Κόντρα στις προσπάθειες της κυβέρνησης η Μαρία Καρυστιανού κατάφερε στην Ευρωβουλή να κρατήσει ανοιχτό τον δρόμο της δικαίωσης των 57 νεκρών...
Μαρία Καρυστιανού: Ενα όνομα-ύμνος στη δύναμη που ένας άνθρωπος μπορεί να κρύβει μέσα του. Μια δύναμη που μακάρι κανείς μας να μη μάθει ποτέ ότι διαθέτει και που η ίδια θα έδινε τα πάντα για να μην είχε ανακαλύψει. Μια μάνα που χλευάζεται από την κυβέρνηση και την ανώτατη ηγεσία της Δικαιοσύνης της χώρας μας. Εγινε όμως σύμβολο για ενάμισι εκατομμύριο πολίτες που ζητάνε την άρση ασυλίας των πολιτικών προσώπων που ευθύνονται για το αδιανόητο –για ένα κράτος που πληροί τους στοιχειώδεις έστω κανόνες ασφαλείας–, σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Δεν είναι απλώς η «μάνα των Τεμπών». Είναι μια μάνα που στάθηκε μπροστά σε ευρωπαϊκούς θεσμούς για να δικαιώσει τις 57 ψυχές του τρένου. Είναι η μάνα όλης της Ελλάδας, που δεν παλεύει απλώς για το παιδί της, αλλά για να ξεριζώσει ένα ολόκληρο διεφθαρμένο πολιτικό και κρατικό σύστημα που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές στον βωμό της εξουσίας και του χρήματος.
Ηταν 28 Φλεβάρη 2023 όταν η κόρη της, Μάρθη, μπήκε στο τρένο για να επιστρέψει στο σπίτι μετά το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Δεν γύρισε ποτέ. Ενα χρόνο μετά, ανήμερα Καθαρά Δευτέρα, την ώρα που η Ελλάδα γιόρταζε ξανά τα Κούλουμα, η μητέρα της Μαρία Καρυστιανού μιλούσε στο Ευρωκοινοβούλιο για το κουκούλωμα.
Αποφασισμένη, μαζί με τον Παύλο Ασλανίδη που έχασε κι αυτός παιδί, τον 27χρονο Δημήτρη, πέρασε το κατώφλι του Eυρωκοινοβουλίου για δεύτερη φορά και πέτυχε μια μεγάλη νίκη ενώπιον της επιτροπής αναφορών. Ο ζήλος της αλλά και η αλήθεια της οδήγησαν και τις εφτά πολιτικές ομάδες να υπερψηφίσουν την αναφορά της, αποδεικνύοντας πως οι δημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης είναι ενωμένες μπροστά στη συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη.
Δικαιοσύνη και ασφάλεια
Με τα μάτια φορτωμένα με το βάρος της απώλειας, της αγωνίας και της αγάπης που δεν μπορεί πλέον να εκφράσει στην κόρη της, ζήτησε να μιλήσει όρθια ως ένδειξη σεβασμού στους νεκρούς των Τεμπών. «Είμαστε εδώ γιατί οι εγγυήσεις του κράτους δικαίου έχουν πάψει να λειτουργούν στην Ελλάδα» εξήγησε. Δεν μίλησε ως ικέτιδα, δεν προσδόκησε από την εν λόγω επιτροπή να γίνει λαϊκό δικαστήριο. Αυτό που ζητά απεγνωσμένα είναι δικαιοσύνη για τους νεκρούς και ασφάλεια για τους ζωντανούς.
Ο μεστός λόγος της συγκίνησε τον κόσμο, που με δυσκολία συγκρατούσε τα δάκρυά του. Κάθε της λέξη μια μεγάλη αλήθεια αλλά και μια υπενθύμιση ότι όλοι εμείς θα μπορούσαμε να είμαστε επιβάτες στο τρένο του θανάτου. Αλλωστε το ένθερμο και γεμάτο κατανόηση χειροκρότημα στο τέλος δεν άφησε καμιά αμφιβολία.
Λίγο μετά εικόνες από τις άμορφες μάζες των συρμών που μέσα τους παγιδεύτηκαν οι δικοί τους άνθρωποι αλλά και στιγμιότυπα από την τραγωδία προβάλλονταν στη γιγαντοοθόνη της αίθουσας. Τότε ήταν και η στιγμή που λύγισε και ξέσπασε, με τα συναισθήματα να γίνονται κλάματα.
Κέρδισαν την πρώτη μάχη
Η ώρα που περίμεναν είχε φτάσει. Η επιτροπή ανακοίνωσε ότι τα αιτήματά τους γίνονται δεκτά. Τότε οι δυο γονείς αγκαλιάστηκαν σφιχτά και στα πρόσωπά τους ζωγραφίστηκε ικανοποίηση. Ξέρουν πολύ καλά πως κέρδισαν τη μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.
Ο δρόμος που έχουν να διανύσουν είναι μακρύς και ανηφορικός. Το γνωρίζουν, αλλά, όπως οι ίδιοι λένε, ζουν για να δικαιώσουν τους νεκρούς τους.
Ο πόνος, η οργή και η ανάγκη για δικαιοσύνη που βαραίνουν 57οικογένειες έγιναν φάρος για τους Ελληνες των Βρυξελλών που κατέκλυσαν τον χώρο έξω από το Ευρωκοινοβούλιο και αγκάλιασαν τη Μαρία Καρυστιανού, τη χειροκρότησαν και της έδωσαν υπόσχεση ότι θα είναι μαζί της μέχρι τέλους. «Θα νικήσουμε γιατί είμαστε όλοι μαζί» τους απάντησε εκείνη.
Πίσω στη χώρα της η δύναμη της αλήθειας της ενόχλησε. Οι γνωστοί άγνωστοι ξεφύτρωσαν για να τη χλευάσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά της. Η Μαρία Καρυστιανού όμως έχει κερδίσει τον σεβασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας κι αυτό δεν μπορεί να της το στερήσει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου