Αρκετά χρόνια πριν, παραμονές εκλογών στη Μεγάλη Βρετανία, όταν η μακαρίτισσα η Θάτσερ τέλειωσε την ανάγνωση του...
κυβερνητικού προγράμματος των Εργατικών, γύρισε και είπε στους συνεργάτες της: «Πρόκειται για το πιο μακροσκελές σημείωμα αυτοκτονίας που έχω διαβάσει». Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας σκέφτηκε κάτι παρεμφερές διαβάζοντας τα «μανιφέστα» των τάσεων που πληθαίνουν αιφνιδίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ναι, μάλλον δεν είχε άδικο. Το γιατί δεν χρειάζεται μεγάλη εξήγηση. Πρόκειται για απόψεις, αναλύσεις και προτάσεις απευθείας προερχόμενες από τα ιστορικά «μουσεία» μιας Αριστεράς που χάνεται στα βάθη της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Κείμενα που «οδήγησαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά», που έλεγε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Και δυστυχώς όχι μόνο στα χασμουρητά...
Αν υπάρχει μια σοβαρή παράμετρος σε όσα συμβαίνουν την τελευταία περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή εστιάζεται στην επιβεβαίωση μιας πολιτικής ανωμαλίας. Ο κομματικός μικρόκοσμος του ΣΥΡΙΖΑ ούτε έχει, ούτε θέλει να έχει καμία σχέση με την εκλογική και πολιτική βάση του 32% του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελούν στην κυριολεξία δύο κόσμους, δύο απομακρυσμένους πλανήτες. Αν αυτοί οι δύο κόσμοι κάπου διασταυρώνονται, τουλάχιστον στα μυαλά του κομματικού μικρόκοσμου, είναι μόνο στην κάλπη. Από τη μία, το κόμμα-πρωτοπορία και από την άλλη, οι ψηφοφόροι του. Επειτα, τους ζυγούς λύσατε... Ο Αλέξης Τσίπρας αναγνώρισε την ανάγκη του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της εκλογικής ήττας, τον Ιούλιο του 2019. Εκτοτε, με μια μικρή ηγετική ομάδα, επιχείρησε μια ομαλή, χωρίς εντάσεις και αποκλεισμούς «συμπεριληπτική» διαδικασία για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτοτε, δεκαοκτώ μήνες μετά, ποιος είναι ο απολογισμός; Μια «Ρενέ» και μια «Ομπρέλα». H πρώτη τού προτείνει να συμβάλλει στο κλείσιμο του χάσματος μεταξύ «Δεύτερης» και «Τρίτης Διεθνούς». Ακόμη και η συμπάθεια στη γραφικότητα έχει τα όριά της... Οι δεύτεροι, η «παλιά φρουρά» του Συνασπισμού από τη δεκαετία του ’90, συγκροτούν μια ενιαία εσωκομματική αντιπολίτευση. Με συμβουλές, καλοπροαίρετες ενστάσεις και μηνύματα, συνηθισμένα στην «αρχαία σκουριά» των κομμάτων της Αριστεράς.
Πίσω όμως από τις λέξεις, μετά δυσκολίας κρύβεται η πραγματική στόχευση. Ροκάνισμα του Τσίπρα πριν από τις επόμενες εκλογές και ανοιχτή αμφισβήτηση αμέσως μετά. Ολα αυτά καθαγιασμένα από το «Ιερό Δισκοπότηρο»: ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ετσι, για να δικαιώνεται και η Μάργκαρετ που αναφέραμε στην αρχή: ένα δόγμα πολιτικής αυτοκτονίας. Υποπτεύομαι βάσιμα ότι με όλα αυτά ο Τσίπρας αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η τακτική της ήπιας μετάβασης προς τον νέο ΣΥΡΙΖΑ κάπου αρχίζει να χάνει την όποια προωθητική δύναμη διέθετε. Αν διέθετε βέβαια... Το εγχείρημα κινδυνεύει να εξαϋλωθεί μέσα στα «πιο βαθιά χασμουρητά» μιας κομματικής νομενκλατούρας, που ίσως να νιώθει πιο άνετα στο καβούκι του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ». Μήπως ήρθε η ώρα για τη δική του Svolta di Salerno του Παλμίρο Τολιάτι;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου