Η άποψη της «ΕΦ.ΣΥΝ.»
«Οσοι αισθάνονται ότι τους αφορά ποιος/ποια θα είναι ο/η επόμενος/η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να μείνουν σήμερα στον καναπέ». Με αυτά τα λόγια τελειώνει το κύριο άρθρο της χθεσινής «Καθημερινής», καλώντας τους πολίτες αυτής της χώρας -ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης- να πάρουν μέρος και να ψηφίσουν για την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Γιά φανταστείτε. Αυτά τα... γράφει μια συντηρητική μεν, αλλά και μια από τις ιστορικότερες και πολιτικά σοβαρότερες εφημερίδες της χώρας.
Ας ξεκινήσουμε από την κοινή παραδοχή: Το ποιος είναι ή θα είναι αρχηγός σε ένα κόμμα -και δη μεγάλο- ενδιαφέρει και πρέπει να ενδιαφέρει όλους τους πολίτες, δηλαδή αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά και ψηφίζουν. Είναι όμως δημοκρατικό να αποφασίζουν όλοι αυτοί για τον πρόεδρο ενός κόμματος, ιδιαίτερα μάλιστα αν υποστηρίζουν κάποιο άλλο κόμμα και μάλιστα ιδεολογικά αντίθετο;
Να το πούμε ακόμη πιο απλά: Θα μπορούσε ο Κ. Μητσοτάκης να είναι γ.γ. του ΚΚΕ και ο Δ. Κουτσούμπας πρόεδρος της Ν.Δ; Προφανώς κάτι τέτοιο είναι εντελώς αδιανόητο. Με όρους δημοκρατίας, εντελώς αντιδημοκρατικό και άκρως αντιδραστικό, καθώς θα συνιστούσε ισοπέδωση του πολιτικού συστήματος, των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων που υπάρχουν και συνιστούν την πεμπτουσία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Πάμε όμως και στην πράξη: Αν σήμερα αποφασίζαμε ότι οι ηγεσίες των κομμάτων εκλέγονται από τη βάση, με καθολική ψηφοφορία και με το δικαίωμα της καθολικής συμμετοχής, τότε το ισχυρότερο κόμμα θα μπορούσε να επιβάλει σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα την ηγεσία της δικής του επιλογής. Εχει καμιά σχέση αυτό με τη δημοκρατία, η κινητήρια δύναμη της οποίας είναι το δικαίωμα στη διαφορά και η δυνατότητα οργανωμένης έκφρασής του;
Ας ξανασυστηθούμε με την κοινή λογική και την Ιστορία. Τα κόμματα είναι η οργανωμένη πολιτική έκφραση κοινωνικών συμφερόντων. Δηλαδή τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό ως προς την πολιτική τους. Ως προς την οργανωτική τους συγκρότηση και λειτουργία -άρα και ως προς την επιλογή ηγεσίας- ανήκουν στα μέλη τους και σε κανέναν άλλον.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει παρατηρηθεί η τάση των μεγάλων κομμάτων να διαχυθούν στην κοινωνία. Δηλαδή να εξαφανίσουν την έννοια του κομματικού μέλους έναντι αντιτίμου δύο, τριών, πέντε ευρώ. Αυτό είναι απόδειξη κρίσης και όχι υγείας. Είναι ορθό να το επισημαίνουμε, αλλά άκρως επικίνδυνο να το εκθειάζουμε.
Ας ξεκινήσουμε από την κοινή παραδοχή: Το ποιος είναι ή θα είναι αρχηγός σε ένα κόμμα -και δη μεγάλο- ενδιαφέρει και πρέπει να ενδιαφέρει όλους τους πολίτες, δηλαδή αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά και ψηφίζουν. Είναι όμως δημοκρατικό να αποφασίζουν όλοι αυτοί για τον πρόεδρο ενός κόμματος, ιδιαίτερα μάλιστα αν υποστηρίζουν κάποιο άλλο κόμμα και μάλιστα ιδεολογικά αντίθετο;
Να το πούμε ακόμη πιο απλά: Θα μπορούσε ο Κ. Μητσοτάκης να είναι γ.γ. του ΚΚΕ και ο Δ. Κουτσούμπας πρόεδρος της Ν.Δ; Προφανώς κάτι τέτοιο είναι εντελώς αδιανόητο. Με όρους δημοκρατίας, εντελώς αντιδημοκρατικό και άκρως αντιδραστικό, καθώς θα συνιστούσε ισοπέδωση του πολιτικού συστήματος, των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων που υπάρχουν και συνιστούν την πεμπτουσία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Πάμε όμως και στην πράξη: Αν σήμερα αποφασίζαμε ότι οι ηγεσίες των κομμάτων εκλέγονται από τη βάση, με καθολική ψηφοφορία και με το δικαίωμα της καθολικής συμμετοχής, τότε το ισχυρότερο κόμμα θα μπορούσε να επιβάλει σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα την ηγεσία της δικής του επιλογής. Εχει καμιά σχέση αυτό με τη δημοκρατία, η κινητήρια δύναμη της οποίας είναι το δικαίωμα στη διαφορά και η δυνατότητα οργανωμένης έκφρασής του;
Ας ξανασυστηθούμε με την κοινή λογική και την Ιστορία. Τα κόμματα είναι η οργανωμένη πολιτική έκφραση κοινωνικών συμφερόντων. Δηλαδή τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό ως προς την πολιτική τους. Ως προς την οργανωτική τους συγκρότηση και λειτουργία -άρα και ως προς την επιλογή ηγεσίας- ανήκουν στα μέλη τους και σε κανέναν άλλον.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει παρατηρηθεί η τάση των μεγάλων κομμάτων να διαχυθούν στην κοινωνία. Δηλαδή να εξαφανίσουν την έννοια του κομματικού μέλους έναντι αντιτίμου δύο, τριών, πέντε ευρώ. Αυτό είναι απόδειξη κρίσης και όχι υγείας. Είναι ορθό να το επισημαίνουμε, αλλά άκρως επικίνδυνο να το εκθειάζουμε.
ΥΓ του blog: .....αργά το καταλάβατε σεις κι όλη η ανανεωτική κι εναλλακτική αριστερά κι όχι μόνο, ότι το woke σχέδιο του Γιωργάκη το μακρινό 2004, για εκλογή προέδρου αδιαμεσολάβητα από ένα κοινό που ονομάστηκε βάση, είναι αντιδημοκρατικό και στο βάθος του ανατρέπει και καταργεί την δημοκρατία….. ήταν και είναι σχέδιο των παγκόσμιων ελίτ ισχύος, που τα κόμματα, τα κράτη, η δημοκρατία και κάθε συλλογική έκφραση ανθρώπων και κοινωνιών αποτελεί εμπόδιο στην επιθυμία επικυριαρχίας τους …μιας επικυριαρχίας που στηρίζεται κι επιδιώκει το νεοφεουδαρχισμό γι αυτούς και την υποδούλωση όλων των άλλων ανθρώπων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου