Καλοκαιρινές ιστορίες. Στο Κουφονήσι της άγονης γραμμής.
Αθηνά Μιχαηλίδου
Εκείνο το καλοκαίρι αποφασίσαμε με τα κορίτσια να πάμε στο Κουφονήσι των μικρών Κυκλάδων. Οι αποσκευές μας για άγονη γραμμή: δυο μαγιό, μια πετσέτα θαλάσσης και ένα ζευγάρι σαγιονάρες.
Το ταξίδι κράτησε πολλές ώρες, ώσπου το πλοίο έφτασε στις 3 το πρωί και καθώς προσέγγιζε τον προορισμό του, ανεξήγητα πολύς κόσμος βρισκόταν εκείνη την ώρα στο λιμάνι για να το καλωσορίσει. Εμείς είχαμε συνεννοηθεί να μας περιμένει εκεί ο κυρ Μιχάλης στον οποίο είχαμε κλείσει δωμάτιο. Μέσα στο πλήθος ξεχώρισα έναν κύριο αδύνατο, ψαρομάλλη, με εμφανή τα σημάδια της αλμύρας πάνω του, με επιβλητικό μουστάκι και ελάχιστη ένδυση. Μας έγνεψε να τον ακολουθήσουμε σε ένα παλιό φορτηγάκι τύπου Volkswagen ακαθορίστου χρώματος και αμφιβόλου καταστάσεως. Εμείς βολευτήκαμε, όπως όπως, ανάμεσα σε σύνεργα ψαρέματος και ξεκίνησε η διαδρομή.
Καθώς απομακρυνόμασταν από το λιμάνι, τα φώτα λιγόστευαν πολύ ώσπου από το παράθυρο ίσα που διακρινόταν η βραχώδης ακτογραμμή. Σε λίγη ώρα, το φορτηγάκι διέσχιζε το απόλυτο σκοτάδι καθώς ο οδηγός του το κατεύθυνε με απόλυτη σιγουριά σε έναν χωματόδρομο στο τέλος του οποίου υπήρχε ένα οίκημα ελάχιστα φωτισμένο, τα δωμάτιά μας. Κάπου εκεί, σε αυτά τα βράχια, ένιωσα την λογική μου να μην υπερτερεί πια σε σχέση με το ένστικτό μου.
Μία μαυροντυμένη κυρία μας έδωσε τα κλειδιά και αποκαμωμένες από το πολύωρο ταξίδι πέσαμε για ύπνο. Πριν κλείσω τα μάτια μου έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο. Μία απόκοσμη, γκρίζα φιγούρα διακρινόταν λίγα μέτρα μπροστά μου αλλά θεώρησα ότι από την κούραση και το μισοσκόταδο, η αντίληψή μου ήταν μειωμένη και με πήρε σχεδόν αμέσως ο ύπνος.
Οταν την επόμενη μέρα ξύπνησα πρώτη και άνοιξα τα μπλε παντζούρια, αυτό που αντίκρισα θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Μπροστά μου εκτεινόταν ένα απέραντο αμπέλι, στα δεξιά μου στεκόταν ένα σκιάχτρο - σίγουρα εκείνο του μάγου του Οζ, αλλιώς δεν εξηγείται το παραμύθι που εξελισσόταν- και στα όρια του αμπελιού, θάλασσα και ουρανός, κύματα και σύννεφα ανάκατα και μια βουή, άγρια όμορφη, η βουή του Αιγαίου. Στην άκρη του βράχου μια κοπέλα με τα χέρια στο στόμα σε σχήμα χωνιού φώναζε προς τα κύματα σε έναν παράδοξο διάλογο με τα στοιχεία της φύσης. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε αλλά μέσα μου φάνταζε σωστό και αυτονόητο.
Μα πού ήρθα…, σκέφτηκα. Γύρισα και κοίταξα τις φίλες μου που κοιμόντουσαν ήρεμα. Ηταν αλλιώς εδώ, έτσι ένιωθα.
Τις επόμενες μέρες τις περάσαμε κάνοντας βουτιές σε κρυστάλλινα νερά, στο Πορί και στην Ιταλίδα, βολτάροντας σε δαιδαλώδη σοκάκια, ακούγοντας μουσική στο Σορόκο, τρώγοντας φρέσκο καλαμάρι στη Γεωργούλα, κάνοντας πεζοπορία με φακούς μέσα στο σκοτάδι. Πάντα ,όμως, λίγο πριν την τελευταία στροφή, σβήναμε τους φακούς και χαζεύαμε τα αστέρια πάνω από το κεφάλι μας ελπίζοντας να βρούμε την Σμαραγδένια μας πόλη, εκεί, με σύμμαχο το σκιάχτρο.
Γυρνώντας Νάξο με τον θρυλικό «Σκοπελίτη», το μόνο πλοιάριο που συνέδεε για χρόνια την άγονη γραμμή με τον υπόλοιπο κόσμο, αναρωτήθηκα πολλές φορές τι να φώναζε προς τα κύματα του Αιγαίου εκείνη η κοπέλα της πρώτης μέρας στο νησί. Δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εγώ στη θέση της θα φώναζα με όλη μου την ψυχή, ευχαριστώ.
ΥΓ του blog: .... "Ποιος ειρμός ψυχής στις αλκυόνες του απογέματος! / Ποια νηνεμία στις φωνές της μακρινής στεριάς! /Ο κούκος μες στων δέντρων το μαντίλι / Κι η μυστική στιγμή του δείπνου των ψαράδων / Κι η θάλασσα που παίζει με τη φυσαρμόνικα / Το μακρινό μαράζι της γυναίκας / Της ωραίας που γύμνωσε τα στήθη της / Όταν η θύμηση μπήκε στις φωλιές / Κι οι πασχαλιές ράντισαν με φωτιά τη δύση! / Με το καΐκι και με τα πανιά της Παναγίας / Έφυγαν κατευόδιο των ανέμων / Οι εραστές της ξενιτιάς των κρίνων / Αλλά η νύχτα πως εδώ κελάρυσε τον ύπνο / Με γάργαρα μαλλιά στους φεγγερούς λαιμούς / Ή στις μεγάλες άσπρες παραλίες / Και πως με το χρυσό σπαθί του Ωρίωνα / Σκόρπισε και ξεχύθηκε ψηλά / Η σκόνη από τα όνειρα των κοριτσιών / Που ευώδιασαν βασιλικό και δυόσμο! / Στα τρίστρατα όπου στάθηκεν η αρχαία μάγισσα....." Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου