Τίποτα δεν χαρίστηκε. Το δικαίωμα του ανθρώπου να δουλεύει για να ζει και όχι να ζει για να δουλεύει. Το 8ωρο και το δικαίωμα στην ξεκούραση και στον ελεύθερο χρόνο. Το δικαίωμα για μόνιμη, σταθερή, δημιουργική και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία. Οι Συλλογικές Συμβάσεις, το δικαίωμα της κοινωνικής ασφάλισης, η άδεια, η συνδικαλιστική ελευθερία στους χώρους δουλειάς.
Τίποτα απ’ όλα όσα κατακτήθηκαν εδώ και ενάμιση αιώνα και που σήμερα ο καπιταλισμός τα παίρνει πίσω με «τόκο», δεν χαρίστηκε. Είναι ποτισμένο με αμέτρητο μόχθο, ιδρώτα και αίμα. Τίποτα δεν θα επιστραφεί από μόνο του. Ο,τι κερδήθηκε κι ό,τι χάθηκε, ό,τι κλάπηκε κι ό,τι «επιστραφεί», θα έχει πάνω του την ίδια σφραγίδα: Τη σφραγίδα της θυσίας, της αγωνίας, της ενότητας των εκατομμυρίων εργαζομένων.
Τίποτα απ΄ όλα όσα έμειναν ανεκπλήρωτα και που σήμερα οι «δουλοκτήτες» τα παρουσιάζουν σαν «αδύνατα», δεν θα χαριστεί. Θα είναι ο καρπός μιας αδιάκοπης σποράς αγώνων. Των αγώνων ώστε το νόμιμο και το ηθικό να συμπορευτεί με το δίκιο του εργάτη. Αυτή είναι η μόνη προοπτική που πάνω της μπορεί να φυτρώσει η ελπίδα για τον λαό – εργάτη.
Αν ο λαός παραιτηθεί από αυτή την προοπτική, τότε από την εξέγερση του Σικάγου, από τη ματωμένη Κυριακή του 1905 στη Ρωσία, από τον Μάη του ’36 και τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου, από τον τοίχο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, θα έχουν απομείνει μόνο οι αγχόνες των εκμεταλλευτών.
Η Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς ημέρα μνήμης. Είναι ημέρα υπόμνησης των δυο δρόμων: Ο ένας (σσ: «μονόδρομο» τον αποκαλούν οι μηχανοδηγοί του «οδοστρωτήρα») είναι ο δρόμος εκείνων που γυρίζουν τη ζωή του λαού δύο αιώνες πίσω. Εκείνων που αποφάσισαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε εργαστήριο αγριανθρωπισμού για την εφαρμογή της πιο στυγνής πολιτικής που προσθέτει βάρη, πολλαπλασιάζει τα βάσανα, αφαιρεί δικαιώματα, διαιρεί την κοινωνία.
Ο άλλος δρόμος – λένε οι μηχανοδηγοί του «οδοστρωτήρα» – «δεν υπάρχει». «Δεν είναι ρεαλιστικός». «Είναι δύσκολος». Κι όμως! Ο άλλος δρόμος, η άλλη πορεία, είναι μια πορεία απείρως «ευκολότερη» και – από άποψη αποτελεσμάτων – πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων, μάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες εξαναγκάζεται ο λαός για να βγαίνουν κερδισμένοι οι δυνάστες του. Είτε όταν υπάρχει «ανάπτυξη», είτε όταν έρχεται έρχεται η κρίση.
Η Πρωτομαγιά είναι ένας άσβεστος φάρος που φωτίζει τη δυνατότητα, όπως την κατέγραψε ο ποιητής: Η Γη να γίνει κόκκινη από ζωή κι όχι από θάνατο. Η δυνατότητα αυτή περιγράφεται στα λόγια του Αύγουστου Σπάις. Ήταν τα λόγια με τα οποία ο Σπάις, ένας από τους ηγέτες της εξέγερσης του Σικάγου το Μάη του 1886, απευθύνθηκε στους δικαστές την ώρα που εκείνοι τον έστελναν μαζί με τους συντρόφους του στην αγχόνη:
«Κύριοι δικαστές, αν σκέπτεστε σοβαρά ότι με τις κρεμάλες μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών προς την εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια, “πτωχοί τω πνεύματι”. Σε παρόμοια περίπτωση θα μας κρεμάσετε με το δίκιο σας. Έπειτα, αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάμετε.
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου