Είναι λίγα τα κοινοβουλευτικά κόμματα στα οποία δεν θα μπορούσε να έχει βρεθεί ο Στέφανος Κασσελάκης. Ίσως μόνον ένα: Το ΚΚΕ, για προφανείς πολιτικούς αλλά και οργανωτικούς λόγους.
Για την Νέα Δημοκρατία το ξέρουμε. Ο διευθυντής του γραφείου του έχει πει πως του προτάθηκε να γίνει στέλεχος στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός πάλι έχει εκφράσει την απορία του για τον σχηματισμό στον οποίο κατέληξε ο ομογενής επιχειρηματίας.
Η πολιτική ρητορική του Στέφανου Κασσελάκη έχει μεγάλη συνάφεια με αυτή της Πλεύσης Ελευθερίας. Ιδίως με τις αναφορές του περί άμεσης σχέσης με τους πολίτες, που αποτελεί κεντρικό «σύνθημα» και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Άλλωστε ο ίδιος δεν έχει κρύψει σε συνεντεύξεις του πως είχε βλέψεις για μια τέτοια πολιτική σύμπραξη.
Οι πεποιθήσεις του για έναν «προέδρο που εκφράζει αδιαμεσολάβητα την βάση» είναι μια προσέγγιση περί αντιπροσώπευσης που έρχεται κατευθείαν από τις αντιλήψεις της ακροδεξιάς. Δεν έχει καμία σχέση με την «άμεση δημοκρατία» αλλά με την «αρχή του ενός». Ιστορικό χαρακτηριστικό των ακροδεξιών κομμάτων αλλά και του – σύγχρονου- Ντ.Τράμπ. Ως εκ τούτου θα μπορούσε να αποτελέσει «διαβατήριο» και για σχηματισμούς του ευρύτερου, αυτού χώρου. Παρέα με τους «Άγιους Τσαλίκηδες» και το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια».
Θα μπορούσε ο Στέφανος Κασσελάκης σε όλα τα προαναφερθέντα κόμματα να γίνει πρόεδρος;
Η απάντηση είναι –πιθανότατα- όχι.
Αυτό το «πανμέγιστο» επίτευγμα το κατάφερε μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, κερδίζοντας μία περίοπτη θέση στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Δίνοντας άφθονο υλικό στον «Βασίλη Ραφαηλίδη» του μέλλοντός μας. Έναν πιτσιρίκο σήμερα, που θα αποφασίσει να γράψει το «Ιστορία (κωμικογραγική) του Ελληνικού Κράτους Νο 2».
Το «γιατί» ο Κασσελάκης έγινε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν γίνεται να το αναλύσουμε δίχως να θίξουμε «πρόσωπα και υπολήψεις» και κυρίως το δεύτερο. Οπότε ας το προσπεράσουμε. Για την ώρα.
Ας μείνουμε στο ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έγινε τελικά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2023. Λαμβάνοντας ποσοστό 56% και κάτι παραπάνω από 70.000 ψήφους. Από εδώ και πέρα μπαίνουμε στον χώρο της στοιχειοθετημένης πολιτικής εικασίας, που αποτελεί όμως αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής ανάλυσης.
Οι 70.000 plus εσωκομματικοί ψήφοι του Κασσελάκη προέκυψαν μετά την εξαγγελία του ότι «θα κερδίσει τον Μητσοτάκη». Υπόσχεση που «πήγε περίπατο» όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από το 18% των Εθνικών Εκλογών του 2023, στο 14,9% των ευρωεκλογών του 2024.
Με μία πολύ ευνοϊκή προσέγγιση για τον Στέφανο Κασσελακη, θα εικάσουμε ότι μετά από αυτό οι ψήφοι του μειώθηκαν στο μισό. (Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι τελικά τους κράτησε λόγω της πολιτικής του προσωπικότητας που εμπνέει την Αριστερά και την κοινωνία, οπότε …πάσο)
Από αυτές που έμειναν – πάλι πολύ ευνοϊκά για τον Στέφανο Κασσελάκη υπολογίζοντας – θα αφαιρέσουμε (μόλις) 15.000-20.000 ακόμη. Μια και στην συνέχεια έχασε την υποστήριξη συγκεκριμένων εσωκομματικών μηχανισμών που έως τότε τον είχαν στηρίξει. Του Παύλου Πολλάκη και του Νίκου Παππά (τους οποίους και «ρίχνουμε» με τον υπολογισμό).
Τι μένει; Ο Κασσελάκης με μερικές χιλιάδες οπαδούς. Φανατισμένους, «Κασσελίστας», με το χέρι στο πληκτρολόγιο όλη μέρα, έτοιμους για φραστικές ακρότητες. Αλλά …τόσους.
Μια κατάσταση που μπορεί να εξηγήσει ωραιότατα και το γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης αρνήθηκε πεισματικά το να προσφύγει σε εσωκομματικές κάλπες. Παρότι απαιτήθηκε δεκάδες φορές. Τόσο «στα όργανα» όσο και δημοσίως. Μετά, αναπόφευκτα, ήρθε η 8η Σεπτέμβρη όπου η Κεντρική Επιτροπή τον καθαίρεσε και εκκίνησε την προεκλογική διαδικασία.
Έλα όμως που ακόμη και μετά από αυτό ο Στέφανος Κασσελάκης ήθελε να παραμείνει πρόεδρος, στο όνομα όσων τον ψήφισαν έναν χρόνο νωρίτερα! Κάπου εδώ – εικάζουμε πάντα- εντοπίζεται η «κρίσιμη καμπή» των όσων ακολούθησαν.
Τι μένει; Ο Κασσελάκης με μερικές χιλιάδες οπαδούς. Φανατισμένους, «Κασσελίστας», με το χέρι στο πληκτρολόγιο όλη μέρα, έτοιμους για φραστικές ακρότητες. Αλλά …τόσους.
Βλέπετε ένας τρόπος υπήρχε ο Στέφανος Κασσελάκης να μετατρέψει μερικές χιλιάδες ψήφους που του απέμειναν σε ποσοστό …51% σε εσωκομματικές εκλογές. Καθότι βραβευμένος στα μαθηματικά πρέπει να βρήκε ταχύτατα την λύση: Να προσέλθουν στην κάλπη όσο το δυνατόν λιγότεροι (και σίγουρα όσο το δυνατόν λιγότεροι «κλασσικοί ΣΥΡΙΖαίοι»).
«Μα… αυτό θα συρρίκνωνε μέχρι εξαφάνισης το κόμμα!» θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Μικρό το πρόβλημα για τον Στέφανο Κασσελάκη: Θα το ξαναστήσει μετά και μάλιστα στα μέτρα του.
Καθόλου κακή προοπτική για κάποιον που είχε εξαγγείλει ότι οι οργανώσεις θα γίνουν «chat rooms» στο διαδίκτυο (γιατί να νοικιάζεις γραφεία;), θα κλείσουν ή θα επι-νοικίαστουν τα κομματικά ΜΜΕ και θα καταργηθεί κάθε όργανο η μηχανισμός ουσιαστικού ελέγχου του προέδρου (ο Πέτρος Παππάς το ‘χει περιγράψει γλαφυρά).
Με 12 εκατομμύρια κρατικής επιχορήγησης (ελέω του 18% του Τσίπρα) για τα επόμενα 3 χρόνια και πολύ λιγότερα έξοδα, χτίζεις όχι ένα, αλλά ..τρία αφηγήματα «αναγέννησης». Με ένα συνέδριο καθ’ ομοίωση κέντρου της παραλιακής το μήνα, με βιντεοσκοπημένα μηνύματα χολυγουντιανών προδιαγραφών ανά εβδομάδα και με μια «μίνι-αυτοκρατορία» στα social media. Αν έχεις τέτοια «όπλα» ένα 3-5%, που θα σε κρατήσει εντός Βουλής και πολιτικού προσωπικού, δεν είναι ανέφικτο να επιτευχθεί.
Ενδιαφέρον ερώτημα είναι το πώς ο Στέφανος Κασσελάκης θα διασφάλιζε την περιορισμένη έλευση στις κομματικές κάλπες. Απλούστατο: Κάνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ «μπάχαλο»! Μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής όπως αυτή εκφράστηκε με την αποχή στις Ευρωεκλογές.
Έτσι λοιπόν εμφανίστηκε η ανάδειξη του διπόλου «μέλη εναντίον οργάνων», οι αναφορές σε «νομενγκλατούρα» και γενικώς η δίχως τέλος εσωστρέφεια με χίλιους τρόπους. Συνθήκη που «κούμπωνε» ωραία με τις προγενέστερες αναφορές σε «μαύρα χρήματα», «ανεπάγγελτα στελέχη» και όλα στα σχετικά.
Όπως απέδειξαν άλλωστε οι δημόσιες τοποθετήσεις του την τελευταία εβδομάδα ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό -ιδίως στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ- με όρους «αντιπολιτικής». Στοχεύοντας στα πιο καθυστερημένα, πολιτικά, τμήματά του. Χρησιμοποιώντας τον «κώδικά» του «Να καεί, να καεί το μπ@@@@λο η Βουλή» και τοποθετώντας απλά στην θέση του κτιρίου του Κοινοβουλίου το κτίριο της Κουμουνδούρου. Μια συνταγή εξαιρετικά δύσκολο να αποτύχει.
Τα (περίφημα) «όργανα» του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν απέναντι σε έναν σχεδιασμό που ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί με πολιτικά επιχειρήματα. Γιατί αυτό προϋποθέτει όλες οι πλευρές να επιθυμούν την πολιτική και μόνον αντιπαράθεση, με βάση τις εσωκομματικές αρχές και τους καταστατικούς κανόνες. Επίσης μια ανοδική πορεία για το κόμμα το οποίο υποτίθεται πως υπηρετούν. Η τελευταία κίνηση του Στέφανου Κασσελάκη να αποστείλει εξώδικο, πρέπει, να έπεισε και τον πιο καλόπιστο μη οπαδό του, πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την τύχη να διαθέτει οργανωτικές πρόνοιες για μία τέτοια κατάσταση. Παρότι κανείς δεν θα αδικούσε τον συντάκτη ενός καταστατικού κόμματος αν δεν είχε προβλέψει ανάλογες συνθήκες. Έτσι λοιπόν απέκλεισε την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη.
Αξίζει όμως να αναρωτηθεί κανείς: Ποιο κόμμα αν η –τραγελαφική- μοίρα του το έφερνε σε αυτή την θέση θα έκανε μια διαφορετική επιλογή;
Για την Νέα Δημοκρατία το ξέρουμε. Ο διευθυντής του γραφείου του έχει πει πως του προτάθηκε να γίνει στέλεχος στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός πάλι έχει εκφράσει την απορία του για τον σχηματισμό στον οποίο κατέληξε ο ομογενής επιχειρηματίας.
Η πολιτική ρητορική του Στέφανου Κασσελάκη έχει μεγάλη συνάφεια με αυτή της Πλεύσης Ελευθερίας. Ιδίως με τις αναφορές του περί άμεσης σχέσης με τους πολίτες, που αποτελεί κεντρικό «σύνθημα» και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Άλλωστε ο ίδιος δεν έχει κρύψει σε συνεντεύξεις του πως είχε βλέψεις για μια τέτοια πολιτική σύμπραξη.
Οι πεποιθήσεις του για έναν «προέδρο που εκφράζει αδιαμεσολάβητα την βάση» είναι μια προσέγγιση περί αντιπροσώπευσης που έρχεται κατευθείαν από τις αντιλήψεις της ακροδεξιάς. Δεν έχει καμία σχέση με την «άμεση δημοκρατία» αλλά με την «αρχή του ενός». Ιστορικό χαρακτηριστικό των ακροδεξιών κομμάτων αλλά και του – σύγχρονου- Ντ.Τράμπ. Ως εκ τούτου θα μπορούσε να αποτελέσει «διαβατήριο» και για σχηματισμούς του ευρύτερου, αυτού χώρου. Παρέα με τους «Άγιους Τσαλίκηδες» και το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια».
Θα μπορούσε ο Στέφανος Κασσελάκης σε όλα τα προαναφερθέντα κόμματα να γίνει πρόεδρος;
Η απάντηση είναι –πιθανότατα- όχι.
Αυτό το «πανμέγιστο» επίτευγμα το κατάφερε μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, κερδίζοντας μία περίοπτη θέση στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Δίνοντας άφθονο υλικό στον «Βασίλη Ραφαηλίδη» του μέλλοντός μας. Έναν πιτσιρίκο σήμερα, που θα αποφασίσει να γράψει το «Ιστορία (κωμικογραγική) του Ελληνικού Κράτους Νο 2».
Το «γιατί» ο Κασσελάκης έγινε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν γίνεται να το αναλύσουμε δίχως να θίξουμε «πρόσωπα και υπολήψεις» και κυρίως το δεύτερο. Οπότε ας το προσπεράσουμε. Για την ώρα.
Ας μείνουμε στο ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έγινε τελικά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2023. Λαμβάνοντας ποσοστό 56% και κάτι παραπάνω από 70.000 ψήφους. Από εδώ και πέρα μπαίνουμε στον χώρο της στοιχειοθετημένης πολιτικής εικασίας, που αποτελεί όμως αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής ανάλυσης.
Οι 70.000 plus εσωκομματικοί ψήφοι του Κασσελάκη προέκυψαν μετά την εξαγγελία του ότι «θα κερδίσει τον Μητσοτάκη». Υπόσχεση που «πήγε περίπατο» όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από το 18% των Εθνικών Εκλογών του 2023, στο 14,9% των ευρωεκλογών του 2024.
Με μία πολύ ευνοϊκή προσέγγιση για τον Στέφανο Κασσελακη, θα εικάσουμε ότι μετά από αυτό οι ψήφοι του μειώθηκαν στο μισό. (Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι τελικά τους κράτησε λόγω της πολιτικής του προσωπικότητας που εμπνέει την Αριστερά και την κοινωνία, οπότε …πάσο)
Από αυτές που έμειναν – πάλι πολύ ευνοϊκά για τον Στέφανο Κασσελάκη υπολογίζοντας – θα αφαιρέσουμε (μόλις) 15.000-20.000 ακόμη. Μια και στην συνέχεια έχασε την υποστήριξη συγκεκριμένων εσωκομματικών μηχανισμών που έως τότε τον είχαν στηρίξει. Του Παύλου Πολλάκη και του Νίκου Παππά (τους οποίους και «ρίχνουμε» με τον υπολογισμό).
Τι μένει; Ο Κασσελάκης με μερικές χιλιάδες οπαδούς. Φανατισμένους, «Κασσελίστας», με το χέρι στο πληκτρολόγιο όλη μέρα, έτοιμους για φραστικές ακρότητες. Αλλά …τόσους.
Μια κατάσταση που μπορεί να εξηγήσει ωραιότατα και το γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης αρνήθηκε πεισματικά το να προσφύγει σε εσωκομματικές κάλπες. Παρότι απαιτήθηκε δεκάδες φορές. Τόσο «στα όργανα» όσο και δημοσίως. Μετά, αναπόφευκτα, ήρθε η 8η Σεπτέμβρη όπου η Κεντρική Επιτροπή τον καθαίρεσε και εκκίνησε την προεκλογική διαδικασία.
Έλα όμως που ακόμη και μετά από αυτό ο Στέφανος Κασσελάκης ήθελε να παραμείνει πρόεδρος, στο όνομα όσων τον ψήφισαν έναν χρόνο νωρίτερα! Κάπου εδώ – εικάζουμε πάντα- εντοπίζεται η «κρίσιμη καμπή» των όσων ακολούθησαν.
Τι μένει; Ο Κασσελάκης με μερικές χιλιάδες οπαδούς. Φανατισμένους, «Κασσελίστας», με το χέρι στο πληκτρολόγιο όλη μέρα, έτοιμους για φραστικές ακρότητες. Αλλά …τόσους.
Βλέπετε ένας τρόπος υπήρχε ο Στέφανος Κασσελάκης να μετατρέψει μερικές χιλιάδες ψήφους που του απέμειναν σε ποσοστό …51% σε εσωκομματικές εκλογές. Καθότι βραβευμένος στα μαθηματικά πρέπει να βρήκε ταχύτατα την λύση: Να προσέλθουν στην κάλπη όσο το δυνατόν λιγότεροι (και σίγουρα όσο το δυνατόν λιγότεροι «κλασσικοί ΣΥΡΙΖαίοι»).
«Μα… αυτό θα συρρίκνωνε μέχρι εξαφάνισης το κόμμα!» θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Μικρό το πρόβλημα για τον Στέφανο Κασσελάκη: Θα το ξαναστήσει μετά και μάλιστα στα μέτρα του.
Καθόλου κακή προοπτική για κάποιον που είχε εξαγγείλει ότι οι οργανώσεις θα γίνουν «chat rooms» στο διαδίκτυο (γιατί να νοικιάζεις γραφεία;), θα κλείσουν ή θα επι-νοικίαστουν τα κομματικά ΜΜΕ και θα καταργηθεί κάθε όργανο η μηχανισμός ουσιαστικού ελέγχου του προέδρου (ο Πέτρος Παππάς το ‘χει περιγράψει γλαφυρά).
Με 12 εκατομμύρια κρατικής επιχορήγησης (ελέω του 18% του Τσίπρα) για τα επόμενα 3 χρόνια και πολύ λιγότερα έξοδα, χτίζεις όχι ένα, αλλά ..τρία αφηγήματα «αναγέννησης». Με ένα συνέδριο καθ’ ομοίωση κέντρου της παραλιακής το μήνα, με βιντεοσκοπημένα μηνύματα χολυγουντιανών προδιαγραφών ανά εβδομάδα και με μια «μίνι-αυτοκρατορία» στα social media. Αν έχεις τέτοια «όπλα» ένα 3-5%, που θα σε κρατήσει εντός Βουλής και πολιτικού προσωπικού, δεν είναι ανέφικτο να επιτευχθεί.
Ενδιαφέρον ερώτημα είναι το πώς ο Στέφανος Κασσελάκης θα διασφάλιζε την περιορισμένη έλευση στις κομματικές κάλπες. Απλούστατο: Κάνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ «μπάχαλο»! Μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής όπως αυτή εκφράστηκε με την αποχή στις Ευρωεκλογές.
Έτσι λοιπόν εμφανίστηκε η ανάδειξη του διπόλου «μέλη εναντίον οργάνων», οι αναφορές σε «νομενγκλατούρα» και γενικώς η δίχως τέλος εσωστρέφεια με χίλιους τρόπους. Συνθήκη που «κούμπωνε» ωραία με τις προγενέστερες αναφορές σε «μαύρα χρήματα», «ανεπάγγελτα στελέχη» και όλα στα σχετικά.
Όπως απέδειξαν άλλωστε οι δημόσιες τοποθετήσεις του την τελευταία εβδομάδα ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό -ιδίως στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ- με όρους «αντιπολιτικής». Στοχεύοντας στα πιο καθυστερημένα, πολιτικά, τμήματά του. Χρησιμοποιώντας τον «κώδικά» του «Να καεί, να καεί το μπ@@@@λο η Βουλή» και τοποθετώντας απλά στην θέση του κτιρίου του Κοινοβουλίου το κτίριο της Κουμουνδούρου. Μια συνταγή εξαιρετικά δύσκολο να αποτύχει.
Τα (περίφημα) «όργανα» του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν απέναντι σε έναν σχεδιασμό που ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί με πολιτικά επιχειρήματα. Γιατί αυτό προϋποθέτει όλες οι πλευρές να επιθυμούν την πολιτική και μόνον αντιπαράθεση, με βάση τις εσωκομματικές αρχές και τους καταστατικούς κανόνες. Επίσης μια ανοδική πορεία για το κόμμα το οποίο υποτίθεται πως υπηρετούν. Η τελευταία κίνηση του Στέφανου Κασσελάκη να αποστείλει εξώδικο, πρέπει, να έπεισε και τον πιο καλόπιστο μη οπαδό του, πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την τύχη να διαθέτει οργανωτικές πρόνοιες για μία τέτοια κατάσταση. Παρότι κανείς δεν θα αδικούσε τον συντάκτη ενός καταστατικού κόμματος αν δεν είχε προβλέψει ανάλογες συνθήκες. Έτσι λοιπόν απέκλεισε την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη.
Αξίζει όμως να αναρωτηθεί κανείς: Ποιο κόμμα αν η –τραγελαφική- μοίρα του το έφερνε σε αυτή την θέση θα έκανε μια διαφορετική επιλογή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου