Όχι άλλο κάρβουνο. Για την ακρίβεια: όχι άλλα διαγγέλματα Μητσοτάκη. Έτσι κι αλλιώς το διάγγελμα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να γίνεται κατάχρηση.
Για να κυριολεκτούμε είναι κάτι που κάνουν αρχηγοί κρατών και όχι... κυβερνήσεων.
Αλλά αν το παρακάμψουμε ως τυπικότητα, είναι κάτι που γίνεται σπανίως και με μέτρο. Αλλιώς φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ο πληθυσμός πανικοβάλλεται όταν βλέπει τον χειριστή μιας κρίσης να βγαίνει συνέχεια στην τηλεόραση. Είναι ιδέα του αν νομίζει ότι τον εμψυχώνει.
Αυτά τα λέει ο Γερουλάνος – δεν μπορεί να τα υιοθετεί κι ένας Πρωθυπουργός.
Ο Μητσοτάκης θέλει να δείξει ότι είχε πάρει πάνω του την κρίση. Λογικό είναι. Αυτός έχει τον τελευταίο λόγο. Αλλά αυτό απέχει από το να λειτουργεί ως …Πρωθυπουργός υπηρεσίας.
Έχει παρακάμψει τον υπουργό Υγείας – άλλος θα το σκέφτοταν αν έχει νόημα να μένει στη θέση του.
Λειτουργεί ως πορτ παρόλ του εαυτού του και 2-3 άλλων υπουργείων.
Κυρίως όμως λειτουργεί με επιτήδευση που κάνει μπαμ ότι το βλέπει Μακρόν.
Στην αρχή ο Πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα του και καλά έκανε. Μίλησε στους πολίτες, εξήγησε το σχέδιό του, είπε ότι πρέπει να λέει ένας επικεφαλής σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Αλλά η ιδέα να κάνει τα διαγγέλματα ψωμοτύρι δεν είναι καλή. Ειδικά το τελευταίο δεν ήταν απλώς αχρείαστο, ήταν και παλαιοκομματικό.
Ανήγγειλε παροχές -με ύφος απρονοησίας για όσα ενδέχεται να ακολουθήσουν την υγειονομική κρίση στην οικονομία.
Έκανε και τη ζαβολιά του:
Είπε ότι «το δώρο του Πάσχα θα καταβληθεί στο ακέραιο από όλους τους εργοδότες προς όλους τους εργαζόμενους, όπως ακριβώς το δικαιούνται. Ο ακριβής χρόνος καταβολής του θα ανακοινωθεί από τα συναρμόδια Υπουργεία».
Πήρε το κερασάκι από την τούρτα και άφησε τους άλλους να φάνε το μπισκότο: το δώρο δεν θα είναι «του Πάσχα» ακριβώς, αλλά του Ιουνίου. Και βλέπουμε, καθώς ο ίδιος αναγνωρίζει τις αβεβαιότητες που βρίσκονται μπροστά.
Ο Μητσοτάκης ενώ έδειξε πως μπορεί να χειριστεί την κρίση – έστω με καθυστερήσεις και προβληματικές επιλογές- το γυρίζει στην υπερβολή.
Υπερεκτίθεται και για να αναδείξει τον «ηγετικό» ρόλο του.
Κάνει τον Πρωθυπουργό τον κατά θέμα αρμόδιο υπουργό και τον οικογενειακό σύμβουλο. Δεν είναι δουλειά του πρωθυπουργού να λέει «ας κάνουμε κοκούνιγκ»! Ούτε να συμβουλεύει: «Μένουμε στο σπίτι και διαβάζουμε, ακούμε μουσική, βλέπουμε ταινίες, επικοινωνούμε με τους δικούς μας, αυτούς που αγαπάμε».
Όπως συνηθίζει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να θέσει υπό έλεγχο τη ροπή του στην επικοινωνία.
Ή έστω να αντισταθεί σε όσους σκηνοθετούν τη δημόσια παρουσία του, ακόμη και σε περίοδο κρίσης.
Αυτό θα τον φάει στο τέλος.
Για να κυριολεκτούμε είναι κάτι που κάνουν αρχηγοί κρατών και όχι... κυβερνήσεων.
Αλλά αν το παρακάμψουμε ως τυπικότητα, είναι κάτι που γίνεται σπανίως και με μέτρο. Αλλιώς φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ο πληθυσμός πανικοβάλλεται όταν βλέπει τον χειριστή μιας κρίσης να βγαίνει συνέχεια στην τηλεόραση. Είναι ιδέα του αν νομίζει ότι τον εμψυχώνει.
Αυτά τα λέει ο Γερουλάνος – δεν μπορεί να τα υιοθετεί κι ένας Πρωθυπουργός.
Ο Μητσοτάκης θέλει να δείξει ότι είχε πάρει πάνω του την κρίση. Λογικό είναι. Αυτός έχει τον τελευταίο λόγο. Αλλά αυτό απέχει από το να λειτουργεί ως …Πρωθυπουργός υπηρεσίας.
Έχει παρακάμψει τον υπουργό Υγείας – άλλος θα το σκέφτοταν αν έχει νόημα να μένει στη θέση του.
Λειτουργεί ως πορτ παρόλ του εαυτού του και 2-3 άλλων υπουργείων.
Κυρίως όμως λειτουργεί με επιτήδευση που κάνει μπαμ ότι το βλέπει Μακρόν.
Στην αρχή ο Πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα του και καλά έκανε. Μίλησε στους πολίτες, εξήγησε το σχέδιό του, είπε ότι πρέπει να λέει ένας επικεφαλής σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Αλλά η ιδέα να κάνει τα διαγγέλματα ψωμοτύρι δεν είναι καλή. Ειδικά το τελευταίο δεν ήταν απλώς αχρείαστο, ήταν και παλαιοκομματικό.
Ανήγγειλε παροχές -με ύφος απρονοησίας για όσα ενδέχεται να ακολουθήσουν την υγειονομική κρίση στην οικονομία.
Έκανε και τη ζαβολιά του:
Είπε ότι «το δώρο του Πάσχα θα καταβληθεί στο ακέραιο από όλους τους εργοδότες προς όλους τους εργαζόμενους, όπως ακριβώς το δικαιούνται. Ο ακριβής χρόνος καταβολής του θα ανακοινωθεί από τα συναρμόδια Υπουργεία».
Πήρε το κερασάκι από την τούρτα και άφησε τους άλλους να φάνε το μπισκότο: το δώρο δεν θα είναι «του Πάσχα» ακριβώς, αλλά του Ιουνίου. Και βλέπουμε, καθώς ο ίδιος αναγνωρίζει τις αβεβαιότητες που βρίσκονται μπροστά.
Ο Μητσοτάκης ενώ έδειξε πως μπορεί να χειριστεί την κρίση – έστω με καθυστερήσεις και προβληματικές επιλογές- το γυρίζει στην υπερβολή.
Υπερεκτίθεται και για να αναδείξει τον «ηγετικό» ρόλο του.
Κάνει τον Πρωθυπουργό τον κατά θέμα αρμόδιο υπουργό και τον οικογενειακό σύμβουλο. Δεν είναι δουλειά του πρωθυπουργού να λέει «ας κάνουμε κοκούνιγκ»! Ούτε να συμβουλεύει: «Μένουμε στο σπίτι και διαβάζουμε, ακούμε μουσική, βλέπουμε ταινίες, επικοινωνούμε με τους δικούς μας, αυτούς που αγαπάμε».
Όπως συνηθίζει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να θέσει υπό έλεγχο τη ροπή του στην επικοινωνία.
Ή έστω να αντισταθεί σε όσους σκηνοθετούν τη δημόσια παρουσία του, ακόμη και σε περίοδο κρίσης.
Αυτό θα τον φάει στο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου