Θα περίμενε κανείς ότι το Brexit θα έκανε πιο προσεκτικούς τους Γερμανούς σε ένα ενδεχόμενο Grexit. Το αντίθετο όμως συμβαίνει. Ο Σόιμπλε εμμένει στην άποψή του για εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την ΕΕ, καθώς δεν διευκολύνει τη δημιουργία μιας αμιγώς γερμανικής Ευρώπης.
Πάντως, μια Ευρώπη σύμφωνα με τα γερμανικά πρότυπα δημιουργεί, σήμερα, τη σύγκρουση με τον αμερικάνικο φονταμενταλισμό του Τραμπ, που εξακολουθεί να υπάρχει, όχι ως απομονωτισμός όπως κάποιοι νομίζουν, αλλά ως διατήρηση της αμερικανικής "καθαρότητας" στην εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο επιδιώκει και ο Σόιμπλε στην Ευρώπη. Όμως, μία αμιγώς γερμανική Ευρώπη αμφισβητείται από τους μεσογειακούς λαούς, όχι τόσο πολιτικά όσο πολιτισμικά.
Αλλά ποιος είναι ο «γερμανικός χαρακτήρας», αυτός ο ιδεότυπος που οι Σόιμπλε-Μέρκελ θέλουν να επιβάλλουν; Στις διερωτήσεις αυτές απαντά ένας Γερμανός, ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνιολόγους του 20ου αιώνα, ο Norbert Elias(1897-1990) (δες και παλιότερο άρθρο στο arinews.gr).
Ο συλλογικός εθνικός ιδεαλισμός της Γερμανίας, ακραία μορφή συλλογικού εγωισμού σύμφωνα με τον Ελίας, τροφοδότησε την αγάπη για μια ιδεατή χώρα αλλά και το σχέδιο οργάνωσης μιας αποικιακής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη. Πάνω σε αυτό το υπόβαθρο επικάθησε ο ναζισμός, πάνω σε αυτό το βάθρο εγκαταστάθηκε ο Χίτλερ ως «βροχοποιός» και «καινοτόμος πολιτικός σαμάνος». Η «κατάρρευση των αναχωμάτων του πολιτισμού» μπορεί να ήρθε επί εθνικοσοσιαλισμού, έλκει όμως την καταγωγή της από προϋπάρχουσες σταθερές όπως η πανεπιστημιακή κουλτούρα της μονομαχίας, η δοξολογία του στρατού, η εγκατάλειψη εκ μέρους της μεσαίας τάξης των καθολικών ουμανιστικών αξιών χάριν του εθνικισμού, η υιοθέτηση μιας Realpolitik με ροπή προς τη φυσική βία, ο μερικός ή πλήρης αποκλεισμός κοινωνικών και εθνοτικών ομαδώσεων (σοσιαλιστές, Εβραίοι). Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγήσει κανείς και την κυνική απόπειρα εξοστρακισμού σε ό,τι αμφισβητεί την γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ...
Και στην γερμανική περίπτωση και στην αμερικανική έχουμε την ίδια στάση σύμφωνα με την οποία όποιος δεν εντάσσεται ή δεν αποδέχεται το δικός μας (ανώτερο) πολιτιστικό και πολιτικό πρότυπο, είναι εναντίον μας και πρέπει να εξαφανιστεί καθώς εμποδίζει τη ροή της εξέλιξης!
Αυτοί που θεωρούν ότι τα φαινόμενα του ναζισμού και της «τελικής λύσης» δεν αποτελούν απόδειξη «ριζικής ετερότητας της γερμανικής κοινωνίας αλλά συνισταμένη των επιπτώσεων της ιστορικής συγκυρίας της ήττας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, της «υπαγορευμένης ειρήνης» των Βερσαλλιών και της καταστροφικής οικονομικής κρίσης του Μεσοπολέμου» δεν αντιλαμβάνονται αυτό που υποστηρίζει ο Ελίας ως πολιτισμικό υπόβαθρο (εθνικό χαρακτήρα) των Γερμανών (κυρίαρχη Συμβολική Τάξη θα την ονόμαζε ο Λε Γκοφ). Το ίδιο που οδήγησε και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Αυτοί που θεωρούν ότι τα φαινόμενα του ναζισμού και της «τελικής λύσης» δεν αποτελούν απόδειξη «ριζικής ετερότητας της γερμανικής κοινωνίας αλλά συνισταμένη των επιπτώσεων της ιστορικής συγκυρίας της ήττας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, της «υπαγορευμένης ειρήνης» των Βερσαλλιών και της καταστροφικής οικονομικής κρίσης του Μεσοπολέμου» δεν αντιλαμβάνονται αυτό που υποστηρίζει ο Ελίας ως πολιτισμικό υπόβαθρο (εθνικό χαρακτήρα) των Γερμανών (κυρίαρχη Συμβολική Τάξη θα την ονόμαζε ο Λε Γκοφ). Το ίδιο που οδήγησε και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Σύμφωνα με τον Νόρμπερτ Ελίας, όλα είναι πολιτισμικές, δηλαδή κοινωνικές και ιστορικές λειτουργίες. Συνεπώς και η πολιτιστική διαδικασία, που είναι η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και κανόνων από ένα άτομο, έχει μία ιστορία. Ο τρόπος ζωής, η πειθαρχία, η κοινή ενδυμασία, η ομοιογένεια δημιουργεί μία κοινότητα συναισθήματος, το ανήκειν κάπου. Η στολή και η πειθαρχία των ναζιστών δεν είναι τυχαία. Έτσι, τα επινοημένα προϊόντα του πολιτισμού γίνονται σύμβολα και επιβάλλονται για να δημιουργήσουν ένα κοινό πεδίο ευαισθησίας, ένα κοινό τόπο συναισθηματικής συναίνεσης, το συνανήκειν. Η επιβολή αυτής της «πολιτιστικής διαδικασίας» τόσο από τους γερμανούς (άρια φυλή) όσο και από τους αμερικανούς(αμερικανικός τρόπος ζωής), συνιστούν μία ταυτότητα, την οποία όποιος αρνείται είναι εχθρός, ή αλλιώς «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας».
Τι συμβαίνει, όμως, σήμερα; Σύγκρουση των φονταμενταλισμών, Δύσης και Ισλάμ, αλλά και των εσωτερικών, δυτικών εθνικο-πολιτισμικών φονταμενταλισμών, όπως μεταξύ του αμερικάνικου προτεσταντισμού και της γερμανικής προτεσταντικής Ευρώπης. Επί Τραμπ το δυτικό μέτωπο παύει να είναι αρραγές καθώς ενεργοποιεί και οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις. Αυτό συνιστά την "τρέλα" του Τραμπ. Αλλά υπό μία οπτική μπορεί να διευκολύνει όσους βρίσκονται στην μέγγενη του ενός, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, καθώς δημιουργεί συνθήκες επιλογής εναλλακτικής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου