Ο λεκές που απλώνεται και ο μεζές

Του Ρούντι Ρινάλντι

Ο Μάικ Πομπέο, πέρα από όλα τα άλλα που είπε και έκανε, τόνισε στους Έλληνες πολιτικούς να επιλέγουν σωστά, και να είναι επιφυλακτικοί προς Ρωσία και Κίνα. Ο Μακρόν δηλώνει φίλος της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά όταν συνομιλεί με τον Ερντογάν βάζει στο τραπέζι τα τεκταινόμενα σε Λιβύη και Συρία. Η Μέρκελ δεν κρύβει την ανοιχτά φιλοτουρκική στάση της, ακόμα και πριν αρχίσει μια σύνοδος της Ε.Ε. στην οποία η Τουρκία δεν μετέχει. Η Αρμενία ζητά τη συμβολή της Αιγύπτου στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Τέλος, έχουμε κοινή δήλωση ΗΠΑ-Γαλλίας-Ρωσίας για τον πόλεμο Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν! Ο καμβάς δεν προϋπάρχει βάσει κάποιου συνομωσιολογικού σχεδίου, αλλά υφαίνεται in vivo με διαρκή επεισόδια. Παρά την τραγική πλευρά των πραγμάτων, δεν πλήττουμε…

 

Πέντε συμπεράσματα
Συμπέρασμα πρώτο: Η ελληνοτουρκική διένεξη και ιδιαίτερα η επιθετικότητα της Τουρκίας πρέπει να τεθεί σε ένα γενικότερο και ευρύτερο πλαίσιο ανακατατάξεων και αναδασμών στην περιοχή, στους οποίους παίρνουν μέρος πολλές και ετερογενείς-ετεροβαρείς δυνάμεις. Ο λεκές που απλώνεται είναι αυτός της αποσταθεροποίησης, του πολλαπλασιασμού των εστιών πολέμου, των επεμβάσεων, του διαμελισμού χωρών και της αλλαγής συνόρων.
Δεύτερο συμπέρασμα είναι αυτό που υποδεικνύει ότι, αν και μετέχουν πολλές δυνάμεις, δεν έχουν όλες την ίδια βαρύτητα. Η βαρύτητα μετριέται με την ισχύ, και η τελευταία είναι πολυπαραγοντική έννοια: συνδέει την πολιτική, τη στρατιωτική δύναμη, την οικονομία, και ιδιαίτερα τη συνοχή μιας στρατηγικής. Εδώ ξεχωρίζουν οι ενεργές δυνάμεις-χώρες (αυτές που διαθέτουν μια στρατηγική και μια αποφασιστικότητα) από εκείνες που σέρνονται γενικώς πίσω από άλλες και ετεροκαθορίζονται εξαρτώμενες.
Τρίτο συμπέρασμα: έχουν βαρύνοντα ρόλο οι πολύ μεγάλες δυνάμεις, αλλά δεν μπορούν να επιβάλλουν τους σχεδιασμούς τους όπως κάποτε. Ούτε μονοκρατορία μιας υπερδύναμης (ΗΠΑ) ούτε συνδιαχείριση δύο αναγνωρισμένων από όλους υπερδυνάμεων (ΗΠΑ-ΕΣΣΔ) και ευθυγράμμιση ιεραρχική των υπολοίπων.
Τέταρτο, η πολυπλοκότητα και η ρευστότητα είναι ιδιαίτερα στοιχεία. Ορισμένες δυνάμεις προχωρούν διά της πρόκλησης αποσταθεροποίησης και προσωρινού χάους, και άλλες επιδιώκουν στοιχεία σταθερότητας για τα ερείσματά τους. Στα κενά που αναγκαστικά δημιουργούνται παρεισφρέουν και δυνάμεις με φιλοδοξίες και επεκτατικά σχέδια. Το «εκκρεμές» της Τουρκίας δεν μπορεί να ερμηνευτεί παρά μόνο στη βάση της στρατηγικής να καταστεί μεγάλη παγκόσμια δύναμη, την οποία εκφράζει με αποφασιστικότητα ο Ερντογάν.
Πέμπτο συμπέρασμα: ορισμένες περιοχές και χώρες πρόκειται να υποστούν μεγάλους περιορισμούς και ακρωτηριασμούς. Ο αναδασμός δεν θα γίνει με βάση συμφωνίες του προηγούμενου αιώνα. Η Σερβία κουτσουρεύτηκε όσο δεν θα πίστευε κανείς, ο Λίβανος δοκιμάζεται σκληρά, η Συρία είναι πεδίο πολέμου και κατακτήσεων από πολλές δυνάμεις. Η Κύπρος κινδυνεύει να μην έχει υπόσταση. Η κυριαρχία της Ελλάδας απειλείται με πολλούς τρόπους: από τη δυτική αποικιοποίηση-«φετοποίηση» (τεμαχισμό), τον νοητό και πραγματικό χωρισμό της σε ζώνες, το συνειδητό γκριζάρισμα περιοχών της και, φυσικά, από την ανοιχτή αμφισβήτηση της εδαφικής της κυριαρχίας από τον τούρκικο επεκτατισμό. Η χώρα μοιάζει με «μεζέ» (όπως πρόβλεψε ο κ. Ακάρ, ο φίλος του κ. Αποστολάκη, αφού είχαν μαθητεύσει και οι δύο στις πολεμικές σχολές και εκπαιδεύσεις του ΝΑΤΟ), και όλοι έχουν απλώσει τα χέρια τους να τσιμπήσουν «κατιτίς»…
Εν ολίγοις, ο «λεκές» απλώνεται, και απλώνεται επικίνδυνα, και οι «μεζέδες» έχουν στρωθεί στο τραπέζι.

Το «εσωτερικό» πολιτικό πρόβλημα
Μεζές γίνεσαι όταν το θέλεις κι εσύ. Ολόκληρος εσύ. Δηλαδή χώρα, κοινωνία, άρχουσα τάξη, ελίτ, διανοούμενοι, υποτελείς τάξεις και στρώματα, λαός. Ή ακόμα αν το θέλει η κυβέρνηση, η άρχουσα τάξη και ορισμένα στρώματα που μπορεί να επωφελούνται και να κάνουν μπίζνες προσφέροντας «φέτες» της χώρας, δρώντας κι ως μεταπράτες, αεριτζήδες. Έτσι διαμορφώνεται ένα πλαίσιο. Δέκα χρόνια τώρα στην Ελλάδα, με μνημόνια, τρόικες, προσφυγικό, Πομπέο και Μέρκελ και τώρα τουρκικές απαιτήσεις πορευτήκαμε, και έχουμε ένα νέο πλαίσιο. Το οποίο πλασάρεται και ως μεγάλη επιτυχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που κάνει είναι να περηφανεύεται για τη συμφωνία των Πρεσπών. Τώρα η συνταγή ίσως να αγκαλιάσει κι άλλες περιοχές. Αυτός είναι ο ρόλος στην Ελλάδα των ελίτ, της άρχουσας τάξης και του πολιτικού συστήματος: εξαργυρώνουν την ανοχή και την καλοπέρασή τους πουλώντας φέτες-φέτες την κυριαρχία, και διαχειριζόμενοι το μοίρασμα της φτώχειας εσωτερικά.
Υπάρχει όμως πρόβλημα. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και ιδιαίτερα στη χώρα μας. Όταν συμπλέκεται το εθνικό πεδίο με το κοινωνικό, όταν υπάρχει μια ιστορική μνήμη –όσο κι αν έχει αδυνατίσει– και όταν η δυσπιστία και το κούμπωμα απέναντι σε «προστάτες» και «χωροφύλακες» είναι πολύ διαδεδομένα, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να εισβάλει το εθνολαϊκό στοιχείο και να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.
Ο κορωνοϊός μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά στην εκδήλωση της λαϊκής και εθνικής δυσφορίας, αλλά δεν μπορεί να το πετυχαίνει για καιρό. Η λοβοτομή και η ιδεολογική πλύση των εγκεφάλων από τα ΜΜΕ, και όπου πρέπει τα ΜΑΤ και η στυγνή καταστολή (αυτό που λένε τώρα για την Ε.Ε.: «αναλογία μαστιγίου και καρότου») προχωρούν αγκαζέ. Ένα νέφος αποπολιτικοποίησης και σύγχυσης μπορεί να λειάνει την αντίδραση σε επιλογές που άλλοτε θα ξεσήκωναν λαϊκή οργή. Η εγκατάλειψη της Κύπρου, πρώτου μεγέθους όνειδος, και τώρα η άρνηση του Αιγαίου («δεν είναι ελληνικό το Αιγαίο») κάνουν να ωχριούν τα περί «συνωστισμού» (στη Σμύρνη το 1922) που γράφονταν στη Σημιτική περίοδο…

Αναζητείται μια νέα συνείδηση
Ο «συμμαχικός ρεαλισμός» έχει μετατρέψει εν πολλοίς τη χώρα σε «συμμαχικό μεζέ» και δορυφόρο στις απαιτήσεις της Τουρκίας. Από το «κυρώσεις» μεταβήκαμε άνετα στο «διάλογο». Και πάλι ο λαλίστατος ΣΥΡΙΖΑ (περί δικαιωμάτων και σχολείων μόνο) δεν είπε τίποτα για την επίσκεψη Πομπέο. Καμία ανακοίνωση, κανένα πρωτοσέλιδο στην Αυγή ή στο… Left. Βέβαια προτιμάνε μπαγιάτικο Μπάιντεν, αλλά οι δεσμοί με την επίσημη Αμερική δεν επιτρέπουν αντιπολιτεύσεις στο ζήτημα αυτό. Άλλωστε τις Πρέσπες τις παράγγειλαν οι ΗΠΑ και τις εκτέλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ δουλικότατα. Επομένως το πρόβλημα παραπέμπεται στο τι συνείδηση έχει ο λαός για όλα αυτά που γίνονται. Είπαμε, οι ελίτ (ελίτ-αλήτ όπως λένε) κάνουν τη δουλειά τους.
Η αγάπη για τον τόπο και την πατρίδα δεν είναι αρκετή μόνο ως διάθεση, υπόμνηση, ψυχολογία. Πρέπει να μετατραπεί σε πολιτική, σε πάθος, και χρειάζεται να συνδυάσει το κοινωνικό ζήτημα με το εθνικό. Να αποκτήσει διαστάσεις, υπόσταση και έκφραση. Κι αν λείπει εντελώς, αυτό δεν είναι δικαιολογία. Στα 10 τελευταία χρόνια εκφράστηκε με έμφαση, αλλά εγκαταλείφθηκε ή ποδοπατήθηκε από όσους βλέπουν την πολιτική ως αναβατήρα που δίνει ώθηση προς την εξουσία (την υποτελή εξουσία στη συγκεκριμένη περίπτωση) ή από τον αλαζονικό εαυτούλικο εγωισμό τυχάρπαστων αρχηγίσκων. Κι από κοντά η αριστερά να ’χει εγκαταλείψει με παιάνες και εμβατήρια το εθνικό ζήτημα, τον σύγχρονο αντιιμπεριαλισμό, την εθνική κυριαρχία. Να μην βλέπει τη σύνδεση εθνικού και κοινωνικού στοιχείου.
Μια νέα συνείδηση, που να ορίζει μια άλλη πράξη, είναι υπεραναγκαία!

Πηγή: edromos.gr