούτα, τον καλόκαρδο τον γίγαντα και τα τρία γουρουνάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου