Η Μαρία Καρυστιανού για το φάκελο "Τέμπη 2023" Στις Αντιθέσεις

Η Μαρία Καρυστιανού Πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών-Θυμάτων Τεμπών, μιλάει για όλους και για όλα στις "Αντιθέσεις",  396 ημέρες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα της 28ης  Φεβρουαρίου του 2023 στα Τέμπη, με τους 57 επισήμως νεκρούς, την μια αγνοούμενη και τους δεκάδες τραυματίες.

Η Μαρία Καρυστιανού, ανοίγει τον φάκελο όλων όσων βιώνουν οι οικογένειες, συγγενείς και φίλοι, των νεκρών και τραυματιών των Τεμπών και μιλάει για το συλλογικό τραύμα που προκάλεσε η τραγωδία στην Ελληνική κοινωνία, με τις διαστάσεις του και εκτός Ελλάδας.

"ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη

📺 Στην ΚΡΗΤΗ TV

Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη

Σωτήρης Ριζάς 

Διευθυντής Ερευνών του Κέντρου Ερευνας Ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών.

Η καταδίκη και εκτέλεση των Νίκου Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Νίκου Καλούμενου και Ηλία Αργυριάδη τον Μάρτιο του 1952 καθώς και η λεγόμενη Δίκη των Αεροπόρων, τον Σεπτέμβριο του 1952, αποτελούν δύο σημαντικά γεγονότα που εντάσσονται στην καρδιά των εξελίξεων και της λογικής της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, η οποία ταυτίζεται με την όξυνση του Ψυχρού Πολέμου. Και οι δύο περιπτώσεις επέδρασαν σε σημαντικό βαθμό στη διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος που χαρακτηριζόταν από τη διαμάχη μεταξύ της κοινοβουλευτικά επισφαλούς και ανομοιογενούς κυβέρνησης του Κέντρου, υπό τους Νικόλαο Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλο, και του αντιπολιτευόμενου συντηρητικού Ελληνικού Συναγερμού υπό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο.
Η κυβέρνηση Πλαστήρα – Βενιζέλου, με την έμπνευση του πρώτου και του κόμματός του, της Εθνικής Προοδευτικής Ενωσης Κέντρου (ΕΠΕΚ), και την επιφύλαξη των Φιλελευθέρων υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο, είχε επιδιώξει κατά τη στιγμή του σχηματισμού της, στις 27 Οκτωβρίου 1951, να τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των αδικημάτων των οποίων οι ποινές θα μετριάζονταν ή θα εξαλείφονταν, και εκείνων που θα διαπράττονταν στη συνέχεια. Η κυβέρνηση θα προχωρούσε επίσης σε απελευθέρωση μεγάλου αριθμού εκτοπισμένων από τον Αγιο Ευστράτιο και το Τρίκερι. Η εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, η οποία ήταν πολύ πιο μετριοπαθής σε σχέση με τη γενικευμένη αμνηστία που είχε προσπαθήσει να εφαρμόσει χωρίς επιτυχία ο Πλαστήρας τον Αύγουστο του 1950, δεν ήταν ευχερής.

Μετεμφυλιακοί πολιτικοί διαχωρισμοί
Το νομοσχέδιο επρόκειτο να κατατεθεί στη Βουλή τον Δεκέμβριο του 1951 και δεν θα ψηφιζόταν πριν από τον Απρίλιο του 1952 υπό το κράτος των εντυπώσεων που θα προκαλούσε η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των τριών συντρόφων του. Βαρύνουσα επίπτωση στην προώθηση της πολιτικής τής επιείκειας είχαν οι αντιρρήσεις των Φιλελευθέρων αλλά και κέντρων ισχύος που σχετικοποιούσαν τη λειτουργία του αντιπροσωπευτικού συστήματος: Ο αμερικανικός παράγων δεν έβλεπε θετικά οποιαδήποτε πολιτική θα υποδείκνυε «αδύναμη» αντιμετώπιση του κομμουνισμού στο εσωτερικό μετά την έκρηξη του πολέμου της Κορέας τον Ιούνιο του 1950, εξέλιξη που είχε ενισχύσει τις στρατιωτικές και κατασταλτικές όψεις του δόγματος της «ανάσχεσης» του παγκόσμιου κομμουνισμού.
Τα Ανάκτορα, αν και βρίσκονταν σε ρήξη με τον Παπάγο, αποτελούσαν σταθερό υπερασπιστή των μετεμφυλιακών πολιτικών περιορισμών. Υπήρχε ακόμα ο Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ), o οποίος διατηρούσε την ισχύ του στο εσωτερικό του στρατού. Τέλος, στο κοινοβουλευτικό πεδίο, ο Ελληνικός Συναγερμός, αν και δεν υποστήριξε δημόσια την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των υπολοίπων καθώς και την καταδίκη των αεροπόρων, δεν έπαυε να θέτει διαρκώς στη δημόσια συζήτηση το θέμα της βούλησης της κυβέρνησης του Κέντρου να αντιμετωπίσει με σθένος την κομμουνιστική αριστερά.
Το κοινό στοιχείο όλων των αντιτιθεμένων ήταν η ανησυχία ή και ο φόβος τους ότι το ΚΚΕ δεν μπορούσε να συγκρατηθεί παρά μόνο στο πλαίσιο ενός περιοριστικού, αν και κοινοβουλευτικού, καθεστώτος. Για τον Ελληνικό Συναγερμό η στρατηγική αυτή, που θα παρέμενε ισχυρή και μετά την εκλογική του νίκη το 1952, είχε και εκλογική στόχευση, καθώς εμφάνιζε το νεοπαγές κίνημα του στρατάρχη Παπάγου ως τον μόνο αξιόπιστο αντίπαλο των κομμουνιστών και το Κέντρο ως ένα αδύναμο συνονθύλευμα χωρίς λόγο ύπαρξης στο σκηνικό μιας πολωμένης πολιτικής διάρθρωσης.

Η οπτική του ΚΚΕ
Αντίστροφα, από την οπτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, η πολιτική εξέλιξη στη χώρα εκλαμβανόταν μονοσήμαντα ως αρνητική. Καθώς η Ελλάδα εντασσόταν το 1952 οργανικά στην Ατλαντική Συμμαχία, η ηγεσία του ΚΚΕ, και υπό την επίδραση των ψυχροπολεμικών αντιλήψεων που επικρατούσαν στη Μόσχα κατά την τελευταία αυτή φάση της σταλινικής περιόδου, θεωρούσε ότι η κυβέρνηση του Κέντρου δεν συνιστούσε αξιόλογη εναλλακτική έναντι του Ελληνικού Συναγερμού. Ταυτόχρονα, ενώ αναγνωριζόταν από τον ηγέτη του κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη η ανάγκη ανασυγκρότησης του ΚΚΕ μέσω της ανασύνταξης των οργανώσεών του, αυτή η διαδικασία δεν γινόταν αντιληπτή ως μονοσήμαντη προσπάθεια επανένταξης στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, έστω μέσω του μετωπικού σχήματος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και ως διατήρηση της δυνατότητας παράνομης δραστηριότητας.
Επρόκειτο για φαύλο κύκλο που συντηρούσε την ταύτιση εμφυλίου και Ψυχρού Πολέμου και διαιώνιζε τον πολιτικό διαχωρισμό στο εσωτερικό. Το κομμουνιστικό κόμμα ήταν παράνομο και η ηγεσία του βρισκόταν στο ανατολικό μπλοκ, συνεπώς η διατήρηση επαφής των οργανώσεων που βρίσκονταν στην Ελλάδα με την ηγεσία του εξωτερικού υπαγόταν από την κυβέρνηση και, κυρίως, τις αρχές ασφαλείας στον νόμο περί κατασκοπείας του 1936. Η έξοδος από τον φαύλο κύκλο δεν μπορούσε παρά να είναι πολιτική και όχι νομική. Προϋπέθετε ισχυρή και ομοιογενή κυβέρνηση Κέντρου, κάτι που δεν συνέβαινε, και κοινοβουλευτική στρατηγική της αριστεράς χωρίς κατάλοιπα παράνομης δραστηριότητας η οποία, πέραν του θέματος της αρχής, δεν ήταν ρεαλιστική.

Οι υπέρ και οι κατά της απονομής χάριτος
Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, μέλους του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ επιφορτισμένου με την ανασυγκρότηση των οργανώσεων, και των συγκατηγορουμένων του δεν αποτράπηκε, καθώς αντιτάχθηκε σ’ αυτήν μόνο μια ομάδα που συνιστούσε την αριστερά της ΕΠΕΚ με πιο επιφανή εκπρόσωπο τον υπουργό Συντονισμού Γεώργιο Καρτάλη. Και η ομάδα αυτή, πάντως, δεν συνέδεσε την αντίθεσή της με την παραμονή της στην κυβέρνηση και το κόμμα, αν και ο Καρτάλης υπέβαλε την παραίτησή του για να την ανακαλέσει στη συνέχεια. Υπέρ της απονομής χάριτος είχε ταχθεί και ο υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτριος Παπασπύρου. Απρόθυμοι να συμμετάσχουν σε προσπάθεια αποτροπής των εκτελέσεων ήταν οι Φιλελεύθεροι του Σοφοκλή Βενιζέλου, ο οποίος διέθετε και αυξημένη επιρροή, αφού αναπλήρωνε τον ασθενούντα Πλαστήρα. Ο Ελληνικός Συναγερμός χωρίς να τάσσεται ρητά υπέρ των εκτελέσεων ήταν σαφές ότι τις ευνοούσε, αφού καλούσε την κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και σε αντίθετη περίπτωση να αφήσει άλλους να τις αναλάβουν. Το Στέμμα, με την απόρριψη εκ μέρους του της αίτησης χάριτος των καταδικασθέντων, και οι Αμερικανοί, αν και σιωπηλοί, υπήρξαν ασφαλώς αποφασιστικοί παράγοντες για την εκτέλεση των τεσσάρων.

Ξεκαθάρισμα λογαριασμών
Στην περίπτωση της Δίκης των Αεροπόρων η αυθαιρεσία στη σύνταξη του κατηγορητηρίου και στην κατασκευή των τεκμηρίων με βασανιστήρια υπερέβη κάθε προηγούμενο. Αν και οι κατηγορίες αφορούσαν δολιοφθορά από κομμουνιστές, φαίνεται ότι σε μεγάλο βαθμό επρόκειτο για εκκαθάριση που δεν είχε αποκλειστικά ιδεολογικό και πολιτικό χαρακτήρα, αλλά συνιστούσε και εσωτερική διαμάχη επαγγελματικής διάστασης που απέβλεπε σε εξουδετέρωση επικίνδυνων ανταγωνιστών, μη κομμουνιστών, για τη μελλοντική κατανομή ηγετικών θέσεων. Στην υπόθεση ενεπλάκησαν αξιωματικοί της Αεροπορίας, οι οποίοι είτε ηγούνταν εκείνη τη στιγμή είτε ηγήθηκαν του όπλου στη συνέχεια είτε, τέλος, αναμείχθηκαν αργότερα στο πραξικόπημα του 1967. Η δίκη έληξε τον Σεπτέμβριο του 1952 με την καταδίκη δώδεκα κατηγορουμένων, εκ των οποίων δύο σε θάνατο, ποινές που δεν εκτελέστηκαν, και στην αποβολή τους από την Αεροπορία.
Η συζήτηση στον αθηναϊκό Τύπο σχετικά με τα βασανιστήρια κατηγορουμένων ώστε να αποσπαστούν ομολογίες, δείχνει ότι θεμελιώδη στοιχεία της υπόθεσης δεν διέφυγαν την προσοχή. Ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Γεώργιος Μαύρος διέταξε τη διεξαγωγή διοικητικής εξέτασης, αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η κυβέρνηση του Κέντρου δεν διέθετε εκείνη τη στιγμή πραγματική δυνατότητα να κυβερνήσει, ενώ ταυτόχρονα η πολιτική της αξιοπιστία είχε πληγεί, καθώς στην ουσία υφίστατο μια πολιτική την οποία σημαντικό τμήμα της δεν ενέκρινε.

Οι εκλογές
Στις 11 Οκτωβρίου επρόκειτο να προκηρυχθούν εκλογές, οι οποίες θα διεξάγονταν με πλειοψηφικό όπως είχε ζητήσει ο Συναγερμός αλλά και ο αμερικανικός παράγων. Ο Παπάγος θα αναδεικνυόταν νικητής με συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία έναντι ενός Κέντρου που είχε υποστεί μεγάλη φθορά, καθώς είχε χρεωθεί τις καταδίκες και επικρινόταν ταυτόχρονα ως ενδοτικό έναντι των κομμουνιστών. Παράλληλα, η κυβέρνηση κατέβαλε το τίμημα για την οικονομική πολιτική της σταθεροποίησης που είχαν επιβάλει οι Αμερικανοί. Ο Συναγερμός θα κυβερνούσε την επόμενη τριετία και οι συνέπειες δεν θα αίρονταν για τους καταδικασθέντες παρά μόνο ως προς το ποινικό σκέλος με την αμνήστευσή τους στις 5 Νοεμβρίου 1955 από την κυβέρνηση Καραμανλή που σχηματίστηκε μετά τον θάνατο του Παπάγου. Οι πολιτικοί περιορισμοί του μετεμφυλιακού κράτους θα παρέμεναν ισχυροί έως τη δεκαετία του ’60.

kathimerini.gr

Το 1973 κυκλοφόρησε από την Lyra ο δίσκος "Δεν περισσεύει υπομονή" των Αργύρη Κουνάδη και Βαγγέλη Γκούφα. Το τραγούδι "Αι γαρούφαλλο μου (Εις μνημόσυνον)" που ερμηνεύει η Ελένη Βιτάλη αναφερόταν στο Νίκο Μπελογιάννη.

Η «αποκάλυψη» ήταν… προμελετημένη: Σύγκρουση συμφερόντων Μαρινάκη – Μητσοτάκη πίσω από τη «μονταζιέρα»

Οι ολιγάρχες των media και τα Μέσα τους συμμετείχαν εξ’ αρχής στην επιχείρηση συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Όπως τα «είδε» και τα είπε* ο Στέφανος Κασσελάκης πριν από εμάς για μας, από το στρατόπεδο της Θήβας όπου υπηρετεί τη θητεία του: «Στη Βουλή είδαμε μια διαδικασία – σόου που, δυστυχώς (σ. σ: παρά την «αποκάλυψη» του αιφνιδίως… ανανήψαντος, τέως συστημικού, «Βήματος» για αλλοίωση των συνομιλιών μεταξύ του σταθμάρχη και του μηχανοδηγού της τραγωδίας των τρένων από τη «μονταζιέρα» της ΝΔ, που προκάλεσε την πρόταση δυσπιστίας), δεν πρόσθεσε τίποτα ως προς την ουσία της κυβερνητικής επιχείρησης χειραγώγησης της κοινής γνώμης για τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών».

Στο πεδίο της αντιπολίτευσης είδαμε μια κοκορομαχία σε σχέση με το ποιος θα πιστωθεί την φοβερή… ιδέα Ανδρουλάκη για την πρόταση μομφής. Και εν τέλει είδαμε να στοιχίζονται γύρω της (σ. σ: γύρω από την πρόταση μομφής) όλοι εκείνοι οι «προοδευτικοί» πολιτικοί που απέκλειαν προεκλογικά τις αλλεπάλληλες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για κυβερνητική συνεργασία, διατηρώντας τον Μητσοτάκη στην εξουσία.

Στο πεδίο της συμπολίτευσης είδαμε τους βουλευτές της Ν.Δ. να στοιχίζονται σαν πρόβατα στο μαντρί, ακριβώς όπως τους υπεδείκνυε καθημερινά το «memo του Μαξίμου – Γκρίνμπεργκ» τον οποίο, εμείς, (οι Ελληνίδες και οι Έλληνες) πληρώνουμε «για να μας χειραγωγεί μέσα από ένα κόμμα που χρωστάει μισό δισ. ευρώ»…

 

*******

Απέμεινε η συνεχιζόμενη αυτοκαταστροφική αντιπαλότητα στο πεδίο της αντιπολίτευσης, η συνεχιζόμενη φιλοτομαρική κοινωνικοπολιτική αναισθησία στο πεδίο της συμπολίτευσης και μια διάχυτη λαϊκή απορία: «Τι ήταν αυτό που έκανε τον Μαρινάκη και «Το Βήμα» του να πάθουν… αίφνης κρίση ειλικρίνειας και να δημοσιεύσουν την «αποκάλυψη» για την «Μονταζιέρα στα Τέμπη» και τη συμβολή της στην επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών του κουμπάρου Κυριάκου και της κυβέρνησής του στο έγκλημα των τρένων;» Την αλλοίωση των συνομιλιών μεταξύ του σταθμάρχη και του μηχανοδηγού της σιδηροδρομικής τραγωδίας, δηλαδή, από τη «μονταζιέρα» της ΝΔ;

Ούτε… «αίφνης», ούτε «κρίση ειλικρίνειας», ούτε «αποκάλυψη» είναι η απάντηση. Όπως έγραφα και, ενυπόγραφα, δημοσίευα (anoixtoparathyro.gr και zoornalistas.com) λίγες μέρες μετά το έκλημα των Τεμπών, ο Μαρινάκης, όπως και οι λοιποί διαπλεκόμενοι μιντιάρχες, τα Μέσα τους και, βεβαίως, οι εργαζόμενοι σ’ αυτά δημοσιογράφοι (κυρίως οι επιτελικοί, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ) γνώριζαν τα πάντα, καθώς συμμετείχαν εξαρχής στην επιχείρηση συγκάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών στο έγκλημα των Τεμπών – επιχείρηση που, με πρωθυπουργική εντολή, άρχισε να «λειτουργεί» με το άκουσμα της τρομερής είδησης:            

«Γνώριζαν ότι, από την επομένη της σύγκρουσης των τρένων στιγμή και για είκοσι ολόκληρες ώρες*, ο πρωθυπουργός, παρέα με τον κολλητό του υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη και τους βασικούς πολιτικούς και επικοινωνιακούς του συμβούλους, σχεδίαζαν τη συγκάλυψη των ευθυνών του ιδίου και της κυβέρνησής του για το έγκλημα των Τεμπών…

*******

»Ως εκ τούτου, γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης δεν ήταν ο υπουργός Επικρατείας που, με εντολή Μητσοτάκη, αντικατέστησε τον παραιτηθέντα – με εντολή Μητσοτάκη πάλι – υπουργό Κώστα Καραμανλή μετά το έγκλημα των Τεμπών, αλλά ο υπουργός Συγκάλυψης του κυβερνητικού εγκλήματος των Τεμπών…

»Κυρίως γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης, μια εβδομάδα μετά την τραγωδία (Τετάρτη 9/3/2023) επισκέφθηκε το γραφείο τηλεδιοίκησης του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη με άκρα μυστικότητα και με απαγόρευση δημοσιογραφικής προσέγγισης και κάλυψης των επαφών και ερευνών του εκεί,  προκειμένου να ασκήσει… απρόσκοπτα τα νέα καθήκοντά του ως υπουργός Συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών (σ. σ: εκεί, φημολογείται ότι δούλεψε η… μονταζιέρα για την αλλοίωση της συνομιλίας Σταθμάρχη – μηχανοδηγού), αλλά καμιά αντίδραση: δημοσιογραφική σιωπή σε βαθμό συγκάλυψης της συγκάλυψης!...»

Ούτε… «αίφνης» λοιπόν, ούτε «κρίση ειλικρίνειας», ούτε «αποκάλυψη»: η «αποκάλυψη» για την «Μονταζιέρα στα Τέμπη» ήταν «κοινό μυστικό» στην καθεστωτική δημοσιογραφική πιάτσα – και όχι μόνον – και δημοσιεύθηκε στο Βήμα του Μαρινάκη με χρονοκαθυστέρηση ενός έτους. Όχι από αιφνίδια… «κρίση ειλικρίνειας» του μιντιάρχη, αλλά με κάποια αιτία, κάποιο σκοπό. Για κάποιον λόγο…

Αναζητήστε τον, αν το επιθυμείτε, στην εξαιρετική, σχετική  παρέμβαση** του προέδρου του «Πράττω» Νίκου Κοτζιά, με την οποία δεν κρύβω ότι συμφωνώ απολύτως και προσυπογράφω:     

«Η κυβέρνηση εξυπηρετεί τους ολιγάρχες συνολικά. Όταν, όμως, εντός αυτής της ομάδας υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, όπως των Λάτση και Μαρινάκη, τότε ο «συνεταίρος» Μητσοτάκης «αναγκάζεται» να κάνει επιλογές υπέρ του ενός (εδώ του πρώτου) σε βάρος του άλλου. Αυτή η επιλογή δεν κάνει τον Μητσοτάκη πολέμιο της ολιγαρχίας, καθότι γίνεται στα πλαίσια εξυπηρέτησής της, ούτε τον «παραπονούμενο» ολιγάρχη αντισυστημικό. Όταν δεν μπορούν σε κάθε μπίζνα να εξυπηρετηθούν όλοι μαζί και εξίσου, τότε είναι «φυσιολογικό» να προκύπτουν ανάλογα προβλήματα. Το πραγματικό καθήκον μας είναι να συμβάλλουμε ώστε να τελειώνει η χώρα με την κυριαρχία αυτών των συμφερόντων πριν αυτά την τελειώσουν. Πρέπει να κοπούν, δηλαδή, τα προκλητικά προνόμιά τους, πριν βυθίσουν την χώρα στην πλήρη παρακμή»

ΥΓ. Στην Ελλάδα έχουμε γνωρίσει τρεις τύπους δεξιών πρωθυπουργών: υπάλληλοι της Ολιγαρχίας, υποταγμένοι στον πόλεμο της Ολιγαρχίας και συνεταιράκια. Η τελευταία είναι η περίπτωση του Μητσοτάκη»

  *Σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών

**Μέσω ανάρτησής του στο Facebook

restaro.blogspot.com

Λάκης Λαζόπουλος: Τι μου τη χάρισες αυτή τη μονταζιέρα (Επεισόδιο 21ο)

Περί χειροκροτήματος

του Μιχάλη Ψύλου

Στο περίφημο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», ο μεγάλος «σοβιετικός» συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν περιγράφει μια σκηνή κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης του Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια από τις συνοικίες της Μόσχας, το 1937: Ο τοπικός γραμματέας του κόμματος ζήτησε από τους παρευρισκόμενους, πριν κλείσει τη συνεδρίαση, να χειροκροτήσουν τον σύντροφο Στάλιν. Για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στον «μεγάλο αρχηγό».
Σε μια περίοδο που είχαν ξεκινήσει οι «εκκαθαρίσεις» στη Μόσχα από τον Στάλιν, δεν ήθελε και πολύ να σηκωθούν αμέσως όρθιοι όλοι οι παρευρισκόμενοι και άρχισαν να χειροκροτούν τον ηγέτη του κόμματος και της ΕΣΣΔ.
«Πέρασε ένα λεπτό και το ενθουσιώδες χειροκρότημα συνεχίστηκε», γράφει ο Σολζενίτσιν. «Πέρασαν δύο λεπτά, πέρασαν τρία. Οι παριστάμενοι χειροκροτούσαν χωρίς διακοπή. Τα χέρια αρχίζουν να αισθάνονται κούραση και σιγά σιγά να μην μπορούν να ανταποκριθούν. Αλλά σε εκείνη την τοπική κομματική συνεδρίαση, κανείς δεν ήθελε να είναι ο πρώτος που θα σταματήσει να χειροκροτεί. Έτσι πέρασαν τέσσερα, πέντε λεπτά. Το φυσιολογικό ήταν ότι ο ίδιος ο τοπικός γραμματέας του κόμματος, θα έπρεπε να δώσει το σύνθημα να σταματήσει το χειροκρότημα. Άλλωστε ήταν αυτός που είχε ζητήσει να αποδοθεί αυτός ο φόρος τιμής στον Στάλιν.
Αλλά ο καημένος ο σύντροφος είχε μόλις αναλάβει το αξίωμά του, αντικαθιστώντας τον προηγούμενο γραμματέα, που είχε συλληφθεί από την αστυνομία ως πράκτορας του ταξικού εχθρού. Πού να τολμήσει λοιπόν να ζητήσει να σταματήσει το χειροκρότημα βλέποντας τα κομματικά μέλη να συνεχίζουν να χειροκροτούν θερμά.
Πέρασαν έξι, επτά, οκτώ λεπτά. Ο χρόνος φαινόταν πραγματικά αιώνιος. Τα κομματικά μέλη δεν ένιωθαν πια τα χέρια τους: ο πόνος ήταν πραγματικά αφόρητος. Εννιά, δέκα λεπτά χειροκρότημα.
Όλοι κοιτάζονταν μεταξύ τους και εύχονταν κάποιος να βάλει τέλος σε αυτή τη γελοία και εξαντλητική κατάσταση. Κανείς όμως δεν τολμούσε να κάνει το πρώτο βήμα. Μετά από 11 λεπτά, όταν όλοι ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ο διευθυντής ενός από τα εργοστάσια της περιοχής, που ήταν και μέλος της τοπικής επιτροπής του κόμματος, σταμάτησε να χειροκροτεί και κάθισε στην καρέκλα του.
Το χειροκρότημα σταμάτησε αμέσως στην αίθουσα ως δια μαγείας. Ευτυχώς, κάποιος τόλμησε να κάνει αυτό που όλοι ήθελαν και έτσι οι παρευρισκόμενοι πήραν μια ανάσα και κάθισαν στις θέσεις τους, έτσι ώστε να τελειώσει επίσημα η κομματική συνέλευση.
Το ίδιο βράδυ, γράφει ο Σολζενίτσιν,ο διευθυντής του εργοστασίου που είχε σταματήσει πρώτος να χειροκροτεί, συνελήφθη από την KGB και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Σοβιετικού Γκουλάγκ. Ένας από τους αστυνομικούς που τον ανέκριναν, στράφηκε στο τέλος στον δύσμοιρο διευθυντή και του είπε πολύ ειλικρινά: «Να μην είσαι ποτέ ο πρώτος που θα σταματήσει να χειροκροτεί».
Η ιστορία του Σολζενίτσιν είναι πολύ διδακτική και σήμερα. Γιατί όπως πολύ προφητικά είχε γράψει πριν από 40 χρόνια ο μεγάλος Ιταλός φιλόσοφος, Νομπέρτο Μπόμπιο σε ένα άρθρο του στη La Stampa, ζούμε «στη δημοκρατία του χειροκροτήματος». «Ο αρχηγός μπορεί μόνο να χειροκροτηθεί και καθόλου να αμφισβητηθεί. Ειδικά όταν τα πάντα είναι στο έλεος της διάθεσης του αρχηγού».
Όπως γράφει στην Washington Post ο Αμερικανός δημοσιογράφος Λίντον Γουίκς «μια εκδήλωση που κλείνει με ένα θερμό και ομόφωνο χειροκρότημα θεωρείται επιτυχία».
Η αναγνώριση αποδίδεται σε όποιον καταφέρει ένα κατόρθωμα: είτε να νικήσει τον Αννίβα, να κερδίσει μια νίκη ή να λάβει το βραβείο Νόμπελ. «Αλλά», διερωτάται ο Γουίκς, «είναι πάντα έτσι στην πολιτική;»
Το χειροκρότημα δεν είναι φυσικά ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία, αλλά πρέπει να προσφέρεται με προσοχή, γιατί είναι εξαιρετικά εθιστικό. Ειδικά στη βουλή! Ο καταξιωμένος ηγέτης θα αναζητήσει αναπόφευκτα και άλλη δόση. Στη συνέχεια θα μετρήσει τη διάρκεια και την ένταση των ζητωκραυγών και, τέλος, θα διασκεδάσει εντοπίζοντας και τιμωρώντας τους λιγότερο ενθουσιώδεις…

naftemporiki.gr

Τι θα κάνουν οι δεξιοί στις Ευρωεκλογές (ο ρεπόρτερ Ξανθάκης κάτι υποπτεύεται…)

Από τις κουβέντες που είχα με δυο φίλους μου, σπλήνα γαλάζιους.

Χρήστος Ξανθάκης

Όταν ήμουνα μικρός κάτι μηνών, αναστάτωνα το σπίτι με τα μπουσουλήματα. Κι επειδή οι γονείς μου δουλεύανε και η γιαγιά μου που με μεγάλωνε δεν μπορούσε να παριστάνει διαρκώς τον τροχονόμο, με φυλακίσανε όπως όλα τα μωρά σε «πάρκο».  Με τσίγκινα κάγκελα παρακαλώ, μιας και το πλαστικό δεν είχε μεγάλη ρέντα στα σίξτις. Τα οποία κάγκελα, μόλις  άρχισα να βγάζω δόντια τα πλάκωσα στις δαγκωνιές. Βρε αμάν, βρε ζαμάν, τι θα κάνουμε με το παιδί, κατέβασε ο πατέρας  μου μια φαεινή ιδέα:
Ν’ αλείψουμε τα κάγκελα με λεμόνι!
Υπολογίζοντας ότι η ξινίλα θα μ’ έδιωχνε εμένα και θα γλύτωναν τα δράματα.
Για να γυρίσουν την επομένη της ευρεσιτεχνίας και να με βρουν όρθιο να γλείψω με μανία το «πάρκο»! Τόσο είχα ενθουσιαστεί από το λεμονοζούμι…
Σας τα γράφω τα ανωτέρω για να τα σημειώσετε ενόψει Ευρωεκλογών, όπου αποκλείεται να μη μας προκύψει η αμερικανιά «γουέν λάιφ γκιβς γιου λέμονς, μέηκ λέμοντεηντ».
Σε απλά ελληνικά, όταν ζωή σου δίνει λεμόνια, ξινίλες δηλαδή και όχι πορτοκαλάκι σοροπάτο, μην απελπίζεσαι, φτιάξε μια λεμοναδίτσα και προχώρα!
Έχω την εντύπωση ότι το πουλάει ήδη στο Μαξίμου ο Γκρίνμπεργκ, τώρα που κοιτάνε τις δημοσκοπήσεις και τους πέφτει το μαλλί, αλλά δεν είμαι και Predator για να έχω αποδείξεις. Απλώς υποψίες…
Μιλάω, όμως, για δημοσκοπήσεις και υποψίες και ακόμη δεν έχω μπει στο «ψητό». Σε αυτό, δηλαδή, που γράφω στον τίτλο, στην συμπεριφορά των δεξιών ψηφοφόρων μπροστά στην κάλπη των Ευρωεκλογών. Σας είχα γράψει κάποια πραγματάκια τζεστ φορ τίζινγκ (κάτι μάθαμε απ’ τον Σταν!) την περασμένη εβδομάδα και πάμε τώρα στο φόλοου απ. Στις κουβέντες που είχα με δυο φίλους μου, σπλήνα γαλάζιους.
«Εσύ δηλώνεις κουμμούνι και έχεις φίλους σπλήνα γαλάζιους;», ακούω να ρωτάει απ’ το υπερπέραν το φάντασμα του Πολ Ποτ.
«Φυσικά και έχω, αν είναι εντάξει και τίμια και ξηγημένα παιδιά», απαντώ εγώ και περισσότερο ας μην το ψάχνουμε, θα το γυρίσουμε σε φωσκολιάδα.
Οπότε ρώτησα τον έναν δεξιό φίλο μου τι θα κάνει στις Ευρωεκλογές και αν θα ξαναψηφίσει Νέα Δημοκρατία και κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο απ’ τα χέρια με όσα έσουρε στην κυβέρνηση. Δεν τα παραθέτω, είναι αδύνατον, πρώτον γιατί είμαστε οικογενειακή ιστοσελίδα και δεύτερον διότι δεν έχω καμία όρεξη να κάνω γνωριμία με το νόμο Φλωρίδη και τα σωφρονιστικά θέρετρα. Καταλαβαινόμαστε υποθέτω…
Με τον δεύτερο δεξιό φίλο μου, τα είπαμε εκ του σύνεγγυς σε καφέ του Κολωνακίου. Που θα πάει ο άνθρωπος, της πιάτσας είναι, λεφτά έχει, στα Εξάρχεια και την «Ήββη» να τον τρέχω; Τον ρώτησα, λοιπόν, και αυτόν και μου απάντησε ως εξής:
«Χρηστάρα, όχι μόνο δεν θα τους ψηφίσω αυτή τη φορά, αλλά το έχω ξεκαθαρίσει και στον γαλάζιο κύκλο μου ότι δεν θα τους ψηφίσω. Μη με ρωτάς που θα το ρίξω, δεν έχω αποφασίσει, μπορεί να μην πάω καν…»
«Και γιατί δεν θα τους ψηφίσεις, μετά από τόσα χρόνια», ρώτησα εγώ παναγίτσα εντελώς.
«Γιατί μου υποσχέθηκαν ότι θα φτιάξουν τρία πράγματα», μου είπε. «Παιδεία, Υγεία και Ασφάλεια και αντί να τα κάνουν καλύτερα, τα κάνανε χειρότερα. Δεν γίνεται να μην τους δείξω τη δυσαρέσκειά μου με κάποιο τρόπο, αποκλείεται. Ούτως ή άλλως Ευρωεκλογές είναι, δεν κρίνεται το μέλλον της κυβέρνησης από αυτές. Άρα τους γυρίζω την πλάτη τώρα και άμα πάρουν το μήνυμα και κάνουν κάποια έστω προσπάθεια σε Παιδεία, Υγεία και Ασφάλεια θα το ξανασκεφτώ στις εθνικές εκλογές. Ως τότε, μακριά και να μη μας γράφουν…» 

newpost.gr

Ρεσιτάλ θράσους, προκλητικότητας και θεατρινισμού

Προκλητικός και θρασύς εμφανίστηκε χτες βράδυ ο Κυρ. Μητσοτάκης στη Βουλή, απαιτώντας να επιβληθεί σιωπητήριο σχετικά με τις αιτίες του εγκλήματος στα Τέμπη και να αποδοθούν όλα στο γνωστό και από την πρώτη στιγμή δουλεμένο σενάριο της κυβέρνησης περί «ανθρώπινου λάθους». Παράλληλα, δεν έδωσε την παραμικρή απάντηση στις σοβαρές καταγγελίες για το έγκλημα των Τεμπών.
Οπως είπε, «μόνο οι συγγενείς (των θανόντων) έχουν το δικαίωμα να κάνουν τη θλίψη τους διαμαρτυρία», ενώ ξεπερνώντας κάθε όριο υποκρισίας, εμφανίστηκε τάχα μεγαλόψυχος με φληναφήματα τύπου οι χαροκαμένοι «μπορεί ακόμα και να αδικούν την πολιτεία, αναζητώντας ενόχους ακόμα και στα τυφλά». Και την ίδια στιγμή χαρακτήρισε τα αδιάσειστα στοιχεία που οι συγγενείς των θυμάτων έχουν αναδείξει, ως «τερατουργήματα» και «θεωρίες συνωμοσίας».
Απεύθυνε, δε, ψόγο στα άλλα αστικά κόμματα, ζητώντας βασικά να βάλουν πλάτη στην επιχείρηση συγκάλυψης απέναντι στον λαό και τη δική τους σιωπή, καθώς, όπως είπε, «απέναντι στην τραγωδία δεν έχουμε καταφέρει να βαδίσουμε ενωμένοι σε ένα αύριο με λιγότερες σιωπές, κραυγές και αλληλοκατηγορίες».
Εχει άλλωστε τη βάση για να το απαιτήσει, καθώς την ίδια πολιτική έχουν εφαρμόσει και υπηρετούν. Εξ ου και έσπευσε ο ίδιος, θεατρινίστικα, να ζητήσει «συγγνώμη εξ ονόματος όλων όσοι κυβέρνησαν επί δεκαετίες χωρίς να μπορέσουν να αλλάξουν τα κακώς κείμενα των ελληνικών σιδηροδρόμων», ενώ αθωώνοντας ξανά την πολιτική της ΕΕ, που υλοποιεί και η κυβέρνησή του και που βάζει ακόμα και τις ζωές των ανθρώπων στο ζύγι του κόστους - οφέλους, επανέλαβε όσα λέει εδώ και έναν χρόνο, ότι «στα Τέμπη συγκρούστηκε μετωπικά η πατρίδα μας με τον κακό της εαυτό», καθώς «διαχρονικά κενά του κράτους συνάντησαν το ανθρώπινο λάθος».
Επανέλαβε επίσης ότι και το πρόσφατο δημοσίευμα του «Βήματος» εμπεριείχε παραπλανητικούς ισχυρισμούς, ενώ με οργίλο ύφος αρνήθηκε ότι δούλεψε μονταζιέρα στο Μαξίμου, προκειμένου τις πρώτες κιόλας ώρες από το έγκλημα να διαμορφωθεί η εικόνα του «ανθρώπινου λάθους». Χωρίς βέβαια να δώσει καμία συγκεκριμένη εξήγηση, παρά μόνο ότι ήταν ...συναισθηματικά φορτισμένος και δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο...
Σε αυτό το πλαίσιο, επανέλαβε ότι «έπρεπε ο σταθμάρχης να κάνει σωστά τη δουλειά του», ότι δεν υπήρξε κανένα μπάζωμα, ούτε ξυλόλιο και εύφλεκτα υλικά, απαξιώνοντας αυτούς τους ισχυρισμούς και σειρά στοιχείων που έχουν προσκομιστεί στη σχετική έρευνα. Αλλωστε, έσπευσε να υποβιβάσει και τους ειδικούς που τα έχουν συνεισφέρει στη διερεύνηση της υπόθεσης, λέγοντας ότι «ένας πραγματογνώμονας υπάρχει (ο ορισμένος από τη Δικαιοσύνη), όλοι οι άλλοι είναι τεχνικοί σύμβουλοι».
Στο ίδιο φόντο, κι ενώ βοά ο τόπος από όσα γίνονται εδώ και έναν χρόνο, επέμεινε ότι «ουδέποτε δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», όπως και ότι «η δικαιοσύνη κινείται με γοργούς ρυθμούς», την ώρα που ακόμα ...ετοιμάζεται ο χώρος για να γίνει η δίκη.
Συνεχίζοντας να εξευτελίζει την υπόθεση, έδωσε έναυσμα σε άλλη μια κοκορομαχία, περιορίζοντας το θέμα στο ότι δεν είχε ολοκληρωθεί η σύμβαση 717, θυμίζοντας ότι ο προγραμματισμός ήταν να ολοκληρωθεί το 2016, αλλά επί ΣΥΡΙΖΑ δόθηκαν 6 παρατάσεις.
Για τον Κ. Καραμανλή και το αίτημα ΣΥΡΙΖΑ περί σύστασης Προκαταρκτικής Επιτροπής που θα τον οδηγήσει στη Δικαιοσύνη, αντιγύρισε στον Σ. Φάμελλο ότι πρέπει πρώτα να το τεκμηριώσουν, να το φέρουν μετά στη Βουλή για να ακολουθήσει ξανά συζήτηση. Πρόσθεσε δακρύβρεχτα ότι «στη συνείδησή του (του Καραμανλή) και όλων μας θα βαραίνει ότι δεν είχε τελειώσει εγκαίρως η 717».
Στο μεταξύ, μέσα στην μπόχα του συστήματός τους, δεν απέφυγε να ρίξει μια σειρά μπηχτές στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκη για σχέσεις με το εκδοτικό συγκρότημα Μαρινάκη και σχέδιο με μόνο στόχο «να πέσει ο Μητσοτάκης» αν και έχει «νωπή τη λαϊκή ετυμηγορία».
Ξιφούλκησε εξάλλου εναντίον «παράκεντρων» και κάποιων «λίγων ισχυρών» που θέλουν να βάλουν χέρι στο «τιμόνι του τόπου», σε σύγκρουση τάχα με την κυβέρνηση που, όπως και οι προηγούμενες, τους έχει διασφαλίσει έναν σκασμό φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, επιδοτήσεις, πακέτα της ΕΕ και προνόμια. Απηύθυνε, εξάλλου, πρόσκληση «αν κάποιος επιχειρηματίας έχει πολιτικές βλέψεις» να εμφανιστεί στην πολιτική «αρένα», ενώ για τον ίδιο και τη ΝΔ έκανε σαφές ότι αναμένει αναβάπτιση από την ψήφο του λαού στις ευρωεκλογές.

rizospastis.gr

«Και είναι ακόμα πρωθυπουργός»...

Το βίντεο όλο νόημα για Μητσοτάκη και Τέμπη...

Kαι είναι ακόμα πρωθυπουργός» είναι ο τίτλος του νέο σποτ του iSYRIZA, που εκθέτει πλήρως τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή της ΝΔ, για την επιχείρηση συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών.

Ψέματα για το μπάζωμα του σημείου της τραγωδίας, κυνικές δηλώσεις κυβέρνησης.

Όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά και στο βίντεο του iSYRIZA: «Το έγκλημα των Τεμπών και σε συνέχεια το έγκλημα της συγκάλυψης. Η ορχήστρα των χωμάτων, η απόκρυψη, το ψέμα, η περιφρόνηση και η συκοφάντηση των συγγενών, ο κυνισμός, με ηθικό αυτουργό τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και είναι ακόμα πρωθυπουργός…».

www.nonews-news.com

Θανάσης Αυγερινός «Να μη ζήσει η Ελλάδα άλλη Κριμαία όπως το 1919»

Ο Θανάσης Αυγερινός από τη Μόσχα δεν κρύβει την ανησυχία του για δραματική κλιμάκωση του πολέμου Ρωσίας-Δύσης. Ακόμη περισσότερο ανησυχεί για την εμμονή των Ευρωπαίων ηγετών και ειδικά εκείνων που φαίνεται ότι έχουν πιστέψει ότι μπορούν να μετατρέψουν τη Ρωσία σε μία «μεγάλη Βόρεια Κορέα»! Όλα αυτά δημιουργούν κλίμα εντός Ρωσίας με μερίδα της κοινής γνώμης να προσχωρεί στην άποψη ότι η Μόσχα πρέπει κάτι να κάνει για να στείλει «ηχηρό μήνυμα» στους δυτικούς.

Όλα αυτά με τη συζήτηση για τη χρήση πυρηνικών να είναι πάντα στο τραπέζι…

Ο Θανάσης Αυγερινός μιλά για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης που ακολουθεί πιστά τις ευρωπαϊκές εντολές και όπως λέει ελπίζει «να μη ζήσει η χώρα μια περιπέτεια αντίστοιχη με εκείνη της Κριμαίας το 1919!

Ο έμπειρος δημοσιογράφος μιλά με πάθος και αγανάκτηση για τους ομογενείς μας που έχουν αφεθεί στην τύχη τους από την πρώτη ημέρα του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας. «Επιτέλους κάποιος κάτι πρέπει να κάνει για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν αφεθεί στην τύχη τους και κινδυνεύουν ακόμη και από ελληνικά όπλα», λέει αναφερόμενος στις συνεχείς αποστολές πυρομαχικών και οπλικών συστημάτων που στέλνει η ελληνική κυβέρνηση.

Μονταζιέρες και μπετονιέρες

Η Ντάμα

Έχουν δίκιο όσοι αντέδρασαν στην πρόταση Κασσελάκη για συμμετοχή διεθνών παρατηρητών στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Έχουν δίκιο διότι είμαστε μια δημοκρατική χώρα που το Ευρωκοινοβούλιο έχει βραβεύσει για το Κράτος Δικαίου, η Ευρωπαία Εισαγγελέας μας δίνει δημόσια συγχαρητήρια για τις έρευνες σχετικά με το έγκλημα των Τεμπών, δεν έχει ακουστεί το παραμικρό για την κυβέρνηση σχετικά με υποκλοπές στη χώρα μας, βρισκόμαστε στις πρώτες θέσεις στην Ελευθερία του Τύπου, οι ευρωβουλευτές μας τηρούν κατά γράμμα το GDPR, η κυβέρνηση σέβεται το Σύνταγμα και δεν ψηφίζει νόμους που το καταπατά.

*** Για να μην αναφέρω τους «φωτογραφικούς» νόμους, το «Σκόιλ Ελικίκου», το σκάνδαλο Cisco, το σκάνδαλο Πάτση, τους θανάτους εκτός ΜΕΘ, τη «Λίστα Πέτσα», την τεράστια επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών για τα Τέμπη και πολλά πολλά άλλα που έχουμε ξεχάσει.

*** Αν δεν είναι τώρα αναγκαία η παρουσία διεθνών παρατηρητών, πότε ακριβώς επιβάλλεται; Προφανώς και δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και η Ελλάδα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη διεξαγωγή των εκλογών από μια κυβέρνηση που έχει στην πλάτη της τόσα σκάνδαλα. Βασικά δεν της έχω καμία εμπιστοσύνη για τίποτα.… X (twitter.com)

*** «Όσοι φωνάζουν ότι είναι πατριώτες και θρήσκοι, έχουν τους λόγους τους», μου είχε πει κάποτε κάποιος. Γέμισαν σημαίες χθες, ανήμερα της επετείου της 25ξης Μαρτίου 1821, τα προφίλ των βουλευτών και των υπουργών της Νέας Δημοκρατίας στα κοινωνικά δίκτυα. Θα μου πεις αν δεν φωνάξει ο Δεξιός για τον πατριωτισμό του τέτοια μέρα, πότε θα φωνάξει; Ήταν οι ίδιοι που όπως φαίνεται εξαπάτησαν τη χώρα με μονταζιέρες, μπετονιέρες και «παπαγαλάκια» για να βγει αλώβητος ο περήφανος γόνος από τη υπόθεση των Τεμπών. 

*** Μην ακούτε ότι το Μαξίμου «μαγείρεψε» τις ηχογραφήσεις από το σιδηροδρομικό δυστύχημα. «Επιχειρηματικά συμφέροντα θέλουν να ρίξουν τον Κυριάκο». Αυτό διέρρευσαν οι ίδιες πηγές που είχαν διαρρεύσει τα ηχητικά για να μας πούνε στη συνέχεια – και ο Μητσοτάκης εννοείται – για ανθρώπινο λάθος. Καλύτερο ανέκδοτο δεν έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα. X (twitter.com)

*** Μετά την απάντηση του Μεγάρου Μαξίμου στην αποκάλυψη του «Βήματος», η Alter Ego του Βαγγέλη Μαρινάκη τόνισε πως τα Μέσα του Ομίλου θα συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους «κόντρα στις κυβερνητικές πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στην 107η θέση παγκοσμίως, από άποψη ελευθεριών του Τύπου». Αλήθεια, ο Πρετεντέρης που κορόιδευε τη λίστα, τι έχει να πει; X (twitter.com)

*** Πρώτοι στα πανηγύρια, πρώτοι στις σημαίες, πρώτοι στις παρελάσεις, αλλά αν ρωτήσεις τι ακριβώς γιορτάζουμε, έρχεται σφαλιάρα.… X (twitter.com)

*** Μπράβο στον Χάρη Δούκα που έστησε τις εξέδρες των επισήμων δεξιά και αριστερά από τα ονόματα των 57 ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέμπη. Ο Βορίδης κι αρκετοί άλλοι σαν τον Βορίδη ήθελε να σβηστούν… X (twitter.com)

www.documentonews.gr

Νετανιάχου, ο χειρότερος εχθρός του Ισραήλ;

ARTI news

Σχεδόν έξι μήνες μετά τις επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, ο εξτρεμισμός του Μπενιαμίν Νετανιάχου, με το πρόσχημα της εξάλειψής της, κατέληξε να στρέψει την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίον της χώρας του. Μια τύφλωση που θα μπορούσε τελικά να απειλήσει την ίδια την ασφάλεια του Ισραήλ, σημειώνει ο ξένος Τύπος. 

Η «Courrier international» αναφέρετε στις σοβαρές συνέπειες της σκληρής στάσης του Ισραηλινού πρωθυπουργού. Για τον ξένο Τύπο, ο Νετανιάχου κάνει τη χώρα του ένα κράτος παρία, απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο και εγκαλούμενο από τη διεθνή δικαιοσύνη. Μετά την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα, η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει διαφοροποιηθεί, το ίδιο και οι παραδοσιακοί σύμμαχοι του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών. 

«Ο Μπ. Νετανιάχου είναι πλέον βάρος για το Ισραήλ, καθώς το εκθέτει σε στρατηγικούς κινδύνους που θα μπορούσαν να του κοστίσουν πολύ ακριβά» γράφει η Ha'Aretz . Για τη μεγάλη ισραηλινή εφημερίδα, ο πρωθυπουργός «οδηγεί το Ισραήλ στην καταστροφή» και βλάπτει σκόπιμα τους Ισραηλινούς πολίτες. Πρέπει λοιπόν να παραιτηθεί.

Εν τω μεταξύ, και για πρώτη φορά, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει υιοθετήσει ένα κείμενο που ζητάει άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, χάρη στη θέση των Αμερικανών, που δεν άσκησαν βέτο, δείχνοντας την αλλαγή στάσης του Λευκού Οίκου.

Ήδη στα μέσα Μαρτίου, ο ηγέτης της πλειοψηφίας στην αμερικανική Γερουσία, Τσακ Σούμερ «κατηγόρησε τον Νετανιάχου ότι θέτει την πολιτική του επιβίωση πάνω από τα συμφέροντα της χώρας του», θυμάται ο Ντέιβιντ Χερστ στο Middle East Eye. Ο Τσακ Σούμερ είναι ο υψηλότερος Εβραίος αξιωματούχος στις Ηνωμένες Πολιτείες, εξηγεί ο δημοσιογράφος και η άποψή του μετράει ιδιαίτερα. «Το Ισραήλ δεν μπορεί να επιβιώσει αν γίνει κράτος-παρίας», δήλωσε ο γερουσιαστής των δημοκρατικών. Δεν είναι ο μόνος που έχει αυτή τη θέση.

Ο πόλεμος που διεξάγεται από το Ισραήλ έχει ήδη προκαλέσει το θάνατο πάνω από 32.000 Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων 13.600 παιδιών, σύμφωνα με τη Unicef. «Η Λωρίδα της Γάζας είναι σήμερα το πιο επικίνδυνο μέρος στον κόσμο για ένα παιδί», κατήγγειλε πρόσφατα η οργάνωση – ενώ περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι απειλούνται με βραχυπρόθεσμο λιμό στη Λωρίδα της Γάζας. «Στη βόρεια Γάζα, ουσιαστικά δεν υπάρχει διαθέσιμο φαγητό. Οι άνθρωποι καταφεύγουν σε ζωοτροφές, σπόρους πτηνών για να μείνουν ζωντανοί. Μερικοί δεν έχουν τίποτα άλλο παρά μόνο χόρτο να φάνε», έγραψε πρόσφατα ο επικεφαλής μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης στον Guardian.

Τα γεγονότα είναι πλέον δυσβάσταχτα στα μάτια ενός πολύ μεγάλου μέρους του κόσμου. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτό που συμβαίνει στη Γάζα ή την αδυσώπητη συμπεριφορά του Νετανιάχου. «Η απώλεια της δημόσιας υποστήριξης από τη Δύση, οι κατηγορίες για γενοκτονία ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, η διάβρωση της συναίνεσης εντός του εβραϊκού λαού και η νευρικότητα των οικονομικών εταίρων του εβραϊκού κράτους είναι όλα στοιχεία που προμηνύουν στρατηγική ήττα για το Ισραήλ», υποστηρίζει η Middle East Eye.

Στο Ha'Aretz πάλι, ο δημοσιογράφος Alon Pinkas εξηγεί γιατί αυτός ο πόλεμος οδηγεί στην πραγματικότητα στην «απομόνωση του Ισραήλ». Στη The Jerusalem Post, ο Douglas Bloomfield αναρωτιέται αν η Γάζα θα είναι «το Βιετνάμ του Ισραήλ». Στις 12 Μαρτίου, η οργάνωση Commanders for Israel's Security, η οποία συγκεντρώνει περισσότερους από 500 πρώην αξιωματούχους ασφαλείας του Ισραήλ, εξέδωσε μια ακόμη πιο σαφή επιστολή, που μεταδόθηκε από τους Times of Israel, κατηγορώντας τον Νετανιάχου και τους εξτρεμιστές συμμάχους του ότι υπονομεύουν την ασφάλεια του εβραϊκού κράτους.

Σήμερα, υπάρχει μια άλλη απειλή που επιβαρύνει τον Νετανιάχου: η συζήτηση γύρω από το ειδικό καθεστώς των υπερορθοδόξων στην ισραηλινή κοινωνία, εξηγεί ο Yair Rosenberg στο The Atlantic.  Στην πραγματικότητα, οι Χαρεντίμ έχουν απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία από το 1948. Μια εξαίρεση που αμφισβητείται όλο και περισσότερο στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της ακροδεξιάς, η οποία θα μπορούσε να διαλύσει τον κυβερνητικό συνασπισμό.

«Αυτή τη στιγμή, φοβάμαι ότι το Ισραήλ είναι περισσότερο συνώνυμο με φρούριο...», έγραψε πρόσφατα ο συγγραφέας Ντέιβιντ Γκρόσμαν σε στήλη που δημοσίευσε το The New York Times (σ.σ. το αναδημοσιεύσαμε στο artinews.gr).

https://www.courrierinternational.com/article/a-la-une-de-l-hebdo-benyamin-netanyahou-le-pire-ennemi-d-israel  Κλερ Κάραρντ

Πηγή: artinews.gr

Και αυτοί τον χειροκρότησαν!

Ημεροδρόμος

Η προκλητική, ανάλγητη και υποκριτική ομιλία του Κ. Καραμανλή (υπουργού Μεταφορών της κυβέρνησης Μητσοτάκη όταν έγινε το έγκλημα στα Τέμπη) στη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης. Και οι βουλευτές της ΝΔ τον χειροκρότησαν θερμά!
Ήταν ο υπουργός Μεταφορών της κυβέρνησης Μητσοτάκη όταν έγινε το έγκλημα στα Τέμπη, ο οποίος τότε παραιτήθηκε και στη συνέχεια έβαλε πάλι για βουλευτής στις εκλογές. 
Ήταν αυτός που μόλις μια εβδομάδα πριν το έγκλημα στα Τέμπη δήλωνε από τη Βουλή: «Μία υπεύθυνη πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών»! Συμπλήρωνε ότι είναι «ντροπή» να μπαίνουν «θέματα ασφαλείας» για τον σιδηρόδρομο!
Ήταν αυτός που στη συζήτηση της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Τέμπη πρότεινε βουβό πόνο και διαμαρτυρία.
Αυτός ο κύριος, λοιπόν, ο κύριος Κώστας Καραμανλής, στην τοποθέτηση του, κατά τη διάρκεια της συζήτησης της πρότασης δυσπιστίας στην κυβέρνηση, ήταν εξοργιστικός, συνεχίζοντας προκλητικές παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών. 
Αυτός ο κύριος δήλωσε: «Κανείς δεν θέλει να λάμψει η αλήθεια περισσότερο από εμένα»!
Αυτός ο  κύριος ισχυρίστηκε: «Δεν κρύφτηκα και δεν κρύβομαι πίσω από καμία βουλευτική ασυλία». Στη συνέχεια, βέβαια, συμπλήρωσε ότι «το θέμα των Τεμπών υπάγεται στο άρθρο 86 του Συντάγματος», δηλαδή στον απαράδεκτο νόμο περί ευθύνης υπουργών, τον οποίο έχουν ψηφίσει και διατηρήσει ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ.
Αυτός ο τύπος είχε το πολιτικό θράσος να υποστηρίξει ότι «η τραγωδία γίνεται καθημερινό αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης»!
Αυτός ο τύπος είπε πως η κυβέρνηση «δήθεν έχει επινοήσει θεωρία ανθρώπινου λάθους». «Δήθεν»! Ολόκληρη η διαδικασία συγκάλυψης εκεί βασίζεται: Στην «αθώωση» οποιασδήποτε πολιτικής εγκληματικής ευθύνης για τα στοιχειώδη συστήματα ασφαλείας που δεν λειτουργούσαν ή δεν υπήρχαν! «Ήταν πολλά τα μοιραία λάθη» (αυτά της ατομικής ευθύνης), είπε, αφού παραδέχθηκε ότι δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση και φωτοσήμανση!
Αυτός ο τύπος, που προφανώς έχει αλλεργία απέναντι στην οργή του λαού, είπε ότι δεν του αρέσουν τα «λαϊκά δικαστήρια».
Αυτός ο τύπος υποστήριξε πως τοποθετείται… «αποκλειστικά και μόνο θεσμικά» και είπε ότι είχε «ζητήσει από τον Οκτώβριο να κατατεθεί πρόταση σύστασης προανακριτικής για τα Τέμπη, συγκεκριμένο κατηγορητήριο και να έρθει εδώ να δούμε αν και ποια βάση έχει». Φυσικά, με το κυβερνητικό πόρισμα δεν προέκυπτε κάτι τέτοιο, άρα όλα… μια χαρά. 
Αυτός ο τύπος παραδέχθηκε ότι η σύμβαση 717 δεν είχε ολοκληρωθεί την περίοδο του εγκλήματος των Τεμπών, αλλά επιχείρησε να κομπάσει ότι «η σύμβαση ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβρη του 2023».
Αυτός ο τύπος είπε ότι «τον πονάει» που «δεν ξεριζώθηκαν νοσηρές νοοτροπίες της ανευθυνότητας». Για τις «νοσηρές νοοτροπίες» των ρουσφετιών, όμως, δεν είπε τίποτα. Σε κάτι τέτοιο βέβαια εντάσσεται και ο σταθμάρχης που έκανε, όντως, μοιραία λάθη. 
Μαζί με όλα τα παραπάνω ο Κ. Καραμανλής ισχυρίστηκε, σε προσωπικό τόνο: «Νομίζετε δεν πονάω κι εγώ όπως κάθε Έλληνας; Φαντάζεστε ότι δεν ανατριχιάζω όταν αναλογίζομαι το δράμα που πέρασαν τόσες οικογένειες;  Ότι έχει περάσει έστω και μία μέρα, που να μην έχω σκεφτεί αυτή την τραγωδία;». 
Ο ίδιος Καραμανλής, που «πονάει όπως κάθε Έλληνας», είχε το θράσος να… εξηγήσει τι σημαίνει συγκάλυψη για τα Τέμπη: «Συγκάλυψη είναι οι ψευδείς ειδήσεις και να διαστρεβλώνει κανείς σκόπιμα την αλήθεια για να επιβιώνει πολιτικά». Όντως! 
Μετά απ’ όλα αυτά οι βουλευτές της κυβέρνησης τον χειροκρόταν θερμά! 

imerodromos.gr

ΥΓ του blog: ...ρεμάλια αμέμπτου ηθικής και υποστάσεως...IQ ραδικιού ...πάνε σε μνημόσυνο και λένε χρόνια πολλά...

Ξέσπασε ο Κανάκης για τα Τέμπη: «Σε πιάνει μπόχα και αηδία από τα παιχνίδια τους…»

Ο Αντώνης Κανάκης πήρε θέση για τα Τέμπη για τα όσα γίνονται στη βουλή και φυσικά για τη μονταζιέρα

Newsroom

Αρκετά φορτισμένος ο Αντώνης Κανάκης μίλησε για το έγκλημα στα Τέμπη μέσα από το χθεσινό επεισόδιο των Boomers στον ΑΝΤ1. (βίντεο 23:00 και μετά)
Ο παρουσιαστής πήρε θέση για όσα γίνονται και λέγονται τα τελευταία 24ωρα στην Βουλή με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας αλλά και για το δημοσίευμα του Βήματος περί μονταζιέρας.
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Αντώνης Κανάκης:
«Ο υπουργός δικαιοσύνης μίλησε για την μονταζιέρα, η οποία και εμφανίστηκε ξανά μετά από έναν χρόνο.
Ένα ακόμα δυστύχημα ξέρετε ποιο είναι; Ότι δυστυχώς επάνω σε αυτή την υπόθεση έχουν ξεκινήσει να παίζονται χίλια δυο παιχνίδια. Πολιτικά, κομματικά, επιχειρηματικά.
Πραγματικά είναι αυτή η μπόχα και η αηδία που σε πιάνει, όταν σκέφτεσαι ότι, αντί να πέσουν επάνω με τα μούτρα όλοι οι μηχανισμοί αυτής της χώρας για την ουσία αυτής της ιστορίας, για την προστασία του Έλληνα πολίτη, για να τιμήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν, για να αποδοθεί δικαιοσύνη, για να βγει η αλήθεια, χρησιμοποιούν όλο αυτό το πράγμα για να παίζουν τα διάφορα παιχνίδια τους με τις διάφορες σκοπιμότητες.
Και ναι, παίζονται επιχειρηματικά παιχνίδι. Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει το γεγονός ότι υπήρχε μονταζιέρα και μάλιστα η ίδια η κυβέρνηση δεν το διαψεύδει αυτό το πράγμα.
Είναι φοβερό! Και αυτό αποκαλύπτει και τη δημοσιογραφία, προσέξτε να δείτε!
Η υπόθεση της μονταζιέρας έγινε θέμα για λίγο, πολύ γρήγορα αφού ξεκίνησε η υπόθεση με τα Τέμπη. Από τότε μέχρι τώρα, όλοι οι δημοσιογράφοι… τίποτα. Κανένας δεν ασχολήθηκε με αυτό το τόσο ασήμαντο θέμα της μονταζιέρας. Τώρα ξαφνικά χαμός, 14 μήνες μετά για ένα γεγονός που είναι από ταινία βγαλμένο.
Το χειρότερο όμως είναι ότι με όλα αυτά τα παιχνίδια θα αρχίσει να χάνεται η ουσία σιγά σιγά. Και η ουσία είναι ότι η μονταζιέρα έγινε.
Θα μας απαντήσει ποτέ κανένας ποιος, τόσο γρήγορα, μπήκε στη διαδικασία να κάνει αυτό το μοντάζ; Γιατί το έκανε αυτό το μοντάζ; Τι ήθελε να κρύψει και από ποιον πήρε εντολή; Αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν; Γιατί δεν είναι απλά ερωτήματα αυτά, είναι απίστευτα πράγματα».

www.koutipandoras.gr

H Ελλάδα, η Moody’s και η «θλιβερή» δεύτερη θέση στους φτωχούς της ΕΕ: Τα γεγονότα εκθέτουν την κυβέρνηση

Η Ελλάδα είναι επίσημα η δεύτερη φτωχότερη χώρα της ΕΕ μετά την Βουλγαρία! – Τι αναφέρει η έκθεση της Eurostat. Οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους ο αμερικανικός οίκος δεν αξιολόγησε την ελληνική οικονομία. H Ελλάδα, η Moody’s και η «θλιβερή» δεύτερη θέση στους φτωχούς της ΕΕ: Τα γεγονότα εκθέτουν την κυβέρνηση

Θεόφραστος Ανδρεόπουλος

email: andreopoulos@pronews.gr

Η δημοσίευση της έκθεσης της Eurostat με βάση την οποία η Ελλάδα είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα της ΕΕ ξεπερνώντας μόνο την Βουλγαρία ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για το αφήγημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη περί οικονομικής ανάπτυξης και επιτυχημένης διακυβέρνησης.
Και αυτό γιατί η δημοσίευση έγινε λίγες μέρες αφότου η Moody’s πήρε την απόφαση να μη μας αξιόλογη σιγά για να μην έρθει σε δύσκολη θέση.
Και αυτό γιατί τα ξένα κέντρα εξουσίας ακόμα στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη επειδή είναι χρήσιμος για όσο υπάρχει ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Μέγιστο ρόλο στην φτωχοποίηση της χώρας έπαιξε φυσικά η τρομακτική ακρίβεια που βιώνουν οι Έλληνες τα τελευταία δύο με χρόνια, αφού αν κάποιος παρατηρήσει προσεκτικά τις τιμές των προϊόντων (όλων των προϊόντων) θα δει ότι αυτές έχουν διπλασιαστεί.
Δεν έχουν όμως διπλασιαστεί οι μισθοί των Ελλήνων.

Συνολικές αυξήσεις της τάξης του 10 με 15% δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν έναν απότομο και ξαφνικό διπλασιασμό των εξόδων του ατομικού και του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Και όμως, η κυβέρνηση συνεχώς διακηρύττει ότι οι πολίτες ζουν σε μία πρωτοφανή «ευμάρεια» ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ λίγοι αυτοί οι οποίοι καταφέρνουν να βγάλουν τον μήνα τους.
Με το κύμα ακρίβειας να σαρώνει την αγορά και τους μισθούς καθηλωμένους, οι πολίτες της Ελλάδας υπολείπονται σε αγοραστική δύναμη όλων των πολιτών των χωρών που αντιμετώπισαν οικονομική κρίση τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και όλων των χωρών, πλην Βουλγαρίας, του πρώην ανατολικού μπλοκ (Τσεχία, Λιθουανία, Ρουμανία, Κροατία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Λετονία) που παραδοσιακά κατατάσσονται στις χαμηλότερες θέσεις της σχετικής λίστας.
Και επειδή είναι καλό πάντα να μιλάμε με γεγονότα στην έκθεση της Εurostat του 2017, η Ελλάδα ήταν επίσης σε μία άθλια κατάσταση αλλά τότε ήταν η τρίτη φτωχότερη χώρα της ΕΕ, καθώς βρισκόταν μπροστά από Βουλγαρία και Ρουμανία.
Αν λοιπόν ήταν αληθινό το οικονομικό αφήγημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θα έπρεπε η χώρα να έχει ανέβει έστω κάποιες θέσεις. Όχι μόνο όμως δεν ανέβηκε αλλά αντίθετα έπεσε στην προτελευταία θέση και το μόνο που απομένει στο τέλος είναι να «κατακτήσει» και την τελευταία θέση.
Κατασκευάστηκε ένα σαθρό αφήγημα ότι η οικονομία ανθεί το ΑΕΠ αυξάνεται, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ μειώνεται, οι τράπεζες επιτυγχάνουν υπερκέρδη αλλά όλα αυτά δεν αντικατοπτρίζουν την αλήθεια καθώς η Ελλάδα στηρίζεται σε πρόσκαιρους μηχανισμούς υψηλής απόδοσης που δεν θα υπάρχουν.
Το Ταμείο Ανάκαμψης τελειώνει και το Euribor επίσης τελειώνει…
Ενώ όλοι μιλάνε για τα δάνεια που χορηγούν οι τράπεζες, η πιστωτική συρρίκνωση συνεχίζεται για 9ο τρίμηνο στην Ελλάδα.
Η πορεία αύξησης του ΑΕΠ θα γίνει κανονική, δηλαδή θα είναι το πολύ στο 2%.
Όσο για το ελληνικό χρέος αυτό είναι η μεγάλη αμαρτία καθώς εμφανίζουν ότι μειώνεται ο λόγος του σε σχέση με το ΑΕΠ αλλά δεν εξηγούν ότι το ΑΕΠ εμφανίζεται μεγαλύτερο λόγω της ακρίβειας.
Στο μεταξύ η χώρα έχει μία ανύπαρκτη οικονομική παραγωγή και απλώς περιμένει κάθε καλοκαίρι τους τουρίστες να αφήσουν τα χρήματα τους για να μπορέσει να «λειτουργήσει» η ελληνική κοινωνία κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Οπότε δημιουργείται το ερώτημα για το πως η κυβέρνηση υποστηρίζει το αφήγημα του οικονομικού θαύματος όταν τα γεγονότα παρουσιάζουν μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα;
H Μoody’s αυτά τα γνώριζε. Και όμως κάποιοι είχαν την απαίτηση από το αμερικανικό οίκο να δώσει  στην Ελλάδα την επενδυτική βαθμίδα.
Σε ποια δεδομένα θα στήριζε μία τέτοια απόφαση;

www.pronews.gr

ΥΓ του blog: ….success story or not γίναμε οι προτελευταίοι πολίτες της Ευρώπης των 27….. σκοτωθήκαμε σε ένα αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο που κέρδισαν αυτοί που δεν ήθελαν να γίνουμε  σοβιετία όμως από νικητές  του Β’ΠΠ μας έφεραν ηττημένους, ξενοεξαρτώμενους  και τώρα στον πάτο της Ευρώπης των Δυτικών αξιών και της φιλελεύθερης ευημερίας,  χειρότερους όλων των χωρών, πλην Βουλγαρίας, του πρώην ανατολικού μπλοκ (Τσεχία, Λιθουανία, Ρουμανία, Κροατία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Λετονία)!!!! …τέτοιο ξύπνιο λαό που κρατά, υποθάλπτει και επιβραβεύει το πολιτικό σύστημα που τον εξαπατά, τον υποδουλώνει και τον φτωχοποιεί, δεν έχει ματαξαναδει η υφήλιος…..

Η μάνα των Τεμπών γκρεμίζει την επιχείρηση συγκάλυψης...

Ελένη Καρανικόλα Κοντορούση

Κόντρα στις προσπάθειες της κυβέρνησης η Μαρία Καρυστιανού κατάφερε στην Ευρωβουλή να κρατήσει ανοιχτό τον δρόμο της δικαίωσης των 57 νεκρών...
Μαρία Καρυστιανού: Ενα όνομα-ύμνος στη δύναμη που ένας άνθρωπος μπορεί να κρύβει μέσα του. Μια δύναμη που μακάρι κανείς μας να μη μάθει ποτέ ότι διαθέτει και που η ίδια θα έδινε τα πάντα για να μην είχε ανακαλύψει. Μια μάνα που χλευάζεται από την κυβέρνηση και την ανώτατη ηγεσία της Δικαιοσύνης της χώρας μας. Εγινε όμως σύμβολο για ενάμισι εκατομμύριο πολίτες που ζητάνε την άρση ασυλίας των πολιτικών προσώπων που ευθύνονται για το αδιανόητο –για ένα κράτος που πληροί τους στοιχειώδεις έστω κανόνες ασφαλείας–, σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Δεν είναι απλώς η «μάνα των Τεμπών». Είναι μια μάνα που στάθηκε μπροστά σε ευρωπαϊκούς θεσμούς για να δικαιώσει τις 57 ψυχές του τρένου. Είναι η μάνα όλης της Ελλάδας, που δεν παλεύει απλώς για το παιδί της, αλλά για να ξεριζώσει ένα ολόκληρο διεφθαρμένο πολιτικό και κρατικό σύστημα που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές στον βωμό της εξουσίας και του χρήματος.
Ηταν 28 Φλεβάρη 2023 όταν η κόρη της, Μάρθη, μπήκε στο τρένο για να επιστρέψει στο σπίτι μετά το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Δεν γύρισε ποτέ. Ενα χρόνο μετά, ανήμερα Καθαρά Δευτέρα, την ώρα που η Ελλάδα γιόρταζε ξανά τα Κούλουμα, η μητέρα της Μαρία Καρυστιανού μιλούσε στο Ευρωκοινοβούλιο για το κουκούλωμα.
Αποφασισμένη, μαζί με τον Παύλο Ασλανίδη που έχασε κι αυτός παιδί, τον 27χρονο Δημήτρη, πέρασε το κατώφλι του Eυρωκοινοβουλίου για δεύτερη φορά και πέτυχε μια μεγάλη νίκη ενώπιον της επιτροπής αναφορών. Ο ζήλος της αλλά και η αλήθεια της οδήγησαν και τις εφτά πολιτικές ομάδες να υπερψηφίσουν την αναφορά της, αποδεικνύοντας πως οι δημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης είναι ενωμένες μπροστά στη συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη.

Δικαιοσύνη και ασφάλεια
Με τα μάτια φορτωμένα με το βάρος της απώλειας, της αγωνίας και της αγάπης που δεν μπορεί πλέον να εκφράσει στην κόρη της, ζήτησε να μιλήσει όρθια ως ένδειξη σεβασμού στους νεκρούς των Τεμπών. «Είμαστε εδώ γιατί οι εγγυήσεις του κράτους δικαίου έχουν πάψει να λειτουργούν στην Ελλάδα» εξήγησε. Δεν μίλησε ως ικέτιδα, δεν προσδόκησε από την εν λόγω επιτροπή να γίνει λαϊκό δικαστήριο. Αυτό που ζητά απεγνωσμένα είναι δικαιοσύνη για τους νεκρούς και ασφάλεια για τους ζωντανούς.
Ο μεστός λόγος της συγκίνησε τον κόσμο, που με δυσκολία συγκρατούσε τα δάκρυά του. Κάθε της λέξη μια μεγάλη αλήθεια αλλά και μια υπενθύμιση ότι όλοι εμείς θα μπορούσαμε να είμαστε επιβάτες στο τρένο του θανάτου. Αλλωστε το ένθερμο και γεμάτο κατανόηση χειροκρότημα στο τέλος δεν άφησε καμιά αμφιβολία.
Λίγο μετά εικόνες από τις άμορφες μάζες των συρμών που μέσα τους παγιδεύτηκαν οι δικοί τους άνθρωποι αλλά και στιγμιότυπα από την τραγωδία προβάλλονταν στη γιγαντοοθόνη της αίθουσας. Τότε ήταν και η στιγμή που λύγισε και ξέσπασε, με τα συναισθήματα να γίνονται κλάματα.

Κέρδισαν την πρώτη μάχη
Η ώρα που περίμεναν είχε φτάσει. Η επιτροπή ανακοίνωσε ότι τα αιτήματά τους γίνονται δεκτά. Τότε οι δυο γονείς αγκαλιάστηκαν σφιχτά και στα πρόσωπά τους ζωγραφίστηκε ικανοποίηση. Ξέρουν πολύ καλά πως κέρδισαν τη μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.
Ο δρόμος που έχουν να διανύσουν είναι μακρύς και ανηφορικός. Το γνωρίζουν, αλλά, όπως οι ίδιοι λένε, ζουν για να δικαιώσουν τους νεκρούς τους.
Ο πόνος, η οργή και η ανάγκη για δικαιοσύνη που βαραίνουν 57οικογένειες έγιναν φάρος για τους Ελληνες των Βρυξελλών που κατέκλυσαν τον χώρο έξω από το Ευρωκοινοβούλιο και αγκάλιασαν τη Μαρία Καρυστιανού, τη χειροκρότησαν και της έδωσαν υπόσχεση ότι θα είναι μαζί της μέχρι τέλους. «Θα νικήσουμε γιατί είμαστε όλοι μαζί» τους απάντησε εκείνη.
Πίσω στη χώρα της η δύναμη της αλήθειας της ενόχλησε. Οι γνωστοί άγνωστοι ξεφύτρωσαν για να τη χλευάσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά της. Η Μαρία Καρυστιανού όμως έχει κερδίσει τον σεβασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας κι αυτό δεν μπορεί να της το στερήσει κανείς.

www.documentonews.gr

Νικος Μπογιόπουλος στο Kontra News για το έγκλημα στα Τέμπη - Δηλώσεις Ταμήλου και Γεωργιάδη

Στο δελτίο ειδήσεων του Kontra με τον Πάνο Χαρίτο φιλοξενήθηκε ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις γύρω από το έγκλημα των Τεμπών.  

Ο δημοσιογράφος παρουσίασε εκτενή στοιχεία για την επιχείρηση συγκάλυψης και κουκουλώματος από την πλευρά της κυβέρνησης ενώ παράλληλα τόνισε ότι είναι ανάξια του θέματος και της σημασίας του η οποία συζήτηση γύρω από κομματικά κέρδη ή ζημίες σε σχέση με αυτή την υπόθεση, όπως επιδιώκουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των ευρωεκλογών. 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος σημείωσε ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση, γεγονός που αποκαλύπτεται από την φαιδρή τακτική της να προσπαθεί να διασωθεί ανασύροντας την θεωρία των “οικονομικών συμφερόντων” που δήθεν την… πολεμούν. Παρουσίασε,δε, αναλυτικά στοιχεία που πιστοποιούν ακριβώς το αντίθετο, το πως δηλαδή η πολιτική της κυβέρνησης είναι πολιτικός υπηρέτης των οικονομικών συμφερόντων που, υποτίθεται, την… βάλλουν. 

Παράλληλα, ο δημοσιογράφος αναφέρθηκε στον ηρωικό αγώνα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών εκτιμώντας ότι η ελληνική κοινωνία ούτε θα “ξεχάσει” ούτε θα επιτρέψει οι κάλπες να λειτουργήσουν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όσους εμπλέκονται με λάθη και παραλείψεις ή με άθλιες τακτικές και κυνικές τοποθετήσεις χειραγώγησης της κοινής γνώμης, σε αυτό το έγκλημα. 

imerodromos.gr

Αρκετά με τα κροκοδείλια δάκρυα...

Evangelos Antonaros

Καποιοι δήθεν Ηρακλειδείς της "αξιοπρέπειας" και της διεθνούς υπόληψης της χώρας ενδιαφέρονται περισσότερο για το "φαίνεσθαι" και λιγότερο  για την ουσία. Κι ενοχλούνται υποκριτικά γιατι ζητάμε διεξαγωγή εκλογών με παρουσία διεθνών παρατηρητών. 
Ξεχνούν η μάλλον θέλουν να ξεχνουν... τι έκανε κι εξακολουθεί να κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη ωστε να εκθέτει τη χώρα διεθνώς και να ρίχνει  σκοτεινές σκιές πάνω στην επιβαλλομενη αδιαβλητη προσφυγη στις κάλπες. 

1. Διοχέτευσε εκλογικούς καταλόγους με προσωπικά στοιχεία χιλιάδων εκλογέων στη Νέα Δημοκρατία. 
2. Επετρεψε (αν δεν οργανωσε) την παράνομη και αντισυνταγματικη παρακολούθηση εκατοντάδων παραγόντων του δημοσίου βίου. 
3. Έχει την ευθύνη για την κοπτoρραπτική στο έγκλημα των Τεμπών  και τη συνεχιζόμενη επιχείρηση συγκάλυψης του. 
4. Καθυβριζει την ευαισθησία και την οργή της ελληνικής κοινωνίας. 
5. Γράφει στα παλιά της τα παπούτσια το ψήφισμα της Ευρωβουλής.
Αρκετά με τα κροκοδείλια δάκρυα.
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ.
ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ.

Evangelos Antonaros | Facebook

μέσω www.nonews-news.com

Σκέψεις για το 1821… Στο φόντο του σύγχρονου «υπαρξιακού προβλήματος» της χώρας

του Νίκου Σταθόπουλου*

Πώς θα ορίζαμε το «υπαρξιακό πρόβλημα» της χώρας; Μα πώς αλλιώς αν όχι σαν μια οριακή κατάσταση όπου η υπόσταση, η ταυτότητα και το ιστορικό νόημα αποσυντίθενται, δημιουργώντας ένα κενό σαν «αναξιοποίητο οικόπεδο» ή σαν «μοιραία εξέλιξη»; Ο τόπος μας βουλιάζει σε μια λειτουργική ανυποληψία, δηλαδή σε μια γενικευμένη ατιμωτική υπηρετικότητα που τείνει να ενσωματωθεί στη συλλογική ψυχολογία ως «ματαίωση». Μια πατρίδα που απλώς αναζητά «μεσσιοποιημένο» Τραγικό Πρόσωπο (π.χ. Μάγδα Φύσσα ή, τώρα, Μαρία Καρυστιανού) ως άτυπο «ηγέτη» μιας απεγνωσμένης συναισθηματικότητας, είναι μια άσφαιρη και άκρως επικίνδυνη απολίτικη σπασμωδικότητα, χωρίς κρίση και βούληση. Λείπουν πια όχι μόνο τα οράματα και οι δυνάμεις, αλλά και τα «πνευματικά ραντάρ» ανίχνευσης των ελπίδων με ονοματεπώνυμο! Ζούμε καιρούς κατάμαυρους από τα πολλά φώτα, και πικρά χαμένους στην κοινωνική αγραμματοσύνη! Μια κρίσιμη μάχη ενάντια στον επικείμενο εθνικό θάνατο είναι η Κατανόηση, «Μάθαινε και τ’ απλούστερα! Γι’ αυτούς / που ο καιρός τους ήρθε / ποτέ δεν είναι πολύ αργά! / Μάθαινε το αβγ, δε σου φτάνει, μα συ / να το μαθαίνεις…», όπως προτρέπει ο Μπρεχτ. Πνιγμένοι στο Θέαμα απεμπολούμε τη Μνήμη και τη Γνώση. Βασική πλευρά του «υπαρξιακού προβλήματος» είναι η εθελοντική ασυνειδησία! Χρειαζόμαστε Αντιστεκόμενους Μαθητές!

*****
Στον ΣΤ΄ Λόγο («Γύρω σε μια φωτιά») του «Δωδεκάλογου του Γύφτου» ο, τότε μαινόμενος κατά της εθνικής παρακμής, Κωστής Παλαμάς, θα «εντοπίσει», μέσα στη βαθιά αίσθηση συλλογικής ευθύνης, δηλαδή χωρίς πολιτικές και εθνικιστικές παρωπίδες, τον «κινητήριο παράγοντα» των συλλογικών κινήσεων στην ιστορία, και θα τον απαθανατίσει με έναν συγκλονιστικό επικολυρικό οίστρο, ως εξής :
«Και τους τρέμουνε των κάμπων οι κιοτήδες, / και με ονόματα τους κράζουν πονηρά / κλέφτες και απελάτες και προδότες, / τους μισούν οι βασιλιάδες, κι όλ’ οι τύραννοι, / κι είναι μέσα στους σκυφτούς, τα παλληκάρια, κι είναι μες στους κοιμισμένους, οι στρατιώτες»… Απεικονίζει τους Κλεφταρματολούς, την ένοπλη πλευρά της βαθύτερης ανυπότακτης φύσης του λαού… Αυτή είναι η «δύναμη» που, με τη «μεταφυσική» των «αρχέγονων διαθέσεων» του υποκειμένου μιας αληθινής ταυτότητας, θα «σπρώξει μπροστά» την ακίνητη ιστορία μιας αλλόκοτης κοινωνίας ιδιότυπων και ανακατεμένων σχέσεων. Βέβαια, οι συγκαιρινοί μας «σοφολογιότατοι», οι βαθιά και καμαρωτά υπεύθυνοι για το αποκαρδιωτικό γιουροβιζιονικό «πολιτισμικό κιτς» της κας Μ. Σάττι, αμφισβητούν το πρωτείο των «χθόνιων κοινωνικών δυνάμεων» (που βρίσκονται σε άμεση, όχι εννοιοκεντρική, σχέση με την ιστορία, και συνεπώς διεκδικούν ταυτοποιημένη «θέση στον ήλιο»), και «χώνουν» τη δύσμοιρη κοινωνία σε «θεωρητικούρες» χωρίς την τιμιότητα της σπουδής και την ηθική της ευθύνης, απλά σαν εντεταλμένα όργανα της Επικυριαρχίας. Αλλά όπως το ’21, έτσι και σήμερα, ενάντια στην εξωνισμένη αυθεντία τους πρέπει να «πάει το ποτάμι». Οι Πρωτοπορίες είναι ασφαλώς σωστικές και πολύτιμες, αλλά μόνο στον τύπο ενός Ρήγα Βελεστινλή που, συνδυάζοντας Θεωρία με Πράξη, αποθέωσε την ανεξάρτητη κρίση σε ρήξη με την «εγκεκριμένη σοφία» των τότε «καθ’ ύλην αρμοδίων». Με τη Χάρτα του απομνημείωνε την Ελληνική Συνέχεια και έδινε στον εθνικό πόθο βάθος χρόνου και ύψος πνευματικότητας! Οι Επαναστάσεις, όταν είναι επαναστάσεις και όχι πραξικοπήματα, γίνονται από Λαούς με βιωμένο ιστορικό πρόσωπο…
Ο Νίκος Σβορώνος («Το ελληνικό έθνος: Γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού») διαπιστώνει: «Η νέα τούτη πορεία του ελληνισμού αρχίζει να διαγράφεται από το τέλος του 11ου και τις αρχές του 12ου αιώνα, για να διαρκέσει, περνώντας από διάφορα στάδια, ως τις αρχές του 19ου αιώνα. Είναι η περίοδος που ένας παλαιός λαός, με την προοδευτική του διαμόρφωση σε συντελεσμένο έθνος, ανανεώνεται και αποτελεί μια καινούργια ιστορική οντότητα, τον Νέο Ελληνισμό, δηλαδή το Ελληνικό Έθνος»… Η Επανάσταση του ’21 βιώνεται ως ανάγκη και υπαρκτική εντελέχεια από ένα λαό που «κρατά» από τους «αρχαίους ημών προγόνους» και μέσω κρατικοποιημένης συγχώνευσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού στην όλη υπόσταση του Χριστιανικού Βασίλειου της Ανατολής (οι ηγεμόνες της «Αυτοκρατορίας της Νίκαιας» υπογράφανε ως «Έλληνες Βασιλείς» με την εθνοπολιτισμική σημασία του όρου Έλλην). Μέσω αυτού του βιώματος υφαίνεται ένας ευρύς και σύνθετος ιστός αντιστασιακών δράσεων που, μέσα από τους λαβυρίνθους της ιστορίας και της γεωπολιτικής, θα καταλήξει στον μεγαλειώδη Αγώνα του λαού μας. Υπάρχει μια χωνεμένη συνείδηση που «ενστικτωδώς» ξέρει και να σωπαίνει προφυλακτικά και να αρθρώνει μια ανώτερη συμβολική τάξη αντιστεκόμενης καρτερίας και να «εκπαιδεύεται» στον αγώνα. Από τα πρώτα μοιρολόγια με προσμονή «αναστάσιμης ουράνιας επέμβασης» μέχρι το ντουφεκίδι στα βουνά, μια ανάσα λευτεριάς δρόμος! Το «υπαρξιακό πρόβλημα» το λύνει η σωστά μελετώμενη ιστορία και η πίστη στην «οργή των θεών» που φωλιάζει στην αμηχανία του επισφαλούς πλήθους. Τα πάντα είναι ζήτημα ταυτότητας και λόγου!
Ο Παναγιώτης Κονδύλης, στην Εισαγωγή στο μνημειώδες «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού» γράφει, αναφερόμενος στην κοινωνική σύσταση του ελληνισμού τις παραμονές της Επανάστασης: «Όπως γνωρίζουμε σήμερα, ο φεουδαλισμός δυτικού τύπου ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη αστικής τάξης (επίσης, δυτικού τύπου): αυτή είναι η απάντηση στο πολυσυζητημένο ερώτημα, γιατί ο καπιταλισμός αποτελεί αρχικά και ουσιαστικά ευρωπαϊκό φαινόμενο […] Όλα αυτά σημαίνουν ότι την ιδιομορφία της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης του ελλαδικού χώρου γύρω στο 1800 θα την κατανοήσουμε όχι ξεκινώντας […] από την αντίθεση «φεουδαλικός-αστικός», αλλά περιγράφοντας συγκεκριμένα την ιδιότυπη πατριαρχική κοινωνική του οργάνωση [….] ορισμένα τμήματά της βρέθηκαν κάτω από την επιρροή καπιταλιστικών σχέσεων αναπτυσσόμενων σε διεθνές επίπεδο. Η επιρροή αυτή, φθάνοντας σε ορισμένη ένταση, ανάγκασε σχετικά μικρές ομάδες της πατριαρχικής τουρκοκρατούμενης κοινωνίας να αποσπασθούν από αυτή και να ενταχθούν απευθείας στο διεθνές καπιταλιστικό κύκλωμα, ιδιαίτερα στην εμπορική και εφοπλιστική του έκφανση, ασκώντας τώρα εκ των έξω μικρότερη ή μεγαλύτερη πίεση για την αναμόρφωση του χώρου καταγωγής τους. Ωστόσο, η πίεση τούτη στάθηκε ατελέσφορη γιατί οι φορείς της οικονομικής ανόδου […] δεν είχαν ποτέ αποβάλει τα κεντρικά πατριαρχικά τους γνωρίσματα, δηλαδή δεν ήσαν ποτέ αστικοί-καπιταλιστικοί»… Αυτή η «μη αποβολή» της «αρχαϊκής ταξικότητας» είναι μια προσθήκη καίρια στην κρίση ότι ο συνειδησιακός-πολιτισμικός παράγοντας είναι καθοριστικός στο συνδυασμό του με την οικονομία, την πολιτική και τη γεωπολιτική. Το 1821 δεν συναρτάται «γενετικά» κατ’ αποκλειστικότητα με καμιά «κοινωνιολογία»: είναι «τέκνο της ανάγκης (ενώ φθίνει η Πύλη και ανέρχονται οι «εθνικισμοί») κι ώριμο τέκνο της οργής (δηλαδή του θυμωμένου ώριμου εθνικού πόθου για ανεξάρτητη πατρίδα με το δικό της πολιτισμικό στίγμα)». Σε αυτά τα «ιδιοσυστασιακά υλικά» της Επανάστασης θα ανιχνεύσουμε τους όρους αναστοχασμού και προοπτικής μέσα στο εκάστοτε «υπαρξιακό ζήτημα» της χώρας. Γιατί; Μα διότι οι «ιδρυτικοί» προσδιορισμοί εγγράφονται στη λειτουργική εσωτερικότητα του συλλογικού προσώπου ως κατευθυντήρια μοτίβα προσανατολισμού, σε αναλογία με το λεγόμενο «συλλογικό ασυνείδητο»: αλλιώς δεν έχει νόημα το λεγόμενο «αντιστασιακό φρόνημα» ούτε το «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι…», τίποτα, όλα είναι μια συμπτωματικότητα. Οι «σύγχρονοι» θέλουν αυτά τα «υλικά» για Τέχνη, δηλαδή για αποπολιτικοποίηση και μουσειοποίηση, αλλά η Τέχνη έπεται της Πράξης που δίνει στη ζωή τη «θεατρικότητα» γνήσιων καταπιεσμένων αναγκών. Το ’21 πύκνωσε το απέραντο underground του χρόνου σε μια «γενέθλια τελετή» που έκανε την ιστορία τίμια με τον εαυτό της και εντελώς συγκεκριμένη, δηλαδή «εσμέν ουν Έλληνες το γένος» και όχι μια ξεπουλημένη Αφαίρεση σαν τις αθλιότητες με τη ροζ σημαία και την αφίσα του Φεστιβάλ: ο Καραϊσκάκης ξέρετε πώς θα είχε απαντήσει σε αυτά!

Χωρίς το ’21 δεν θα υπήρχαμε. Και τώρα πάνε να το «ακυρώσουν» για να πάψουμε να υπάρχουμε, διότι εκεί, στις «υπόγες» του, είναι τα χρυσά μυστικά της διαδρομής μας στο χρόνο. Κανένα παρελθόν δεν είναι χωρίς διαρκή επικαιρότητα, αν το Υποκείμενο είναι χωρίς έφεση στην εξαφάνιση…

Ήταν μια, και κοσμογονική και θυελλώδης, εποχή «γέννας»! Και ο «κόσμος του πνεύματος» ο ελληνικός, είχε χωριστεί σε «τάσεις» την ίδια στιγμή που ο «φακίρ φουκαράς» της λιγομίλητης αξιοπρέπειας, χτυπούσε τις καμπάνες μιας θρησκευτικής συνέχειας σαν «φανατισμό» καλλιέργειας σιδερένιας υπομονής με ξεκάθαρα νοήματα. Οι ποικίλες όψεις της Ελίτ «διερευνούσαν» πάντα «λύσεις» με ξενικό προσανατολισμό: η «Τουρκογραικών Βασιλεία» του κλασικού φαναριωτισμού (των ξεπεσμένων βυζαντινών «τζακιών»), η «Ρωσογραικών Βασιλεία» του παροικιακού ελληνισμού της Μαύρης Θάλασσας με την πλαισίωση των «γνήσιων ορθόδοξων» δυνάμεων (σε εποχές, μάλιστα, επιθετικής προσηλυτιστικής διείσδυσης των παπιστών και έξαρσης της κατευθυνόμενης χρησμολογίας), και, τελευταία στη σειρά της εξωραϊσμένης υποτέλειας, η «Γραικογαλλική Δημοκρατία» του «πεφωτισμένου» Κοραή που, όπως και η πλειονότητα των «προοδευτικών», ονειρευόταν μια «ανώτερης τάξης» προτεκτορατοποίηση. Η σταθερή τάση των «πάνω» προς την Ξενοκρατία, φωτισμένη πλέον πολλαπλώς στους προσδιοριστές της, είναι εκ των καίριων αρνήσεων που πρέπει να αρθρώσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία… [οι ορολογίες από το «ξεχασμένο» σπουδαίο κείμενο του Μιχάλη Περάνθη, «Ο αληθινός Κοραής»]
«Τι στοχάζεσθε, αδελφοί μου Έλληνες, δια τους ομογενείς μας, όπου πόρρω της Ελλάδος ευρίσκονται; […] Οι περισσότεροι από αυτούς ούτε καν ερωτώσι αν η Ελλάς υπάρχη πλέον. Η πατρίς αυτών είναι καμία πόρνη, η δε συναναστροφήν των συνίσταται εις ό,τι άλλο ημπορείτε να στοχασθήτε, και όχι ποτέ δια την δυστυχίαν της πατρίδος […] Οι περισσότεροι προσπαθούσι με κάθε κόπον να μιμηθώσιν την κακοήθειαν των αλλογενών, δια να μην γνωρίζονται ότι είναι ‘Ελληνες […] Ω εντροπή του γένους μας και θανατηφόρος πληγή της πατρίδος! […] Ευθύς όπου αλλάξουν τα φορέματα της πατρίδος, θέλουσιν εξ αποφάσεως να φανώσιν αλλογενείς…» αντηχούν οι κεραυνοί Ανωνύμου του Έλληνος, στην Νομαρχία του, εναντίον της εξελισσόμενης αλλοτρίωσης, του πολιτισμικού αποχαρακτηρισμού. Ξέρει ο σπουδαίος συντάκτης ότι ένας λαός βουτηγμένος στα κακορίζικα έθη της μίμησης του ξενικού, χάνει τη ζωντάνια του προσωπικού και εκφυλίζεται σε μια τυποποιημένη μάζα. Ο αγώνας ενάντια στον πολιτισμικό εξανδραποδισμό είναι κρίσιμος συντελεστής αντιμετώπισης του «υπαρξιακού προβλήματος». Και χωρίς «ναι μεν αλλά», αλλά ανένδοτα, με τη γόνιμη διαλεκτικότητα που δεν είναι η υποταγή στη «γοητεία της αντίφασης» αλλά η απογείωση στο «χάος» με αενάως πρώτιστο μέλημα τον Εαυτό και την διαρκώς εν κινήσει ιστορικότητά του…
Πνευματικές ηγεσίες που «θεωρητικοποιούν» την αυτολύπηση και αίσθηση προσωπικής ματαίωσης, «δημόσιοι παράγοντες» και «οικονομικοί συντελεστές» (οι εκάστοτε «παραγωγικοί φορείς», δηλαδή οι Έχοντες/Κατέχοντες, όχι οι εργαζόμενοι…) που μόνιμη έγνοια τους το Κέρδος και μόνιμος «αλγόριθμός» τους το «κόστος-όφελος», και, βέβαια, οι Πολιτικοί, το «πολιτικό προσωπικό» σε μια μόνιμη εκποιητική αργομισθία «ποίμανσης» με όρους χειραγώγησης… Αυτοί για τους οποίους γράφει ο Μακρυγιάννης ενώ «καίγεται ο τόπος» από την ιερή βία του Αγώνα: «Είχαν τον Άργειον Πάγον να τους προμηθεύη τ’ αναγκαία του πολέμου κι αυτείνοι, οι αφεντάδες, κάθονταν εις τα καράβια κι έτρωγαν κι έπιναν, κι εκείνους οπού κιντύνευαν δια την πατρίδα τούς προμήθευαν διχόνοιαν και διαίρεσιν αναμεταξύ τους»…
Η «ιθύνουσα σκέψη» του Αγώνα, το αδίστακτο σινάφι των «χαλασοχώρηδων», μεσολαβεί τις σχέσεις υπανάπτυξης και υποτέλειας, καθώς ό,τι εξελίσσεται δεν είναι η φυσική ανάπτυξη της παραδοσιακής θεσμικότητας αλλά η επιβολή ασύμβατων μοντέλων. Σαν σμήνος από άγριες σφήκες χυμάνε οι Πολιτικάντηδες να βαλσαμώσουν τον Αγώνα στις «μορφές» που και στείρες αντιγραφές είναι, αλλά και χυδαία νοθευμένες από τον τύπο πελατειακότητας που άνθισε επί Τουρκοκρατίας. Ο super star της άρχουσας ασημαντότητας είναι ο τάχα «πρίγκιψ» Μαυροκορδάτος, αυτός ο –κατά τον Δημήτρη Φωτιάδη– «πιο διαβολεμένος απ’ όλους τους Φαναριώτες που ήρθανε στην Ελλάδα».
Με μοναδική παραστατικότητα φιλοτεχνεί το ποιόν του Μαυροκορδάτου (αλλά και των λοιπών όντως λήσταρχων της εθνικής προσπάθειας) ο Φωτάκος: «Ήλθε δια να παρατηρήση τα πράγματα εκ του πλησίον, και δια να εισχωρήσει εις αυτά εμιμήθη την πονηρίαν του σκαντζόχοιρου, όστις, ως λέγουν, δια να έμβη εις την φωλιάν του στρώνει τις βελόνες του δέρματός του και γίνεται ισχνός, και αφού έμβη μέσα εις αυτήν, έπειτα φουσκώνει, γίνεται ένα κουβάρι βελόνες, και δεν χωρεί τίποτε άλλο εις την φωλιάν του»… Εκπληκτική μεταφορική απόδοση της ύπουλης χυδαιότητας ενός αγύρτη που εν ονόματι «υψηλών ιδεών» (αστικός φιλελευθερισμός, αποτυπωμένος σε απονεκρωμένα συνταγματικά «τεφτέρια» αλλά απλώς επίκληση όταν βόλευε) υπηρέτησε με τυφλή συνέπεια την Ξενοκρατία ειδικά στη «γραμμή» της αγγλικής αποικιοκρατίας. Πολιτικός «μοντέλο» ως προς το ήθος, τη σκέψη και την εγκληματική παρασκηνιακότητα του «πολιτικού ζώου» που ταυτίζει την «πρόοδο» και το «καλό» του λαού με την απόλυτη εθνοκρατική εξάρτηση και την τυφλή διεθνική δορυφοροποίηση.
Με βαθύ μίσος για τους λαϊκούς αγωνιστές και τους «αρχιτέκτονες» της ωραιότερης Ευρωπαϊκής Ανυπακοής του καιρού: «προείδομεν το κακόν» [σ.σ. την Επανάσταση!], γράφει ο αλιτήριος στην άθλια επιστολή του προς τον Δ. Υψηλάντη τον Οκτώβριο του 21: «[….] αυτοί οι άνθρωποι [σ.σ. οι ιδρυτές της Φιλικής!] ηπάτησαν και το γένος ακόμα περισσότερον, διότι η αποστολική των περιωρίζετο εις μιαν απέραντον ψευδολογίαν, της οποίας τώρα βλέπομεν τα αποτελέσματα [!]… πώς να μη δακρύση τινάς, όταν ακούη τους αδελφούς του [σ.σ. εννοεί τους προκρίτους/κοτζαμπάσηδες!] με δάκρυα καταρομένους τους αιτίους της καταστροφής των;… και είναι λέγω ένοχοι [σ.σ. οι Φιλικοί και οι καπετάνιοι που σήκωσαν τα όπλα!] διότι δεν ημπορώ παρά να ονομάσω ενοχήν την κακοήθειαν των ανθρώπων εκείνων…». «Κακοήθεια» η πιο φωτεινή στιγμή της εθνικής απελευθερωτικής ανδρείας, κι αυτό καθαρά ειπωμένο από έναν δούλο των Άγγλων: Οι μεθοδεύσεις του για τα δάνεια-αλυσόδεμα του έθνους στην αποικιοκρατική ίντριγκα του βρετανικού τραπεζικού κεφαλαίου και η «απογειωμένη» τριτοκοσμικής δουλοφροσύνης Πράξη Υποτέλειας, φωτίζουν τον πυρήνα μιας Πολιτικής (Τάξης και Κουλτούρας) που όρισε τη νεοελληνική κρατικοπολιτική μοίρα με όρους διαρκούς ακυρωτικής τραγωδίας παντός του ελληνικού…

*****
Υπάρχει κάτι διαφορετικό σήμερα; Πολλές δεκαετίες υποταγής στην «ευγενή» και «πεπολιτισμένη» δεσποτεία των Άγγλων, και μετά, πάντα καρυδότσουφλα στο ρεύμα των καιρών, οι πιο εξευτελισμένοι υπήκοοι των ΗΠΑ και ως ένα βαθμό του συνασπισμένου ευρωπαϊκού Κεφαλαίου (της Ε.Ε.), μας φέρνουν σε ένα παρόν αδιαφοροποίητης σχέσης με την Ξενοκρατία. Μέσα σε χίλιες μάσκες και τυφλωτικές ορολογίες, μιζαδόροι «εξυπηρετητές» διεθνικών, «εξωχώριων», δομών οικονομικής και πολιτικής Επικυριαρχίας, πλέον, σε συνθήκες πλανητικού πολιτισμού του Κεφαλαίου, αποδομούν σε πρόγραμμα θανάτου τον τόπο. Ο «μαυροκορδατισμός», εξειδικευμένη όψη του διάχυτου Φαναριωτισμού, συνιστά την πεμπτουσία της Ιθύνουσας Πολιτικής χωρίς πια διακρίσεις «προσήμων». Είναι τόσο φανερή η κατεύθυνση της συγκροτημένης λαϊκής οργής, όταν αυτή ξεπεράσει τις likeμανείς ψευτοθρηνωδίες ή «αγανακτήσεις»: Έμπρακτη άρνηση της Πολιτικής των «ειδικών», η επιστροφή στην Πολιτική των οραματικών αιτημάτων μέσα από μια διαρκή «Πνύκα» λαϊκής αυτενέργειας, η απολυτοποίηση του «αντιοθωμανικού Παρτιζάνικου»: Πού αλλού είναι η προοπτική; Αν, δηλαδή, μιλάμε για εθνική έγνοια και για λαϊκό καημό και όχι για κόλπα «χαλασοχώρηδων» και ιλουστρασιόν μιζέριες μεταγιάπηδων του μαρκετινίστικου φατριασμού…
Ποιο βάθος κακοποίησης της συλλογικής ψυχής έχει αλλάξει από τότε; Η «εξέλιξη» και η «διαφοροποίηση των δομών», ναι, είναι δεδομένα, αλλά όχι σαν αναίρεση της βαθιάς «κατάρας» που επίμονα «ροκανίζει» αυτή τη γη. Το ’21 εναντιώθηκε σε όλη αυτή τη «σαβούρα» μιας ιστορίας που εξαρχής ορίστηκε από τον Ετεροκαθορισμό… «Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ ‘Αγγλου / Πέλαγο μέγ’, αλοίμονο, βαρεί το καλυβάκι», θα δώσει την πλήρη μορφή αυτού του νοήματος ο Σολωμός: είναι η Επιβουλή και η Επικυριαρχία που συμπιέζουν προς την κόλαση τον Ελληνισμό, με συνεργούς τους «Φαναριώτες» (στις μέρες μας είναι κανονικοί οφικιάλιοι υπό διεθνή προστασία και μισθοδοσία) και τους «Οργανικούς Διανοούμενους»-ιμάντες των εξ Εσπερίας ιδεολογημάτων που δίνουν στο ισόβιο κόμπλεξ επαρχιωτισμού των «κάτω» το λούστρο μιας «πλανητικής τομής στην εξέλιξη». Αυτό το δικό μας «κάστρο» έχει εξαρχής «πέσει» από μέσα, σταθερά προδομένο και περιφρονούμενο. Πρώτο βήμα η αποκατάσταση της αγάπης γι’ αυτό, η εδραίωση μιας Σχέσης με τη μοίρα του. Κι όποιος πιστεύει ότι αυτό θα το κάνει με μια «σκέψη» που ανέκαθεν «έπινε νερό» στη «βρύση» του Φαλμεράιερ, ε είναι απλά ηλίθιος ή αγύρτης!
Οι κατασυκοφαντούμενοι σήμερα (και από ποιους; Από τις νεοοδαλίσκες του Χίλτον και των Βρυξελλών…) «Ημίθεοι του 21», με τη «στοιχειώδη σοφία» της κατακαθισμένης εμπειρίας αιώνων, πέταξαν στα σκουπίδια τη λογική του Συμβιβασμού, και προώθησαν, με τη γνησιότητα της «αμάθειας», ένα συναρπαστικό «πρόγραμμα» εθνικολαϊκής αναγέννησης στηριγμένης στην παράδοση και με το αυτί απροκατάληπτα αλλά και με ωραιότατη «βλάχικη» αυτοαναφορικότητα προς τη Δύση. Σε αυτή την εξωακαδημαϊκή κουλτούρα πολιτικού πράττειν βρίσκεται ο «μίτος της Αριάδνης». Χωρίς το ’21 δεν θα υπήρχαμε. Και τώρα πάνε να το «ακυρώσουν» για να πάψουμε να υπάρχουμε, διότι εκεί, στις «υπόγες» του, είναι τα χρυσά μυστικά της διαδρομής μας στο χρόνο. Κανένα παρελθόν δεν είναι χωρίς διαρκή επικαιρότητα, αν το Υποκείμενο είναι χωρίς έφεση στην εξαφάνιση…
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας

edromos.gr