Οι φασιστικοί τρόποι διακυβέρνησης είναι ένα πολύ πραγματικό και παρόν μέρος της λεγόμενης φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης.
“Το μοντέλο για την αποικιακή επέκταση των υπέρμαχων της υπεροχής των λευκών της ναζιστικής Γερμανίας ήταν οι ΗΠΑ”
“Υπάρχει σήμερα ένα κράτος [οι Ηνωμένες Πολιτείες] που έχει κάνει τουλάχιστον τις αδύναμες αρχές μιας καλύτερης τάξης”. – Αδόλφος Χίτλερ το 1926
“Δώσε στον Φράνκο μια κουκούλα και θα ήταν μέλος της Κου Κλουξ Κλαν”. Λανγκ-Λάνγκστον Χιούζ
Η ιδεολογική δομή του ενός-κράτους-μίας-κυβέρνησης
Συχνά θεωρείται ότι κάθε μεμονωμένο κράτος έχει μια συγκεκριμένη μορφή διακυβέρνησης – είτε είναι φιλελεύθερη, φασιστική ή αυταρχική – που αποτελεί τον πρωταρχικό τρόπο διακυβέρνησης σε ολόκληρη τη χώρα. Ακούμε λοιπόν συχνά εκφράσεις όπως “οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης” ή “οι πρώην δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής”. Αυτή η γεωγραφία των κυβερνήσεων συνδέεται με μια πολιτική χρονολογία, η οποία μας λέει ότι μια κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει από τη μία μορφή στην άλλη, εξ ού και η επικράτηση ρητών όπως “η επιστροφή της δημοκρατίας” ή η “αναβίωση του φασισμού”. Η κυρίαρχη ιδεολογική δομή για την κατανόηση της σχέσης μεταξύ κρατών και κυβέρνησης μπορεί επομένως να συνοψιστεί σε μια γενική αρχή: κάθε κράτος, εάν δεν βρίσκεται σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, έχει μόνο μια μορφή διακυβέρνησης σε μια χρονική στιγμή, η οποία κυβερνά ολόκληρη την επικράτεια και τον πληθυσμό της.
Η ιδεολογική δομή “ένα κράτος-μία-κυβέρνηση” συγκαλύπτει τους περίπλοκους τρόπους με τους οποίους κυβερνώνται οι πληθυσμοί. Η αφελής λογική τού είτε-το-ένα-ή-το-άλλο καλύπτει λιγότερο πικάντικες μορφές διακυβέρνησης εάν το κράτος κηρυχθεί, για παράδειγμα, φιλελεύθερη δημοκρατία. Παράγει επίσης μια γεωγραφία και χρονολογία μακρινού φασισμού, με την οποία τα φιλελεύθερα κράτη επιδιώκουν να πείσουν τον πολίτη τους ότι ο φασισμός είναι κάτι που συνέβη στο παρελθόν, το οποίο θα μπορούσε να εμφανιστεί στο μέλλον εάν δεν διατηρηθούν οι φιλελεύθεροι θεσμοί ή κάτι που μολύνει μόνο μακρινές χώρες απείθαρχες στη δημοκρατία. Όποια και αν είναι η περίπτωση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο φασισμός δεν είναι ζήτημα εδώ και τώρα.
“Η ιδεολογική δομή πολλαπλών-τρόπων-διακυβέρνησης επιμένει στην πολλαπλότητα των παραγόντων που κινητοποιούνται για τη διαχείριση διαφορετικών πληθυσμών.”
Αυτή η ιδεολογική δομή χρησιμεύει ως μια ισχυρή μορφή διαχείρισης της αντίληψης, στο βαθμό που δεν μας επιτρέπει να δούμε πώς κυβερνώνται πραγματικά διάφοροι τομείς του πληθυσμού και διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές και από ποιες δυνάμεις. Αντί να αρχίσουμε, λοιπόν, με την υπόθεση “ένα κράτος-μία-κυβέρνηση”, πρέπει να ξεκινήσουμε με το αντίστροφο, με μια υλιστική ανάλυση από κάτω προς τα πάνω των διαφόρων τρόπων διακυβέρνησης που δρούν σε κάθε ιστορική συγκυρία. Αυτοί οι τρόποι δεν περιορίζονται σε αυτό που ονομάζεται ορατή κυβέρνηση, δηλαδή το πολιτικό θέατρο που διοργανώνεται καθημερινά για εμάς από ομίλους μέσων ενημέρωσης που εργάζονται για την κυρίαρχη ελίτ, αλλά περιλαμβάνουν επίσης την αόρατη κυβέρνηση του βαθιού κράτους, καθώς και όλες τις μορφές διακυβέρνησης που καλλιεργούνται διακριτικά από το κράτος, αλλά οι οποίες ανατίθενται σε αυτόκλητους τιμωρούς και στο οργανωμένο έγκλημα (χωρίς να αναφέρουμε όλους τους αυστηρούς οικονομικούς ελέγχους που κρατούν δέσμια τη ζωή των λαών). Αντί να υπάρχει ένας μεμονωμένος παράγοντας διακυβέρνησης, όπως η εκλεγμένη κυβέρνηση, η ιδεολογική δομή των πολλαπλών τρόπων διακυβέρνησης επιμένει στην πολλαπλότητα των παραγόντων που κινητοποιούνται για τη διαχείριση διαφορετικών πληθυσμών, καθώς και για τους μεταβλητούς ρόλους που υπάρχουν ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα και σε διαφορετικά σημεία της ταξικής πάλης.
Αμερικκκή
Σκεφτείτε την περίοδο του μεσοπολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ ανέβαιναν στην εξουσία εντός των αστικών δημοκρατιών της Ευρώπης. Σύμφωνα με την ιδεολογική δομή του ενός-κράτους-μιας-κυβέρνησης, οι ΗΠΑ ήταν μια φιλελεύθερη δημοκρατία εκείνη την εποχή, και σίγουρα έτσι παρουσιαζόταν. Στην πραγματικότητα, είχε κερδίσει αυτό που ο Γούντροου Ουίλσον ανέφερε ως έναν πόλεμο που έκανε τον κόσμο “ασφαλές για την δημοκρατία”. Σε μια δήλωση που αναφέρεται λιγότερο συχνά στα αμερικανικά βιβλία ιστορίας, ο Ουίλσον διευκρίνισε, ωστόσο, τι ακριβώς σήμαινε ο ανούσιος όρος της “δημοκρατίας”, διευκρινίζοντας ότι ο στόχος του Μεγάλου Πολέμου ήταν στην πραγματικότητα ” να διατηρήσει τη λευκή φυλή δυνατή ” και να διατηρήσει τον “λευκό πολιτισμό και την κυριαρχία του στον πλανήτη”.
Πράγματι, οι ΗΠΑ ήταν ένα ρατσιστικό αστυνομευόμενο κράτος που ενδυνάμωσε εκατομμύρια υπέρμαχους της λευκής υπεροχής/αυτόκλητους τιμωρούς, και χρησίμευσε ως πρότυπο για τα φασιστικά κινήματα στην Ευρώπη. “Με την άρνηση να εισέλθουν οι μετανάστες […] εάν βρίσκονται σε κακή κατάσταση υγείας”, έγραψε ο Χίτλερ με θαυμασμό για τις ΗΠΑ στο Ο Αγών Μου, “και αποκλείοντας ορισμένες φυλές από το δικαίωμα να πολιτογραφηθούν ως πολίτες, αυτοί [οι Αμερικανοί] έχουν αρχίσει να εισάγουν αρχές παρόμοιες με εκείνες στις οποίες θέλουμε να βασίσουμε το Λαϊκό Κράτος”. Όπως ισχυρίστηκε λεπτομερώς ο Τζέιμς Γουίτμαν, η Αμερική χρησίμευσε ως το πρωτότυπο για τους Ναζί, επειδή ήταν ευρέως κατανοητό ότι βρισκόταν στην αιχμή της ρατσιστικής και ευγονικής πολιτικής δεινότητας όσον αφορά τη μετανάστευση, την υπηκοότητα δεύτερης κατηγορίας και την επιμειξία. Το Πρωσιακό Μνημόνιο του 1933, το οποίο σκιαγράφησε το νομικό πρόγραμμα των Ναζί, επικαλόταν συγκεκριμένα τον Τζιμ Κρόου, και το Εθνικό Σοσιαλιστικό Εγχειρίδιο Νόμου και Νομοθεσίας ολοκλήρωνε το κεφάλαιο του για την οικοδόμηση ενός φυλετικού κράτους αναγνωρίζοντας ότι η Αμερική ήταν η χώρα που είχε αναγνωρίσει θεμελιωδώς τις αλήθειες του ρατσισμού και είχε λάβει τα πρώτα απαραίτητα βήματα προς ένα φυλετικό κράτος που θα εκπληρούσε η ναζιστική Γερμανία. Επιπλέον, μελετητές όπως ο Ντομένικο Λοσούρντο, ο Ουάρντ Τσέρτσιλ και ο Νόρμαν Ριτς, όλοι τους ισχυρίστηκαν ότι το μοντέλο της αποικιακής επέκτασης των υπέρμαχων της λευκής υπεροχής της ναζιστικής Γερμανίας ήταν το αμερικανικό Ολοκαύτωμα εναντίον του αυτόχθονου πληθυσμού. “Το ανάλογο της ‘Αμερικανικής Δύσης’ και της ‘Ναζιστικής Ανατολής’ έγινε”, σύμφωνα με τον Κάρολ Π. Κάκελ, “μια εμμονή για τον Χίτλερ και άλλους βαθιά φανατικούς Ναζί”.
“Οι ΗΠΑ ήταν ένα ρατσιστικό αστυνομευόμενο κράτος που ενδυνάμωσε εκατομμύρια υπέρμαχους της λευκής υπεροχής/αυτόκλητους τιμωρούς και χρησίμευσε ως πρότυπο για τα φασιστικά κινήματα στην Ευρώπη”.
Όταν ο ιταλικός φασισμός πρωτοεμφανίστηκε στην παγκόσμια σκηνή, πολλοί Αμερικανοί τον αναγνώρισαν τότε αμέσως ως μια ευρωπαϊκή εκδοχή της Κου Κλουξ Κλαν. “Οι συγκρίσεις μεταξύ της εγχώριας Κλαν και του ιταλικού φασισμού”, γράφει η Σάρα Τσέρτσουελ, “σύντομα έγινε πανταχού παρούσα στον αμερικανικό τύπο”. Με περίπου πέντε εκατομμύρια μέλη στα μέσα της δεκαετίας του 1920, η K.K.K. ήταν ένα θανατηφόρο δίκτυο αυτόκλητων τιμωρών που επέβαλε το αμερικανικό αστυνομευόμενο φυλετικό κράτος, αλλά ήταν επίσης ένα μέρος μόνο ενός μεγαλύτερου κατασταλτικού μηχανισμού. Αυτό περιελάμβανε ομάδες υπέρμαχων της λευκής υπεροχής όπως η Μαύρη Λεγεώνα που ήταν παρακλάδια της Κλαν, αυτοαποκαλούμενες φασιστικές οργανώσεις όπως η Ασημένια Λεγεώνα της Αμερικής, ναζιστικές οργανώσεις όπως οι Φίλοι της Νέας Γερμανίας και το Γερμανική Αμερικανική Ομοσπονδία, βάναυσες ομάδες αυτόκλητων τιμωρών που αστυνόμευαν τους αγρότες με αυτό που η Κάρεϊ ΜακΟυίλιαμς περιγράφει εύστοχα ως “αγροτικό φασισμό” και ένα εκτεταμένο δίκτυο εξαιρετικά βίαιων αντι-εργατικών οργανώσεων που υποστηρίζονταν από μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτοί οι αντι-εργατικοί παραστρατιωτικοί ακτιβιστές είχαν γενικά τη δυνατότητα να ενεργούν με ατιμωρησία, δεδομένου ότι η ατζέντα τους συνδυαζόταν απρόσκοπτα με αυτήν της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, το 1919 και το 1920, η Γενική Διεύθυνση Πληροφοριών (GID) του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ενορχήστρωσε επιδρομές σε περισσότερες από 30 πόλεις των ΗΠΑ, συλλαμβάνοντας πέντε έως δέκα χιλιάδες αντι-καπιταλιστές ακτιβιστές, συχνά χωρίς ένταλμα, αποδεικτικά στοιχεία ή δίκες. Εάν κάποιος ήταν μέλος μιας φυλετικής ομάδας, μετανάστης, ένας εργαζόμενος που προσπάθησε να οργανώθει, ή ένας αντι-καπιταλιστικός ακτιβιστής, ήταν αυτονόητο ότι δεν είχε τα ίδια δικαιώματα με αυτούς που φέρονται να ζουν σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία.
Στο Γεγονότα και Φασισμός, ο Τζορτζ Σέλντς παρουσίασε λεπτομερώς τις εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ των παγκόσμιων φασιστικών κινημάτων και εκείνων στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδεικνύοντας πως το μεγάλο κεφάλαιο στην Αμερική επένδυσε άμεσα στον φασισμό στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ηλέγχε έναν φιλο-καπιταλιστικό και συχνά φιλο-φασιστικό τύπο και χρηματοδότησε καταπιεστικές ρατσιστικές και αντεργατικές οργανώσεις. Η Αμερικανική Λεγεώνα, για παράδειγμα, καλούσε τακτικά τον Μουσολίνι στα συνέδριά της, και ένας από τους πρώτους διοικητές της έχει δηλώσει στο αρχείο: “Μην ξεχνάτε πως ότι είναι οι Φασίστες στην Ιταλία, είναι η Αμερικανική Λεγεώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες”. Οι αντι-εργατικές της δραστηριότητες αποτελούν ένα από τα πιο βίαια κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας, σύμφωνα με τον Σέλντς. “Το 1934”, μας θυμίζει, έγιναν σχέδια για πραξικόπημα στις ΗΠΑ όταν “ηγετικά μέλη της Λεγεώνας συνωμότησαν με μεσίτες της Γουόλ Στριτ και άλλους μεγάλους επιχειρηματίες για να ανατρέψουν την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και να εδραιώσουν ένα φασιστικό καθεστώς.”
Πολλαπλοί τρόποι διακυβέρνησης
Η ιδεολογική δομή των πολλαπλών τρόπων διακυβέρνησης μας επιτρέπει να τοποθετήσουμε την εικόνα που προβάλλει ένα κράτος – την αισθητική της δύναμης του – έτσι ώστε να μπορούμε να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο κυβερνώνται οι διαφορετικοί πληθυσμοί. Αυτό τείνει να ποικίλλει ανάλογα με το χρόνο, τον τόπο και το κοινωνικοοικονομικό στρώμα. Ο Έμετ Τιλ, για να φέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ζήσει σε ένα κράτος που δήλωνε ότι ήταν φιλελεύθερη δημοκρατία, αλλά ο βάναυσος ξυλοδαρμός και η δολοφονία του, καθώς και η επακόλουθη απαλλαγή των δολοφόνων του στο δικαστήριο, δείχνουν πώς αυτός και άλλοι φτωχοί και φυλετικά διαχωρισμένοι άνθρωποι κυβερνώνταν στην πραγματικότητα: από τη φασιστική βία των αυτόκλητων τιμωρών που επιτρέπεται ανοιχτά από το κράτος. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι πολλοί τρόποι διακυβέρνησης συχνά λειτουργούν σε έναν μόνο χωροχρόνο και μερικές φορές στοχεύουν τους ίδιους πληθυσμούς. Η φιλελεύθερη κοροϊδία της δικαιοσύνης κατά τη δίκη της δολοφονίας του Τιλ προφανώς επιδίωκε να πείσει τουλάχιστον ορισμένους ανθρώπους ότι ο πρωταρχικός τρόπος διακυβέρνησής τους ήταν αυτός του κράτους δικαίου.
Η ιδεολογική δομή των πολλαπλών τρόπων διακυβέρνησης μας επιτρέπει να τοποθετήσουμε την εικόνα που προβάλλει ένα κράτος – την αισθητική της δύναμης του – έτσι ώστε να μπορούμε να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο κυβερνώνται οι διαφορετικοί πληθυσμοί. Αυτό τείνει να ποικίλλει ανάλογα με το χρόνο, τον τόπο και το κοινωνικοοικονομικό στρώμα. Ο Έμετ Τιλ, για να φέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ζήσει σε ένα κράτος που δήλωνε ότι ήταν φιλελεύθερη δημοκρατία, αλλά ο βάναυσος ξυλοδαρμός και η δολοφονία του, καθώς και η επακόλουθη απαλλαγή των δολοφόνων του στο δικαστήριο, δείχνουν πώς αυτός και άλλοι φτωχοί και φυλετικά διαχωρισμένοι άνθρωποι κυβερνώνταν στην πραγματικότητα: από τη φασιστική βία των αυτόκλητων τιμωρών που επιτρέπεται ανοιχτά από το κράτος. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι πολλοί τρόποι διακυβέρνησης συχνά λειτουργούν σε έναν μόνο χωροχρόνο και μερικές φορές στοχεύουν τους ίδιους πληθυσμούς. Η φιλελεύθερη κοροϊδία της δικαιοσύνης κατά τη δίκη της δολοφονίας του Τιλ προφανώς επιδίωκε να πείσει τουλάχιστον ορισμένους ανθρώπους ότι ο πρωταρχικός τρόπος διακυβέρνησής τους ήταν αυτός του κράτους δικαίου.
Αυτό που δείχνει μια υλιστική ανάλυση είναι ότι ο φιλελευθερισμός και ο φασισμός, σε αντίθεση με αυτό που ισχυρίζεται η κυρίαρχη ιδεολογία, δεν είναι αντίθετοι. Είναι εταίροι στο καπιταλιστικό έγκλημα. Για λόγους επιχειρηματολογίας, αξίζει να διευκρινιστεί ότι δεν κάνω διάκρίση εδώ μεταξύ του φασισμού και του αυταρχισμού, παρόλο που αυτή η διάκριση μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη μερικές φορές (όπως στη διορατική ανάλυση του Αντρέ Γκούντερ Φρανκ σχετικά με τις στρατιωτικές δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής). Ενώ ο φασισμός θεωρείται γενικά ότι είναι ένα κίνημα που κινητοποιεί τομείς της κοινωνίας των πολιτών μέσω προπαγανδιστικών εκστρατειών, οικονομικής υποστήριξης και κρατικής ενδυνάμωσης, ο αυταρχισμός συχνά ορίζεται ως βασισμένος κυρίως στην αστυνομία και τον στρατό για τον έλεγχο του πληθυσμού. Αυτές είναι κάπως πορώδεις κατηγορίες, ωστόσο, δεδομένου ότι οι αυτόκλητοι τιμωροί του φασισμού μερικές φορές είναι απλώς υπάλληλοι του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού εκτός υπηρεσίας και ο αυταρχισμός συχνά αντικαθιστά τους αυτόκλητους τιμωρούς και τους ενσωματώνει στο κράτος. Επιπλέον, στις περιπτώσεις της Ιταλίας και της Γερμανίας, είναι αναμφισβήτητο ότι ο φασισμός εξελίχθηκε πράγματι σε μια μορφή αυταρχισμού. Κατά τη διάρκεια της ανόδου τους στην εξουσία εντός των αστικών δημοκρατιών, οι φασίστες και στις δύο περιπτώσεις έκαναν τεράστιες προπαγανδιστικές εκστρατείες για να κινητοποιήσουν την κοινωνία των πολιτών και να εργαστούν μέσω του εκλογικού συστήματος, αλλά μόλις ανέλαβαν την εξουσία, κατέστρεψαν τα πιο λαϊκά στοιχεία στις φασιστικές τους συμμορίες, και ενσωμάτωσαν ότι είχε απομείνει απ’ αυτούς στον κρατικό μηχανισμό.
“Ο φιλελευθερισμός και ο φασισμός, σε αντίθεση με αυτό που ισχυρίζεται η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι εταίροι στο καπιταλιστικό έγκλημα”.
Ιστορικά, ο φιλελευθερισμός και ο φασισμός, κατά αυτήν την ευρεία έννοια, λειτουργούσαν ως δύο τρόποι καπιταλιστικής διακυβέρνησης που λειτουργούν σε συνδυασμό μεταξύ τους, ακολουθώντας τη λογική της αστυνομικής τακτικής ανάκρισης γνωστή ως καλός αστυνομικός / κακός αστυνομικός. Ο φιλελευθερισμός, ως καλός αστυνομικός, υπόσχεται ελευθερία, κράτος δικαίου και την προστασία ενός ευεργετικού κράτους σε αντάλλαγμα για την αποδοχή των καπιταλιστικών κοινωνικοοικονομικών σχέσεων και της ψευδοδημοκρατίας. Τείνει να εξυπηρετεί και να προσελκύει ταυτόχρονα μέλη της μεσαίας και της ανώτερης μεσαίας τάξης, καθώς και εκείνων που φιλοδοξούν να γίνουν μέρος αυτών. Ο κακός μπάτσος του φασισμού έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμος για τη διακυβέρνηση εκείνων των πληθυσμών που είναι φτωχοί, φυλετικά διαχωρισμένοι, και δυσαρεστημένοι, καθώς και για παρεμβάσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου για την επιβολή καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων με τη βία. Εάν οι άνθρωποι δεν έχουν πιάστούν κώτσοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις του καλού αστυνομικού ή δεν έχουν κίνητρα από άλλους λόγους ώστε να δώσουν τη συγκατάθεσή τους, τότε ο εταίρος των φιλελεύθερων στο έγκλημα καλείται να τους συμμορφώσει με τη βία. Εκείνοι που ξεσηκώνονται από οποιαδήποτε τάξη για να πολεμήσουν τον καπιταλισμό θα πρέπει να είναι έτοιμοι να βάλουν τους φιλελεύθερους και το υποτιθέμενο καθεστώς δικαιωμάτων τους να παραιτηθούν, αφήνοντας τον αγώνα στον πιο φαύλο σύμμαχό τους, κάνοντας τα στραβά μάτια, και υπενθυμίζοντας στους θεατές τις σημαντικές διαφορές με το μη χείρον βέλτιστον.
Η βιαστική ταύτιση του φασισμού με την κυβέρνηση, και η συμπληρωματική αντιπολίτευση μεταξύ φασιστικών και φιλελεύθερων κυβερνήσεων, καλύπτει αυτές τις πολλαπλές μορφές διακυβέρνησης, όπως ακριβώς ο ορισμός ενός κράτους ως “δημοκρατικού” ανεξάρτητα από την εξωτερική πολιτική του ή τους εσωτερικούς ταξικούς πολέμους μας τυφλώνει μπροστά στις διαφοροποιημένες του μορφές ελέγχου του πληθυσμού. Επιπλέον, επιβάλλει το φιλελεύθερο πέπλο της άγνοιας, το οποίο υποστηρίζει ότι ο φασισμός αποτελεί σημαντικό φαινόμενο μόνον εάν αναλάβει πλήρως την κυβέρνηση. Το υπόρρητο νόημα, φυσικά, είναι ότι είναι εντάξει αν συνεχίσει, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, ως μια μορφή διαχείρισης του πληθυσμού για καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες ομάδες μέσω στρατοπέδων συγκέντρωσης και επιδρομών της υπηρεσίας Επιβολής της Μετανάστευσης και των Τελωνείων, δολοφονιών της αστυνομίας και αυτόκλητων τιμωρών, βάναυσες επιθέσεις σε προστάτες του νερού, στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό και άλλες τέτοιες δραστηριότητες. Εφ ‘όσον διατηρείται ένα μικρό μέγεθος φιλελεύθερου ντεκόρ ακόμη και για έναν μικρό τομέα του πληθυσμού, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε πρώτα απ’ όλα είναι να παλέψουμε για να προστατεύσουμε το σύστημα της φιλελεύθερης κυριαρχίας από τον λεγόμενο φασισμό.
Η βιαστική ταύτιση του φασισμού με την κυβέρνηση, και η συμπληρωματική αντιπολίτευση μεταξύ φασιστικών και φιλελεύθερων κυβερνήσεων, καλύπτει αυτές τις πολλαπλές μορφές διακυβέρνησης, όπως ακριβώς ο ορισμός ενός κράτους ως “δημοκρατικού” ανεξάρτητα από την εξωτερική πολιτική του ή τους εσωτερικούς ταξικούς πολέμους μας τυφλώνει μπροστά στις διαφοροποιημένες του μορφές ελέγχου του πληθυσμού. Επιπλέον, επιβάλλει το φιλελεύθερο πέπλο της άγνοιας, το οποίο υποστηρίζει ότι ο φασισμός αποτελεί σημαντικό φαινόμενο μόνον εάν αναλάβει πλήρως την κυβέρνηση. Το υπόρρητο νόημα, φυσικά, είναι ότι είναι εντάξει αν συνεχίσει, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, ως μια μορφή διαχείρισης του πληθυσμού για καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες ομάδες μέσω στρατοπέδων συγκέντρωσης και επιδρομών της υπηρεσίας Επιβολής της Μετανάστευσης και των Τελωνείων, δολοφονιών της αστυνομίας και αυτόκλητων τιμωρών, βάναυσες επιθέσεις σε προστάτες του νερού, στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό και άλλες τέτοιες δραστηριότητες. Εφ ‘όσον διατηρείται ένα μικρό μέγεθος φιλελεύθερου ντεκόρ ακόμη και για έναν μικρό τομέα του πληθυσμού, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε πρώτα απ’ όλα είναι να παλέψουμε για να προστατεύσουμε το σύστημα της φιλελεύθερης κυριαρχίας από τον λεγόμενο φασισμό.
“Ο κακός αστυνομικός του φασισμού έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμος για τη διαχείριση αυτών των πληθυσμών που είναι φτωχοί, φυλετικά διαχωρισμένοι και δυσαρεστημένοι”.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αμφισβητηθεί στο ελάχιστο ότι υπάρχει, για σημαντικά τμήματα του πληθυσμού, μια βαθιά διαφορά μεταξύ μιας αυτοανακηρυγμένης φασιστικής κυβέρνησης και φασιστικών τρόπων διακυβέρνησης υπό φιλελεύθερη κάλυψη. Όταν τα φασιστικά κόμματα επιτύχουν την κρατική εξουσία και δεν συγκρατούνται πλέον από το commedia dell’arte τους με τους φιλελεύθερους, μπορούν και έχουν εξαπολύσει βίαιες μορφές καταστολής σε τομείς του πληθυσμού που σε γενικές γραμμές είναι προστατευμένοι, ενώ αυξάνουν τις επιθέσεις τους σε εκείνους που δεν είναι και ξεκινούν βαρβαρικούς αποικιακούς πολέμους. Επιπλέον, η αντιμετώπιση της περιπτωσιολογίας και των εκτενών αντιφάσεων του καλού μπάτσου είναι συνήθως πολύ προτιμότερη από το να αντιμετωπίσουμε την αυστηρή πειθαρχία του κακού αστυνομικού όταν οικοδομεί την εξουσία μέσω πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων (για λόγους τακτικής, μπορεί επίσης να είναι εξαιρετικά σημαντικό να βρεθούν τρόποι κινητοποίησης και συνεργασίας με τους φιλελεύθερους, ενώ τους πείθουμε να μπουν στην Αριστερά). Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν πρέπει να μας τυφλώνει στο γεγονός ότι οι φασιστικοί τρόποι διακυβέρνησης είναι ένα πολύ πραγματικό και παρόν μέρος της λεγόμενης φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, το οποίο πρέπει να προσδιοριστεί ως τέτοιο για να αμφισβητηθεί άμεσα.
Φιλελεύθερη ανοχή και αστυνόμευση του κεφαλαίου
Εάν οι φιλελεύθεροι είναι ανεκτικοί στον φασισμό και υπερασπίζονται τα δικαιώματα των φασιστών, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ανώτερα ηθικά όντα. Είναι επειδή – είτε το ξέρουν είτε όχι – το σύστημά τους υπέρ της καπιταλιστικής διακυβέρνησης απαιτεί να κρατούν τους σκύλους φύλακες σε επαγρύπνηση για τις βρωμοδουλειές. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι μερικές φορές προτιμούν ο γενικός πληθυσμός να συμμορφώνεται και να ευθυγραμμίζεται με τις νοθευμένες εκλογές της δημοκρατίας του δολαρίου των 60 δευτερολέπτων, πρέπει να διατηρούν την ικανότητα να συντρίψουν τον αντι-καπιταλισμό εάν υπάρξει ποτέ πραγματική απειλή για το σύστημα που τους υποστηρίζει.
Η ρουτίνα του καλού αστυνομικού / κακού αστυνομικού επιτυγχάνει μόνον εάν είναι σε θέση να οδηγήσει μια σφήνα μεταξύ των δύο και να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια βαθιά διαφορά, ακόμη και αντιπολίτευση, μεταξύ του φιλικού αστυνομικού που κατανοεί τη δυστυχία μας και του βάναυσου βοηθού του που είναι κωφός στις εκκλήσεις μας. Εάν η βία του κακού αστυνομικού είναι ηθικά κατακριτέα στον καλό μπάτσο, ωστόσο, είναι επειδή χρησιμεύει ως μπαμπούλας του τελευταίου, που σημαίνει το μεγαλύτερο από τα δύο κακά που χρησιμοποιεί ο καλός αστυνομικός για να υποβάλει τους πληθυσμούς στη μοναδική του μορφή του κακού (συμμόρφωση με καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις). Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αναγνωρίσουμε, ότι ο καλός αστυνομικός και ο κακός αστυνομικός θέλουν τελικά το ίδιο πράγμα: υποκείμενα που, είτε έτσι είτε αλλιώς, δέχονται τη διεισδυτική βία, την οικολογική καταστροφή και τη βαθιά ανισότητα που ενυπάρχει στον καπιταλισμό. Χρησιμοποιώντας διαφορετικές τακτικές, των οποίων ο σκοπός είναι να συγκαλύψουν την κοινή τους στρατηγική, ασχολούνται και οι δύο με την αστυνόμευση του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα η ριζοσπαστική παράδοση της Αμερικής, σε γλώσσα που σίγουρα θα ακούγεται βαρβαρή – και ως εκ τούτου πέρα από τον περιφραγμένο χώρο της ανοχής – στα εκλεπτυσμένα φιλελεύθερα αυτιά: ένα γουρούνι είναι πάντα απλά ένα γουρούνι.
Αντί να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα ή να είναι διαλείπων, ο φασισμός είναι συνεπώς αναπόσπαστο μέρος των συστημάτων διακυβέρνησης μέσα στα οποία ζούμε, ή τουλάχιστον στα οποία ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Δεν είναι κάτι που μπορεί να έρθει στο μέλλον, αν και, φυσικά, μπορεί να υπάρχουν στιγμές εντατικοποίησης ή και πλήρεις καταλήψεις κρατικής εξουσίας, που μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή. Είναι ένας τρόπος διακυβέρνησης που λειτουργεί ήδη εδώ και τώρα μέσα στο σύστημα της αστικής δημοκρατίας. Η αποτυχία να το αναγνωρίσουμε και να οργανωθούμε εναντίον του είναι ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν στην ανάπτυξή και στις δυνατότητες εντατικοποίησης του.
Η ρουτίνα του καλού αστυνομικού / κακού αστυνομικού επιτυγχάνει μόνον εάν είναι σε θέση να οδηγήσει μια σφήνα μεταξύ των δύο και να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια βαθιά διαφορά, ακόμη και αντιπολίτευση, μεταξύ του φιλικού αστυνομικού που κατανοεί τη δυστυχία μας και του βάναυσου βοηθού του που είναι κωφός στις εκκλήσεις μας. Εάν η βία του κακού αστυνομικού είναι ηθικά κατακριτέα στον καλό μπάτσο, ωστόσο, είναι επειδή χρησιμεύει ως μπαμπούλας του τελευταίου, που σημαίνει το μεγαλύτερο από τα δύο κακά που χρησιμοποιεί ο καλός αστυνομικός για να υποβάλει τους πληθυσμούς στη μοναδική του μορφή του κακού (συμμόρφωση με καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις). Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αναγνωρίσουμε, ότι ο καλός αστυνομικός και ο κακός αστυνομικός θέλουν τελικά το ίδιο πράγμα: υποκείμενα που, είτε έτσι είτε αλλιώς, δέχονται τη διεισδυτική βία, την οικολογική καταστροφή και τη βαθιά ανισότητα που ενυπάρχει στον καπιταλισμό. Χρησιμοποιώντας διαφορετικές τακτικές, των οποίων ο σκοπός είναι να συγκαλύψουν την κοινή τους στρατηγική, ασχολούνται και οι δύο με την αστυνόμευση του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα η ριζοσπαστική παράδοση της Αμερικής, σε γλώσσα που σίγουρα θα ακούγεται βαρβαρή – και ως εκ τούτου πέρα από τον περιφραγμένο χώρο της ανοχής – στα εκλεπτυσμένα φιλελεύθερα αυτιά: ένα γουρούνι είναι πάντα απλά ένα γουρούνι.
Αντί να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα ή να είναι διαλείπων, ο φασισμός είναι συνεπώς αναπόσπαστο μέρος των συστημάτων διακυβέρνησης μέσα στα οποία ζούμε, ή τουλάχιστον στα οποία ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Δεν είναι κάτι που μπορεί να έρθει στο μέλλον, αν και, φυσικά, μπορεί να υπάρχουν στιγμές εντατικοποίησης ή και πλήρεις καταλήψεις κρατικής εξουσίας, που μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή. Είναι ένας τρόπος διακυβέρνησης που λειτουργεί ήδη εδώ και τώρα μέσα στο σύστημα της αστικής δημοκρατίας. Η αποτυχία να το αναγνωρίσουμε και να οργανωθούμε εναντίον του είναι ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν στην ανάπτυξή και στις δυνατότητες εντατικοποίησης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου