Σήφης Βαλυράκης, λεβέντης με τα όλα του

Ο Δημήτρης Δανίκας αποχαιρετά τον φίλο του, τον πολιτικό, τον αγωνιστή, τον αντιστασιακό,  τον άνθρωπο, τον ασυγκράτητο  Σήφη Βαλυράκη που μέσα στο καταχείμωνο, στα 77 του, πήρε το φουσκωτό του, μόνος του, να πάει για ψαροντούφεκο

Δημητρης Δανικας

Σα να με χτύπησε κεραυνός. Σοκ μεγατόνων. Όταν από την τηλεφωνική γραμμή με διαπέρασε η ταραχή μιας κοινής φίλης με την φράση «τον βρήκαν νεκρό». Μετά το έκλεισε. Μετά σιωπή. Μετά ο θυμός. Αν... τον είχα μπροστά μου θα του έλεγα «μα γιατί; Τι ήθελες μέσα στο καταχείμωνο να διασχίζεις τη θάλασσα με το φουσκωτό και το ψαροντούφεκο;»

Ακόμα να το πιστέψω. Να συμφιλιωθώ με την ιδέα ενός θηρίου που χάνει την παρτίδα έτσι από το τίποτα. Από μια προπέλα. Ποιος ο Σήφης νεκρός; Πλάκα κάνεις!

Και μόνο να ρίξεις μια ματιά στο βιογραφικό του τα χάνεις. Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς. Φανατικός οπαδός του ΠΑΣΟΚ. Προερχόμενος από την αθάνατη Κρητική φλέβα του Βενιζελισμού. Με σπουδές ηλεκτρονικού μηχανικού στη Γερμανία και τη Σουηδία. Ειδικευμένος στους βιομηχανικούς μηχανισμούς. Δεν τελείωσα. Τα καλύτερα έρχονται

Όπως πάντα έτσι και στα σκοτεινά, τα μαύρα χρόνια της Χούντας. Ποιος αυτοί; Θα τους κάνω μια χαψιά. Ετσι ορμάει εναντίον των χουντικών. Στον ένοπλο βραχίονα του ΠΑΚ. Αμέσως καταλήγει καταζητούμενος «Most Wanted». Επί τρία χρόνια διαφεύγει και ταυτόχρονα πέφτει με τα μούτρα να φτιάχνει εκρηκτικούς μηχανισμούς. Κάποια στιγμή τον πιάνουν, τον βασανίζουν, τον ανακρίνουν, τον φυλακίζουν. Τίποτα το θηρίο. Ποιοι αυτοί; Θα τους τσακίσω και θα τους καταβροχθίσω. Μονοκοπανιά!

Τελικά καταλήγει πίσω από τα σίδερα της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Τελικά καταφέρνει να «καταβροχθίσει» τα κάγκελα της φυλακής. Τελικά καταφέρνει να προκαλέσει βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό σύστημα των βασανιστών. Τελικά καταφέρνει και την κοπανάει. Τελικά σκαρφαλώνει στη στέγη ενός τραίνου με κατεύθυνση την Γιουγκοσλαβία. Και τελικά, όπως με την προπέλα, για κακή του τύχη η αμαξοστοιχία σταματάει για ανεφοδιασμό στα σύνορα. Οι προβολείς σαρώνουν παντού. Και ο Σήφης επιστρέφει στην φυλακή!

Δεν τελείωσα. Τελικά πάλι καταφέρνει και την κοπανάει. Τελικά κολυμπάει μέχρι τις αλβανικές ακτές. Ασταμάτητος. Ατρωτος. Δεινός κολυμβητής. Δεν καταλάβαινε Χριστό. Γι αυτό μέσα στο καταχείμωνο, είπε στο κορίτσι του «Μίνα λέω να κάνω μια γύρω με το ψαροντούφεκο». Και έφυγε. Και δεν επέστρεψε

Τελικά λοιπόν οι άνθρωποι, εκείνοι οι «καλοί» άνθρωποι του Εμβέρ Χότζα τον εξέλαβαν ως κατάσκοπο. Και τον μπουζουριάζουν. Με την ποινή τριών ετών σε καταναγκαστικά έργα στο στρατόπεδο Φίερι. Τρέλα

Αλλά τελικά και μετά από αλλεπάλληλές παρεμβάσεις του Ανδρέα, ο Σήφης, ελευθερώνεται επιτέλους. Πώς; Εδώ είναι το πιο σουρεαλιστικό. Ο Ανδρέας κινητοποιεί τις γνωριμίες του στο φιλοκινεζικό στρατόπεδο. Ετσι ο Ανδρέας πέφτει πάνω στον πρίγκιπα Σιχανούκ της Καμπότζης. Και έτσι ο Σήφης εγκαταλείπει το στρατόπεδο και ελευθερώνεται δια της τεθλασμένης σχέσης Καμπότζης-Κίνας-Αλβανίας. Απίστευτο. Σενάριο επιστημονικής και αντάρτικης φαντασίας.

Πώς τα ξέρω όλα αυτά; Πάντως όχι από τον ίδιον. Ποτέ μα ποτέ δεν μίλησε για το παρελθόν του. Για τα κατορθώματά του. Μπα σου λέει. Τα στοιχειώδη έκανα. Σιγά τα δύσκολα. Τα αυτονόητα.

Αν και τα τελευταία τέσσερα χρόνια βρισκόμασταν και κάναμε παρέα με συνδετικό κρίκο ένα εξαιρετικό ζευγάρι φίλων. Αν και διαρκώς μιλούσε για την πολιτική. Αν και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του σχετικά με Τουρκία και παραχώρηση μισής ίντσας. Αν και κουβεντιάζαμε για όλα. Ποτέ μα ποτέ δεν επέστρεψε στο ηρωικό παρελθόν του. Είπαμε. Όλα αυτά τα θεωρούσε δεδομένα.

Παρακάμπτω και προσπερνάω τα πολιτικά, υπουργικά αξιώματα του Σήφη Βαλυράκη. Γνωστά όλα αυτά. Ακόμα προσπερνάω την ακλόνητη σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κι αυτά γνωστά. Τα προσπερνάω όλα. Και σπεύδω στα ανθρώπινα, τα καθημερινά χαρίσματά του

Ηταν γενναιόδωρος. Ηταν ευγενέστατος. Ηταν λεβέντης με τα όλα του. Αντρακλας. Μα πως είναι δυνατόν να αναφέρομαι στον Κρητίκαρο τον Σήφη στο παρελθόν; Τον έχω μπροστά μου. Παρόντα. Πάντα φιλικός. Πάντα ορμητικός. Και πάντα έτοιμος να ανοίξει κουβέντα για κάθε χώρο καλλιτεχνικό. Πως αυτό; Προφανώς χάριν Μίνας. Η αγάπη του. Η λατρεία του. Χεράκι χεράκι με το κορίτσι του. Ποτέ μα ποτέ δεν είδα στο βλέμμα του εκείνη την χαρακτηριστική σκιά της ρουτίνας, της τσαντίλας που βαραίνει ζευγάρια παντρεμένα τόσα χρόνια.

Η Μίνα, αυτό το αξιολάτρευτο πλάσμα, είναι ζωγράφος. Η Μίνα ήταν το ευαίσθητο πλάσμα που σκάλιζε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του θηρίου. Η Μίνα με τις επιλογές της. Η Μίνα με τις ζωγραφικές και τις εκθέσεις της. Η Μίνα με τον Σήφη τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα σε αίθουσες κινηματογραφικές, θεατρικές και άλλες καλλιτεχνικές. Η Μίνα κανόνιζε τα ραντεβού. Η Μίνα η χαρά του, το καταφύγιό του, το «σπίτι» και η καρδιά του.

Και όταν έμαθα και από το σοκ ακόμα να συνέλθω, ούτε που τόλμησα να την πάρω να της μιλήσω και να της πω. Τι να της πω; Αφού εμείς που τον γνωρίζαμε δεν τον αντέχουμε, πώς εκείνη μπορεί να το αντέξει;

Τι να πω; Μόνο ένα. Το γνωστό. Η πορεία προς τα εκεί είναι η μόνη εντελώς και ανόθευτα δημοκρατικά. Ολοι μα όλοι προς τα εκεί. Α ρε Σήφη. Κάποια στιγμή όλοι θα ανταμώσουμε και θα πιούμε κρητική τσικουδιά μαζί!

www.protothema.gr