Αυτό που αγαπώ στα κείμενα του Καστοριάδη είναι η καθαρή ματιά με την οποία αντικρίζει τη ρίζα της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων και η επιμονή του στην επικαιρότητά της. Μελετούσε τα κλασικά κείμενα από το πρωτότυπο και είχε την τόλμη να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια τους και τη νηφαλιότητα να τα ερμηνεύσει αρνούμενος τον παραμορφωτικό φακό της προγονοπληξίας και του φανατισμού.
Είδε στη βαθιά αντινομία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού τη βαθιά αντινομία της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Και το είδε γιατί προσέγγισε τα αιρετικά αυτά κείμενα με τη σκευή του φιλοσόφου. Το είδε γιατί άφησε τα ίδια αυτά να του μιλήσουν.
«Η ελληνική παιδεία κατακτάται αντιμαχόμενη την ύβριν».
«Ύβρις η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη».
Δεν το επινόησε ο Καστοριάδης. Το ανέγνωσε στα αρχαία κείμενα, από την Ιλιάδα, στον Αναξίμανδρο και στα έργα των τραγικών ποιητών.
Κι αν επιμένει να μιλά για τα κείμενα αυτά μέχρι τον θάνατό του στην εκπνοή του εικοστού αιώνα, είναι που έβλεπε πόσο πολύτιμα θα μπορούσαν να είναι στον αιώνα μας.
Κι αν επέμενε να μιλά για την ουσία της δημοκρατίας ως αυτοθέσμισης, κι αν πάσχιζε να αποδείξει ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία του καιρού του δεν ήταν παρά μια φενάκη, ήταν που έβλεπε αυτό που ερχόταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου