Φωτεινή Λαμπρίδη
Η Χάρις Αλεξίου, μας έχει προσφέρει απλόχερα συγκίνηση. Από τα λαϊκά των μεγάλων δημιουργών μας, έως τις μπαλάντες του Λοϊζου και την ολόδική της Οδό Νεφέλης 88, ό,τι έχει τραγουδήσει το έχει σεβαστεί και κυρίως το έχει νιώσει. Το χάρισμα, όσο μεγάλο κι αν είναι, δεν σε πάει μακριά, αν...δεν νιώθεις κι αν δεν καταλαβαίνεις τι τραγουδάς.
Η Αλεξίου είναι και δημιουργός. Γράφει η ίδια. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια από τις γυναικείες φωνές, που εξέφρασε τον συλλογικό μας καημό, τον νταλκά, το μοιρολόι και το νανούρισμα, που είχε την τσαλκάτζα της δικής μας παράδοσης, που μύριζε σαν την ποδιά της γιαγιάς μας, σαν το θυμάρι του τόπου μας. Η Χαρούλα είναι η απόλυτη φωνή στα τραγούδια - χρονογραφήματα μιας εποχής.
Γι’ αυτό συγκινηθήκαμε όλοι όταν ανακοίνωσε πως παύει πια να τραγουδά γιατί «δεν την ακούει η φωνή της», σε μια συνέντευξη στον Φώτη Απέργη.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Η γενναιότητα της απόφασης αυτής, έχει και μια βαθιά αποδοχή της φθοράς, που μοιραία μας αφήνει σιγά σιγά ο χρόνος. Μια φθορά που η εποχή μας, όχι απλά αρνείται να δει, αλλά αξιοποιεί κάθε μέσο για να την εξαφανίσει στο όνομα μιας άοσμης, πλαστικής νεότητας. Στην περίπτωση της Αλεξίου, ο χρόνος ρυτίδιασε το υπερόπλο της. Την φωνή της. Το θείο δώρο που την έκανε διάσημη, που της άνοιξε διάπλατα τις πόρτες, που την έκανε να λέει σήμερα «είμαι χορτασμένη από επιβεβαίωση και χειροκροτήματα».
Ο τρόπος που αποχαιρέτησε γενναία το τραγούδι όμως, έδειξε, πως τελικά το υπερόπλο της δεν ήταν μόνο αυτό αλλά κι ένας ψυχισμός που επιμένει στην ενδοσκόπηση, στην αναζήτηση κάποιας πνευματικότητας, όχι απαραίτητα με την θρησκευτική έννοια. Γιατί οι δηλώσεις της δεν είχαν ίχνος μελοδραματισμού.
Πέρασε όλα τα στάδια, από την άρνηση στην αποδοχή, πένθησε την απώλεια, κι αντί να μείνει στη σκηνή όπως όπως, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον εαυτό της και τον κόσμο, αποχώρησε και εισέπραξε το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Ακόμα κι αν ακούγεται εύκολο σε κάποιους, δεν είναι. Γιατί στον χώρο του θεάματος, ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία περισσεύουν και ενδεχομένως όπως όλοι, να είχε κι εκείνη το δικό της φλερτ μαζί τους. Και στην ψευδαίσθηση της αθανασίας που προσφέρει η σκηνή, δεν γυρίζει κανείς εύκολα την πλάτη. Για να μην μιλήσουμε για τα χρήματα που θα μπορούσε να συνεχίζει να εισπράττει ανοιγοκλείνοντας απλά το στόμα της.
Επέλεξε την αξιοπρέπεια και ταυτόχρονα μας είπε: Αποδεχθείτε τη φθορά, ζήστε ουσιαστικά. Με λίγα λόγια, σε έναν μποτοξαρισμένο κόσμο, είπε κάποια «καταδέχομαι μία ρυτίδα». Κι αυτή η κάποια ήταν η σπουδαία Χάρις Αλέξιου. Για εμάς η φωνή της είναι ακόμα εδώ. Στα βινύλια, τις κασέτες τα cd τα mp3.
Για τα τραγούδια την ευχαριστήσαμε. Σήμερα την ευχαριστούμε και για το γενναίο μάθημα. Η Αλέξιου μπήκε στο τραγούδι κοριτσάκι, πρόσφερε την πυρκαγιά της στο κοινό αίσθημα και αποχώρησε με ευγνωμοσύνη και σοφία. Δεν θέλει κανείς περισσότερα από τους καλλιτέχνες που αγάπησε.
Η Αλεξίου είναι και δημιουργός. Γράφει η ίδια. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια από τις γυναικείες φωνές, που εξέφρασε τον συλλογικό μας καημό, τον νταλκά, το μοιρολόι και το νανούρισμα, που είχε την τσαλκάτζα της δικής μας παράδοσης, που μύριζε σαν την ποδιά της γιαγιάς μας, σαν το θυμάρι του τόπου μας. Η Χαρούλα είναι η απόλυτη φωνή στα τραγούδια - χρονογραφήματα μιας εποχής.
Γι’ αυτό συγκινηθήκαμε όλοι όταν ανακοίνωσε πως παύει πια να τραγουδά γιατί «δεν την ακούει η φωνή της», σε μια συνέντευξη στον Φώτη Απέργη.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Η γενναιότητα της απόφασης αυτής, έχει και μια βαθιά αποδοχή της φθοράς, που μοιραία μας αφήνει σιγά σιγά ο χρόνος. Μια φθορά που η εποχή μας, όχι απλά αρνείται να δει, αλλά αξιοποιεί κάθε μέσο για να την εξαφανίσει στο όνομα μιας άοσμης, πλαστικής νεότητας. Στην περίπτωση της Αλεξίου, ο χρόνος ρυτίδιασε το υπερόπλο της. Την φωνή της. Το θείο δώρο που την έκανε διάσημη, που της άνοιξε διάπλατα τις πόρτες, που την έκανε να λέει σήμερα «είμαι χορτασμένη από επιβεβαίωση και χειροκροτήματα».
Ο τρόπος που αποχαιρέτησε γενναία το τραγούδι όμως, έδειξε, πως τελικά το υπερόπλο της δεν ήταν μόνο αυτό αλλά κι ένας ψυχισμός που επιμένει στην ενδοσκόπηση, στην αναζήτηση κάποιας πνευματικότητας, όχι απαραίτητα με την θρησκευτική έννοια. Γιατί οι δηλώσεις της δεν είχαν ίχνος μελοδραματισμού.
Πέρασε όλα τα στάδια, από την άρνηση στην αποδοχή, πένθησε την απώλεια, κι αντί να μείνει στη σκηνή όπως όπως, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον εαυτό της και τον κόσμο, αποχώρησε και εισέπραξε το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Ακόμα κι αν ακούγεται εύκολο σε κάποιους, δεν είναι. Γιατί στον χώρο του θεάματος, ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία περισσεύουν και ενδεχομένως όπως όλοι, να είχε κι εκείνη το δικό της φλερτ μαζί τους. Και στην ψευδαίσθηση της αθανασίας που προσφέρει η σκηνή, δεν γυρίζει κανείς εύκολα την πλάτη. Για να μην μιλήσουμε για τα χρήματα που θα μπορούσε να συνεχίζει να εισπράττει ανοιγοκλείνοντας απλά το στόμα της.
Επέλεξε την αξιοπρέπεια και ταυτόχρονα μας είπε: Αποδεχθείτε τη φθορά, ζήστε ουσιαστικά. Με λίγα λόγια, σε έναν μποτοξαρισμένο κόσμο, είπε κάποια «καταδέχομαι μία ρυτίδα». Κι αυτή η κάποια ήταν η σπουδαία Χάρις Αλέξιου. Για εμάς η φωνή της είναι ακόμα εδώ. Στα βινύλια, τις κασέτες τα cd τα mp3.
Για τα τραγούδια την ευχαριστήσαμε. Σήμερα την ευχαριστούμε και για το γενναίο μάθημα. Η Αλέξιου μπήκε στο τραγούδι κοριτσάκι, πρόσφερε την πυρκαγιά της στο κοινό αίσθημα και αποχώρησε με ευγνωμοσύνη και σοφία. Δεν θέλει κανείς περισσότερα από τους καλλιτέχνες που αγάπησε.
Πηγή: m.tvxs.gr
ΥΓ του blog: ....ευχαριστούμε Χαρούλα για ότι έφερες στην ζωή μας, τα ταξίδια, τα αισθήματα. τις χαρές, τις λύπες και τους νταλγκάδες που συντρόφευσες ήσουν και θα είσαι πάντα με τα τραγούδια σου μια ανθρώπινη συντροφιά.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου