Την Κυριακή ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έβαλε φωτιά στο πολιτικό σκηνικό. Αναστάτωσε την κυβέρνηση με τη σαφή διαφωνία του στις επιλογές της και εκ των πραγμάτων δημιουργήθηκαν συνθήκες πολιτικών εξελίξεων.
Την Δευτέρα η βασική φιλοκυβερνητική εφημερίδα δεν είχε το παραμικρό στην πρώτη σελίδα της. Μια παλιά παραταξιακή εφημερίδα έβαλε ένα μονόστηλο. Οι φιλομητσοτακικές ιστοσελίδες το κατέγραφαν «χαμηλά», χωρίς να δώσουν καμία συνέχεια. Σε κάποια κανάλια δεν αναφέρθηκε καν. Έργο Μεγάρου Μαξίμου.
Δεν έγινε γνωστό ότι σε κάποιο μέσο, κάποιος δημοσιογράφος διαμαρτυρήθηκε για την εμφανή έξωθεν παρέμβαση.
Ακόμη και η εφημερίδα που είχε την -επιτυχία- της συνέντευξης Σαμαρά, την υποβάθμισε σχετικά στην πρώτη σελίδα της.
Δικαίωμά τους. Αλλά πρόκειται για πλήγμα στην ενημέρωση και ακύρωσης της δημοσιογραφίας. Δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι. Έχουμε μια ακόμη επιβεβαίωση ότι το πρόβλημα των ελληνικών ΜΜΕ -των πιο αναξιόπιστων στην Ευρώπη- είναι πρόβλημα ιδιοκτησίας.
Πρόσφατα πέρασε απαρατήρητη μια, ακόμη, ανασύνθεση του Δ.Σ. στην Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Στη θέση του Λαμπράκη, της Βλάχου, του Τεγόπουλου, του Μπότση, που εξέδιδαν μεγάλες εφημερίδες, κάθονται άγνωστα πρόσωπα που εκπροσωπούν περιθωριακά έντυπα.
Αυτή η έκπτωση «βάρους και κύρους» συνδέεται με την αντικατάσταση των παραδοσιακών και κατά κύρια απασχόληση εκδοτών με επιχειρηματίες- που κατέχουν ΜΜΕ για λόγους άσχετους με την ενημέρωση- εξηγούν την απαξίωση της δημοσιογραφίας.
Ιδίως αν προστεθούν τρεις ακόμη παράγοντες: Άδηλη χρηματοδότηση ΜΜΕ από διάφορους οικονομικούς παράγοντες. Διολίσθηση των κριτηρίων για τις τοποθετήσεις σε διευθυντικές θέσεις. Ανοχή σε φαινόμενα δημοσιογράφων που είτε έχουν και δραστηριότητες ασύμβατες με τη δημοσιογραφία και πληρώνονται με… εταιρίες που συστήνουν, είτε λειτουργούν εμφανώς ως « βαποράκια» συμφερόντων και κομμάτων.
Παλιοί εκδότες και παλιοί διευθυντές με δημοσιογραφική κουλτούρα, δεν θα δέχονται ποτέ έναν συντάκτη που «κάνει μπίζνες», που συνδέεται με επιχειρηματίες, εμπλέκεται σε εξυπηρετήσεις και έχει εισόδημα μεγαλύτερο από τον μισθό του.
Αντίθετα οι επιχειρηματίες θεωρούν «δουλειά» τον αθέμιτο πλουτισμό των δημοσιογράφων που απασχολούν. Ενίοτε τους παροτρύνουν να μπουν σε κύκλους διαμεσολαβήσεων και υποκατάστασης της δημοσιογραφίας με το «σέρβις» σε οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες που έχουν καλές σχέσεις με το «μαγαζί».
Περάσαμε σε περίοδο στην οποία κριτήριο απασχόλησης σε κάποια ΜΜΕ είναι αποκλειστικά το… πολιτικό φρόνημα του δημοσιογράφου. Αφού δουλειά του δεν είναι να ενημερώνει, αλλά να μεταφέρει μόνο τις ειδήσεις και τι απόψεις από φίλιες «πηγές» αν δεν είναι «ομοϊδεάτης» πώς θα το ανεχθεί;
Στο σημερινό μιντιακό τοπίο -ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού κάθε μέσου -μόνο οι δυο εφημερίδες της Αριστεράς δεν ανήκουν, φανερά ή κρυφά σε ομίλους οικονομικών συμφερόντων. Συν τα δυο επίσημα κομματικά όργανα.
Το πρόβλημα, λοιπόν, των ΜΜΕ είναι δομικό και ο εκφυλισμός τους ξεκινάει από την ιδιοκτησία. Π.χ. ο Λαμπράκης θα προτιμούσε κλείσει την εφημερίδα του παρά να υποκύψει σε οποιαδήποτε πίεση να εξαφανίσει μια είδηση του μεγέθους της συνέντευξης Σαμαράς από την πρώτη σελίδα. Θα το θεωρούσε αντιεκδοτικό. Ντροπή και προδοσία για τους αναγνώστες.
Οι επιχειρηματίες που συντηρούν εφημερίδες, ραδιοτηλεόραση και ιστοσελίδες για να προωθούν τις δουλειές τους -με στήριξη ή επίθεση σε πολιτικού- δεν ενδιαφέρονται ούτε για την ενημέρωση, ούτε για τους δημοσιογραφικούς κανόνες.
Οι παλαιοί εκδότες είχαν πρόβλημα αν η ΕΣΗΕΑ διέγραφε συντάκτη τους. Θεωρούσαν πως αυτό μείωνε την εφημερίδα τους. Σήμερα κάποιοι το προβάλλουν ως τιμή τους και καμάρι τους.
Και αλλού στον κόσμο, τα ΜΜΕ πέρασαν σε μεγάλες εταιρίες και ισχυρούς επιχειρηματίες. Αλλά έγινε με κανόνες που δεν παραβιάζουν τους βασικές αρχές της ενημέρωσης.
Εγγυητές σ’ αυτό ήταν οι δημοσιογράφοι. Σε κάθε ιδιοκτησιακή μεταβολή κατοχυρώνουν την ανεξαρτησία τους, τον σεβασμό της δουλειάς τους και κυρίως το σεβασμό του κοινού τους.
Στις διαρκείς μεταβολές αφεντικών στα ελληνικά ΜΜΕ, η δημοσιογραφία, είτε με τους συνδικαλιστικούς φορείς της, είτε με το σώμα των εργαζομένων σε κάθε μέσο, έλαμψε με την απουσία της.
Εκτός από μια περίπτωση: όταν κάποιοι εμπόδιζαν τον Σταύρο Ψυχάρη να πουλήσει τις εφημερίδες του σε όποιον ήθελε -για να τις σώσει. Επειδή διαφωνούσε για τον αγοραστή ο… Μητσοτάκης!
Πηγή: www.anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου