Νόρα Ράλλη
Ώρες ώρες σαν να μην καταλαβαίνω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Σα να μη καλοζυγίζομαι στον χώρο, να το πω; Σα να μην ξέρω τι μου γίνεται, να το πω; Βάλε πρώτη κοπελιά, αλλιώς τ’ αμάξι δεν ξεκινά - έτσι θα το πω.
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Ποιον κοροϊδεύω; Πάντα έτσι ήμουν. Απλά, με τους... μητσοτάρχηδες που ξανατρώμε στη μάπα στα εσωτερικά και όλο το σκατό της κοινωνίας που διαφεντεύει στα εξωτερικά, ήρθα κι απόγινα. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά έχω και τους φίλους -φίλος σού λέει ο άλλος!- να μου λένε συνεχώς πως «αρκετά με την απογοήτευση και τη μίρλα. Μπάστα με την άτιμη κοινωνία και τον ψεύτη ντουνιά! Μάθε πως η κλάψα πέθανε και το πρόγραμμα άλλαξε από Καζαντζίδη σε λάτιν!»... Βρε λες τόσο λάθος σταθμό ν’ ακούω;
Εμ, τόσο λάθος σταθμό ακούω! Και τόσο λάθος βιβλία διαβάζω κι ακόμα πιο λάθος κείμενα γράφω κι όσο για το πού δουλεύω... πιο λάθος πεθαίνεις! «Ενα σφάλμα έκανα, πρέπει να το ξεχάσεις» έλεγε η αείμνηστη Πόλυ Πάνου, μα έλα που δεν το ξεχνάω όμως το ρημάδι!
Διότι, πώς να μην ακούω Καζαντζίδη και μάλιστα στη διαπασών, σαν βλέπω τον Μητσοτάρχα, ευήλιο κι ευάερο, να μου κοζάρει ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ, με τον ήλιο να δύει στα πισινά του, μες του Αιγαίου τα νερά και εκεί, μέσα στη γαληνευμένη απεραντοσύνη ενός ατελείωτου γαλάζιου - τον έχει πράγματι τον ατελείωτο η ΝουΔίλα του και όχι τίποτ’ άλλο, τελειώνουν και οι αντοχές μου! -... πού είχα μείνει; Α, ναι... στου πελάγους την αγκάλη, εκαθόταν ο Μητσό και μιλούσε για μιαν άλλη, την Ελλάδα που μισώ.
Ποιο λάτιν ρε; Θα μας τρελάνετε; «Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θα ’χω» έσκουζε ο Καζαντζίδης ανάμεσα απ’ τα μελίγγια μου, όσο τον άκουγα να μιλάει.
Και τι δεν είπε ο στόμας του! Τι για «υπολογισμένο ρίσκο» (γιατί απ’ αυτούς είναι!), τι για ένα «νέο, βιώσιμο τουριστικό μοντέλο» (να χαρώ εγώ κυλινδρόμυαλη ανάπτυξη!), τι για «έναν εμβληματικό προορισμό για τον τουρισμό»... Σ’ αυτό το τελευταίο, δεν άντεξα. Υποκλίθηκα. Γιατί αν είναι «εμβληματικός» ο τουρισμός σε μια χώρα που ελάχιστα νησιά της έχουν γιατρούς, ελαχιστότερα ακόμα διαθέτουν νοσοκομεία, απολύτως κανένα δεν έχει διατηρήσει έστω κάτι από την παρθενική ομορφιά του, δεν κάνω καν νύξη για τις εργασιακές συνθήκες όσων καλούνται να «στελεχώσουν» αυτό το «νέο τουριστικό μοντέλο», που αχινό να πατήσεις, ζήτημα να βρεις ιώδιο, όχι να σε πιάσει και κορονοϊός...
Ποια «αυστηρότητα στα μέτρα» θα κρατήσεις ρε δύσμοιρε, που χαμογελάς και τρέμουν οι μεντεσέδες στα φέρετρα; Προχθές πάλι στοιβάχτηκαν στον αεροδρόμιο επί ώρες ο ένας πάνω στον άλλο οι επισκέπτες του «αναπτυγμένου τουρισμού» σου και φάγαν ο ένας το δρωτάρι του άλλου στη μάπα, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν το «κρατήστε αποστάσεις» από την ιδιωτική εταιρεία που έχεις δώσει να μας «προστατεύει» στα αεροδρόμια, που, εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει ιδιωτική εταιρεία που να μην έχει πάρει «έργο» με πλήρως αδιαφανείς ή γελοίες διαδικασίες ανάθεσης τους τελευταίους μήνες απ’ του λόγου σου.
Το ίδιο βράδυ, λίγο πιο μακριά, 32 πρόσφυγες, ανάμεσά τους παιδιά μικρά και γυναίκες και μία έγκυος που κοιλοπόναγε κι αιμορραγούσε, για 18 ολόκληρες ώρες -για 18 ώρες ηλιοκαμένε Μητσοτάρχα μου!- ήταν μέσα σε μια βάρκα και τα χέρια τους είχαν κάνει κουπιά, στην κυριολεξία, μπας και πιάσουν στεριά. Και μόνους τους αφήναμε και τους κοιτάγαμε, μέχρι που στεριά πιάσαν από μοναχοί τους.
«Κανείς δεν νοιάζεται για τη ζωή μας» ψέλλισαν, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει, ανοιχτά της Λέσβου.
«Τα χειρότερα έχουν περάσει» είπε, πριν ο ήλιος δύσει, ανοιχτά της Θηρασιάς.
...Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ και θα το πω και θα το κάνω: έτσι και κάνει και σκάσει το ηφαίστειο, θα γελάω επί μήνες. Επί μήνες θα γελάω! Δε θα μιλάω -μόνο θα γελάω! Για μήνες θα γελάω!...
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Ποιον κοροϊδεύω; Πάντα έτσι ήμουν. Απλά, με τους... μητσοτάρχηδες που ξανατρώμε στη μάπα στα εσωτερικά και όλο το σκατό της κοινωνίας που διαφεντεύει στα εξωτερικά, ήρθα κι απόγινα. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά έχω και τους φίλους -φίλος σού λέει ο άλλος!- να μου λένε συνεχώς πως «αρκετά με την απογοήτευση και τη μίρλα. Μπάστα με την άτιμη κοινωνία και τον ψεύτη ντουνιά! Μάθε πως η κλάψα πέθανε και το πρόγραμμα άλλαξε από Καζαντζίδη σε λάτιν!»... Βρε λες τόσο λάθος σταθμό ν’ ακούω;
Εμ, τόσο λάθος σταθμό ακούω! Και τόσο λάθος βιβλία διαβάζω κι ακόμα πιο λάθος κείμενα γράφω κι όσο για το πού δουλεύω... πιο λάθος πεθαίνεις! «Ενα σφάλμα έκανα, πρέπει να το ξεχάσεις» έλεγε η αείμνηστη Πόλυ Πάνου, μα έλα που δεν το ξεχνάω όμως το ρημάδι!
Διότι, πώς να μην ακούω Καζαντζίδη και μάλιστα στη διαπασών, σαν βλέπω τον Μητσοτάρχα, ευήλιο κι ευάερο, να μου κοζάρει ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ, με τον ήλιο να δύει στα πισινά του, μες του Αιγαίου τα νερά και εκεί, μέσα στη γαληνευμένη απεραντοσύνη ενός ατελείωτου γαλάζιου - τον έχει πράγματι τον ατελείωτο η ΝουΔίλα του και όχι τίποτ’ άλλο, τελειώνουν και οι αντοχές μου! -... πού είχα μείνει; Α, ναι... στου πελάγους την αγκάλη, εκαθόταν ο Μητσό και μιλούσε για μιαν άλλη, την Ελλάδα που μισώ.
Ποιο λάτιν ρε; Θα μας τρελάνετε; «Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θα ’χω» έσκουζε ο Καζαντζίδης ανάμεσα απ’ τα μελίγγια μου, όσο τον άκουγα να μιλάει.
Και τι δεν είπε ο στόμας του! Τι για «υπολογισμένο ρίσκο» (γιατί απ’ αυτούς είναι!), τι για ένα «νέο, βιώσιμο τουριστικό μοντέλο» (να χαρώ εγώ κυλινδρόμυαλη ανάπτυξη!), τι για «έναν εμβληματικό προορισμό για τον τουρισμό»... Σ’ αυτό το τελευταίο, δεν άντεξα. Υποκλίθηκα. Γιατί αν είναι «εμβληματικός» ο τουρισμός σε μια χώρα που ελάχιστα νησιά της έχουν γιατρούς, ελαχιστότερα ακόμα διαθέτουν νοσοκομεία, απολύτως κανένα δεν έχει διατηρήσει έστω κάτι από την παρθενική ομορφιά του, δεν κάνω καν νύξη για τις εργασιακές συνθήκες όσων καλούνται να «στελεχώσουν» αυτό το «νέο τουριστικό μοντέλο», που αχινό να πατήσεις, ζήτημα να βρεις ιώδιο, όχι να σε πιάσει και κορονοϊός...
Ποια «αυστηρότητα στα μέτρα» θα κρατήσεις ρε δύσμοιρε, που χαμογελάς και τρέμουν οι μεντεσέδες στα φέρετρα; Προχθές πάλι στοιβάχτηκαν στον αεροδρόμιο επί ώρες ο ένας πάνω στον άλλο οι επισκέπτες του «αναπτυγμένου τουρισμού» σου και φάγαν ο ένας το δρωτάρι του άλλου στη μάπα, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν το «κρατήστε αποστάσεις» από την ιδιωτική εταιρεία που έχεις δώσει να μας «προστατεύει» στα αεροδρόμια, που, εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει ιδιωτική εταιρεία που να μην έχει πάρει «έργο» με πλήρως αδιαφανείς ή γελοίες διαδικασίες ανάθεσης τους τελευταίους μήνες απ’ του λόγου σου.
Το ίδιο βράδυ, λίγο πιο μακριά, 32 πρόσφυγες, ανάμεσά τους παιδιά μικρά και γυναίκες και μία έγκυος που κοιλοπόναγε κι αιμορραγούσε, για 18 ολόκληρες ώρες -για 18 ώρες ηλιοκαμένε Μητσοτάρχα μου!- ήταν μέσα σε μια βάρκα και τα χέρια τους είχαν κάνει κουπιά, στην κυριολεξία, μπας και πιάσουν στεριά. Και μόνους τους αφήναμε και τους κοιτάγαμε, μέχρι που στεριά πιάσαν από μοναχοί τους.
«Κανείς δεν νοιάζεται για τη ζωή μας» ψέλλισαν, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει, ανοιχτά της Λέσβου.
«Τα χειρότερα έχουν περάσει» είπε, πριν ο ήλιος δύσει, ανοιχτά της Θηρασιάς.
...Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ και θα το πω και θα το κάνω: έτσι και κάνει και σκάσει το ηφαίστειο, θα γελάω επί μήνες. Επί μήνες θα γελάω! Δε θα μιλάω -μόνο θα γελάω! Για μήνες θα γελάω!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου