Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο; Οι δημοσκόποι; (Part 3)

Νίκος Καραχάλιος

FORUM2020.GR

“A million dollars question”, (η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων), θα έλεγε ο Αμερικανός guru της επικοινωνίας και μέντοράς μου Frank Luntz.

Το αυτονόητο είναι ότι την Ελλάδα σήμερα την κυβερνά ο Κυριάκος σε ένα πρωτοφανές πολιτικό one man show: η συνταγή του επικοινωνισμού είναι ένα μίγμα από πολλαπλά διαγγέλματα, pseudo events (ψευδογεγονότα) και photo opportunities ως κερασάκια στην τούρτα του νεοφιλελεύθερου σημιτικού καθεστώτος, που χτίζει με την αγαστή συνεργασία των συστημικών μέσων την ταμπέλα του «Επιτελικού Ψευδοκράτους» γκρεμίζοντας τις ζωές των πολιτών/υπηκόων του -ότι απέμεινε- Ελληνικού Κράτους.

Και ποιός «κυβερνά» το μυαλό του Κυριάκου, τον υπερεγκέφαλο απ’ όπου παίρνονται συγκεντρωτικά όλες μα όλες οι αποφάσεις;

Ώρα να σας αποκαλύψω ένα μικρό μυστικό: έχω έναν πράκτορα στο Μέγαρο Μαξίμου! Είναι φανατικός Kuriakistas. Βλέπει το παγόβουνο να έρχεται καταπάνω στην «ωραία Ελλάδα» και ανησυχεί για το μπαταρισμένο σκάφος των Αρίστων, που ήδη μπάζει νερά από παντού. Δεν «δίνει» τον Πρόεδρό του, αναζητά λύσεις και ξέρει ότι και εμείς οι «κομμένοι» την πονάμε την Παράταξη (όχι τη μεταλλαγμένη «ΝΔ») και ακόμη πιο πολύ νοιαζόμαστε για τη Χώρα. Ας τον πούμε Σμπίρο (Σ) (από το ιταλικό Sbirro/αστυνομικός, μπάτσος, πληροφοριοδότης). Τί μου λέει λοιπόν:

(Σ) «Εκεί μέσα δεν ακούει και δεν βλέπει κανείς. 150 συμβούλους έχει και είναι όλοι τυφλωμένοι από την Προεδρολαγνεία». «Τί θα κάνουμε; Είναι ραγδαία η πτώση της κυβέρνησης πια.. Το είπε ακόμη και ο Φαναράς στο MEGA!».

Νάτη λοιπόν η απάντηση στο διαχρονικό ερώτημα «ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;».

Οι δημοσκόποι και τα «εργαλεία» τους: ποσοτικά, ποιοτικά (focus groups), tracking και άλλα πιο μοντέρνα ερευνητικά και αναλυτικά προϊόντα της, όπως τα analytics της Palandir και της Cisco.

(N) «Ποιοί είναι αυτοί οι δημοσκόποι;».

(Σ) «ΟΛΟΙ», ή για να ακριβολογώ σχεδόν όλοι. Απλά όσοι δεν περάσουν από το Μαξίμου, δεν δημοσιεύουν στα μέσα».

(Ν) «Πόσοι είναι;».

(Σ) «Μια ντουζίνα και ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και άλλοι, όσο αυξάνεται η δυσαρέσκεια της κοινωνίας και πληθαίνουν οι εταιρίες των «προθύμων».

(Ν) «Τί του λένε του Κυριάκου;».

(Σ) «ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ!».

(Ν) «Από πού συνάγουν αυτό το συμπέρασμα;».

(Σ) «Από την 20άρα!».

(Ν) «Ποιά είναι η 20άρα; Καμιά μικρούλα γραμματέας που έχει ξεμυαλίσει τους Αρίστους;».

(Σ) «Μπα. Εκτός του Πατέλη, που δηλώνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ερωτευμένος με τον σύζυγό του, οι άλλοι μάλλον είναι ασεξουαλικοί. Μια θηλυκιά μόνο λατρεύουν, την εξουσία. Και βέβαια τον Πρόεδρο».

(Ν) «Δεν καταλαβαίνω…».

(Σ) «Ωχ βρε Νίκο. Η 20άρα είναι η διαφορά «ΝΔ» – ΣΥΡΙΖΑ. «Ρίχνουμε στον Αλέξη 20 πόντους στο κεφάλι, double score! Όποτε και αν κάνουμε εκλογές θα συντρίψουμε τους «Ζαίους» και θα στείλουμε στον αγύριστο τη δαιμονισμένη απλή αναλογική».

(Ν) «Και είναι τόσο σίγουροι;».

(Σ) «100%. Είναι απόλυτα βέβαιοι! Δεν υπάρχει μέτρηση εδώ και ενάμισι χρόνο που να μην μας φέρνει πολύ μπροστά!

Έχουμε 85% συσπείρωση, 10% εισροές από το ΣΥΡΙΖΑ και κάτι ψηλά από τους μικρούς. Η «ΝΔ» πάει για 45%!».

Αυτά απόσπασα από τον προβληματισμένο (παρά τη δημοσκοπική ευφορία) Σμπίρο.

Εντυπωσιακό μονολογούσα. Δεν ήθελα να πω στον Σμπίρο μου ότι «πλανώνται πλάνην οικτράν», ότι «είναι βαθιά νυχτωμένοι», αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς -και τη Χώρα- η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Κάλεσα στο facetime (έγκυρες πηγές στις «υπηρεσίες» (εκ των συνταξιούχων του Στρατηγού), μου λένε ότι είναι η μόνη εφαρμογή μαζί με το Signal που δεν παρακολουθείται -λες και με όλα αυτά που γράφουμε εδώ στο antinews μπορεί να λέμε χειρότερα κατ’ ιδίαν), έναν παλιό και σεβάσμιο δημοσκόπο. Ας τον ονομάσουμε «Γάτα» (Γ).

(Ν) «Εσύ είσαι έμπειρος, από τους πρώτους στην πιάτσα. Είχες πρωτοφέρει τις μετρήσεις στην Ελλάδα με τον αείμνηστο τον Παύλο. Τί βλέπεις;».

(Γ) «Οι τηλεφωνικές μετρήσεις έχουν πεθάνει. Όσοι τις κάνουν -γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν συνδυαστικές μετρήσεις- οδηγούνται σε μια μεθοδολογική παγίδα και τελικά αυτοπαγιδεύονται».

(Ν) «Τί είναι οι συνδυαστικές μετρήσεις;».

(Γ) «Αυτές που δεν κάνουν μόνο τηλέφωνα σε σταθερά. Εκεί απαντάνε κυρίως οι ηλικιωμένοι. Τις συνδυάζουν με κλήσεις και σε κινητά και βέβαια ερωτηματολόγια στο internet».

(Ν) «Και τί κακό έχουν κάνει οι ηλικιωμένοι;».

(Γ) «Κανένα. Απλώς είναι το κοινό της «ΝΔ». 3 στους 4 ψηφοφόρους της είναι άνω των 60 ετών. Άρα, το δείγμα “γέρνει” πολύ προς τα δεξιά».

(Ν) «Άρα κάνουν λάθος και παγιδεύουν τα κόμματα, τα media και τελικά την κοινωνία».

(Γ) «Για την ακρίβεια πέφτουν θύματα των ίδιων των ψευδομετρήσεών τους. Γιατί πιστεύουν τους αριθμούς τους. Όταν όμως το αστάθμιστο δείγμα (το brute) τους δίνει 30 και 35 μονάδες διαφορά υπέρ της «ΝΔ», θεωρούν ότι κάνουν και χάρη στο ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που (αναγκαστικά) κάνουν αναγωγές που μειώνουν τη δημοσκοπική διαφορά».

(Ν) «Τί είναι οι αναγωγές;».

(Σ) «Σε απλά ελληνικά είναι πολιτικές εκτιμήσεις, πολιτικές σταθμίσεις, που ισορροπούν τις μεγάλες διαφορές στις δυσκολοστάθμιστες δειγματοληψίες».

(Ν) «Δηλαδή, ακόμη και οι δημοσκόποι αυθαιρετούν;».

(Γ) «Όχι. Ακολουθούν στατιστικούς κανόνες και χρονοσειρές αποτελεσμάτων παλαιότερων ετών. Αλλά οι «μέθοδοι» αυτές είναι ξεπερασμένες».

(Ν) «Είναι ελληνικό το φαινόμενο;».

(Γ) «Όχι. Διεθνές. Δεν είδες τί έγινε πάλι στις ΗΠΑ; Ο Τραμπ αύξησε τη δύναμή του κατά 7.000.000 ψηφοφόρους και αυτό το αυξητικό φαινόμενο δεν το είχε εντοπίσει ούτε το FOXNEWS. Μόνο ο ίδιος ο Πορτοκαλής το πίστευε. Αν 45.000 άνθρωποι σε 3 μόλις πολιτείες είχαν αλλάξει γνώμη, θα είχε επανεκλεγεί!».

(Ν) «Άρα, όλο το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο…».

(Γ) «Ακριβώς! Πάνε τη Χώρα σε αυτόματο πιλότο με λάθος input, λάθος data. Το ραντάρ εντοπισμού των υπόγειων ρευμάτων της κοινωνίας είναι πειραγμένο από κατασκευής. Λάθος τα data, λάθος τα συμπεράσματα, λάθος και οι αποφάσεις».

(Ν) «Έχει συμβεί και σε άλλους;».

(Γ) «Στον Τσίπρα και στον Σαμαρά.

Ο πρώτος έκανε το δημοψήφισμα που παραλίγο να μας ρίξει στη δραχμή, νομίζοντας ότι θα το χάσει και το βράδυ εκείνο πήγε να πάθει εγκεφαλικό. Τα περιέγραψε με λεπτομέρειες στο βιβλίο του ο Βαρουφάκης. Ενώ όλοι -δημοσκόποι και μη- έλεγαν πως το αποτέλεσμα είναι οριακό… Αν δεν είχαν παρέμβει όλοι οι παλιοί Πρωθυπουργοί και το σύνολο των συστημικών media, το αποτέλεσμα θα ήταν 80% υπέρ του ΟΧΙ.

Το ίδιο έπαθε ο Τσίπρας και εναντίον του Μεϊμαράκη τον Σεπτέμβριο του ’15. Πίστευε τα ίδια που πιστεύει σήμερα και ο Κυριάκος γι’ αυτόν. Ότι θα πάρει min 40% και η ΝΔ max 20%.

Την ίδια στιγμή παραμύθιαζαν τον Βαγγέλη και του σέρβιραν μετρήσεις στις οποίες προηγείτο με 1,5-2 μονάδες την Παρασκευή προ των εκλογών… Ευτυχώς άκουγε εμάς, εμπιστευόταν εσένα και δεν άκουγε αυτούς, αλλιώς δεν θα ήξερε τί να πιστέψει και πώς να χαράξει στρατηγική. Έτσι παρέλαβε τη ΝΔ στο 14% και την έφθασε σε 4 εβδομάδες στο 29%.

Στον Σαμαρά αντίστοιχα έλεγαν το Μάιο του ’12 ότι θα πάρει 30% και κατέληξε με 18%.

Ακόμη και στον Γιώργο φούσκωσαν τα μυαλά. Του έλεγαν πως πήρε 1.000.000 ψήφους (στρογγυλές) στο εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΠΑΣΟΚ το ’04 και ένα μήνα μετά έχασε με 4,5 μονάδες από τον Καραμανλή. Και έχασε ξανά και το ’07! Ενώ πάλι τον διαβεβαίωναν πως θα κερδίσει με τις φωτιές στην Ηλεία. Εσύ δεν εκπροσωπούσες τότε τη ΝΔ; Τα ξέρεις από πρώτο χέρι».

(Ν) «Δηλαδή καίνε τους πολιτικούς τον ένα μετά τον άλλο και δεν καίγονται ποτέ οι ίδιοι;».

(Γ) «Ακριβώς! Τους θεωρούν κάτι σαν μάγους. Είναι οι Σαμάνοι του σάπιου μιντιακού/κομματικού κατεστημένου. Εφευρίσκουν κάθε φορά νέες επιστημονικοφανείς δικαιολογίες να καλύψουν τις αστοχίες τους».

(Ν) «Και τί θα γίνει στις επόμενες εκλογές;».

(Γ) «Τεράστιες εκπλήξεις…».

(Ν) «Έλα πες μου…».

(Γ) «Κάτσε πρώτα να τρέξω μια υβριδική δημοσκόπηση και θα σε ενημερώσω…».

(Συνεχίζεται σύντομα στο Part 4)

www.antinews.gr

Καταγράψτε τις Παρενέργειες των Εμβολίων

Κωστής Ανετάκης

Ένας παλιός μου καθηγητής έλεγε ότι δεν γίνεται στατιστική σ' ένα άτομο, εννοούσε δηλαδή ότι για να βγει ένα στατιστικό συμπέρασμα χρειάζεται πλήθος περιστατικών, ώστε να έχει νόημα η ανάλυση.

Είναι, λοιπόν, αυτονόητο για όσους γνωρίζουν τα στοιχειώδη, ότι ένα ή δύο ή περισσότερα μεμονωμένα περιστατικά παρενεργειών, θανάτων, παραλύσεων, κωφώσεων κ.λπ., που παρατηρούνται με χρονική συνάφεια από τον εμβολιασμό, δεν μπορεί ΚΑΝΕΙΣ ν' αποδείξει ούτε ότι οφείλονται ούτε ότι δεν οφείλονται στο εμβόλιο. Για ν' αξιολογηθούν οι παρενέργειες ενός φαρμάκου, πέραν όσων εμφανίζονται στις κλινικές δοκιμές (που στην περίπτωση αυτή τους αλλάξαμε τα φώτα και τον αδόξαστο), χρειάζεται μεγάλο στατιστικό δείγμα.

Ενώ, ωστόσο, είναι κατανοητό ο απλός κόσμος να μην κατέχει από στατιστική ανάλυση και κάθε περιστατικό να το εκλαμβάνει ως την Καταστροφή του Δράμαλη, από την άλλη πλευρά είναι ακατανόητο ως εγκληματικό επιστήμονες, που υποτίθεται κατά τεκμήριο ότι είναι σοβαροί, να απορρίπτουν αβασάνιστα και χωρίς ενδοιασμούς την περίπτωση μία βλάβη με χρονική συνάφεια με τον εμβολιασμό να οφείλεται σε παρενέργεια του εμβολίου. Τέτοιων αντιεπιστημονικών συμπεριφορών υπόκειται κάποιου είδους θρησκευτικός φανατισμός και μαγική σκέψη, "Το εμβόλιο σώζει, άρα δεν μπορεί να έχει παρενέργειες", ακριβώς με την ίδια "λογική" που η ορθόδοξη εκκλησία επιχειρηματολογεί πως αφού η θεία κοινωνία είναι σώμα και αίμα Κυρίου, επομένως δεν μπορεί να μεταδίδει τον ιό.

Δυστυχώς, τα πολλά περιστατικά που ακούω γύρω μου, όπου γιατροί έχουν απορρίψει αυθαίρετα και απαξιωτικά την πιθανότητα κάποια δυσμενής έκβαση της υγείας να οφείλεται στο εμβόλιο, αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν γίνεται καταγραφή των περιστατικών στην αρμόδια βάση δεδομένων, πράγμα που υποσκάπτει τη στατιστική απόδειξη της ασφάλειας ή μη των εμβολίων. Είναι μάλιστα τόσος ο φανατισμός της απόρριψης και της μη καταγραφής, που φτάνουμε σε σημεία παράλογα, όπου τελικά το εμβόλιο θα φανεί στατιστικά ότι προστατεύει απ' όλες τις νόσους, θρομβώσεις, παραλύσεις, θανάτους κ.λπ., αφού τελικά τα καταγεγραμμένα περιστατικά καταλήγουν να είναι λιγότερα από τη μέση συχνότητα που εμφάνιζαν πριν από την έναρξη του εμβολιασμού. Πρόκειται για αντιστροφή της πραγματικότητας και θάνατο της επιστήμης, ειδαλλιώς έχουμε ανακαλύψει την Πανάκεια, το Παμφάρμακο...

Εντούτοις, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ότι ο κάθε παθών ή οι συγγενείς του έχουν τη δυνατότητα (και την υποχρέωση, κατά τη γνώμη μου) να αναφέρουν τις δυσμενείς εκβάσεις που σχετίζονται χρονικά με τον εμβολιασμό, στο λινκ που παραθέτω παρακάτω. Δεν χρειάζονται μεσάζοντες γι' αυτό, ας μην αφήνουμε τους φανατικούς θρησκόληπτους του Επιστημονισμού να καταστρέψουν την Επιστήμη. Μόνο μετά από ενδελεχή καταγραφή και μελέτη μπορεί ν' αποδειχτεί η πραγματική ασφάλεια ή επισφάλεια των εμβολίων.

Παρακαλώ, διαδώστε το σε όλους τους παθόντες... 

Κίτρινη κάρτα | Δήλωση Ανεπιθύμητων Ενεργειών Φαρμάκων (eof.gr)

sioualtec.blogspot.com

Κάποτε διαβάζαμε τον μεγάλο αδελφό και μιλάγαμε για υπερβολές και φαντασία...

Πάνος Χαρίτος (FB)

Αυτό πάλι που το Facebook το έχει βρει κάθε τρεις και λίγο να ανοίγει και να κλείνει λογαριασμούς; Να αποφασίζει τι είναι πολιτικά ορθό για  πολιτικούς και τι κινείται τη σφαίρα του αποδεκτού για τους  δημοσιογράφους; Το... πότε και πως υπερέβησαν τα όρια κι ανάλογα της υπέρβασης και η ποινή. Φαντάσου τώρα να είσαι μια ζωή δημοσιογράφος με ένα σκασμό δημοσιεύσεις και ρεπορτάζ και να τρως πόρτα από ποιον; Από κάποιους που κάθονται πίσω από ένα μόνιτορ με αλγόριθμους κι ανεβάζουν ή κατεβάζουν ανάλογα με το τι πρασινίζει ή χτυπάει κόκκινο στο σύστημα τους.

Ποιος όμως καθορίζει τα όρια και παταει τα φανάρια με πράσινο ή κόκκινο;

Ακόμα κι αν υπάρχουν εταιρικοί κανόνες (κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορεί να ορίσει τον κώδικα δεοντολογίας), υπάρχουν άλλες αρχές που καθορίζουν το πλαίσιο αυτό και δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από τον κώδικα κοινοβουλευτικής δεοντολογίας ή αντιστοίχως της δημοσιογραφικής. Ειδικά για τις συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες. Οι πολίτες ανεβάζουν και κατεβάζουν τους πολιτικούς, είτε αυτό αφορά στα κοινοβούλια είτε στην καθημερινή πολιτική σκηνή. Τους δημοσιογράφους οι αναγνώστες και πριν από αυτούς οι εκδότες με την αποδοχή ή την απόρριψη.

Σίγουρα πάντως η αποκαθήλωση - και οι ποινές 30,20, 10 ή 3 ημερών, ή η λογοκρισία μέσα από censorship codes ή  παρεμβάσεων εργαζόμενων των εισηγμένων  στη Wall Street εταιρειών όπως το Facebook - δεν είναι αποδεκτές. Εκτός κι αν πρόκειται για τρομοκράτες ή οργανώσεις που εξωθούν σε τρομοκρατία. Για οτιδήποτε άλλο αποφασίζει ο ψηφοφόρος ή ο αναγνώστης για τη στιγμή, τον τρόπο και την ώρα της αποκαθήλωσης. Κάπως έτσι και στην περίπτωση της Elena Akrita η οποία αποκαθηλώθηκε για τριάντα μέρες διότι παραβίασε τι ακριβώς ; 

Κάποτε διαβάζαμε τον μεγάλο αδελφό και μιλάγαμε για υπερβολές και φαντασία. Ωστόσο μοιάζει να μην είναι μακριά ο καιρός που η φαντασία θα στέκει φτωχή κι η υπερβολή θα αποδειχθεί ελάχιστη, μπρος σε αυτά που βιώνουμε ...

Facebook

μέσω www.nonews-news.com

Με αφορμή το κόψιμο της Ακρίτα από το FB...

Από την στήλη "Αιχμές"

Το FB λογόκρινε την Ακρίτα για ένα μήνα. Για τις ψεκασμένες θεωρίες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα από την πλατφόρμα. Με την πληρωμή των φόρων τι γίνεται;
**Στο... μεταξύ στη γνωστή Αρχή, ρίχνουν φελλούς στο βαρέλι, όπως στη διαφήμιση που δεν αγχώνονται για το πότε θα είναι έτοιμο το ουίσκι. Μια χαρά κλείνει και ο μήνας θα γίνουν και οι πληρωμές.
**Αύριο, λήγει, η προθεσμία για την ανάρτηση στο www.esr.gr  της Έκθεσης Πεπραγμένων του ΕΣΡ για το έτος 2020. Θα την τηρήσει, φανταζόμαστε ,η Αρχή.
**Το ΕΣΡ τώρα που πήρε την αρμοδιότητα και για το Internet με βάση το νόμο 4479/2021 (πριν δεν την είχε) δεν φαίνεται να ενοχλείται και ιδιαίτερα με τις θεωρίες των ψεκασμένων που απειλούν τη δημόσιο υγεία.
**Πολύ ενδιαφέρουσα η κινητικότητα γύρω από το ποδόσφαιρο και τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων των πρωταθλημάτων. Σύντομα οι εξελίξεις.
**Καμία αντίδραση από την ΕΣΗΕΑ (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) για την απεργό πείνας Μαρίνα Βήχου. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

www.typologies.gr

«Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας…»

Σαν σήμερα εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το γαρίφαλο 

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Γι’ αυτό το σκοπό αν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας». Νίκος Μπελογιάννης
Ήταν 30 του Μάρτη 1952, ώρα 3 μετά τα μεσάνυχτα. Το κελί του Νίκου Μπελογιάννη στις φυλακές Καλλιθέας ανοιχτό. Ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλης διαβάζει την απόφαση να τον οδηγήσουν μαζί με τους συγκρατούμενούς του Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη και Δημήτρη Μπάτση στην εκτέλεση. Ο Μπελογιάννης ακούει ήρεμος την καταδίκη του σε θάνατο. Αποχαιρετά τους συγκρατούμενούς του. Ήταν 37 χρόνων.
Στο «συνήθη τόπο των εκτελέσεων», στο Γουδί, το απόσπασμα παρατάσσεται με τα όπλα «επί σκοπόν». Σκοτάδι. Οι αρχιδήμιοι στρέφουν τους προβολείς των αυτοκινήτων στα πρόσωπα των μελλοθανάτων. Ο Μπελογιάννης αρνείται να του δέσουν τα μάτια. Ζητωκραυγάζει για το ΚΚΕ. Ώρα 4 και 12 λεπτά. Ακούγονται οι δολοφονικές ομοβροντίες. Το έγκλημα της κυβέρνησης Πλαστήρα ολοκληρώνεται.
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στις 22 του Δεκέμβρη 1915. Ανέπτυξε πολιτική δράση όντας μαθητής Γυμνασίου ακόμα, ενώ εντάχθηκε στο ΚΚΕ το 1934. Τον Ιούλη του 1934 διώχτηκε από το πανεπιστήμιο για την επαναστατική του δράση. Το 1935 εκλέχθηκε Γραμματέας της ΚΟ Αμαλιάδας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια ως φαντάρος στην Πάτρα διετέλεσε Γραμματέας της ΚΟ στο στρατό.
Τον Μάη του 1938 πιάστηκε από τη μεταξική δικτατορία και καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση και 2 χρόνια εξορία. Ο πόλεμος του 1940 τον βρήκε στη φυλακή, ενώ ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες κομμουνιστές που η κυβέρνηση παρέδωσε στις δυνάμεις κατοχής.
Τον Σεπτέμβρη του 1943, όντας άρρωστος και κρατούμενος στο «Σωτηρία» κατόρθωσε να αποδράσει και να ενταχθεί στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, αναλαμβάνοντας Α’ Γραμματέας της ΚΟ Πάτρας και στη συνέχεια οργανωτής του Γραφείου Περιοχής στη Νότια Πελοπόννησο.
Τον Δεκέμβρη του 1946 εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό (Πελοποννήσου), το 1947 στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ στον τομέα Διαφώτισης και κατόπιν υποδιοικητής της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ. Στη συνέχεια έγινε Πολιτικός Επίτροπος της 102 Ταξιαρχίας και κατόπιν της 10ης και 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ.
Το 1950 έχοντας περάσει στις Λαϊκές Δημοκρατίες εκλέχτηκε αναπληρωματικό και λίγο καιρό αργότερα τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα στις 7/6/1950 με κομματική αποστολή (την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων), συνελήφθη στις 20/12/1950 μαζί με άλλους συντρόφους του και στις 19/10/1951 παραπέμφθηκε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με βάση τον ΑΝ 509/1947. Στην απολογία του τόνισε ανάμεσα σε άλλα: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».
Στις 15/2/1952, δικάστηκε για δεύτερη φορά με τον μεταξικό νόμο ΑΝ 375/1936. Με την πίεση των Αμερικανών, με επικεφαλής τον πρεσβευτή Πιουριφόι, σκηνοθετήθηκε η δεύτερη δίκη με την κατηγορία της «κατασκοπίας». Ο Μπελογιάννης έπρεπε να πεθάνει, ο λαός να τρομάξει, το ΚΚΕ να εξαφανιστεί.
Μ’ ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και οπλισμένος με τη δύναμη και την αξιοπρέπεια του λαϊκού αγωνιστή, ο Νίκος Μπελογιάννης μετέτρεψε τη δίκη του σε βήμα καταγγελίας κατά των διωκτών του. Στην απολογία του είχε πει: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Γι’ αυτό το σκοπό αν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας»…

«Ο Μπελογιάννης ζει μεσ’την καρδιά μας.

Ο Μπελογιάννης ζει παν στις κορφές.

Ο Μπελογιάννης ζει κι ειναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.…»

Η κανονική εκτέλεση ΜΕ ΟΛΟΥΣ τους στίχους...χωρίς τις "περικοπές" των άλλων εκδόσεων...

Πηγή:katiousa.gr

'Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ΄ Η χορωδία του Κόκκινου Στρατού τραγουδά για την Ελληνική Επανάσταση

Τακτικό Προσωπικό (Γενάρης ’20-Γενάρης ’21): +4.548 στο Δημόσιας Τάξης, -1.680 στο Υγείας!

Από Facebook ου Νίκου Μπογιόπουλου 

 

✔Τον Γενάρη του 2020 το τακτικό προσωπικό του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ήταν 67.096 άτομα. Ένα χρόνο μετά, τον Γενάρη του 2021, είναι 71.644. Δηλαδη αύξηση διορισμών των μονίμων υπηρετούντων στο υπουργείο του Χρυσοχοίδη – εν μέσω πανδημίας – κατά 4.548 άτομα…

✔Τον Γενάρη του 2020 το τακτικό προσωπικό του υπουργείου Υγείας ήταν 78.220 άτομα. Ενα χρόνο μετά, τον Γενάρη του 2021, είναι 76.540. Δηλαδή μείωση μονίμων υπηρετούντων στο υπουργείο Υγείας – εν μέσω πανδημίας – κατά 1.680 άτομα!

✔Τα στοιχεία είναι του υπουργείου Εσωτερικών και περιλαμβάνονται στο Μητρώο Ανθρωπίνου Δυναμικού Ελληνικού Δημοσίου (apografi.gov.gr) και αφορούν το Τακτικό

προσωπικό (εκτός ΝΠΙΔ) μέχρι και τον μήνα της τελευταίας διαθέσιμης απογραφής (Ιανουάριος ’21 

(http://interops.ydmed.gov.gr/month/monthly.php– http://interops.ydmed.gov.gr/).

✔Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τον χρόνο της πανδημίας (Γενάρης ’20 – Γενάρης ’21) η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε ένα όργιο συμβάσεων ορισμένου χρόνου, συμβάσεων έργου και ωρομίσθιων συμβάσεων που έχουν διπλασιαστεί από πέρσι και για το υπουργείο Υγείας ξεπερνούν τις 38.000 (συμπεριλαμβανομένων των ΝΠΙΔ) από περίπου 15.500 πέρσι.

✔Αυτή είναι η περίφημη “ενίσχυση” του ΕΣΥ μέσα στην πανδημία: ΜΕΙΩΣΗ του τακτικού προσωπικού κατά 1.680 άτομα (εκτός ΝΠΙΔ – όπου και εδώ οι αναιμικές προσλήψεις τακτικού προσωπικού ανέρχονται σε μόλις 446 άτομα) την ώρα που στο Δημόσιας Τάξης οι διορισμοί ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ κατά 4.548 άτομα.

✔Αυτή είναι η περίφημη “ενίσχυση” του ΕΣΥ. Την ώρα που το σύστημα Υγείας έχει ανάγκη από Διορισμούς Μόνιμου ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, με εκπαίδευση, οργάνωση και κατανομή του τέτοια ώστε να στηριχτεί στο σύστημα Υγείας που έχει καταρρεύσει και να αντιμετωπιστεί η πανδημία, αυτοί επιδίδονται στην τακτική του έκτακτου, αναλώσιμου, με ημερομηνία λήξης προσωπικού!

✔Αυτά είναι τα στοιχεία (τα δικά τους στοιχεία – ομολογία). Τα οποία, φυσικά, δεν τα λένε όταν κάνουν διαγγέλματα. Ας τα έχουμε υπόψη μας όταν ο Μητσοτάκης, ο Κικίλιας, ο Κοντοζαμάνης μιλούν για τις χιλιάδες, πολλές χιλιάδες, πάρα πολλές χιλιάδες… “προσλήψεις” γιατρών και νοσηλευτών.

www.imerodromos.gr

Πανδημία: Η εικονική πραγματικότητα του ελληνικού «success story»

Νικόλ Λειβαδάρη

Μπήκαμε σε lockdown στις 7 Νοεμβρίου με 2.555 ημερήσια κρούσματα κορονοϊού και με μέσο όρο 7 ημερών τα 2.223 κρούσματα. Είχαμε την πιο παρατεταμένη καραντίνα στην Ευρώπη, είμαστε η μόνη χώρα– μαζί με την Κύπρο – που για να βγεις από το σπίτι σου στέλνεις SMS, και είμαστε επίσης η χώρα με τα, μακράν, υψηλότερα και αυστηρότερα, πρόστιμα για παράβαση των περιοριστικών μέτρων.

Παρά ταύτα, πέντε μήνες μετά, ετοιμαζόμαστε να βγούμε από το lockdown με 3.132 κρούσματα (στοιχεία 27ης Μαρτίου), με τον μέσο όρο 7 ημερών στα 2.426 κρούσματα, με 72 θανάτους την ημέρα και με τον δείκτη θετικότητας πάνω από το 6%. Υποδεχόμαστε επίσης, με πανηγυρικούς τόνους, τους πρώτους γερμανούς τουρίστες στα Χανιά, την ίδια μέρα που καταγράφουμε το τρίτο συνεχόμενο ρεκόρ σε διασωληνωμένους (735 στις 27 Μαρτίου) και, που σύμφωνα με τους γιατρούς του «Ευαγγελισμού», 129 άνθρωποι βρίσκονται με αναπνευστήρες εκτός ΜΕΘ αναμένοντας επί ματαίω κλίνη σε εντατική.

Όλα αυτά κατά την επιτροπή Τσιόδρα, όπως τουλάχιστον μετέφερε τις εκτιμήσεις της η καθηγήτρια Βανα Παπαευαγγέλου, ενέχουν στοιχεία «σταθεροποίησης». Κατά τον πρωθυπουργό επίσης, μάλλον αποδεικνύουν ότι «η χώρα, παρά τις δυσκολίες, τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα από άλλες χώρες». «Εάν η Ελλάδα», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την περασμένη Κυριακή στην συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ «είχε τον μέσο ευρωπαϊκό όρο σε απώλειες ανά εκατομμύριο κατοίκους, σήμερα θα θρηνούσαμε τα διπλάσια θύματα".

Κατά τα διεθνή, μαθηματικά, στατιστικά και επιστημονικά δεδομένα, ή οι αριθμοί στην Ελλάδα είναι... λειψοί, ή η επιτροπή Τσιόδρα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζουν στοιχεία που δεν γνωρίζει κανείς άλλος – ούτε ο ECDC, ούτε το Βloomberg, για παράδειγμα.

Ως προς το κατά πόσο η Ελλάδα έχει χαμηλότερους δείκτες θανάτων από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, τα συγκριτικά στοιχεία του ECDC (Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου) γενούν σοβαρά ερωτήματα:

Στην Βρετανία, για παράδειγμα, όπου έχουν προχωρήσει πολύ περισσότερο οι εμβολιασμοί, επίσης στις 27 Μαρτίου τα ημερήσια κρούσματα ήταν 3.865 και οι θάνατοι 58.

close

Στην Γερμανία, με επίπεδο εμβολιασμών χαμηλότερο και από την Ελλάδα, την ίδια μέρα τα ημερήσια κρούσματα ήταν 17.628 και οι θάνατοι 87. Και ο πληθυσμός της χώρας είναι σχεδόν οκταπλάσιος από τον ελληνικό.

Στην, συγγενή με τα ελληνικά μεγέθη, Πορτογαλία, στις 27 Μαρτίου καταγράφηκαν 344 κρούσματα και 8 θάνατοι. Στο Βέλγιο, τα κρούσματα ήταν 5.332 και οι θάνατοι 18, ενώ στην Ολλανδία με 8.798 κρούσματα οι θάνατοι ήταν 29. Στην Ισπανία επίσης στις 18 Μαρτίου (τελευταία ημερομηνία με διαθέσιμα επίσημα στοιχεία), και με ανοιχτή την εστίαση και με πολλά καταστήματα, τα κρούσματα ήταν 3.064 και οι θάνατοι 21.

Πέραν των κρουσμάτων και της αναλογίας τους με την θνητότητα, το αφήγημα μιας «από τις καλύτερες χώρες στην Ευρώπη» δεν υποστηρίζεται ούτε από την μηνιαία έρευνα του Bloomberg για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Μεταξύ 53 συνολικά χωρών η Ελλάδα βρίσκεται στην 40η θέση, και στην 17η ανάμεσα σε 20 ευρωπαϊκές χώρες. Συνοπτικά, εμφανίζεται ως μία από τις χώρες με τις χαμηλότερες αντοχές στην πανδημία, μέσα σε έναν μήνα – τον Μάρτιο - έχει υποχωρήσει κατά 20 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη διαχείρισης του κορονοϊού, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι μοναδικές τρεις χώρες που βρίσκονται σε χαμηλότερες θέσεις είναι η Ρουμανία, η Πολωνία και η Τσεχία.

Τούτων δοθέντων έχει ενδιαφέρον να δοθούν τα οποιαδήποτε άλλα, διαφορετικά στοιχεία έχει στην διάθεσή της η κυβέρνηση, το υπουργείο Τουρισμού και η TUI. Για να αιτιολογηθεί, αν μη τι άλλο, και το «All you want is Greece» - το σλόγκαν ενός ακόμη state of mind ελληνικού καλοκαιριού...

tvxs.gr

Η αβάσταχτη κακοφωνία της "αριστείας"

 

Δημήτρης Παπαβομβολάκης

Η Αναστασία Ζαννή είναι η Αναστασία Ζαννή. Μια Ελληνίδα τραγουδίστρια ανάμεσα σε χιλιάδες. Η μεγάλη παραφωνία ανήκει στο ΓΕΕΘΑ που την επέλεξε σε ένα ρόλο που την ξεπερνά. Και βέβαια στην «αυλή» του ανέμελου βασιλιά, που δεν παρέλειψε να την ανεβάσει στην Ακρόπολη ντυμένη με συνολάκι του οίκου της υπέρκομψης βασίλισσας. Γιάννης κερνάει - Γιάννης πίνει 200 χρόνια τώρα, περιμένατε κάτι διαφορετικό;

Προσωπικά, δεν θα μπω στη συζήτηση για το ποιος ή ποια θα ήταν ο/η πιο κατάλληλος/η για να τραγουδήσει τον Εθνικό μας Ύμνο μία τέτοια μέρα, σε μια τέτοια εκδήλωση.

Πάντως δεν ήταν η συγκεκριμένη κυρία ή κάποια αντίστοιχη μετρίου (στην πιο αισιόδοξη προσέγγιση) βεληνεκούς, μια «σοπράνο διεθνούς φήμης» παντελώς άγνωστη στους Έλληνες απανταχού της Γης.

Σίγουρα στη θέση της θα μπορούσε -και θα έπρεπε- να είναι μια αναγνωρισμένη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα με αληθινό βιογραφικό, που δεν χρειαζόταν κανενός είδους «φούσκωμα». Και σαφώς υπάρχουν τέτοιες.

Ακόμη πιο σίγουρα, όμως, δεν θα έπρεπε ποτέ μια καλλιτέχνιδα σε αυτόν το ρόλο να εμφανιστεί στην εκδήλωση της Εθνικής Επετείου μιας οποιασδήποτε πολιτισμένης χώρας με συνολάκι του οίκου μόδας ιδιοκτησίας της συζύγου του ίδιου του πρωθυπουργού.

Έστω κι από την ελάχιστη επίγνωση ότι κάτι τέτοιο σε μία Εθνική Εορτή -και μάλιστα βαριά επετειακή- θα έφερνε οσμή σκανδάλου στους πολίτες.

Κι όμως. Είχαν το θράσος να αντιμετωπίσουν τη γιορτή της 25ης Μαρτίου στην Επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση σαν άλλο ένα κακόγουστο πάρτι στο εξοχικό τους.

Που κάποια κολλητή ή ξαδέλφη -πρώην μοντέλο- θα φορέσει το συνολάκι της οικοδέσποινας για να το μοστράρει στους καλεσμένους -σε όσους τουλάχιστον από αυτούς μπόρεσαν να αποδειχτούν ανθεκτικοί στην ταυτόχρονη φωνητική -κυριολεκτική- εκτέλεσή τους από την αοιδό.

Ειλικρινά, τόση κακοφωνία και κάλπικη αριστεία δεν αντέχεται πια. Είναι αβάσταχτη, κι ακόμα περισσότερο το θράσος τους.

Πηγή:2020mag.gr

Το θέμα τώρα είναι τα επόμενα 200 χρόνια

Το δάκρυ του Καρόλου δεν μας αφορά διόλου. Αλλά το ερώτημα είναι πως από το παρελθόν της Ελληνικής Επανάστασης θα διδαχθούμε για το μέλλον της μικρής μας πατρίδας 

Βίκυ Σαμαρά

Όχι, δεν είμαστε μίζεροι, ανθέλληνες, συριζαίοι, όσοι “μαγκωθήκαμε” με τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Απλώς το δάκρυ του Καρόλου δεν μας αφορά διόλου. Δεν γιορτάζαμε 200 χρόνια αποικίας της βρετανικής μοναρχίας. Ή μήπως αυτό γιορτάζαμε;

Οι εορτασμοί, ιδίως την ώρα που το ΕΣΥ δίνει μία σκληρή μάχη, έμοιαζαν κακά τα ψέματα σαν πουκάμισο αδειανό. Το γεγονός ότι λόγω πανδημίας το Σύνταγμα ήταν άδειο από κόσμο, ανέδειξε την ψυχική απόσταση των πολιτών από το εορταστικό αφήγημα. Κυρίως διότι αυτό δεν είχε βαθιές ρίζες στο παρελθόν και δεν είχε καμία πρόταση για το μέλλον.

Διότι το ζήτημα είναι, τι κάνουμε τώρα και τι θα έχουμε να γιορτάσουμε στα επόμενα 200 χρόνια. Ποια είναι η Ελλάδα που θέλουμε, όχι σαν μία αφηρημένη έννοια. Διότι η πατρίδα μας δεν είναι μόνοι οι κάμποι και τ’ άπαρτα ψηλά βουνά. Είναι πρωτίστως οι άνθρωποι, η κοινωνία της,

Για να γράψουμε το μέλλον, πρέπει βεβαίως πρώτα να απαλλαγούμε από μύθους για το παρελθόν και να αποκτήσουμε πραγματική αυτογνωσία στο παρόν. Να μην ξεχνάμε τους υπεύθυνους για τα βάσανα που δεν τελείωσαν το 1821.

Κοτζαμπάσηδες εναντίον και των οποίων στρεφόταν στην πραγματικότητα οι επαναστάτες, μεγάλες δυνάμεις που ήθελαν ένα προτεκτοράτο για να ελέγχουν την ανατολική Μεσόγειο και η Εκκλησία που αφόρισε την Επανάσταση. Ο παππούς του Καρόλου, βασικός συνυπεύθυνος για τη Μικρασιατική Καταστροφή, μέρος ενός “θεσμού” έξωθεν επιβεβλημένου που μόνο δεινά έφερε στη χώρα. Και το εθνικό μας χόμπι του διχασμού και του εμφυλίου, που έφερε νέους δυνάστες.

Διότι η πικρή αλήθεια, που ούτε από πατριωτική ούτε από επαναστατική σκοπιά θέλουμε να θυμόμαστε, είναι ότι η Επανάσταση πνίγηκε μέσα σε εμφύλιους και το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε ως προτεκτοράτο. Ίσως βέβαια από αυτή την άποψη, ταιριαστοί να ήταν οι συμβολισμοί του Καρόλου.

Να μην ξεχνάμε ότι εθνικόν είναι το αληθές. Και ότι η ελευθερία θέλει και τόλμη. Τόλμη να θυμόμαστε ότι οι αγωνιστές του 1821 δεν ήταν πάντα ελληνόφωνοι ούτε άγιοι.

Αλλά κυρίως να μην ξεχνάμε το βαθύτερο νόημα της Επανάστασης, που είναι και το δίδαγμα γαι το σήμερα και το αύριο, όπως αποτυπώθηκε στα λόγια του Ρήγα Φεραίου:

«Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του.»

www.news247.gr

«Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει...».

 

Xρύσα Κακατσάκη

Όσο αρχίζει να καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός που άφησαν πίσω τους οι παρελάσεις, τόσο αναδύεται εντός μου εκείνο το – όχι και τόσο αθώο τελικά- παιδικό τραγουδάκι «τι είναι η πατρίδα μας;». Η απάντηση υποκειμενική. Δεν είναι μόνο οι κάμποι και τα άσπαρτα ψηλά βουνά. Πατρίδα, και εν προκειμένω Ελλάδα, είναι κυρίως οι άνθρωποί της. Ο εργαζόμενος που στοιβάζεται στο μετρό, ο Άλλος άνθρωπος που μαγειρεύει για τους απόκληρους, το προσφυγόπουλο που ντυνόταν τσολιαδάκι, ο έμπορος με την απούλητη πραμάτεια, οι νέοι με τα κορνιζαρισμένα στον τοίχο πτυχία, ο σαλός από την Ελευσίνα στην «Αγέλαστο Πέτρα» που φρόντιζε τις αρχαιότητες περισσότερο από τους φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες. 

Πάντα ήθελα να τη φαντάζομαι σαν μάνα που αγκαλιάζει με την ίδια αγάπη όλα της τα παιδιά. Όχι σαν μητριά που τα τιμωρεί εκδικητικά, σαν αποπαίδια. Μια μάνα που προτιμά να ανοίξει έστω τα βιβλιοπωλεία και όχι τα κομμωτήρια, γιατί ξέρει πως μόνο με την παιδεία υπάρχει πιθανότητα προκοπής σε τούτο το αλωνάκι. Μάνα που σου φωνάζει από την πόρτα «ζακέτα να πάρεις να μην κρυώσεις» και όχι μητριά που χαιρέκακα ψιθυρίζει «Καλά να πάθεις».

Γιατί μόνο μια μητριά-Μήδεια θα ξεστόμιζε πως είναι πολύ μικρό το ποσοστό των ασθενών που χάνουν τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ, 20% νομίζω». Να παραγγείλει λοιπόν και μερικές παρτίδες κώνειο για να τηρηθεί η παράδοση με τον Σωκράτη και να αυξηθεί το ποσοστό των νεκρών. Πριν όμως ας διαβάσει τα λόγια του Αχιλλέα «θα προτιμούσα πάνω στη γη να ήμουνα, κι ας ξενοδούλευα σε κάποιον, παρά βασιλεύω στον Κάτω Κόσμο» μπας και καταλάβει την αξία της ζωής για κάθε πλάσμα που ανασαίνει.

Δεν με ενόχλησαν οι εορτασμοί αυτοί καθαυτοί. Ίσα ίσα που θα μπορούσαν να είναι ένα διάλειμμα από το ζοφερό παρόν, μια αφορμή για ενδοσκόπηση μέσα από την ιστορική μνήμη. Δεν είναι τυχαίο ότι δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι ανέβασαν σημαίες στα προφίλ και στα μπαλκόνια τους. Οι περισσότεροι λαχταρούσαν αντί για τα πολλά ψέματα που είπαμε ως εδώ, να πούμε και αλήθειες. Πως το νόημα του ‘21 και της επετείου ήταν η ελευθερία και τα πολιτικά δικαιώματα. Όχι η ψευδεπίγραφη ασφάλεια, γιατί αλλιώς επανάσταση δεν θα γινόταν. Πως έκτοτε στο σώμα αυτής της χώρας ασέλγησαν κατά συρροήν και ασυστόλως Άγγλοι, Γάλλοι Πορτογάλοι, εγχώριοι αετονύχηδες και διεθνή αρπακτικά. Όμως ο νέος πατριωτισμός πλαστογραφείται όταν σου πετούν στα μούτρα πως μπορείς να ζήσεις με το επίδομα 400 ευρώ. Ο νέος πατριωτισμός δεν είναι να σε θαμπώνουν με τον Κάρολο, σαν την Μαντάμ Σουσού, επειδή κουράστηκες να μένεις στον Μπίθουλα. Ούτε τα σκέτα θεάματα, χωρίς άρτο, χωρίς μέτρο, χωρίς αισθητική.

Σε απόσταση αναπνοής έχουν βρεθεί τα βάθρα από τα βάραθρα, η φουστανέλα από τον Αρμάνι, οι θυμικές καταιγίδες από τις ναυαγοσωστικές προθέσεις, η υπεροψία και η μέθη του αυτοκράτορα από τις κραυγές αγωνίας, τα στολισμένα τραπέζια από τα κλειστά φέρετρα, ο οίστρος της ζωής από το σκιάχτρο του θανάτου. Η αξιοκρατία, για την οποία μιλούσε ο Περικλής στον «Επιτάφιο», αντικαταστάθηκε από τη δικτατορία των μετρίων, οι δημοκρατικοί θεσμοί μετατράπηκαν σε κενά νοήματος και από τα παραθυράκια του νόμου τρυπώνει ο τυχοδιωκτισμός, οι αρπαχτές, η διαφθορά και η προχειρότητα. Πουθενά η Τίσις και η Νέμεσις για εκείνους που επράξαν το κακό.

Μόνο μια μητριά καπηλεύεται την πανδημία με τους όρους του πιο άθλιου μάρκετινγκ. Τα παράσημα του Κολοκοτρώνη σκούριασαν στους θαλάμους των νοσοκομείων, στις αυριανές ουρές των ανέργων. Για μια πατρίδα αδούλωτη αγωνίστηκαν ο Φεραίος και ο Καραϊσκάκης που έδωσε τη θέση της σε ένα ανάλγητο κράτος.

Ποια Πυθία, λοιπόν, θα μας πει αν στο «φυλετικό» αίνιγμα αυτού του τόπου υπερτερεί το ανάδελφο έθνος ή η ιστορική φάρσα. Όσο στη βυζαντινή αντιφωνία ο Ρίτσος βροντοφωνάζει «τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» τόσο o Σεφέρης ψιθυρίζει «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Και λυπάμαι που, καιρό τώρα, ταυτίζομαι με την απαισιοδοξία του δεύτερου.

Δεν μπορεί πλέον να με γοητεύσει ούτε να με ξεγελάσει το τραγούδι των Σειρήνων. Άλλοι στίχοι κατοικούν τώρα στ’ αυτιά μου. «Γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια. Υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια. Η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη. Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». 

Πηγή: Από το facebook της Χρύσας Κακατσάκη

sioualtec.blogspot.com

'Δελτίο των 8' Βασίλης Παπακωνσταντίνου

  
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Αφετηρία
Δισκογραφική: Rain Music

Το θανατηφόρο οικοσύστημα Μητσοτάκη

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ο μόνος και δεν είναι μόνος στην μισάνθρωπη κατηγορία των κοινωνιοπαθών οι οποίοι απαρτίζουν το αποκρουστικό και εγκληματικό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που μας κυβερνά.

Της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Το πρώτο Σάββατο που μας έκλεισαν μέσα από τις 6 το απόγευμα, είχαμε το πρωθυπουργικό κορωνογλέντι στην Ικαρία. Την πρώτη μέρα της Μήδειας του χιονιά που απέκλεισε εκατοντάδες νοικοκυριά, είχαμε την ανέμελη φωτογράφηση στο κολωνακιώτικο στέκι Da Capo, για να μην ξεχνάμε και και τις παραδόσεις μας δηλαδή. Και την ημέρα που μετράγαμε τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων από την πανδημία του νεοφιλελευθερισμού τους, είχαμε την ανεκδιήγητη φωτογράφηση του πρωθυπουργικού ζεύγους μπροστά στα λουλουδάδικα της Βουλής,μόλις λίγα μέτρα κιόλας από το σημείο που σκοτώθηκε ο Ιάσωνας, από το υπηρεσιακό αυτοκίνητο της Ντόρας Μπακογιάννη.

Η σημειολογία της κοινωνιοπάθειας, στην κορύφωση της. Πιο αντιπροσωπευτικό όρο δεν θα μπορούσε να βρει η ψυχιατρική επιστήμη για να περιγράψει άτομα που δεν είναι ικανά να συναισθάνονται τους συνανθρώπους τους, να μπαίνουν στη θέση τους και να αναλαμβάνουν ευθύνες για τις πράξεις τους. Αυτούς δηλαδή που δεν διαθέτουν ηθική συνείδηση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ο μόνος και δεν είναι μόνος στην μισάνθρωπη κατηγορία των κοινωνιοπαθών οι οποίοι απαρτίζουν το αποκρουστικό και εγκληματικό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που μας κυβερνά. Είναι ο μαέστρος που δίνει τον τόνο της ανάλγητης ορχήστρας, σ’ αυτό το θλιβερό σάουντρακ της κατάρας που μας έλαχε.

Είναι τα κακοκουρδισμένα βιολιά των εντεταλμένων “επιστημόνων” τύπου Παπαευαγγέλου, η οποία σου λέει κατάμουτρα ότι το ποσοστό των ανθρώπων που πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ “είναι πολύ λίγο”!Τι είναι ένας στους πέντε να χάνει την ζωή του,επειδή θεωρείς “πεταμένα λεφτά” την δημιουργία νέων Εντατικών μονάδων; ‘Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ένας από μας, από την πλέμπα είναι, οπότε δεν μας αφορά…

Είναι το άθλιο σόλο του πρωθυπουργεύοντος Γεραπετρίτη ότι “εάν είχαμε είχαμε 5.000 ΜΕΘ, θα είχαμε και μεγαλύτερο αριθμό νεκρών”!

Είναι τα ανατριχιαστικά φάλτσα των Κυρανάκηδων που διαλαλώντας την πραμάτεια του Μαξίμου στριγγλίζουν υστερικά ότι “μια ενίσχυση του ΕΣΥ, σημαίνει ακριβό ΕΣΥ για τον Έλληνα φορολογούμενο”.

Είναι το αποκρουστικό κουαρτέτο του Μαξίμου (Μητσοτάκης, Γρηγοριάδης, Γεραπετρίτης, Σκέρτσος) που δίνει παραστάσεις για έναν ρόλο. Του μαυραγορίτη ντελιβερά συμφερόντων, σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.

Είναι η ξεχαρβαλωμένη ορχήστρα του Τιτανικού που παιανίζει χαρούμενα άσματα, την ώρα που ο κόσμος χάνεται στα βάθη της κοινωνιοπαθούς αναλγησίας.

Είναι το λήμμα στο λεξικό της διεφθαρμένης βαρβαρότητας και τα θανατηφόρα λύματα του πολιτικού οικοσυστήματος Μητσοτάκη.

eretikos.gr

Ο στρατηγός και η σοπράνο - Όλο το παρασκήνιο

Tο είδαμε κι αυτό. Ένας στρατηγός και όχι ένας μουσικός να επιλέγει ποια τραγουδίστρια από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης θα απέδιδε τον εθνικό ύμνο την 25η Μαρτίου κατά την έπαρση της σημαίας.. την ημέρα που συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Ο... αρχηγός ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος, μάλιστα, δεν αποφάσισε μόνον ποιος/α θα ερμηνεύσει τον εθνικό ύμνο αλλά και τον τρόπο ερμηνείας. Αποφάσισε η ερμηνεία να γίνει α καπέλα! Χωρίς, δηλαδή, τη συνοδεία μουσικών οργάνων.

Το βαθύ παρασκήνιο για την επιλογή της Αναστασίας Ζαννή έφερε στο φως με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ ο δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ Μανώλης Κοττάκης στο newsbreak.gr  (Στεντορεία τη φωνή στον Ιερό Βράχο)

Όπως έγραψε ο πάντα καλά πληροφορημένος Μανώλης Κοττάκης, η Αναστασία Ζαννή είχε την ιδέα και τη μοιράστηκε μαζί του «να ακουστεί το έθνος ενωμένο με μια φωνή να απαγγέλλει Διονύσιο Σολωμό στην επέτειο για τα 200 χρόνια της Ανεξαρτησίας του!».

Ο δημοσιογράφος την προέτρεψε να καταθέσει πρόταση στην Εθνική Επιτροπή «Ελλάδα 2021» της Γιάννας Αγγελοπουλου, όμως, τελικά η πρόταση δεν έγινε δεκτή.

«Στρατηγέ, ιδού η σοπράνο σας»

Η σοπράνο, όμως, το ήθελε πολύ και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να το καταφέρει. Όπως διηγείται ο Μανώλης Κοττάκης: «Η Αναστασία έφθασε μέσω κάποιου γνωστού της έξω από την πόρτα του αρχηγού, τον συνάντησε, του έδειξε σε βίντεο πώς είχε απαγγείλει στο παρελθόν τον εθνικό ύμνο στην παρέλαση της ομογένειας της Νέας Υόρκης, καθώς και στην εορτή που πραγματοποιείται στον Λευκό Οίκο -ενθουσιάζοντας τον πρόεδρο Κλίντον-, του έδειξε πώς είχε απαγγείλει στο παρελθόν τον εθνικό ύμνο πριν από αγώνα της Εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης στο ΟΑΚΑ και τον έπεισε».

Μόνο που το παρασκήνιο είναι βαθύ γιατί ένα ακόμα θέμα που έπρεπε να λυθεί είναι με ποιο τρόπο θα ερμήνευε τον εθνικό ύμνο η τραγουδίστρια.

 

Αρχιστράτηγος και «αρχιμουσικός»

Η απόφαση του αρχηγού ΓΕΕΘΑ να ερμηνεύσει η Αναστασία Ζαννή τον εθνικό ύμνο στην Ακρόπολη ελήφθη τέλη Ιανουαρίου-αρχές Φεβρουαρίου.

Όπως μας πληροφορεί ο καλά ενημερωμένος Μανώλης Κοττάκης, «οι σπουδαίοι μουσικοί μας στις Ένοπλες Δυνάμεις ήθελαν να αποδοθεί ο εθνικός ύμνος με “ένταση”, με κίνδυνο όμως να χανόταν μέσα στις νότες η βροντώδης φωνή της Αναστασίας. Κλασική διπλωμάτης, όπως είναι στη ζωή της, χαμηλών τόνων, καθόλου “ασφυκτική”, τους πρότεινε να ηχογραφήσουν στις πρόβες τον ύμνο με τον τρόπο που θέλουν να αποδοθεί εκείνοι που είναι εμπειρότεροι και με τον τρόπο που νιώθει καλύτερα η ίδια. Και ας αποφασίσει ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Έτσι και συνέβη».

Για να το κάνουμε λιανά, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος φαίνεται ότι άκουσε το demo του εθνικού ύμνου από τους μουσικούς των Ενόπλων Δυνάμεων και στη συνέχεια άκουσε το demo με την ερμηνεία της Αναστασίας Ζαννή και αποφάσισε η ότι τραγουδίστρια ήταν καλύτερη.

Έτσι, έδωσε εντολή να ερμηνεύσει τον εθνικό ύμνο η Αναστασία Ζαννή α καπέλα!

Μια απόφαση που ελήφθη κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή αφού μέχρι και τις 24 Μαρτίου το πλάνο ήταν διαφορετικό.

Όπως διαβάζουμε στον επίσημο ιστότοπο του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, η Αναστασία Ζαννή συναντήθηκε με τον Κωνσταντίνο Φλώρο στις 24 Μαρτίου για να την ευχαριστήσει για την εθελοντική συμμετοχή αφού: «Η Ελληνίδα σοπράνο θα ερμηνεύσει τον Ύμνο εις την Ελευθερία συνοδευόμενη από την μπάντα των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα θα αποδώσει τιμές άγημα Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς».

Γιατί τελικά η σοπράνο τραγούδησε α καπέλα; Αρνήθηκε η μπάντα των Ενόπλων Δυνάμεων να τη συνοδεύσει; Αρνήθηκε η σοπράνο τη συνοδεία των μουσικών του στρατού;

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Μανώλη Κοττάκη η απόφαση ήταν του αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

Τώρα πως είναι δυνατόν ένας στρατηγός να αποφασίζει ποιος θα τραγουδήσει και με ποιον τρόπο μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί.

Για την ιστορία να πούμε ότι όπως μας πληροφορεί το ρεπορτάζ του συναδέλφου η σοπράνο φορούσε φορούσε ΖΕUS+ΔΙΟΝΕ, εταιρεία που έχει δημιουργήσει η σύζυγος του πρωθυπουργού Μαρέβα Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη.

Όχι, η ενδυματολογική επιλογή δεν ήταν του αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

www.avgi.gr

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην πρωθυπουργική «ευτυχία»

Τάσος Κωστόπουλος 

Οσο αμφιλεγόμενος κι αν είναι ως επιστήμονας, ο (άτυπος) σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη διαπρέπει αναμφίβολα ως προπαγανδιστής .

♦ Είτε ξεπλένει τα Τάγματα Ασφαλείας, είτε τη... χούντα, είτε το μετεμφυλιακό παρακράτος, η συμβολή του στον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας μιας ενιαίας Δεξιάς είναι αποφασιστική. «Δείξε μου τον σύμβουλό σου, να σου πω ποιος είσαι», έλεγαν κάποτε οι παλιοί. Το ξαναθυμηθήκαμε με την κυριακάτικη συνέντευξη του πρωθυπουργού στο «Βήμα», όπου το μοναδικό εν ζωή πρόσωπο στο οποίο παραπέμπει (κι αναφέρει ότι συμβουλεύεται) ο κ. Μητσοτάκης είναι ο «σημαντικός ιστορικός μας» (στην πραγματικότητα: πολιτικός επιστήμονας) Στάθης Καλύβας.

Οφείλουμε βέβαια ν’ αναγνωρίσουμε στον Κυριάκο μια οφθαλμοφανή έφεση στην αριστεία, σε σχέση τουλάχιστον με τον πατέρα του: αν εκείνος είχε ως επίσημο σύμβουλό του εξ Εσπερίας έναν απλό αστυνομικό ρεπόρτερ των «New York Times» (Νικ Γκέιτζ), τούτος εδώ συμβουλεύεται κοτζάμ καθηγητή της «Διακυβέρνησης» στην Οξφόρδη. Ποιος είναι όμως ακριβώς ο Στάθης Καλύβας; Γεννημένος το 1964 και απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών (1986), συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο (1993) μ’ ένα θέμα μάλλον άχρωμο: την «Ανοδο της Χριστιανοδημοκρατίας στην Ευρώπη». Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνταν και οι πρώιμες δημοσιεύσεις του. Ωσπου το 1997, ένα άρθρο του για την εκλογική αντοχή του ΠΑΣΟΚ προανήγγειλε τη δραστική μεταβολή των ενδιαφερόντων του, εντοπίζοντας το κλειδί αυτής της τελευταίας στις «άκρως ισχυρές πολιτικές ταυτότητες» που διαμορφώθηκαν από τα οδυνηρά συλλογικά βιώματα της Κατοχής, του Εμφυλίου και της δικτατορίας. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε η έρευνά του για τη δεκαετία του 1940 στην Αργολίδα (1997-1999), με μια σύντομη συμπληρωματική βόλτα στην Αλμωπία (2000). 

Στο μεσοδιάστημα άρχισε ν’ ανεβαίνει τα σκαλιά της υπερατλαντικής ιεραρχίας: το 1997 ήταν ήδη σύμβουλος του Ιδρύματος Ωνάση στις ΗΠΑ και λίγο αργότερα σκιαγραφούνταν από τα «Νέα» (9/11/1999) σαν ένα από τα τέσσερα «πρόσωπα-κλειδιά στις νεοελληνικές σπουδές» εκεί. Στις 29/10/2001, ενάμιση μήνα μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, το περιοδικό «New Yorker» θα τον προβάλει πάλι σαν υποδειγματικό ειδήμονα, οι έρευνες του οποίου μπορούσαν να συμβάλουν αποφασιστικά στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Μεταξύ 2004 και 2018 θα διευθύνει έτσι το «Πρόγραμμα Τάξη - Σύγκρουση - Βία» του Γέιλ, μ’ έναν τουλάχιστον μεταδιδακτορικό υπότροφο ενσωματωμένο στο «Εκπαιδευτικό Κέντρο Αντιεξέγερσης» στο Αφγανιστάν (CTC-A). 

Επιστήμη του 70% Το πρώτο δείγμα της ερευνητικής δουλειάς του για την Ελλάδα, με τίτλο «Κόκκινος Τρόμος: αριστερή βία στη διάρκεια της Κατοχής» (2000), ξεκινούσε με τη διακήρυξη πως «αποσκοπεί στην αμφισβήτηση μιας από τις κεντρικές, για την ακρίβεια ηγεμονικές, προσλήψεις στη μελέτη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου: ότι η Αριστερά υπήρξε το κύριο θύμα της βίας».

Η βία του ΕΑΜ, ισχυριζόταν, υπήρξε πρωτογενής, ενώ εκείνη των Γερμανών και των συνεργατών τους δευτερογενής και κατ’ επέκταση αμυντική. 

Η επικοινωνιακά εύστοχη εισαγωγή κάθε άλλο παρά δικαιωνόταν, ωστόσο, από το κείμενο που ακολουθούσε: τα συμπεράσματα του Καλύβα, πανελλαδικής υποτίθεται εμβέλειας, προέκυπταν από μια προβληματική καταμέτρηση των εκατέρωθεν θυμάτων σε 57 όλα κι όλα χωριά της άκρως συντηρητικής Αργολίδας, σε ενάμισι μόνο από τα τέσσερα χρόνια της Κατοχής. Παρούσα ακόμη και μια χτυπητή ανατολίτικη λαθροχειρία, bonne pour l’Occident: ο ισχυρισμός του πως ανακάλυψε μια «μη καταγεγραμμένη», άγνωστη μέχρι τότε οικογενειακή εξολόθρευση δωσιλόγων από τον ΕΛΑΣ. Στην πραγματικότητα, το συγκεκριμένο φονικό μνημονεύεται ρητά στη μετεμφυλιακή αντικομμουνιστική βιβλιογραφία ‒ με το σημερινό όμως όνομα του επίμαχου χωριού (Μιδέα), αντί του προπολεμικού που άλλαξε το 1928 και προτίμησε να χρησιμοποιήσει ο Καλύβας (Γκέρμπεσι). Ποιος να το πάρει όμως είδηση στην αγγλόφωνη Εσπερία; Οπως παραδέχθηκε ο ίδιος ενδοϋπηρεσιακά σε απολογιστικό κείμενό του το 2002, το «μοντέλο» που προκαταβολικά είχε επεξεργαστεί επιβεβαιώθηκε στην Αργολίδα μόλις κατά 70%· στην Αλμωπία, πάλι, διαψεύστηκε πλήρως. 

Οι ατυχίες αυτές ουδόλως κλόνισαν όμως τον επιστήμονά μας, που συνέχισε ακάθεκτος την ανοδική του πορεία, πουλώντας την ίδια πάντα, πολιτικά εξυπηρετική, πραμάτεια. Ως διεθνώς αναγνωρισμένος παίκτης, δεν αισθανόταν άλλωστε υποχρεωμένος να στηρίζει τα πορίσματά του με κάποια εξαντλητική τεκμηρίωση: στο βασικό έργο του, ως πηγή των αριθμών που παραθέτει (για τα θύματα της εκατέρωθεν «βίας» σε κάθε φάση της δεκαετίας του 1940) επικαλείται λ.χ. μιαν απροσδιόριστη «ευρεία επισκόπηση των διαθέσιμων στοιχείων» («The Logic of Violence in Civil War», Κέμπριτζ 2006, σ. 249).

Οποιος θέλει, τον πιστεύει. Η συζητήσιμη επιστημονικότητα της δουλειάς του Καλύβα ουδόλως αναιρεί, ωστόσο, την πολιτική λειτουργικότητα και την επικοινωνιακή ευστοχία της, που τον καθιστούν έναν πρώτης τάξης προπαγανδιστή· λειτούργημα που, μεταξύ άλλων, ασκεί κάθε δεκαπενθήμερο από τις στήλες της «Καθημερινής». Είτε ξεπλένει τη χούντα (18/6/2017) είτε το προδικτατορικό «λεγόμενο παρακράτος» (7/3/2021), οι παρεμβάσεις του στοχεύουν συνήθως στον επαναπροσδιορισμό της συλλογικής ταυτότητας της σημερινής Δεξιάς. Αυτής που χωνεύει δημιουργικά την πάλαι ποτέ παπαδοπουλική ΕΠΕΝ και τη «σώφρονα Χρυσή Αυγή», αποφασισμένη να ξεμπερδέψει οριστικά με τις «παρενέργειες» (διάβαζε: τις δημοκρατικές κατακτήσεις) της επάρατης Μεταπολίτευσης.

Γιατί τον επιλέξαμε 

Ο Στάθης Καλύβας είναι ο άνθρωπος στον οποίο κατέφυγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να του αποκαλύψει «ποιο είναι το διακύβευμα για τα επόμενα 100 χρόνια» του ελληνικού κράτους. Οπως ο ίδιος εξήγησε, πήρε τη βαθυστόχαστη απάντηση: «Η ευτυχία» («Το Βήμα», 21/3)... 

Πηγή: www.efsyn.gr

Εδώ ΜΕΘ, εκεί ΜΕΘ…

Της Στέλλας Αγγελόγλου, 

νευρολόγου στο ΓΝΑ Νίκαιας.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε πληθώρα συζητήσεων σε τηλεοπτικά πάνελ και ραδιοφωνικές εκπομπές σχετικά με το φλέγον και ταυτόχρονα διαχρονικό ζήτημα των διασωληνωμένων ασθενών που βρίσκονται εκτός ΜΕΘ και αυτόματα το γνωστό παιχνίδι έρχεται στο μυαλό μας. Με λύπη, αλλά όχι έκπληξη διαπιστώνουμε ότι όσο οι Ειδικές Δυνάμεις της αστυνομίας στοχεύουν στην ανεύρεση καταδικασμένων εγκληματιών και την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος, άλλο τόσο η κυβέρνηση και τα επιστημονικά φερέφωνά της, από μερίδα καθηγητών ιατρικής έως τους λοιμωξιολόγους των 6 μ.μ. στρουθοκαμιλίζουν ως προς τη λύση αυτού του τόσο σημαντικού ζητήματος επιβίωσης.

Το νέο καυτό στοιχείο των ημερών είναι οι διασωληνωμένοι Covid και non-Covid ασθενείς που βρίσκονται καθημερινά εκτός ΜΕΘ, αναμένοντας πολλά 24ωρα με κόστος μερικές φορές τη ζωή τους, αλλά σίγουρα και την ποιότητα της επιβίωσής τους ώσπου να βρεθεί κρεβάτι. Αυτό που αποκρύβεται όμως, με εξαίρεση τις φωνές των μαχόμενων υγειονομικών, είναι το πως οι ήδη υπάρχουσες κλίνες ΜΕΘ των ιδιωτικών κλινικών είναι επιτακτικό να ενταχθούν άμεσα στον ενιαίο σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ταυτόχρονα, επιβάλλεται να επεκταθούν οι ΜΕΘ των δημοσίων νοσοκομείων που είναι πολύ λιγότερες από τις αναγκαίες, όπως έχει επανειλημμένα επισημάνει η ΟΕΝΓΕ. Διαφαίνεται όμως, για ακόμη μία φορά, πως η πολιτική της κυβέρνησης μόνο στόχο έχει να ενισχύσει χρηματικά τους κλινικάρχες και όχι να προσφέρει υπηρεσίες Υγείας στους πολίτες της. Να θυμίσουμε ότι επίταξη για την κυβέρνηση σημαίνει διπλάσιο ποσό αποζημίωσης για τις κλίνες που χρησιμοποιούνται από τον ιδιωτικό τομέα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Έτσι κερδίζονται οι πόλεμοι; Όταν μένουν εκτός μάχης νευραλγικοί τομείς για την αντιμετώπιση της πανδημίας και χαρίζονται εκατομμύρια στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών κλινικών, που ούτε στο ελάχιστο δεν γυρίζουν πίσω στους εργαζόμενους σε αυτές;

Η επιστράτευση των ιδιωτών ιατρών, όσο και αν βοηθήσει προσωρινά τη δουλειά στα νοσοκομεία, καθώς αριθμητικά οι γιατροί που έρχονται είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που λείπουν, δεν λύνει το τεράστιο πρόβλημα των χώρων νοσηλείας και των ειδικών μονάδων όπως είναι οι ΜΕΘ.

Βρισκόμαστε ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας και δυστυχώς όλες οι προβλέψεις της ΟΕΝΓΕ, δηλαδή των γιατρών που είναι μέσα στα νοσοκομεία και δίπλα στον ασθενή, για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, έπεσαν μέσα. Προβλέψεις που δεν ακούσαμε από τις Επιτροπές των αρίστων του υπουργείου Υγείας, ίσως γιατί οι αποστειρωμένοι επιστήμονες των Επιτροπών αγωνιούσαν περισσότερο για τα επιστημονικά άλλοθι που δίνουν σε μία απάνθρωπη και αναίσχυντη πολιτική, παρά για την επιβίωση των ανθρώπων.

Επειδή λοιπόν, για εμάς, τους μαχόμενους υγειονομικούς, ο αγώνας που δίνουμε σήμερα είναι αγώνας για τη ζωή και την επιβίωση και επειδή ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα νοσοκομεία καθορίζεται και εντός αυτών, με την αυταπάρνηση, το φιλότιμο και την αυτοθυσία των υγειονομικών, αλλά και από πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται εκτός αυτών, εμείς θα δίνουμε αυτή τη μάχη και μέσα, αλλά και έξω από τα νοσοκομεία. Οι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι θα μας βρίσκουν πάντα απέναντί τους και στην πανδημία και μετά από αυτή, τόσο μέσα όσο και έξω από το νοσοκομείο. Γιατί εμείς τη μάχη για τη ζωή θα την κερδίσουμε! 

Πηγή: 902.gr

Πήρες μιαν απόφαση αλλά δεν θυμάσαι που την έχεις βάλει

 

Έβαλες την ψήφο σου στην κάλπη του Μητσοτάκη και την απόφαση σου σε εμφανές σημείο, πάνω στο τραπεζάκι του καθιστικού, απέναντι από την τηλεόραση. 

Θύμιος Γεωργόπουλος

Τον Ιούλιο του 2019 πήρες μιαν απόφαση αφού πρώτα άκουσες, ύστερα σύγκρινες και μετά ζύγισες. Άλλωστε πάντα έτσι έκανες και έτσι πορευόσουν, χωρίς να είσαι έξαλλος οπαδός, χωρίς να είσαι δεμένος στην εξυπηρέτηση συμφερόντων και μισθοφόρος κανενός. Ήσουν και παραμένεις μετριοπαθής και μετρημένος.

Ήξερες από την αρχή ότι... η απόφαση να στηρίξεις τους «άριστους» δεν είναι η άριστη.  

Πίστεψες όμως ότι ήταν  η απόφαση του μικρότερου κακού, ότι ήταν η απόφαση που πήγαινε με το ρεύμα, ότι ήταν η απόφαση που υπάκουε στην λογική “και τα μισά να κάνουν πάλι το διάφορο το ‘χουμε”. 

Έβαλες την ψήφο σου στην κάλπη του Μητσοτάκη και την απόφαση σου σε εμφανές σημείο, πάνω στο τραπεζάκι του καθιστικού, απέναντι από την τηλεόραση. 

Από την πρώτη ώρα άκουγες στην αγορά (γιατί η τηλεόραση δεν έλεγε τίποτα) ότι γινόταν επέλαση (κομματαρχών και συγγενών) επιτελών χωρίς πτυχία, χωρίς εμπειρία, χωρίς ειδικά προσόντα. 

Σκέφτηκες “και τι μ’ αυτό; Πάντα έτσι γίνεται. Δεν μπορείς να κάνεις επιτελείο χωρίς να επιλέξεις τους επιτελείς σου”.

Ύστερα άκουσες τον πρωθυπουργό να εξάρει την «Συμφωνία των Πρεσπών», να την παρουσιάζει ως δικό του επίτευγμα που αλλάζει τις ισορροπίες στα Βαλκάνια και θέτει στην γωνία τον Τουρκικό επεκτατισμό του Ερντογάν. Προβληματίστηκες είναι η αλήθεια έντονα, αφού θυμήθηκες τις εμφυλιοπολεμικές συγκεντρώσεις για την “Μακεδονία που είναι μία και Ελληνική” και τον “προδότη Τσίπρα που θα τον στήσουν στο Γουδί” αλλά είπες μέσα σου “οι διεθνείς συμφωνίες είναι δεσμευτικές, γι’ αυτό προσπαθεί να παρουσιάσει την κωλοτούμπα σαν δική του επιτυχία. Μικρό το κακό”. 

Ακολούθησε το ταξίδι του αμίλητου «αξιόπιστου και προβλέψιμου σύμμαχου» στον Τραμπ, τα σουλάτσα του Ερντογάν στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα που έληξαν όταν τα ρεύματα παρέσυραν τα καλώδια του Oruc reis, η επέκταση των 12 ναυτικών μιλίων στο Ιόνιο που μεγαλώνει την επικράτεια αλλά  η επέκταση ήταν λάθος μήνυμα στην Τουρκία επί ΣΥΡΙΖΑ και ένοιωσες άβολα αλλά σκέφτηκες “δεν βαριέσαι, τα ‘χει αυτά η διπλωματία, σημασία έχει να ‘χουμε ειρήνη”.

Μετά ήρθε η πανδημία με το lockdown που ανέδειξε τον Μωυσή (που μόνο η χώρα μας ευλογήθηκε να έχει), το “φαντάσου να κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ”, αλλά συνάμα ήρθαν και τα «σκόιλ ελληκικού», τα ψίχουλα στους έγκλειστους εργαζόμενους, οι εξαιρέσεις των περισσοτέρων από κάθε οικονομική στήριξη, τα εκατομμύρια στους καναλάρχες, ο πτωχευτικός κώδικας των πλειστηριασμών, η κατάργηση των επιδομάτων αλληλεγγύης, η -με νόμο- ακύρωση της 13ης σύνταξης, τα εκατομμύρια των απευθείας αναθέσεων σε αλουμινάδες φίλους που πληρώνονταν τις μάσκες προστασίας για μεταξωτά αλεξίπτωτα.

Αγανάκτησες και το μόνο που σκέφτηκες ήταν να μετακινήσεις την απόφαση σου από το καθιστικό στο κάτω μέρος στο παλιό σεντούκι της γιαγιάς.

Αναπόφευκτα οι καταστροφικές πολιτικές οδηγούν σε πτώση στον γκρεμό, που υπακούει απολύτως στο νόμο της βαρύτητας.

Έτσι η δημόσια υγεία παρέμεινε ανοχύρωτη κερκόπορτα, η ιδιωτική παρέμεινε απόρθητο φρούριο, η οικονομία μετατράπηκε σε «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου», τα εκατομμύρια δεν “πετάχτηκαν στις ΜΕΘ” αλλά στους φίλους της Νικολάου, οι εμβολιασμοί άργησαν (ακόμα) μια μέρα, οι διασωληνωμένοι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, ο ΣΥΡΙΖΑ διασπείρει τον ιό, η Πάρνηθα διαδέχεται την Ικαρία, ο Άδωνης γίνεται νονός, τον Ινδαρέ ακολουθεί η Νέα Σμύρνη και ο καθημερινός μας βιασμός δεν γίνεται από τον Λιγνάδη. 

Πήρες μιαν απόφαση, αλλά (πλέον) δε θυμάσαι που την έχεις βάλει.

www.koutipandoras.gr

'Θέατρο του Δρόμου' Γιάννης Χαρούλης

Στίχοι: Ελένη Φωτάκη

Μουσική: Γιάννης Χαρούλης

Το «Θέατρο του Δρόμου» αντλεί την πρώτη του έμπνευση, από τις τελευταίες μέρες ενός μελλοντικού αυτόχειρα. Μια βιτρίνα καλυμμένη με εφημερίδες, χειρόγραφα σημειώματα, φωτογραφίες, μαρτυρίες, μια υδρόγειος μέσα σε μία απόχη, ψυχιατρεία, αυτοσχεδιασμοί στο δρόμο, γέλια και κραυγές, θύτες και θύματα… οδηγούν την Ελένη Φωτάκη στις πρώτες φράσεις ενός στίχου. Ανάμεσα στις φράσεις υπάρχει ένα πρόσωπο, αλλά και δεν υπάρχει. Όταν ολοκληρώνει, στέλνει το στίχο στο Γιάννη Χαρούλη. Τον στέλνει όμως χωρίς τη «βιογραφία» του, χωρίς εξηγήσεις. Ο Γιάννης  προχωρά σχεδόν αμέσως στη μελοποίησή του και μέσα απ’ αυτήν, οδηγεί τον εγκλωβισμένο ίσκιο του στίχου σε μια λυτρωτική, σχεδόν ευτυχισμένη περιδίνηση. Αργότερα, διαισθήσεις και σκέψεις διασταυρώνονται. Στην ομάδα δημιουργίας προστίθενται δύο μουσικοί. Ακολουθούν πρόβες και παρέες, που καταλήγουν σε μια ζωντανή ηχογράφηση.  Έτσι προκύπτει το «Θέατρο του Δρόμου», ένα τραγούδι σχεδόν κινηματογραφικό, που αφήνει το κεντρικό του πρόσωπο να βγει από το πλάνο σφυρίζοντας, για να χαθεί τελικά προς άγνωστη κατεύθυνση.

Νεοφιλελευθερισμός με κοινοβουλευτισμό για πόσο ακόμη;...

Τάσος Παππάς

Στο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Κύρκος Δοξιάδης (23-3-2021) με τον τίτλο «Νεοφιλελευθερισμός, πανδημία, καταστολή»  καταλήγει ως εξής: «Μία από τις ιδιαιτερότητες του νεοφιλελευθερισμού ήταν πως είχε κατορθώσει να υποκαταστήσει με οικονομικούς θεσμούς σημαντικό μέρος των εκτός οικονομίας ιδεολογικο-πολιτικών εργαλείων της ταξικής κυριαρχίας. Η... προσφυγή στην ωμή κρατική βία και στην απόπειρα της ιδεολογικής της καταξίωσης ίσως σηματοδοτεί το τέλος του νεοφιλελευθερισμού όπως τον ξέρουμε – δηλαδή είτε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού εν γένει είτε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού με κοινοβουλευτισμό». Πρώτο ερώτημα: Το τέλος του νεοφιλελευθερισμού εν γένει; Είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη μια συζήτηση με αυτό το περιεχόμενο; 

Το τέλος του νεοφιλελευθερισμού σημαίνει και το τέλος του καπιταλισμού; Αρκετοί μαρξιστές (δεν είναι ανάμεσά τους ο Κ. Δοξιάδης) κάθε φορά που είχαμε κρίσεις μεγάλου βεληνεκούς οι οποίες έθεταν εν αμφιβόλω τις σταθερές του συστήματος, κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το τέλος του καπιταλισμού. Ηταν τόσο σίγουροι ότι ο αχός που ακουγόταν ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος του καπιταλισμού, ώστε έφταναν στο σημείο να κριτικάρουν για λιγοψυχία όσους εμφανίζονταν επιφυλακτικοί. Μπέρδευαν την επιθυμία τους με την πραγματικότητα. Υποτιμούσαν την ικανότητα του καπιταλισμού να προσαρμόζεται. Εισέπρατταν τους συμβιβασμούς του ως ομολογία ήττας. 

Ο καπιταλισμός αποδείχθηκε χαλκέντερος. Αλλαξε, αλλά δεν αποσύρθηκε. Αναδιπλώθηκε, αλλά δεν παραδόθηκε. Εκανε παραχωρήσεις, αλλά δεν διαπραγματεύθηκε τα θεμέλια πάνω στα οποία έχτισε την ισχύ του. Θυσίασε κάποιες από τις κατακτήσεις του, όσο αισθανόταν απειλούμενος, αλλά δεν παραβίασε τις αρχές του. Μετρίασε τις αξιώσεις του για να ξεπεράσει το πρόβλημα, αλλά δεν ακύρωσε την ουσία του. Ευπρεπίστηκε, αλλά δεν αυτοκτόνησε. Εξανθρωπίστηκε, αλλά δεν αποσταθεροποιήθηκε. 

Υπερβολικά αισιόδοξες αναλύσεις που προέβλεπαν το τέλος του καπιταλισμού είχαμε την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Επιστρέψαμε στα συνηθισμένα. Ανάλογες υπερφίαλες εκτιμήσεις έχουμε και σήμερα με την πανδημία. Ούτε το 2008 υπήρχε ούτε τώρα υπάρχει επεξεργασμένη εναλλακτική λύση. Οχι σχέδια επί χάρτου, φτιαγμένα σε εργαστήρια, όχι ακαδημαϊκές συλλήψεις χωρίς γείωση στην κοινωνία, όχι αυτοαναφορικές φλυαρίες για να αποστομωθούν οι αιρετικοί και να κερδηθεί η μάχη των εντυπώσεων στον μικρόκοσμο των μυημένων, αλλά ένα πειστικό αντίπαλο δέος. 

Ικανό να κινητοποιήσει. Γοητευτικό για να προσελκύσει. Δεν αρκεί να είναι κάποιος θυμωμένος με τις θηριώδεις ανισότητες, τις αδικίες, τη μαζική φτώχεια, την εκτεταμένη διαφθορά των πολιτικών ελίτ, την προκλητική απληστία των εχόντων, τη χειραγώγηση των θεσμών, την ατροφική κοινοβουλευτική δημοκρατία, την περιστολή των ατομικών ελευθεριών, τον κρατικό αυταρχισμό. Η οργή και η απελπισία για όσα συμβαίνουν και για την απουσία ελπίδας μπορεί να οδηγήσουν τις κοινωνίες σε εκρήξεις. Ακόμη και σε εξεγέρσεις. Ωστόσο, αυτές δεν θα έχουν διάρκεια, γρήγορα θα εκφυλιστούν σε περιθωριακούς ριζοσπαστισμούς, μειοψηφικούς και ανήμπορους που θα βαλτώσουν, όσο δεν κατατίθεται από τις δυνάμεις που αγωνίζονται για μια καλύτερη, δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία μια ελκυστική αναπαράσταση του μέλλοντος. Σίγουρα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Συνταγές υπάρχουν μόνο στα βιβλία μαγειρικής και στα εγχειρίδια που εκδίδουν αυτοχειροτονημένες πρωτοπορίες. 

Η πανούργα Ιστορία έχει διαψεύσει όσους προσπάθησαν να την φασκιώσουν και να την φέρουν στα μέτρα τους. Η νοσταλγία για τις ηρωικές εποχές δεν έχει νόημα. Η εμμονή στην υπεράσπιση καθεστώτων που κατέρρευσαν χωρίς να ανοίξει μύτη, είναι δογματισμός με ασήμαντα ακροατήρια. Η προσπάθεια επανασύστασης μοντέλων κοινωνικής οργάνωσης που έδωσαν για αρκετά χρόνια ευημερία και δημοκρατία στα όρια εθνών-κρατών (σοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός) δεν θα έχει τύχη στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Οι θεωρίες περί «λαϊκού καπιταλισμού» και «εξισωτικού καπιταλισμού» μοιάζουν με εκθέσεις ιδεών προορισμένες να απασχολήσουν τους ειδικούς σε σεμινάρια. Ο «τρίτος δρόμος» αποδείχθηκε μια μεγάλη απάτη που βοήθησε στον εξωραϊσμό του συστήματος. 

Η ιδέα να τεθούν ξανά στην κυκλοφορία, απαλλαγμένες από τις αρνητικές συνδηλώσεις, οι έννοιες του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού δεν θα δημιουργήσει μαζικό ρεύμα, όσο η συζήτηση περί αυτών είναι γενικόλογη, όσο μαίνεται ο εμφύλιος μεταξύ των συνιστωσών της Αριστεράς για το ποια κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ποια διαθέτει τα κατάλληλα θεωρητικά εργαλεία για να ερμηνεύσει τον κόσμο, ποια έχει δικαιωθεί από την Ιστορία, ποια υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των εργαζομένων, ποια μπορεί να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο του κοινωνικού μετασχηματισμού. Το δυαδικό σχήμα που εισηγείται ο αριστερός λαϊκισμός –«οι πολλοί από κάτω» εναντίον «των λίγων από πάνω»– είναι θολό και παρά την ιδεολογική ευρυχωρία του που έφερε επιτυχίες σε ορισμένες φάσεις και σε κάποιες χώρες, δεν έχει καταφέρει να γίνει το σημείο αναφοράς. 

Φοβάμαι ότι περισσότερο πιθανό είναι να αναμετρηθούμε με τη δεύτερη εκδοχή, δηλαδή με «το τέλος του νεοφιλελευθερισμού με κοινοβουλευτισμό». Το σύστημα δεν θα διστάσει όπου η δημοκρατία συνιστά εμπόδιο για τις επιδιώξεις του να την περιορίσει. Το επιχειρεί ήδη σε διάφορες περιοχές. Ακόμη και να την καταργήσει. Υπάρχει προηγούμενο. Η Χιλή του Πινοτσέτ...

Πηγή: www.efsyn.gr

Ο Τσίπρας πήρε τo όπλο του και άρχισε να σπάει αυγά στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Aλλά πρέπει να βρει 100 άφθαρτα πρόσωπα για τις εκλογές

Του Γ. Λακόπουλου

Όσο πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές – και η κυβέρνηση διευρύνει τις αποτυχίες της και ταυτόχρονα την προπαγάνδα που τις σκεπάζει- γίνεται φανερό ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα διεκδικήσει τη νίκη αφού απαντήσει σε ένα ερώτημα:

Θα πάει στην κάλπη ως επικεφαλής σε ένα φραξιονισμένο κόμμα «της Αριστεράς» ή θα ηγηθεί στην επιχείρηση ανασύνταξης της Δημοκρατικής Παράταξης με στόχο μια προοδευτική κυβέρνηση που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση;

Η προσωπική απόφασή του να υπερψηφίσει, επί της αρχής, ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ το νομοσχέδιο για την επένδυση στο Ελληνικό, παρά τις αντιδράσεις -και την ανταρσία- κάποιων στελεχών, εγγράφεται ως τομή στην πορεία του κόμματος. Ο  επικεφαλής του άρχισε να σπάει αυγά και να παρακάμπτει τις επιμέρους επιλογές προσώπων και συσπειρώσεων.

Η υπέρβαση των αντιδράσεων του σκληρού κομματικού  πυρήνα και της προσήλωσης στις αγκυλώσεις της «Αριστεράς» δείχνει ότι ο Τσίπρας έχει πάρει τις αποφάσεις του.

Θα οδηγήσει το κόμμα στις εκλογές με πολιτική σημαία την συνύπαρξή Αριστεράς-Κεντροαριστεράς σε έναν οιονεί νέο πολιτικό φορέα και θα απευθυνθεί σε όλο το κοινωνικό φάσμα που ιστορικά καλύπτει η Προοδευτική  Παράταξη.

Τα χαρακτηριστικά μιας προοδευτικής κυβέρνησης

Σ’ αυτόν τον άξονα θα διαμορφωθεί το σχέδιο εξόδου από την κρίση και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ  προδιαγράφοντας τα χαρακτηριστικά της προοδευτικής κυβέρνησης, εφόσον πάρει τη λαϊκή εντολή.

Οι εσωκομματικές αντιδράσεις δεν πρόκειται να αναστρέψουν αυτή τη πορεια και οι φράξιες θα χάσουν το ρόλο που επιχειρούν να διαδραματίσουν στις αποφάσεις.

Κοντολογίς ο Τσίπρας παίρνει το όπλο του και θα ασκήσει πλήρως τα προνόμιά του ως αρχηγός του κόμματος, αλλά και ως φυσικός επικεφαλής της παράταξης.

Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα είναι μπροστά του: λείπουν τα πρόσωπα που θα εκπροσωπήσουν τις εμπροσθοβαρείς επιλογές του.

Σ’ αυτό το ρόλο δεν μπορούν να αποδώσουν όσοι έχουν ήδη κριθεί ως αποτυχημένοι στην προηγουμένη κυβέρνηση, δρουν ως βαρίδια σήμερα.

Οι ανοησίες του τύπου «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς», «είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε  αμέσως τις ευθύνες μας» και «εμπρός για δημοκρατική αντεπίθεση» δείχνουν ότι εκτός από ακατάλληλοι είναι και επικίνδυνοι.

Έχει, λοιπόν, ο Τσίπρας στη διάθεσή του το πολιτικό προσωπικό που χρειάζεται για να κυβερνήσει; Αν το έχει, πρέπει να το ανεβάσει στη σκηνή πριν τις εκλογές.

Αν εστιάσουμε στα 150 μέλη Κεντρικής Επιτροπής, τα 41 Πολιτικού Συμβουλίου, τα 20 της  Πολιτικής Γραμματείας και τους  90 κοινοβουλευτικούς, το πρώτο ερώτημα, πέρα από τις ιδεολογικές ακαμψίες ορισμένων, είναι: πόσοι από αυτούς είναι υπουργήσιμοι; 

Πόσοι μπορούν να υπερασπιστούν προεκλογικά για τον εαυτό τους το ενδεχόμενο να αναλάβουν αρμοδιότητες σε μια κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα που θα διαχειριστεί τις τύχες της χώρας για τα επόμενα χρόνια;

Θα χαλάσουμε τις καρδιές μας, αλλά είναι ζήτημα αν υπάρχουν 15 κι ο κόσμος όλος με αυτές τις προδιαγραφές.

Η ηγεσία δεν είναι συλλογική υπόθεση

Οι πολίτες δεν θα ψηφίσουν όποιον προσπαθεί να στήσει «αριστερό πόλο» για να νικήσει τον καπιταλισμό, ούτε όποιον έχει στο μυαλό του την κατάργηση του ΝΑΤΟ, την αυτοδιαχείριση στην παραγωγή και την τιμωρία της κοινοτικής  Ευρώπης.  

Θα ψηφίσουν ποιος θα τους κυβερνήσει και με ποιο πρόγραμμα που καθιστά τη χώρα βιώσιμη.

Και επειδή το πρόγραμμα μπορεί εύκολα να καταρτιστεί το ερώτημα θα είναι ποιοι θα το υλοποιούν.

Ποιοι έχουν τη γνώση, την διαχειριστική κουλτούρα, να σταθούν,  στο εξωτερικό, στην Ευρώπη και στη διεθνή σκηνή ως εκπρόσωποι μιας προοδευτικής κυβέρνησης.

Ποιοι θα αναλάβουν τα υπουργεία και με ποια εφόδια.  Με ποιες σπουδές; Μα ποιες γλώσσες. Με ποια κατάρτιση. Με ποια αναγνώριση. Με ποια ειδίκευση. Με ποια πολιτική βούληση.

Θα αναλάβουν να κάνουν τι;  Ό,τι έκαναν και στις προηγούμενες   κυβερνήσει Τσίπρα ορισμένοι;

Ποιος θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αν πρόκειται να ράβουν κουστούμια όσοι έχουν δοκιμαστεί και απέτυχαν και όσοι προκαλούν με τη συμπεριφορά τους με τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις τους και με την αφασία τους μπροστά σε όσα διακυβεύονται;

Ακόμη και αν νομίζουν ότι ξέρουν τις απαντήσεις, θα τα θαλασσώσουν όταν τους αλλάξουν τις  ερωτήσεις. Έχουν προϊστορία.

Τίποτε δεν είναι ανυπέρβλητο για ένα μεγάλο κόμμα.  Από τη στιγμή που ξέρει τα ερωτήματα μπορεί να βρει τις απαντήσεις. Μόνο που αυτό είναι υπόθεση του ηγέτη. Και στα κόμματα η ηγεσία δεν είναι συλλογική υπόθεση. Όπως δεν είναι η πρωθυπουργία, αν κερδίσουν.

 Ο Αλέξης Τσίπρας έχει όλες τις επιλογές στη διάθεσή του. Υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στην κοινωνία οι εκατό άνθρωποι που πρέπει να εμφανίσει προεκλογικά ως εν δυνάμει διαχειριστές της χώρας δίπλα του. 

Τι θέλουν οι πολίτες από αυτόν το κατέθεσαν ως τώρα τρεις φορές στην κάλπη. Είναι η σειρά του…΄

www.anoixtoparathyro.gr

ΥΓ του blog: .....κουράζει η εμμονή και το κόλλημα του δημοσιογράφου να επιμένει σε απόψεις που δεν εκφράζουν ούτε το 3%, ούτε το 32%, ούτε κι όποιον αναγνώστη, η θεατή, ψάχνει την άλλη όψη της πραγματικότητας πέρα από την μονολιθικότητα των πληρωμένων ειδήσεων....δεν θα επανερχόμαστε αν την απάντηση δεν έδινε η Antzelina στο The FAQ  (ΕΔΩ/) την οποία προσυπογράφουμε.....