Γιώργος Κατσίγιαλος: δεν θα τον βρεις πουθενά στο google

Νόρα Ράλλη

Σε λίγους μήνες θα έκλεινε τα 100. Τα 100 του χρόνια. Πέθανε την προηγούμενη Τετάρτη. Ηταν μάλλον ο τελευταίος επιζών αγωνιστής της Αριστεράς που ήταν κρατούμενος στο Σύρμα της Μακρονήσου... μακάρι να ζουν κι άλλοι - ζουν; Ο Γιώργος Κατσίγιαλος πάντως όχι πια. Εμαθα γι’ αυτόν από τον Παύλο Κλαυδιανό. Δεν θα βρεις τίποτα γι’ αυτόν στο google. Κι όμως: όχι μόνο υπήρξε, αλλά υπήρξαμε κι εμείς χάρη σε αυτόν. Ολοι μας. Και οι δεξιοί.
Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου, ο Γ. Κατσίγιαλος ήταν ενταγμένος στο ρεύμα της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, της Ανανεωτικής Αριστεράς. Γεννήθηκε το 1925 στη Ζάκυνθο. Στην Κατοχή οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Συνελήφθη από τους Ιταλούς αλλά τον άφησαν γιατί ήταν ακόμη με κοντά παντελόνια, μικρός. Τον έπιασαν και οι Γερμανοί, και πάλι αφέθηκε ελεύθερος. Με την απελευθέρωση γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Και η πολιτική του δράση συνεχίζεται, μετά την απόλυσή του από τον Αϊ-Στράτη το 1953, στην ΕΔΑ. Ηταν ένα από τα δραστήρια και σταθερά μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής της ΕΔΑ Ζακύνθου.
Το 1947 επιστρατεύτηκε και άρχισε ο Γολγοθάς. Λέει ο ίδιος: «Την 26η Νοεμβρίου 1947 εις Α’ Τάγμα Σκαπανέων, Μακρόνησος. Μετά την 24η Μαρτίου 1948, Α’ Τάγμα Μακρονήσου στο Σύρμα. Μετά δυόμισι χρόνια απολύθηκα σαν ασθενής. Μεταφέρθηκα στους πολιτικούς κρατούμενους στο ΕΣΑΪ του Α’ Τάγματος. Σε λίγους μήνες μεταφέρθηκα εις Σωτηρίαν. Μετά ενός χρόνου παραμονή σαν πολιτικός κρατούμενος με μετέφεραν εις Αϊ-Στράτη. Απολύθηκα το 1953 επί κυβερνήσεως Πλαστήρα. Σύνολον περίπου 5 χρόνια. Και δυόμισι επί Παπαδόπουλου από 21 Απριλίου 1967 έως 28 Οκτωβρίου 1969».
Τότε με κατηγορίες και ψευδομάρτυρες σε εκτελούσαν, εκτός εάν υπέγραφες. Γράφει: «Με μια υπογραφή γλίτωνες τη ζωή σου, πήγαινες και στο εκτελεστικό απόσπασμα αν δεν υπέγραφες. Για εμένα δεν είχαν καμιά κατηγορία. Μόνο υπογραφή ζητούσαν, να αποκηρύξω την αντιστασιακή μου δράση. Με βασανιστήρια. Τρία χρόνια στο Σύρμα, στον Αϊ-Στράτη, επί χούντας Γιούρα - Λέρο 2,5 χρόνια, την υπογραφή μου δεν την πήραν». Ανθρωπος με ευρύ πνεύμα και μόρφωση, αγωνιστής σκεπτόμενος. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και εν τέλει στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόλαβε τη νίκη. Εζησε και τα τωρινά. Η ταφή του έγινε στο Γ’ Νεκροταφείο Νίκαιας.
Δεν τον γνώρισα. Τον ήξερε ο Παύλος όμως. Και μαζί θα μελετήσουμε το αρχείο του. Δεν θα τον βρεις πουθενά στο google. Κι όμως: όχι μόνο υπήρξε, αλλά υπήρξαμε κι εμείς χάρη σε αυτόν.

efsyn.gr

ΥΓ του blog: ……άνθρωποι αγωνίστηκαν για ιδέες, βασανίστηκαν και πέθαναν για να υπάρξουμε εμείς με βιος, πατρίδα και λευτεριά…. κι ερχόμαστε ύστερα εμείς με αυτή την βαριά κληρονομιά και το χρέος κι επιλέγουμε πρόσωπα κι εικόνες άνευ περιεχομένου για να τους χρίσουμε αρχηγούς που θα μας παν στο μέλλον… ποιανού είναι η ντροπή; ...δική τους ή δική μας; ....είναι ντροπή και όνειδος είναι η αμετροεπής, άκριτη  κι ασεβής πρόταση ή η αφελής, απροβλημάτιστη, απαίδευτη κι οχλάζουσα εκλογή;