Το πρωτάθλημα άρχισε, τα σχολεία άνοιξαν, η ΔΕΘ τελείωσε. Η σέντρα της νέας σεζόν έγινε και οι ομάδες είναι λογικό να είναι στην αρχή μουδιασμένες. Ολες; Φυσικά όχι όλες. Η ομάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι σε φουλ φόρμα έτοιμη να πετύχει στην χώρα όσα πέτυχε τα προηγούμενα δυο χρόνια κι ακόμη περισσότερα, απέναντι σε ένα βασικό διεκδικητή που ακόμη αναζητεί αγωνιστική ταυτότητα.
γράφει ο Γιώργος Αποστόλου
Πολύ αθλητικό; Ισχύει.
Αν όμως το καλοσκεφτείς η πολιτική μας ζωή μοιάζει περισσότερο με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, τα ελληνικά φυσικά, παρά με μια πολιτική ζωή που αφορά κοινωνίες και πολίτες.
Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ψηφίζει οπαδικά, ανεξάρτητα πόσο την κακοποιούν οι εκλεκτοί της. Ψηφίζει μόνο για να μη νικήσει ο αντίπαλος, να μην έχουν καζούρα την άλλη μέρα στα αληθινά και ψηφιακά καφενεία. Για πολλούς επίσης, οι αρχηγοί των κομμάτων διαφέρουν ελάχιστα από τους προπονητές των ομάδων, έχουν η δεν έχουν γερό πάγκο κι όχι στελέχη και έχουν η δεν έχουν καλό σύστημα κι όχι καλή πολιτική.
Προς επίρρωση των ανωτέρω, στο μίγμα έχει πλέον προστεθεί και το "σκορ", γιατί καλό είναι το ματς αλλά κάποιος πρέπει να κρατάει και τα γκολ η τα καλάθια για να καταλαβαίνουν καλύτερα τι θέλουμε να κάνουν οι πλεμπαίοι. Σύμφωνα λοιπόν με τα πιο επίσημα χείλη, τα χείλη του παρόντος, κατ’ ευφημισμό, πρωθυπουργού, το σκορ είναι 102-3 και "λιγότεροι νεκροί απ' όσους πρέπει".
Και τα δυο σκορ φυσικά δείχνουν πόσο ξεσκίζει τον αντίπαλο η ομαδάρα και καλύτερα να το βουλώνει ο προπονητής της και να κρύβονται κάτω από τις πέτρες οι οπαδοί της.
Κυνικό βέβαια, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό πως στα "σκορ" μετρούν μόνο ομοειδή πράγματα, εν προκειμένω μόνο νεκροί αν κι όταν μας συμφέρει και το παιχνίδι είναι ίσα βάρκα ίσα γιαλό, πετάμε κι ένα έμμεσο σκοράκι, τύπου «εμείς μετράμε στρέμματα, εσείς φέρετρα».
Το ζήτημα, είναι να μετράμε λοιπόν και φυσικά ΕΜΕΙΣ να βγαίνουμε στον αφρό για να μπουκώνουμε σανό τις "γαλάζιες εξέδρες" και τίτλους τα γαλάζια sites και εφημερίδες.
Ο τρίτος νεκρός από τις πρόσφατες πυρκαγιές, δυο στην ιδιωτική προσπάθεια κατάσβεσης κι ένας εγκαυματίας, είναι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη απλά ένα γκολάκι στις καθυστερήσεις όταν έχεις συντρίψει τον αντίπαλο. Η ανθρώπινη υπόσταση έχει ευτελιστεί απόλυτα υπό την δημιουργική, νεκρόφιλη στατιστική.
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο αυτό από τον πρωθυπουργό των Gigabytes. Ας μην ξεχνάμε και την έτερη ιδιότητα των πυλώνων του καθεστώτος του: Δεν είναι απλά mediάρχες, αλλά Πρόεδροι ομάδων. Κι όχι του Πανιώνιου και του Απόλλωνα που έχουν συνηθίσει στις τεσσάρες. Εμείς, πρέπει να ρίχνουμε 7 και να τρώμε στη χειρότερη 1 το οποίο φυσικά θα αμφισβητούμε μέχρι τέλους ότι δεν είμασταν εμείς που το φάγαμε.
Δικά σας όσα φάγατε στο Μάτι, αλλά οι 14.500 νεκροί στην πανδημία είναι αλλουνού.
Εμείς, πρέπει να κυριαρχούμε ακόμη κι αν χρειάζονται δέκα ανύπαρκτα πέναλτι και ένας στρατός στημένων διαιτητών. Οι οπαδοί θα πανηγυρίζουν έτσι κι αλλιώς, τους αρέσει να κερδίζουν με κάθε κόστος, ειδικά με ψόφιο πενάλντι στο 90φεύγα.
Ό,τι πει το σκορ λοιπόν.
Το σκορ που μας συμφέρει.
Όμως είναι η πρώτη φορά που ένας Πρωθυπουργός, το κάνει με νεκρούς.
Υπάρχει όπως πάντα κι εδώ μια κινηματογραφική παρομοίωση: Στην «Επιστροφή του Βασιλιά», την αριστουργηματική ταινία του Peter Jackson που ολοκλήρωσε την τριλογία του «Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών», ο Στρατός Των Νεκρών, αναγκάζεται απρόθυμα να επιτεθεί στα Ορκ του Σάουρον στην Μίνας Τίριθ για να απελευθερωθεί από τα δεσμά μιας αιώνιας κατάρας και να δικαιωθεί.
Ναι. Οι νεκροί, όταν τους χρησιμοποιείς και τους σκυλεύεις, θα σε εκδικηθούν αργά η γρήγορα.
Ειδικά αν τους έχεις μετατρέψει από ήρωες, αναμνήσεις και αγαπημένους, σε γκολάκια, τρίποντα και "βρώμικη" στατιστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου