Η στάση του σώματος του Μπέρνι, το σκυθρωπό του πρόσωπο, η μάσκα μιας χρήσης, στο σόου της κατασκευασμένης ομοφωνίας των ελίτ, «φωνάζει» σιωπηλά αλλά δυνατά, «είμαστε η πραγματικότητα» κι «είμαστε ακομη εδώ»
Δεν γνωρίζω αν η εμφάνιση του Μπέρνι Σάντερς ήταν αποτέλεσμα κάποιων-ευφυών- επικοινωνιολόγων και image makers για την εικόνα «ένας από εμάς» ή υπερίσχυσε η λογική του «ρίχνω κάτι πάνω μου», «έχει κρύο και αυτά τα ρούχα είναι ζεστά» και πάω στην χολιγουντιανή ορκωμοσία.
Βάζω το μπουφάν και τα τριμμένα χειροποίητα γαντάκια μου, κάθομαι απόμερα στην καρέκλα μου, κρατώ έναν φάκελο-γυρνώντας σπίτι να περάσω και από το ταχυδρομείο- και παραβρίσκομαι, στο τόσο παράταιρο με τις εποχές, πάρτι της αμερικανικής εξουσίας, στολισμένης με φανταχτερά σύνολα και τα κασμιρένια παλτά.
Και ενώ σελίδες επί σελίδων γράφτηκαν για τα βασιλικά μοβ, τα γαλάζια του ουρανού, τα μπορντοροδοκόκκινα της πολιτικής ορθότητας με στυλ, στραφταλίζοντα ενδύματα, έρχεται ο Μπέρνι με τα παλιά μίζερα γάντια του και επισκιάζει τους πάντες και τα πάντα. Και γίνεται το πιο απολαυστικό μήνυμα της τόσο αναμενόμενης αλλά και τόσο αδιάφορης ορκωμοσίας.
Κι είναι μια αυθεντική εικόνα της εργατικής και της wannabe μεσαίας τάξης. Στο περιθώριο της… γιορτής, προσκεκλημένοι αλλά ανεπιθύμητοι.
Το «αμερικανικό όνειρο», έχει ξεφτίσει εδώ και δεκαετίες. Η πίστη ότι αν δουλέψεις σκληρά θα ανταμειφτείς πλουσιοπάροχα, η πεποίθηση για οικονομική και ταξική κινητικότητα κατέρρευσε. Πέθανε μαζί με τον 20ο αιώνα. Στην Αμερική του 21ου αιώνα αν γεννηθείς φτωχός, θα πεθάνεις φτωχός, κι αν γεννηθείς πλούσιος, θα παραμείνεις σε όλη σου την ζωή πλούσιος. Ότι αντιλαμβανόμαστε ως δικαιώματα, όπως η δωρεάν εκπαίδευση, η δημόσια υγεία, η κοινωνική περίθαλψη, αυτά που έχουν κατακτηθεί ύστερα από μακροχρόνιους κοινωνικούς αγώνες, στις ΗΠΑ αντιμετωπίζονται ως αγαθά συγκεκριμένης και συνεχώς αυξανόμενης αγοραστικής αξίας.
Σύμφωνα με το EPI (Economic Policy Institute) η μέση αμοιβή Διευθύνοντος Συμβούλου είναι 271 φορές μεγαλύτερη από τη μέση ετήσια αμοιβή (58.000 $) του τυπικού Αμερικανού εργαζομένου. Και έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι αν η αμοιβή ενός CEO είναι σήμερα 271 φορές μεγαλύτερη από έναν μέσο εργαζόμενο, μόλις το 1980 ήταν 30 φορές μεγαλύτερη. Και ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ότι ενώ –προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό- οι Αμερικανοί εργαζόμενοι έχουν σημειώσει αύξηση μισθών 11,2% , στην ίδια περίοδο οι CEOs έχουν αυξήσει τα κέρδη τους κατά 937%. Και βέβαια η αξία των πανεπιστημιακών διδάκτρων, της υγείας, της σίτισης έχουν αυξηθεί εκατονταπλάσιες φορές περισσότερο από τους μισθούς των εργαζομένων.
Και μέσα σε αυτό το σκηνικό εικονικής πραγματικότητας της γιορτής, είναι ο… παράταιρος, είναι ο Μπέρνι, που παίρνει τα εκατοντάδες memes και τα κάνει προϊόν. Πουλάει την «παράταιρη» αλλά τόσο αυθεντική όσον αφορά την αμερικανική πραγματικότητα, εικόνα του σε φούτερ με 45 δολάρια το κομμάτι, για να χρηματοδοτηθούν γεύματα στους μη έχοντες.
Και το εμπόρευμα «τα γάντια του Μπέρνι» ξεπουλάει.
Ξεπουλάει γιατί εκφράζει τις λαϊκές ατζέντες που ζητούν φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, διαγραφή των υπέρογκων φοιτητικών δανείων, δημιουργία κοινωνικού κράτους πρόνοιας, μοντέλα βιώσιμης ανάπτυξης.
Είναι η εικόνα του Μπέρνι, η στάση του σώματος του Μπέρνι, το σκυθρωπό του πρόσωπο, η μάσκα μιας χρήσης, που στο σόου της κατασκευασμένης ομοφωνίας των ελίτ, «φωνάζει» σιωπηλά αλλά δυνατά, «είμαστε η πραγματικότητα» κι «είμαστε ακομη εδώ». Ανεπιθύμητοι στο μασκέ σας πάρτι, αλλά… εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου