ΣΥΡΙΖΑίοι να «τουφεκάνε» ΣΥΡΙΖΑίους;

Η Ντάμα

«Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε κ. Ταξίαρχε. Ντροπή είναι. Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες;». Τον αξέχαστο και ανεπανάληπτο, Θανάση Βέγγο, στην ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη θυμήθηκα όταν είδα τα σχόλια, χθες, στο Twitter, μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Στέφανου Κασσελάκη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. «Είμαι εδώ γιατί είστε εδώ. Και είμαστε εδώ για τον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ. Για την πατρίδα μας, για τις ζωές μας, για το μέλλον μας», ανέφερε στο βίντεο που ανέβασε, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως Στέφανο… σκέτο. Όσο για τα όσα είπε; Ο καθένας μπορεί να αποκρυπτογραφήσει τα λόγια του κατά το δοκούν.

*** Πάμε όμως παρακάτω. Οι μεν – υποστηρικτές του – πήραν τα «καριοφίλια» και οι δε – που δεν τον θέλουν, ανεξάρτητα από τον υποψήφιο που θα στηρίξουν στις εκλογές – τις «πιστόλες» και ξεκίνησαν την ανταλλαγή «πυρών». Εντάξει, τα προεόρτια είχαν ξεκινήσει αμέσως μετά την πρόταση μομφής, σε εκείνη τη θυελλώδη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά η φάση πέρασε σε άλλο επίπεδο. Διάβαζα προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς που δεν έχουν θέση όχι απλά στην Αριστερά, αλλά σε κανένα κόμμα. Χουλιγκανισμός κανονικός.

*** Η περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε άρρωστη, με αμφότερες τις πλευρές, για την ώρα μεταξύ των ψηφοφόρων, να δίνουν οπαδικά χαρακτηριστικά στις διενέξεις τους. Ο ένας επιτίθεται στον άλλον με σχεδόν χυδαίο τρόπο, όταν λίγους μήνες πριν και για χρόνια πιο πίσω ήταν κάτω από την ίδια «στέγη», έχοντας απέναντι τον ίδιο αντίπαλο. Τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

*** Ο αντίπαλος πλέον κάθεται αραχτός στην πολυθρονάρα του, στο Μέγαρο Μαξίμου και τρίβει τα χέρια από ικανοποίηση, όπως ο Δρακουμέλ όταν έπιανε κατά καιρούς κανά στρουμφάκι, μέχρι να του ξαναφύγει. Πλέον η Κουμουνδούρου χωρά μόνο έναν, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την επόμενη μέρα του κόμματος και του ποσοστού που μπορεί να συγκεντρώσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, το 2027.

*** Η πρώτη μεγάλη «σφαλιάρα» θα έρθει όταν ανακοινωθούν οι συμμετέχοντες στην εσωτερική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ και στην αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στη Χαριλάου Τρικούπη έχουν βάλει τον πήχη στους 300.000 ψηφοφόρους. Στην Κουμουνδούρου, αντίθετα, δεν κάνουν προβλέψεις, γιατί ξέρουν ότι το πιθανότερο σενάριο είναι ο κόσμος να γυρίσει την πλάτη. Η δεύτερη σφαλιάρα θα είναι ακόμα μεγαλύτερη και θα έρθει τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη, όταν οι δημοσκοπήσεις – μετά και την ανάδειξη των νέων αρχηγών – θα δείχνουν το ΠΑΣΟΚ ως δεύτερο κόμμα, έχοντας ανοίξει την «ψαλίδα» του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η τρίτη θα είναι την ώρα της αυτοκριτικής. Αλλά τι λέω, για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε. Ποια αυτοκριτική;

*** Κι αν γίνονται τώρα αυτά, σχεδόν δύο μήνες πριν τη διεξαγωγή του πρώτου γύρου των εκλογών και πριν καλά καλά ξεκινήσουν τις προεκλογικές τους εκστρατείες και πιάσουν στασίδι στα κανάλια οι υποψήφιοι, φανταστείτε μόνο τι έχουμε να ζήσουμε. Ναι, υπήρχαν μπηχτές μεταξύ των στελεχών και των υποψηφίων τις προηγούμενες εβδομάδες, αλλά ποντάρω τα λεφτά μου ότι θα δούμε σκηνικά το επόμενο δίμηνο που ούτε έχουμε φανταστεί.

www.documentonews.gr

Aνάρμοστες σκέψεις σε πολιτικές ράγες…

του Στράτου Βαλτινού

Σε ποια χώρα της ΕΕ, οι συγγενείς θυμάτων ενός πολύνεκρου δυστυχήματος, ερευνούν, βρίσκουν στοιχεία  και τρέχουν πίσω από τους εισαγγελείς γιατί υποψιάζονται ότι η κυβέρνηση και άλλοι, επιδιώκουν συγκάλυψη ευθυνών; σε καμία.
Σε ποια χώρα της ΕΕ, εισαγγελέας Ανωτάτου Δικαστηρίου προτρέπει τους ίδιους συγγενείς να αναζητήσουν παρηγοριά στην Εκκλησία, όταν εκείνοι ζητούν ευθύνες για μπαζώματα, μεταφορά παράνομων φορτίων κλπ; σε καμία.
Σε ποια χώρα της ΕΕ ο πρωθυπουργός τοποθετεί μετά από παρασκηνιακή συμφωνία με την πρόεδρο της Επιτροπής  , Επίτροπο Μεταφορών έναν ακροδεξιό, τον Τζιτζικώστα εν προκειμένου, ενώ η κυβέρνησή του ελέγχεται για την τραγωδία των Τεμπών; σε καμία
Σε ποια χώρα της ΕΕ, οι συγγενείς 57 νεκρών, πολλοί εκ των οποίων νέα παιδιά, φέρνουν διακεκριμένους ειδικούς σε εκρήξεις που αποφαίνονται ότι το μοιραίο τρένο μετέφερε εύφλεκτες ύλες και δεν τους καλεί κανείς να καταθέσουν; σε καμία
Σε ποια χώρα της ΕΕ η πρόεδρος του Συλλόγου των Συγγενών δηλώνει δημόσια ότι δέχεται συνεχώς στο κινητό της τηλέφωνο περίεργα λινκ και ότι παρακολουθούν το τηλέφωνό της και δεν κουνιέται φύλο; σε καμία.
Σε ποια χώρα της ΕΕ, ολόκληρο κράτος, επίσημες αρχές, μυστικές υπηρεσίες, αρμόδιες υπηρεσίες του σιδηροδρόμου, εισαγγελείς κλπ δεν μπορούν να μάθουν τι μετέφερε το μοιραίο τρένο , ενάμιση χρόνο μετά, ενώ γίνονται επίσημες καταγγελίες για λαθρεμπόριο; σε καμία.
Είμαστε Ευρώπη; είμαστε κράτος δικαίου ή έχουμε κυβέρνηση που λειτουργεί ως παράνομη οργάνωση πολιτικών λαθρέμπορων και ανάξιων λειτουργών; είμαστε Ευρώπη ή τριτοκοσμική Πολιτεία με αρμούς εξουσίας που ελάχιστα διαφέρουν από αποτυχημένα, παρασιτικά  και χρεοκοπημένα συστήματα;
Ο καθένας ξέρει την απάντηση….

omegapress.gr

Μια βάση, μα ποια βάση...

Χάρης Ιωάννου

Μέσα στους επόμενους δύο μήνες τα δύο βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης (με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών) θα έχουν εκλέξει νέα ηγεσία. Το ΠΑΣΟΚ αυτή την Κυριακή θα προκρίνει το δίδυμο εκ των έξι υποψηφίων που θα διεκδικήσει την προεδρία του κόμματος την επόμενη Κυριακή 13/10. Οι αντίστοιχες ημερομηνίες για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι 24 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου, αν υποθέσουμε ότι στην Κουμουνδούρου... θα φτάσουν ομαλά μέχρι τις κάλπες, πράγμα καθόλου βέβαιο.
》Το εντυπωσιακό με αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις δεν είναι μόνο ότι ξαναγίνονται τόσο σύντομα. Το ΠΑΣΟΚ σε λιγότερο από τρία χρόνια πάει εκ νέου σε κάλπες για να ξεκαθαριστεί το τοπίο μετά τη μετεκλογική αμφισβήτηση του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ επανεξέλεξε τον Αλέξη Τσίπρα το 2022 από τη βάση, πέρυσι εξέλεξε τον Στέφανο Κασσελάκη, φέτος ξανά εκλογές μετά την αμφισβήτηση και την εκδίωξη του προέδρου από τα κομματικά όργανα. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή, την ώρα που και τα δύο κόμματα μαζί ιδρώνουν για να φτάσουν το ποσοστό της κυβερνώσας Ν.Δ.
》Το πραγματικά εντυπωσιακό και για πολλούς προβληματικό είναι το ποιοι τελικά θα καθορίσουν την ηγεσία των κομμάτων. Μιλάμε δηλαδή για τη λεγόμενη εκλογή από τη βάση, ένα μοντέλο που εισήγαγε στην Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ προ 20ετίας και τελικά ακολούθησαν με καθυστέρηση η Ν.Δ. (από το 2009) και ο ΣΥΡΙΖΑ (από το 2022). Ακόμη και οι δημοσκοπήσεις περί των εσωκομματικών είναι εξαιρετικά επισφαλείς, δεδομένου του απροσδιόριστου του εκλογικού σώματος. Στο ΠΑΣΟΚ με τρία ευρώ πας και γράφεσαι ως μέλος ή φίλος και ψηφίζεις ποιος θα ηγείται ενός κόμματος, με το οποίο μπορεί και να μην έχει καμία ουσιαστική σχέση. Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γραφτείς μέλος, αλλά οι διαφορές είναι αμελητέες. Ούτε οι ίδιοι οι υποψήφιοι πρόεδροι δεν ξέρουν ποιο θα είναι το εκλογικό σώμα, ειδικά οι «ξενιστές» από άλλα κόμματα, που θα έρθουν στις κάλπες.
Ο Παύλος Πολάκης, πέρα από τα γνωστά ζητήματα με το ύφος του, προτείνει μεταξύ άλλων να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο μια συστημική τράπεζα, η ΔΕΗ και τα ΕΛΠΕ. Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί, είναι συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικής. Δεν ακούμε και πολλές…
》Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: Είναι μια γιορτή συμμετοχικής δημοκρατίας ή μια διαδικασία που κάνει τα κόμματα ακόμη πιο αρχηγικά με μέλη μιας χρήσης που απλά ψηφίζουν έναν αρχηγό; Τα επιχειρήματα υπέρ της εκλογής από τη βάση είναι γνωστά: Σε μια εποχή που τα κόμματα έχουν απαξιωθεί, η διαδικασία αυτή τα κάνει να ανοίγονται στην κοινωνία και να προκαλούν τη μαζική συμμετοχή σε μια εκλογή, μαζί με όλη την κινητοποίηση που αυτή συνεπάγεται προεκλογικά. Προκαλούνται συζητήσεις εντός και εκτός κόμματος, διευρύνεται η απήχησή τους και δημιουργούν πολιτικά γεγονότα αντί για μια κλειστή διαδικασία που θα αφορούσε μερικές εκατοντάδες μέλη π.χ. σε ένα συνέδριο.
》Στον αντίποδα υπάρχουν και αντεπιχειρήματα, όπως η τάση του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησε πέρυσι για τη Νέα Αριστερά, η οποία ακόμη και σήμερα μιλάει για τα «μέλη του δίευρου», τα οποία εμφανίζονται από το πουθενά και καθορίζουν τις κομματικές εξελίξεις, χωρίς καμία περαιτέρω συμμετοχή στα κομματικά δρώμενα. Ομως, χωρίς εκλογή από τη βάση, το πιθανότερο είναι πως η Ντόρα Μπακογιάννη θα είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ν.Δ. το 2009 αντί του Αντώνη Σαμαρά, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης το 2016 αντί του Κυριάκου Μητσοτάκη που τον ψήφισαν μαζικά και πολίτες εκτός Ν.Δ., ενώ και η Εφη Αχτσιόγλου θα είχε εκλεγεί στον ΣΥΡΙΖΑ το 2023 αντί του Στέφανου Κασσελάκη. Και κατ’ επέκταση η πολιτική, αλλά και η γενικότερη ιστορία της χώρας την τελευταία 15ετία θα ήταν πιθανόν διαφορετική.
》Στο μεταξύ, φέτος προέκυψε πρώτη φορά εκπεφρασμένη και εφαρμοσμένη διάσταση μεταξύ της βάσης των μελών (που ψήφισε πέρυσι Κασσελάκη) και των (επίσης εκλεγμένων) μελών της Κεντρικής Επιτροπής που αποφάσισαν να διώξουν τον Κασσελάκη. Και αν το συνέδριο αποφασίσει κόντρα στην Κεντρική Επιτροπή; Ή αν δεν αμφισβητήσει την απόφαση, αλλά σε λίγες εβδομάδες την ακυρώσει εμπράκτως το σώμα των μελών που θα ψηφίσει στις κάλπες; Ποιος μπορεί να πει με σαφήνεια και επάρκεια ποια δημοκρατική νομιμοποίηση είναι μεγαλύτερη από κάποια άλλη; Και πόσο σεβασμό στη γνώμη των μελών δίνουν όσο προαναγγέλλουν ότι, αν δεν εκλεγεί αυτός που υποστηρίζουν, θα σηκωθούν και θα φύγουν από το κόμμα; Δύσκολα ερωτήματα με δύσκολες απαντήσεις. Και το χειρότερο: χωρίς να συγκινείται η εκλογική πελατεία.

www.efsyn.gr

Θέμης Τζήμας: Μέση Ανατολή - Οι συνέπειες ενός μεγάλου γεωπολιτικού σεισμού στην ανακατανομή ισχύος

Ο νομικός και διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής , Θέμης Τζήμας, καταθέτει στον 98.4 γιατί κατά την οπτική του , τα όσα διαδραματίζονται στην Μέση Ανατολή και ευρύτερα στην Ευρασία, είναι οι συνέπειες ενός ευρύτερου στρατηγικού ανταγωνισμού. Από την μια νέες αναδυόμενες δυνάμεις που θέλουν να πάρουν θέση στη παγκόσμια κατανομή ισχύος και από την άλλη οι παλαιές δυνάμεις που επιχειρούν να μπλοκάρουν κάτι τέτοιο , μετατρέποντας αυτές τις δυνάμεις με ενδεχόμενη πολυδιάσπαση τους σε παρακολούθημα τους στην παγκόσμια κατανομή. 

Ο κ. Τζήμας υποστηρίζει , ότι ο Νετανιάχου γνωρίζοντας τα όρια του Ισραήλ σε έναν μακρόχρονο πόλεμο φθοράς, επιχειρεί να σπρώξει και τις ΗΠΑ σε έναν συνολικό συντριπτικό πόλεμο με το Ιράν  άμεσα, ώστε να επιλύσει όπως θεωρεί τα υπαρξιακά ζητήματα ασφαλείας του. 

Από την άλλη το Ιράν που δυσκολεύεται να σηκώσει το βάρος μίας γενικευμένης σύρραξης με το Ισραήλ, που θα το βάλλει απέναντι σε ΗΠΑ , Αγγλία και άλλους δυτικούς συμμάχους, αν και προτιμά την μακροχρόνια αντίδραση φθοράς μέσω συμμάχων όπως η Χεζομπολάχ, η Χαμάς και οι Χούθι, πιέζεται από τα διαρκή χτυπήματα του Ισραήλ , στο να φτάσει ακόμη και σε απόκτηση πυρηνικών όπλων ως αποτρεπτική επιβίωση , κάτι που θα προκαλούσε την ακαριαία παρέμβαση των ΗΠΑ, για αυτό και κλιμάκωσε την αποτρεπτική του αντίδραση με τις πυραυλικές επιθέσεις  στο Ισραήλ. Ο Θέμης Τζήμας, μιλάει ακόμη για το ρόλο και την επίδραση των εξελίξεων στο τρίγωνο Τουρκία- Κύπρος - Ελλάδα , ενώ σημειώνει εμφατικά πως ένας γενικευμένος πόλεμος με παγκόσμιες διαστάσεις και τα πυρηνικά ως "συνήθεια" στις συζητήσεις πλέον, δεν προμηνύει θετικές εξελίξεις. Πολύ περισσότερο που η πολεμική "ύλη" της κλιμάκωσης είναι ακόμη κραταιά, σε αντίθεση με αυτή της αποκλιμάκωσης. 

«Γλυκιά ζωή / La Dolce Vita» του Φεντερίκο Φελίνι (1960)

Με αφορμή την επαναπροβολή της ταινίας στους κινηματογράφους, αλλά και την πρόσφατη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννηση του μοναδικού και ανεπανάληπτου Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.

  

Καλλίτσα Βλάχου 

Ημοναξιά, η αδυναμία επικοινωνίας, το μάταιο κυνήγι του χρήματος και της δόξας, το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνουν πίσω τους οι τραυματικές εμπειρίες των παιδικών χρόνων από την απουσία, είτε φυσική είτε συναισθηματική, των γονιών, η διερεύνηση των τρόπων μέσω των οποίων το άτομο θα καταφέρει να αποδράσει από μια ζωή που νιώθει να ασφυκτιά σε αυτήν, η αναζήτηση της σωτηρίας του είτε μέσα από τη θρησκευτική πίστη είτε μέσα από το υπερφυσικό των πνευματιστών, των τσιρκολάνων και των θαυματοποιών, αποτελούν τις βασικές θεματικές του Φεντερίκο Φελίνι. Του σκηνοθέτη, που τον συναντάμε σε μία εποχή όπου το ιταλικό σινεμά βρισκόταν στην πρωτοπορία των κινηματογραφικών εξελίξεων και όπου ο νεορεαλισμός, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του, έδινε τη σκυτάλη σε ένα πιο μοντέρνο σινεμά. Το σινεμά των Βισκόντι, Αντονιόνι, Παζολίνι και φυσικά το σινεμά του Φελίνι. Του σκηνοθέτη που οι ταινίες του αγγίζουν το κοινό όλων των τάξεων, με τη «Γλυκιά ζωή» να προβάλλεται από τις Κάννες και τις κεντρικές αίθουσες, μέχρι το πιο απομακρυσμένο χωριό που διέθετε θερινό σινεμά, αποτελώντας ένα κοινωνικό γεγονός. Μια τοιχογραφία των ηθών της εποχής σε ένα μπαρόκ ύφος, στην ταινία αυτή, ο Φελίνι απομακρύνεται από τον νεορεαλισμό των πρώτων του ταινιών , όχι όμως και από τους βασικούς θεματικούς άξονες αυτών. Άξονες που στο επίκεντρό τους βρίσκουμε πάντα τον Άνθρωπο και την απελπισμένη κραυγή του να αποδράσει από έναν κόσμο χωρίς αγάπη, έναν κόσμο που περιβάλλεται από συναισθηματικά ανεπαρκείς ανθρώπους, σε έναν κόσμο ανιδιοτέλειας, σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να εκδηλώνουν με ειλικρίνεια τα συναισθήματά τους, χωρίς να καταφεύγουν στην δημιουργία σχέσεων εξάρτησης που τους κρατούν δέσμιους στα υπαρξιακά τους αδιέξοδα, ακόμη κι αν μάταια και επιπόλαια πιστεύουν πως έτσι θα καταφέρουν να απεμπλακούν από αυτά.

Ο Μαρτσέλο, ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος σε ένα σκανδαλοθηρικό έντυπο, τα έχει όλα. Δόξα, αναγνωρισιμότητα, έντονη νυχτερινή ζωή στα κοσμοπολίτικα στέκια των διάσημων και πλούσιων που περιφέρονται σε ένα περιβάλλον κενών απολαύσεων, κούφιας δόξας, παροδικής λάμψης. Σε έναν κόσμο όπου οι σταρ κυνηγιούνται ανελέητα από τους παπαράτσι, θύματα και οι δεύτεροι της κυριαρχίας της εμπορευματοποίησης των πάντων.

Ο Μαρτσέλο τα έχει όλα και μαζί με αυτά και ένα τεράστιο κενό μέσα του. Ο ίδιος διατηρεί τη θέση ενός σκεπτόμενου διανοούμενου που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον πλούσιο υλικό, όπου η έλλειψη ελπίδας και σκοπών είναι κυρίαρχη σε αυτόν, και σε εκείνον της φιλοσοφίας, της τέχνης, της ποίησης, όπου εκεί αναζητά την πλήρωση του τεράστιου κενού που του έχει δημιουργήσει η μέχρι τώρα πορεία του στη ζωή. Ο Μαρτσέλο θαυμάζει τον ιδεαλιστή βαθυστόχαστο και γαλήνιο φιλόσοφο φίλο του (τον υποδύεται ο Αλέν Κινί) και τις ξεχωριστές βραδιές στη ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα του σπιτιού του, που διοργανώνει. Βραδιές που δεν αναλώνονται στις ηδονιστικές απολαύσεις στις οποίες είναι συνηθισμένος ο Μαρτσέλο και τις οποίες έχει μπουχτίσει, αλλά σε συζητήσεις όπου αναζητούνται τρόποι με τους οποίους το άτομο θα καταφέρει να βρει την πολυπόθητη ψυχική του ισορροπία που θα του επιτρέψει να χαράξει άλλους δρόμους επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Και ίσως οι απαντήσεις στα πολυσύνθετα ερωτήματα που βασανίζουν την ψυχή και το μυαλό του Μαρτσέλο, που θαυμάζει και ζηλεύει την οικογενειακή θαλπωρή και ευτυχία του φίλου του, βρίσκονται στα σκόρπια λόγια του δεύτερου, όταν τον ακούμε να λέει: «Μην νομίζεις Μαρτσέλο ότι η σωτηρία βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Μην κάνεις αυτό που έκανα εγώ. Μια μέτρια ζωή είναι καλύτερη από μία προστατευμένη σε μία οργανωμένη κοινωνία , όπου όλα είναι υπολογισμένα, όλα είναι τέλεια». 

Τον Φελίνι τον απασχολεί εντονότατα ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι επιδιώκουν την ευτυχία, την τελειότητα, η επιθυμία τους να ελέγχουν και να προγραμματίζουν τα πάντα, καθώς και ο διακαής τους πόθος να βρίσκονται ψηλά στο στερέωμα της κοινωνικής καταξίωσης και προβολής. Τον απασχολεί επίσης το γεγονός, ότι μέσα σε όλες αυτές τις βλέψεις και τις επιθυμίες το άτομο απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το να κατανοεί ότι η ομορφιά δεν εκπορεύεται από τη νευρωτική εμμονή του καθενός να σκηνοθετεί και να ελέγχει τα πάντα στη ζωή του, αλλά από τη συνειδητοποίηση ότι το βίωμα της αποτυχίας και της ήττας που τόσο φοβάται, το βοηθούν να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της αυτογνωσίας που με τη σειρά της μαθαίνει στο άτομο πώς να αγαπά και πώς να δέχεται την αγάπη των άλλων. Και επειδή οι παραπάνω θεματικές απασχολούν διαρκώς τον σκηνοθέτη, αν μελετήσουμε λίγο περισσότερο τη φιλμογραφία του, θα δούμε ότι οι ήρωές του συναντιούνται και κατά κάποιον τρόπο συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Τα υπαρξιακά αδιέξοδα του Μαρτσέλο θα απασχολήσουν σε επίσης μεγάλο βαθμό έναν άλλον ήρωα του Φελίνι που θα τον συναντήσουμε στην ταινία «8 ½» όπου εκεί ο Γκουίντο -που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον Μαρτσέλο- θα προσπαθήσει να δώσει τις λύσεις που ο Μαρτσέλο δεν κατάφερε. Και ανάμεσα στους δύο θα σταθεί η Καμπίρια που θα τη συναντήσουμε στην ταινία «Οι νύχτες της Καμπίρια» να τους υποδείξει με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια, τον τρόπο να αγαπάς , και πως όταν φτάνεις ή σε φτάνουν στα πρόθυρα της καταστροφής, μπορείς να σηκώνεσαι και να προχωράς με τη δύναμη της αυτογνωσίας, που μία φτωχή πόρνη -σαν την Καμπίρια- διαθέτει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από έναν διάσημο σκηνοθέτη (Γκουίντο) και έναν επίσης διάσημο δημοσιογράφο (Μαρτσέλο).

Υπάρχουν ταινίες που θα μπορούσαμε να τις φανταστούμε με άλλους ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και να μην έχαναν ίχνος από την ομορφιά και το αποτύπωμα που άφησαν πίσω τους. Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ άλλον ηθοποιό που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τα όσα μέσα στο μυαλό του απασχολούσαν τον Φελίνι, πολλά από τα οποία δεν ήταν ξεκάθαρα και στον ίδιο, αλλά ακόμη και αυτή τη θολούρα την κάνει ορατή, ο ένας και μοναδικός Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στην ταινία «Γλυκιά Ζωή» αλλά και στην ταινία «8 ½» που ακολούθησε. Ο Φελίνι πίστευε για τους ηθοποιούς του ότι ο καθένας έχει το πρόσωπο που αντανακλά την προσωπικότητά του. Για τον Μαστρογιάνι, είχε δηλώσει: «Τον επέλεξα στις ταινίες μου, γιατί ήταν καταπληκτικός: αφαιρετικός, διακριτικός, συμπαθής, αντιπαθής, τρυφερός, αλαζόνας». Δεν είχε άδικο λοιπόν ο σκηνοθέτης, όταν έλεγε ότι η προσωπικότητα των ηθοποιών του αντανακλάται στο πρόσωπό τους. Ο υπέροχος Μαρτσέλο το απέδειξε περίτρανα. 

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την επαναπροβολή της ταινίας «Γλυκιά Ζωή» στους κινηματογράφους καθώς και με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννηση του μοναδικού και ανεπανάληπτου Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.

---------------------------------------------------

Βιογραφικό

H Καλλίτσα Βλάχου είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) και  αντιπρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι κάτοχος του Μεταπτυχιακού Διπλώματος (Master of Arts/MA) της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Φιλοσοφία και Τέχνες (ΦΙΤ), στα πλαίσια του οποίου εκπόνησε τη διπλωματική της εργασία με τίτλο: «Κινηματογραφικά είδη και κινήματα,ως αντανακλάσεις του κοινωνικού τους πλαισίου. Μετεξέλιξη αυτών, φτάνοντας στον κοινωνικό κινηματογράφο του σήμερα». Έχει παρακολουθήσει με επιτυχία τα παρακάτω Προγράμματα Συμπληρωματικής Εκπαίδευσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ): «Κινηματογραφική Γραφή: Αφήγηση και Ύφος», «Πρακτικές Ασκήσεις Δημιουργικής Γραφής» και  «Κινηματογράφος: Ιστορία, Πρακτικές και Βασικές Αρχές Σκηνοθεσίας».  Έχει παρακολουθήσει με επιτυχία το ετήσιο πρόγραμμα Επιμόρφωσης με τίτλο: «Ειδική Αγωγή» στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας –Κέντρο Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης καθώς και το Πρόγραμμα στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς στο τμήμα Οικονομικής Επιστήμης με τίτλο: «Διοίκηση της Εκπαίδευσης».  Είναι κάτοχος Διπλώματος Διετούς Μετεκπαίδευσης στη Γενική Αγωγή, Πτυχίου της σχολής Επιστημών της Αγωγής του Παιδαγωγικού τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης και Πτυχίου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ψυχικού.

katiousa.gr

Π@@@@@α όλα στο Συνέδριο;

Τιμημένοι μου αναγνώστες, έχω αγχωθεί, έχω τρελαθεί, έχω φτάσει σε σημείο να τρέχω και να παρακαλάω από τοπική σε τοπική του Συριζα, για να γραφτώ μέλος και να βγω σύνεδρος η Στήλη Άλατος, που δεν θέλω με τίποτα να το χάσω αυτό το event της χρονιάς. Να μα την Παναγιά, ακόμη και τις εκδρομές που θα έκανα μέσα στον Οκτώβριο θα τις ακυρώσω. Σας παρακαλώ καλά μου παιδιά, ψηφίστε με θέλω να πάω στο Συνέδριο του Συριζα και δεν με νοιάζει καθόλου από που θα βγω. Εγώ θέλω μόνο να μπω, να μην το χάσω αυτό που θα γίνει. Και σας το λέω, η έρμη, που είμαι και σε ηλικία, που θα έπρεπε να έχω βρει και μόνιμο γκόμενο, δεν με νοιάζει, ας τον βρω μετά το Συνέδριο. Θέλω να είμαι, εκεί μπροστά την ώρα που ο Στέφανος, θα καταθέτει υποψηφιότητα. Τι εννοείτε δεν μπορεί να καταθέσει υποψηφιότητα στο Συνέδριο, τιμημένοι μου αναγνώστες; Και τι πάει να πει, ότι μέχρι τις 24 τουτουνού του μηνού, κατατίθενται υποψηφιότητες; Δεν μπορεί δηλαδή οι Σύνεδροι, να γυρίσει τούμπα το παιχνίδι;.

Να είμαι κι εγώ εκεί η Στήλη Άλατος, σύνεδρος σκληρή και μαζί με τους υπόλοιπους, να πούμε άκυρη η απόφαση, της Κεντρικής Επιτροπής. Δεν μπορούμε; Και καλά αν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό, δεν έχουμε την δύναμη, εμείς, η ΒΑΣΗ, τα ΜΕΛΗ, αδιαπραγμάτευτα να σταθούμε απέναντι, ως πλειοψηφία στο συνέδριο και να πούμε, ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί η υποψηφιότητα του Στέφανου, με δικαιολογίες του κόλου περί κατάθεσης πόθεν έσχες; Δεν μπορούμε δηλαδή να πάμε όλοι εμείς που θα βγούμε όπως ζήτησε ο Στέφανος, να πάμε μαζικά, να γραφτούμε μέλη, να βγάλουμε δικούς μας συνέδρους και να τα κάνουμε π@@@@@α όλα στο Συνέδριο; Δεν μπορούμε;

thefaq.gr

Μεταβαλλόμενος και ταραγμένος κόσμος εν μέσω πολέμου

Τι δείχνει η 79η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και οι διαδρομισμοί στο περιθώριο των εργασιών της

από Ρούντι Ρινάλντι

Κάθε χρόνο (αν θυμάμαι καλά) παρακολουθώ όσο μπορώ τις εργασίες των Γενικών Συνελεύσεων του ΟΗΕ, αφού είναι πιθανόν να ενημερωθεί κάποιος πιο σφαιρικά διαβάζοντας ή ακούοντας ομιλίες εκπροσώπων πολλών χωρών. Διότι είναι εντελώς ξεκάθαρο ότι η πληροφόρησή μας είναι εντελώς «δυτική» και φιλτραρισμένη. Σχεδόν δεν έχουμε καμία ενημέρωση για το λέει το rest. Σύμφωνα με τη δυτική άποψη, υπάρχουν περίπου δύο κόσμοι: το «west», δηλαδή η Δύση (κατά τον πρωθυπουργό μας η «σωστή πλευρά της ιστορίας»), και το «rest», δηλαδή το «υπόλοιπο», οι «άλλοι». Που ίσως να είναι και αμελητέοι, άσχετα αν αντιπροσωπεύουν τα 7/8 του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη, και φυσικά την πλειοψηφία των χωρών της Γης.

Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ δεν μπορεί ακόμα να αποκλειστεί το «υπόλοιπο» Οπότε υπάρχει η δυνατότητα (αν κανείς ψάξει επισταμένα) να πληροφορηθεί για τις απόψεις πολλών και σημαντικών χωρών, ή να γνωρίσει ενδιαφέρουσες απόψεις και εκτιμήσεις από μικρές ή μεσαίες χώρες. Για παράδειγμα, για τις ανάγκες αυτού του σημειώματος ανάτρεξα στις απόψεις ορισμένων χωρών (Ινδία, Ιαπωνία, Κίνα, Βραζιλία, Αλγερία, Λίβανος, Βενεζουέλα, Σουηδία), αλλά και αξιωματούχων του ΟΗΕ όπως ο κ. Γκουτέρες. Φυσικά είναι μόνο μια «ματιά», διότι υπήρχαν και πάρα πολλές άλλες τοποθετήσεις.

Πριν όμως προχωρήσουμε σε ορισμένες επισημάνσεις, θέλω να καλέσω τον αναγνώστη να στοχαστεί λίγο πάνω στη φωτογραφία που παραθέτω. Ένα μυρμήγκι προσπαθεί να συγκρατήσει τη Γη πάνω σε ένα επικλινές πεδίο. Κάνει μεγάλη προσπάθεια· μοιάζει πως δεν θα τα καταφέρει. Αλλά ενώ ο κόσμος, η Γη ολόκληρη, μας είναι γνωστή, ποιο μπορεί να είναι το μυρμήγκι; Οι χώρες, η πολυμέρεια, το G7 ή το G20, ο ίδιος ο ΟΗΕ, οι λαοί του κόσμου, κάποια θεϊκή δύναμη; Πάντως το επίπεδο είναι επικίνδυνα επικλινές, και αυτό δεν μπορεί να υποκρυφθεί από κανέναν στη φετινή Γ.Σ. του ΟΗΕ. Όλοι εκφράζουν έντονη ανησυχία, χωρίς να διαφαίνεται πως η Συνέλευση του Κόσμου να μπορεί να κάνει κάτι σπουδαίο ή σημαντικό για να σταματήσει την κατρακύλα.

Το βάθος των ρωγμών

Οι ομιλίες και η φρασεολογία σχεδόν όλων των εκπροσώπων, πέρα από τις ανησυχίες, εκφράζουν σε μια γλώσσα περίτεχνη το τάχα ενδιαφέρον για την ειρήνη, την πολυμέρεια, την παγκόσμια διακυβέρνηση, την ανάγκη αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων με πνεύμα αλληλεγγύης και ευθύνης. Τώρα δεν υπάρχει σχεδόν καμία αναφορά σε προβλήματα όπως πριν 3-4 χρόνια, π.χ. στην πανδημία και τη διάσωση του παγκοσμίου εμπορίου, ή τον κίνδυνο του εθνολαϊκισμού. Υπάρχουν πολλές αναφορές στις νέες τεχνολογίες και την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά το βάρος από την τάση προς τον πόλεμο τις κάνει να έχουν μειωμένη σημασία.

Οι ρωγμές είναι βαθιές στο διεθνές σύστημα, και αυτό αντανακλάται σε όλες τις τοποθετήσεις. Γίνεται πολύς λόγος για μεταρρύθμιση του ΟΗΕ και της δομής του, αλλά δεν το εννοούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Π.χ. οι ΗΠΑ και ορισμένοι σύμμαχοί τους αδιαφορούν για τις αποφάσεις του ΟΗΕ: προστρέχουν σε άλλες, πιο κλειστές δομές και όργανα, όπου παίρνονται οι πιο σοβαρές αποφάσεις. Μάλιστα αισθάνονται μια δυσφορία για τη φωνή των άλλων χωρών, που χρησιμοποιούν τον ΟΗΕ σαν βήμα καταγγελίας ανισοτήτων, εμπάργκο, επεμβάσεων, πολέμων (στα οποία διακρίνεται και πρωταγωνιστεί η συλλογική Δύση). Ιδιαίτερα η ισραηλινή πλευρά εκφράζει πιο ανοικτά μια φωνή αμφισβήτησης ή και κατάργησης του ΟΗΕ. Εφόσον οι ρωγμές ανάμεσα στα αντιτιθέμενα μπλοκ μεγαλώσουν, δεν θα πρέπει να παραξενευτούμε αν φτάσουμε σε μια πλήρη αδρανοποίηση του ΟΗΕ και στη δημιουργία παράλληλων ομόκεντρων διεθνών συμμαζώξεων ανάμεσα σε «συμμάχους».

Προς το παρόν το αίτημα της μεταρρύθμισης του ΟΗΕ επικεντρώνεται στα κεντρικά όργανα. Υπάρχει έντονο το αίτημα της αύξησης των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως και το αίτημα αύξησης των μονίμων μελών του, που σήμερα είναι 5 και έχουν δικαίωμα βέτο (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο). Για παράδειγμα η Ρωσία υποστηρίζει τη διεύρυνση με την είσοδο της Ινδίας και της Βραζιλίας ως μονίμων μελών. Η Τουρκία κάνει αρκετή φασαρία λέγοντας ότι «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από πέντε», επικρίνοντας τη συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια των 5 νυν μόνιμων μελών. Καμία από τις 5 αυτές χώρες δεν σκέπτεται να απολέσει αυτό το «δικαίωμα», ή το βέτο να διευρυνθεί και προς άλλες δυνάμεις.

Πώς κατανοεί κάθε χώρα την πολυμέρεια

Πολύ κουβέντα γίνεται για την «πολυμέρεια» (multilateralism), εννοώντας τη συνεργασία μεταξύ πολλών χωρών για την αντιμετώπιση διεθνών προκλήσεων μέσω διεθνών οργανισμών. Η πολυμέρεια παρουσιάζεται ως βασικό μέσο για τη διατήρηση της ειρήνης, της ασφάλειας και της βιώσιμης ανάπτυξης, σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από αλληλεξαρτήσεις και σύνθετα παγκόσμια ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η φτώχεια και οι υγειονομικές κρίσεις. Παρουσιάζεται επίσης ως αντίβαρο στον μονομερή ή διμερή χειρισμό των διεθνών θεμάτων, στη θέση του οποίου προτείνεται η συνεργασία μέσω διαπραγματεύσεων και συμφωνιών που περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Σε αυτό το μήκος κύματος και σαν υποστηρικτές μιας άλλης, εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης, παρουσιάζονται οι θέσεις άλλων μεγάλων δυνάμεων όπως της Κίνας και της Ινδίας.

Ανάμεσα σε «πολυμέρεια» και «παγκόσμια διακυβέρνηση», κατρακυλάμε στο επικλινές επίπεδο, στην περιοχή του πολέμου, των συγκρουόμενων μπλοκ, των γενοκτονιών, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των σπασμών που προκαλεί. Δηλαδή στο έδαφος της σύγχρονης πραγματικότητας…

• Ο Κινέζος εκπρόσωπος στη Γ.Σ. είπε πως, για να οικοδομήσουμε ένα «μέλλον ανάπτυξης και ευημερίας», οι χώρες του κόσμου πρέπει να καταλάβουν ότι «δεν πλέουμε χωριστά σε 190 μικρά σκάφη, αλλά είμαστε όλοι σε ένα γιγάντιο πλοίο στο οποίο συνδέεται η κοινή μας μοίρα». Γι’ αυτό, συνέχισε, οι χώρες πρέπει «να μοιράζονται ευκαιρίες ανάπτυξης και να επιδιώκουν τη συνεργασία win-win», ώστε να γίνει δυνατή «μια συνολική και καθολική οικονομική παγκοσμιοποίηση, προκειμένου οι καρποί της ανάπτυξης να φτάσουν στους λαούς μας και να διασφαλίσουν μια ευημερία κοινή για όλες τις χώρες». Προσοχή, λείπει κάθε αναφορά για το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που ονομάζεται καπιταλισμός. Σχεδόν όλοι ξέρουν και έχουν αποδεχθεί ότι σε αυτή τη «θάλασσα» θα πλεύσει το «γιγάντιο πλοίο» στο οποίο είμαστε όλοι επιβάτες…
• Η Ινδία παρουσιάζεται με πολύ μεγάλη δραστηριότητα, που εκδηλώνεται όχι μόνο στη σχεδόν «ήπειρο» Ινδία (είναι μια υπο-ήπειρος με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο), αλλά και σε ιδιαίτερη συνεργασία με τις ΗΠΑ και τη Δύση παρόλο που μετέχει στις BRICS, δίνοντας μεγάλη έμφαση στις νέες τεχνολογίες, την ψηφιοποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη. Η ινδική αντιπροσωπεία στις ΗΠΑ δραστηριοποιήθηκε σε πάρα πολλές επαφές με μεγάλες εταιρίες αυτών των κλάδων και με μεγάλα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
• Η Ρωσία, στην παρούσα φάση, δέχεται μια τεράστια πίεση με την εχθρότητα και τον πόλεμο της συλλογικής Δύσης, και εκ των πραγμάτων παίρνει μια σειρά από θέσεις σε πολλές περιφερειακές συγκρούσεις και προβλήματα που είναι πιο σοβαρές και μετρημένες. Φαίνεται σαν να είναι ο πιο αποφασισμένος πόλος να προχωρήσει μια αντιπαράθεση και διεκδίκηση ενός άλλου στάτους κβο σε διεθνές επίπεδο. Χωρίς να κόβει τις γέφυρες σε όλα τα επίπεδα (π.χ. σε επίπεδο Συμβουλίου Ασφαλείας, γενικά του ΟΗΕ, και του G20). Για παράδειγμα σχετικά με το G20 (διεθνές φόρουμ που περιλαμβάνει τις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου) υποστηρίζει πως: «Ως κύρια πλατφόρμα για διεθνή οικονομική και χρηματοπιστωτική συνεργασία, η G20 συμβάλλει στην επίτευξη των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης στο πλαίσιο της Ατζέντας 2030, στη μεταρρύθμιση του συστήματος παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης προς το συμφέρον των αναπτυσσόμενων χωρών, και στην οικοδόμηση μιας δίκαιης πολυπολικής παγκόσμιας τάξης». Η γλώσσα αυτή δεν διαφέρει, αν και εκφράζει μια άλλη από αυτή της «συλλογικής Δύσης».
• Ενδιαφέρουσα είναι και η τοποθέτηση της Σουηδίας, που δείχνει μια στροφή επί τα δεξιά σε όλα τα επίπεδα: «Αυτή είναι μια στιγμή μεγάλων υπαρξιακών προκλήσεων […] Ως άμεση απάντηση στην πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας, η Σουηδία και η Φινλανδία επέλεξαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Από την πλευρά της Σουηδίας, αυτό αντιπροσωπεύει μια πραγματικά ιστορική αλλαγή, δίνοντας τέλος σε 200 χρόνια στρατιωτικής ουδετερότητας. Αυτή ήταν η δική μας απόφαση, επειδή είναι δικαίωμα κάθε κράτους να επιλέξει το δικό του μονοπάτι πολιτικής ασφάλειας. Η ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ μας δίνει μια νέα, κρίσιμη πλατφόρμα για την υπεράσπιση των θεμελιωδών αξιών της εξωτερικής μας πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας.[…] Η Σουηδία υπερασπίζεται το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Οι πολλές κρίσεις στον κόσμο μας σήμερα έχουν ρίξει σκληρό φως στην ανάγκη για μεταρρυθμίσεις του πολυμερούς μας συστήματος. Χρειαζόμαστε δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης που να μπορούν να αντέξουν τις προκλήσεις της εποχής μας και που να είναι ανθεκτικές σε κακόβουλες προσπάθειες υπονόμευσης του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».
• Ο πρόεδρος των ΗΠΑ από το βήμα της Γ.Σ. τόνισε στην τελευταία του ομιλία –καθόσον αποχωρεί από το αξίωμα για να δώσει τόπο στους «νέους»– ότι στα 50 χρόνια που είναι εμπλεκόμενος στην πολιτική σε καίριες θέσεις αντιμετώπισε πολλούς πολέμους, κι ότι και τώρα δεν πρέπει να μας πιάνει απόγνωση με το ότι οδηγούμαστε σε νέους πολέμους. Τα πάντα για την νίκη του Κιέβου και την ήττα της Ρωσίας, αυτό είναι το βασικό μήνυμα. Ο λόγος του είναι χαρακτηριστικός: «Τα καλά νέα είναι ότι ο πόλεμος του Πούτιν δεν πέτυχε τον κύριο στόχο του. (Ο Πούτιν) σκόπευε να καταστρέψει την Ουκρανία, αλλά η Ουκρανία είναι ακόμα ελεύθερη. (Ο Πούτιν) σκόπευε να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ, αλλά το ΝΑΤΟ είναι μεγαλύτερο, ισχυρότερο και πιο ενωμένο από ποτέ».

Έτσι, ανάμεσα σε «πολυμέρεια» και «παγκόσμια διακυβέρνηση» για το καλό όλων των λαών, κατρακυλάμε στο επικλινές επίπεδο, στην περιοχή των πιο έντονων συγκρούσεων, του πολέμου, των μεγάλων στρατοπεδεύσεων και συγκρουόμενων μπλοκ, των γενοκτονιών, της πολεμικής οικονομίας, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των σπασμών που αυτή προκαλεί. Δηλαδή στο έδαφος της σύγχρονης πραγματικότητας. Ειρήνη, πολυμέρεια, αμοιβαίο όφελος, αλληλεγγύη, παγκόσμια διακυβέρνηση, γιγάντιο πλοίο κ.λπ. ηχούν σαν το τραγούδι των Σειρήνων…

Το Σύμφωνο για το Μέλλον

Ένα κεντρικό θέμα που προπαγανδίστηκε αρκετά σχετικά με τις εργασίες του ΟΗΕ αφορούσε ένα κείμενο με γενικό τίτλο «Το σύμφωνο για το μέλλον» (The Pact for the Future), που προετοιμάστηκε τους προηγούμενους μήνες και τελικά εγκρίθηκε σχεδόν με ομοφωνία (υπήρξαν ορισμένες αντιρρήσεις και τροπολογίες, από τη Ρωσία κυρίως). Τα κύρια σημεία της απόφασης είναι:

1. Βιώσιμη Ανάπτυξη: Η ενίσχυση των προσπαθειών για την επίτευξη των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs) μέχρι το 2030.
2. Κλιματική Αλλαγή: Δέσμευση για την επίτευξη κλιματικών στόχων, ειδικά τη μείωση των εκπομπών και την ενίσχυση των μέτρων προσαρμογής.
3. Πολυμερής Συνεργασία: Αναγνώριση της ανάγκης για μια πιο δίκαιη και δημοκρατική δομή της διεθνούς διακυβέρνησης.
4. Ειρήνη και Ασφάλεια: Προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης και της πρόληψης συγκρούσεων μέσα από την ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας.
5. Δικαιώματα Ανθρώπων και Γενεών: Ειδική έμφαση στην ανάγκη προστασίας των μελλοντικών γενεών και της κλιμάκωσης των προσπαθειών για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων.

Με δυο λόγια, ένα πολύ γενικόλογο κείμενο περίπου 60 σελίδων το οποίο κάποιοι θα επικαλούνται και κάποιοι θα ξεχάσουν γρήγορα.

Η πραγματικότητα των πολέμων

Στις εργασίες της 79ης Γ.Σ. του ΟΗΕ, αλλά και στο περιθώριό τους, κυριάρχησε το ζήτημα των πολέμων της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής. Πέρα από τις ομιλίες όλων των αντιπροσώπων και τη γενική καταγγελία του Ισραήλ και της γενοκτονίας που διαπράττει εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, αδιαφορώντας για όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ, και παρόλη τη βοήθεια που του προσφέρουν σε όλα τα επίπεδα οι ΗΠΑ, έγιναν πολλές συναντήσεις διαφόρων ομάδων και μπλοκ, ανάλογα με τις στρατοπεδεύσεις που υπάρχουν. Προβλήθηκε ιδιαίτερα η εκδήλωση για την ενίσχυση της Ουκρανίας που διοργάνωσαν 30 χώρες (μεταξύ των οποία και η Ελλάδα…), όπου ο Ζελένσκι παρουσίασε το «σχέδιο νίκης» και ζήτησε ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση. Ο Μπάιντεν δεσμεύτηκε να δώσει άλλα 8 δισεκατομμύρια δολάρια σε οπλισμό, και όλοι ευχήθηκαν στον Ζελένσκι να καταφέρει πλήγματα στη Ρωσία με όπλα μεγάλου βεληνεκούς (έτσι υπερασπίζεται η «συλλογική Δύση» την ειρήνη, στην Ευρώπη αλλά και τη Μέση Ανατολή). Παράλληλα οι υπουργοί Εξωτερικών των BRICS πραγματοποίησαν δική τους συνάντηση, ενώ διμερείς ή πιο διευρυμένες επαφές έγιναν σχεδόν από όλους όσοι βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Βενεζουέλας Yván Gil μίλησε σε μια γλώσσα λίγο διαφορετική, καταδικάζοντας τις συνεχιζόμενες προσπάθειες «επαναποικισμού» της Ουάσιγκτον κατά του έθνους της Καραϊβικής. Τόνισε ότι η Βενεζουέλα αντιμετωπίζει μια «επίθεση νέων μορφών αποικιοκρατίας, που χαρακτηρίζεται από μονομερείς κυρώσεις, προσπάθειες αλλαγής καθεστώτος που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, υποστήριξη της ακροδεξιάς καθώς και μισθοφορικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν ενταθεί μετά τις προεδρικές εκλογές της 28ης Ιουλίου». Και συνέχισε: «Πρόκειται για ένα σχέδιο επαναποικισμού μεγάλης κλίμακας που επιχειρεί, βασισμένο σε ένα συνεχές πραξικόπημα, να καταστρέψει το δημοκρατικό σύστημα της Βενεζουέλας και το δικαίωμα του λαού στην αυτοδιάθεση». Μιλώντας για την «ακλόνητη αλληλεγγύη» της Βενεζουέλας στον παλαιστινιακό λαό, επισήμανε: «Καθώς μιλάμε σε αυτή τη Συνέλευση, βόμβες πέφτουν στη Γάζα, όπου το Ισραήλ έχει σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες αθώα παιδιά, γυναίκες και άνδρες, με τη συνενοχή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Ε.Ε.». Και προειδοποίησε για την προσπάθεια της Δύσης να εξάγει «μίσος και καταστροφή σε μια ολόκληρη περιοχή στη Μέση Ανατολή», αναφερόμενος στις πρόσφατες επιθέσεις σε Λίβανο και Συρία, καθώς και στην επέκταση του ΝΑΤΟ ως απειλή για την ειρήνη και στη Νότια Αμερική. Ο ΥΠΕΞ της Βενεζουέλας ολοκλήρωσε με ένα κάλεσμα για διάσωση των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και εκφράζοντας υποστήριξη σε πρωτοβουλίες όπως το BRICS+ για την εδραίωση ενός «νέου πολυπολικού και πολυκεντρικού κόσμου ειρήνης και οικονομικής ευημερίας, χωρίς ηγεμονίες».

*****

Προσπάθησα να δώσω ένα «κλίμα» του τι έγινε, τι συζητιέται και πώς στην 79η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στο περιθώριό της. Σαν ένα αντίβαρο στην μονόπλευρη –ίσως και ανύπαρκτη πολλές φορές– ενημέρωσή μας. Φυσικά δεν καλύφθηκαν όλες οι πλευρές, αλλά είναι χρήσιμο να βλέπει η ματιά λίγο πέρα από αυτό που μας επιτρέπουν ή μας εγκλωβίζουν να «βλέπουμε». Ξαναδείτε την εικόνα, και σκεφτείτε τη γήινη σφαίρα και το μυρμήγκι!

edromos.gr

Απόστολος Αποστόλου: Κοινωνίες σε σύγκρουση με τους ορίζοντες της κουλτούρας τους

Ο Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής Φιλοσοφίας, Απόστολος Αποστόλου, εξηγεί γιατί  οι κοινωνίες της δύσης  ειδικά και ακόμη περισσότερο η ελληνική κοινωνία, κατά την γνώμη του βρίκσονται σε σύγκρουση με τους ορίζοντες της κουλτούρας τους. Μιλώντας στον 98.4, με αφορμή την επικαιρότητα από την εφηβική βία μέχρι το φρενοκομείο που επικρατεί στη Μέση Ανατολή και από τις πολιτικές και συστημικές δυστοπίες, αναλύει τα σύγχρονα κοινωνικά αδιέξοδα και την εικόνα παραίτησης από τον δημόσιο χώρο των κοινωνιών. Μιλάει για τις προβολές ισχύος, γοήτρου και ανταγωνισμού που στοχεύουν στη κατατρομοκράτηση των πολιτών και αναφέρεται στη αποχή των κοινωνιών από την απαίτηση για στοιχειώδη λειοτυργία θεσμικών αντίβαρων. 

Γιώργος Κατσίγιαλος: δεν θα τον βρεις πουθενά στο google

Νόρα Ράλλη

Σε λίγους μήνες θα έκλεινε τα 100. Τα 100 του χρόνια. Πέθανε την προηγούμενη Τετάρτη. Ηταν μάλλον ο τελευταίος επιζών αγωνιστής της Αριστεράς που ήταν κρατούμενος στο Σύρμα της Μακρονήσου... μακάρι να ζουν κι άλλοι - ζουν; Ο Γιώργος Κατσίγιαλος πάντως όχι πια. Εμαθα γι’ αυτόν από τον Παύλο Κλαυδιανό. Δεν θα βρεις τίποτα γι’ αυτόν στο google. Κι όμως: όχι μόνο υπήρξε, αλλά υπήρξαμε κι εμείς χάρη σε αυτόν. Ολοι μας. Και οι δεξιοί.
Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου, ο Γ. Κατσίγιαλος ήταν ενταγμένος στο ρεύμα της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, της Ανανεωτικής Αριστεράς. Γεννήθηκε το 1925 στη Ζάκυνθο. Στην Κατοχή οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Συνελήφθη από τους Ιταλούς αλλά τον άφησαν γιατί ήταν ακόμη με κοντά παντελόνια, μικρός. Τον έπιασαν και οι Γερμανοί, και πάλι αφέθηκε ελεύθερος. Με την απελευθέρωση γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Και η πολιτική του δράση συνεχίζεται, μετά την απόλυσή του από τον Αϊ-Στράτη το 1953, στην ΕΔΑ. Ηταν ένα από τα δραστήρια και σταθερά μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής της ΕΔΑ Ζακύνθου.
Το 1947 επιστρατεύτηκε και άρχισε ο Γολγοθάς. Λέει ο ίδιος: «Την 26η Νοεμβρίου 1947 εις Α’ Τάγμα Σκαπανέων, Μακρόνησος. Μετά την 24η Μαρτίου 1948, Α’ Τάγμα Μακρονήσου στο Σύρμα. Μετά δυόμισι χρόνια απολύθηκα σαν ασθενής. Μεταφέρθηκα στους πολιτικούς κρατούμενους στο ΕΣΑΪ του Α’ Τάγματος. Σε λίγους μήνες μεταφέρθηκα εις Σωτηρίαν. Μετά ενός χρόνου παραμονή σαν πολιτικός κρατούμενος με μετέφεραν εις Αϊ-Στράτη. Απολύθηκα το 1953 επί κυβερνήσεως Πλαστήρα. Σύνολον περίπου 5 χρόνια. Και δυόμισι επί Παπαδόπουλου από 21 Απριλίου 1967 έως 28 Οκτωβρίου 1969».
Τότε με κατηγορίες και ψευδομάρτυρες σε εκτελούσαν, εκτός εάν υπέγραφες. Γράφει: «Με μια υπογραφή γλίτωνες τη ζωή σου, πήγαινες και στο εκτελεστικό απόσπασμα αν δεν υπέγραφες. Για εμένα δεν είχαν καμιά κατηγορία. Μόνο υπογραφή ζητούσαν, να αποκηρύξω την αντιστασιακή μου δράση. Με βασανιστήρια. Τρία χρόνια στο Σύρμα, στον Αϊ-Στράτη, επί χούντας Γιούρα - Λέρο 2,5 χρόνια, την υπογραφή μου δεν την πήραν». Ανθρωπος με ευρύ πνεύμα και μόρφωση, αγωνιστής σκεπτόμενος. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και εν τέλει στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόλαβε τη νίκη. Εζησε και τα τωρινά. Η ταφή του έγινε στο Γ’ Νεκροταφείο Νίκαιας.
Δεν τον γνώρισα. Τον ήξερε ο Παύλος όμως. Και μαζί θα μελετήσουμε το αρχείο του. Δεν θα τον βρεις πουθενά στο google. Κι όμως: όχι μόνο υπήρξε, αλλά υπήρξαμε κι εμείς χάρη σε αυτόν.

efsyn.gr

ΥΓ του blog: ……άνθρωποι αγωνίστηκαν για ιδέες, βασανίστηκαν και πέθαναν για να υπάρξουμε εμείς με βιος, πατρίδα και λευτεριά…. κι ερχόμαστε ύστερα εμείς με αυτή την βαριά κληρονομιά και το χρέος κι επιλέγουμε πρόσωπα κι εικόνες άνευ περιεχομένου για να τους χρίσουμε αρχηγούς που θα μας παν στο μέλλον… ποιανού είναι η ντροπή; ...δική τους ή δική μας; ....είναι ντροπή και όνειδος είναι η αμετροεπής, άκριτη  κι ασεβής πρόταση ή η αφελής, απροβλημάτιστη, απαίδευτη κι οχλάζουσα εκλογή;

Ενα μεγάλο παραμύθι...

Γιάννης Παντελάκης

Καιρό τώρα τα πιο επιδραστικά ΜΜΕ- και ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά- έχουν μετατρέψει ένα υπαρκτό πρόβλημα σε όλες τις Δυτικές κοινωνίες σε θέαμα προς πώληση. "Μάστιγα η βία ανηλίκων", "χωρίς σταματημό τα περιστατικά βίας ανηλίκων",

"Βίντεο σοκ απο νέο περιστατικό βίας ανηλίκων", μερικοί ενδεικτικοί τίτλοι δημοσιογραφικής διαχείρισης του θέματος.
Σε μεγάλα κανάλια δημοσιογράφοι καθημερινά ενισχύουν τον φόβο της κοινωνίας δίνοντας μεγάλο χρόνο σε αστυνομικούς, πολιτικούς, οργισμένους γονείς, νοικοκυραίους και γενικά απελπισμένες υπάρξεις που ζητάνε λίγα λεπτά δημοσιότητας και μεγεθύνουν το θέμα. Παίζουν ρόλους εισαγγελέων, κουνάνε το δάχτυλο, καταγγέλλουν γονείς δραστών, απειλούν με φυλακές 15χρονα παιδιά τα οποία παρουσιάζουν περίπου ως εγκληματίες.
Η κυβέρνηση που γοητεύεται απο κατασταλτικές λογικές και αυστηροποίηση των ποινών για οποιοδήποτε θέμα γιατί βλέπει ότι χάνει πελατεία προς τα δεξιά, κλείνει το μάτι στους φοβισμένους πολίτες και υπόσχεται αυτόφωρα για παιδιά, γονείς και δασκάλους. Και τα ΜΜΕ την σιγοντάρουν, είπαμε το θέαμα είναι πιασάρικο, πουλάει.
Όλα αυτό που παρουσιάζεται ως το μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας είναι ένα μεγάλο παραμύθι, βασίζεται σε πλαστά στοιχεία. Δεν υπάρχει καμιά έξαρση της βίας μεταξύ ανηλίκων, αυτή κινείται στα ίδια ποσοστά που υπήρχε τα τελευταία χρόνια και δεν διεκδικούμε πρωτεία στην Ευρώπη, είναι χαμηλά. 
Ακόμα και ο Χρυσοχοίδης το παραδέχτηκε, δεν υπάρχει αύξηση αλλά μείωση (20%) σε σχέση με πέρυσι απλά υπάρχει αύξηση στις συλλήψεις ανηλίκων. Δηλαδή υπάρχει μεγαλύτερη αστυνόμευση.
Κάποια στιγμή, όταν τα ΜΜΕ ανακαλύψουν ένα άλλο θέμα που θα το κάνουν και αυτό θέαμα, η βία των ανηλίκων θα ξεχαστεί χωρίς να έχει γίνει καμιά ουσιαστική συζήτηση, η κυβέρνηση θα
έχει περάσει ένα ακόμα νόμο σε μια κατεύθυνση που αποδεδειγμένα δεν θα έχει αποτελέσματα (τι αποτέλεσμα να έχει να σέρνονται γονείς και παιδιά σε εισαγγελείς ), η κοινωνία θα είναι ακόμα πιο φοβισμένη και οι υπόλοιποι θα αναρωτιόμαστε γιατί συνέβησαν όλα αυτά...

Facebook

μέσω www.zoornalistas.com

Τα πυραυλικά πλήγματα του Ιράν και μια πρώτη αποτίμηση

Μια πρώτη αποτίμηση όχι μόνο των πυραυλικών χτυπημάτων αυτών καθ’ εαυτών του Ιράν αλλά συνολικώς των τελευταίων εξελίξεων.

του Θέμη Τζήμα

Το άρθρο αυτό αποτελεί μια πρώτη αποτίμηση όχι μόνο των πυραυλικών χτυπημάτων αυτών καθ’ εαυτών του Ιράν αλλά συνολικώς των τελευταίων εξελίξεων, οι οποίες μας έχουν οδηγήσει στην πραγματικότητα ήδη μέσα σε ένα κλιμακούμενο περιφερειακό μέτωπο άμεσων συγκρούσεων και μεταξύ Ιράν και Ισραήλ. Ως εκ τούτου διατυπώνεται υπό μορφή σημείων, λίγο-πολύ τηλεγραφικώς δοσμένων καθώς είναι βέβαιο ότι θα καταστεί αναγκαίο να επικαιροποιηθεί τις προσεχείς ώρες και μέρες.

Σημείο 1ο: Ο ιρανικός κατευνασμός

Ο νέος πρόεδρος του Ιράν («μεταρρυθμιστής» θυμίζουμε) λίγο πριν τα πυραυλικά πλήγματα της πατρίδας του σύμφωνα με όσα μεταδόθηκαν από ΜΜΕ της χώρας του προέβη σε μια εντυπωσιακή, όσο και δραματική δήλωση. Όπως φέρεται να δήλωσε, μετά τη δολοφονία Χανίγιε και ενώ το Ιράν ήταν έτοιμο να απαντήσει στην επίθεση του Ισραήλ, η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν ότι αν το Ιράν δεν χτυπούσε το Ισραήλ, θα συμφωνούνταν ανακωχή στη Γάζα και θα αναστέλλονταν ορισμένες κυρώσεις εναντίον του Ιράν. Η νέα ηγεσία του Ιράν πίστεψε τη «Δύση» και φυσικά πλέον αναγνωρίζει ότι εξαπατήθηκε. Το ίδιο δήλωσε στο X και ένας ακόμα γνωστός μεταρρυθμιστής πολιτικός του Ιράν.

Στην πολιτική όπως και στη ζωή φυσικά ισχύει το γνωστό «αν σε κοροϊδέψουν μια φορά ντροπή δική τους, αν σε κοροϊδέψουν και δεύτερη φορά ντροπή δική σου». Το Ιράν και ειδικότερα η πλευρά των λεγομένων «μεταρρυθμιστών» είχε υπογράψει με τη «Δύση» τη συμφωνία για τα πυρηνικά, υποτίθεται προκειμένου να αποφύγει τον πόλεμο και πάλι τότε με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και να αρθούν οι κυρώσεις. Ενώ τήρησε όσα είχε συμφωνήσει, αποδείχτηκε ότι αρκούσε μια αλλαγή στον Λευκό Οίκο για να ακυρωθεί απλώς η συμφωνία και έκτοτε να βιώσει ένα πρωτοφανές κύμα κυρώσεων και επιθέσεων εναντίον του, τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από το Ισραήλ.

Αλλά δεν πρόκειται μόνο για το Ιράν. Αντίστοιχες εμπειρίες έχει μια σειρά ακόμα μη «δυτικών» κρατών: η ΕΣΣΔ και η μετασοβιετική Ρωσία με το διαβόητο «ούτε μια ίντσα Ανατολικά» των τότε αξιωματούχων των ΗΠΑ σε σχέση με το ΝΑΤΟ, το οποίο τελικώς έφτασε να περικυκλώσει τη Ρωσία σχεδόν από παντού. Κατόπιν η Ρωσία με τις συμφωνίες του Μινσκ για το Ουκρανικό, για τις οποίες πλέον έχουν ομολογήσει οι ίδιες οι «δυτικές» ηγεσίες ότι συνήφθησαν ακριβώς για να μην εφαρμοστούν και να κερδίσει χρόνο η «Δύση» στην πολεμική προετοιμασία της Ουκρανίας. Ο Καντάφι, που αφού κατέστρεψε τα όπλα μαζικής καταστροφής τα οποία κατείχε ανετράπη από τη «Δύση» και η χώρα του καταστράφηκε. Ο Γιάσερ Αραφάτ, με τις συμφωνίες του Όσλο και τη λύση των «δύο κρατών». Τα παραδείγματα είναι άπειρα: όποιος αντίπαλος της «Δύσης» πίστεψε στην ειλικρίνεια των λεγομένων της τελευταίας, απλώς καταστράφηκε.

Στην περίπτωση του νέου προέδρου του Ιράν υπάρχει και ένα επιπλέον ζήτημα. Ενώ ο έχων την πρωταρχική ευθύνη, ανώτατος ηγέτης Αλί Χαμενεΐ είχε διακηρύξει ότι η προοπτική ανακωχής στη Γάζα δεν σχετιζόταν με την απάντηση στην επίθεση εναντίον της Τεχεράνης και τη δολοφονία Χανίγιε, ούτε ότι θα την επηρέαζε καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ο πρόεδρος του Ιράν έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Με βάση όσα ο τελευταίος είπε ανακύπτει ένα μείζον και εσωτερικό πολιτικό ζήτημα. Γι’ αυτό και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι στην ανακοίνωση της ιρανικής απάντησης που τελικώς ήρθε, ο μόνος που αναφέρεται ως υπεύθυνος για αυτήν (επομένως και την πιστώνεται) είναι ο ανώτατος ηγέτης Αλί Χαμενεΐ.

Υπήρξε ο ιρανικός κατευνασμός μόνο αποτέλεσμα εσωτερικών πολιτικών ιρανικών συσχετισμών; Πιθανολογούμε ότι στη λανθασμένη αυτήν εκτίμηση ενδεχομένως να συνέβαλε και ο παραδοσιακός ρωσικός κατευνασμός. Είχαμε γράψει και σε προηγούμενο κείμενο, μεταξύ άλλων ότι δεν φαινόταν τυχαίο πως πέρα από τις υποσχέσεις για ανακωχή στη Γάζα, συνέπεσε χρονικώς με την προσδοκώμενη ιρανική απάντηση στην επίθεση του Ισραήλ στην Τεχεράνη (η οποία συμπεριέλαβε στη δολοφονία Χανίγιε) η ουκρανική επίθεση στο Κουρσκ, η οποία πρόσκαιρα προβλημάτισε (για να το θέσουμε πολύ ευγενικώς) τη ρωσική ηγεσία. Δεν είναι καθόλου απίθανο κατά το κρίσιμο εκείνο διάστημα, η Ρωσία επίσης να μην αισθανόταν έτοιμη να παράσχει την αναγκαία κάλυψη στο Ιράν σε περίπτωση ισραηλινό-αμερικανικής επίθεσης. Επίσης, υπάρχει μια σχετική σιωπή από την πλευρά της Κίνας. Δεν υπονοούμε ότι η Ρωσία και η Κίνα θα εγκαταλείψουν το Ιράν. Κάτι τέτοιο, ιδίως πλέον, θα αποδειχτεί αυτοκτονικό και για τα δύο κράτη. Γνωρίζουμε όμως ότι ο βαθμός ενοποίησης των στρατηγικών και επιχειρησιακών σχεδιασμών στο μη-δυτικό μπλοκ δεν έχει φτάσει στα επίπεδα του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του. Αυτό από τη μια είναι πολύ θετικό στο επίπεδο της ανεξαρτησίας και αυτονομίας κάθε κράτους αλλά από την άλλη γεννά ζητήματα συνεννόησης εγκαίρως και με τη δέουσα αποτελεσματικότητα.

Ο ιρανικός κατευνασμός δεν ήρθε χωρίς κόστος. Η μη αποκατάσταση εγκαίρως της αποτροπής του Ιράν μπορεί να μην προκάλεσε από μόνη της αλλά σίγουρα συνέβαλε στην Ισραηλινή αλαζονεία. Η αλαζονεία αυτή στρατηγικώς φέρνει το Ισραήλ πιο κοντά στην καταστροφή του αλλά βραχυπρόθεσμα, σε σημαντικό βαθμό έδειξε στο Ισραήλ ότι μπορούσε να επιτεθεί ακόμα σκληρότερα εναντίον της Χεζμπολάχ χωρίς σημαντικό κόστος για το ίδιο. Το Ιράν φαίνεται ότι πλέον πήρε το μάθημά του. Ναι μεν οι παράτολμες κινήσεις είναι λανθασμένες, όμως εξίσου είναι και ο κατευνασμός. Ο πόλεμος θα έρθει στο Ιράν ό,τι και αν κάνει το τελευταίο, διότι η αιτία του είναι η ίδια η ύπαρξη αντίστασης. Δεν έχει νόημα να αναμένει να δεχτεί το πρώτο χτύπημα πάντα, προκειμένου να αντιδράσει μετά.

Σημείο 2: Η ισραηλινή ανυπαρξία (βιώσιμης) στρατηγικής

Μπορεί όλες και όλοι να θέλουμε να μάθουμε και να μιλήσουμε για την πυραυλική επίθεση του Ιράν, όμως η ακόμα μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη είδηση είναι η καταφανής στρατηγική αδυναμία του Ισραήλ, λόγω ανυπαρξίας βιώσιμης στρατηγικής από πλευράς του, η οποία αφού φάνηκε στη Γάζα, τώρα φαίνεται και στον Λίβανο. Αυτή η ανυπαρξία στρατηγικής δεν είναι πρόβλημα μιας μόνο ηγεσίας του. Πλην της ηγεσίας Ράμπιν καμία άλλη δεν είχε κάποια εκδοχή βιώσιμης στρατηγικής, επειδή ακριβώς πρόκειται για ένα κράτος-αποικιακό σχέδιο, το οποίο δεν μπορεί να ειρηνεύσει παρά μόνο να υποτάξει ή να εξαγοράσει. Φτάνοντας όμως στο σήμερα, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς το εξής: τι ακριβώς πάει να κάνει στο Λίβανο το Ισραήλ, ένα χρόνο μετά την 7η Οκτωβρίου;

Μετά την 7η Οκτωβρίου, το Ισραήλ επιστράτευσε έως και 500.000 εφέδρους, διαθέτοντας πάνω από 100.000 τότε, στο μέτωπο της Γάζας. Απέναντι σε μια δύναμη την οποία το Ισραήλ υπολόγιζε περίπου στις 30.000 άνδρες και με σαρωτικά αεροπορικά πλήγματα σε μια ελάχιστη έκταση γης, ένα χρόνο μετά δεν πέτυχε κανέναν από τους στόχους του, υπέστη βαριά πλήγματα και τελικώς από το μεγαλύτερο μέρος της Λωρίδας της Γάζας έχει σιωπηρώς αποχωρήσει σε ό,τι αφορά τις χερσαίες δυνάμεις. Ένα χρόνο μετά, το Ισραήλ σταμάτησε την επίσημη καταμέτρηση νεκρών και τραυματιών πριν από μήνες, στους πάνω από 700 νεκρούς στρατιώτες και 10.000 τραυματίες. Απέτυχε να απελευθερώσει τους ομήρους, η Χαμάς ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας και οι έποικοι δεν πρόκειται να επιστρέψουν καθόλου σύντομα (ή και γενικώς) στα σπίτια τους. Ναι, το Ισραήλ έχει σκοτώσει πολλούς μαχητές της αντίστασης. Διαπράττει με τις πλάτες των ΗΠΑ γενοκτονία. Μπορεί να εισβάλλει στη Λωρίδα της Γάζας. Αλλά δεν επιτυγχάνει τους στόχους και δε νικάει. Ηττάται.

Σήμερα, εισβάλλει στον Λίβανο σε μια «περιορισμένη» εισβολή με 41.000 στρατιώτες απέναντι στη Χεζμπολάχ των 100.000 μαχητών. Ακόμα και αν «κόψουμε στη μέση» τον αριθμό των μαχητών, το Ισραήλ θα χρειαζόταν τουλάχιστον 150.000 στρατιώτες για να εξοντώσει έναν αμυνόμενο με συμβατικούς όρους. Όμως εν προκειμένω, ακόμα και αν διέθετε αυτές τις δυνάμεις, αντιμετωπίζει μια καλά οχυρωμένη και εξοπλισμένη, αντιστασιακή δύναμη, σε ένα περιβάλλον εξαιρετικώς δύσκολο για τον επιτιθέμενο. Η κατάληψη εδάφους παίζει ελάχιστο θετικό ρόλο για τον επιτιθέμενο ενώ αντιθέτως μπορεί να διαδραματίζει πολύ αρνητικό ρόλο. Επιπλέον, πέρα ίσως από κάποιες φωτογραφίες προσεκτικώς σκηνοθετημένες κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ο όρος «περιορισμένη» εισβολή και τι στόχους μπορεί να έχει. Να εξοντωθεί η Χεζμπολάχ με μια τέτοια εισβολή είναι αδύνατο. Να διαλυθεί η μαχητική της ικανότητα το ίδιο. Είναι προφανής η ανυπαρξία στρατηγικής. Αντιθέτως, τέτοιου είδους «περιορισμένες» εισβολές στερούνται όχι μόνο στρατηγικού στόχου επιτεύξιμου αλλά όπως φαίνεται και επιχειρησιακού. Μέσα στην πρώτη μέρα τις επιχειρούμενης εισβολής, το Ισραήλ μετρά περίπου 14 νεκρούς και 30 τραυματίες. Ακόμα όμως και αν τα θύματα στις τάξεις του δεν αυξηθούν σε εκθετικό βαθμό, ακόμα και αν προχωρήσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο έδαφος του Λιβάνου, τι ακριβώς θα κάνει μετά; Κατοχή και εθνοκάθαρση; Το είχε δοκιμάσει υπό ευνοϊκότερες συνθήκες τις προηγούμενες δεκαετίες και απέτυχε. Θα αναγκάσει την κοινωνία του Λιβάνου να στραφεί κατά της Χεζμπολάχ; Μάλλον δύσκολο να το πετύχει μέσα από τόση βαρβαρότητα σε συνδυασμό με την εικόνα αδυναμίας του στο πεδίο των μαχών.

Το πρόβλημα του Ισραήλ είναι ότι μπορεί να πετύχει πολύ εντυπωσιακά χτυπήματα με τη χρήση αεροπορίας ή υψηλής τεχνολογίας αλλά όχι να αντέξει σε συγκρούσεις στο έδαφος που είναι μάλιστα μακροχρόνιες. Ναι, κατόρθωσε να εξοντώσει τους ηγέτες της Χεζμπολάχ και να αποδιοργανώσει τη δομή της διοίκησής της. Είναι πολύ πιθανό ότι στο προσεχές μέλλον θα κατορθώσει ακόμα εντυπωσιακότερα πλήγματα αυτού του είδους. Οι πόλεμοι όμως δεν κρίνονται έτσι. Απαιτούν μεγάλες εφεδρείες, πολύ υλικό, μεγάλη αντοχή και στρατηγική σκέψη. Αν το Ισραήλ παρασυρθεί ακόμα βαθύτερα μέσα στο Λίβανο, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα όπως είναι πολύ πιθανό να συμβεί θα έχει προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στη Χεζμπολάχ. Αν πάλι υποχωρήσει γρήγορα και χωρίς αποτελέσματα, θα διασώσει αρκετές από τις δυνάμεις του αλλά θα έχει υποστεί ένα τεράστιο πλήγμα. Η στρατηγική προβοκαρίσματος μιας επέμβασης από πλευράς ΗΠΑ εναντίον του Ιράν είναι υψηλού κινδύνου για το Ισραήλ.

Σημείο 3ο: Η ιρανική πυραυλική επίθεση

Η επίθεση του Ιράν είναι άλλο ένα σημείο καμπής και πραγματικό σοκ για το Ισραήλ. Το Ιράν τήρησε το διεθνές δίκαιο μέχρι κεραίας. Μετά από απανωτές χρήσεις βίας και απειλές χρήσης βίας εναντίον του απάντησε στο Ισραήλ φροντίζοντας να πλήξει μόνο στρατιωτικούς στόχους. Επιπλέον μάλλον ενημέρωσε έστω λίγη ώρα πριν από τις επιθέσεις ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες ακόμα και μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ. Το Ιράν ισορρόπησε μεταξύ ενός πλήγματος συμβολικού, ουσιαστικού (χτυπήθηκαν μάλλον τρεις αεροπορικές βάσεις, συστοιχίες αντιαεροπορικών συστημάτων και όπως φαίνεται το αρχηγείο της Μοσάντ) αλλά όχι καταλυτικού επί του πεδίου. Το πλήγμα όμως είναι καταλυτικό στο επίπεδο των ψυχολογικών επιχειρήσεων. Οι εικόνες είναι εύγλωττες και αδιάψευστες: η αντιαεροπορική και αντιπυραυλική ασπίδα του Ισραήλ και των συμμάχων του απέτυχε να αναχαιτίσει τους σύγχρονους ιρανικούς πυραύλους στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Μπορεί το Ισραήλ να απαντήσει; Βεβαίως. Μπορεί να αποπειραθεί να δολοφονήσει τον Αλί Χαμενεΐ. Να βομβαρδίσει πετρελαϊκές ή πυρηνικές εγκαταστάσεις. Μπορεί μάλιστα να πετύχει σε αρκετά εξ αυτών κάτι που σίγουρα θα έχει πολύ μεγάλες επιπτώσεις. Το πρόβλημα για το Ισραήλ είναι άλλο: αν το Ιράν δεχτεί πλήγματα στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις θα πρόκειται για μια πολύ μεγάλη καταστροφή. Αν το Ισραήλ δεχτεί τέτοιο πλήγμα θα πάψει να είναι βιώσιμο ως κράτος. Το ζήτημα του μεγέθους είναι  τεράστιο. Το Ισραήλ φυσικά μπορεί να απαντήσει ή να απειλήσει ότι θα απαντήσει με πυρηνικά. Εξ αυτού του λόγου μπορούμε να φανταστούμε ότι το Ιράν με κάποιο τρόπο θα βαδίσει προς την πυρηνικοποίησή του αν δεν το έχει ήδη κάνει. Επιπλέον το μικρό μέγεθος του Ισραήλ θέτει ζητήματα και στην αεροπορία του. Η πρώτη επίθεση στις αεροπορικές του εγκαταστάσεις απέδειξε ότι είναι ευάλωτες. Σε μια πλήρη σύγκρουση είναι προφανές ότι θα πληγούν. Από πού θα απογειωθούν για δεύτερη και τρίτη φορά; Από κάποιο γειτονικό κράτος; Για πολλούς λόγους και χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί μια τέτοια πιθανότητα δε θα είναι ένα εύκολο ενδεχόμενο.

Σαφώς, η επέμβαση των ΗΠΑ, εφόσον τελικώς επιτευχθεί αυτός ο στόχος του Νετανιάχου μπορεί να είναι καταλυτικής σημασίας. Υπάρχουν όπως πολλά «αλλά». Ακόμα και ο Τραμπ, ως πρόεδρος απείχε από έναν άμεσο πόλεμο με το Ιράν. Ή ίσως ακόμα πιο ενδεικτική είναι η άρνηση του δηλωμένου σιωνιστή και «γερακιού» Μπάιντεν να παρασυρθεί άμεσα σε πόλεμο με το Ιράν για χάρη του «Μπίμπι».

Είναι απίθανο κάτι τέτοιο τελικώς να συμβεί; Όχι. Αντιθέτως, συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες παρά ποτέ να συμβεί. Ωστόσο μια εμπλοκή των ΗΠΑ θα συνεπάγεται τεράστιο κόστος για όλες τις πλευρές. Οι ΗΠΑ μπορούν να βομβαρδίσουν το Ιράν πολύ σκληρά αλλά όχι να το καταλάβουν. Για οποιονδήποτε πρόεδρο θα αποτελέσει αυτοκτονία να στείλει πίσω στις ΗΠΑ χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες των ΗΠΑ. Ταυτοχρόνως θα αναγκάσει τη Ρωσία αλλά και την Κίνα να παρέμβουν ακόμα πιο ενεργά, ωθώντας σε μια κλιμάκωση για την οποία η Ουάσιγκτον δεν είναι έτοιμη.

Συμπερασματικώς, το Ισραήλ χτύπησε σκληρά και χτυπήθηκε σκληρότερα. Θα μπορούσε αν επρόκειτο για ένα άλλο, μη αποικιακό και μη εκφασισμένο κράτος να καταλάβει ότι ήρθε η ώρα της συνεννόησης (στην πραγματικότητα έχει έρθει εδώ και δεκαετίες). Δεν θα το καταλάβει όμως. Θα συνεχίσει τον (αυτό-)καταστροφικό του δρόμο μέχρι τέλους. Και από κοντά οι ΗΠΑ των λόμπι. Ήδη ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει δώσει το πράσινο φως για Ισραηλινά πλήγματα στο Ιράν ζητώντας να εξαιρέσουν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις. Τα καύσιμα του πολέμου είναι πάρα πολλά για να σβήσει η φωτιά του. Αντιθέτως, θα συνεχίσει ως το δεύτερο μέτωπο του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου.

ΦΩΤ: Τα απομεινάρια ιρανικού πυραύλου στο Ισραήλ

Πηγή: kosmodromio.gr

Σταύρος Λυγερός: Όλα δείχνουν ότι το Ιράν είχε ενημερώσει τις ΗΠΑ

Μενδώνη, ελιά και Κώτσο βασιλιά

Η Ντάμα

Αφού η Μαριέττα Χρουσαλά και ο Λέων Πατίτσας είχαν νοικιάσει το θωρηκτό «Αβέρωφ» (που εδώ και πολλά χρόνια είναι πλωτό Ναυτικό Μουσείο) για να κάνουν το πάρτι του γάμου τους έναντι μιας δωρεάς, ύψους 5.000 ευρώ, δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το pre-wedding πάρτι της Θεοδώρας Γλύξμπουργκ και του Μάθιου Κουμάρ στο Βυζαντινό Μουσείο υπό τις ευλογίες της Λίνας Μενδώνη. Τι να έλεγε η γυναίκα, δηλαδή; Όχι, ο χώρος είναι Μουσείο που συντηρείται με τα χρήματα του ελληνικού λαού και δεν είναι χώρος για ζεϊμπέκικα; Και τι θα πουν για μας οι απανταχού «Γαλαζοαίματοι»;

*** Το υπουργείο Πολιτισμού της Λίνας Μενδώνη (και όχι των Ελλήνων, για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα εντός του κτηρίου επί της οδού Μπουμπουλίνας 20-22) όχι μόνο έδωσε τη συγκατάθεσή της να μετατραπεί το κηρυγμένο μνημείο (Κτιριακό Συγκρότημα Δουκίσσης Πλακεντίας ΦΕΚ 54/Β/1952, 352/Β/1967) σε κλαμπ, ταβέρνα ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, αλλά διέπραξε τη μέγιστη θεσμική απρέπεια για Οργανισμό της εποπτείας του που φέρει το εθνόσημο, να χρησιμοποιηθεί ο τίτλος της «βασίλισσας» (Hendes Majestaet Dronning Anne-Marie) για την έκπτωτη Άννα Μαρία Γλύξμπουργκ, παρά το γεγονός ότι το πολιτειακό ζήτημα έχει επιλυθεί με δημοψήφισμα και οριστική απόφαση του ελληνικού λαού. d.j. kriss 🍉στο X

*** Μπορώ και εγώ, άραγε, να νοικιάσω τον χώρο για ένα πάρτι αποφοίτων του σχολείου μου; Ψάχνουμε χώρο και δεν τα βρίσκουμε μεταξύ μας, νομίζω αν τεθεί στο τραπέζι η ιδέα του Βυζαντινού Μουσείο θα συμφωνήσουμε όλοι. Επίσης, μπορεί να γίνει το τραπέζι μετά από βαφτίσια; Κηδείες; Μνημόσυνα; Κι αν, ποια είναι η τιμή ανά ώρα; Διάβασα για 15.000 ευρώ. Περιλαμβάνεται προσωπικό ή πρέπει να κλείσουμε εμείς; Ρωτάω μήπως κάποιος «φωστήρας» -καθ’ υπέρβαση του οριζόμενου ανώτατου αριθμού ειδικών συμβούλων και συνεργατών – σκέφτηκε ότι θα πρέπει οι υπάλληλοι του Μουσείου να επωμίζονται και το σερβίρισμα των καλεσμένων της υπουργού. βαρύ πεντάριστο X

*** Μιλάμε για το ίδιο Μουσείο, που όπως κατήγγειλε ο ΣΕΑ, δεν έχει καταφέρει από τον Οκτώβριο 2023 να λύσει το πρόβλημα της καθαριότητας του Μουσείου, δεν έχει καταφέρει να προσλάβει ΙΔΟΧ φύλακες, δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την ασφάλεια του χώρου με αποτέλεσμα να υπάρξει περιστατικό κλοπής καλωδίων, δεν έχει μπορέσει να εξασφαλίσει τη λειτουργία κλιματισμού στις αίθουσες με άγνωστα αποτελέσματα για τα σημαντικά βυζαντινά εκθέματα, δεν έχει εξασφαλίσει καν τη συντήρηση των κήπων του Μουσείου, δεν έχει εκθεσιακό σχεδιασμό, προγραμματισμό ή οποιαδήποτε άλλο προγραμματισμό και τέλος έχει γίνει καταγγελία για διοικητικές και οικονομικές ατασθαλίες που διερευνώνται από την Εθνική Αρχή Διαφάνειας. Σε αυτό το Μουσείο γλέντησε το ζεύγος και οι πλούσιοι φίλοι τους. Τζερμποαστο X

*** Και τι λέτε χόρεψαν πάνω στο τσακίρ κέφι τους; Τη «Δραπετσώνα» σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη, μουσική Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεία από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το τραγούδι που τραγουδούσε και χόρευε ο λαός, όταν η βασιλική οικογένεια απομυζούσε τους κόπους του και η κυβέρνηση έδιωχνε τους εργάτες της συνοικίας από τα σπίτια τους και προίκιζε τη Σοφία! Η φτώχεια, η ανέχεια και οι άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσε η πλειοψηφία των Ελλήνων έγιναν τραγούδι, το οποίο δεν δίστασαν να χορέψουν οι τριτοκλασάτοι «Γαλαζοαίματοι» εντός του Μουσείου. Αυτό που στην Ελλάδα είναι πραγματικότητα, σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα ήταν ανέκδοτο. Εδώ, είπαμε, είναι απλά Τρίτη…Sitarcosστο X

www.documentonews.gr

Δεν γίνεται να μην αντιμετωπίζεται μία φωτιά χωρίς να συντρέχουν οι “ειδικές συνθήκες”

του Γιώργου Χαρβαλιά

Συγγραφέα του βιβλίου  «Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια»

Και να μη θες να γίνεις συνωμοσιολόγος οι περιστάσεις, νομίζω, σε κάνουν να το ξανασκεφτείς. Γιατί αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα με τις mega-πυρκαγιές φθινοπωριάτικα είναι πραγματικά εξωφρενικά.
Τις χωνέψαμε τις δικαιολογίες πέντε καλοκαίρια τώρα: «Ειδικές καιρικές συνθήκες», απότοκος της…καταραμένης κλιματικής αλλαγής. «Ηοt, dry and windy» λένε οι «ιθύνοντες», “hot, dry and windy” αναφωνούν και τα πληρωμένα παπαγαλάκια, λες και η ζέστη, η ξηρασία και τα μελτέμια ήρθαν στην Ελλάδα από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Μητσοτάκης.
Ε, λοιπόν, στις μέρες του, η χώρα κατακαίγεται και χωρίς να συντρέχουν οι «ειδικές συνθήκες». Εκτός θερινής περιόδου, με το θερμόμετρο στους 25 βαθμούς το μεσημέρι και τους ανέμους να μην ξεπερνούν τα 3-4 μποφόρ. Αντί για την επιμήκυνση της τουριστικής σεζόν που επιδιώκει η κυβέρνηση των τουριστικών πρακτόρων, πέτυχε την επιμήκυνση της…διακεκαυμένης ζώνης. Και προς τα δύο άκρα. 

• Θυμίζω ότι το «ανέκδοτο» με τις ξεκούδουνες πυρκαγιές σε ορεινούς όγκους, κάτω από συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοικές για την εξάπλωση τους ξεκίνησε νωρίς. Μάιο μήνα του 2021 έγιναν στάχτη 70 χιλιάδες στρέμματα στα Γεράνεια, ουσιαστικά όλη η δυτική πλευρά της οροσειράς. Για να φυτευτούν ανεμογεννήτριες.

Μερικές εβδομάδες νωρίτερα, στις 4 Απριλίου είχαν καεί 5 χιλιάδες στρέμματα στις βουνοπλαγιές της Ανδρου…Ποτέ τα προηγούμενα 20 χρόνια οι καμένες εκτάσεις το αντίστοιχο «ανύποπτο» διάστημα δεν είχαν ξεπεράσει τα 10 χιλιάδες στρέμματα!
Το 2023 κάηκαν στη χώρα-κρατηθείτε- 1.726.260 στρέμματα αγροτοδασικών εκτάσεων. Με αποκορύφωμα φυσικά την καταστροφική πυρκαγιά στον Εβρο που αποτέφρωσε, τέλη Αυγούστου, πάνω από τη μισή έκταση του εθνικού πάρκου Δαδιάς.
Φέτος τον Ιούνιο παραλίγο να καεί η Σταμάτα. Και τον Αύγουστο ακολούθησε η Πεντέλη με άλλα 100.000 στρέμματα που έγιναν στάχτη, ακόμη και στην καρδιά του αστικού ιστού της πρωτεύουσας.
Ας μην πιάσουμε άλλα παραδείγματα, όπως το Τατόι και η Βόρεια Ευβοια. Η σημερινή κυβέρνηση διεκδικεί χωρίς αμφιβολία τον τίτλο του πιο ανίκανου διαχειριστή αντιπυρικής προστασίας των τελευταίων ετών. Ξοδεύει ένα κάρο χρήματα σε drones και ελικόπτερα για εναέρια επιτήρηση της Αττικής (και μόνον -αφού εκεί συγκεντρώνονται οι ψηφοφόροι του Μητσοτάκη) αλλά μόλις εμφανιστεί η πρώτη εστία στην κυριολεξία …χάνεται η μπάλα.
Αυτό όμως που έζησε τις τελευταίες μέρες η Κορινθία δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο. Όχι μόνο στο κεφάλαιο των καταστροφικών πυρκαγιών, αλλά και της ενημέρωσης…
Με χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή, ελάχιστο αέρα και άριστες συνθήκες για την δράση εναέριων μέσων, μία μικρή εστία που εκδηλώθηκε σε μια λοφοπλαγιά κατέληξε να πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις και να καίει επί τρία 24ωρα αποτεφρώνοντας 50 χιλιάδες στρέμματα, μεταξύ των οποίων και παραθαλάσσιες εκτάσεις. Ακόμη και τα πρανή στην νέα εθνική οδό άρπαξαν!

• Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, αρκετοί άλλοι τραυματίστηκαν, σπίτια, αγροκτήματα και πυροσβεστικά οχήματα καταστράφηκαν, μία ανάσα από την πρωτεύουσα, όμως τα κανάλια προτιμούσαν να ενημερώνουν τους Ελληνες για τις επιχειρήσεις του Ισραήλ στο Λίβανο, για το μέλλον της Χεσμπολάχ και για τις έγνοιες των Χούτι!

Η πυρκαγιά στο Ξυλόκαστρο που έπνιξε με το τοξικό της νέφος όλη την Κόρινθο, τα Μέγαρα, ακόμη και τον Πειραιά, ήταν σα να μην υπήρχε.
Η εξήγηση είναι απλή. Εξέλιπαν οι δικαιολογίες του “hot, dry and windy”. Oπότε τα κυβερνητικά φερέφωνα προτίμησαν να το βουλώσουν για να μην έρθουν στην αμήχανη θέση να αποδώσουν ευθύνες. Ευθύνες προφανείς και βαρύτατες που προδίδουν μνημειώδη ανικανότητα. Ή κάτι άλλο…
Μας είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός ότι αυτή η …ρημάδα η Πελοπόννησος «βγάζει λίγο δουλίτσα». Αλλά κανείς δεν βρήκε το θάρρος να ξαναπροβάλει σε πανελλήνια μετάδοση αυτή την απίθανη ατάκα που ειπώθηκε μέσα στο αρχηγείο της πυροσβεστικής και να τον ρωτήσει τι εννοούσε.
Εντάξει το αντιλαμβάνομαι. Προέχει το street party που οργανώνει μεθαύριο ο κυβερνήτης στη Ρηγίλης. Μη χαλάσουμε την πανηγυρική ατμόσφαιρα… Ας κάνει όμως ένα κόπο να περάσει πριν από Ξυλόκαστρο μεριά. Αν μη τι άλλο για να εξηγήσει στο κόσμο πόσο καλά κάνει τη «δουλίτσα»…

Πηγή: hellasjournal.com

Οικειοθελής (;) παράδοση στις τουρκικές επιδιώξεις

από Δημήτρης Γκάζης

Πραγματοποιήθηκε, στο περιθώριο της 79ης συνόδου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η έκτη (μέσα σε μόλις δύο χρόνια) συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν. Και ενώ στο επίκεντρο της συνόδου του ΟΗΕ ήταν οι συγκρούσεις σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, στα ελληνοτουρκικά, σύμφωνα και με την απολογιστική δήλωση του Έλληνα ΥΠΕΞ κ. Γεραπετρίτη, επανεπιβεβαιώθηκε το «θετικό κλίμα» που φάνηκε και στις προηγούμενες συναντήσεις. Στην ατζέντα της συνάντησης ήταν θέματα όπως η συνεργασία των δύο χωρών στο μεταναστευτικό (με το βλέμμα στραμμένο στην πρόσφατη απόφαση της Γερμανίας για τους συνοριακούς ελέγχους, αλλά και τον ολοένα και αυξανόμενο κίνδυνο προσφυγικών ροών από τις πολεμικές συγκρούσεις στη Μ. Ανατολή), αλλά και η οικονομική συνεργασία. Σύμφωνα με όσα ανακοινώνονται, δεν έχει υπάρξει σημαντική πρόοδος για τα θέματα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Παρ’ όλα αυτά, οι δύο ηγέτες έδωσαν εντολή, πέραν των τριών πυλώνων του διαλόγου που ήδη διεξάγεται (ΜΟΕ, θετική ατζέντα, πολιτικός διάλογος), να εκκινήσουν οι διερευνητικές συζητήσεις και για το θέμα του καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών. Τέλος, οι δύο αρχηγοί ανανέωσαν το ραντεβού τους για τον Ιανουάριο του 2025, οπότε και θα συνεδριάσει το Ανώτατο Συμβούλιο Ελλάδας-Τουρκίας, στην Άγκυρα.

Παρά τις ψευδαισθήσεις για το «θετικό κλίμα», η Τουρκία βρήκε και στη σύνοδο του ΟΗΕ μια ακόμη ευκαιρία για να θέσει με τον πλέον επίσημο τρόπο τις βασικές γραμμές των διεκδικήσεών της σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα. Μάλιστα η πρόκληση Ερντογάν, με την από του βήματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ απαίτηση για αναγνώριση του ψευδοκράτους και αποδοχή του τετελεσμένου των δύο κρατών, ως «λύση» για το Κυπριακό, έμεινε αναπάντητη από ελληνικής πλευράς. Δεν υπήρξε κάποια αναφορά στις ομιλίες, ενώ το θέμα δεν ήταν μέρος της επίσημης ατζέντας συναντήσεων με άλλους ηγέτες (π.χ. τριμερής συνάντηση Μητσοτάκη, Χριστοδουλίδη, Μακρόν), ούτε και της κατ’ ιδίαν συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν. Η Κύπρος σαν να μην υπάρχει, σαν να είναι μια εκκρεμότητα, ανταλλάξιμη και εκχωρήσιμη σε περίπτωση κάποιας «καζάν-καζάν» διευθέτησης.

Το τίμημα της κατά φαντασίαν «αποκλιμάκωσης»

Στην κυβέρνηση επιμένουν ότι, με την πολιτική του διαλόγου, έχουν πετύχει την αποκλιμάκωση των προκλήσεων στο Αιγαίο, που ειδικά σε μια περίοδο όπως η σημερινή θα μπορούσαν να εκτραπούν ανά πάσα στιγμή σε πολεμικό επεισόδιο. Με τι αντάλλαγμα; Ας δούμε:

• Με την αποδοχή των τουρκικών ερεισμάτων στο Αιγαίο (πού είναι οι ενέργειες αμφισβήτησης του τουρκολιβυκού μνημονίου;).
• Με το συγχωροχάρτι για την εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών (από κράτος-διακινητής, τώρα η Τουρκία βαφτίζεται συνεργάτης).
• Με την άνευ όρων οικονομική διείσδυση της Τουρκίας, στα όρια της δορυφοροποίησης (με επίκεντρο ευαίσθητες περιοχές, όπως τα νησιά του Β.Α. Αιγαίου και ο Έβρος).
• Με την κανονικοποίηση των ευρωτουρκικών σχέσεων, χάρη σε σειρά διευκολύνσεων από την Αθήνα (βλ. βίζα σε Τούρκους πολίτες κ.λπ.), και τόσα άλλα.

Την «εργολαβία» της ελληνοτουρκικής προσέγγισης έχει αναλάβει εξολοκλήρου η οικογένεια Μητσοτάκη (στο προσκήνιο ο πρωθυπουργός και στο παρασκήνιο η πάντα δραστήρια στα εθνικά θέματα Ντόρα Μπακογιάννη). Εκτελεστικά όργανα είναι ο άνθρωπος ειδικών αποστολών ΥΠΕΞ κ. Γεραπετρίτης, και η υφυπουργός με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον κα Παπαδοπούλου, κάνοντας στην μπάντα πολιτικά πρόσωπα (βλ. Δένδιας) και υπηρεσιακούς παράγοντες που δεν ευθυγραμμίζονται πλήρως με τους σχεδιασμούς. Όλα δείχνουν πως οι οδηγίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού προβλέπουν κάποιας μορφής διευθέτηση εντός της τρέχουσας θητείας Μητσοτάκη-Ερντογάν (έχοντας εξασφαλίσει την συναίνεση-ανοχή του πολιτικού συστήματος, και εκβιάζοντας την αποδοχή και από την κοινωνία).

Και ενώ συμβαίνουν αυτά η Τουρκία, που έχει αναγάγει σε εθνική στρατηγική τη διεκδίκηση βαθμών ισχύος στην κόψη του ξυραφιού των γεωπολιτικών αντιθέσεων, δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει πίσω στον βασικό πυρήνα των διεκδικήσεών της, που αφορούν τις θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο και τη Ν.Α. Μεσόγειο. Την εκχώρηση δηλαδή από πλευράς της Ελλάδας, κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων σε μια προοπτική συνεκμετάλλευσης και συγκυριαρχίας. Το θέμα παραπέμπεται σε μελλοντική φάση του διαλόγου, ενώ στην ελληνική κοινωνία ζυμώνεται η λογική του ενδοτισμού και της δορυφοροποίησης. Κάπως έτσι η Ελλάδα μένει χωρίς διαπραγματευτικά χαρτιά, χωρίς εναλλακτικές επιλογές, σε περίπτωση που η Τουρκία επιστρέψει στην πολιτική της έντασης (η Κάσος μας το υπενθύμισε), αυτοεγκλωβιζόμενη στις συμπληγάδες ΝΑΤΟ-Τουρκίας.

edromos.gr

Έφη ή Σάρα; Υπάρχει απάντηση στο μεταναστευτικό;

Τροφή για σκέψη, είτε γουστάρουμε είτε δεν γουστάρουμε, ιδίως τώρα που όλο και θεριεύει το σενάριο για “νικηφόρα ανασυγκρότηση” της ΚεντροΑριστεράς…   

Χρήστος Ξανθάκης

Χτυπάει  το τηλέφωνο της Χριστοδουλοπούλου, άγνωστο νούμερο.

“Ασταδγιάλα”, σκέφτεται η Τασία, “κάνας κρετίνος θα είναι πάλι, που θέλει να μου πουλήσει καινούριο πάροχο ηλεκτρικού ρεύματος”.
Το αφήνει να βαράει.
Περνάει η ώρα, μετά από λίγο ξανά τα ίδια.
Και ξανά και ξανά και ξανά.
Τέλος πάντων, βαριέται το διαρκές ντριν ντριν η πρώην υπουργός, σου λέει “θα το σηκώσω, θα τους τα χώσω, θα το κλείσω και ύστερα φραγή”.
Το σηκώνει.
Κι ακούει από την άλλη άκρη της γραμμής:
“Καλή σας μέρα κυρία Χριστοδουλοπούλου, από το Μαξίμου σας παίρνουμε”!
“Ποιος μαλάκας φαρσέρ;”, αναρωτιέται η Τασία, αλλά πριν προλάβει να πατήσει το εικονίδιο το κόκκινο συνεχίζει ο άλλος:
“Μας συγχωρείτε, την άδειά σας θέλουμε”!
“Ποια άδεια; Για ποιο πράγμα;”
“Ε, να ξέρετε, τώρα που θα έρθουν κάτι δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, θα μας ρωτάει ο κόσμος όλος τι γίνεται με την πάρτη τους. Θα σας πείραζε να απαντήσουμε με «λιάζονται»;”
Τη συνέχεια δεν την παραθέτω εδώ γιατί είμαστε οικογενειακή ιστοσελίδα, αλλά υποθέτω ότι μπορείτε να τη φαντασθείτε αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Σχεδόν μια δεκαετία περίμενε η πρώην υπουργός για να πάρει την εκδίκησή της και τώρα θα την απολαύσει όπως λέει και το γνωμικό:
Κρύα, πλην γευστικότατη!
Και πως όχι δηλαδή, από τη στιγμή που η Γερμανία και η Ολλανδία και κάποια άλλα καϊνάρια που ακόμη δεν έχουν εκδηλωθεί (εκδηλώθηκε προχτές ο φρέσκος υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας!), ετοιμάζονται όχι μόνο να κάνουν ποτηρόπανο το Σένγκεν αλλά και να ξαποστείλουν και δεκάδες χιλιάδες μετανάστες. Με τελικό προορισμό (σε πολλά εισαγωγικά) τις πατρίδες τους και ενδιάμεσο (σε ακόμη πιο πολλά εισαγωγικά) τη χώρα των κορόιδων, το κράτος των μπαγλαμάδων, την επικράτεια των οσφυοκαμπτών:
Την Ελλάδα 2.0, που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως…
Τι να σας πω, τέτοια τύχη ο Βελόπουλος ούτε στα πιο υγρά όνειρά του. Να φαντασθείτε, τώρα με το νέο Τζάκποτ στο Τζόκερ, προσπαθούν από τον ΟΠΑΠ να του απαγορεύσουν την είσοδο στα  πρακτορεία γιατί θα σηκώσει όλο το χαρτί!
Και η αριστερά;
Η αριστερά, ως συνήθως, τα ‘χει μπλεγμένα. Και δεν ξέρει αν πρέπει ν’ ακολουθήσει την Σάρα Βάγκενκνεχτ ή την Έφη Αχτσιόχλου στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος. Ιδίως τώρα που πάει να κάνει μπαμ ο Λίβανος και μπορεί να δούμε καινούριες καραβιές ταλαίπωρων στη Μεσόγειο. Κι αν νομίζετε ότι θα σταματήσουν μόνο στην Κύπρο και στην Τουρκία…
Τι λένε, όμως, οι δύο κυρίες;
Για αρχή και για να μην τις αδικήσω, οφείλω να σημειώσω ότι αμφότερες αναγνωρίζουν την ήττα της Αριστεράς στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όπως έγραψε στο Ίνσταγκραμ η Αχτσιόγλου, εκεί στη καναδέζικη διάσκεψη των προοδευτικών προσωπικοτήτων που παραβρέθηκε προσφάτως το συμπέρασμα ήταν σαφές:
Η δεξιά και η άκρα δεξιά έχουν κερδίσει ιδεολογικά αυτό το πεδίο!
Πράγμα το οποίο συμμερίζεται και η Βάγκενκνεχτ, το νέο αστέρι της γερμανικής πολιτικής σκηνής, αλλά με εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο “δια ταύτα”.
Δηλαδή;
Δηλαδή, η Έφη, υπογραμμίζει ότι “οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να ανασυγκροτήσουν την αφήγηση, δίνοντας τη μάχη των ιδεών”.
Ενδιαφέρον, αναμφίβολα, αλλά πιο νεφελώδες και από μάθημα Βέλτσου στην Πάντειο. Και πολύ πρακτικό δεν το λες, όταν έχεις να ντύσεις, να ταΐσεις και να κοιμήσεις χιλιάδες επί χιλιάδων, ενώ οι τοπικές κοινωνίες εξεγείρονται αφιονισμένες από το φαρμάκι των καναλιών. Και η αλληλεγγύη, μετά απ’ το τουρ ντε φορς της περασμένης δεκαετίας, κοιμάται εδώ και πολύ καιρό τον ύπνο του δικαίου…
Η Σάρα, από την άλλη, ακολουθεί μια επιχειρηματική συμβουλή από την πραγματική πατρίδα του Στέφανου Κασσελάκη:
Don’t throw good money after bad money!
Άμα έχεις επενδύσει κάπου, δηλαδή, και δεν τραβάει με τίποτα η φασούλα, μη ρίχνεις άλλα κεφάλαια, τζάμπα θα πάνε. Οπότε, το γύρισε το βιολί από την ανοχή και τη χαλαράδα στο περιορισμοί, περιορισμοί, περιορισμοί. Χωρίς να μπαίνει στην καταδιωκτική λογική της ακροδεξιάς, υπόσχεται φραγμούς και όρια, μιας και, κατά την ίδια τουλάχιστον, έχει ξεφύγει το πράγμα.
Και οι ψηφοφόροι πως απαντούν;
Οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα την Νέα Αριστερά της Αχτσιόγλου δεν την στείλανε στην Ευρωβουλή, ενώ στη Γερμανία η Βάγκεκνεχτ χτυπάει δεκαπεντάρια στις τοπικές εκλογές. Με ολίγους μήνες ζωής το κόμμα της, παρακαλώ, και θέσεις στα εργασιακά και οικονομικά ζητήματα τόσο προοδευτικές ώστε προκαλούν ένα σχετικό τρόμο στους New York Times.
Τροφή για σκέψη, είτε γουστάρουμε είτε δεν γουστάρουμε, ιδίως τώρα που όλο και θεριεύει το σενάριο για “νικηφόρα ανασυγκρότηση” της ΚεντροΑριστεράς…  

newpost.gr