Μία πανδημία ήρθε για να υποσκελίσει κάθε άλλο θεωρητικό σενάριο...

 

Κώστας Μαρούντας

 

Σε οποιαδήποτε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κάθε τι αξιολογείται διαφορετικά από αυτό που συμβαίνει στις ήπιες συνθήκες. Και αυτό γίνεται όχι μόνο για το βαθμό επίδρασης που έχει στις ατομικές ψυχολογίες, αλλά... γιατί υπάρχουν πολλές και πολύπλευρες συνέπειες σε όλους τους τομείς των κοινωνικών δραστηριοποιήσεων.
Στην κρίση του κορονοϊού δεν είναι λίγοι αυτοί που περιγράφουν ως ζοφερή την επόμενη μέρα όσο αφορά στην παγκόσμια οικονομία. Ανεξάρτητα από τη μορφή που θα λάβει το μέλλον, όλοι συμφωνούν πως θα είναι διαφορετικό. Όχι στα λόγια ή στις άψυχες αναλύσεις, αλλά στην παγκόσμια πραγματικότητα και το «συλλογικό ψυχισμό» της.
Ο κορονοϊός ήρθε σε μία στιγμή που η παγκόσμια οικονομία, σύμφωνα με αρκετούς γνώστες, βρισκόταν προ επερχόμενου αδιεξόδου. Τα «αγκάθια» ήταν δεδομένα και αρκετά. Αφορούσαν κατά βάση στην προβληματική παραγωγικότητα, στο ύψος των κρατικών και ιδιωτικών χρεών και στις (μη) προοπτικές ανάπτυξης. Κάποιοι πιστεύουν, να το πούμε κάπως απλοϊκά, πως όταν κάποιος δείκτης «φρακάρει» και δεν έχει περιθώρια περαιτέρω ανέλιξης, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσεις στο μέλλον νέα ανοδική πορεία είναι να τον ρίξεις ξαφνικά χαμηλά.

Τέτοιες συνθήκες μπορούν να «διασφαλίσουν» μόνο σημαντικά έκτακτα γεγονότα, που η υφή τους μπορεί να αφορά ακόμα και σε κάποιον γενικευμένο πόλεμο. Μία πανδημία ήρθε για να υποσκελίσει κάθε άλλο θεωρητικό σενάριο...
Στο τέλος της κρίσης θα γίνουν οι απολογισμοί και η αποσαφήνιση των όρων του νέου κόσμου που ξεκίνησε αυτούς τους πρώτους μήνες της νέας δεκαετίας, με ένα ιστορικό γεγονός όπως η επέλαση του κορονοϊού. Εξάλλου, όταν η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι φοβισμένη λόγω ενός τόσο σοβαρού φαινομένου, το άνοιγμα κάθε κουβέντας διαφορετικού περιεχομένου σε ενεστώτα χρόνο δύσκολα να βρει απήχηση και να γίνει με τη δέουσα ηρεμία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως στο σήμερα δεν παρατηρούμε, δεν σκεφτόμαστε, δεν καταλήγουμε σε συμπεράσματα ουσίας. Κάθε άλλο...
Μιλάνε φερ΄ειπείν πολλοί για τον αναβαπτισμένο ρόλο του κράτους. Η αρωγή του στο σήμερα μοιάζει ως το μοναδικό σωσίβιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, που έχει ριχτεί άτσαλα σε έναν ωκεανό και κολυμπάει αρκετά ανήσυχα είναι η αλήθεια. Αυτό δεν πρέπει να χαροποιεί τους πολέμιους του καπιταλισμού, αλλά να τους κάνει να καταλάβουν πως ανεβαίνει ο πήχης των απαιτήσεων και για τους ίδιους...
Θα θυμίσουμε πως είναι άλλο πράγμα ένα κράτος που αναλαμβάνει ρόλο «κατεπείγουσας συνδρομής» για την απεμπλοκή από τα αδιέξοδα του εφαρμοσμένου οικονομικού μοντέλου (για λογαριασμό του ίδιου του συστήματος) και άλλο ένα κράτος πρωταγωνιστής που έχει την ιδιοκτησία των παραγωγικών μέσων, άρα και την πρωτοκαθεδρία των κινήσεων και του ορισμού των προτεραιοτήτων σε μία κοινωνία. Ο Κέινς υπήρξε σημαντικός, αλλά πάνω από όλα υπήρξε βασικός στυλοβάτης για τον ίδιο τον καπιταλισμό...
Επιστρέφει, όμως, στο τώρα η προσοχή μας στην αντιμετώπιση του φαινομένου με ιατρικούς όρους, με βασικό στόχο να σωθούν όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές το επόμενο χρονικό διάστημα. Προς το παρόν, οι κυβερνητικές επιλογές ανά τον κόσμο κρίνονται για την αποτελεσματικότητά τους όσον αφορά στην προστασία της δημόσιας υγείας.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως οι μεγάλες καθυστερήσεις στη λήψη μέτρων από σημαντικά στο παγκόσμιο χάρτη κράτη δεν είναι σε καμία περίπτωση θέμα άγνοιας, ούτε καν δόλου. Αλλά, μάλλον, κεντρικών επιλογών που σχετίζονται με τις πολιτικές και φιλοσοφικές θεωρήσεις των ηγετικών τους ελίτ. Αυτές είναι που τους εγκλωβίζουν. Αυτούς και αυτές είναι που πρέπει εμείς να αντιπαλέψουμε. Στο κατάλληλο timing. Το οποίο μάλλον δεν είναι το τώρα, αλλά ούτε και το μακρινό μετά...

Πηγή: www.efsyn.gr