Μπορώ να γίνω γηπεδικός. Μπορώ πολύ εύκολα να γίνω γηπεδικός, έχω περάσει χρόνια ολόκληρα στις κερκίδες της Λεωφόρου, τα περισσότερα εξ αυτών στη Θύρα 1, δίπλα στη Θύρα 13, μαύρα είναι ακόμη τα πλεμόνια μου από τα καπνογόνα.
Εκεί έπρεπε να με δείτε, να κρέμομαι από τα κάγκελα και να κοπανιέμαι, με την πιο αθώα βρισιά να είναι το “μαλάκα λάιζμαν, ξέρω που μένεις”!
Η πιο αθώα ήταν, από αυτή μπορώ να ξεκινήσω και που θα σταματήσω δεν το φαντάζεστε καν. Θα με περιλάβουν οι ένστολοι, που τρέχανε να σώσουν την πιτσικαρία από τον εκμαυλισμό του “Τζόκερ”.
Αλλά η πολιτική δεν είναι γήπεδο.
Κι αν είναι γήπεδο για κάποιους ανθρώπους, δεν είναι για μένα.
Δικαίωμά τους να εκφράζονται λες και έχουν απέναντί τους τον πλέον μισητό αντίπαλο που τους έκλεψε ένα σωρό πρωταθλήματα, δικαίωμά μου να τις βλέπω κάπως διαφορετικά τις δύο αρένες και να τις αντιμετωπίζω ως ξέχωρες οντότητες. Μη σου πω και μορφώματα, μου μάθατε τώρα και το μόρφωμα και πώς να συμμαζέψω δεν ξέρω!
Άρα ξεχάστε το, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ομορφιές της Κουμουνδούρου δεν πρόκειται να μιλήσω με τον ίδιο τρόπο που μίλαγα (γλυκά το λέω…) στα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού.
Αντ’ αυτού, θα επαναλάβω εδώ κάποια πράγματα που έχω καταθέσει στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, μάρτυρές μου τα βίντεα και τα στικάκια. Πάμε, λοιπόν, να τα δούμε ένα ένα:
* Σιχαίνομαι το λίνγκο το μανατζερίστικό, πλην όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είμαι αναγκασμένος να το χρησιμοποιήσω και να σημειώσω ότι η ζημιά στο brand name, στη μάρκα, στο σύμβολο, όπως θέλετε πείτε το του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Από δύσκολα έως αδιανόητα, φάση μη σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά, κατάσταση Εθνικός Πειραιώς που επι Ρομπέρτο Καλκαντέρα διεκδικούσε πρωταθλήματα και σήμερα ψάχνουν να τον βρούνε στον χάρτη τον λιμανίσιο. Δείχτε με το δάχτυλο όσο γουστάρετε τους “φταίχτες”, δεν θα σας εμποδίσω και δεν θα σας χαρακτηρίσω. Η καταστρόφα, ωστόσο, μένει, όποιος κι αν είναι αυτός που τα ‘κανε σαλάτα περισσότερο απ’ τους υπόλοιπους.* Όταν η χώρα είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ την αξιωματική αντιπολίτευση, στον ΣΥΡΙΖΑ πλακωνόσαντε για το πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι της καρφίτσας, αφήνοντας βουλευτές μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού να πάνε κόντρα στην κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ξέρω πώς να σας το πω παλικάρια και γοργόνες μου, αλλά περισσότερο ταράχτηκαν στην κυβέρνηση από τους έντεκα γαλάζιους που ψαχνόσαντε για τα “κόκκινα δάνεια”, παρά από την κοινοβουλευτική δραστηριότητα των μπορντοροδοκόκκινων. Με τον “προοδευτικό” Ανδρουλάκη, να λέει χαλαρά “ναι” στα ιδιωτικά πανεπιστήμια…* Το χειρότερο όλων; Οι καραβιές απογοητευμένων μελών και ψηφοφόρων που θα ξεστομίσουν ένα μεγαλοπρεπές “ασταδγιάλα”, θα γυρίσουν τις πλάτες και θα πάνε στα σπίτια τους. Ναι, ναι ξέρω μπορεί να ξανασηκωθούν “κάποτε” απ’ τον καναπέ, αλλά αυτό το “κάποτε” θα μου επιτρέψετε να το μουντζώσω. Βαρέθηκα πια, κουράστηκα πια, έγκωσα πια να αναμένω πότε θα ξαναγίνει πράσινος αυτός ο μαύρος τόπος…
Οπότε, μη με απασχολείτε με πρόσωπα και χειρονομίες την ώρα που η πατάτα Αιγύπτου έχει πάει ενάμιση ευρώ το κιλό, το μπρόκολο καβάλησε τα τρία ευρώ και το σουβλάκι (το σουβλάκι, γαμώ την τρέλα μου!) έπιασε τα τέσσερα ευρώ το τεμάχιο και καλοβλέπει τα πέντε. Οικοδομείστε όσες πλατφόρμες θέλετε, σκαρώστε αφηγήματα ένα σωρό, σκιστείτε στη μάχη των ιδεών, αλλά όταν η μάνα δεν βρίσκει να ταΐσει το παιδί καταλάβετέ το παρακαλώ ότι δεν σας βλέπει κανένας και κανένας δεν σας έχει ανάγκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου