Από την κατάργηση του ΑΣΕΠ μέχρι την ενίσχυση ανεξάρτητων αρχών και την προώθηση δήθεν ακομμάτιστων δημοσίων υπαλλήλων, κάθε παρέμβαση, τούτο τον στόχο υπηρετεί.
Κι επειδή ένα τέτοιο κράτος δεν μπορεί παρά να είναι αυταρχικό και κατασταλτικό, ο νέος ιδεολογικός συνοδοιπόρος του Μαυρουδή, ο Μ. Χρισοχοΐδης, συνεπικουρεί τον μετασχηματισμό, επίσης νομοθετώντας. Αναδιαμορφώνει τους μηχανισμούς καταστολής του κράτους, κανονικοποιεί τις κοινωνικές αντιδράσεις, διαχωρίζοντάς τες σε υψηλής επικινδυνότητας για τη δημόσια ασφάλεια ή όχι, υποχρεώνει τους διοργανωτές να τις δηλώνουν από τα πριν και φτιάχνει «οριοθετημένο χώρο» για τους δημοσιογράφους που θα τις καλύπτουν. Κι αν όλα αυτά τα ηχηρά δεν αποτελούν κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών, τότε τι άλλο αποτελούν;
Έτσι, η πασίγνωστη νεοφιλελέ αντίληψη περί των δικαιωμάτων τάχα των φιλήσυχων πολιτών που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους και τους παρεμποδίζουν οι οχληροί διαδηλωτές, η αντίληψη δηλαδή για το “αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα της πόλης να λειτουργεί”, όπως το όρισε ο Μ. Χρυσοχοΐδης, έρχεται αφ’ ενός να νομιμοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και αφ’ ετέρου να θέσει ένα ακόμα εμπόδιο στο ήδη πληγωμένο, λόγω πανδημίας, δικαίωμα στην έκφραση της αντίστασης.
Και, όπως σε κάθε γνήσια αυταρχικό καθεστώς, που σέβεται τον εαυτό του, από κοντά και η λογοκρισία. Ως άλλος Γεωργαλάς, ο σερίφης της πόλης κανοναρχεί την ενημέρωση: “η Αστυνομία θα οριοθετήσει ένα συγκεκριμένο χώρο για τους δημοσιογράφους και ένας ορισμένος εκ των προτέρων αξιωματικός θα λειτουργεί ως σύνδεσμος και δίαυλος επικοινωνίας μαζί τους καθ' όλη τη διάρκεια της συνάθροισης”.
Όπως δηλαδή ο πρώην κομμουνιστής, ο άνθρωπος που εξέδωσε το περιοδικό “Νέα Δημοκρατία” και σύστησε την Ένωση Νέας Ελληνικής Δημοκρατίας (1965) και έγινε κατόπιν λογοκριτής της Χούντας και δίδαξε Σοβιετολογία στις σχολές της Χωροφυλακής και του Στρατού, έτσι και ο πρώην σοσιαλιστής Χρυσοχοΐδης, βρέθηκε πια στο δρόμο τον σωστό: περνάει την ενημέρωση μέσα από τις δυνάμεις Ασφαλείας, άλλως πως καταστολής, προκαλώντας πέραν του θυμού και θυμηδία. Διότι πώς, αλήθεια, θα καλύπτεται το ρεπορτάζ μέσα από “συγκεκριμένο χώρο”; Και πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται ο υπουργός την κοινωνική διαμαρτυρία, ως αρένα, γύρω από την οποία θα παρατάσσονται οι δημοσιογράφοι για να την θωρούν και να την περιγράφουν;
Η μεταδημοκρατία, όπου κάθε κεκτημένο τελεί υπό αίρεση, είναι εδώ. Βοηθούσης της καραντίνας, η κοινωνία του ελέγχου, εντός ολίγου, δεν θα είναι μια μελλοντική δυστοπία, αλλά η καθημερινότητα των πολιτών. Ένα νέο καθεστώς κυριαρχίας πιθανόν να εγκαθιδρυθεί δίχως αντιδράσεις, ίσως πανευρωπαϊκά. Από την επέκταση της στρατιωτικής θητείας και το νομοσχέδιο για την παιδεία ως τα ηχηρά παρόμοια του Χρυσοχοΐδη. Το αστικό κράτος, δεξιό από τα γεννοφάσκια του, έχει συνέχεια.
Πηγή:Artinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου