Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της Βρετανίας να αναγνωρίσει τον Χουάν Γκουαϊδό, σαν «νόμιμο πρόεδρο» της Βενεζουέλας φαντάζει σαν ένα ακόμη βαρετό βήμα στην προσπάθεια δυτικών κυβερνήσεων να προσφέρουν την εξουσία μιας χώρας σε έναν επίδοξο πραξικοπηματία.
Στην πραγματικότητα, η απόφαση θέτει σε κίνηση ένα τεράστιο και καλοστημένο μηχανισμό που μπορεί να προσφέρει στη Βρετανία κέρδη εκατομμυρίων ευρώ ή ακόμη και να αυξήσει τις κτήσεις της στο εξωτερικό – έναν μηχανισμό δηλαδή που θα έκανε ακόμη και τους διπλωμάτες της Βρετανικής αυτοκρατορίας να υποκλιθούν από θαυμασμό μπροστά στους απογόνους τους στο Φόρειν Όφις.
Το μυστικό κρύβεται φυσικά στο γεγονός ότι η δικαστική απόφαση δίνει το δικαίωμα στην Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας να προσφέρει στον Χουάν Γκουαϊδό αποθέματα χρυσού που έχει κατασχέσει από τη Βενεζουέλα, αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το γεγονός ότι ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον στο Καράκας κατηγορείται για συνεργασία με παραστρατιωτικές ομάδες και καρτέλ ναρκωτικών, όπως επίσης και για προσπάθεια απαγωγής και δολοφονίας του νόμιμου προέδρου μιας χώρας. Γιατί το ζήτημα που μας αφορά σήμερα δεν είναι ποιον προτιμάμε για ηγέτη της Βενεζουέλας, αλλά το πώς επιχειρεί να κερδοσκοπήσει το Λονδίνο.
Εκ πρώτης όψεως, η απόφαση της Βρετανίας φαίνεται να έχει πρωτίστως πολιτικό χαρακτήρα αφού τα χρήματα από τον χρυσό δεν θα μείνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά θα επιστρέψουν (στις τσέπες των επίδοξων πραξικοπηματιών) της Βενεζουέλας. Ο διάβολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες...
Όπως έγινε γνωστό, τον Μάιο του 2020 το Φόρειν Όφις είχε δημιουργήσει μια μυστική επιτροπή «για την ανοικοδόμηση της Βενεζουέλας» η οποία θα συντόνιζε την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά και έργα συντήρησης και επέκτασης βασικών έργων υποδομής (τα οποία σήμερα αποσυντίθενται λόγω της οικονομικής κρίσης και των οικονομικών κυρώσεων). Θα ήταν κανείς αφελής να μην καταλάβει ότι εάν η «ανοικοδόμηση» ελέγχεται από το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, οι βρετανικές κατασκευαστικές αλλά ακόμη και ΜΚΟ θα είχαν προνομιακή μεταχείριση.
Ο μηχανισμός θυμίζει ως έναν βαθμό το σχέδιο Μάρσαλ με το οποίο η αμερικανική κυβέρνηση πέτυχε δυο βασικούς στόχους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Καταρχάς προσέφερε χρήματα των Αμερικανών φορολογούμενων σε αμερικανικές εταιρείες, που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ευρώπης. Παράλληλα, όμως, δημιούργησε και δεσμούς εξάρτησης και διαπλοκής με τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Ευρώπης (μεγάλο τμήμα των οποίων είχε συνεργαστεί με τη ναζιστική Γερμανία) αποκλείοντας από την εξουσία τις δυνάμεις της αριστεράς που πολέμησαν τον κατακτητή.
Το σχέδιο επαναλήφθηκε δεκάδες φορές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ανοικοδόμηση του Ιράκ, από αμερικανικές κατασκευαστικές εταιρείες σαν την Hallibrton του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι.
Η «μαγεία» στο σχέδιο της Μεγάλης Βρετανίας είναι ότι μπορεί να πετύχει τα ίδια αποτελέσματα στη Βενεζουέλα χωρίς να βάλει το χέρι στην τσέπη αλλά χρησιμοποιώντας τα αποθέματα χρυσού που έκλεψε από τον λαό της Βενεζουέλας. Η συγκεκριμένη πρακτική θυμίζει περισσότερο την πολιτική της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία καταλήστευε τους φυσικούς πόρους των αποικιών της για να χρηματοδοτεί μεταξύ άλλων τις δυνάμεις κατοχής. Ή, αν προτιμάτε, θυμίζει την πολιτική της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία συντηρούσε τον στρατό της μέσα από δάνεια (χωρίς επιστροφή) τα οποία έπαιρνε από κατεχόμενες χώρες, όπως η Ελλάδα.
Προσφέροντας όμως τον χρυσό της Βενεζουέλας στον επίδοξο πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό, το Λονδίνο προωθεί έναν ακόμη στόχο.
Σύμφωνα με καταγγελίες, τον Σεπτέμβριο του 2019 η εκπρόσωπος του Γκουαϊδό στο Λονδίνο είχε υποσχεθεί ότι, αν λάμβανε τη στήριξη του Λονδίνου, ήταν διατεθειμένη να απεμπολήσει τα δικαιώματα της Βενεζουέλας στην διαμφισβητούμενη περιοχή του Εσεκίμπο στα σύνορα με τη Γουιάνα. Με τον τρόπο αυτό θα τερμάτιζε (σε βάρος της χώρας της) μια αντιπαράθεση δεκαετιών. Το Λονδίνο είχε -προφανώς- κάθε λόγο να επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη, καθώς η Γουιάνα, ως πρώην βρετανική αποικία, βρίσκεται ακόμη στη σφαίρα επιρροής (αν όχι στον απόλυτο έλεγχο) του Ηνωμένου Βασιλείου. Το Εσεκίμπο έχει τεράστια γεωστρατηγική σημασία καθώς από τον έλεγχο της συγκεκριμένης περιοχής κρίνονται ζώνες άντλησης πετρελαίου τις οποίες εποφθαλμιούν πολυεθνικές πετρελαίου, όπως η Exxon Mobil.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της απάτης που συντελείται σε βάρος της Βενεζουέλας ας προσπαθήσουμε για λίγο να την μεταφέρουμε στην ελληνική πραγματικότητα. H γειτονική χώρα «Α» αποκτά με κάποιο τρόπο πρόσβαση στα αποθέματα χρυσού της Ελλάδας. Αντί να τα επιστρέψει στους νόμιμους κατόχους τους, τα χρησιμοποιεί για να χρηματοδοτήσει ένα πραξικόπημα στην Αθήνα. Οι πραξικοπηματίες έχουν από καιρό συμφωνήσει ότι θα αναθέσουν σε εταιρείες της χώρας «Α» τα μεγαλύτερα έργα υποδομής στην Ελλάδα, ενώ θα προσφέρουν την κυριαρχία σε ελληνικά νησιά και διαμφισβητούμενες περιοχές του Αιγαίου, όπου θέλουν να δραστηριοποιηθούν πολυεθνικές πετρελαίου.
Δεν είναι περίεργο το πώς υποστηρίζουμε, μέσω των κυβερνήσεών μας, διεθνείς πρακτικές οι οποίες θα μας εξόργιζαν εάν πραγματοποιούνταν εναντίον της χώρας μας;
Στην πραγματικότητα, η απόφαση θέτει σε κίνηση ένα τεράστιο και καλοστημένο μηχανισμό που μπορεί να προσφέρει στη Βρετανία κέρδη εκατομμυρίων ευρώ ή ακόμη και να αυξήσει τις κτήσεις της στο εξωτερικό – έναν μηχανισμό δηλαδή που θα έκανε ακόμη και τους διπλωμάτες της Βρετανικής αυτοκρατορίας να υποκλιθούν από θαυμασμό μπροστά στους απογόνους τους στο Φόρειν Όφις.
Το μυστικό κρύβεται φυσικά στο γεγονός ότι η δικαστική απόφαση δίνει το δικαίωμα στην Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας να προσφέρει στον Χουάν Γκουαϊδό αποθέματα χρυσού που έχει κατασχέσει από τη Βενεζουέλα, αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το γεγονός ότι ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον στο Καράκας κατηγορείται για συνεργασία με παραστρατιωτικές ομάδες και καρτέλ ναρκωτικών, όπως επίσης και για προσπάθεια απαγωγής και δολοφονίας του νόμιμου προέδρου μιας χώρας. Γιατί το ζήτημα που μας αφορά σήμερα δεν είναι ποιον προτιμάμε για ηγέτη της Βενεζουέλας, αλλά το πώς επιχειρεί να κερδοσκοπήσει το Λονδίνο.
Εκ πρώτης όψεως, η απόφαση της Βρετανίας φαίνεται να έχει πρωτίστως πολιτικό χαρακτήρα αφού τα χρήματα από τον χρυσό δεν θα μείνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά θα επιστρέψουν (στις τσέπες των επίδοξων πραξικοπηματιών) της Βενεζουέλας. Ο διάβολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες...
Όπως έγινε γνωστό, τον Μάιο του 2020 το Φόρειν Όφις είχε δημιουργήσει μια μυστική επιτροπή «για την ανοικοδόμηση της Βενεζουέλας» η οποία θα συντόνιζε την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά και έργα συντήρησης και επέκτασης βασικών έργων υποδομής (τα οποία σήμερα αποσυντίθενται λόγω της οικονομικής κρίσης και των οικονομικών κυρώσεων). Θα ήταν κανείς αφελής να μην καταλάβει ότι εάν η «ανοικοδόμηση» ελέγχεται από το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, οι βρετανικές κατασκευαστικές αλλά ακόμη και ΜΚΟ θα είχαν προνομιακή μεταχείριση.
Ο μηχανισμός θυμίζει ως έναν βαθμό το σχέδιο Μάρσαλ με το οποίο η αμερικανική κυβέρνηση πέτυχε δυο βασικούς στόχους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Καταρχάς προσέφερε χρήματα των Αμερικανών φορολογούμενων σε αμερικανικές εταιρείες, που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ευρώπης. Παράλληλα, όμως, δημιούργησε και δεσμούς εξάρτησης και διαπλοκής με τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Ευρώπης (μεγάλο τμήμα των οποίων είχε συνεργαστεί με τη ναζιστική Γερμανία) αποκλείοντας από την εξουσία τις δυνάμεις της αριστεράς που πολέμησαν τον κατακτητή.
Το σχέδιο επαναλήφθηκε δεκάδες φορές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ανοικοδόμηση του Ιράκ, από αμερικανικές κατασκευαστικές εταιρείες σαν την Hallibrton του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι.
Η «μαγεία» στο σχέδιο της Μεγάλης Βρετανίας είναι ότι μπορεί να πετύχει τα ίδια αποτελέσματα στη Βενεζουέλα χωρίς να βάλει το χέρι στην τσέπη αλλά χρησιμοποιώντας τα αποθέματα χρυσού που έκλεψε από τον λαό της Βενεζουέλας. Η συγκεκριμένη πρακτική θυμίζει περισσότερο την πολιτική της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία καταλήστευε τους φυσικούς πόρους των αποικιών της για να χρηματοδοτεί μεταξύ άλλων τις δυνάμεις κατοχής. Ή, αν προτιμάτε, θυμίζει την πολιτική της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία συντηρούσε τον στρατό της μέσα από δάνεια (χωρίς επιστροφή) τα οποία έπαιρνε από κατεχόμενες χώρες, όπως η Ελλάδα.
Προσφέροντας όμως τον χρυσό της Βενεζουέλας στον επίδοξο πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό, το Λονδίνο προωθεί έναν ακόμη στόχο.
Σύμφωνα με καταγγελίες, τον Σεπτέμβριο του 2019 η εκπρόσωπος του Γκουαϊδό στο Λονδίνο είχε υποσχεθεί ότι, αν λάμβανε τη στήριξη του Λονδίνου, ήταν διατεθειμένη να απεμπολήσει τα δικαιώματα της Βενεζουέλας στην διαμφισβητούμενη περιοχή του Εσεκίμπο στα σύνορα με τη Γουιάνα. Με τον τρόπο αυτό θα τερμάτιζε (σε βάρος της χώρας της) μια αντιπαράθεση δεκαετιών. Το Λονδίνο είχε -προφανώς- κάθε λόγο να επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη, καθώς η Γουιάνα, ως πρώην βρετανική αποικία, βρίσκεται ακόμη στη σφαίρα επιρροής (αν όχι στον απόλυτο έλεγχο) του Ηνωμένου Βασιλείου. Το Εσεκίμπο έχει τεράστια γεωστρατηγική σημασία καθώς από τον έλεγχο της συγκεκριμένης περιοχής κρίνονται ζώνες άντλησης πετρελαίου τις οποίες εποφθαλμιούν πολυεθνικές πετρελαίου, όπως η Exxon Mobil.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της απάτης που συντελείται σε βάρος της Βενεζουέλας ας προσπαθήσουμε για λίγο να την μεταφέρουμε στην ελληνική πραγματικότητα. H γειτονική χώρα «Α» αποκτά με κάποιο τρόπο πρόσβαση στα αποθέματα χρυσού της Ελλάδας. Αντί να τα επιστρέψει στους νόμιμους κατόχους τους, τα χρησιμοποιεί για να χρηματοδοτήσει ένα πραξικόπημα στην Αθήνα. Οι πραξικοπηματίες έχουν από καιρό συμφωνήσει ότι θα αναθέσουν σε εταιρείες της χώρας «Α» τα μεγαλύτερα έργα υποδομής στην Ελλάδα, ενώ θα προσφέρουν την κυριαρχία σε ελληνικά νησιά και διαμφισβητούμενες περιοχές του Αιγαίου, όπου θέλουν να δραστηριοποιηθούν πολυεθνικές πετρελαίου.
Δεν είναι περίεργο το πώς υποστηρίζουμε, μέσω των κυβερνήσεών μας, διεθνείς πρακτικές οι οποίες θα μας εξόργιζαν εάν πραγματοποιούνταν εναντίον της χώρας μας;
Πηγή: sputniknews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου